Το αφανέρωτο μυστικό

Κάποτε οι βραδιές ήσαν μαγικές στο μπαρ του Πρίγκηπα στην Καραθώνα. Σιγά-σιγά το μυστικό μαθεύτηκε. Δεκάδες μαϊμού πριγκηπόμπαρα άνοιξαν. Μετά η Καραθώνα έγινε ο τόπος συγκέντρωσης της τοπικής διαπλοκής. Εδώ και χρόνια έχω να κάνω μπάνιο στην Καραθώνa.
Κάποτε η παραλία που συχνά πήγαινα δεν είχε όνομα για εμένα. Έπρεπε να κάνουμε ορειβασία και δύσκολη κατάβαση με τα πιτσιρίκια για να βρεθούμε σε ένα εξαιρετικό μέρος για φοβερές απλωτές.Σιγά-σιγά το μυστικό μαθεύτηκε. Και έφθασε ο πολιτισμός. Στην αρχή ανοίχτηκε ένας χωματόδρομος, μετά έπεσε άσφαλτος και τέλος η παραλία από ανώνυμη για εμένα έγινε επώνυμη για όλους και για τον καλό τον κόσμο, Δεν ξαναπήγα στον Άγιο Νικόλαο ή Κονδύλι.
Πριν από κάποια χρόνια έπαιρνα το καραβάκι ή από έναν κακοτράχαλο χωματόδρομο βρισκόμουν σε μια παραλία-παράδεισο. Σιγά-σιγά το μυστικό μαθεύτηκε. Η παραλία του Σίμου έγινε in. Από τότε δεν  ξαναταξίδεψα προς τα εκεί.
Τώρα βρέθηκα στην πιο απόκοσμη βραχώδη παραλία της Μεσογείου. Σε έναν τόπο μαγικό και ονειρεμένο. Το μυστικό δεν θα σας το φανερώσω. Οι μύστες θα είμαστε λίγοι.
Πάρτε μια ιδέα

Και εκεί μέσα στη σπηλιά κάποιος άφησε κορνιζαρισμένο το έργο ζωγραφικής του. 

Αχ Ελλάδα!!

Αντί επιλόγου οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου

Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ’ αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως.
Ο δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.

Μαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κι οι φωνές μες στον ασβέστη του ήλιου.
Η ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Τα σκονισμένα σκοίνα.
Το μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό.
Όλοι διψάνε. Χρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό πάνου απ’ την πίκρα τους.