Ο τοπικός υπουργός

Ένας φίλος (δεν ξέρω αν θέλει να τον κατονομάσω), έκανε την παρακάτω διαπίστωση, με το οποία και συμφωνώ.
Όλοι γνωρίζουμε ότι η χώρα μας και η Κρατική μηχανή είναι ένα μπάχαλο, όμως όταν πρόκειται να γίνει ένα έργο, το οποίο ενδιαφέρει ιδιωτικά κεφάλαια  και διαπλεκόμενους μεγαλοεπιχειρηματίες, τότε όλα φαίνονται να λειτουργούν ρολόι. Είναι φανερό ότι το Κράτος δεν οραματίζεται, δεν προγραμματίζει, δεν σχεδιάζει και τελικά δεν μελετά ακολουθώντας τους ανύπαρκτους οραματισμούς. Όλα βαίνουν ανάλογα με τις επιθυμίες των επιχειρηματιών.  Αυτοί σχεδιάζουν και αυτοί μελετούν, όχι σύμφωνα με του οραματισμούς και προγραμματισμούς της Κυβέρνησης, αλλά ακολουθώντας τη λογική της μεγιστοποίησης του κέρδους τους. Και έτσι το κράτος μπάχαλο, παρουσιάζει προγραμματισμούς και μελέτες και περίβλημα επιχειρημάτων υπέρ των έργων Ουσιαστικά οι μελετώντες, οι εκτελούντες το έργο και οι εκμεταλλευόμενοι το έργο είναι οι ίδιοι. Και έτσι και πολύτιμοι από τους εν ανεπαρκεία πόρους ξοδεύονται και ο απλός κόσμος τελικά καλείται να πληρώσει το μάρμαρο.
Τελικά αυτό δεν συνέβη με το διυλιστήριο του Αναβάλου; Πότε το έργο μπήκε σε Κυβερνητικούς προγραμματισμούς; Πότε μελετήθηκαν τα στοιχεία του υδατικού δυναμικού στην Αργολίδα, για να καταλήξουμε ότι υπάρχει αναγκαιότητα εκτέλεσης του έργου; Πότε το ΠΑΣΟΚ εξήγγειλε το έργο προεκλογικά, ώστε να έχει τη δημοκρατική νομιμοποίηση για να προχωρήσει στην εκτέλεσή του; Μήπως άλλαξαν οι συνθήκες από το 09 στο 11; Είναι δυνατόν να πεισθεί κάποιος ότι το έργο το σκέφθηκε από μόνος του ο κ. Μανιάτης ή κάποιοι του Υπουργείου του;
Αλλά και για το έργο των σιδηροδρόμων στην Αργολίδα το ίδιο δεν συνέβη;
Και προχωρώ και σε ένα ακόμα πρόγραμμα που χειρίσθηκε ως Υπουργός ο ίδιος ο κ. Μανιάτης. Ομιλώ για το πρόγραμμα "Εξοικονομώ κατ΄οίκον". Η δημοτική παράταξη άλλη πρόταση, του έκανε μια πολύ συγκεκριμένη πρόταση. Να δοθεί προτεραιότητα στην ενεργειακή αναβάθμιση διατηρητέων κτηρίων, που χρησιμοποιούνται αποκλειστικά ως κατοικίες. Με αυτό τον τρόπο και τον πολιτιστικό μας πλούτο θα προστατεύαμε και τους γενναίους, που κατοικούν σε παλαιά κτήρια  με πάμπολλα προβλήματα θα ενισχύαμε. Ο σχεδιασμός όμως του προγράμματος έγινε από τους ιδιώτες σύμφωνα με τις επιθυμίες τους και την προσδοκία μεγιστοποίησης του κέρδους τους. Προτίμησαν λοιπόν οι μελετητές του προγράμματος να ενισχυθούν κτήρια της δεκαετίας του 70, στα οποία προφανώς και τα έργα είναι πιο εύκολα και το κέρδος μεγαλύτερο, παρά παλαιά κτήρια, όπου θα έπρεπε για παράδειγμα τα κουφώματα να είναι ξύλινα και όχι αλουμινένια. Και βέβαια αγνόησαν το γεγονός ότι με κάποιες παρεμβάσεις σε διατηρητέα κτήρια το ενεργειακό όφελος θα ήταν πολύ πιο μεγάλο, αφού από την κατασκευή τους τα διατηρητέα κτήρια έχουν στοιχεία που βοηθούν στη μείωση της ενέργειας που απαιτείται για θέρμανση και φωτισμό, ενώ όλη η λογική κατασκευής των κτηρίων  τη δεκαετία του 70 είναι απεξαρχής λίαν προβληματική και τα όποια αποτελέσματα δεν μπορεί παρά να είναι πενιχρά, αφού στις πυκνοδομημένες γειτονιές οι θερινές θερμοκρασίες είναι αυξημένες.. Ο κ. Μανιάτης παρότι είπε ότι θα συμπεριλάβει στο πρόγραμμα τις προτάσεις της άλλης πρότασης, τελικά άφησε τους ιδιώτες να χειρισθούν και έτσι Ναύπλιο, Ρόδος και οι άλλες πόλεις με ιστορικά κέντρα έμειναν έξω από το πρόγραμμα, λόγω αντικειμενικών αξιών των κατοικιών.
Τελικό ερώτημα:
Πόσα είναι τα χρήματα που δαπανήθηκαν και θα δαπανηθούν στην Αργολίδα και ποίο το πραγματικό όφελος των πολιτών και της οικονομίας;