Αιρετικός προς Δημήτρη Κοδέλα

Το έχω αναφέρει και άλλη φορά.
Ο Δημήτρης μου είναι συμπαθής σαν άτομο. Έχει καθαρή ματιά, σε κοιτάει στα μάτια, όταν σου μιλάει, υποστηρίζει τις απόψεις του με σεβασμό στις απόψεις του άλλου, όσο αυτό είναι δυνατόν για κάποιον που είναι βουλευτής σε ένα κόμμα που έχει σαν σλόγκαν το διχαστικό φρικώδες τσιτάτο "η εμείς ή αυτοί".
Συμπέσαμε λοιπόν χθες με τις ενστάσεις που διατυπώσαμε για την ανακοίνωση του κ. Μανιάτη σε σχέση με τη χρηματοδότηση της αγοράς του κτηρίου της Εκκλησίας, όπου είχε στεγασθεί το πρώτο Φαρμακείο της Ελλάδας.
Όμως ο αιρετικός θα ήθελε να καταθέσει τη διαφορετική οπτική του, πάνω στο θέμα της δημόσιας ακίνητης περιουσίας, σε σχέση με αυτά που λέει ο Δημήτρης και να εκφράσει και κάποιες απόψεις, με τις οποίες ο βουλευτής του Σύριζα στην Αργολίδα, θα συμφωνήσει, αλλά, υποθέτω, δεν θα τολμήσει να εκφράσει τη συμφωνία του δημόσια, διότι αυτά τα λέει "ο εκπρόσωπος της ΔΗΜΑΡ στο Ναύπλιο", όπως σε συγκέντρωση ανέφερε σύμβουλός του, αποκηρύσσοντας μετά βδελυγμίας, όποιον συμφωνεί μαζί μου.
Δεν θεωρώ ως θέσφατο και δόγμα, ότι η δημόσια περιουσία δεν πρέπει να αξιοποιηθεί από ιδιώτες.
Στο Δημόσιο πρέπει να παραμείνει η ακίνητη περιουσία που προορίζεται για ελεύθερους χώρους για τους δημότες (πάρκα, πλατείες, παραλίες, περιαστικό πράσινο κλπ), για πολιτιστικούς και αθλητικούς σκοπούς, για στέγαση υπηρεσιών. Δεν μπορώ να δω τη σκοπιμότητα, αντίθετα με ό,τι πιστεύω ότι πιστεύει ο Δημήτρης να διαχειρίζεται το Δημόσιο ακίνητα για επενδυτικούς λόγους.
Μεγάλο μέρος της δημόσιας περιουσίας (βλπ Αεροδρόμιο Ελληνικού, Καραθώνα, οικόπεδα στην Παραλιακή Ναυπλίου - Νέας Κίου) που τα διαχειρίζεται ο δημόσιος τομέας ρημάζουν κυριολεκτικά επί δεκαετίες, διότι ούτε τα κονδύλια για την αξιοποίησή τους υπάρχουν, ούτε και πρακτικά σε πολλές περιπτώσεις είναι δυνατόν να δημιουργηθούν πάρκα χιλιάδων στρεμμάτων. Για τα ακίνητα αυτά απαιτούνται έξυπνες πολιτικές, ώστε και έσοδα για το Δημόσιο να προκύψουν και ελεύθεροι χώροι και χώροι για πολιτισμό και αθλητισμό να αποδοθούν στους δημότες.
Ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας του Δημοσίου και των Δήμων έχει γίνει λεία κολλητών ή μικροσυμφερόντων ή μικροαρπακτικών. Κλασσικό παράδειγμα η διαχείριση της Καραθώνας τις τελευταίες δεκαετίες. Θεωρώ αντιδραστική τη λογική να παραμείνουν τα πράγματα στην Καραθώνα ως έχουν. Δεν έχει τίποτα το προοδευτικό και αριστερό να λέμε και να αγωνιζόμαστε, όπως γίνεται, για μην πώληση της Καραθώνας, χωρίς ταυτόχρονα να υποστηρίζουμε ένα συγκεκριμένο εναλλακτικό, υπέρ των δημοτών και των επισκεπτών, σχέδιο για την παραλία.
Ήταν πάγιο αίτημα του προοδευτικού και αριστερού κόσμου ο περιορισμός των στρατιωτικών δαπανών και η δημιουργία ενός σύγχρονου ευέλικτου στρατού με αποκλειστικό και κύριο προορισμό, όχι να ικανοποιεί τοπικιστικές ανάγκες, αλλά  να υπερασπίζεται τη χώρα μας από επιβουλές ξένων χωρών.  Δεν μπορώ λοιπόν , παρά να θεωρήσω, αντιδραστική και λαϊκοδεξιά την όποια λογική θέλει να μην κλείνουν άχρηστα για τη λειτουργία των αμυντικών αναγκών στρατόπεδα, με μόνο σκεπτικό να μην μειωθούν τα έσοδα μιας χούφτας μικροεπιχειρηματιών (ντελιβεράδων, μικροκαφετεριών). Η προοδευτική, αριστερή λογική θέλει την αξιοποίηση κάποιων άχρηστων στρατοπέδων, τόσον για ελεύθερους χώρους και χώρους πολιτισμού, όσον και για την οικονομική ανάπτυξη των πόλεων, μέσω  έξυπνων σχεδίων, ώστε να ωφεληθούν οι πολλοί. Έχω μιλήσει για αυτά παλαιότερα με πολύ συγκεκριμένες προτάσεις για να μην με παρεξηγήσετε. 
Και το πλέον βασικό. Είναι εύκολες οι κορώνες ενός απλού και σκέτου "όχι στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας". Το δύσκολο είναι να σκεφτείς, να ονειρευτείς, να επεξεργαστείς και να προτείνεις συγκεκριμένες χρήσεις για τα δημόσια και δημοτικά ακίνητα για χάρη των πολλών και ιδίων των φτωχών.
Και γίνομαι συγκεκριμένος:
Είναι εύκολο να λες να μην πωληθεί το κτήριο στο Μεγάλο Δρόμο που πέρασε στο ΤΑΙΠΕΔ. Το δύσκολο είναι να προτείνεις κάτι, ώστε να μην μένει το κτήριο αυτό αναξιοποίητο. Δυστυχώς οι συντηρητικοί και προοδευτικοί πολίτες, οι δεξιοί και αριστεροί, οι χθεσινοί αλλά και οι χθεσινοί "της επόμενης μέρας", αλλά και αυτοί που έχουν "νέες ελπίδες", παρ΄ότι δεν τις κατέθεσαν όταν ήσαν Πρόεδροι, δεν αντέδρασαν όταν κάποιοι αποφάσισαν να διώξουν από τον χώρο το ΠΛΙ. Και το ΠΛΙ έχει τη δυνατότητα να κρατήσει ζωντανό το χώρο και να δημιουργήσει εκεί ένα θεματικό μουσείο, όπως μουσείο τσάντας. Το δύσκολο ήταν να φωνάξουμε τότε αγαπητέ Δημήτρη. Και έστω και τώρα θα μπορούσε να στεγασθεί μια δημόσια υπηρεσία για την αναβάθμιση της ζωής και της κίνησης στο παραδοσιακό κέντρο.
Είναι εύκολο να λες να μην πωληθεί το κτήριο στην Αρβανιτιά. Το δύσκολο είναι να προτείνεις και να αγωνιστείς για τη δική σου λύση. Και δυστυχώς συγκεκριμένη πρόταση κατέθεσαν μόνον συγκεκριμένοι άνθρωποι.
Το δύσκολο είναι σήμερα να προτείνεις χρήσεις για τις Μπανιέρες και τον Ναυτικό Όμιλο, πριν παρθούν άλλες αποφάσεις. Το δύσκολο είναι το προοδευτικό και αριστερό. Οι κορώνες και οι φωνές μου θυμίζουν λίγο Γιάννη Μανώλη και λαϊκοδεξιά.
Πιστεύω ότι αντιλαμβάνεσαι το τι θέλω να πω. Και γνωρίζεις ότι η έλλειψη συγκεκριμένων προτάσεων δεν είναι ευθύνη μόνον δική σου. Αποτελεί γενικότερη ευθύνη της κοινωνίας και των προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων, που θεωρείς ότι εκφράζεις. Μόνον που μεγάλο μέρος των δυνάμεων αυτών είναι εγκλωβισμένο στον μικρόκοσμό του, στα εύκολα, στα μικροκομματικά, στις ίντριγκες (δεν θα ξεχάσω που σύντροφοί σου έκαναν ένσταση για την εκλογή σου και ζήτησαν επαναμέτρηση των ψήφων-αν είναι δυνατόν αυτό να γίνεται σε ένα κόμμα που θέλει να λέγεται αριστερό).