Η τελευταία πυρκαγιά στο Ναύπλιο. Από τις ιστορίες της γκιλοτίνας

Πριν από μερικές μέρες ένα παραδοσιακό κτήριο στο Ναύπλιο κάηκε σχεδόν ολοσχερώς. Τα ρεπορτάζ των δημοσιογράφων σημείωναν το γεγονός της επιτυχίας των πυροσβεστών, που απέτρεψαν την πυρκαγιά να επεκταθεί σε διπλανά κτήρια και έτσι γλιτώσαμε  μια γενικευμένη καταστροφή στην παλιά πόλη του Ναυπλίου.

Και όμως ο τοπικός θρύλος, που έχει φθάσει μέχρι τις μέρες μας και  τον οποίο, δυστυχώς λίγοι σήμερα γνωρίζουν, μας λέει ότι θα ήταν αδύνατον η πυρκαγιά να επεκταθεί και σε άλλο σπίτι πέραν αυτού στο οποίο εκδηλώθηκε.

Τότε στα μέσα του 19^ου αιώνα μια τσιγγάνα, τριγύρναγε στα χωριά και τις πόλεις της Πελοποννήσου προβλέποντας τη μοίρα των ανθρώπων. Όταν την αποδιώχνανε εκτόξευε τις κατάρες της, οι οποίες όμως, σχεδόν ποτέ, δεν έπιαναν τόπο και έτσι με τον καιρό η τσιγγάνα άρχισε να γίνεται περίγελως.

Μέχρις ότου, κάποτε, σε ένα ορεινό χωριό, όπου έφθασε καταλαιπωρημένη, σχεδόν ρακένδυτη, πεινασμένη  και ασθενής, την περιμάζεψε ένα άτεκνο ζευγάρι πενηντάρηδων φτωχών χωρικών, της έδωσε στέγη και ένα πιάτο φαί. Της έδωσε και στεγνά ρούχα να καλυφθεί.

Την επόμενη μέρα η τσιγγάνα φεύγοντας ευχήθηκε στο ζευγάρι να αποκτήσουν παιδί, πράγμα το οποίο και σε 9 μήνες έγινε. Το γεγονός έγινε γνωστό σε όλη την περιοχή, ακόμα και κάτω στον κάμπο, όταν το χειμώνα μετακινήθηκαν εκεί οι νομάδες βοσκοί.

Από τότε η φήμη της τσιγγάνας άρχισε να μεγαλώνει. Οι κατάρες της ήταν πάντοτε προβληματικές, οι ευχές της όμως έβγαιναν αληθινές  κατά κανόνα ή  τουλάχιστον έτσι είχε επικρατήσει να λέγεται στους κάμπους και τα βουνά του Μορηά.

Η έλευση της λευκής μάγισσας σε ένα χωριό σήμαινε και πόλεμο μεταξύ των χωριανών για το ποιος θα την φιλοξενήσει, θα την ευχαριστήσει, θα της δώσει το κάτι τις του για να πάρει τη μεγάλη ευχή της.

Τα χρόνια πέρασαν, η τσιγγάνα-λευκή μάγισσα, γέρασε, η φήμη της άρχισε να ξεθωριάζει. Το μέλημά της πλέον ήταν να προσέχει και να νοιάζεται για τα επτά παιδιά της.

Και τότε στο σπίτι της γυναίκας, που είχε δώσει την ευχή της σε τόσους και τόσους, ήλθε η μεγάλη καταστροφή.

Στο διπλανό χωριό έγινε ένα μεγάλο φονικό. Σκότωσαν έναν πλανόδιο έμπορο και του έκλεψαν όλα τα υπάρχοντα. Για το φονικό κατηγορήθηκαν οι  δύο από τους γιους της τσιγγάνας-μάγισσας, που πέρασαν από δίκη και καταδικάσθηκαν σε θάνατο.

Τα τσιγγανόπουλα κλείσθηκαν στις φυλακές του Παλαμηδιού αναμένοντας την εκτέλεσή τους. Η λευκή μάγισσα ξεκίνησε με δυσκολία το μεγάλο ταξίδι για τ΄Ανάπλι, να δει για τελευταία φορά τα΄ αγόρια της και να τα αποχαιρετήσει. Για το επόμενο πρωινό είχε προγραμματισθεί η καρατόμησή τους.

Ο χρόνος είχε βαρύνει στις πλάτες της γριάς τσιγγάνας, ήταν και τα τόσα σκαλιά του Παλαμηδιού, που έπρεπε να ανεβεί. Έφθασε βράδυ. Της απαγόρεψαν να δει τα παιδιά της. Ο θρήνος της έφθασε στα αυτιά του αρχιφύλακα που προσπάθησε να την ηρεμήσει.

Η τσιγγάνα απτόητη συνέχισε να τον παρακαλάει.

«Είμαι η λευκή μάγισσα. Όλοι με ξέρουν. Πες μου τι ζητάς και θα κάνω την ευχή μου και θα γίνει. Σε παρακαλώ, άφησέ με να δω τα παιδιά μου για τελευταία φορά»

Ο αρχιφύλακας, ένας άνθρωπος μοναχικός, χωρίς οικογένεια, που η μόνη του ευχαρίστηση ήταν η βόλτα στα βορινά τείχη της πόλης του Ναυπλίου και το περιδιάβασμα στα σοκάκια του, τη λυπήθηκε. «Εντάξει μπορείς να δεις τα παιδιά σου», της είπε «και εγώ δεν θέλω τίποτα, δεν χρειάζομαι τίποτα, είμαι μόνος στον κόσμο. Κάνε λοιπόν μια ευχή για τ΄Ανάπλι»

Η γριά τσιγγάνα, κοντοστάθηκε, σκέφτηκε λίγο και είπε με σταθερή φωνή, όπως έκανε τότε στα νιάτα της, όταν ο κόσμος κρεμόταν από τα χείλη της: « Εύχομαι, όταν πιάσει φωτιά σε σπίτι στην πόλη τ΄Αναπλιού, ποτέ η φωτιά αυτή να μην επεκταθεί και καταστρέψει άλλο οίκημα, εκτός από εκεί που πρωτόπιασε».

Ο θρύλος λοιπόν, που έφθασε μέχρι τις μέρες μας για την ευχή της λευκής μάγισσας, έχει γίνει πραγματικότητα.

Θυμηθείτε τις μεγάλες φωτιές του Ναυπλίου, από τις οποίες καταστράφηκαν μεγάλα οικήματα.

Το Παλατάκι του Καποδίστρια (Νομαρχία τότε)

Η Νομαρχία στην Πλατεία Συντάγματος

Η οικία Κωστούρου στην Παραλία

Το οίκημα Θεοχαρίδη στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου, όπου μέσα στο κατάστημα υπήρχαν εύφλεκτα υλικά, με αποτέλεσμα η πυρκαγιά να ήταν κάτι το τρομακτικό

Και τώρα το παραδοσιακό σπίτι στην οδό Αγγέλου Τερζάκη.

Θυμηθείτε και άλλες δεκάδες μικρότερες πυρκαγιές σε σπίτια του Ναυπλίου.

Ας σκεφθούμε ότι τα περισσότερα σπίτια στο Ναύπλιο είναι παλαιά, με ξύλινες στέγες, παράθυρα και πατώματα.

Σε όλες αυτές τις πυρκαγιές, ποτέ δεν έχει μεταδοθεί η φωτιά στα διπλανά κτήρια (ένα τσουρούφλισμα στο σπίτι του Μεϊδάνη από την πυρκαγιά Θεοχαρίδη δεν μπορεί να ληφθεί υπόψη).

Ποτέ  στ’ Ανάπλι δεν είχαμε μια πυρκαγιά, όπως αυτή που κατέστρεψε τη Θεσσαλονίκη το 1917 ή το Λονδίνο παλαιότερα.

Ήταν η ευχή της γριάς τσιγγάνας, της λευκής μάγισσας;

Κάποιοι μπορεί να το πιστεύουν. Αρκεί να μην είναι οι πυροσβέστες της πόλης