Ήταν εξαιρετικά εύκολη η μετακίνηση των οπαδών με τα πλαστικά πράσινα και μπλε σημαιάκια στις προεκλογικές περιόδους. Ήταν δύσκολο να είσαι παρών το 81 στην προεκλογική του Λεωνίδα στην Πλατεία Ομονοίας. Ήσουν τότε εκτός εποχής. Δεν ήσουν παρών στο ραντεβού με την ιστορία. Έστρεφες την πλάτη στη μεγάλη "ενιαία" δημοκρατική παράταξη, που σήμερα ονομάζεται "χούντα".
Ήταν απλό για τους δύο μεγάλους να συγκεντρώνουν το ογδόντα και πλέον τοις εκατό των ψήφων, αφού υπόσχονταν, διόριζαν, διευκόλυναν με δανεικό χρήμα. Ήταν πολύ δύσκολο να είσαι έξω από το μαντρί και να αγωνίζεσαι για ιδέες.
Σήμερα είναι εύκολο να βαράς το μισοπεθαμένο. Είναι εύκολο να συμπαρατάσσεσαι με τους Αντωνικούς, τους υπέρμαχους της εθνικής αναγέννησης (Μάκη, Δίκτυο 21), τους δραχμόφιλους (Λαφαζάνη, συνιστώσες), τους Τσιπρικούς που η πολιτική τους οδηγεί σε επιστροφή στη δραχμή (αν θέλετε μπορώ να τα ξαναπώ το γιατί αυτό είναι αναπόφευκτο αν ακολουθήσουμε τα αδιανόητα του επιτελείου του Αλέξη). Είναι εύκολο να λες το ουστ.
Το δύσκολο είναι να αγωνισθείς για την καλύτερη Ελλάδα του αύριο. Για την παραγωγική αναγέννησή της. Για την προστασία των ανέργων και των χαμηλόμισθων. Για το κοινωνικό κράτος. Για συγκεκριμένες πολιτικές που θα θίγουν τους έχοντες και αυτούς που πλούτισαν κατά τις εποχές της εικονικής πραγματικότητας. Αυτά είναι δύσκολα.
Και το πιο δύσκολο είναι να αγωνισθείς να αλλάξουν τα στραβά, που σε μικρή κλίμακα συμβαίνουν γύρω σου. Αυτά τα στραβά που όλοι τα ξέρουμε, αλλά ελάχιστοι μιλούν για δαύτα.
Για τους συμβούλους του Δημάρχου με τους ψηλούς μισθούς. Για τις εταιρίες συμβούλων, που τρώνε με χρυσά κουτάλια. Για τις συνεχιζόμενες απευθείας αναθέσεις. Για αυτά τα θέματα είναι δύσκολο κάποιος να μιλήσει, διότι θα θίξει τους γνωστούς που βρίσκονται εδώ γύρω μας.
Είδα σήμερα στη γενική αντιμνημονιακή διαμαρτυρία στο Ναύπλιο, εκπροσώπους της δημοτικής αρχής να ηγούνται. Τοπικούς συμβούλους χωριών που αμείβονται από τα χρήματα του Ναυπλιώτη δημότη (είκοσι εν όλω τοπικοί σύμβουλοι πληρώνονται). "Αριστερούς", που υποστήριξαν φανατικά Αναγνωσταρά. Δεν αντιλαμβάνομαι τί είδους αντιμνημονιακό μέτωπο είναι αυτό. Πώς είναι δυνατόν να είσαι δεξιός και κατά του μνημονίου ταυτόχρονα; Πώς είναι δυνατόν ο κόσμος να πείθεται με την Αντωνική μπουρδορητορεία της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου;
Το δύσκολο είναι αυτό που έπραξε ο Ναυπλιώτης Τάκης Καμπύλης στον 984. Που απέλυσε το υψηλόμισθο δημοσιογραφικό κονκλάβιο. Που μείωσε τη δημόσια δαπάνη, χωρίς να δημιουργήσει πρόβλημα ανεργίας, καθότι ούτε ένας από τους απολυθέντες μεγαλοδημοσιογράφους δεν έμεινε άνεργος. Το δύσκολο και προοδευτικό είναι να δώσουμε όλοι τη βοήθειά μας (έστω ηθική) σ΄αυτή την πολιτική και να καταδικάσουμε τις ενέργειες της ΕΣΗΕΑ, που ωραία-ωραία τα βάζει με τα εύκολα.
Ήταν απλό για τους δύο μεγάλους να συγκεντρώνουν το ογδόντα και πλέον τοις εκατό των ψήφων, αφού υπόσχονταν, διόριζαν, διευκόλυναν με δανεικό χρήμα. Ήταν πολύ δύσκολο να είσαι έξω από το μαντρί και να αγωνίζεσαι για ιδέες.
Σήμερα είναι εύκολο να βαράς το μισοπεθαμένο. Είναι εύκολο να συμπαρατάσσεσαι με τους Αντωνικούς, τους υπέρμαχους της εθνικής αναγέννησης (Μάκη, Δίκτυο 21), τους δραχμόφιλους (Λαφαζάνη, συνιστώσες), τους Τσιπρικούς που η πολιτική τους οδηγεί σε επιστροφή στη δραχμή (αν θέλετε μπορώ να τα ξαναπώ το γιατί αυτό είναι αναπόφευκτο αν ακολουθήσουμε τα αδιανόητα του επιτελείου του Αλέξη). Είναι εύκολο να λες το ουστ.
Το δύσκολο είναι να αγωνισθείς για την καλύτερη Ελλάδα του αύριο. Για την παραγωγική αναγέννησή της. Για την προστασία των ανέργων και των χαμηλόμισθων. Για το κοινωνικό κράτος. Για συγκεκριμένες πολιτικές που θα θίγουν τους έχοντες και αυτούς που πλούτισαν κατά τις εποχές της εικονικής πραγματικότητας. Αυτά είναι δύσκολα.
Και το πιο δύσκολο είναι να αγωνισθείς να αλλάξουν τα στραβά, που σε μικρή κλίμακα συμβαίνουν γύρω σου. Αυτά τα στραβά που όλοι τα ξέρουμε, αλλά ελάχιστοι μιλούν για δαύτα.
Για τους συμβούλους του Δημάρχου με τους ψηλούς μισθούς. Για τις εταιρίες συμβούλων, που τρώνε με χρυσά κουτάλια. Για τις συνεχιζόμενες απευθείας αναθέσεις. Για αυτά τα θέματα είναι δύσκολο κάποιος να μιλήσει, διότι θα θίξει τους γνωστούς που βρίσκονται εδώ γύρω μας.
Είδα σήμερα στη γενική αντιμνημονιακή διαμαρτυρία στο Ναύπλιο, εκπροσώπους της δημοτικής αρχής να ηγούνται. Τοπικούς συμβούλους χωριών που αμείβονται από τα χρήματα του Ναυπλιώτη δημότη (είκοσι εν όλω τοπικοί σύμβουλοι πληρώνονται). "Αριστερούς", που υποστήριξαν φανατικά Αναγνωσταρά. Δεν αντιλαμβάνομαι τί είδους αντιμνημονιακό μέτωπο είναι αυτό. Πώς είναι δυνατόν να είσαι δεξιός και κατά του μνημονίου ταυτόχρονα; Πώς είναι δυνατόν ο κόσμος να πείθεται με την Αντωνική μπουρδορητορεία της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου;
Το δύσκολο είναι αυτό που έπραξε ο Ναυπλιώτης Τάκης Καμπύλης στον 984. Που απέλυσε το υψηλόμισθο δημοσιογραφικό κονκλάβιο. Που μείωσε τη δημόσια δαπάνη, χωρίς να δημιουργήσει πρόβλημα ανεργίας, καθότι ούτε ένας από τους απολυθέντες μεγαλοδημοσιογράφους δεν έμεινε άνεργος. Το δύσκολο και προοδευτικό είναι να δώσουμε όλοι τη βοήθειά μας (έστω ηθική) σ΄αυτή την πολιτική και να καταδικάσουμε τις ενέργειες της ΕΣΗΕΑ, που ωραία-ωραία τα βάζει με τα εύκολα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου