Έτσι λίγους μήνες μετά το θάνατο του Αρείου στη γενέθλια πόλη του Αρείου τον Μάρτιο του 337 μ.χ. άρχισαν να καταφθάνουν τα καραβάνια με τους σπουδαίους της εποχής. Μεταξύ αυτών που έφθασαν ήταν και ο επίσκοπος Νικομηδείας Ευσέβιος και ο συνονόματός του μέγας ιστορικός της εποχής Ευσέβιος ο εκ Καισαρείας ορμώμενος. Εκεί ήταν και ο ύπατος Κεϊόνιος Ιουλιανός, παππούς του μελλοντικού αυτοκράτορα Ιουλιανού του επονομασθέντος Παραβάτη, εκεί και η Κωσταντία, αδελφή του Κωνσταντίνου του μετέπειτα επονομασθέντος Αγίου και Μεγάλου, σύζυγος του Λικινίου. Εκεί ήταν όλοι οι σπουδαίοι που ασπάσθηκαν τις αιρετικές απόψεις του Αρείου, αλλά και ειδωλολάτρες και Ιουδαίοι, Γραμματείς και Φαρισαίοι. Μόνοι απόντες οι ακολουθούντες πιστά και δογματικά την επίσημη ορθόδοξη άποψη των Πατριαρχών και παρατρεχάμενών τους. Κανείς δεν θυμήθηκε την πρότερη πλήρη αφοσίωση, τον αγώνα του Αρείου και τον ασκητικό του βίο.
Όμως στην Πεντάπολη της Λιβύης, τη γενέθλια πόλη του Αρείου, είχαμε και σφοδρές αντιδράσεις. Κάποιοι Ιουδαίοι και ειδωλολάτρες εξεγέρθηκαν. Δεν μπορούσαν να χωνέψουν ότι η πόλη τους θα τιμούσε ένα άτομο που ευαγγελίστηκε έναν άλλο κόσμο, με αγάπη, κοινοκτημοσύνη, με ιδανικά και μακρυά από υλικά αγαθά. Κάποιοι άρχισαν να διαμαρτύρονται με το επιχείρημα ότι ο Άρειος έφυγε από την πόλη τους νέος και δεν προσέφερε τίποτα σ΄αυτήν. Αλλοι θυμήθηκαν τις σφοδρές διαμάχες και τα εγκλήματα, τις καταστροφές και τις βαρβαρότητες, που, όπως έλεγαν, έκαναν οι οπαδοί του Αρείου. Ομως ο ιστορικός που προέβαλε στα έργα του τις βαρβαρότητες, ήταν και αυτός εκεί για να τιμήσει τον Αρειο. Τέλος την προηγούμενη του συνεδρίου πέντε επιφανείς δογματικοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί έβγαλαν ανακοίνωση στρέφοντας τα πυρά τους στο Συμβούλιο των Γερόντων της πόλης και στη ζωηρή και ανήσυχη ομάδα της Πεντάπολης που πρότεινε τη διενέργεια του Συνεδρίου.
(Όποια ομοιότητα της παραπάνω ιστορίας με πρόσωπα και καταστάσεις σημερινές, είναι τυχαία και συμπτωματική)
κ. Καράπαυλε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίνεται πως σας βασανίζει ιδιαίτερα η διοργάνωση του συνεδρίου και οι "αντιδράσεις" σε αυτό. Όσον με αφορά δεν είναι η διοργάνωση του συνεδρίου που με ενοχλεί όσο η προσπάθεια να τιμηθεί ένας άνθρωπος που όλη του τη ζωή αγωνίστηκε (με και χωρίς τα όπλα) για να γίνει η Ελλάδα μια χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού. Μια χώρα δηλαδή του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας και κοινωνίας και καταπάτησης της ατομικότητας προς χάριν των συλλογικοτήτων ad hoc οριζομένων. Αυτά ήταν τα οράματα του που ήθελε να κάνει πράξη. Ευτυχώς σήμερα δεν έχουμε αυταπάτες για τα οράματα αυτά.
Αν συμφωνείτε με αυτά τα οράματα προσωπικά τότε δικαίως θέλετε να τιμηθεί ο Φαράκος. Αν δεν συμφωνείτε όμως δεν νομίζετε πως θα έπρεπε να επιθυμείτε ένα συνέδριο κριτικής αποτίμησης κι όχι λιβανίσματος; Τα πράγματα είναι απλά.
Ζείτε σε μια πόλη που το 44 μπήκε ο Βελουχιώτης με τους αντάρτες του. Θα προτιμούσατε να μην είχαν φύγει; Θα προτιμούσατε να είχαν νικήσει αυτοί; Αν είχαν νικήσει νομίζετε πως αυτοί θα οργάνωναν συνέδριο για να τιμήσουν τον Ψαρρό πχ;
Διευκρίνηση ιστορική . Επικεφαλής των τμημάτων του ΕΛΑΣ που εισήλθαν στην πόλη το 1944 ηταν οι Λούρης και Σεφερλής. Λουλούδια τούς προσέφερε απαγγέλοντας ενα ποίημα η Λία η Χαύτα στην πλατεία Δικαστικού Μεγάρου και στη πλατεία Συντάγματος τους υπεδέχθει ο Λάμπρου μετέπειτα δήμαρχος του ΕΑΜ. Παρουσία του Αρη στο Ναύπλιο δεν αναφέρεται πουθενά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννης Δαρλάσης
κ. Δαρλάση,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για την διόρθωση. Κάπως μου είχε κολλήσει πως ήταν ο Άρης. Πάνε και πάνω από 25 χρόνια βέβαια από τότε που διάβαζα τα δοξαστικά βιβλία για την περίοδο.
Η ουσία βέβαια των ερωτημάτων παραμένει. Όπως παραμένουν και αναπάντητα από τον κ. Καράπαυλο.
Χωρίς να θέλω σε καμμιά περίπτωση να υποκαταστήσω τον Κώστα αλλά ερμηνεύοντας προηγούμενο σχόλιό του νομίζω οτι θεωρεί επιβεβλημένο να τιμηθεί η ιστορική διαδρομη αυτού του ανθρώπου η δυναμική της οποίας τον έκανε ξεχωριστο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ προσωπική αποτίμηση τώρα για τον καθένα μας σίγουρα εμπεριέχει τον υποκειμενισμό των προσωπικών απόψεων , συναισθημάτων και βιωμάτων που είναι απόλυτα σεβαστά
Γιάννης Δαρλάσης
Εξ'αρχής έθεσα θέμα ουσίας ως προς τις πεποιθήσεις του τιμωμένου. Κυρίως δε αναφέρθηκα στην απαξίωση του κ. Καράπαυλου προς όσους τόλμησαν να μιλήσουν για μη αναγκαιότητα συνεδρίου. Ευχήθηκα δε το συνέδριο να στεκόταν κριτικά προς τον Φαράκο. Πράγμα το οποίο έγινε εν μέρει. Διάβασα σχετικά το άρθρο των Καλύβα, Μαραντζίδη στην Καθημερινή της Κυριακής, και φυσικά τα σχόλια Πάγκαλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε αυτό το μπλογκ όμως δεν διάβασα καμμία κριτική αποτίμηση του προσώπου. Το μόνο που είδα ήταν μια συναισθηματική προσέγγιση του Φαράκου ως τέκνου του Ναυπλίου. Ο Φαράκος όμως ήταν ένας κομμουνιστής όλη του τη ζωή. Αυτό ήταν το κυρίαρχο στοιχείο που σηματοδοτούσε όλη του την πορεία κι όχι φυσικά το ότι καταγόταν από το Ναύπλιο. Αλλιώς θυμίζουμε τους θαυμαστές του Στάλιν στην Γεωργία που λένε πως τον τιμούν επειδή ήταν γεωργιανός αδιαφορώντας για την πολιτική του δράση.
Το ερώτημα λοιπόν παραμένει. Συμφωνούμε με τα ιδανικά για τα οποία πάλεψε ή όχι; Γιατί ένα συνέδριο τιμής πρέπει να βγάλει και κάποια συμπεράσματα και να μην μένει σε λιβάνισμα. Συμπεράσματα που θα αποτελέσουν διδάγματα για το πως βλέπουμε τον κόσμο τον 21ο αιώνα.
ΥΓ: Πιθανόν να μην γνωρίζω, αλλά ένα άλλο τέκνο του Ναυπλίου, τον Νίκο Καρούζο γιατί κανείς δεν τον τιμά; Γιατί η αριστερά του Ναυπλίου σιωπά; Είναι λιγότερο σημαντικός από τον Φαράκο;
Κατέθεσα μια ιστορική αλήθεια στο πρώτο μου σχόλιο και μια προσωπική ερμηνεία στο δεύτερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο υστερόγραφό στο τελευταίο σας σχόλιο και η σύγκριση Καρούζου Φαράκου με παραπέμπει σε ανακοινώσεις και ζητήματα που δεν επιθυμώ να εμπλακώ.
Ευχαριστώ για την συνομιλία.
Γιάννης Δαρλάσης
Ειλικρινά δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάτε σχετικά με Καρούζο. Απλώς το ανέφερα γιατί ενώ ήταν τέκνο του Ναυπλίου, απ'όσο γνωρίζω, ποτέ δεν τιμήθηκε. Επίσης τυχαίνει η μητέρα του να ήταν γνωστή της γιαγιάς μου κι έτσι γνώριζα παιδιόθεν την οικογένεια, αν και ο ίδιος σπανίως ερχόταν στο Ναύπλιο. Δεν γνωρίζω ανακοινώσεις κλπ που τυχόν έχουν γίνει, ούτε προθεση μου ήταν να εμπλακώ σε τέτοιες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή ακριβώς η άποψη εκφράστηκε σε ανακοίνωση από τον κ. Τσούρνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρός στιγμή θεώρησα πως πίσω απο το pelerin ηταν αυτός οπότε οποιαδήποτε διαφωνία η συμφωνία θα έπερνε και προεκτάσεις τις οποίες δεν ηταν στις προθέσεις μου να δώσω.
Σέβομαι απόλυτα το δικαίωμα σας να εφράζετε την άποψή σας με ψευδώνυμο ειναι κάτι άλλωστε που εχω κάνει κι εγω στο διαδίκτυο καποιες φορές.
Επί της ουσίας τώρα .
Επειδή με ενδιαφέρει ιδιαίτερα αυτό το ημιφωτισμένο για μας τους νεώτερους κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας θεωρώ οτι ο πλέον αδικημένος ποιητής εκείνης της εποχής ηταν ο Δημόπουλος που σαν μαχητής του Δημοκρατοκού Στρατού καιέπεσε στον Πάρνωνα το 1948 , συμμαθητής νομίζω του Θόδωρου Κωστούρου . Αξίζει να ασχοληθείτε με τον λυρισμό των πρώτων του ποημάτων.
Θέλω είσης να τονίσω οτιο Καρούζος κατά καιρούς σε κατ΄ιδίαν αλλά και δημόσιες συζητήσεις είχε εφραστει αρκετά προωθημένα για να μην πω ακραία για τά πολιτικά δρώμενα κάνοντας χρήση - και σωστά -της ασυλίας που του παρείχε το ποητικό του έργο. Μπορώ λοιπόν να συμπεράνω με λίγη δόση αυθαιρεσίας για να ζωντανέψω το διάλογο οτι σε πολιτικό επίπεδο η διαφωνία σας με τον Καρούζο θα ηταν πιο έντονη μιας και ο Φαράκος λόγω της θεσμικής του θέσης ήταν υποχρεωμένος να ήταν πιο ... συγκρατημένος
Γιάννης Δαρλάσης
Δεν ξέρω τι λέει ο Τσούρνος, ούτε με ενδιαφέρει. Επίσης δεν αναμειγνύομαι στα δημοτικά ή ευρύτερα πολιτικά πράγματα του Ναυπλίου. Και γιατί δεν μένω μόνιμα στο Ναύπλιο, αλλά και γιατί ιδεολογικά είμαι κατά των συλλογικοτήτων (δημοτικές παρατάξεις, σύλλογοι, ομάδες πολιτών κλπ).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνέφερα τον Καρούζο μόνο και μόνο γιατί αν και Ναυπλιώτης (κι επειδή αυτό ήταν το επιχείρημα του Καράπαυλου) δεν έχει τιμηθεί από την γενέθλια πόλη του με κάποιο συνέδριο. Επίσης γιατί υποπτεύομαι πως η αριστερά νοιώθει άβολα για τον μη πολιτικώς ορθό βίο του. Εν πάσι περιπτώσει, δεν εξετάζω τις πολιτικές του απόψεις (που ξεκινούσαν από έναν ρομαντικό μαρξισμό, περνούσαν από μια έμφυτη άρνηση κάθε εξουσίας και κατέληγαν σε μια μεταφυσική και μυστικιστική αντίληψη του είναι), σαν ποιητής ελπίζω να τιμηθεί. Και υπάρχει διαφορά βέβαια, γιατί ο Φαράκος ήταν πολιτικός και ως τέτοιος τιμήθηκε. Άρα τις πολιτικές του απόψεις κρίνουμε, ενώ στον Καρούζο κρίνουμε την ποίηση του.
Αλλά αν θέλετε να τον τιμήσετε για τις ιδέες του (τον Καρούζο) κανένα πρόβλημα. Δεν θα γει κανένα συμπέρασμα όμως και θα τον αδικήσετε ως ποιητή.
ΥΓ: Συγχωρέστε με, αλλά βλέπω ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την περίοδο της κατοχής και του εμφυλίου και κυρίως για το ΕΑΜ και τον ΔΣΕ, με μια δόση νοσταλγίας. Να υποθέσω ότι θα επιθυμούσατε να μην είχαν ηττηθεί;
Πρώτα απ ολα συγχωρήστε μου τις ασυνταξίες του προηγούμενου σχολίου γράφηκε βιαστικά , αυθόρμητα και χωρίς δεύτερη ανάγνωση εστάλει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπί της ουσίας τώρα πολυ σωστά διακρίνετε μια δόση νασταλγίας εκείνης της εποχής και θα σας αναφέρω το λόγο.
Θεωρώ οτι παρ΄ολη την αγριότητά της , προσέφερε απλόχερα το δικαίωμα στο όνειρο. Τίποτα δεν ειχε δοκιμαστεί και το όραμα για μιά άλλη κοινωνία συνέπερνε και κάποτε οδηγούσε σε πραξεις ανυστερόβουλης αυτοθυσίας και αλτρουισμου .
Δεν παραβλέπω βέβαια πως παράλληλα συνέβεναν πράξεις αφάνταστης βίας και εγληματικότητας εκατέρωθεν.
Κρίνοντας τα γεγονότα ,τόσα χρόνια μετά , και με την ασφάλεια της εξαγωγης συμπερασμάτων ενός μετά Χριστόν προφήτη σίγουρα το γραφειοκρατικό μοντέλο της σταλινικής διαστρέβλωσης και της αποθέωσης της μετριότητας δεν ειναι το ζητούμενό μου .
Με οση δόση ρομαντισμού η και αφέλειας , αν προτιμάτε , θα προτιμούσα να είχαν νικήσει οι ιδέες και οχι οι μηχανισμοί.
Αντιλαμβάνομαι τι λέτε. Σίγουρα το δράμα των αριστερών είναι ακριβώς η έλξη που ασκούν οι ιδέες. Μόνο που οι ιδέες αυτές αναπότρεπτα οδηγούν στα ίδια αποτελέσματα, όσες φορές κι αν εφαρμοστούν, όπου κι αν εφαρμοστούν. Το πρόβλημα είναι με τις ιδέες, όχι με την εφαρμογή τους. Βλέπετε η πίστη στον κεντρικό σχεδιασμό και στη δράση των συλλογικοτήτων, και από την άλλη η δυσπιστία στην ατομική δράση, αναγκαστικά θα οδηγήσει στην σταδιακή διαμόρφωση ενός πλαισίου αναφοράς για κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, κοινωνική, πολιτιστική, οικονομική. Το πλαίσιο αυτό αναφοράς ρομαντικά στην αρχή διαμορφώνεται από τις συλλογικότητες. Επειδή όμως υπάρχει δυσπιστία στην ατομική έκφραση, αναγκαστικά κάποιες ατομικές δράσεις θεωρούνται μη αποδεκτές συλλογικά. Διαμορφώνεται λοιπόν σταδιακά ένα πλέγμα εξουσιαστικών δομών με την αγνή πρόθεση αρχικά να διαφυλάξει τα συλλογικά συμπεφωνημένα, αφού αυτά θεωρούνται ως τα εχέγγυα για την ανθρώπινη ευτυχία και την διαμόρφωση μιας κοινωνίας ισότητας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣταδιακά οι εξουσιαστικές αυτές δομές, σε μεγάλο βαθμό για να διατηρηθούν και να αναπαραχθούν, αρχίζουν και διευρύνουν τον κύκλο των "συλλογικώς" (πλέον σε εισαγωγικά) μη αποδεκτών δράσεων. Οι προθέσεις συνεχίζουν να είναι αγνές, αλλά η βασική αρχή της αναγκαιότητας ρύθμισης έχει πλέον γιγαντωθεί.
Βλέπετε το θέμα είναι ακριβώς αυτή η πίστη στην ρύθμιση που είναι εκ των ων ουκ άνευ της αριστερής/σοσιαλιστικής ιδεολογίας. Αλλά στην ρύθμιση εννοιολογικά ενυπάρχει ο περιορισμός της ελευθερίας του ατόμου. Γιατί όταν ρυθμίζεις μια κοινωνική δραστηριότητα αυτομάτως αποκλείεις άλλες εναλλακτικές. Άρα μπαίνεις αυτομάτως σε ένα παιχνίδι εξουσίας. Και η εξουσία διαφθείρει. Όσο δε πιο απόλυτη γίνεται τόσο πιο απόλυτα διαφθείρει.
Το λάθος λοιπόν βρίσκεται στην αρχική ιδεολογική παραδοχή της ανάγκης για ρύθμιση και κεντρικό σχεδιασμό και στην δυσπιστία προς την ελεύθερη λειτουργία του ατόμου μέσα στην αγορά.
Συγγνώμη για το μακροσκελές της ανάλυσης μου.
Παρακαλώ ! Το διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν και η διαφωνία μου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ΚΑΘΕΤΗ στα όσα αναφέρετε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτό μυαλό μου έρχεται ενα απόσπασμα απο την διάλεξη του Κορνήλιου Καστοριάδη στην Νομική , την πρώτη του στην Ελλάδα απο το 1945 .
Αν την εποχή του Χέωπα κατέβαινε ένας κοσμοναύτης κοινωνιολόγος και μελετούσε τις τότε κοινωνικές δομές θα του ήταν αδύνατο να πιστέψει ότι κάποτε ο άνθρωπος θα ζούσε υπο συνθήκες αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας .
Τά πάντα εξελίσονται απο εννοιες ταμπου όπως Θρησκεία & ηθική εως πολύ μικρές καθημερινές συνήθειες.
Υπο αυτήν την έννοια , μου είναι αδύνατον να πιστέψω οτι το μοντέλο της αστικής Δημοκρατίας - κατά τη γνώμη μου φιλελεύθερης ολιγαρχίας - είναι το μέλλον της ανθρωπότητας.
Και δεν είναι γιατί η βαρβαρότητα που εμπεριέχεται μέσα της είναι πολυ πιο ένονη και καταστροφική απο κάθε αλλη που γνώρισε ο πλανήτης στην ιστορική και γεωλογική του διαδρομή.
Συνεπώς το κυνήγι του ονείρου στην διάρκεια του αιώνα που μας αποχαιρέτησε ισως ήταν πρώιμο.
Κι επειδή πιστεύω οτι ο συναισθηματισμος δεν ειναι κάτι που
παραμορφώνει πάντα την αλήθεια αλλά ενίοτε την τονίζειθα μπορούσα να κοινοποιήσω τη σκέψη μου ψυθιρίζοντας
Σύντροφοι βιαστήκατε ...
Προφανώς είναι κάθετη η διαφωνία σας, αλλά θα μου επιτρέψετε να πω ότι δεν την δικαιολογείτε με επιχειρήματα. Δεν αντικρούετε τα επιχειρήματα μου. Απλώς εκθέτετε την δογματική σας άποψη πως ο καπιταλισμός είναι η πιο βάρβαρη εποχή, όχι μόνο στην ανθρώπινη, αλλά και στην βιολογική ιστορία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιτρέψτε μου να επικεντρωθώ σε αυτό. Φυσικά ο Καστοριάδης είχε δίκιο, γιατί κανείς που ζει μέσα στον ζόφο ενός απολυταρχικού καθεστώτος (μάλιστα εκείνη την εποχή) δεν μπορεί να φανταστεί ότι μπορεί να υπάρξει ένα καθεστώς ελευθερίας. Η ανάπτυξη και η ευημερία όμως που γνώρισε ο κόσμος από το τέλος του 18ου αιώνος μέχρι σήμερα (η καπιταλιστική ανάπτυξη δηλαδή) ξεπερνάει εκκωφαντικά κάθε "ανάπτυξη" που συντελέσθηκε όλους τους προηγούμενους αιώνες της ανθρώπινης ιστορίας. Ο εργάτης εργοστασίου στις αρχές του 20ου αιώνα είχε επίπεδο ζωής υψηλότερο από το επίπεδο ζωής των φαραώ της Αιγύπτου ή των εμπόρων της Αναγέννησης αν μιλήσουμε για υλικά αγαθά.
Αλλά και το επίπεδο του πολιτισμού και της διάδοσης του σε πλατιές μάζες σήμερα δεν μπορεί να συγκριθεί με οποιαδήποτε άλλη εποχή. Συνεπώς δεν κατανοώ για ποιά βαρβαρότητα μιλάτε. Διότι αν εννοείτε πως η σύγκριση του Μπαχ με την σημερινή μουσική είναι συντριπτική θα σας έλεγα πως σήμερα τον Μπαχ μπορούν να τον ακούσουν και να τον χαρούν πολλοί περισσότεροι από τους ενορίτες του (άντε και λίγο παραέξω) που τον ήξεραν την εποχή του. Κι αυτό οφείλεται φυσικά στον καπιταλισμό.
Το πρόβλημα σας όμως είναι η έλλιψη ισότητας στην καπιταλιστική κοινωνία. Το ζητούμενο και το όραμα λοιπόν της σοσιαλιστικής σκέψης είναι μια κοινωνία ισότητας. Ε λοιπόν αυτή δεν μπορεί να υπάρξει γιατί απλώς οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι. Η ισότητα ευκαιριών είναι το ζητούμενο. Κι αυτό είναι επίσης ένα επίτευγμα του καπιταλισμού. Γιατί ακόμα και στον υπαρκτό σοσιαλισμό δεν επετεύχθη η ίδια ισότητα ευκαιριών που είναι δυνατή στον καπιταλισμό με όλες τις αδυναμίες του στον τομέα αυτό. Πριν 200 χρόνια πρόσβαση στα πανεπιστήμια είχαν ελάχιστοι. Η οικονομική ανάπτυξη όμως, σε συνδυασμό με την ευημερία των μέσων και κατωτέρων στρωμάτων επέτρεψε πλέον την πρόσβαση στα πανεπιστήμια σε σχεδόν όλους σήμερα.
Η αντίληψη του να χαρακτηρίζεται δογματισμός οτιδήποτε αμφισβητεί ένα κόσμο που αν ασπαστώ την άποψή σας ειναι περίπου μια παιδική χαρά τεχνολογίας, κρύβει επίσης τον κομπασμό καιτην έπαρση της κατοχής της απόλυτης αλήθειας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς είναι ήταν η πρώτη φορά που προχωρήσατε σε προσωπικούς χαρακτηρισμούς και το θεωρώ σαν άτυχη στιγμή, επειδή χωρίς να σας ξέρω μεχρι τώρα τουλάχιστον μου αποπνέατε μιά αύρα ευγενούς και καλλιεργημένου ανθρώπου.
Θά ήθελα να σας υπενθυμίσω οτι για να ακούσει κανείς Μπάχ χρειάζεται εκτος του αντιτίμου της τιμής του cd και το απόθεμα εκείνο της παιδείας που θα του επιτρέψει να απολαύσει και να κεφαλαιοποιήσει μέσα του την μαγεία του ήχου του.
Βλέπετε γύρω σας την παιδεία με την ουσιαστική έννοια του όρου να διαχέεται στίς μάζες;
Δέν θα προχωρήσω σε άλλα παραδείγματα πιο πεζά και καταναλωτικά για οικονομία χώρου, απλά θα παραδεχτώ οτι ο καπιταλισμός κατά την διάρκεια της ανάπτυξής του και ειδικά στά πρώτα του στάδια σαν διάδοχη κατάσταση του φεουδαρχισμού ασφαλώς και πρόσφερε πολλά στην εξέλιξη των δυτικών κυρίως κοινωνιών.
Τώρα που , κατα τη γνώμη μου , κλείνει τον κύκλο του εμφανίζει το πιο αποτρόπαιο πρόσωπό του εξαθλιώνοντας υλικά και κυρίως πνευματικά οτι βρεθεί στο δρόμο του.
Γιάννης Δαρλάσης
Συγγνώμη αν σας προσέβαλα, δεν ήταν πρόθεση μου. Άλλωστε ο χαρακτηρισμός δεν ήταν προσωπικός. Αφορούσε τον τρόπο που επιχειρηματολογήσατε στο συγκεκριμένο ποστ. Προφανώς ως άνθρωπος είστε ευγενής και ψαγμένος και βασανίζετε τη σκέψη σας. Όταν όμως λέτε "η βαρβαρότητα που εμπεριέχεται μέσα της είναι πολυ πιο ένονη και καταστροφική απο κάθε αλλη που γνώρισε ο πλανήτης στην ιστορική και γεωλογική του διαδρομή", χωρίς να το αιτιολογήτε, χωρίς να λέτε πως καταλήγετε στο συμπέρασμα αυτό, τότε είναι δογματισμός. Γιατί φυσικά τίποτα δεν είναι αυτονόητο σε αυτό τον κόσμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα επί του προκειμένου. Το επιχείρημα μου ήταν ότι σήμερα τον Μπαχ μπορούν να τον απολαύσουν απείρως περισσότεροι άνθρωποι από ότι στην εποχή του, λαμβανομένων υπ' όψιν φυσικά των περιορισμών του χρήματος και της παιδείας (οι οποίοι βέβαια πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν). Το επίτευγμα του καπιταλισμού στους αιώνες που πέρασαν είναι ακριβώς ότι κατάφερε να μειώσει τους περιορισμούς με την τεχνολογική ανάπτυξη και την επιδίωξη του κέρδους, ώστε ένα έργο πολιτισμού να είναι διαθέσιμο σε συντριπτικά μεγαλύτερο κοινό.
Είναι αυτό το τέλειο; Είναι το 100% του πληθυσμού σε θέση να εκτιμήσει τον Μπαχ; Προφανώς όχι. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Ακόμα και στον υπαρκτό σοσιαλισμό που το προσπάθησε με την παρέμβαση του κράτους και τον εξοστρακισμό της αγοράς (και τον συνεπακόλουθο εξαναγκασμό), τα μεγάλα έργα πολιτισμού εκτιμούντο από λίγους.
Τέλος δεν καταλαβαίνω αυτό που λέτε εδώ: "εμφανίζει το πιο αποτρόπαιο πρόσωπό του εξαθλιώνοντας υλικά και κυρίως πνευματικά οτι βρεθεί στο δρόμο του" Θα μπορούσατε να μου δώσετε ένα παράδειγμα γενικευμένης υλικής και πνευματικής εξαθλίωσης;
Ευχαρίστως !
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχετε παρά να ανοίξετε το δέκτη της τηλεόρασής σας τις μεσημερανές και τις πρώτες μεταμεσονύχτιες ώρες και παράλληλα να δείτε τον τζίρο των διαφημίσεων που δημιουργείται στα διαλείματα των συγκεκριμένων εκπομπών.
Στον καπιταλισμό της παρούσας φάσης και τα πιο ταπεινά συναισθήματα που ολοι κρύβουμε μέσα μας έχουν θέση στήν αγορά αφού με το κατάλληλο P.R. αποφέρουν σημαντικά κέρδη.
Οσο γιά την άμεση βαρβαρότητα η αναζήτηση νέων αγορών και οι πολεμικές συρράξεις που συνεπάγονται αυτής της αναζήτησης δημιουργούν τόσα θύματα και τέτοια γενικευμένη εξαθλίωση που κάνουν τον αλήστου μνήμης Κρούμο να φαντάζει, τουλάχιστον στα μάτια μου, ...αρσακειάς.
Γιάννης Δαρλάσης
Έχουμε ένα πρόβλημα εννοιολογικό εδώ. Για μένα εξαθλίωση είναι τα παρακάτω.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://en.wikipedia.org/wiki/Black_Death
http://en.wikipedia.org/wiki/Hundred_Years%27_War
http://en.wikipedia.org/wiki/Famines_in_Czech_lands
http://en.wikipedia.org/wiki/Great_Leap_Forward
http://en.wikipedia.org/wiki/Holodomor
Που φυσικά δεν συγκρίνονται με την Δρούζα και την Λαμπίρη! Δυστυχώς για τους σοσιαλιστές ο κόσμος μας είναι πολύ καλύτερος τους τελευταίους 2 αιώνες από ότι ήταν όλους τους προηγούμενους. Ποτέ στην ιστορία ο μέσος άνθρωπος δεν είχε απολαύσει την ελευθερία και το επίπεδο ευημερίας που απολαμβάνει σήμερα, έστω κι αν κατά τη γνώμη μου ο ρόλος του κράτους είναι ακόμα μεγάλος.
Και όσον αφορά τις πολεμικές συρράξεις, οι σημερινές είναι παιχνίδι σε παιδική χαρά συγκρινόμενες με τον 100ετή πόλεμο, τους Ναπολεόνιους πολέμους, τις επιδρομές του Τσέγκις Χαν, τον εποικισμό της Αμερικής από τους Ισπανούς.
Αυτήν ακριβώς την αντίληψη δεν προσπάθησε να μας επιβάλει το CNN τόσο στη Σερβία όσο και στο Ιράκ ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν αποκτήσαμε λίγο , πολύ την ψυχολογία του play station παρακολουθώντας τα ¨χειρουργικά¨χτυπήματα του ΝΑΤΟ σε κατοικημένες περιοχές ;
Ναι έχετε δίκιο οι σημερινοί πόλεμοι μοιάζουν με παιδικά παιχνίδια γιατί κι αυτοί χρειάζονται το P.R. τους.
Οσο γιά τις διαδικτυακές τοποθεσίες που με παραπέμψατε ουτε τις ξέρω ούτε με ενδιαφέρει να μάθω ,το περιεχόμενό τους μπορώ να το φανταστώ.
Σας διαφεύγει ομως κάτι, η επίσκεψη τους απαιτεί κάποιες στοιχειώδεις γνώσεις χρήσης του διαδικτύου και κυρίως την προδιάθεση για κάτι τέτοιο.
Η τηλεόραση όμως αποτελεί την συντροφιά πολλών ανθρώπων κυρίως των ασθενέστερων οικονομικά εισβάλει στη ζωή τους και την αλώνει.
Σας ευχαριστώ για την διαδικτυακή συνομιλία. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. Άλλωστε δεν νομίζω ότι τα οποιαδήποτε επιχειρήματα θα σας έπειθαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ κι εγω
ΑπάντησηΔιαγραφή