Οι μεγαλοτραπεζίτες

Διαβάζω ότι  μέσα στις νέες προτάσεις της τρόικας είναι να γίνει η αναχρηματοδότηση των τραπεζών με έκδοση όχι κοινών αλλά προνομιούχων μετοχών.
Γνωρίζω ότι τον πολύ κόσμο δεν τον ενδιαφέρει το θέμα αυτό. Καίγεται διότι έχουν κοπεί οι μισθοί και οι συντάξεις, διότι έχει μείνει άνεργος, διότι πληρώνει δυσβάσταχτα χαράτσια.
Όμως το θέμα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών είναι πολύ κρίσιμο.
Εάν προχωρήσει το PSI (Private Sector Involvement)  και γίνει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με περίπου 30 δις, τότε ξαφνικά οι πτωχευμένες σήμερα τράπεζες θα γίνουν όχι μόνον βιώσιμες, αλλά και εξαιρετικά δυνατές. Και τούτο διότι τα κουρεμένα ομόλογα που θα κατέχουν θα αναβαθμισθούν, θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την άντληση ρευστότητας, τα κακά δάνεια, όπως αυτά εκτιμήθηκαν από την Blackrock, θα διαγραφούν με την παράλληλη εισροή νέων κεφαλαίων και ξαφνικά οι ισολογισμοί των τραπεζών θα είναι υγιέστατοι.
Είναι λοιπόν ένα τεράστιο ζητούμενο ποιός θα είναι αύριο ο ιδιοκτήτης των δυνατών Ελληνικών τραπεζών. Οι παλιοί ιδιοκτήτες ή το Κράτος; Δεδομένο είναι ότι η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα γίνει με δανεικά από το EFSF, τα οποία εντέλει θα τα χρωστά ο Ελληνικός λαός.  Είναι λοιπόν παράλογο να δώσει τα χρήματα ο Έλληνας πολίτης και οι τράπεζες να παραμείνουν στα χέρια Κωστόπουλου, Λάτση, Σάλλα, Βαρδινογιάννη, Βγενόπουλου.
Επαναλαμβάνω. Ίσως τον πολίτη να μην τον πολυενδιαφέρει το θέμα αυτό. Όμως θάπρεπε, για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον διότι θα αποκτούσαμε όλοι μαζί ένα τεράστιας σημασίας περιουσιακό στοιχείο, το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί τα επόμενα έτη για τη δραστική μείωση των ελλειμμάτων με  την επάνοδο των τραπεζών σε μεγάλες κερδοφορίες και αργότερα για τη δραστική μείωση του δημόσιου χρέους, με την πώληση μετοχών. Και αυτά δεν είναι θέματα δευτερεύοντα για τη ζωή των πολιτών. Μόνο με την εξυγίανση των οικονομικών του Κράτους θα είναι δυνατόν να δοθούν πραγματικές και μεγάλες αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και θα μπορούν να γίνουν δημόσιες επενδύσεις για τη μείωση της ανεργίας. Όποιος υπόσχεται κάτι διαφορετικό, απλά ψεύδεται  Αλλά υπάρχει και δεύτερος λόγος για τον οποίο οι Τράπεζες πρέπει να περιέλθουν σε Κρατικό έλεγχο. Είναι βέβαιο ότι θα αποκτήσουν ρευστότητα που θα μπορούν να τη διοχετεύσουν στην πραγματική οικονομία. Εδώ λοιπόν τίθεται το θέμα του κοινωνικού ελέγχου και μιας προοδευτικής κυβερνητικής πλειοψηφίας, που θα απαγορεύσει τα λάθη του παρελθόντος. Κανένα δάνειο στους διαπλεκόμενους "ημέτερους". Δεν πρέπει να δοθούν άλλα δάνεια για υπερκατανάλωση εισαγόμενων πολυτελών ειδών (κανένα δάνειο για αγορά Καγιέν).  Και αντίθετα πρέπει να ενισχυθεί η μικρομεσαία επιχείρηση που επενδύει στην τοπική παραγωγή. Ετσι θα σωθεί η χώρα, η Αργολίδα, το Ναύπλιο. Οχι με Αναγνωσταρά και Μανιάτη.
Εκδότες, στελέχη της Ν.Δ., διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες συμπαραστέκονται σήμερα στους μεγαλοτραπεζίτες για να μην χάσουν τις τράπεζές τους και για να συνεχίσουν να κάνουν τις αεριτζήδικες μπίζνες τους. Έχουν βρει και το επιχείρημα. "Δεν φταίνε", λένε, "οι τράπεζες που το κράτος έπεσε έξω και τα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου έχασαν την αξία τους"  Αλήθεια; Σοβαρολογούν; Δεν ευθύνονται οι τράπεζες για τον υπερδανεισμό; Ξεχάσαμε τα τηλεφωνήματα που μας καλούσαν να πάρουμε δάνεια και πιστωτικές κάρτες, χωρίς καν να έχουμε κάνει αίτηση; Δεν ωφελήθηκαν τα μέγιστα οι τράπεζες από το χορό των δανεικών του κρατικού και ιδιωτικού τομέα; Δεν υπήρχε αλληλοσύνδεση  της κρατικής σπατάλης και των τραπεζικών δανείων; Δεν δώσανε αφειδώς δάνεια στα μεγάλα κόμματα για να συνεχισθεί το πάρτι, από το οποίο όλοι ωφελήθηκαν; Πώς ξαφνικά βρέθηκαν κάποιοι να θεωρούνται σήμερα μεγαλοτραπεζίτες, ένώ πριν από πολύ λίγα χρόνια είχαν μια  μικρή πτωχευμένη τράπεζα;
Θάθελα να δω τώρα τον ΓΑΠ, αν θα επιμείνει στην επανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών με κοινές μετοχές ή εάν θα σκύψει και πάλι στα τέσσερα.