Μόνος ολομόναχος




Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Η ιστοσελίδα του Γιάννη Μανιάτη

Οι Πασόκοι έχουν γενικώς και ειδικώς, ομαδικώς και προσωπικώς εξαφανισθεί από τα τεκταινόμενα στην Αργολίδα και ουδόλως ασχολούνται με τα σοβαρότατα προβλήματα του νομού. Ο μόνος που τελικά απομένει ως επίσημος Πασοκικός εκπρόσωπος είναι ο Υφυπουργός και Πασοκικός βουλευτής.
Αντιγράφω λοιπόν τους τίτλους των  αναρτήσεων του τελευταίου μήνα από την ιστοσελίδα του Υφυπουργού και βουλευτή Αργολίδας Γιάννη Μανιάτη.

Συνάντηση Υπουργού ΠΕΚΑ Γ. Παπακωνσταντίνου και Υφυπουργού ΠΕΚΑ Γ. Μανιάτη με τον Πρόεδρο της Gazprom export, Alexander Medvedev (28/2/2012)

Συνεδρίαση των Επιτροπών της Βουλής για τον Διεθνή Δημόσιο Πλειοδοτικό Διαγωνισμό για την εκμίσθωση του δικαιώματος έρευνας και εκμετάλλευσης δημόσιου μεταλλευτικού χώρου στην περιοχή Βάθης – Γερακαριού ζητά ο Υφυπουργός ΠΕΚΑ Γιάννης Μανιάτης (9/2/2012)

Σημεία ομιλίας Υφυπουργού ΠΕΚΑ, Γ. Μανιάτη στην ειδική συνεδριάση του Περιφερειακού Συμβουλίου Δ. Ελλάδας για τους υδρογονάνθρακες στην Πάτρα "Σε ταμείο κοινωνικής αλληλεγγύης γενεών τα έσοδα από τους υδρογονάνθρακες" (6/2/2012)

Όχι δεν θα του κάνω διαφήμιση.
Από τις 28 Φεβρουαρίου και πίσω χρονικά αυτά που μας λέει ο άνθρωπος που θα διεκδικήσει, υποθέτω, εκ νέου την ψήφο των Αργολιδέων είναι οι συναντήσεις του με τους επικεφαλής των πετρελαιακών κολοσσών, το ταξείδι του στα Αραβικά Εμιράτα, η ομιλία του στο μεγάλο Κανάλι, η εκμίσθωση του μεταλλευτικού χώρου στο Γερακάρι και άλλα παρόμοια. Και πρέπει να φθάσουμε 26 μέρες πίσω για να ασχοληθεί ο βουλευτής μας με ένα θέμα του νομού, αντιγράφοντας μια επιστολή που έστειλε για το χώρο της ΔΕΠΟΣ στο Κρανίδι στο Βαγγέλη Βενιζέλο. Και θέλει να πιστέψουμε ότι ο Ευάγγελος έκανε τον κόπο να την διαβάσει. Εγώ πάντως, ως "καλόπιστος"  αναμένω την παραχώρηση της έκτασης στο Δήμο Κρανιδίου για να χειροκροτήσω την πρωτοβουλία του Πασόκου βουλευτή Αργολίδας. Αν συνεχίσουμε πάρα πίσω  την περιήγησή μας στην Μανιατική ιστοσελίδα τους προηγούμενους μήνες θα δούμε, πολλές υδρογονανθρακικές αναρτήσεις και για την Αργολίδα δυο τρεις ανακοινώσεις για τον Ανάβαλο, την παραχώρηση ασθενοφόρου, την κατασκευή ενός υποσταθμού της ΔΕΗ  στο Λυγουριό. Και φθάνουμε στις 30 Οκτωβρίου 2011 (πριν από τέσσερες ολόκληρους μήνες), όπου υπάρχει ανάρτηση με θέμα: "ΞΕΚΙΝΑ Ο ΑΓΩΓΟΣ Φ.Α. ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΝΙΑΤΗ" Εντός αναφέρεται ότι το έργο θα ξεκινήσει στο τέλος του 2011 – αρχές 2012 . Εγώ ακόμα αναμένω στο ακουστικό μου. Πάντως θυμίζω ότι ο αρχικός προγραμματισμός πριν από τις παλαβές μετατοπίσεις της χάραξης του αγωγού, ήταν το έργο να τελειώσει φέτος το καλοκαίρι. Πλέον τούτο αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός.
Εγώ ένα αντιλαμβάνομαι. Ότι ο Πασοκικός Αργολιδέας υφυπουργός, αυτό που επιδιώκει είναι να καταφέρει να εκλεγεί εκ νέου  βουλευτής, λόγω έλλειψης εσωκομματικού αντιπάλου και μετά να είναι εκ νέου υπουργός στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΝΔ στον κρισιμότατο τομέα των υδρογονανθράκων. Πλέον τα προβλήματα της Αργολίδας, τα βλέπει μόνον αφ΄υψηλού και ως πολιτικός παλαιάς κοπής. 
Στο χέρι, βέβαια του ψηφοφόρου είναι να τον στείλει πίσω στο Πανεπιστήμιό του. Στα Αραβικά Εμιράτα, μπορεί να πάει στο τέλος-τέλος της γραφής και άλλος,

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Πολεοδομία

Νομίζω, ότι αυτό που θα ήθελε να ακούσει ο κάθε Αργολιδέας, από τους τοπικούς βουλευτές και πολιτευτές είναι το  πώς βλέπουν τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα και τους εφαρμοστικούς νόμους, πώς πιστεύουν ότι η χώρα θα εξέλθει από την τεράστια κρίση και το πώς βλέπουν το μέλλον της Αργολίδας.
Δυστυχώς όλοι μα όλοι (πλην Μανώλη, που θεωρεί ότι η λύση είναι η βοήθεια της Παναγίας και τα ακραία λαϊκιστικά και παλαβά Καμμενικά δεξιά) σιωπούν.
Ο Μανιάτης ασχολείται με τα πετρέλαια και με τη σύσταση νέου και δαπανηρού δημόσιου  φορέα υδρογοναναθράκων (την ίδια στιγμή που διαλύεται ο ΙΓΜΕ).
Οι λοιποί Πασόκοι έχουν καταπιεί το μαγικό φάρμακο εξαφανιζόλ.
Ο Ανδριανός ακολουθεί τις κωλοτούμπες του Αντώνη, χωρίς να δικαιολογεί τη στάση του.
Η Ελσα έχει εδώ και αρκετό καιρό γράψει τον Αργολιδικό λαό στα παλαιότερα των υποδημάτων της (εάν διαθέτει τοιαύτα).
Και ο επίδοξος βουλευτής Αναγνωσταράς,σιωπά για τα σημαίνοντα και εκστομίζει κοινοτοπίες.
Απεχθάνομαι τους πολιτικούς που δεν λένε τίποτα το έξω και πάνω  από τα καθιερωμένα.
Τον άκουσα προχθές  τον Αναγνωσταρά, ντυμένο με την ιδιότητά του του Δημάρχου, με την οποία πλέον πολύ ολίγον ασχολείται, να κάνει δηλώσεις στον ΑΛΦΑ,  σχετικές με αποκαλύψεις του τηλεοπτικού σταθμού, ότι κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι σε Πολεοδομία της Αργολίδας ελέγχονται από το ΣΔΟΕ. Και τί μας είπε ο δήμαρχος-πολιτευτής; Ότι  εάν οι ελεγχόμενοι υπάλληλοι αποδειχθούν ένοχοι πρέπει να τιμωρηθούν. Οποία πολιτευτική εξαγγελία!!!
Στην ίδια εκπομπή του ΑΛΦΑ, μίλησε ο προϊστάμενος της Πολεοδομίας Αργους, ο οποίος δήλωσε ότι πρέπει να  αναφερθούν τα ονόματα από το ΣΔΟΕ, διότι δεν είναι δυνατόν να μένουν σκιές και υποψίες για το πρόσωπό του.
Τί θα περίμενα εγώ από το Δήμαρχο Ναυπλίου, που είναι εκ του καλλικρατικού νόμου πολιτικός Προϊστάμενος της Πολεοδομίας Ναυπλίου-Επιδαύρου-Κρανιδίου.
Να κάνει κάποιες ενέργειες, διότι δεν είναι δυνατόν να έχουν δει τα φώτα της δημοσιότητας τόσο σοβαρές καταγγελίες με αόριστη αναφορά σε κάποιους υπαλλήλους πολεοδομίας της Αργολίδας και η κατάσταση να παραμένει ως έχει και όλοι να σφυρίζουν αδιάφορα.
Θα έπρεπε η δημοτική αρχή να έχει με επίσημο τρόπο απευθυνθεί στο ΣΔΟΕ για να μάθει εάν υπάρχουν υπάλληλοι της Πολεοδομίας Ναυπλίου, που ελέγχονται, ώστε να ληφθούν κάποια μέτρα για να μην επαναληφθούν παρόμοια φαινόμενα, εφ΄όσον αυτά αποδειχθούν αληθή.  Τον πολίτη δεν πρέπει να τον  ενδιαφέρουν τόσο πολύ οι ποινικές και πειθαρχικές ευθύνες, που πρέπει να αποδοθούν από τα αρμόδια όργανα, εφ΄ όσον είναι αληθείς, αλλά δεν είναι δυνατόν  να μην γίνονται  ενέργειες από τον Πολιτικό προϊστάμενο της Πολεοδομίας, ώστε να  αποκλεισθούν ή έστω να περιορισθούν οι δυνατότητες στο μέλλον για  διαφθορά στην Πολεοδομία (είναι άλλωστε γνωστές οι εκθέσεις του Συνηγόρου του Πολίτη για διαφθορά στις Πολεοδομίες όλης της χώρας)
Και θα έλεγα ότι θα μπορούσε να διαταχθεί κάποιος έλεγχος, που να αφορά κάποιες οικοδομικές άδειες (έστω και ενδεικτικά), να εξετασθεί σε ποιές περιπτώσεις έχει καθυστερήσει η υπηρεσία να απαντήσει σε αιτήματα πολιτών, να ερευνηθεί εάν υπάρχουν καταγγελίες πολιτών που να μην έχουν εξετασθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα και για ποιό λόγο έχει καθυστερήσει η έρευνα, να εξετασθούν αποφάσεις κήρυξης αυθαιρέτων οικοδομικών εργασιών και επιβολής προστίμων. Οι διοικητικές διαδικασίες για διοικητική έρευνα υπάρχουν και είναι θεσμοθετημένες. Κάποιοι όμως αδρανούν να τις ενεργοποιήσουν.
Είναι κακό, πολύ κακό να υπάρχουν στην τοπική κοινωνία υποψίες και ο πολιτικός Προϊστάμενος της Πολεοδομίας, αντί να λάβει αποφάσεις να προβαίνει σε στρογγυλεμένες δηλώσεις περί απόδοσης ευθυνών, ωσάν και θα μπορούσε να δηλώσει το αντίθετο. Άλλωστε, υποθέτω ότι και οι υπάλληλοι της Πολεοδομίας, εφ΄όσον δηλώνουν αθώοι, θα θέλουν μια τέτοια έρευνα για να αποδειχθεί η αθωώτητά τους.

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Όταν σκύβεις το κεφάλι

Τον συνηθίσαμε, δεν αντιπροσωπεύει τίποτα
Σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
Και σας μιλώ γι’αυτόν, γιατί δεν βρίσκω τίποτα
Που να μην το συνηθίσατε
Προσκυνώ

                             Γιώργος Σεφέρης  (Αφήγηση)

Εν μέσω των κοινοβουλευτικών μαχών και απωλειών, διαγραφών και μεταγραφών, και κάθε είδους και τεχνοτροπίας πολιτικών πιρουετών, που συνόδευσαν την ψήφιση του νέου μνημονίου, «υπεύθυνων» και «ανεύθυνων» «εθνικών» στάσεων, νέων εκτεταμένων καταστροφών στο ιστορικό κέντρο της δύσμοιρης πρωτεύουσας από σταθερά ασύλληπτους «γνωστούς-αγνώστους», εν μέσω σχετικά συγκρατημένων (είναι η αλήθεια) αυτή τη φορά, πανηγυρισμών για το αποτέλεσμα ενός ακόμη «εθνοσωτήριου» Eurogroup, αλλά και λιγότερο έξαλλων αντιδράσεων από την αντιπολίτευση και με την κοινωνία παγωμένη και τρομαγμένη μπρος στην εφιαλτική ύφεση που έρχεται (ξέρουν όλοι πλέον τι τους περιμένει, γι’αυτό και δεν έχει πια Καστελλόριζα και ρητορείες για «θωρακισμένες οικονομίες»,  «απάνεμα λιμάνια» και «χαρτογραφημένα νερά»), υπάρχει μια είδηση (σημαντική, εκτιμώ), που πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων και των δελτίων ειδήσεων: αναβάλλονται η μία μετά την άλλη και σε ορισμένες περιπτώσεις ματαιώνονται οι εκλογές στα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας για την ανάδειξη των συμβουλίων διοίκησης τους, όπως αυτές προβλέπονται από τον τελευταίο νόμο για την ανώτατη εκπαίδευση, που ψηφίσθηκε (θυμίζω) προ μηνών, από την ευρύτερη ίσως κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που έχει ψηφίσει νόμο στην μεταπολίτευση. Ο νόμος αυτός του ελληνικού κράτους διακηρύχθηκε εξ’αρχής από κόμματα της αριστεράς, αλλά και από μερίδα της πανεπιστημιακής κοινότητας (φοιτητικές παρατάξεις, μέλη ΔΕΠ, αλλά και πρυτάνεις), ότι απλά «Δεν θα περάσει», και φαίνεται πως αυτό εντέλει γίνεται: Απλά, δεν περνάει. Από την αρχή, η αντίδραση στον νόμο αυτό εστιάσθηκε, αποκλειστικά σχεδόν, στον τρόπο εκλογής των πανεπιστημιακών συμβουλίων διοίκησης και των πρυτάνεων, λες και δεν υπάρχουν αλλά ζητήματα και προβλήματα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, για να συζητήσει κανείς και να καταθέσει τις απόψεις του. Αλλά έτσι είναι πάντα τα πράγματα στη χώρα αυτή: το διακύβευμα είναι η εξουσία, και εγκαταλείπεται η ουσία. Εντάξει, θα μου πείτε, εδώ διαλύεται το σύμπαν, με αυτό το θέμα βρήκες να ασχοληθείς; Ισχυρίζομαι, ότι το θέμα αυτό είναι αφ’ενός πολύ σοβαρό, αφ’ετέρου απολύτως ενδεικτικό της συνολικής μεταπολιτευτικής κοινωνικής παθογένειας που μας οδήγησε ως εδώ, και για να γίνω ίσως λίγο πιο σαφής, θα σας αφηγηθώ μια απολύτως πραγματική (που λένε και στις ταινίες) ιστορία.

Πριν από 21 χρόνια (αρχές του 1991) μια παρέα φίλων και συμφοιτητών στην Ιατρική Σχολή του Α.Π.Θ. συνειδητοποιήσαμε μια δυσάρεστη πραγματικότητα: διανύοντας το τρίτο έτος των σπουδών μας, ο αριθμός των φοιτητών του έτους μας, από 180 που είχαμε εισαχθεί ως πρωτοετείς κατόπιν πανελληνίων εξετάσεων, είχε εκτοξευθεί σε πάνω από 650. Αιτία για αυτήν, την εκτός λογικής αύξηση, ήταν αθρόες μεταγραφές φοιτητών από Πανεπιστήμια του εξωτερικού. Την «φάμπρικα» αυτή των μεταγραφών είχαν στήσει εν αγαστή συμπνοία οι διδάσκοντες του πανεπιστημίου μας με στελέχη των φοιτητικών παρατάξεων (η περίφημη συνδιοίκηση των Πανεπιστημίων) στη βάση ενός διάτρητου «δημοκρατικού» νομοθετικού πλαισίου. Εκτιμώντας ότι η κατάσταση αυτή υποβάθμιζε εν τοις πράγμασι την ποιότητα των σπουδών μας αλλά και καταργούσε από την πίσω πόρτα τις πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις αποφασίσαμε να αντιδράσουμε. Επιλέξαμε μια μορφή ήπιου ακτιβισμού: συγγράφαμε και μοιράζαμε κείμενα διαμαρτυρίας, κάναμε τακτικά και ειρηνικά παραστάσεις διαμαρτυρίας σε αμφιθέατρα και εργαστήρια και αρχίσαμε να συλλέγουμε υπογραφές σε ένα κείμενο που παρέθετε στοιχεία, κατήγγειλε το φαινόμενο και απαιτούσε ει δυνατόν την κατάργηση και πάντως τον δραστικό περιορισμό των μεταγραφών εξωτερικού. Η όλη καμπάνια είχε μια σχετική επιτυχία: το θέμα πήρε δημοσιότητα, εκτεταμένα ρεπορτάζ δημοσιεύθηκαν στον τύπο και τελικά η τότε ηγεσία του υπουργείου παιδείας έφερε ένα νόμο που επιχειρούσε να βάλει κάποια στοιχειώδη τάξη στο όργιο μεταγραφών που λάμβανε χώρα στα ελληνικά πανεπιστήμια (και ειδικά στις ιατρικές σχολές).

Αναθαρρήσαμε από τη μικρή μας «επιτυχία» και πιστεύοντας ότι ασχολούμενοι, κάποια διαφορά μπορούμε να κάνουμε εν τέλει, αποφασίσαμε να κατέλθουμε και στις φοιτητικές εκλογές που θα διενεργούνταν εκείνη την άνοιξη, ως ανεξάρτητη ομάδα φοιτητών. Στις εκλογές, για τα δεδομένα μιας ομάδας χωρίς κομματικές στηρίξεις, αναφορές και χρηματοδότηση, με ανύπαρκτη σχεδόν οργανωτική υποδομή και με ενίοτε αιρετικές για την εποχή εκείνη απόψεις (π.χ. είχαμε θέσει θέμα κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, υπό την έννοια της προστασίας παρανομιών και βιαιοτήτων) πήγαμε αρκετά καλά αναδεικνυόμενοι τρίτη δύναμη μετά τις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ σε επίπεδο σχολής και πρώτη δύναμη (ισοψηφώντας με τη ΔΑΠ) στο έτος μας. Η...πλάκα, άρχισε κάπου εκεί.

Λίγες ημέρες μετά τις φοιτητικές εκλογές, μας πλησίασαν άνθρωποι του περιβάλλοντος του τότε πρύτανη και μας ενημέρωσαν ότι σύντομα θα διεξάγονταν εκλογές για την εκλογή πρυτάνεως στο Α.Π.Θ., και επειδή ο νόμος προέβλεπε συνδιοίκηση καθηγητών-φοιτητών, από την Ιατρική Σχολή, που ήταν η μεγαλύτερη του πανεπιστημίου με 500 περίπου μέλη ΔΕΠ και ψήφιζαν για την εκλογή πρυτάνεως, έπρεπε να ορισθούν από τις φοιτητικές παρατάξεις ίσος αριθμός φοιτητών-εκλεκτόρων ανάλογα με τη δύναμη τους. Ήτοι, εμείς με το 13% που είχαμε λάβει, έπρεπε να ορίσουμε 65 εκλέκτορες. Το αστείο ήταν, ότι εμείς στην πραγματικότητα δεν γνωρίζαμε καν 65 συμφοιτητές μας, που με βεβαιότητα να μπορούσαμε να πούμε, ότι μας είχαν ψηφίσει.Ο πρύτανης, που επιθυμούσε να επανεκλεγεί, ζήτησε να μας συναντήσει. Πήγαν δύο από μας και του εξήγησαν ευγενικά, ότι λόγω της χαλαρής, μη κομματικής φύσης της ομάδας μας, και να θέλαμε, δεν μπορούσαμε να εγγυηθούμε, ότι αν δίναμε «γραμμή» στους εκλέκτορες, που θα ορίζαμε (που δεν θέλαμε), αυτή θα τηρούνταν. Ήταν ευγενής και προσηνής και δήλωσε ότι κατανοεί τη θέση μας και χαίρεται για την παρουσία τέτοιου τύπου παρατάξεων στον φοιτητικό συνδικαλισμό. Με δική μας πρωτοβουλία (για λόγους τήρησης ίσων αποστάσεων) συναντήσαμε και τον αντίπαλο του, υποψήφιο πρύτανη, και του είπαμε τα ίδια.

Λίγες ημέρες αργότερα μας πλησιάζει ένας εκτοετής φοιτητής, μέλος μιας κάπως περίεργης «επιστημονικής» ένωσης φοιτητών της Ιατρικής Σχολής (όχι φοιτητικής συνδικαλιστικής παράταξης) και ζητά να μας εκθέσει ένα ζήτημα. Συναντιόμαστε (και οι εφτά της ομάδας) ένα απόγευμα στο σπίτι ενός από μας. Μας λέει, ότι αντιλαμβάνεται και εκτιμά τον χαρακτήρα της ομάδας μας και την αδυναμία-απροθυμία μας να δώσουμε γραμμή στους εκλέκτορες, που θα ορίζαμε για τις πρυτανικές εκλογές και μας ζητά να του εκχωρήσουμε εκείνου, εν λευκώ, τη δυνατότητα να καταρτίσει τη σχετική λίστα με δικούς του ανθρώπους, που θα ψήφιζαν τον απερχόμενο πρύτανη. Δεν πτοείται από την αρχική κάθετη (και όχι ιδιαίτερα ευγενική) άρνηση μας στο μάλλον εξωφρενικό αίτημα του.

- «Και γιατί πιστεύεις, ότι θα δώσουμε μια λευκή κόλλα για να συμπληρώσεις εσύ τη λίστα;», τον ρωτά ένας από μας.

- «Γιατί ο νυν πρύτανης θα επανεκλεγεί άνετα» (σε αυτό είχε δίκιο) «ανεξάρτητα από τους δικούς σας εκλέκτορες. Δεν έχετε λοιπόν κανένα λόγο να τον έχετε αντίπαλο, αντί ευγνώμονα. Ξέρετε, τι κονδύλια διαχειρίζεται μια πρυτανεία; Θέλετε, ας πούμε, να διοργανώσετε μια εκδήλωση για κάποιο θέμα, "νέοι και ναρκωτικά" π.χ., γιατί να μην πάρετε μια επιχορήγηση από την πρυτανεία; Σας γνωρίζω, έχω ακούσει για σας, είστε καλοί φοιτητές. Γιατί να μην διευκολυνθείτε, να ξεκινήσετε, ένα διδακτορικό;»

Ο άνθρωπος αυτός, παρά την άρνηση μας να δεχθούμε την πρόταση του, παρά το ότι τον αντιμετωπίζαμε ενίοτε ειρωνικά, παρά το ότι όντως οι «δικοί μας» εκλέκτορες δεν θα έπαιζαν κανέναν ουσιώδη ρόλο στην έκβαση των εκλογών, έμεινε 8 (ναι, οχτώ) ώρες σε εκείνο το σπίτι προσπαθώντας να μας μεταπείσει, κυνικός, αποφασισμένος, πατερναλιστικός, μετερχόμενος εναλλάξ υποσχέσεων και συγκεκαλυμμένων απειλών. Δεν έμαθα ποτέ, αν τον είχε στείλει ο πρύτανης ή αν με δική του πρωτοβουλία ήθελε να «πουλήσει» εκδούλευση στον πρύτανη. Ίσως δεν έχει και σημασία, το παιχνίδι έτσι παίζονταν και έτσι παίζεται.

Η τελευταία του προσπάθεια ήταν η εξής:
-«Παιδιά, πρέπει να το καταλάβετε. Κάποιος που θέλει να πάει μπροστά, πρέπει να προσηλώνεται στον στόχο του. Τις περισσότερες φορές στη  διαδρομή του για τον στόχο του θα κληθεί να περάσει κάποιες πόρτες. Αν κάποια πόρτα είναι πιο κοντή από το μπόι του, θα χρειασθεί να σκύψει, για να περάσει. Σημασία δεν έχει αν σκύβεις το κεφάλι, σημασία έχει ο στόχος».

Και η απάντηση που του έδωσε ένας καλός φίλος:
-«Όταν σκύβεις το κεφάλι για να περάσεις την πόρτα, το πρόβλημα είναι, ότι η επόμενη πόρτα, στο δρόμο για τον "στόχο", θα είναι πιο κοντή από την πρώτη, και η επόμενη ακόμη πιο κοντή, και θα σκύβεις το κεφάλι, όλο και πιο πολύ, και μετά θα γονατίσεις, και στο τέλος θα έρπεις, σαν σκουλήκι.
Και ίσως να μην θυμάσαι πια και τον "στόχο"».

H πραγματικότητα βέβαια, δεν είναι ούτε απλή, ούτε «ηρωική». Η επιμονή και η επιχειρηματολογία του μεγαλύτερου συμφοιτητή μας, μας κλόνισε και μας δίχασε. Αφού έφυγε, ακολούθησε θυελλώδης μεταξύ μας συζήτηση και διαφωνία και η πρόταση του απορρίφθηκε οριακά με 4-3. Επίσης, εμείς ένα χρόνο αργότερα κουραστήκαμε και απογοητευτήκαμε από την ενασχόληση με τα κοινά της σχολής, και τα παρατήσαμε. Εμείς, μείναμε καλοί φίλοι. Εκείνος, όπως φαντάζομαι υποθέτετε, ακολούθησε και ακολουθεί  ακαδημαϊκή και αξιοσημείωτη πολιτική καριέρα.

Η λεγόμενη πολιτική τάξη της χώρας έχει από καιρό καθορίσει τον στόχο της, που είναι η διατήρηση και διαιώνιση της όποιας (πλέον) εξουσίας της και σκύβει πρόθυμα το κεφάλι της εντός και εκτός συνόρων. Εντός των συνόρων υποτάσσεται στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων ισχυρών παραγόντων και ομάδων πίεσης (μεγαλοεπιχειρηματίες, μηντιάρχες, ισχυρές συντεχνίες) και έχει εγκαταλείψει τη μάχη (αν υποθέσουμε ότι την έδωσε ποτέ) για την τήρηση της δημοκρατικής νομιμότητας και εκτός των συνόρων υποτάσσεται σε ένα οικονομικά ατελέσφορο, κοινωνικά διαλυτικό και εθνικά ενίοτε ταπεινωτικό τροϊκανό μνημόνιο, προσπαθώντας μάλιστα να τορπιλίσει ή να καθυστερήσει εκείνες μόνο τις πτυχές του, που τυχόν θίγουν την σταθερή του εκλογική πελατεία.

Η κοινωνία των πολιτών θα σηκώσει το κεφάλι;

Ειλικρινά, δεν έχω απάντηση.


Του Σταμάτη Κυρζόπουλου
http://sxoliopoliti.blogspot.com/2012/02/blog-post_24.html?showComment=1330181823639#c7840564088653929631

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Σας έχω και μια άλλη ερώτηση που αφορά τη ΔΕΥΑΝ

Από τη μια μεριά έχουμε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι συνταξιούχων  του ΟΓΑ, που παίρνει την πολύ μικρή προνοιακή σύνταξη και ζει σε μια παλαιά αγροτική οικία στο Κούτσι.
Από την άλλη  ένας μεσοαστός Αθηναίος με την οικογένειά του έρχεται κάθε Σαββατοκύριακο, με το τζιπ του στην καινουργή δίπατη  μεζονέτα του στο Ναύπλιο.
Στο ζευγάρι των ηλικιωμένων στο Κούτσι η ΔΕΥΑΝ παρέχει νερό, που όπως φαίνεται από την τελευταία ανάλυσή του, όπως αυτή  έχει αναρτηθεί στο site του Δήμου, η ηλεκτρική  του αγωγιμότητα είναι 2,840 μS/cm, η  γεύση του μη αποδεκτή, τα νιτρικά του περισσότερα από 157,5 mg/l,τα χλωριούχα του 540 mg/l (σκέτη θάλασσα) και διαθέτει 124 CFU/100ml ολικά κολοβακτηριοειδή. Επιπλέον κανείς δεν έχει φροντίσει να χλωριώσει το νερό αυτό. Ουσιαστικά δηλαδή η ΔΕΥΑΝ ή ο Δήμος παρέχει νερό επικίνδυνο λόγω των νιτρικών, σκέτη θάλασσα και μολυσμένο από κολοβακτηριοειδή.
Στην μεσοαστική οικογένεια που διαμένει τα Σαββατοκύριακα στο Ναύπλιο η ΔΕΥΑΝ προσφέρει ασφαλές και χλωριωμένο κανονικά νερό. Επιπλέον τούτου η ΔΕΥΑΝ  διαθέτει για την οικογένεια των ευκατάστατων στο Ναύπλιο και αποχετευτικό δίκτυο που οδηγεί τα λύματα σε βιολογικό καθαρισμό, κάτι που δεν πράττει για τους Κουτσαίτες ηλικιωμένους.
Το σενάριο αυτό των δύο περιπτώσεων είναι απόλυτα πραγματικό, αφού  χιλιάδες ηλικιωμένοι μένουν σε χωριά και χιλιάδες Αθηναίοι έχουν αγοράσει μεζονέτες, αλλά και διαμερίσματα στις Ναυπλιακές πολυκατοικίες της αντιπαροχής.
Θα σας κάνω και άλλη μία υπόθεση για να προχωρήσω στο ερώτημά μου. Ας λάβουμε ως δεδομένο, ότι η κατανάλωση του νερού, όπως αποτυπώνεται στο λογαριασμό της ΔΕΥΑΝ για μεν  το ηλικιωμένο ζευγάρι στο Κούτσι με τις μικρές ανάγκες ανέρχεται στα 30 κυβικά μέτρα, ενώ για την οικογένεια που κάνει τις διακοπές και πρέπει να ποτίσει και το γκαζόν ανέρχεται στο ίδιο ύψος, αφού τις καθημερινές μέρες δεν καταναλώνει τίποτα. Δεν σας φαίνεται λογική αυτή η υπόθεση;
Το ερώτημα τώρα: Οι λογαριασμοί στις δύο περιπτώσεις θα είναι ακριβώς ίδιοι ή μήπως θα  πληρώσει το ζευγάρι των συνταξιούχων λιγότερο, αφού τους παρέχουμε νερό- θάλασσα, επικίνδυνο και μολυσμένο;
Σκεφτείτε το:








Φαντάζομαι ότι αφού κάνατε τους συλλογισμούς σας, η απάντησή σας θα είναι, ότι οι λογαριασμοί θα είναι ίδιοι, διότι, σκεφτήκατε, ότι δεν θα έγραφα όλα τα παραπάνω, αν η απάντηση ήταν το λογικό, το ορθό και το κοινωνικά δίκαιο. Για να μας τα λέει αυτά ο αιρετικός, σκεφτήκατε, δεν μπορεί, το νερό-δηλητήριο χρεώνεται από τους δημοτικούς μας άρχοντες το ίδιο με το υγιεινό και ασφαλές νερό.







Λάθος σκεφτήκατε: Η απάντησή σας δεν είναι η ορθή.
Η σωστή απάντηση είναι ότι μέχρι τριάντα κυβικά κατανάλωση το νερό δηλητήριο, χρεώνεται περισσότερο (0,40 ανά κυβικό) από το καλό νερό (0,36 ανά κυβικό), διαφορά που αυξάνεται περαιτέρω λόγω των προσθέτων, λόγω έργων και ΦΠΑ (απόφαση του ΔΣ της ΔΕΥΑΝ στις 2-12-2011- αρνητική ψήφο έδωσε μόνο ο Χ. Γραμματικόπουλος)
Ναι είναι απίστευτο και όμως αληθινό.
Και τώρα ο Αργολικός λαός καλείται να  ψηφίσει συντηρητικά κόμματα και να σταυρώσει και το πολιτικά άχρηστο πολιτικό προσωπικό τους. Θα το πράξει; Πιθανόν. Όλα να τα περιμένουμε.

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Στο παρά πέντε αποφεύχθηκε η τουριστική καταστροφή του Ναυπλίου

Μια ερώτηση που μπορεί εύκολα να απαντηθεί:
Ποιό είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει μια Επιχείρηση Ύδρευσης και Αποχέτευσης;
Μα και βέβαια να  παρέχει στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις πόσιμο νερό.
Και για να το κάνει αυτό πρέπει να μπορεί να το αντλεί από τις πηγές και να το στέλνει στις δεξαμενές που συνήθως βρίσκονται σε ψηλά σημεία, για να διοχετεύεται από εκεί το πόσιμο νερό στις βρύσες μας.
Για να αντλείται όμως το νερό και να φτάνει στις δεξαμενές απαιτείται ενέργεια.
Επομένως πρωταρχικό καθήκον μια ΔΕΥΑ είναι να  καταβάλει το κόστος της ενέργειας και στην προκείμενη περίπτωση να πληρώνει τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, για να έχουμε νερό. Πρώτα απ΄όλα λοιπόν πρέπει να πληρώνεται η ΔΕΗ και μετά  τα τηλεφωνικά τέλη (χιλιαρούμπες σε ιδιωτικές εταιρίες τηλεφωνίας) οι  μισθοί των αιρετών, οι αποζημιώσεις των επιτροπών, τα κλιματιστικά στα γραφεία (χωρίς διαγωνισμό) κλπ.
Τη στιγμή που το λαϊκό νοικοκυριό, κάνει το σκατό του παξιμάδι για να πληρώσει την κατανάλωση του ρεύματος, είναι αδιανόητο  για μια ΔΕΥΑ να χρωστά χρήματα στη ΔΕΗ.
Σήμερα οι καταναλωτές της ΔΕΥΑΝ έχουν πολλαπλασιασθεί. Μόνο από τα πάγια εισπράττονται  σοβαρά ποσά.Και μετά έχουμε αυξήσεις στα τιμολόγια, επιβολή πρόσθετων τελών για έργα στις περιοχές που πλαιότερα δεν πλήρωναν. Τα νοικοκυριά και οι τουριστικές επιχειρήσεις στο Τολό και σε άλλες περιοχές, είδαν τους λογαριασμούς νερού που τους ήλθαν να είναι πολλαπλάσιοι αυτών που πλήρωναν παλαιότερα, παρ΄όλο που το νερό που τους παρέχεται είναι επικίνδυνο για πόση, αλλά και για άλλες οικιακές χρήσεις.
Παρ΄ότι λοιπόν τα έσοδα  της ΔΕΥΑΝ αυξήθηκαν, η πόλη μας κινδύνευσε να μείνει μέσα στο εορταστικό τριήμερο χωρίς νερό!!! Είτε το πιστεύετε είτε όχι, ο κίνδυνος ήταν υπαρκτός. Φαντασθείτε τί θα είχε συμβεί  να μην υπήρχε νερό για τους κατοίκους, αλλά και για τους δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες του τριημέρου.  Ο τουρισμός της περιοχής θα δεχόταν την χαριστική βολή.
Μόλις την τελευταία στιγμή, κατόπιν ασφαλιστικών μέτρων και προσωρινής διαταγής, που εξέδωσε το Δικαστήριο (πιθανώς δικαίως λόγω της ζημιάς που θα γινόταν)  δεν είχαμε διακοπές στην παροχή νερού!!!
Ακούστε λοιπόν τώρα, τί χρωστάει ο Δήμος μας στη ΔΕΗ. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, οφείλει πάνω από εξακόσια χιλιάρικα!!!
Είναι φανερό ότι δεν πάμε καλά.  Όταν κάποιοι φώναζαν προεκλογικά, ότι οι άνθρωποι είναι πολιτικά άχρηστοι και ότι δεν έπρεπε να ξαναψηφιστούν δεν εισακούστηκαν. Και μπορεί ο άμεσος κίνδυνος να αποφεύχθηκε για το τριήμερο που μας έρχεται, αλλά το χρέος υπάρχει ακόμα πάνω από τε κεφάλια μας και θα το βρούμε μπροστά μας.  Ο σημερινός  επικεφαλής του Δήμου  θεωρεί ότι τα έχει καλώς καμωμένα και τώρα θέλει να αποχωρήσει για να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του στο μεγάλο κτήριο στην Πλατεία Συντάγματος της μεγάλης πολιτείας. Αν είναι δυνατόν.
Α!!! Και κάτι ακόμα. Πριν μερικά χρόνια, είχε έλθει για συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο το θέμα της ΔΕΥΑΝ και των χρεών της και οι έχοντες το πρόσταγμα, διαβεβαίωναν ότι  με τις ενέργειές τους, θα  προχωρούσε η επιχείρηση σε πλήρη εξυγίανση. Αντί γι΄αυτό η ΔΕΥΑΝ έλαβε και άλλα δάνεια, που ξεπληρώνουν σήμερα οι δημότες και όλοι οι κάτοικοι της Καλλικρατικού Δήμου Ναυπλιέων  (και όχι μόνον αυτοί του παλαιού Δήμου Ναυπλίου) και δεν πληρώνει ούτε καν την κατανάλωση της ενέργειας για να φθάνει το νερό στις βρύσες μας. Αν αυτό δεν είναι μπάχαλο, τότε τί είναι;

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Η φωνή της δημοκρατίας σίγησε

Λίγοι πληροφορήθηκαν ότι η φωνή της ελευθερίας σίγησε.
Ήμουν μαθητής στο Γυμνάσιο, όταν στο σπίτι κάθε βράδυ στις δέκα παρά είκοσι έκλειναν τα παράθυρα και μαζευόμασταν γύρω από το παλιό ραδιόφωνο και στα βραχέα (δεν θυμάμαι τη συχνότητα) συντονιζόμασταν με τη Ντόιτσε Βέλλε.
Θυμάμαι λοιπόν το καθημερινό αιχμηρό και καταγγελτικό για τη χούντα σχόλιο του Αλέξανδρου Σχοινά. Ισως κανείς στην Ελλάδα να μην μπορεί να το ξαναφέρει στη μνήμη του, αλλά σ΄εμένα , έφηβο τότε, μου εντυπώθηκε και ποτέ από τότε  δεν ξέχασα το σχόλιο του Αλ. Σχοινά, μετά το Πολυτεχνείο, ότι πλέον οι Αθηναίοι δεν θα φωνάζουν ταξί, αλλά τανκσί.
Ο Σχοινάς, μεγάλος εραστής της Ελληνικής γλώσσας, αργότερα στη μεταπολίτευση, εξέδωσε σε βιβλίο μια σειρά από ραδιοφωνικές του εκπομπές, με τίτλο:

"Για την υπεράσπιση της ελληνικής εγκεφαλοκρηπίδας"

και υπότιτλο: 
"Εναντίον του σκοταδιστικού ψευτοδημοτικισμού"
Ο Αλέξανδρος Σχοινάς η μεγάλη δημοκρατική φωνή πέθανε πριν από μερικές μέρες στη Γερμανία σε ηλικία 88 ετών.
Σημερινό καθήκον κάθε αντιφασίστα Ελληνα, δεξιού, κεντρώου, αριστερού, μνημονιακού ή αντιμνημονιακού, πιστεύω ότι πρέπει να είναι ένας δημοκρατικός  αγώνας για να μην καταφέρει το  νεοναζιστικό κόμμα να ξεπεράσει το όριο του 3% και εισέλθει στη Βουλή.

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Η επιστροφή στη δραχμή

Επιστροφή στη δραχμή.
Είπα και στην προηγούμενη ανάρτησή μου, ότι κάτι τέτοιο αποτελεί μια τίμια και γενναία απόφαση, που θα έχει και θετικά αποτελέσματα, όπως οικονομική κινητικότητα και θα δημιουργήσει ανάπτυξη σε ορισμένους τομείς της οικονομίας, όπως στη γεωργία, κτηνοτροφία, βιομηχανία τροφίμων.
Γιατί λοιπόν δεν θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να επιλέξουμε τον γενναίο και πράγματι περήφανο αυτό δρόμο σε σχέση με τις ανοησίες που εκπέμπει η πλειοψηφική τάση στο ΣΥΡΙΖΑ;
Αφήνω κατά μέρος  κάποια πολύ υπαρκτά ενδεχόμενα, όπως την τεράστια κερδοσκοπία που θα  έχει τη δυνατότητα να  ασκήσει το συνδικάτο των λαμογιών, που έχει βγάλει τα κεφάλαιά του έξω.
Δεν θα  επικεντρώσω στην τεράστια κοινωνική αναταραχή που με βεβαιότητα θα δημιουργηθεί και η οποία θα αποβεί σε βάρος του εργαζόμενου πολίτη.
Ξεχνώ προς το παρόν το σοβαρό ενδεχόμενο δημοκρατικής εκτροπής, από φασιστικούς, ακροδεξιούς και στρατοκρατικούς κύκλους, που μπορεί να εκμεταλλευθούν το κοινωνικό χάος.
Μένω λοιπόν σε καθαρά οικονομικά θέματα και κάνω τις προβλέψεις μου για το πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση (οποιαδήποτε αντίρρηση ευπρόσδεκτη).
Για κάποιες μέρες μετά την επιστροφή μας στη δραχμή, οι τράπεζες θα παραμείνουν κλειστές, φρουρούμενες από δυνάμεις ασφαλείας.
Θα πρέπει να αποφασισθεί η κατ΄αρχήν ισοτιμία μεταξύ ευρώ και της νέας δραχμής, βάσει της οποίας θα πραγματοποιηθούν οι αναλήψεις των καταθέσεων και οι πληρωμές μισθών και συντάξεων. Θεωρώ ως το πιο λογικό σενάριο, η ισοτιμία να ορισθεί σε ένα ευρώ προς  μία νέα δραχμή και επειδή το Κράτος δεν θα έχει τυπώσει τις νέες δραχμές, τα ευρώ που βρίσκονται στις Τράπεζες θα επισημανθούν με σφραγίδα, ώστε να κυκλοφορήσουν υπό τη νέα τους μορφή.
Αμέσως μετά η νέα δραχμή θα πρέπει να υποτιμηθεί κατά αρκετές φορές. Εδώ θα υπάρξει μία  συζήτηση για το εάν θα υποτιμηθεί λίγο, όπως τρία προς ένα, πράγμα που θα συνεπάγεται μία μακρά περίοδο έντονων περαιτέρω διολισθήσεων ή θα αποφασισθεί να υποτιμηθεί τόσο, που να αποτυπώνεται κάπως η πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας και η παραγωγική της δομή.  Σε αυτή την περίπτωση βλέπω μια υποτίμηση δέκα προς ένα (ίσως κάτι λιγότερο ή κάτι παραπάνω).
Ας υποθέσουμε ότι προκρίνεται ένα ενδιάμεσο σενάριο και η ισοτιμία ορίζεται σε πέντε προς ένα.
Αμέσως το ΑΕΠ της χώρας, επειδή εκφράζεται σε δολάρια θα βρεθεί στο 20% της προηγούμενης κατάστασης και η χώρα μας από πλευράς πλούτου θα καταρρεύσει από την τριακοστή περίπου θέση  σε επίπεδα βορειοαφρικανικής οικονομίας. Βέβαια η κατάρρευση θα είναι ακόμα μεγαλύτερη λόγω της πλήρους απαξίωσης και καταστροφής μεγάλων κλάδων της οικονομίας μας, όπως μεγάλου τμήματος του χρηματοπιστωτικού κλάδου, του εισαγωγικού εμπορίου, του εμπορίου ειδών κατανάλωσης που απευθύνονται στα παλαιά μεσαία στρώματα της κοινωνίας.
Από αυτό το χαμηλό πλέον επίπεδο πλούτου θα πρέπει πλέον να ξεκινήσουν οι προσπάθειες για την ανάταξη της οικονομίας. Αλλά και εκεί θα υπάρχουν κάποιες ευκαιρίες, αλλά και τεράστιες δυσκολίες.
Όλος ο τραπεζικός κλάδος θα κρατικοποιηθεί και θα καταστεί ένα πολύ μικρό μέρος απ΄ότι ξέρουμε μέχρι σήμερα. Θα έχει μηδενικές συναλλαγές με το εξωτερικό, θα χάσει όλες τις μονάδες που έχει δημιουργήσει στο εξωτερικό (Τουρκία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουκρανία, Σερβία, Αλβανία) και θα περιορίζεται να διαχειρίζεται τις μικροκαταθέσεις των μισθωτών και των μικροεπιχειρηματιών και θα χορηγεί ελάχιστα δάνεια, κυρίως σε εξαγωγικές επιχειρήσεις.
Λόγω της υποτίμησης του νομίσματος κάποια προϊόντα του ήδη υφιστάμενου παραγωγικού δυναμικού της χώρας θα γίνουν άκρως ανταγωνιστικά.
Όμως Όμως και εδώ θα δημιουργηθούν τεράστια και πολλές φορές ανυπέρβλητα εμπόδια. Σε πολλές περιπτώσεις μέρος του κόστους παραγωγής (μηχανήματα, πρώτες ύλες) εκφράζεται και πρέπει να πληρωθεί σε ευρώ ή δολάρια, κάτι που θα είναι σχεδόν αδύνατο.  Παράλληλα το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελληνικών επιχειρήσεων είναι εντάσεως κεφαλαίου και όχι εργασίας και επομένως η  δυσχέρεια πρόσβασης σε συνάλλαγμα θα δημιουργήσει πολύ μεγάλα προβλήματα επιβίωσης των επιχειρήσεων αυτών. Παραδείγματα για κάτι τέτοιο υπάρχουν πάμπολλα.Σκεφτείτε μια μικρή αγροτική εκμετάλλευση ότι θα χρειάζεται λιπάσματα, πετρέλαια για την παραγωγή και την μεταφορά των προϊόντων.  Όμως ακόμα και αν επικρατήσει η άποψη του ΚΚΕ και περιέλθουν στο Κράτος όλα τα μέσα παραγωγής και πάλι το πρόβλημα θα παραμένει και θα γίνει ακόμα πιό έντονο, αφού το Κράτος θα έχει ακόμα μεγαλύτερη δυσχέρεια πρόσβασης σε ευρώ ή δολάρια. Η πρόταση του ΚΚΕ θα μας φέρει πολύ πίσω ακόμα και από τη Βόρεια Κορέα, διότι οι άνθρωποι εκεί ξέρουν να παράγουν (κάτι που εμείς το έχουμε ξεχάσει) και έχουν δημιουργήσει βασικές παραγωγικές δομές, πράγμα το οποίο θα είναι πλέον  ζητούμενο για μας.
Νέες επενδύσεις θα είναι δύσκολο να γίνουν λόγω έλλειψης κεφαλαίων, αφού, κατά κανόνα,  μεγάλο μέρος των δαπανών μπορούν να γίνουν μόνον με συνάλλαγμα με εισαγωγή κεφαλαιουχικών αγαθών, που δεν παράγει η χώρα μας. Από την άλλη πλευρά, κάποιες επενδύσεις, μάλλον για βραχυπρόθεσμους και άκρως κερδοσκοπικούς σκοπούς πιθανόν να γίνουν, από την τάξη των λαμογιών, που θα φέρουν πίσω κεφάλαια, βρίσκοντας τεράστιες  ευκαιρίες σε βάρος των πολιτών. Αλλά μάλλον οι επενδύσεις αυτές δεν πρόκειται να βοηθήσουν πολύ στην ανάταξη της χώρας.
Ένα τεράστιο θέμα θα είναι για το τί πρόκειται να γίνει με μισθούς, συντάξεις, επιδόματα κλπ. Εάν επιλεγεί (πράγμα πολύ πιθανόν) η μεγάλη αύξηση των δραχμικών μισθών και συντάξεων, αυτό συνεπάγεται κοπή χρήματος, δημιουργία μεγάλων πληθωριστικών πιέσεων, που θα επιβαρύνουν τελικά τους ίδιους τους εργαζόμενους και ταχεία απώλεια της ανταγωνιστικότητας που θα είχε κερδηθεί λόγω της υποτίμησης. Εάν από την άλλη επιλεγεί μια πιο σφικτή οικονομική πολιτική, για να διατηρηθεί η ανταγωνιστικότητα, ώστε να δημιουργηθεί μία βάση για μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη (βλπ προγράμματα ΕΣΣΔ στα τέλη της δεκατείας του 20 αρχές του 30), τότε θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι μισθοί μας θα είναι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα κατά πολύ μικρότεροι της Βουλγαρίας. Οι μισθοί των τριακοσίων, τετρακοσίων και πεντακοσίων ευρώ, που δημιουργούνται σήμερα λόγω μνημονίων, νομοθετικών ρυθμίσεων και πραγματικών καταστάσεων, θα γίνουν ονειρικοί μισθοί του πρόσφατου, αλλά τόσο μακρινού παρελθόντος της χώρας.
Θεωρώ κινδυνολογία αυτό που λέγεται ότι δεν θα έχουμε τρόφιμα να φάμε και φάρμακα για να γίνουμε καλά, λόγω του ότι είμαστε άκρως ελλειμματικοί στο ισοζύγιο πληρωμών μας, ακόμα και στον τομέα της γεωργίας. Πιστεύω ότι με ταχύτατους ρυθμούς θα αναπτυχθεί ο πρωτογενής τομέας και θα καλύψει μεγάλος μέρος των ελλείψεων, ενώ το υπόλοιπο θα μας κάνει και καλό να μην καλυφθεί (δεν χρειάζεται να τρώμε τόσο κρέας, μπορούμε να αντικαταστήσουμε τις μπανάνες με τα πορτοκάλια, που παράγονται σε πλεόνασμα). Από την άλλη η χώρα μας έχει την παραγωγική δυναμική να παράγει αντίγραφα φαρμάκων (generics), για να διοχετευθούν στην εσωτερική αγορά. Και στο κάτω-κάτω της γραφής το είχαμε παρακάνει με την υπερκατανάλωση που ευνοούσε τις πολυεθνικές του φαρμάκου και τα επαγγέλματα του αέρα. Παρ΄όλο όμως που δεν πείθομαι από την κινδυνολογία, του ότι δε θα έχουμε να φάμε, δεν μπορώ παρά να επισημάνω τα τεράστια προβλήματα που θα δημιουργηθούν από μεγάλες ελλείψεις άλλων αναγκαίων για την επιβίωση αγαθών, όπως είναι το πετρέλαιο, που  θα βρίσκεται σε συνεχή έλλειψη και όταν αυτό θα μπορεί κάποιος να το βρει θα αδυνατεί να το πληρώσει.  Φαντασθείτε λοιπόν τα τεράστια προβλήματα που θα δημιουργηθούν στην πόλη του Ναυπλίου από τη δραματική μείωση των εγχώριων επισκεπτών (ημερήσιων και του διημέρου).
Επειδή λοιπόν τα μνημονιακά σχέδια, δεν βγάζουν πουθενά. Επειδή όσα ισχυρίζονται οι Τσακαλώτος, Βαρουφάκης κλπ, είναι απλώς μπαρούφες, το σενάριο της επιστροφής στη δραχμή είτε γιατί θα το θελήσει ο λαός, είτε γιατί εκεί θα οδηγηθούμε εκ των πραγμάτων είναι πολύ πιθανό.
Αυτό λοιπόν που πρέπει να κάνουμε είναι να προετοιμαζόμαστε και γι΄αυτό το ενδεχόμενο.
Βέβαια η δική μου άποψη είναι ότι η χώρα μπορεί να σωθεί, εφόσον, αφού αναδιαταχθεί το πολιτικό σύστημα (το πρόβλημα είναι κατ΄αρχής πολιτικό) και στείλουμε στα σπίτια τους αυτούς που μας έφεραν ως εδώ και αδυνατούν να πράξουν το παραμικρό, καταρτίσουμε ένα συνεκτικό προοδευτικό-αριστερό σχέδιο, λέγοντας αλήθειες στους πολίτες και με αξιόπιστες πολιτικές δυνάμεις, εγχώριες και Ευρωπαϊκές και με τη βοήθεια της κοινωνίας των πολιτών, βάλουμε φρένο και δημιουργήσουμε αχτίδες φωτός,  που σιγά-σιγά θα ανατρέψουν την πορεία προς τον όλεθρο.

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Πολιτική αφέλεια

Άκουσα και σήμερα τον Αλέξη στη ΝΕΤ.
Το μνημόνιο λέει δεν βγαίνει και θα μας οδηγήσει στην καταστροφή. Συμφωνώ απόλυτα.
Και μετά επανέλαβε εκ νέου την πρότασή του για αναστολή πληρωμών επί τριετία (μορατόριουμ) και μετά βλέπουμε. Και ότι αυτό, πιστεύει και προτείνει  να γίνει χωρίς την έξοδό μας από την Ευρωζώνη.
Ψάχνω να βρω ποια λέξη ταιριάζει στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή που μου έρχεται στο νου είναι η γνωστή και πολυχρησιμοποιημένη έκφραση των Ελλήνων.
Θα προσπαθήσω να είμαι ευγενικός και έτσι  θα χρησιμοποιήσω τη φράση "πολιτική αφέλεια".
Μια μικρή ομάδα οικονομολόγων περί το ΣΥΡΙΖΑ (Τσακαλώτος, Μηλιός, Δραγασάκης) προσπάθησαν να βρουν μια εναλλακτική πρόταση στο μνημόνιο, που να μην μας οδηγεί εκτός ευρώ, που να χαϊδεύει τα αυτιά και να ακούγεται επαναστατική.
Και ανακάλυψαν αυτό το απίθανο της αναστολής των πληρωμών μας επί μία τριετία ή και πενταετία. Και ισχυρίζονται ότι τούτο θα ήταν δυνατόν να γίνει αποδεκτό από τους πιστωτές μας (ιδιώτες και κράτη), με το επιχείρημα ότι η δικιά μας έξοδος από την ευρωζώνη, θα δημιουργούσε τεράστια προβλήματα και αποσύνθεση του κοινού νομίσματος.
Και τελικά ο απελπισμένος κόσμος, προσπαθώντας να πιαστεί από κάπου, ακούει με συμπάθεια την τεράστια ανοησία που είπαν στον ανίδεο Αλέξη να λέει.
Ακούστε λοιπόν γιατί είναι ανοησία το προτεινόμενο ως μάννα εκ του ουρανού μορατόριουμ.
Πρώτο διότι είναι γελοίο να πιστεύει κάποιος ότι θα βρεθεί ο οιοσδήποτε ιδιώτης πιστωτής της Ελλάδας, που θα συμφωνήσει να μην λαμβάνει ούτε τόκους, ούτε χρεολύσια για τρία χρόνια, και ταυτόχρονα να μην γνωρίζει και τί θα πάρει τελικά, αν θα πάρει οτιδήποτε μετά τα τρία χρόνια. Είναι λοιπόν βεβαία η άμεση χρεοκοπία της χώρας με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Λένε όμως οι καθηγητάδες (χθες άκουσα και τον Καζάκο να το ισχυρίζεται) και άλλη μια τεράστια μπαρούφα. Ότι οι Ευρωπαϊκές συνθήκες δεν προβλέπουν εξοβελισμό με νομικά μέσα μιας χώρας από τη ζώνη του Ευρώ. Μα καλά, δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως ανάγκη να παρθεί απόφαση από Ευρωπαϊκά όργανα για να εκδιωχθεί μια χρεοκοπημένη χώρα από το ευρώ και ότι τούτο θα γίνει αναγκαστικά λόγω πιστωτικής ασφυξίας; Μα γιατί κοροϊδεύουν έτσι ασύστολα;
Γίνομαι συγκεκριμένος. Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας, ότι οι πιστωτές μας συμφωνούν στο moratorium, κάτι που βέβαια στην πραγματικότητα δεν είναι δυνατόν.
Τι θα συμβεί σ΄αυτή την υποθετική περίπτωση;
Το τραπεζικό σύστημα, που ήδη ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί, θα καταρρεύσει, αφού κατέχει ένα μεγάλο μέρος των Ελληνικών ομολόγων και είναι απολύτως βέβαιο, ότι δεν αντέχει επί τρία χρόνια να μην εισπράττει χρεολύσια και τόκους, ενώ από την άλλη πλευρά η χρηματοδότησή του από το εξωτερικό θα είναι μηδενική, αφού ουδείς θα έχει τη διάθεση να παρέχει ρευστότητα έστω και ενός ευρώ σε ένα σύστημα χρεοκοπημένο και σε μία χώρα σε αναστολή πληρωμών με αβέβαιο μέλλον.
Βέβαια το τραπεζικό σύστημα θα καταρρεύσει πολύ νωρίτερα (μέσα σε λίγες ώρες), αφού οι μεγάλοι και μικροί καταθέτες (που βέβαια δεν λειτουργούν τόσον αφελώς όπως οι καθηγητάδες) θα επιχειρήσουν άμεσα να σηκώσουν τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες. Πραγματικά πιστεύει κάποιος με κάποια μικρή έστω σοβαρότητα ότι δεν θα συμβεί τούτο;
Θα είναι επομένως απόλυτη ανάγκη να κρατικοποιηθεί όλο το τραπεζικό σύστημα με παροχή τεράστιων κεφαλαίων, που όμως το Ελληνικό Κράτος δεν διαθέτει και ουδείς βεβαίως θα είναι διατεθειμένος να ενισχύσει με κεφάλαια μια χώρα σε αναστολή πληρωμών και με αβέβαιο μέλλον.
Το Ελληνικό Κράτος για να λειτουργήσει έχει απόλυτη ανάγκη εκτός από τον μακροπρόθεσμο (μέσω ομολόγων) δανεισμό και τον βραχυπρόθεσμο μέσω των εντόκων γραμματίων, που κατά ένα μεγάλο μέρος αναλαμβάνουν οι Ελληνικές Τράπεζες και κατά ένα μικρότερο οι ξένοι επενδυτές. Είναι απολύτως βέβαιο ότι, όλο αυτό το σύστημα του βραχυπρόθεσμου δανεισμού θα καταρρεύσει λόγω έλλειψης στοιχειώδους ρευστότητας στο σύστημα.
Τα ασφαλιστικά ταμεία θα έχουν μερική αδυναμία πληρωμής συντάξεων, αφού για να έχουν σήμερα την απαραίτητη ρευστότητα, χρησιμοποιούν ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου ως collateral. Η δυνατότητα αυτή θα εκλείψει, αφού ούτε τραπεζικό σύστημα με ρευστότητα θα υπάρχει, ούτε και θα είναι δυνατόν να γίνουν δεκτά τα Ελληνικά ομόλογα που θα βρίσκονται σε αναστολή πληρωμών. Επομένως το Κράτος θα πρέπει να βρει τεράστια ποσά, που δεν θα έχει, για την πληρωμή των συντάξεων.
Είναι βεβαία η αναστολή οιουδήποτε επενδυτικού σχεδίου στη χώρα μέσα στην τριετία της αναστολής πληρωμών και της ταυτόχρονης αβεβαιότητας για το μετά την τριετία διάστημα. Αλήθεια, πιστεύει κάποιος από τους καθηγητάδες, ότι είναι δυνατή η οποιαδήποτε ιδιωτική επενδυτική δραστηριότητα σε μια οικονομία σε κατάσταση αναστολής πληρωμών;
Η κίνηση του χρήματος (αγορές, ιδιωτική κατανάλωση) θα μειωθεί σε απίστευτο βαθμό.
Η έξοδος κεφαλαίων από τη χώρα θα πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας.
Οι εισαγωγές προϊόντων θα μπορούν να γίνονται μόνον μετρητοίς (ήδη είναι πολύ δύσκολη), διότι ουδεμία τραπεζική εγγύηση από Ελληνική τράπεζα δεν θα γίνεται αποδεκτή και ουδεμία ξένη θα είναι διατεθειμένη να παράσχει τέτοιες εγγυήσεις.
Είναι φανερή η ύφεση που θα δημιουργηθεί στην οικονομία, λόγω του μηδενισμού των επενδύσεων δημοσίων και ιδιωτικών, της μείωσης της κατανάλωσης, της κατάρρευσης του εισαγωγικού εμπορίου.
Συνέπεια τούτου θα είναι η πολύ μεγάλη μείωση των εσόδων του Κράτους. Παράλληλα είναι φανερό ότι πολίτες και επιχειρήσεις θα είναι τελείως απρόθυμες να καταβάλλουν φόρους σε ένα κράτος που λειτουργεί σε μία χώρα σε πλήρη αβεβαιότητα.
Είναι λοιπόν μεγίστη μπούρδα η εκστομιζομένη (και από την Κατσέλη εσχάτως), ότι το κράτος μας δύναται να λειτουργήσει με τα έσοδα που έχει, που τελικά θα είναι γλίσχρα.
Θα μπορούσα να συνεχίσω για τα τραγικά αποτελέσματα που θα έχει η Ελληνική οικονομία και κατ΄επέκταση ο απελπισμένος πολίτης εάν εφαρμόζονταν τα ανόητα που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάθε περίπτωση η οικονομική ασφυξία που θα προκαλείτο από μία απόφαση αναστολής πληρωμών θα ήταν τόσο μεγάλη, που η μόνη λύση θα ήταν η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, για κοπή χαρτονομίσματος για την κάλυψη βασικότατων αναγκών του Κράτους και των πολιτών.
Και κάτι ακόμα. Η απελπισία του κόσμου είναι τόσο μεγάλη, που δεν θέλει να ακούσει την πλειοψηφική επιστημονική άποψη, αλλά επιθυμεί (ως ο πνιγμένος από τα μαλλιά του στηριζόμενος) να στηριχθεί σε απίθανα πράγματα που ακούγονται, όπως το τελευταίο του παλαιού συμβούλου του ΓΑΠ, Βαρουφάκη, ο οποίος προτείνει το προφανώς αδύνατο, να πτωχεύσουμε εντός ευρωζώνης, όπως θα μπορούσε να πτωχεύσει ένας Δήμος ή μία κομητεία στην Αμερική και θεωρεί ότι τούτο θα ήταν δυνατόν και ότι υπάρχει η οποιαδήποτε αναλογικότητα.
Εν κατακλείδι: Θεωρώ μια τεράστια πολιτική αφέλεια αυτό που προτείνει η κυρίαρχη άποψη του ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με την μειοψηφική μέσα στους κόλπους της άποψη ότι πρέπει να επιστρέψουμε στη δραχμή, κάτι που μπορεί κατά τη γνώμη μου να είναι καταστροφικό (και γι΄αυτό δεν είμαι οπαδός της λογικής αυτής), αλλά αποτελεί ένα ρεαλιστικό, τίμιο και γενναίο σενάριο, που έχει και το πλεονέκτημα της παροχής ρευστότητας στο σύστημα, της κινητικότητας των κεφαλαίων, της ενίσχυσης ενός μικρού τμήματος της πρωτογενούς παραγωγής και της διάσωσης των  βασικών πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας, που είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν στο απώτερο μέλλον για την ανόρθωση της χώρας.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Έτσι νομίζεις;


Ήταν παραμονή Χριστουγέννων, όταν πήγα για τελευταία φορά στο κινηματογράφο ΑΣΤΥ στην Κοραή. Νωρίτερα ήμουν στην Πλατεία κλαυθμώνος σε μια πολύ όμορφη συναυλία Τζαζ, με την ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων. Ο "φρικτός και απαίσιος" Δήμαρχος Καμίνης, είχε καταφέρει να ζωντανέψει την πόλη με Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις δαπανώντας διακόσια χιλιάρικα, εκεί που τα τελευταία χρόνια, οι εκδηλώσεις των παλαιότερων Δημάρχων που παρουσίαζαν το πιο ψηλό Χριστουγεννιάτικο δέντρο του κόσμου (και τώρα θέλει να μας σώσει η Ντόρα) κόστιζαν περί τα δύο εκατομμύρια.
Αλλά ξαναγυρνάω στο ΑΣΤΥ. Παραμονή Χριστουγέννων και οι θεατές είμασταν καμιά δεκαριά όλοι και όλοι. Η ταινία είχε τίτλο "Η κραυγή ενός ανθρώπου" και είχε ως θέμα την φτώχεια, τον οικογενειακό πόνο, τον εμφύλιο, τις κοινωνικές ανισότητες εκεί στα βάθη της Αφρικής, στο ΤΣΑΝΤ. Ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου, νομίζω Στεργιάκης ονομάζεται, ήταν εκεί τη γιορτινή μέρα στις επάλξεις. Ένας άνθρωπος σινεφόφιλος, που χρόνια τώρα, παρουσιάζει τον ποιοτικό κινηματογράφο, στο κέντρο της πόλης. Θυμάμαι πριν από τριάντα τόσα χρόνια,την επομένη του μεγάλου σεισμού της Αθήνας, που μόνοι εγώ και η κοπέλα μου τότε, σε όλη την αίθουσα (κανένας άλλος) παρακολουθούσαμε Γκοντάρ στο σπουδαίο κινηματογραφικό υπόγειο. Και προχθές υπήρξαν οι φανατικοί, που για χάρη του λαού, έκαψαν τον κινηματογράφο. Και μαζί με αυτόν ένα σωρό βιβλιοπωλεία και μικρομάγαζα. Ετσι για να δώσουν ένα τέλος στην πολιτιστική, εμπορική, κοινωνική ζωή στο κέντρο της πόλης. Με αποτέλεσμα να βρεθούν στο δρόμο μικρομαγαζάτορες και άνθρωποι του μόχθου. Να ενισχυθούν ακόμα περισσότερο τα malls, τα πολυσινεμά που προωθούν τα προϊόντα της κινηματογραφικής βιομηχανίας.
Και το χειρότερο απ΄όλα είναι ότι βρίσκονται και δημοσιογραφικές πέννες, που δεν επιτρέπουν στο Δήμαρχο της Αθήνας να κλάψει, να καταδικάσει, να αγανακτήσει για τις καταστροφές.
Εάν η χώρα μας έχει την οποιαδήποτε ελπίδα για το μέλλον, δεν είναι άλλη παρά η επιστροφή στα χωράφια και η ζωή στα κέντρα των πόλεων, με θέατρα, κινηματογράφους, βιβλιοπωλεία, μικρομάγαζα, με πολιτιστικές εκδηλώσεις για τους πολλούς. Οποιος δεν καταδικάζει απερίφραστα τους εμπρησμούς, νομίζοντας ότι κάνει το επαναστατικό του καθήκον, αυτό που ουσιαστικά πράττει είναι να σπρώχνει ακόμα περισσότερο στο βούρκο τους απελπισμένους πολίτες.
Ποιός νομίζεις, βρε ανθρωπάκο, πώς θα μπορέσει αύριο, να δώσει ελπίδα και μεγαλύτερους μισθούς και συντάξεις σε μια άλλη καλύτερη Ελλάδα, όταν θα έχει καταστραφεί η ζωή στο ιστορικό κέντρο; Νομίζεις ότι μπορεί ο,τιδήποτε να αλλάξει εάν απλώς φύγει η "κατοχική" κυβέρνηση, όταν η πραγματική κοινωνία έχει πάψει να λειτουργεί και ζούμε στην εικονική πραγματικότητα που μας προσφέρει το Χόλλυγουντ, οι πολυεθνικές, οι πλαστικές τροφές, τα φανταχτερά υπερκαταστήματα; Μπορούμε να βλέπουμε με αισιοδοξία το μέλλον όταν η τυφλή βία των φανατικών, καταστρέφει την αρχιτεκτονική κληρονομιά μας; Το σπουδαίο κτήριο του Τσίλλερ;
Θεωρείς τον εαυτό σου αριστερό, επειδή καταγγέλλεις τον Δήμαρχο; Έτσι νομίζεις;

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Ένα κείμενο ντροπής

Ένα κείμενο ντροπής με τίτλο "Δεν θα κλάψω μαζί σας κ. Καμίνη"
"Ο καθένας μας σήμερα έχει το δικαίωμα να επιλέξει τον λόγο για τον οποίο μπορεί να θρηνήσει μιας και οι επιλογές είναι πολλές. Άλλος μπορεί να κλάψει για το μέλλον του, άλλος για την κομματική του ταυτότητα, άλλος για την πλειοψηφία του, άλλος για την ζωή του και άλλος για την βιτρίνα του.
Ο Δήμαρχος της πρωτεύουσας επέλεξε σήμερα να κλάψει για έναν κινηματογράφο, μια καφετέρια, ένα νεοκλασσικό στην Σταδίου, μια τράπεζα στην Πανεπιστημίου και τα μαρμάρινα σκαλοπάτια ενός ξενοδοχείου. Είναι η εικόνα βομβαρδισμένης πόλης που αποτέλεσε το ιδανικό σκηνικό για τον θρήνο του κυρίου Καμίνη. Είναι τα λεηλατημένα καταστήματα του κέντρου της Αθήνας που συνηγορούν στα δάκρυα του Δημάρχου. Μα πάνω απ όλα είναι η πολιτική επιλογή του κυρίου Καμίνη και των λοιπών συγγενών της καμένης πρωτεύουσας που τους οδήγησαν να θρηνήσουν τις υλικές ζημιές της χθεσινής ημέρας.
Είναι πολιτική επιλογή να θρηνείς κατεστραμμένα κτήρια και όχι κατεστραμμένες και υποθηκευμένες ζωές.
Είναι πολιτική επιλογή να θρηνείς λεηλατημένα μαγαζιά και όχι λεηλατημένα εισοδήματα και νοικοκυριά.
Είναι πολιτική επιλογή να κλαις για βιτρίνες και όχι για θέσεις εργασίας μιας και πίσω από τις φλόγες και τα χαλάσματα σήμερα βρίσκονται η φτώχεια και η ανεργία.
Λυπάμαι κύριε Καμίνη αλλά δεν θα θρηνήσω μαζί σας σήμερα. Λυπάμαι που δεν συμπάσχω μαζί σας. Λυπάμαι αλλά τα δάκρυά μου στέρεψαν θρηνώντας τον μισθό μου, την σύνταξη του πατέρα μου, τα φάρμακα της μητέρας μου και το παγωμένο σχολείο του παιδιού μου.
Και δύο υστερόγραφα για το τέλος.
ΥΓ 1. Βάζοντας φωτιά σε ένα νεοκλασσικό κτήριο στην οδό Σταδίου τι κατάφερες; Για να «καεί» ένα Μνημόνιο χρειάζονται πολύ περισσότερα από μια τυφλή μολότοφ.
ΥΓ 2. Η Δημοκρατία κύριοι βουλευτές του «Σε όλα ΝΑΙ» κινδυνεύει μονάχα από την αδράνεια των πολιτών. Και οι πολίτες χθες έδειξαν πως μονάχα αδρανείς δεν είναι."
Του Πέτρου Κατσάκου στο Πρώτο Θέμα
 
Η μεγάλη δυστυχία του σήμερα είναι ότι μπορεί και περνά σε μεγάλο δικτυακό ενημερωτικό τόπο, άρθρο σαν αυτό, που  ουσιαστικά δικαιολογεί τις βιαιότητες, τις καταστροφές, τις κουκούλες, τους καμένους κινηματογράφους και τα λεηλατημένα μικρομάγαζα, που θα αφήσουν άνεργους φτωχούς βιοπαλαιστές. Κείμενα που  αρνούνται το δικαίωμα στο Δήμαρχο Αθηναίων να ασχολείται με την σπουδαία πόλη των Αθηνών και να οργίζεται για την καταστροφή των νεοκλασικών.
Είναι απίστευτο, αλλά ο συντάκτης θεωρεί ότι δεν πρέπει να αγανακτούμε με τις καταστροφές, επειδή υπάρχει δικαιολογημένη απελπισία στους πολίτες λόγω της οικονομικής κρίσης.  Και ο Δήμαρχος πρέπει να  συνταχθεί με την άποψη της "απόλυτης αλήθειας", για να έχει δικαίωμα να κλάψει για την τρομερή καταστροφή στην πόλη, από τη δράση της πολύ μικρής (σε σχέση με τους εκατοντάδες χιλιάδες ειρηνικούς διαδηλωτές) μειοψηφίας.
Ντροπή.

Σε αντιπαράθεση στο άρθρο της ντροπής δημοσιεύω ένα ολοφώτεινο άρθρο της Αννας Δαμιανίδη στο protagon.gr
"Όταν κάψανε το Μινιόν και τον Κατράντζο πριν τριάντα χρόνια, λέγαμε πως ήταν προβοκάτσια. Στο μεταξύ κάηκαν μερικά ακόμα μαγαζιά, το Πολυτεχνείο, ύστερα η Αθήνα ολόκληρη, αλλά εκείνο ήταν εξέγερση, και τώρα τα υπέροχα αυτά κτίρια του κέντρου, τα μοναδικά, διαλεγμένα ένα ένα σε μια πόλη άσχημη, και πάλι μας λένε ότι είναι προβοκάτσια.Λοιπόν, κάνετε λάθος όσοι το πιστεύετε αυτό. Δεν είναι προβοκάτσια, είναι η επανάσταση. Περπατήσατε καμιά φορά στους δρόμους; Βλέπετε τι γράφουν οι αφίσες; Διαβάζετε τα συνθήματα που στάζουν μίσος και προτροπές για φωτιές και κρεμάλες και σφαγές; Αυτό έχουν στο νου τους οι εμπρηστές και καταστροφείς της Αθήνας. Κάνουν επανάσταση όταν σπάνε βιτρίνες, όταν ρίχνουν μολότοφ, όταν καίνε το Αττικόν, το Άστυ, τα Στάρμπακς, τα νεοκλασσικά κτίρια. Συνεχίζουν την επανάσταση που άρχισαν πρόπερσι και σκοπεύουν να την ολοκληρώσουν. Αρκεί μια βόλτα στο κέντρο της πόλης για να βεβαιωθείτε. Το γράφουν στις αφίσες. Γιατί δεν τους πιστεύετε τους ανθρώπους; Το λένε με χίλιους τρόπους, με ποιήματα, με συνθήματα, με εικόνες, με σκιτσάκια. Δεν το κρύβουν καθόλου. Τι μου λέτε για προβοκάτορες; Είπαμε να μη διαβάζετε το μνημόνιο, ούτε μια αφίσα δεν μπορείτε να διαβάστε;
Είναι εξάλλου διαρκής επανάσταση. Είναι χρόνια τώρα, κάθε φορά που καλεί η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ διαδηλώσεις, κάθε φορά οι επαναστάτες καταστρέφουν ένα κτίριο, μια πρόσοψη, ένα μαγαζί, μια είσοδο μετρό. Στις μεγαλειώδεις στιγμές τους βάζουν φωτιά σε τετράγωνα. Μην περιμένετε να συγκινηθούν, δεν πάνε σινεμά. Χαίρονται με τη θλίψη και την ανημπόρια μας. Κι έχουν κερδίσει τις καρδιές. Άντε να πεις ότι πας σινεμά και σ’ αρέσει. Άντε να μιλήσεις για μπαρ, για θέατρα, για βόλτες. Πρέπει να κλαίγεσαι συνέχεια, να μιζερεύεις, να οικτίρεις τα παιδιά σου, να βρίζεις κάθε θεσμό. Έχουν ιδρύσει το βασίλειο της μιζέριας μέσα μας.
Mην ξεγελάτε άλλο τους εαυτούς σας, δεν θα μείνει όρθιο τίποτε. Μπορεί να τη μισείτε αυτή την πόλη κι εσείς, εξάλλου από το μίσος μέχρι την αδιαφορία και την περιφρόνηση κυμαίνονται τα συναισθήματα απέναντι της. Αλλά θα πρέπει να μισείτε και τον εαυτό σας αν συνεχίστε να τον κοροϊδεύετε. Δεν είναι προβοκάτορες οι άνθρωποι. Είναι επαναστάτες. Ονειρεύονται κρεμάλες, φωτιές, καρμανιόλες, αυτό συγκράτησαν από τη γαλλική επανάσταση, την καρμανιόλα. Τη βία. Τι καθεστώς θέλουν να ιδρύσουν; Μπορείτε να το φανταστείτε. Εξάλλου το έχουν ήδη ιδρύσει μέσα μας, έχουν σπείρει το φόβο και την ισοπέδωση. Έχουν διαβεί νικηφόροι. Σκύβουμε το κεφάλι και κλαιγόμαστε σεμνά. Μέσα μας ένα μικρό μαύρο ζώο μπορεί και να ηδονίζεται με τις καταστροφές. Οι άνθρωποι είναι άγρια πλάσματα αν αποφασίσουν να αρνηθούν τον πολιτισμό. Κι εμείς είμαστε στο κατώφλι της άρνησης, στεκόμαστε και τον πετροβολάμε."

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Στο ακρωτήρι της τελευταίας ελπίδας. Το ελληνικό δράμα ως συνισταμένη της ευρωπαϊκής και εθνικής κρίσης

Του Γιάννη Βούλγαρη, ΝΕΑ, 11.2.12


Η Ελλάδα παίζει τις παρατάσεις στο γήπεδο Ευρώπη. Μια χώρα σε νευρικό κλονισμό που θέλει να αποφύγει την καταστροφή, αλλά ταυτόχρονα τόσο κουρασμένη που είναι έτοιμη να εγκαταλειφθεί στη μοίρα της. Τώρα ή σε λίγους μήνες. Μια χώρα που σε μια γενιά έκανε την Τράπεζα από καταθετήριο των μικρών «οικογενειακών οικονομιών» σε δανειστή εισοδήματος που δεν παράγεται, ετοιμάζεται να κάνει ουρές απέξω για να σώσει τις καταθέσεις πριν χαθούν σε δραχμές. Μια χώρα που έκανε το αυτοκίνητο δεύτερο σπίτι και κοινωνική μαγκιά, ετοιμάζεται να παίρνει βενζίνη με το δελτίο. Μια χώρα που κατάπινε σωρηδόν τα φάρμακα όσο κανείς άλλος στην Ευρώπη, ετοιμάζεται να τα ψάχνει στη μαύρη αγορά. Η παγκόσμια κρίση του 2008 υπενθύμισε σε όσους το είχαν ξεχάσει ότι ο παγκοσμιοποιημένος χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός δεν είχε ξεπεράσει την αστάθεια και τις περιοδικές κρίσεις του «ιστορικού καπιταλισμού». Αντιθέτως τις είχε επιτείνει. Ο ενιαίος όμως χαρακτήρας της κρίσης έβαλε το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων στις αδυναμίες κάθε περιοχής και χώρας.
Η ευρωζώνη βρέθηκε και βρίσκεται στη μέση της θύελλας. Οι «αγορές» τής ζητάνε κάποιου είδους «κράτος» εδώ και τώρα. Οι ΗΠΑ του Ομπάμα θέλουν να ανασυντάξουν τη γεωπολιτική οντότητα της «Δύσης», αφού η κρίση μετατόπισε δραστικά την ισχύ προς την Απω Ανατολή. Η Ελλάδα αποτέλεσε από την αρχή ακραία εκδήλωση της κρίσης της ευρωζώνης καθώς «κατόρθωσε» να συνδυάσει τρεις κρίσεις ταυτόχρονα (δημόσιο έλλειμμα, δημόσιο χρέος, μεγάλο έλλειμμα ισοζυγίου πληρωμών). Ετσι, το ελληνικό δράμα αποτέλεσε συνισταμένη της ευρωπαϊκής και της εθνικής κρίσης. Το ίδιο και η πολιτική αντιμετώπισή του. Οι «αγορές» πρώτες, από τα τέλη του 2009, διέγνωσαν σωστά ότι η ελληνική ήταν δυνάμει κρίση του ευρώ. Αντιθέτως, η ΕΕ και η Γερμανία άργησαν να το καταλάβουν, αντιμετωπίζοντας αρχικά την Ελλάδα σαν τοπική αρρώστια που χρειαζόταν τοπικό φάρμακο. Οταν αργότερα ξέσπασε η κρίση της Νότιας Ευρώπης, άρχισε η αναζήτηση «συστημικών» απαντήσεων και πολιτικών μεταρρυθμίσεων στην κατεύθυνση της ενοποίησης, με ρυθμούς αργούς για το μέγεθος της κρίσης, ταχύτατους όμως για τις ώς τότε «συνήθειες» των κρατών-μελών (ο χαρακτήρας και η διορατικότητα των απαντήσεων είναι άλλο θέμα). Ετσι το ελληνικό πρόβλημα έγινε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο.
Τα θαύματα όμως, τουλάχιστον στην Ελλάδα, κρατάνε μόνο τρεις μέρες. Στην περίπτωσή μας, η παγκόσμια κρίση εκτός από το τριπλό έλλειμμα, ανέδειξε και την τρομερή αδυναμία του πολιτικοκομματικού συστήματος, όπως επίσης και τη δύναμη χειραγώγησης ενός καταστρεπτικού μιντιακού συστήματος. Κατάληξη; Ο εθνικός άθλος να καταστήσουμε ξανά «ιδιαίτερη περίπτωση» το ελληνικό πρόβλημα που είχε γίνει ευρωπαϊκό. Ολοι συνέβαλαν. Η καραμανλική ΝΔ έφτασε τη χώρα ανοχύρωτη στην παγκόσμια κρίση του 2007-08, αρνήθηκε να πάρει την ευθύνη των αναγκαίων μέτρων, διαφήμισε τα Greek statistic, και ύστερα «την έκανε». Το ΠΑΣΟΚ κοίμισε και κοιμήθηκε με το ότι «λεφτά υπάρχουν». Προς τιμήν του ύστερα ανέλαβε την εθνική ευθύνη των δύσκολων μέτρων, αλλά χωρίς να ξέρει τι να διαπραγματευτεί, χωρίς να είναι σε θέση να τα εφαρμόσει καθώς διευθυνόταν από μια περί διαγραμμάτου ηγεσία, σε στυλ ελευθεριακό αλλά και «το μαγαζί είναι του πατέρα», στηριγμένη στο πιο παλαιοκομματικό τμήμα του «παπανδρεϊσμού». Εμεινε έτσι έκθετη όχι μόνο στη σκληρότητα της κρίσης, αλλά και στη δημαγωγία της «επαναδιαπραγμάτευσης», της πρώτης μαγικής λύσης με την οποία παραμύθιασαν τους δοκιμαζόμενους πολίτες η ΝΔ του κ. Σαμαρά και η ηλιθιότητα των χρήσιμων προπαγανδιστών του που είχαν βαλθεί να τον φέρουν στην εξουσία. Σήμερα η ΝΔ του κ. Σαμαρά, η Δεξιά και η Κεντροδεξιά, βρίσκεται με την «καυτή πατάτα» στο χέρι και καλείται να δείξει εμπράκτως την πατριωτική της ευθύνη: να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρώπη, στην οποία ανήκουμε. Εχει όμως με τη σειρά της να αντιμετωπίσει τη δημαγωγία της νέας «μαγικής λύσης», τη λύση της δραχμής, με την οποία παραμυθιάζουν τους εξουθενωμένους Ελληνες οι μελλοντικοί αρχιμαυραγορίτες και ανοήτως ένα μεγάλο μέρος της παραδοσιακής Αριστεράς.
Ο «κύκλος της χαμένης πολιτικής», ο «κύκλος των ανενδοίαστων δημαγωγών». Συνδυάστηκαν στην πιο άθλια σε ευρωπαϊκό τουλάχιστον επίπεδο πολιτική διαχείριση της κρίσης, μετατρέποντάς την σε υπαρξιακή, γεωπολιτική και ιστορική. Θα είναι η τρίτη φορά που αυτή η χώρα, ενώ ιστορικά έχει δείξει αξιοσημείωτη δεκτικότητα στην πρόοδο, θα την «πατήσει» γιατί θα χάσει τον προσανατολισμό της και την ορθοφροσύνη της σε άλλη μία περίοδο παγκόσμιας γεωπολιτικής σύγχυσης και ανακατάταξης. Την έπαθε μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο με τη μικρασιατική ήττα, την έπαθε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με τον Εμφύλιο. Τώρα ή μετά μερικούς μήνες, κινδυνεύει να βρεθεί εκτός Ευρώπης σε μια μάλιστα περίοδο που επιταχύνονται οι εκεί διεργασίες.
Παίζουμε τις παρατάσεις. Η πρώτη είναι τώρα. Ελπίζουμε ότι η πολιτική ηγεσία και η κοινωνία θα τα καταφέρουν να μείνουμε στο παιχνίδι. Η επόμενη παράταση θα είναι μετά τις εκλογές (που δεν μπορούν να αργήσουν πολύ) και την πολιτική δυναμική που από αυτές θα προκύψει. Προς Θεού δεν χρειαζόμαστε άλλες «κόκκινες γραμμές», χορτάσαμε, άλλωστε είναι (και δεν μπορεί παρά να είναι) χαραγμένες την άμμο όσο δεν αποτελούν απολήξεις μιας εθνικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση. Χρειαζόμαστε το δικό μας εθνικό σχέδιο και μια στοιχειώδη κοινωνική ψυχραιμία, ώστε να κάνουμε και πάλι το ελληνικό πρόβλημα αξιόπιστα ευρωπαϊκό και παγκόσμιο.
Τα διακυβεύματα, τώρα και τους προσεχείς αρκετούς μήνες, είναι ιστορικών διαστάσεων. Διακυβεύεται η βαθύτερη σχέση Ευρώπης - Ελλάδας που τείνει να γίνει σχέση αμοιβαίας εχθρότητας με αμφίπλευρες ευθύνες. Για όσους έχουν λίγη αίσθηση της εθνικής μας ιστορίας καταλαβαίνουν ότι όταν χαθεί ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός θα βγει στην επιφάνεια η χειρότερη όψη της Ελλάδας. Γεωπολιτικά εξάλλου, θα βρεθούμε χωρίς ισχυρές συμμαχίες στη νέα πυριτιδαποθήκη του Κόσμου, τον άξονα Μεσόγειος - Εγγύς και Μέση Ανατολή - Ιράν, όπου αναδιαμορφώνονται οι παγκόσμιοι συσχετισμοί με βασικούς πόλους τις ΗΠΑ και την Κίνα. Διακυβεύεται η μορφή του κομματικού συστήματος που από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 μορφοποίησε βαθμιαία μετά τη δικτατορία σε συντεταγμένα κόμματα τις τρεις ιστορικές παρατάξεις του 20ού αιώνα (Αριστερά, Κέντρο, Δεξιά). Χοντρικά μιλώντας, οι μεγάλες ιστορικοπολιτικές παρατάξεις - κόμματα λειτούργησαν θετικά στην ελληνική πολιτική, ιδίως όταν βρήκαν ικανές ηγεσίες. Ενσωμάτωναν σε γενικούς στόχους τον κατακερματισμό μιας κοινωνίας με μικρές δομές και συσσωματώσεις. Περιοδικά έμπαιναν σε κρίση και διαδικασίες αναμόρφωσης με καλύτερα ή χειρότερα αποτελέσματα. Κάτι τέτοιο ήδη εξελίσσεται καθώς το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε κατάσταση διάχυσης και αναρχίας, με το θετικό όμως ότι ο βασικός αποδέκτης προς το παρόν είναι η ΔΗΜΑΡ. Η εξέλιξη των διεργασιών σε αυτόν τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς και της δημοκρατικής Αριστεράς εξαρτάται από το κατά πόσο το ΠΑΣΟΚ θα λύσει το πρόβλημα της ηγεσίας εδώ και τώρα (αφού δεν το έλυσε χθες) και από την αποφασιστικότητα της ΔΗΜΑΡ να στηρίξει την παραμονή της χώρας στο ευρώ, τιμώντας την παράδοση του αριστερού ευρωπαϊσμού που καθιέρωσαν μεγάλα ονόματα όπως ο Ηλίας Ηλιού και ο Λεωνίδας Κύρκος. Διακυβεύεται, τέλος, η τροπή που θα πάρει το νέο αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας στην πορεία εξόδου από την κρίση. Οι προηγούμενες κοινωνικές ισορροπίες μεταξύ μεσαίων στρωμάτων, μισθωτών του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, νέων και ηλικιωμένων, «εντός» και «εκτός» του συστήματος, έχουν σπάσει ανεπίστρεπτα. Η εξελισσόμενη «εσωτερική υποτίμηση» και η «ευελιξία» θα παγιωθούν σε ένα μοντέλο που θα εξαρτά την ανταγωνιστικότητά του από τη φτηνή εργατική δύναμη, ή θα γίνουν εφαλτήριο για μια νέα ποιοτικά αναβαθμισμένη συμμετοχή στη διεθνή οικονομία;
Η Ελλάδα χρειάζεται χρήματα, αλλά χρειάζεται επίσης αίσθημα ιστορικής ευθύνης και την ορθοφροσύνη της πολιτικής ηγεσίας.

Ο Γιάννης Βούλγαρης είναι καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Και όμως την ψήφισαν

Σας αναθέτουν να κάνετε μια μελέτη για να προβλέψετε πώς μπορούν να εξελιχθούν τα έσοδα ενός μικρού, νέου μουσείου στην πόλη του Ναυπλίου. Τί θα κάνετε; Ποιά στοιχεία θα προσπαθήσετε να συλλέξετε; Για σκεφτείτε;

Το πολύ απλό και λογικό δεν θα ήταν να δείτε πόσα εισιτήρια έκοψαν τα άλλα μουσεία της πόλης του Ναυπλίου; Δεν θα έπρεπε να απευθυνθείτε στο Αρχαιολογικό Μουσείο, το Λαογραφικό, το Πολεμικό, την Εθνική Πινακοθήκη και βάσει των εσόδων των μουσείων αυτών να βασίσετε τις οικονομικές προβλέψεις σας;

Ακούστε λοιπόν τί έκανε ο  Κωνσταντίνος Μελαχροινός, που ανέλαβε και ολοκλήρωσε την οικονομική μελέτη σκοπιμότητας και βιωσιμότητας του Μουσείου στο Τελωνείο Ναυπλίου. Αντί λοιπόν να πράξει το απλό και λογικό, πήγε και βρήκε πόσες περίπου κλίνες διαθέτουν τα ξενοδοχεία του Ναυπλίου και αφού υπολόγισε την  πληρότητα των δωματίων από Απρίλιο έως και Σεπτέμβριο στο 75% και από Οκτώβριο έως και Μάρτιο στο 50% και αφού σε αυτούς πρόσθεσε και τους κατ΄ αυθαίρετη δική του εκτίμηση ημερήσιους επισκέπτες (και αφού ξέχασε τον τοπικό πληθυσμό), έκανε την παραδοχή ότι ο ένας στους τέσσερες επισκέπτες θα επισκεφτεί το μουσείο. Έτσι υπολόγισε ότι κάθε χρόνο το, αγνώστων εκθεμάτων, ειδικό μουσείο σε έναν μικρό χώρο θα κόβει πενήντα χιλιάδες εισιτήρια και αφού αυθαίρετα από μόνος του καθόρισε την τιμή του εισιτηρίου στα 5 ευρώ (150% πάνω από την τιμή του εισιτηρίου στο Αρχαιολογικό Μουσείο), μας είπε ότι τα ετήσια έσοδα του μουσείου από τα εισιτήρια θα είναι διακόσιες πενήντα χιλιάδες ευρώ!!!!!!!!!!!! Εδώ λοιπόν τοποθετώ τα μπόλικα θαυμαστικά μου διότι τα έσοδα αυτά, είναι επτά-οκτώ φορές μεγαλύτερα από τα ετήσια έσοδα του Αρχαιολογικού Μουσείου, που καταλαμβάνει χίλια τετραγωνικά μέτρα και έχει εκπληκτικά και μοναδικά στο κόσμο εκθέματα, όπως την Πανοπλία των Δενδρών.
Αλλά ο οικονομικός παραλογισμός της μελέτης δεν σταματά εδώ. Προχωράει και παρακάτω ο μελετητής και υπολογίζει και τα έσοδα των πωλητηρίου με τα άγνωστα αναμνηστικά δώρα. Ακούστε επί λέξει τα εξής εξωφρενικά: " Στο κατάστημα πώλησης αναμνηστικών, τα προς πώληση είδη θα διακρίνονται σε δύο κατηγορίες οικονομικής μορφής και συσκευασίας και πολυτελούς μορφής και μορφής και συσκευασίας, με τις ανάλογες διαφοροποιήσεις κόστους που συνεπάγεται αυτή η κατηγοριοποίηση. Οι εκδόσεις και τα αναμνηστικά είδη οικονομικής μορφής και συσκευασίας θα κοστολογούνται κατά μ.ο. στα 10 Ευρώ. Οι εκδόσεις και τα αναμνηστικά είδη πολυτελούς μορφής και συσκευασίας θα κοστολογούνται κατά μ.ο. στα 20 ευρώ". Και αμέσως μετά ο μελετητής εκτιμά ότι οι μισοί από τους επισκέπτες, δηλαδή 25.000 άτομα  θα αγοράζουν οικονομικό δώρο και θα πληρώνουν 250.000 ευρώ και ένας στους τέσσερες επισκέπτες, δηλαδή 12.500 θα αγοράζουν ακριβό δώρο και θα καταβάλουν άλλες 250.000 ευρώ. Δηλαδή εκτιμά ότι τα έσοδα του πωλητηρίου θα είναι κάθε χρόνο μισό εκατομμύριο ευρώ!!!! Απίστευτα και όμως αληθινά. Και όμως τα νούμερα αυτά γράφονται στη μελέτη. Ο άνθρωπος δεν πήγε να δει πόσες εισπράξεις κάνει το ΠΛΙ, με το πολύ καλό πωλητήριό του και κατέβασε δικές τους παντελώς αυθαίρετες εκτιμήσεις. Θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι μια οικογένεια τεσσάρων ατόμων θα πληρώσει στο Μουσείο του Τελωνείου κατά μ.ο. 20 Ευρώ για εισιτήρια και 40 ευρώ για δώρα. Σύνολο 60 ευρώ. Τελικά θα παραφρονήσουμε;
Και όμως η μελέτη αυτή που στην ουσία υποκρύπτει τη δημιουργία καφετέριας, πέρασε από τους γαλάζιους και πράσινους στο Δημοτικό Συμβούλιο Ναυπλίου.
Και μετά πιστεύουμε ότι μπορεί να μας σώσει η γαλάζια Ν.Δ. και ο υποψήφιος βουλευτής της και η πράσινη ΛΟ.ΒΕ. (LO.VE.) συμμαχία.

Υ.Γ. 1  Δεν έχω καταφέρει να πληροφορηθώ την αμοιβή  του μελετητή Κωνσταντίνου Μελαχροινού. Ισως κάποιος που μελετά τη ΔΙΑΥΓΕΙΑ θα μπορούσε να μας πει εάν και κατά πόσον έχει αναρτηθεί η ανάθεση της μελέτης και η πληρωμή της αμοιβής που συμφωνήθηκε.
Υ.Γ.2  Εάν η ανάθεση της μελέτης δεν έγινε κατόπιν διαγωνισμού, τότε ουδόλως αντιλαμβάνομαι για ποιό λόγο επιλέχθηκε ένα άγνωστο στην πόλη μας άτομο. Αραγε δεν υπάρχουν ντόπιοι οικονομολόγοι με εξαιρετικές σπουδές και με μεταπτυχιακούς τίλτους;

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Ρευστότητα;

Κομματάνθρωποι, μεγαλοδημοσιογράφοι, οικονομικοί παράγοντες, καθηγητάδες των Οικονομικών, χρηματιστές μας έχουν ζαλίσει ότι η συνταγή του μνημονίου δεν βγαίνει και ότι απαιτείται ρευστότητα στο σύστημα για να έλθει η πολυπόθητη ανάπτυξη.
Ρευστότητα όμως στο σύστημα όλη την πρώτη δεκαετία του 2000 είχαμε άπλετη. Και τί την κάναμε; Που την βάλαμε; Πιστωτικές κάρτες, αυτοκίνητα των τεσσάρων χιλιάδων κυβικών και βάλε, φούσκες χρηματιστηρίου, εκδοτικές φούσκες με δεκάδες αθλητικές εφημερίδες νίτρα, κλικ, μαξ. Life style περσόνες, όπως  ο εκδότης Κωστόπουλος, που αβαντάρει σήμερα Κουβέλη, που να μην σώσει, μοντέλες, Μυκονιάτικα γλέντια, σύμβουλοι επιχειρήσεων,  πλάκες Καρύστου σε κάθε κορφοβούνι, σκελετοί εργαστασίων,  κέντρα πολιτισμού (μπουζουξίδικα), άπλετο χρήμα στους Δήμους και τις Κοινότητες, που κάνανε μάγκες, τους ανίκανους, ορδές συμβούλων και παρασυμβούλων, 18 μισθοί στα πετρέλαια, καφετέριες, επιχορηγήσεις σε γνωστές αλυσίδες έτοιμου φαγητού (κάντε μια βόλτα στο γνωστό fast food του Ναυπλίου, να δείτε την πινακίδα της επιχορήγησης),  γκόμενοι και γκόμενες στα πρωινάδικα, βιζιτούδες και σκυλούδες, παθητικοί και ενεργητικοί εραστές, μεγαλοεργολάβοι, ντόπες στον αθλητισμό, πανηγύρια για το ποδόσφαιρο (είναι βαριά η βούρτσα του τσολιά....), γκλαμουριά, εκατομμύρια για να κερδίσουμε στη eurovision με τα number one, και τα λοιπά και τα λοιπά.
Αυτή ήταν η Ελληνική ανάπτυξη μέσω της άπλετης δανειακής ρευστότητας την οποία ενθυλάκωσαν οι κολλητοί της κομματοκρατίας, φαυλοκρατίας, κλεπτοκρατίας,  φουμαροκρατίας.
Και ο απλός λαός κοιτούσε ζαλισμένος δίνοντας ογδόντα και ενενήντα τοις εκατό στα δύο κόμματα που μας έφεραν μέχρις εδώ.
Ρευστότητα λοιπόν ζητούν και σήμερα οι "ειδήμονες". Για να την κάνουμε άραγε τί;
Μήπως το πρόβλημα που έχει η χώρα είναι να αποφασίσουμε τί δρόμο θα ακολουθήσουμε και όχι να ζητάμε χρήματα για να τα διοχετεύσουμε έτσι όπως μέχρι τώρα μάθαμε;
Τί είπατε; Ότι πλέον δεν θα ακολουθήσουμε το ίδιο μοντέλο ανάπτυξης; Ότι πήραμε το μάθημά μας και ότι πλέον τα χρήματα που θα περισσεύουν θα τα διαχειριζόμαστε με φειδώ και σύνεση;
Έτσι νομίζετε;
Και όμως συνεχίζουμε ακάθεκτοι.
Ναι ψήφισαν  οι γαλάζιοι της πλειοψηφίας, οι πράσινοι της πλειοψηφίας, οι πράσινοι της μείζονος μειοψηφίας, οι γαλαζοπράσινοι της ελάσσονος μειοψηφίας (με τη φωτεινή και σπουδαία εξαίρεση του δημοτικού συμβούλου Θέμελη), και αποφάσισαν να κάνουν το Τελωνείο Ναυπλίου καφετέρια, ζητώντας ρευστότητα και χρήματα από Ευρωπαϊκό πρόγραμμα.
Και για να στοιχειοθετήσουν το αίτημά τους ενέκριναν μια οικονομική μελέτη που είναι τελείως στον αέρα.
Ες αύριον λοιπόν τα περί της μελέτης
Κατάφερα και το διάβασα το σύνθημα που είναι αναρτημένο πίσω από τον χορευτή.
"Με την ΔΑΚΕ για την ανατροπή του μνημονίου για Εθνική Ανεξαρτησία και Κοινωνική Δικαιοσύνη"

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Ο υποψήφιος βουλευτής του νεομνημονιακού κόμματος

Αντιγράφω από την ανακοίνωση ( για το Τελωνείο Ναυπλίου) του υποψήφιου βουλευτή με το νεομνημονιακό κόμμα, που διανύει τις τελευταίες μέρες του ως Δήμαρχος Ναυπλιέων:
".....Προς εξυπηρέτηση των επισκεπτών του μουσείου αλλά και αυτών που θα προσέρχονται για να παρακολουθήσουν οποιοδήποτε πολιτιστικό γεγονός θα λειτουργεί και αναψυκτήριο όπως βέβαια συμβαίνει σε όλα τα μουσεία του κόσμου.
Δεν κατανοώ που είναι το παράλογο. Ούτε θέλω να πιστέψω ότι όλοι αυτοί που «στιγματίζουν» την λειτουργία κυλικείου εντός ενός μουσείου, δεν έχουν επισκεφθεί μουσεία ανά τον κόσμο αλλά ούτε και στην Ελλάδα οπότε δεν έχουν δει ότι υπάρχουν κυλικεία. Ο χώρος που θα καταλαμβάνει το κυλικείο είναι 20 τμ, από την συνολική επιφάνεια του ισογείου που είναι 332 τμ. ..."
Τελικά ποιός έχει δίκιο; Ο υποψήφιος βουλευτής που μας λέει ότι στο τελωνείο θα λειτουργήσει και αναψυκτήριο ή κυλικείο, που θα καταλαμβάνει μόνον 20 τετραγωνικά ή οι Αντωνιάδης, Γκιόλας (και ο υποφαινόμενος), καθώς και τα "παπαγαλάκια", που μίλησαν για κανονική παραλιακή καφετέρια;
Πριν προχωρήσετε πάρα  κάτω, για αναρωτηθείτε, εσείς που με διαβάζετε, ποιός πιστεύετε ότι έχει δίκιο; Ο υποψήφιος βουλευτής ή οι καταγγέλλοντες;
Πώς το βλέπετε το πράγμα; Μήπως οι καταγγελίες αποτελούν κακεντρέχεια και προσπάθεια να θιγεί το πολιτικό προφίλ του υποψήφιου βουλευτή; Μήπως τα "παπαγαλάκια" εξυπηρετούν πονηρούς σκοπούς για να πλήξουν το υποψήφιο του κόμματος που μέχρι πριν από λίγο καιρό ανέμιζε τις αντιμνημονιακές σημαίες και σήμερα δίνει αγώνα για να διασωθούν τα δώρα των εργαζομένων;
Τί λέτε αγαπητοί αναγνώστες, έχετε εμπιστοσύνη σε αυτά που λέει ο υποψήφιος βουλευτής, ότι στο Τελωνείο θα γίνει ένα μικρό κυλικείο που θα καταλαμβάνει μόνον 20 τετραγωνικά μέτρα;


Λοιπόν αφού αναρωτηθήκατε, εγώ συνεχίζω.
Το τραγικό της υπόθεσης δεν είναι μόνον ότι πρόκειται στο Τελωνείο να δημιουργηθεί καφετέρια, αλλά η δημοτική αρχή  προσπάθησε να το περάσει στα μουλωχτά, χωρίς να γίνει ντόρος και μετά να το δώσει σε ιδιώτη, που υποτίθεται ότι θα λειτουργεί μουσείο και όχι καφετέρια.
Ακούστε λοιπόν:
Το Δημοτικό Συμβούλιο Ναυπλιέων ενέκρινε τη μελέτη με τον βαρύγδουπο τίτλο: "ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΚΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΕΙΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ ΩΣ ΜΟΥΣΕΙΟ (sic) ΤΕΛΩΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΝΑΥΠΛΙΟΥ". Βλέπετε τίποτα στον τίτλο για καφετέρια; Απολύτως τίποτα. Μήπως λοιπόν έχει δίκιο ο υποψήφιος βουλευτής του νεομνημονιακού κόμματος; Αρχίζουμε και ξεφυλλίζουμε τη μελέτη. Πενήντα ολόκληρες σελίδες. Μπλα,μπλα ,μπλά. Τρόποι χρηματοδότησης, Περιγραφή των ΣΔΙΤ και των συμβάσεων παραχώρησης, "Το Ναύπλιο "συνδέεται με το εθνικό οδικό δίκτυο.... η απόσταση του Ναυπλίου από το Αργος είναι 12 χιλιόμετρα....Στο Ναύπλιο δεν λειτουργεί αστική συγκοινωνία, υπάρχει ανοιχτός χώρος στάθμευσης επί της οδού Αμαλίας (;;)....Η τοπική οικονομία του Ναυπλίου διαθέτει ακρετά διαφορετική κλαδική διάρθρωση, σε ότι αφορά την δραστηριοποίηση σε  τομείς παραγωγής.... το αστικό κέντρο του Ναυπλίου ως έδρα του Νομού Αργολίδας (;), ασκεί σημαντική επιρροή στους υπόλοιπους Δήμους του νομού...." Μπλά, μπλά, μπλά.  Φτιάξαμε λοιπόν μια οικονομική μελέτη για να στοιχειοθετηθεί η σκοπιμότητα να λειτουργήσει το Τελωνείο ως μουσείο. Ξεχάσαμε όμως παντελώς το μείζον. Τί ακριβώς θα είναι το μουσείο αυτό; Τί εκθέματα θα περιέχει; Πώς θα εκτεθούν; Πόσος χώρος χρειάζεται για το χώρο των εκθεμάτων; Μελετήσαμε λοιπόν από οικονομικής άποψης τη σκοπιμότητα  και τη βιωσιμότητα δημιουργία ενός μουσείου, χωρίς να ξέρουμε τι θα είναι αυτό το μουσείο. Και μάλιστα στη μελέτη περιέχονται ποσά για τον εξοπλισμό ενός μουσείου με άγνωστο περιεχόμενο. Και κάναμε και πρόβλεψή πόσα εισιτήρια θα κόβει αυτό το μουσείο που κανείς μέχρι σήμερα δεν γνωρίζει τι ακριβώς θα περιέχει.
Τελικά τι άραγε ακριβώς μελετήσαμε, αφού δεν έχει προηγηθεί η αναγκαία για τη λειτουργία ενός μουσείου μουσειολογική μελέτη;
Το μυστικό λοιπόν κρύβεται σε δυό τρείς προτάσεις μέσα στη μελέτη των πενήντα σελίδων.
Αντιγράφω λοιπόν επί λέξει από τη μελέτη για να απαντηθεί το αρχικό ερώτημα του ποιός μεταξύ του υποψήφιου βουλευτή και των παπαγαλακίωνέχει δίκιο .
Σελίδα 10 της μελέτης: " Επίπλωση-διακόσμηση: Για την επίπλωση και διακόσμηση του χώρου θα γίνει προμήθεια δύο γραφείων, δύο καθισμάτων γραφείων, ενός πάγκου για μπαρ, είκοσι τραπεζίων και ογδόντα καθισμάτων εστίασης, καθώς και αριθμός προθηκών για το κατάστημα πώλησης των αναμνηστικών". Σας παρακαλώ, όταν πάτε σε μια μεγάλη καφετέρια της πόλης μας, για μετρήστε, πόσα καθίσματα και τραπέζια έχει. Μέτρησα σήμερα έναν-ένα όλα τα καθίσματα, μιας από της πολύ μεγάλες καφετέριες του Ναυπλίου και τα βρήκα εξήντα ένα. Και για παρατηρήστε και κάτι άλλο. Προβλέπει η μελέτη άγνωστο αριθμό προθηκών για το κατάστημα πώλησης των αναμνηστικών. Για τον καθ΄ εαυτό όμως μουσειακό χώρο, ξεχάστηκε να συμπεριληφθεί ο εξοπλισμός Θυμηθήκαμε τα ογδόντα καθίσματα εστίασης, τις προθήκες του greek art, αλλά ξεχάσμαε να εξπολίσουμε το μουσείο με τα άγνωστα εκθέματα. Ρε δούλεμα που τρώμε. Είναι δυνατόν να μελετάμε τη δημιουργία ενός μουσείου και να ξεχνάμε τον εξοπλισμό για τα εκθέματά του;
Και μετά η μελέτη έχει διάφορα άλλα μπλα-μπλά και οικονομικά στοιχεία, που είναι τελείως στον αέρα και κάπου εκεί στη τριακοστή ένατη σελίδα μας πετάει και το άλλο. Αντιγράφω  επί λέξει: "Δεδομένου ότι το κτήριο του Παλαιού Τελωνείου, όπου θα στεγασθεί ο χώρος βρίσκεται μπροστά στο λιμάνι και την νησίδα-φρούριο Μπούρτζι και ότι με παρεμβάσεις του Δήμου θα μπορούν  να αναπτυχθούν και στον εξωτερικό χώρο του κτηρίου τραπεζοκαθίσματα από το αναψυκτήριό του ...."

Ες αύριον το ανάγνωσμα.