Στο δίκαιό μας υπάρχει ακόμα και σήμερα ένας απαράδεκτος και αναχρονιστικός θεσμός.
Η αντικειμενική ευθύνη του ιδιοκτήτη ενός οχήματος, όταν τούτο εμπλέκεται σε ένα τροχαίο ατύχημα. Δεν ενδιαφέρει το νόμο εάν ο ιδιοκτήτης ήταν ο υπεύθυνος του ατυχήματος, δεν τον ενδιαφέρει εάν είχε το όχημά του ασφαλισμένο ή όχι, αρκεί που είναι ο ιδιοκτήτης του για να πληρώσει.
Είναι τρομερή αυτή η αντικειμενική ευθύνη.
Έχει καταστρέψει ανθρώπους. Έχει θανατώσει ανθρώπους, έχει φυλακίσει ανθρώπους, έχει βασανίσει ανθρώπους.
Έχεις, σου λένε, ευθύνη, όχι διότι έπραξες εσύ κάτι, αλλά διότι είσαι γιός, αδελφός, ανεψιός, ενός προδότη, ενός εαμοβούλγαρου, ενός αντάρτη. Έκανες κάτι που δεν αρέσει στην άλλη πλευρά; Θα πληρώσει όλη σου η οικογένεια.
Έχεις και ευθύνη διότι κατάγεσαι από το τάδε ή το δείνα χωριό, που βοήθησε τη μία ή την άλλη πλευρά στον Εμφύλιο. Για χρόνια μετά τον Εμφύλιο οι Γκερμπεσιώτες εθεωρούντο από την εθνικόφρονα εξουσία ως παιδιά ενός κατώτερου θεού.
Θα σας πω μια ιστορία.
Ο πατέρας ήταν φευγάτος. Στο αντάρτικο. Προσπαθούσαν να τον βρουν και να τον συλλάβουν. Εις μάτην.
Τι να κάνουν λοιπόν; Συλλαμβάνουν τη γυναίκα του, μια απλή αγρότισσα, που καλλιεργούσε τα κτήματα και προσπαθούσε με χίλιους δυο κόπους να αναθρέψει τα δύο δεκάχρονα παιδιά της. Την έριξαν αρχικά στο κρατητήριο στο Ναύπλιο και μετά στην Ακροναυπλία. Και τα μικρά παιδιά μόνα τους πίσω στο χωριό. Δεν είχαν τίποτα να της προσάψουν παρεκτός ότι ήταν γυναίκα αντάρτη. Όλοι λέγαν ότι θα την αφήσουν. Αύριο, σε μια βδομάδα, σένα μήνα. Τίποτα. Τελικά έναν ολόκληρο χρόνο έκανε η γυναίκα στη φυλακή, μέχρι όσου εμφανίσθηκε ο αντάρτης στο χωριό. Τότε μόνο την άφησαν να φύγει. Φυλακή λοιπόν για την «αντικειμενική ευθύνη», διότι ήταν γυναίκα αντάρτη και μαζί «αντικειμενικά ευθυνόντουσαν» και τα δυο μικρά τους παιδιά. Το τραγικό βέβαια ήταν ότι ο αντάρτης τελικά εκτελέσθηκε και για δεκαετίες μετά το είχε η γυναίκα κρίμα στην ψυχή της ότι εάν ο άντρας της δεν εμφανιζόταν και περνούσε η ίδια μερικούς μήνες ακόμα στη φυλακή θα είχε επιζήσει. Πώς να επιβιώσει αυτή η οικογένεια με αυτό το βάρος της εκτέλεσης και της «αντικειμενικής ευθύνης», επειδή ο πατέρας αποφάσισε να αγωνισθεί για την ελευθερία και τις ιδέες του;
Αυτή η αντικειμενική ευθύνη είναι που προκάλεσε σφαγές αθώων σε κάποια χωριά. Τί έφταιγαν κάποιoi πατεράδες και κάποια αδέλφια; Και στο σημείο αυτό αναφέρομαι σε όλους τους αθώους νεκρούς, απ΄ όποιο χέρι και αν σκοτώθηκαν. Αναφέρομαι και σε όλους τους απόκληρους και καταδιωχθέντες επί δεκαετίες για τα φρονήματα των συγγενών τους.
Ξέρετε όμως τι πιστεύω;
Οι απόψεις Καλύβα-Περράκη και οι απόψεις των νεοσταλινικών και Ζαχαριαδικών, δεν συντείνουν στο να ερευνήσουμε σωστά την ιστορία, να ερμηνεύσουμε γεγονότα και να αποδώσουμε τις ιστορικές ευθύνες εκεί που ανήκουν. Οταν βλέπουν και οι δύο πλευρές τα πράγματα μέσα από μία ζυγαριά, ουσιαστικά δικαιολογούν ο ένας τον άλλον.
Η αντικειμενική ευθύνη του ιδιοκτήτη ενός οχήματος, όταν τούτο εμπλέκεται σε ένα τροχαίο ατύχημα. Δεν ενδιαφέρει το νόμο εάν ο ιδιοκτήτης ήταν ο υπεύθυνος του ατυχήματος, δεν τον ενδιαφέρει εάν είχε το όχημά του ασφαλισμένο ή όχι, αρκεί που είναι ο ιδιοκτήτης του για να πληρώσει.
Είναι τρομερή αυτή η αντικειμενική ευθύνη.
Έχει καταστρέψει ανθρώπους. Έχει θανατώσει ανθρώπους, έχει φυλακίσει ανθρώπους, έχει βασανίσει ανθρώπους.
Έχεις, σου λένε, ευθύνη, όχι διότι έπραξες εσύ κάτι, αλλά διότι είσαι γιός, αδελφός, ανεψιός, ενός προδότη, ενός εαμοβούλγαρου, ενός αντάρτη. Έκανες κάτι που δεν αρέσει στην άλλη πλευρά; Θα πληρώσει όλη σου η οικογένεια.
Έχεις και ευθύνη διότι κατάγεσαι από το τάδε ή το δείνα χωριό, που βοήθησε τη μία ή την άλλη πλευρά στον Εμφύλιο. Για χρόνια μετά τον Εμφύλιο οι Γκερμπεσιώτες εθεωρούντο από την εθνικόφρονα εξουσία ως παιδιά ενός κατώτερου θεού.
Θα σας πω μια ιστορία.
Ο πατέρας ήταν φευγάτος. Στο αντάρτικο. Προσπαθούσαν να τον βρουν και να τον συλλάβουν. Εις μάτην.
Τι να κάνουν λοιπόν; Συλλαμβάνουν τη γυναίκα του, μια απλή αγρότισσα, που καλλιεργούσε τα κτήματα και προσπαθούσε με χίλιους δυο κόπους να αναθρέψει τα δύο δεκάχρονα παιδιά της. Την έριξαν αρχικά στο κρατητήριο στο Ναύπλιο και μετά στην Ακροναυπλία. Και τα μικρά παιδιά μόνα τους πίσω στο χωριό. Δεν είχαν τίποτα να της προσάψουν παρεκτός ότι ήταν γυναίκα αντάρτη. Όλοι λέγαν ότι θα την αφήσουν. Αύριο, σε μια βδομάδα, σένα μήνα. Τίποτα. Τελικά έναν ολόκληρο χρόνο έκανε η γυναίκα στη φυλακή, μέχρι όσου εμφανίσθηκε ο αντάρτης στο χωριό. Τότε μόνο την άφησαν να φύγει. Φυλακή λοιπόν για την «αντικειμενική ευθύνη», διότι ήταν γυναίκα αντάρτη και μαζί «αντικειμενικά ευθυνόντουσαν» και τα δυο μικρά τους παιδιά. Το τραγικό βέβαια ήταν ότι ο αντάρτης τελικά εκτελέσθηκε και για δεκαετίες μετά το είχε η γυναίκα κρίμα στην ψυχή της ότι εάν ο άντρας της δεν εμφανιζόταν και περνούσε η ίδια μερικούς μήνες ακόμα στη φυλακή θα είχε επιζήσει. Πώς να επιβιώσει αυτή η οικογένεια με αυτό το βάρος της εκτέλεσης και της «αντικειμενικής ευθύνης», επειδή ο πατέρας αποφάσισε να αγωνισθεί για την ελευθερία και τις ιδέες του;
Αυτή η αντικειμενική ευθύνη είναι που προκάλεσε σφαγές αθώων σε κάποια χωριά. Τί έφταιγαν κάποιoi πατεράδες και κάποια αδέλφια; Και στο σημείο αυτό αναφέρομαι σε όλους τους αθώους νεκρούς, απ΄ όποιο χέρι και αν σκοτώθηκαν. Αναφέρομαι και σε όλους τους απόκληρους και καταδιωχθέντες επί δεκαετίες για τα φρονήματα των συγγενών τους.
Ξέρετε όμως τι πιστεύω;
Οι απόψεις Καλύβα-Περράκη και οι απόψεις των νεοσταλινικών και Ζαχαριαδικών, δεν συντείνουν στο να ερευνήσουμε σωστά την ιστορία, να ερμηνεύσουμε γεγονότα και να αποδώσουμε τις ιστορικές ευθύνες εκεί που ανήκουν. Οταν βλέπουν και οι δύο πλευρές τα πράγματα μέσα από μία ζυγαριά, ουσιαστικά δικαιολογούν ο ένας τον άλλον.
Δεν ήταν μόνο "κάποιοι πατεράδες και κάποια αδέλφια", ήταν και ανήλικα παιδιά, ήταν και αρκετές γυναίκες που δολοφονήθηκαν. Και αρκετές που βιάστηκαν και δολοφονήθηκαν (όπως η θεία της μάνας μου για παράδειγμα). Το βλέπεις σε λάθος βάση. Οι σφαγές αμάχων απο τους αντάρτες, η τρομοκρατία με λίγα λόγια, δεν είναι παρενέργεια, είναι η ουσία της σταλινικής πολιτικής και εφαρμόστηκε παγκόσμια με τον ίδιο τρόπο. Γι αυτό εξόντωσαν τις άλλες αντιστασιακές ομάδες. Για να σε "κόψουν" δεν χρειαζότανε να είσαι εναντίον τους, αρκούσε να μην είσαι μαζύ τους. Σε αρκετές πρώην κομουνιστικές χώρες το σφυροδρέπανο απαγορεύεται, ακριβώς όπως και η σβάστικα, γιατι και των δύο η θέα προσβάλει τη μνήμη των θυμάτων τους. Τώρα, αν στην Ελλάδα οι έδρες Ιστορίας μονοπωλούνται σχεδόν απο την αριστερά κι έχουν μπερδέψει την ιστορία με την προπαγάνδα ποσώς με απασχολεί. Και κάτι ακόμα: ας είναι καλά ο Καλύβας που Θυμήθηκε αυτούς τους δύστυχους που η ελληνική κοινωνία είχε ξεχάσει γιατι δεν ταίριαζαν με το παραμύθι της. Η δουλειά του είναι ένα μικρό μνημόσυνο για τους αθώους
ΑπάντησηΔιαγραφή