Ζωή στα κέντρα των πόλεων

H πόλη της ελευθερίας είναι, κατά τη γνώμη μου, μόνο η πόλη που έχει κάποιο κέντρο που να σφύζει από ζωή.
Οι πολιτικές της αριστεράς για την πόλη πρέπει να αποβλέπουν στην με όλες τις δυνάμεις ενίσχυση των κέντρων των πόλεων.
Κόσμος να περπατάει στους δρόμους (χωρίς αυτοκίνητα), παιδιά να παίζουν, καφενεία και στέκια νέων γεμάτα ανθρώπους που να επικοινωνούν, να κριτικάρουν, να διαμαρτύρονται, να διεκδικούν.
Μικροκαταστήματα των μικροεπαγγελματιών, ανοιχτά, να πουλάνε κάθε λογής καλούδια και κόσμος να ψωνίζει σ΄αυτά.
Κινηματογράφοι και θέατρα σε κεντρικά σημεία. Εργαστήρια ζωγραφικής και τεχνών. Λέσχες σκακιού, μπριτζ και πρέφας.
Πράσινο, πολύ πράσινο στο κέντρο.
Μόνιμοι κάτοικοι που να ζουν μέσα στα κέντρα των πόλεων.
Σχολειά στα κέντρα των πόλεων και μέσα στις γειτονιές, όχι εκεί έξω μακρυά στην πλήρη απομόνωση (πιστεύω ότι ξέρετε τι εννοώ)
Λαϊκές αγορές κοντά στο κέντρο και στους χώρους κατοικίας. Όχι στις παρυφές των πόλεων για να μην δυσχεραίνεται η κυκλοφορία των Μερσεντές (αλήθεια πόσοι δημοτικοί σύμβουλοι Ναυπλίου έχουν Μερσεντές;)
Η ζωή, η ελευθερία, η επικοινωνία των πολιτών, η διασκέδαση, η εργασία μπορούν και πρέπει να γίνονται στα κέντρα των πόλεων και στα διάφορα επίκεντρα όταν οι πόλεις είναι μεγάλες.
Τελειώνοντας αυτή τη γενική τοποθέτηση ένα έχω να πω. Δεν είναι κατά τη γνώμη μου αριστερή πολιτική, αυτή που με διάφορους τρόπους καταστρέφει το μικροεμπόριο στα κέντρα και ενισχύει τις υπεραγορές έξω απ΄αυτά. Δεν είναι αριστερή πολιτική αυτή που θέλει η έκφραση των διαμαρτυριών και οι διεκδικήσεις να γίνεται αποκλειστικά και μόνο σε χώρους που δημιουργούν δυσχέρειες στη ζωή στα κέντρα των πόλεων. Ωραίο δεν θα ήταν που και που να φωνάξουμε, να διαμαρτυρηθούμε, να διαδηλώσουμε και να ενοχλήσουμε τους ατάραχους σαρδελλοαστούς εκεί που πράγματι τους ενοχλεί; Έξω από τις υπεραγορές, τους παιδοτόπους, τα μεγάλα ιδιωτικά σχολεία, τους μεγάλους χώρους κονσερβοθεαμάτων, έξω από τα μεγάλα γήπεδα της βίας και των προκλητικών αμοιβών των κλωτσομπαλαδόρων. Έτσι τα βλέπω τα πράγματα και τα λέω έστω και αν ενοχλήσω κάποιους φίλους που κατά τα άλλα γνωρίζω ότι έχουν πολύ καλές διαθέσεις. Έστω και αν ενοχλήσω τους αριστερούς ποδοσφαιρόφιλους και τους Λιανοκανελλοτσιπροπρετεντέρηδες που είναι οπαδοί μιας Ανώνυμης Εταιρίας, που ουσιαστικά δεν εκφράζει τίποτα παραπάνω, παρά τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους. Αριστερός δεν μπορεί να είναι αυτός που υποστηρίζει φανατικά τους κόκκινους, κίτρινους ή πράσινους μεγαλοπαράγοντες, όμως αριστερός μπορεί να είναι αυτός που υποστηρίζει την ομάδα των παιδιών της υδατοσφαίρισης του Ναυπλίου και την ακολουθεί στους αγώνες της και που μέσα από ελάχιστα μέσα βγήκε πρωταθλήτρια Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας και Ιονίων Νήσων.