Θέατρο στ΄Ανάπλι. Ας ονειρευτούμε λίγο

(Τα γραφεία της ΔΕΠΑΝ και του Δημοτικού Θεάτρου, κάποτε)

Μια σπουδαία πόλη που επιθυμεί να αφήσει ανεξίτηλα τα χνάρια της στην ιστορία, δημιουργεί μεγάλες βιβλιοθήκες, σπουδαία θέατρα, αποτελεί το κέντρο συνεύρεσης και δημιουργίας καλλιτεχνών και συγγραφέων, οι αρχιτέκτονές της σχεδιάζουν κουκλίστικα, αλλά και μεγαλειώδη ιδιωτικά και δημόσια κτήρια, οι τεχνίτες της τα κατασκευάζουν, οι γλύπτες της δημιουργούν γλυπτά που θα μείνουν ονομαστά στον χρόνο, οι ζωγράφοι της μεγαλουργούν, η κοινωνία συζητά στην Αγορά και συμμετέχει, οι άρχοντές της δακρύζουν, δεν κομπορρημονούν

(Με αφορμή και επ΄ευκαιρία ενός τηλεφωνήματος που δέχθηκα....)

Ήταν η εποχή των εξαιρετικά παχέων αγελάδων.
Οι προϋπολογισμοί της ΔΕΠΑΝ, του Δημοτικού Θεάτρου, της Δημοτικής χορωδίας, του Δημοτικού Ωδείου, της Δημοτικής Φιλαρμονικής (ξεχωριστοί οργανισμοί όλοι αυτοί μεταξύ τους) ανήρχοντο σε δεκάδες  χιλιάδες ευρώ έκαστος.
Και καλά ο προϋπολογισμός του Δημοτικού Ωδείου που είχε καθηγητές να πληρώσει, αλλά και κάποια έσοδα από τα δίδακτρα.....
Όλοι οι άλλοι;

Κάποτε ακόμα και  το Ίδρυμα Καποδίστρια είχε και υπάλληλο μέσω του προγράμματος STAGE. Αυτήν την ξεφτίλα της Νέας Δημοκρατίας,  Και ο αξιόλογος νέος που "απασχολείτο" στο Ίδρυμα Καποδίστρια παρακαλούσε να του δοθεί ένα αντικείμενο για να μην κάθεται. Και του έδωσαν την εργασία να καταλογραφήσει τα  βιβλία που άφησε στο Ίδρυμα η καθηγήτρια Κούκου. Μιας ημέρας δουλειά. Αυτό έκανε καθ΄όλο το πολύμηνο διάστημα της εργασίας του. Για την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας πλήρωναν οι κουτόφραγκοι και κέρδιζαν οι γαλάζιοι με τα ρουσφέτια τους. Τώρα το που βρίσκονται τα βιβλία αυτά....., που βρίσκεται ο κατάλογος......, αν κάποιος ερευνητής έχει πρόσβαση στην βιβλιοθήκη.......;  Θα μου πείτε εδώ εξαφανίσθηκε όλο αυτό  το εξαιρετικό πρόγραμμα "Κοιτίδα" και εσύ με τα βιβλία του Ιδρύματος ασχολείσαι;

Αλλά ας πάμε στο θέατρο που αφορά η σημερινή ανάρτησή μου
Είπαμε. Πολλά τα χρήματα τότε.
Δύο υπαλλήλους απασχολούσε το Νομικό πρόσωπο "Δημοτικό Θέατρο Ναυπλίου". Και διπλά βιβλία διατηρούσε  τότε. Και σε προσωπικό λογαριασμό έμπαιναν τα έσοδα από τα εισιτήρια.
Ήταν πολύ ωραία τα πράγματα στους τομείς αυτούς.

Όμως πέρα από όλα αυτά, έγινε τότε δουλειά. Εδώ σοβαρολογώ.
Ήταν μια εξαιρετική ομάδα ερασιτεχνών ηθοποιών υπό τον Κυριάκο που κίνησαν το όλο ζήτημα της δημιουργίας του δημοτικού θεάτρου. Παρών ήμουν τότε για τα διαδικαστικά. Μετά με ξέχασαν. Δεν πειράζει.
Κατέφθασε και ο Σέργιος, ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης με σπάνια προσόντα, που μπόρεσε να βάλει σε τάξη  τις δυσκολίες του εγχειρήματος της συνεύρεσης των καλλιτεχνικών ιδιαίτερων προσωπικοτήτων.
Και μαζεύτηκαν και άλλοι αξιόλογοι γύρω από την αρχική ομάδα.
Ήταν και η Βάλια με τα πειραματικά που έκανε με τα μικρά παιδιά στην Πλατεία Συντάγματος.
Και ένα φεγγάρι ανέλαβε και ένα άλλος πολύ καλός σκηνοθέτης, ο Ταρτσιταλίδης, που ζητούσε ακόμα μεγαλύτερη πειθαρχία και αφοσίωση για να βγει καλό αποτέλεσμα, όσο ήταν αυτό δυνατόν από μια ερασιτεχνική ομάδα.
Και έτσι αυτά τα χρόνια ανέβηκαν αρκετές παραστάσεις.
Κατά κύριο λόγο με έργα των ντόπιων συγγραφέων (εδώ έχω τις επιφυλάξεις μου) αλλά και παιδικές παραστάσεις.
Και αργότερα εμφανίσθηκαν οι παραμυθούδες και οι παραμυθάδες για τους μύθους για μικρούς και μεγάλους. Για φαντασμένους και για λογικούς. Για ανατολίτες και για δυτικοφέρνοντες
Και όταν πλέον ο νόμος επέβαλε (και σωστά κατά τη γνώμη μου) την κατάργηση όλων αυτών των νομικών προσώπων με τους δικούς τους προϋπολογισμούς το καθένα και η τοπική παραγωγή του επίσημου φορέα άρχισε να φθίνει, ιδρύθηκε το σωματείο "θεατροδρόμιο", από κάποιους ερασιτέχνες θεατρανθρώπους της κοινωνίας μας.
Και είναι ενεργό αυτό το σωματείο με δράσεις και εκδηλώσεις.
Αλλά και το επίσημο θέατρο που ανήκει σήμερα στον ΔΟΠΠΑΤ δεν εξέπνευσε.

Βέβαια όλες αυτές οι  γουρνοπουλίσιες, και όχι μόνον, απευθείας αναθέσεις στραγγάλισαν την πρωτογενή πολιτιστική παραγωγή. Επιλογές είναι αυτές. Και κάποιοι από εσάς, ελπίζω λίγοι, τις επικροτούν.

Έχουμε λοιπόν μια αρκετά μεγάλη θεατρική ιστορία τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια στην πόλη μας.
Θα μπορούσα να πω ότι το ερασιτεχνικό θέατρο πήγε αρκετά καλά. Το ρεζουμέ ήταν σε γενικές γραμμές θετικό. Συμπολίτες μας ασχολήθηκαν ερασιτεχνικά με το θέατρο. Θα μπορούσα βέβαια να σας κατεβάσω και να καταγράψω και αρκετά άλλα αρνητικά πέρα από τα διπλά βιβλία και τις σπατάλες, αλλά, θεωρώ, ότι σε αυτή την ανάρτηση αυτό δεν θα βοηθούσε.
Διότι με αυτήν μου την  ανάρτηση θέλει να μιλήσω για το τεράστιο βήμα παραπάνω..

Έχουμε την τύχη να βρισκόμαστε μιάμιση ώρα από την πρωτεύουσα. Πιο εύκολα έρχεται κάποιος από τα βόρεια προάστια στο Ναύπλιο, παρά πηγαίνει  στον Πειραιά.
Έχουμε την τύχη να φιλοξενούμε το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου με το αξιόλογο δυναμικό του.
Έχουμε την τύχη να βρίσκεται στην περιοχή μας το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και το μικρό θέατρο της Παλαιάς Επιδαύρου, που είναι πόλοι έλξης καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το κόσμο όλο.
Έχουμε την τύχη να ζουν εδώ στην πόλη μας εξαιρετικοί επαγγελματίες θεατράνθρωποι. Κάποιοι από αυτούς είναι πραγματικά κορυφαίοι στον τομέα τους. Δεν θα ήθελα να αρχίσω να ονοματίζω, όμως κοιτάξτε λίγο γύρω σας. Και πολλοί από αυτούς είναι παραμερισμένοι.
Έχουμε την τύχη να ζουν εδώ μόνιμα ή να έχουν ιδιοκτησίες στην πόλη και την περιοχή, Έλληνες και  ξένοι ηθοποιοί, καθηγητές Πανεπιστημίου με ειδικότητα το θέατρο, άνθρωποι που θα μπορούσαν να βοηθήσουν.
Έχουμε την τύχη να υπάρχουν Αναπλιώτες που προσφέρουν τα μέγιστα στα θεατρικά πράγματα στην Αθήνα και σε άλλες επαρχιακές πόλεις. Επαγγελματίες. Όχι ερασιτέχνες. Που έχουν κάνει ένα εξαιρετικό όνομα με την καταπληκτική δουλειά τους.
Χρήματα υπάρχουν.
Η πόλη θα μπορούσε.
Από έλλειψη εμπνευσμένης ηγεσίας πάσχουμε. Από ουδέν έτερο.

Θεωρώ λοιπόν ότι η πόλη μας έχει το ανθρώπινο δυναμικό να κάνει ένα τεράστιο βήμα μπροστά.
Να δημιουργηθεί  σε επαγγελματική βάση ένα θέατρο κορυφαίο στην Ελλάδα με ανθρώπους από το Ναύπλιο, αλλά όχι μόνον. Με σπουδαίους ηθοποιούς, σκηνογράφους, ενδυματολόγους, μουσικούς, τεχνικούς του θεάτρου. Με καλλιτεχνικό διευθυντή  που να έχει δυνατότητα να απογειώσει τους κορυφαίους.
Ονειρεύομαι το θέατρο του Ναυπλίου, το καλύτερο της χώρας, να παίξει στο Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, ενώπιον 25.000 θεατρόφιλων.
Ονειρεύομαι ένα κτήριο θεάτρου και πολυχώρο πολιτισμού στη νέα πόλη, να σηματοδοτεί το Ανάπλιοτου 21ου αιώνα
Και όλα αυτά δεν συνεπάγονται το σβήσιμο του ερασιτεχνικού θεάτρου στην πόλη. Αντιθέτως. Θα ανθίσει και αυτό από δίπλα στο μεγαλείο που θα εκπέμψει η επαγγελματική ομάδα.