Δεν αντιλαμβάνομαι όλες αυτές τις περίπλοκες κοινωνικοοικονομικές συζητήσεις για τα αίτια της κρίσης. Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά.
Επί χρόνια είχαμε ένα ρουσφετολογικοπελατειακό κράτος με κύριους υπεύθυνους τους Πασόκους και άξιους συμπαραστάτες τους τους μαυρογαλάζιους.
Επί δεκαετίες μειωνόταν η παραγωγή στην Ελλάδα και με τον καιρό αποσαρθρωνόταν ο δημόσιος τομέας.
Παρ΄όλα αυτά χρόνο με το χρόνο το κατά κεφαλή ετήσιο εισόδημα του Έλληνα συνέκλινε με το μέσο Ευρωπαϊκό και έφθασε στο 90%. Αν εξαιρέσουμε λοιπόν τους Λουξεμβρούργιους και κάποιους Σκανδινάβιους, ο μέσος Έλληνας είχε το ίδιο εισόδημα με το μέσο Ευρωπαίο!!!! Και αυτό χωρίς να έχουμε εγχώρια παραγωγή!!!! Χωρίς να παράγουμε!!!!
Θαύμα;;;;; Όχι. Τα πράγματα είναι απλά. Αυτό συνέβη για τον απλούστατο λόγο ότι μασουλούσαμε επιδοτήσεις και ζούσαμε με πολλά, πάμπολλα δανεικά.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Αυτός ο τρόπος επιβίωσης της Ελλάδας ήταν βέβαιο ότι θα έπαιρνε τέλος.
Τα πράγματα είναι απλά. Τα δανεικά μας τελείωσαν.
Τα πράγματα είναι απλά. Πρέπει να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα.
Το πώς θα γίνει αυτό είναι το διακύβευμα.
Με επιστροφή στη δραχμή, τη διάλυση της οικονομίας και την προσπάθεια των Ελλήνων από την αρχή;
΄Η μήπως με τη δραστική μείωση του βιοτικού μας επιπέδου, κατά ποσοστό τουλάχιστον 30%;
Και εάν επιλέξουμε ως κοινωνία τη δεύτερη λύση, τότε ο προοδευτικός - αριστερός κόσμος έχει να αγωνισθεί για πολλά.
Για να μην δοθεί αντί πινακίου φακής στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους ο εθνικός πλούτος (νερά, λιμάνια, αεροδρόμια, δίκτυα ενέργειας) και να παραμείνει στην κατοχή των Ελλήνων, ώστε να μπορούμε να εκμεταλλευθούμε τους εθνικούς μας πόρους και στο μέλλον.
Για να δημιουργηθεί ένα δίκτυ προστασίας στα φτωχά στρώματα της κοινωνίας.
Για να καταπολεμηθεί η παραοικονομία, η φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή.
Για να αναλάβουν το κόστος της προσαρμογής οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που ωφελήθηκαν από τα χρόνια της επίπλαστης ευδαιμονίας με τα δανεικά και τις επιδοτήσεις.
Για να γεμίσουν οι πλατείες της Κηφισιάς και της Εκάλης με αγανακτισμένες γουνάτες κυρίες με τσιουάουα.
Για να γίνουν μονοψήφια τα ποσοστά των πράσινων και μαυρογαλάζιων επιβητόρων του Κράτους.
Με αυτές τις σκέψεις θα επιχειρήσω να πω με παρρησία την άποψή μου.
Η έλλογη (η όχι παλαβή) αριστερά δεν πρέπει να λέει "όχι στο μεσοπρόθεσμο". Θα πρέπει να πει το "ναι κάτω από πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις", που θα βασίζονται στις προτάσεις για την αριστερή λιτότητα. Ήδη κάποιοι έκαναν ένα τεράστιο βήμα, προτείνοντας ένα μικρότερο και πιο αποτελεσματικό κράτος. Ηδη έπεσαν κάποια ταμπού, που θεωρούσαν το κράτος ότι αποτελεί μια αγελάδα με σαράντα μαστάρια (ότι είναι διασταύρωση αγελάδας με σαρανταποδαρούσα). Ας κάνουν και το επόμενο βήμα και ας πούνε τις αλήθειες που όλοι ξέρουμε. Οτι η λιτότητα είναι απολύτως αναπόφευκτη, είτε με μνημόνια είτε χωρίς μνημόνια, είτε με ευρώ, είτε με δραχμές, είτε με Καποδιστριακούς φοίνικες, είτε με Μέρκελ, είτε με Λαφονταίν, είτε με Αμερικάνους είτε με Κινέζους, είτε με Παπακωνσταντίνου,είτε με Βενιζέλο, είτε με Χρύσανθο είτε με Δραγασάκη. Όλοι το ξέρουνε αυτό. Ας βάλουμε λοιπόν τη γλώσσα μας κυρτή στο πάνω μέρος της εσωτερικής μας γνάθου για να ψελλίσουμε το πρώτο γράμμα "λ" της λέξης λιτότητας, ως αναπόφευκτο γεγονός. Και μετά ας δούμε τις πολιτικές που θα προστατεύουν αυτούς που υποφέρουν περισσότερο.
Επί χρόνια είχαμε ένα ρουσφετολογικοπελατειακό κράτος με κύριους υπεύθυνους τους Πασόκους και άξιους συμπαραστάτες τους τους μαυρογαλάζιους.
Επί δεκαετίες μειωνόταν η παραγωγή στην Ελλάδα και με τον καιρό αποσαρθρωνόταν ο δημόσιος τομέας.
Παρ΄όλα αυτά χρόνο με το χρόνο το κατά κεφαλή ετήσιο εισόδημα του Έλληνα συνέκλινε με το μέσο Ευρωπαϊκό και έφθασε στο 90%. Αν εξαιρέσουμε λοιπόν τους Λουξεμβρούργιους και κάποιους Σκανδινάβιους, ο μέσος Έλληνας είχε το ίδιο εισόδημα με το μέσο Ευρωπαίο!!!! Και αυτό χωρίς να έχουμε εγχώρια παραγωγή!!!! Χωρίς να παράγουμε!!!!
Θαύμα;;;;; Όχι. Τα πράγματα είναι απλά. Αυτό συνέβη για τον απλούστατο λόγο ότι μασουλούσαμε επιδοτήσεις και ζούσαμε με πολλά, πάμπολλα δανεικά.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Αυτός ο τρόπος επιβίωσης της Ελλάδας ήταν βέβαιο ότι θα έπαιρνε τέλος.
Τα πράγματα είναι απλά. Τα δανεικά μας τελείωσαν.
Τα πράγματα είναι απλά. Πρέπει να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα.
Το πώς θα γίνει αυτό είναι το διακύβευμα.
Με επιστροφή στη δραχμή, τη διάλυση της οικονομίας και την προσπάθεια των Ελλήνων από την αρχή;
΄Η μήπως με τη δραστική μείωση του βιοτικού μας επιπέδου, κατά ποσοστό τουλάχιστον 30%;
Και εάν επιλέξουμε ως κοινωνία τη δεύτερη λύση, τότε ο προοδευτικός - αριστερός κόσμος έχει να αγωνισθεί για πολλά.
Για να μην δοθεί αντί πινακίου φακής στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους ο εθνικός πλούτος (νερά, λιμάνια, αεροδρόμια, δίκτυα ενέργειας) και να παραμείνει στην κατοχή των Ελλήνων, ώστε να μπορούμε να εκμεταλλευθούμε τους εθνικούς μας πόρους και στο μέλλον.
Για να δημιουργηθεί ένα δίκτυ προστασίας στα φτωχά στρώματα της κοινωνίας.
Για να καταπολεμηθεί η παραοικονομία, η φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή.
Για να αναλάβουν το κόστος της προσαρμογής οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που ωφελήθηκαν από τα χρόνια της επίπλαστης ευδαιμονίας με τα δανεικά και τις επιδοτήσεις.
Για να γεμίσουν οι πλατείες της Κηφισιάς και της Εκάλης με αγανακτισμένες γουνάτες κυρίες με τσιουάουα.
Για να γίνουν μονοψήφια τα ποσοστά των πράσινων και μαυρογαλάζιων επιβητόρων του Κράτους.
Με αυτές τις σκέψεις θα επιχειρήσω να πω με παρρησία την άποψή μου.
Η έλλογη (η όχι παλαβή) αριστερά δεν πρέπει να λέει "όχι στο μεσοπρόθεσμο". Θα πρέπει να πει το "ναι κάτω από πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις", που θα βασίζονται στις προτάσεις για την αριστερή λιτότητα. Ήδη κάποιοι έκαναν ένα τεράστιο βήμα, προτείνοντας ένα μικρότερο και πιο αποτελεσματικό κράτος. Ηδη έπεσαν κάποια ταμπού, που θεωρούσαν το κράτος ότι αποτελεί μια αγελάδα με σαράντα μαστάρια (ότι είναι διασταύρωση αγελάδας με σαρανταποδαρούσα). Ας κάνουν και το επόμενο βήμα και ας πούνε τις αλήθειες που όλοι ξέρουμε. Οτι η λιτότητα είναι απολύτως αναπόφευκτη, είτε με μνημόνια είτε χωρίς μνημόνια, είτε με ευρώ, είτε με δραχμές, είτε με Καποδιστριακούς φοίνικες, είτε με Μέρκελ, είτε με Λαφονταίν, είτε με Αμερικάνους είτε με Κινέζους, είτε με Παπακωνσταντίνου,είτε με Βενιζέλο, είτε με Χρύσανθο είτε με Δραγασάκη. Όλοι το ξέρουνε αυτό. Ας βάλουμε λοιπόν τη γλώσσα μας κυρτή στο πάνω μέρος της εσωτερικής μας γνάθου για να ψελλίσουμε το πρώτο γράμμα "λ" της λέξης λιτότητας, ως αναπόφευκτο γεγονός. Και μετά ας δούμε τις πολιτικές που θα προστατεύουν αυτούς που υποφέρουν περισσότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου