«Ή... ή...»

Είπα την άποψή μου για τα προδοτικά Τάγματα Ασφαλείας. Για τον κύκλο της βίας. Για το απαράδεκτο να μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά οι αντιστασιακοί με τους προδότες. Για το πώς φθάσαμε στα Δεκεμβριανά. Για τα εγκλήματα των Ναζί.

Μένει μόνον ένα θέμα: Εφόσον θεωρώ ότι το ΚΚΕ δεν είχε πρόθεση να καταλάβει την εξουσία, προς τί οι Εαμικές ακρότητες και βιαιότητες του 44; Γιατί χύθηκε αίμα αθώων; Μήπως διότι ευσταθεί η Καλυβική και Περρακική άποψη ότι οι αριστεροί ήσαν εγκληματίες και δολοφόνοι;

Πέρα από κάποιες ελάχιστες ακρότητες που μπορεί να έγιναν εκατέρωθεν από εγκληματικά στοιχεία, δεν νομίζω ότι η εξήγηση αυτή μπορεί να δικαιολογήσει αυτά που συνέβησαν το 44 στο σύνολό τους.

Τότε όμως;

Τι συνέβη;

Πώς εξηγούνται τα γεγονότα;

Μπορούμε να πιστέψουμε την εξήγηση που δίνει το ΚΚΕ, πώς οι ακρότητες αφορούσαν μόνον επιθέσεις σε προδοτικά στοιχεία με ελάχιστες παρεκκλίσεις;

Έτσι είναι;

Καταθέτω λοιπόν τη δική μου άποψή

Πραγματοποιώ μία χρονική μετάθεση 17 χρόνων από το 1944.

Το ΚΚΕ διαγράφει το έτος 1961 ένα μέλος του ονόματι Γιάννη Χατζηαντρέα.

Δεν τον γνωρίζετε;

Θα σας πω το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο.

Στρατής Τσίρκας.

Από πολύ νεαρή ηλικία εντάχθηκε στο αριστερό κίνημα της Αιγύπτου. Μαζί με άλλους, συμμετέχει στην έκδοση της αντιφασιστικής πολιτικής επιθεώρησης Έλλην Το 1943-44 είναι ανάμεσα στα ιδρυτικά στελέχη του φιλο-ΕΑΜικού Ελληνικού Απελευθερωτικού Συνδέσμου (ΕΑΣ) και από το 1945 μέχρι το 1961 είναι στέλεχος της παροικιακής κομμουνιστικής οργάνωσης "Αντιφασιστική Πρωτοπορία", της οποίας διετέλεσε και γραμματέας από το 1946 μέχρι το 1951. Τον Ιανουάριο του 1961 κυκλοφορεί η Λέσχη, που είναι το πρώτο βιβλίο της γνωστής τριλογίας του με τίτλο «Ακυβέρνητες Πολιτείες». Τον Ιούλιο του 1961 το ΚΚΕ του ζητάει να αποκηρύξει το βιβλίο του, διότι δεν είναι απόλυτα αρεστό στη κομματική γραφειοκρατία και κινείται εκτός γραμμής. Ιδού πώς ο ίδιος ο Τσίρκας περιγράφει το γεγονός:

[...] Μου λένε


- Άκουσε εδώ. Η Λέσχη σου συκοφαντεί τους λαϊκούς αγωνιστές και το κίνημα. Πρέπει να την αποκηρύξεις. Διαφορετικά...


- Σταθείτε, τους λέω, δε διαβάζετε σωστά. Και γιατί βιαζόσαστε; Τώρα γράφω το δεύτερο μέρος, θα υπάρξει και τρίτο, αν ζήσω. Τότε θα καταλάβετε καλύτερα.


Εκείνοι όμως ήταν ανένδοτοι: «Ή την αποκηρύχνεις ή...». Κι εγώ τους λέω:


- Πάρετε μόνοι σας την ευθύνη, εγώ βιβλία δεν καίω.


Τότε μου είπαν πως η απόφαση ήταν κιόλας βγαλμένη: «Ή... ή...». Κι εγώ αποκρίθηκα:


Ό,τι βλέπω καταθέτω, μια μαρτυρία. Δεν είναι η συνείδησή μου καπέλο να την πάρω από τούτο το καρφί και να την κρεμάσω στο άλλο».

Το φαντάζεστε; Κάποιος κομματικός γραφειοκράτης απαιτεί από έναν λογοτέχνη να αποκηρύξει το έργο του!!! Δεν επιθυμεί το ΚΚΕ ρωγμές στον ιδανικό περιτειχισμένο κόσμο του. Θέλει τον καλλιτέχνη να έχει συνείδηση ωσεί «καπέλο που να την κρεμάει πότε στο ένα καρφί και πότε στο άλλο».

Μήπως το γεγονός αυτό ήταν μεμονωμένο και οφειλόταν σε μια κομματική νομενκλατούρα στη Μέση Ανατολή; Μήπως ήταν και αυτή ένα λάθος;

Κάνω μια νέα χρονική μετάθεση και πάω είκοσι περίπου χρόνια πίσω.

Ένας από τους πιο σπουδαίους Σοβιετικούς σκηνοθέτες ήταν ο Μέγερχολντ. Ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεωρητικός του θεάτρου. Το 1922 εγκαινίασε το θέατρο της Επανάστασης με το έργο "Αυγές" του Βεράρεν. Τα έργα του εντυπωσίαζαν με την εκκεντρικότητα, την επαναστατικότητα και τη χρήση συμβολικών σκηνικών σε μία προσπάθεια να ελαττώσει την απόσταση μεταξύ σκηνής και πλατείας. Την εποχή όμως του Στάλιν, από το 1928 ως το 1953, οι πειραματισμοί στον χώρο της τέχνης απαγορεύτηκαν. Ανάμεσα στο 1932 και στο 1934 δεχόταν συνεχώς επικρίσεις για την «εχθρική στάση του απέναντι στον σοσιαλιστικό ρεαλισμό» Τον Ιούνιο του 1939 παρευρέθη σε ένα συνέδριο σκηνοθετών οργανωμένο από το κόμμα ως δημόσια επίδειξη υποταγής. Λέγεται ότι ο Μέγερχολντ ήταν παρών και έδωσε έναν παθιασμένο λόγο: δήλωσε ότι αυτά που συνέβαιναν δεν είχαν καμία σχέση με την τέχνη, υπερασπίστηκε το δικαίωμα του δημιουργού και κατήγγειλε την ισοπεδωτική ομοιομορφία που το καθεστώς προσπαθούσε να επιβάλλει στους καλλιτέχνες. Τρεις ημέρες αργότερα συνελήφθη και μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Σιβηρία. Λίγο μετά η σύζυγός του, η ηθοποιός Ζινάιντα Ράικχ, βρέθηκε δολοφονημένη, με τον λαιμό κομμένο, το πρόσωπο παραμορφωμένο και μαχαιριές σε όλο το σώμα. Δεν έγινε ποτέ γνωστό αν ο Μέγερχολντ αυτοκτόνησε ή πέθανε στην εξορία.

Ένας μεγάλος σοβιετικός σκηνοθέτης στέλνεται στην εξορία και αργότερα πεθαίνει στη Σιβηρία, διότι υπηρέτησε το θεατρικό φορμαλισμό

Ένας μεγάλος Έλληνας λογοτέχνης διαγράφεται από το ΚΚΕ, διότι δεν επιθυμεί η συνείδησή του να γίνει ένα καπέλο, για να μεταφέρεται από καρφί σε καρφί.

Τις δεκαετίες του 70 και 80 εκατοντάδες Κνίτες διαγράφονται διότι ακούν ροκ μουσική και βλέπουν δυτικό κινηματογράφο.

Και σήμερα;

Ιδού μία απίστευτη κριτική κινηματογραφικού έργου που δημοσιεύθηκε στο Ριζοσπάστη πριν μερικές μέρες.

“Το έργο αυτό είναι ιδεολογικά μεταβατικό, γι' αυτό είναι και δειλό! Το λανσάρουν για να «τσιμπήσουμε»... Ο «Κυνόδοντας» συνιστά τον πρόδρομο μιας πιο ωμά αντικομμουνιστικής τέχνης, στα πλαίσια της εκστρατείας της ΕΕ που στόχο έχει το χτύπημα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και της ταξικής πάλης, ιδιαίτερα σήμερα, που η κυρίαρχη τάξη επιδιώκει με πολλούς τρόπους και τους μηχανισμούς που διαθέτει, να ξαναγράψει την ιστορία και να συκοφαντήσει την περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, την οποία χαρακτηρίζει «ολοκληρωτισμό». Ετοιμάζει μάλιστα και σχετική νομοθετική παρέμβαση γι' αυτό!”

Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα με τείχη τριγύρω, που δεν επιδέχεται διαφωνία, που δεν αφήνει κανέναν να το πλησιάσει ούτε και από μακριά Το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που απαιτεί και επιβάλλει με κάθε μέσο την απόλυτη ομοιομορφία εντός των τειχών. Ακόμαι και στον τομέα του πολιτισμού. Οποιαδήποτε διαφωνία είναι εξοβελιστέα.

(Συνεχίζεται)