Για τις συνενώσεις των σχολείων

Ήσαν καμιά σαρανταριά και έκαναν πορεία στην πόλη του Ναυπλίου. Φώναζαν ένα σύνθημα. «Να μην κλείσει κανένα σχολείο στην Αργολίδα». Κάποιος θα μπορούσε άνετα να πει ότι τα σαράντα παλικάρια που ζήταγαν να μην κλείσει ούτε ένα σχολείο ήσαν συμβιβασμένοι. Θα μπορούσαν να έχουν προωθημένα αιτήματα, όπως να ανοίξουν και όλα τα σχολεία που έκλεισαν στα χωριά τις τελευταίες δεκαετίες. Στο Γκέρμπεσι, στο Κούτσι, στο Αβδήμπεη, στα Καρνεζέικα. Και ακόμα θα μπορούσαν να ζητήσουν να γίνουν διθέσια και τριθέσια τα σχολεία που έχουν μείνει με μονοψήφιο αριθμό μαθητών. Και να έχουν και δάσκαλο Αγγλικών, μουσικής, γυμναστικής.


Αλλά ας σοβαρευτούμε.

Άραγε πιστεύει κανείς την Άννα Διαμαντοπούλου, όταν λέει ότι οι συνενώσεις των σχολείων γίνονται μόνον για εκπαιδευτικούς λόγους και όχι για οικονομικούς; Ποιόν θέλει να πείσει; Στον καθρέφτη κοίταξε τον εαυτό της να δει τη μύτη της να μεγαλώνει; Δηλαδή θέλει να μας πείσει ότι το ΠΑΣΟΚ, που εξέθρεψε το φαινόμενο του ξεχειλώματος και του να έχει κάθε μικρή πόλη και ένα Πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ, το ίδιο κόμμα σήμερα και οι ίδιοι μηχανισμοί αποφάσισαν τις συνενώσεις μόνον για εκπαιδευτικούς σκοπούς και ότι αυτές θα γινόντουσαν ακόμα και εάν η χώρα δεν είχε ουσιαστικά χρεοκοπήσει;

Και οι άλλοι που αντιδρούν; Που μας λένε ότι πρέπει να κοιτάμε μόνο τα εκπαιδευτικά θέματα και καθόλου το οικονομικό, από πού στο καλό κατέβηκαν; Δεν έχουν αντιληφθεί ότι χρωστάμε ένα κάρο λεφτά και κανείς δεν είναι διατεθειμένος να μας δανείσει πλέον για να διατηρήσουμε το παλαιό σύστημα; Δεν αντιλαμβάνονται ότι τα ελλείμματά μας παραμένουν και κάτι πρέπει να κάνουμε γι αυτά.

Κάποτε πρέπει να αρχίσουμε να λέμε αλήθειες. Να σταματήσουμε τους λαϊκισμούς και τις ευκολίες των λόγων του παρελθόντος. Κάποτε πρέπει να δούμε πώς θα μπορέσουμε με τα λιγοστά πλέον οικονομικά μας να αντιμετωπίσουμε το εκπαιδευτικό ζήτημα. Πρέπει ως προοδευτικοί πολίτες να δώσουμε μια βαρύτητα στα θέματα εκπαίδευσης και οι περικοπές που θα κάνουμε στην παιδεία να είναι όσο το δυνατόν μικρότερες. Όμως είναι αστείο να λέμε ότι θα παραμείνουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν.

Και στο κάτω-κάτω της γραφής είναι σωστό αυτό που έχουμε σήμερα, ειδικά στα δημοτικά σχολειά μας; Με τα παιδιά να συνωστίζονται στα σχολεία των μεγάλων πόλεων; Να κάνουν μαθήματα στα τροχόσπιτα; Να συνεχίζεται το αίσχος της συστέγασης των δύο σχολείων στο Συνοικισμό; Να μην έχουν προαύλιο να παίξουν; Να κάνουν μάθημα στις αποθήκες; Να φεύγουν τα παιδιά από τα σχολεία στα χωριά και να τα πηγαίνουν οι γονείς τους στις πόλεις; Να κάνουν κομπίνες για να μεταφέρουν τα παιδιά από το ένα σχολείο στο άλλο; Να επιβαρύνεται το μικρομεσαίο νοικοκυριό με όλα αυτά τα έξοδα μετακίνησης; Να τρέχουν σαν τρελοί οι γονείς για να πηγαίνουν τα παιδιά πότε από το σπίτι στο σχολείο,, πότε από το σχολείο στο σπίτι, πότε στα Αγγλικά, πότε στη γυμναστική, στο χορό, στη μουσική; Να ξοδεύουν οι γονείς τόσα χρήματα για τα παιδιά τους και τη μόρφωσή τους; Είναι ωραίο να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας πώς έχουμε δωρεάν παιδεία, ενώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετα με τα φροντιστήρια, τα αγγλικά και όλα τα εξωσχολικά που όλα πληρώνονται; Και τελικά είμαστε ευχαριστημένοι με τα μονοθέσια και διθέσια δημοτικά σχολεία μας, που έχουν απογυμνωθεί από μαθητές και έχουν απομείνει σ΄ αυτά οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι; Καλά δεν αντιλαμβανόμαστε ότι είναι το αίσχος της κοινωνίας μας αυτό που γίνεται με τους δήθεν προνομιούχους που στέλνουν τα παιδιά τους είτε στα ιδιωτικά είτε στα άθλια εξαθέσια των πόλεων και με τους μετανάστες και τους καταφρονεμένους που στέλνουν τα παιδιά τους σε, εκ των πραγμάτων, υποβαθμισμένα μονοθέσια;

Εγώ δεν λέω ότι πρέπει να καταργηθούν όλα τα σχολεία και να πάνε τα παιδιά στις πόλεις. Σχολεία που είναι απομακρυσμένα πρέπει να παραμείνουν. Πρέπει να ληφθεί υπόψη για τις όποιες συνενώσεις η ασφάλεια των μαθητών κατά τις μετακινήσεις τους. Θα μπορούσαν να παραμείνουν τα διθέσια και τριθέσια σχολεία εκεί που απαιτείται εκ των πραγμάτων ή που υπάρχει κίνδυνος στις μετακινήσεις των μικρών παιδιών.

Όμως το σωστό κατά τη γνώμη μου είναι να δημιουργηθούν κατά κανόνα νέα εξαθέσια σχολεία, όχι στις πόλεις αλλά στην περιφέρεια. Οδηγός γι΄ αυτό είναι το εξαθέσιο που δημιουργήθηκε στην Άρια. Όσο δεν ήταν εξαθέσιο, ήταν υποβαθμισμένο. Όταν έγινε εξαθέσιο έγινε περιζήτητο. Θα έλεγα λοιπόν ότι το προοδευτικό αίτημα του σήμερα είναι να γίνουν νέα εξαθέσια σχολεία, στην περιφέρεια του Ναυπλίου. Στα Λευκάκια, στο Κατσίγκρι, το Κοφίνι. Και τα τρία με νέα χωροταξική διάρθρωση για να προσελκύσουν περισσότερα παιδιά Και θα έπρεπε να γίνει νέο εξαθέσιο, στην περιφέρεια του Δήμου Μιδέας. Ίσως στο Ανυφί. Τώρα για το Παναρίτι που έγινε και πολύς λόγος, θα έλεγα να παραμείνει, ως εξαίρεση για τα προσεχή χρόνια. Θεωρώ εκ των πραγμάτων ότι μετά από μία διετία αναγκαστικά και αυτό θα έκλεινε. Αν όχι και μπορούσε να αναβαθμισθεί, με προοπτική να γίνει και αυτό εξαθέσιο προσελκύοντας όλους τους μαθητές από τα γύρω χωριά θα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.

Και κάτι τελευταίο. Όλα αυτά τα κλειστά σχολεία στα χωριά δεν θα πρέπει να εγκαταλειφθούν. Κάποια από αυτά θα πρέπει να στεγάσουν ειδικά σχολεία, σχολεία δεύτερης ευκαιρίας, τα νυκτερινά σχολεία. Τα άλλα θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν ως πολιτιστικοί χώροι, βιβλιοθήκες, μικρά εκθετήρια-μουσεία.

Ας τις πούμε λοιπόν τις αλήθειες. Αρκετά με το λαϊκισμό, τον αρνητισμό, τον εύκολο καταγγελτικό λόγο.

Πτωχεύσαμε ρεεεε!!