Ελαβα από κάποιον ανώνυμο ένα σχόλιο στην ανάρτησή μου για τις ιχθυοκαλλιέργειες. Το αντιγράφω ολόκληρο, διότι ο άνθρωπος λέει σημαντικά πράγματα και με εξαιρετικό τρόπο, πολύ καλύτερο από τη στεγωή δικιά μου γραφή.
"Έχεις απόλυτο δίκιο. Και ειδικά όσον αφορά στην 'επιστημονοσύνη' του ζητήματος, τώρα πληρώνουμε όλη αυτή την αφασία των τελευταίων 30 ετών.
Για τη χωροθέτηση των ιχθυοτροφείων θα έπρεπε να υπάρχει σε επίπεδο νομού πρώτα από όλα μία στοιχειώδης μελέτη που θα καταδείκνυε τη συμπεριφορά των θαλάσσιων ρευμάτων και του κυματισμού κατά τη διάρκεια του έτους (απλές αρχές και μεθοδολογία θαλάσσιας υδραυλικής δηλαδή - ζητήματα λυμένα εδώ και 50 χρόνια).
Κατόπιν θα έπρεπε να συσχετιστούν αυτά τα δεδομένα με τα αναμενόμενα ρυπαντικά φορτία στην ακτογραμμή, ιδιαίτερα σε περιοχές υψηλής τουριστικής ανάπτυξης.
Να γίνει και καμιά μέτρηση (να δούμε και πόσα σκατά υπάρχουν στη θάλασσα - ιδιαίτερα κοντά σε βιολογικούς. Άλλη αμαρτία...!).
Μετά θα έπρεπε να υπάρχει ένα γενικότερο αναπτυξιακό μοντέλο (ένας μπούσουλας) ανά περιοχή.
Κατόπιν όλων αυτών, θα έπρεπε να γίνει χωροθέτηση.
Γιατί δε γίνονται όλα αυτά;
Κατά την άποψή μου, το μοντέλο της πολιτικής αλλά και της τοπικής αυτοδιοίκησης τα τελευταία χρόνια λειτούργησε πάνω σε τρεις άξονες:
α. Ο ένας έχει να κάνει με τον παντοδύναμο ελληναρά ξερόλα πολιτευτή και γραφειοκράτη, μονίμως ανεξέλεγκτος και στο απυρόβλητο, με σύνδρομο αδικαιολόγητης αλαζονείας (μερικοί από αυτούς φιντάνια του κοινού ποινικού δικαίου) που του δόθηκαν απίστευτες υπερεξουσίες και που πέρασε από αυτή τη ζωή σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά, παρότι παντελώς άσχετος και παγκοσμίως ανύπαρκτος.
Όπως έγραφε και εβδομαδιαία εφημερίδα πρόσφατα, εάν το πολιτικό ανάστημα είναι ανάλογο του ύφους, τότε στην Ελλάδα έχουμε πολύ μεγάλους πολιτικούς.
Ο κλασσικός έλληνας επιτηδευματίας - ελεύθερος επαγγελματίας - μικροεπιχειρηματίας σπανίως έχει κουλτούρα σύγκρισης και αξιολόγησης. Υπήρξε πάντα αφεντικό του εαυτού του και ποτέ κανένας δεν του είπε ότι κάνοντας μία δουλειά δημιουργεί δέκα ζημιές. Το ίδιο ισχύει και για τον δημόσιο γραφειοκράτη. Όλοι αυτοί παρεξήγησαν τον εαυτό τους και δυστυχώς βρέθηκαν από το πουθενά σε θέσεις ευθύνης.
β. Ο άλλος έχει να κάνει με το θεσμικό πλαίσιο, την απουσία ουσιαστικών ελέγχων και την ατιμωρησία σε κάθε επίπεδο (ιδιωτών και πολιτικών). Έτσι καταργούμε τους κανόνες της 'υγιούς ανταγωνιστικότητας' αλλά (εάν μου το επιτρέπεις) και της 'φυσικής επιλογής'. Η χώρα αυτή δεν προχώρησε ποτέ με το 'μέσο όρο'. Προχώρησε μπροστά με το χειρότερο 10%. Υπό αυτή την έννοια, δεν της δόθηκε ποτέ πραγματικά μία καλή και δίκαιη ευκαιρία.
γ. Ο τρίτος παράγοντας έχει να κάνει με τη συστημική - συστηματική απαξίωση κάθε ατόμου, πράγματος και αξίας που θα μπορούσε να πάει στοιχειωδώς μπροστά το κάρο. Όλοι οι 'περίεργοι' έγιναν μυστηριωδώς πρίγκηπες (ανεπάγγελτοι, απατεώνες, βλάκες, κουτοπόνηροι, τεμπέληδες, 'επιστήμονες' γιαλαντζι κ.λπ.) λες και το σύμπαν συνωμότησε γι αυτό και αποτέλεσαν τη 'συμμαχία των προθύμων' και των 'ειδικών' που έριχνε νερό στο μύλο της αφασίας.
Δεν είχαν λεφτά για 'μελέτες';
Μετά από όλα αυτά, πως περιμένουμε εσπευσμένα και στο παρα πέντε να λυθούν ζητήματα τα οποία χρειάζονται προγραμματισμό, "όραμα" (άντε πάλι αυτό το όραμα - τι γελοία λέξη) και γνώσεις;
Στον 'πραγματικό κόσμο' αυτά τα ζητήματα είναι απλά και αυτονόητα και η επίλυσή τους βασίζεται πάνω σε στοιχεία και δεδομένα τα οποία, παρεμπιπτόντως, εδώ ποτέ κανείς δε θεώρησε σκόπιμο να συλλέξει.
Να πως προκύπτουν οι μελέτες 'μαϊμού' (όταν και όποτε γίνονται και για τον οποιοδήποτε λόγο αυτές γίνονται).
Αλλά δε βαριέσαι - ας είναι καλά οι ασφαλτοστρώσεις και τα πανηγυράκια!
(ΥΓ. Και κάτι άλλο. Αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ σε αυτή την κατασκευασμένη κρίση είναι το ότι όλοι αυτοί βγαίνουν τώρα και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους γιατί πλέον αντιλαμβάνονται ότι τόσα χρόνια έσκαβαν το λάκκο των παιδιών τους. Μπράβο αντίληψη! Εγώ τώρα τι να πω για τα δικά μου παιδιά; Είδες τελικά που η 'μερτσεντές' και η γκόμενα δε λύνουν όλα τα προβλήματα;)
24 Μαΐου 2011 11:03 π.μ."
Για την αντιγραφή: αιρετικός
"Έχεις απόλυτο δίκιο. Και ειδικά όσον αφορά στην 'επιστημονοσύνη' του ζητήματος, τώρα πληρώνουμε όλη αυτή την αφασία των τελευταίων 30 ετών.
Για τη χωροθέτηση των ιχθυοτροφείων θα έπρεπε να υπάρχει σε επίπεδο νομού πρώτα από όλα μία στοιχειώδης μελέτη που θα καταδείκνυε τη συμπεριφορά των θαλάσσιων ρευμάτων και του κυματισμού κατά τη διάρκεια του έτους (απλές αρχές και μεθοδολογία θαλάσσιας υδραυλικής δηλαδή - ζητήματα λυμένα εδώ και 50 χρόνια).
Κατόπιν θα έπρεπε να συσχετιστούν αυτά τα δεδομένα με τα αναμενόμενα ρυπαντικά φορτία στην ακτογραμμή, ιδιαίτερα σε περιοχές υψηλής τουριστικής ανάπτυξης.
Να γίνει και καμιά μέτρηση (να δούμε και πόσα σκατά υπάρχουν στη θάλασσα - ιδιαίτερα κοντά σε βιολογικούς. Άλλη αμαρτία...!).
Μετά θα έπρεπε να υπάρχει ένα γενικότερο αναπτυξιακό μοντέλο (ένας μπούσουλας) ανά περιοχή.
Κατόπιν όλων αυτών, θα έπρεπε να γίνει χωροθέτηση.
Γιατί δε γίνονται όλα αυτά;
Κατά την άποψή μου, το μοντέλο της πολιτικής αλλά και της τοπικής αυτοδιοίκησης τα τελευταία χρόνια λειτούργησε πάνω σε τρεις άξονες:
α. Ο ένας έχει να κάνει με τον παντοδύναμο ελληναρά ξερόλα πολιτευτή και γραφειοκράτη, μονίμως ανεξέλεγκτος και στο απυρόβλητο, με σύνδρομο αδικαιολόγητης αλαζονείας (μερικοί από αυτούς φιντάνια του κοινού ποινικού δικαίου) που του δόθηκαν απίστευτες υπερεξουσίες και που πέρασε από αυτή τη ζωή σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά, παρότι παντελώς άσχετος και παγκοσμίως ανύπαρκτος.
Όπως έγραφε και εβδομαδιαία εφημερίδα πρόσφατα, εάν το πολιτικό ανάστημα είναι ανάλογο του ύφους, τότε στην Ελλάδα έχουμε πολύ μεγάλους πολιτικούς.
Ο κλασσικός έλληνας επιτηδευματίας - ελεύθερος επαγγελματίας - μικροεπιχειρηματίας σπανίως έχει κουλτούρα σύγκρισης και αξιολόγησης. Υπήρξε πάντα αφεντικό του εαυτού του και ποτέ κανένας δεν του είπε ότι κάνοντας μία δουλειά δημιουργεί δέκα ζημιές. Το ίδιο ισχύει και για τον δημόσιο γραφειοκράτη. Όλοι αυτοί παρεξήγησαν τον εαυτό τους και δυστυχώς βρέθηκαν από το πουθενά σε θέσεις ευθύνης.
β. Ο άλλος έχει να κάνει με το θεσμικό πλαίσιο, την απουσία ουσιαστικών ελέγχων και την ατιμωρησία σε κάθε επίπεδο (ιδιωτών και πολιτικών). Έτσι καταργούμε τους κανόνες της 'υγιούς ανταγωνιστικότητας' αλλά (εάν μου το επιτρέπεις) και της 'φυσικής επιλογής'. Η χώρα αυτή δεν προχώρησε ποτέ με το 'μέσο όρο'. Προχώρησε μπροστά με το χειρότερο 10%. Υπό αυτή την έννοια, δεν της δόθηκε ποτέ πραγματικά μία καλή και δίκαιη ευκαιρία.
γ. Ο τρίτος παράγοντας έχει να κάνει με τη συστημική - συστηματική απαξίωση κάθε ατόμου, πράγματος και αξίας που θα μπορούσε να πάει στοιχειωδώς μπροστά το κάρο. Όλοι οι 'περίεργοι' έγιναν μυστηριωδώς πρίγκηπες (ανεπάγγελτοι, απατεώνες, βλάκες, κουτοπόνηροι, τεμπέληδες, 'επιστήμονες' γιαλαντζι κ.λπ.) λες και το σύμπαν συνωμότησε γι αυτό και αποτέλεσαν τη 'συμμαχία των προθύμων' και των 'ειδικών' που έριχνε νερό στο μύλο της αφασίας.
Δεν είχαν λεφτά για 'μελέτες';
Μετά από όλα αυτά, πως περιμένουμε εσπευσμένα και στο παρα πέντε να λυθούν ζητήματα τα οποία χρειάζονται προγραμματισμό, "όραμα" (άντε πάλι αυτό το όραμα - τι γελοία λέξη) και γνώσεις;
Στον 'πραγματικό κόσμο' αυτά τα ζητήματα είναι απλά και αυτονόητα και η επίλυσή τους βασίζεται πάνω σε στοιχεία και δεδομένα τα οποία, παρεμπιπτόντως, εδώ ποτέ κανείς δε θεώρησε σκόπιμο να συλλέξει.
Να πως προκύπτουν οι μελέτες 'μαϊμού' (όταν και όποτε γίνονται και για τον οποιοδήποτε λόγο αυτές γίνονται).
Αλλά δε βαριέσαι - ας είναι καλά οι ασφαλτοστρώσεις και τα πανηγυράκια!
(ΥΓ. Και κάτι άλλο. Αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ σε αυτή την κατασκευασμένη κρίση είναι το ότι όλοι αυτοί βγαίνουν τώρα και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους γιατί πλέον αντιλαμβάνονται ότι τόσα χρόνια έσκαβαν το λάκκο των παιδιών τους. Μπράβο αντίληψη! Εγώ τώρα τι να πω για τα δικά μου παιδιά; Είδες τελικά που η 'μερτσεντές' και η γκόμενα δε λύνουν όλα τα προβλήματα;)
24 Μαΐου 2011 11:03 π.μ."
Για την αντιγραφή: αιρετικός
εξαιρετικός ο ανώνυμος !
ΑπάντησηΔιαγραφή