Καλό ταξίδι!

"Το πρώτο κριτήριο, λοιπόν, υπεράσπισης ενός αιτήματος από την αριστερά είναι η δυνατότητα προσπορισμού ψήφων. Το δεύτερο είναι η γενική αντίθεση του αιτήματος σε μια πολιτική που θεωρείται πάντα με γενικούς όρους «αντιλαϊκή», στην περίπτωσή μας την πολιτική του μνημονίου. Φυσικά, η πολιτική του μνημονίου δεν είναι μια πολιτική που περιλαμβάνει μόνο αρνητικά μέτρα, όπως παρουσιάζεται από το λαϊκιστικό δόγμα που συνενώνει γενικευτικά τον κάθε πικραμένο ανεξαρτήτως προέλευσης και αιτήματος. Ο διαμαρτυρόμενος έχει πάντα δίκιο, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, ανεξαρτήτως ποιος πληρώνει το μάρμαρο. Αυτή η λαϊκιστική γενίκευση έχει καλλιεργηθεί τους τελευταίους μήνες από το πρότυπο λαϊκιστικό μέσο, την τηλεόραση, και πάνω σε αυτή τη γενίκευση αναπτύσσονται μια σειρά επιμέρους λαϊκιστικά δόγματα, που ανθίζουν λόγω της οριστικής έξωσης του δημοκρατικού διαλόγου χωρίς κραυγές και αλαλαγμούς αλλά με ορθολογικά επιχειρήματα από τη δημόσια σφαίρα. Οι παβλοφικοί νόμοι επιστρατεύονται σε κάθε συγκυρία για να υπερασπιστεί κάθε συντεχνιακό αίτημα και για να συγκαλυφθεί η πιθανότητα να κοιταχτεί αυτή η κοινωνία στον καθρέφτη, να συνειδητοποιήσει το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζει, να αντιληφθεί τι την οδήγησε ως εδώ, να προσανατολιστεί σε σχέση μ’ αυτό που είναι και που μπορεί να κάνει. Έτσι, ο αριστερός εθνικισμός μπορεί να κόπτεται πως «η χώρα είναι υπό κατοχή» όπως κραυγάζει εν μέσω του παραληρήματος που εμφανώς τον διακατέχει ο Μίκης Θεοδωράκης και ο τηλεοπτικός λαϊκισμός αλά Αυτιάς να ασχημονεί για τις κομμένες συνταξούλες εκεί που ο εκδιωγμένος από το λαϊκισμό δυτικός ορθολογισμός θα ήθελε και θα έπρεπε να αναλύσει με ψυχραιμία και υπευθυνότητα την κατάσταση. Στην ουσία, πρόκειται για τη γενίκευση της μανιχαϊκής σκέψης της σταλινικής αριστεράς που προσανατολίζεται βάφοντας τον κόσμο ασπρόμαυρο, εκριζώνοντας κάθε πιθανότητα κριτικής σκέψης και κατασκευάζοντας το πρότυπο του μαζανθρώπου που υπακούει τυφλά στις εντολές του κόμματος, σκέφτεται και μιλάει με συνθήματα.
Η υστερική εκδήλωση του διανοητικού αδιέξοδου της αριστεράς, τουτέστιν η λοβοτομική παράδοση σε έναν αλαλάζοντα λαϊκίστικο δογματισμό που αναγνωρίζει μόνο τους όρους του δυαδικού συστήματος «υπέρ» ή «κατά» του μνημονίου οφείλει να τροφοδοτείται επιπλέον από τη γενική ασυναρτησία και την παντελή αδυναμία συγκρότησης του παραμικρού ψήγματος λογικού επιχειρήματος και συνεκτικού λόγου, γεγονός επιβεβαιωνόμενο και από την υιοθέτηση του προτάγματος της ιδεολογικής ασυναρτησίας τύπου Ζίζεκ και σία. Η αριστερή προσχώρηση στο λαϊκισμό σημαίνει την εγκατάλειψη τόσο της υπεράσπισης των καθολικών αξιών και του δημοσίου συμφέροντος όσο και του ορθολογικού, νηφάλιου και υπεύθυνου τρόπου να τοποθετείται απέναντι στα πράγματα. Η αριστερά αποχαιρετά έτσι τη διαφωτιστική κληρονομιά από την οποία προέρχεται και βουτάει με το κεφάλι στο μεταμοντέρνο σύμπαν στο οποίο αδυνατεί να προσανατολιστεί ο οποιοσδήποτε, πόσο μάλλον η ίδια. Καλό ταξίδι!"
Θανάσης Πολάτος
από το http://arguments.gr/node/188#comment-2870

Και ένα άλλο από τον Σλοβένο φιλόσοφο , Slavoj Žižek, που αναφέρεται στις διαδηλώσεις της πλατείας Συντάγματος, ένα φαινόμενο που όπως υποστηρίζει κάνει ακόμη πιο φανερό το αδιέξοδο των κομμάτων της Αριστεράς, πανευρωπαϊκά
«Υπάρχει μια βάσιμη πιθανότητα το κρίσιμο θύμα τής τρέχουσας κρίσης να μην είναι ο καπιταλισμός αλλά η ίδια η Αριστερά, στο μέτρο που η αδυναμία της να προτείνει μια εφικτή εναλλακτική οδό έγινε και πάλι εμφανής τοις πάσι. Η Αριστερά ήταν αυτή που συνελήφθη καθεύδουσα. Μοιάζει σαν τα πρόσφατα γεγονότα να μεθοδεύτηκαν, με απόλυτη επίγνωση του κινδύνου που συνεπάγονταν, προκειμένου να καταδείξουν ότι, ακόμη και σε μια εποχή σαρωτικής κρίσης, δεν υφίσταται άλλη εναλλακτική οδός πλην του καπιταλισμού. Ο όρος ‘‘thamzing’’ είναι μια θιβετιανή λέξη από την εποχή τής Πολιτιστικής Επανάστασης, με δυσοίωνους απόηχους για τους φιλελεύθερους· σημαίνει ‘‘συνεδρία αυτοκριτικής’’, μια συλλογική, δημόσια συνεδρίαση και άσκηση κριτικής σε ένα άτομο, το οποίο ανακρίνεται επιθετικά, προκειμένου να επιτευχθεί η πολιτική αναμόρφωσή του μέσω τής ομολογίας των λαθών του και της έμμονης αυτοκριτικής του. Μήπως και η σημερινή Αριστερά χρειάζεται μια παρατεταμένη συνεδρία ‘‘thamzing’’;
Ο Ιμάνουελ Καντ αντέκρουσε το συντηρητικό σύνθημα ‘‘Να μη σκέφτεστε, να υπακούτε!’’ όχι με την προτροπή ‘‘Μην υπακούτε, σκεφτείτε!’’, αλλά μάλλον με το ‘‘Να υπακούτε, αλλά να σκέφτεστε!’’. Όταν μένουμε ενεοί μπροστά σε γεγονότα όπως το σχέδιο διάσωσης, πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι, αφ’ ης στιγμής ουσιαστικά πρόκειται για μια μορφή εκβιασμού, θα πρέπει να αντισταθούμε στο λαϊκιστικό πειρασμό να εκτονώσουμε άκριτα το θυμό μας, κινδυνεύοντας έτσι να πληγώσουμε εμάς τους ίδιους. Αντί για μια τέτοια εκτόνωση, η οποία αποτελεί ένδειξη αδυναμίας, πρέπει να ελέγξουμε την οργή μας και να τη μετατρέψουμε σε μια πείσμονα αποφασιστικότητα να σκεφτούμε —να σκεφτούμε την κατάσταση διεξοδικά και με πραγματικά ριζοσπαστικό τρόπο».