Η μάχη της γουρουνοπούλας

Αναρωτιέμαι: Πόσοι συμπολίτες μας θα συγκινούντο από μια υπόσχεση ενός υποψήφιου Δημάρχου  να τοποθετηθεί ένας αναμεταδότης σε έναν λόφο στην περιοχή μας για να πιάνουμε καμπάνα το τρίτο πρόγραμμα του ραδιοφώνου, που όλοι μαζί πληρώνουμε μέσω των λογαριασμών του ηλεκτρικού,  Το μισό τοις εκατό θα το γούσταρε;  Μάλλον αισιόδοξος είμαι.

Έπρεπε να σκαρφαλώσω στην κορυφή και να αρχίσω να κατεβαίνω για να αντιληφθώ τι εστί Ελλάδα. Επειδή πρόκειται να ζήσω μέχρι τα εκατό μου, ο πρώτος μισός αιώνας της ζωής μου ήταν το ανηφορικό κομμάτι και μετά άρχισα να κατεβαίνω. Δεν ξέρω αν η  κατηφόρα θα είναι ομαλή ή θα κουτρουβιαλαστώ, όμως αυτό είναι άσχετο με τη σημερινή μου ανάρτηση που αφορά λίγδες και γουρουνοπούλες.

Μέχρι λοιπόν να φτάσω τα 51 μου θεωρούσα ότι η Ελληνική κοινωνία ζούσε στο Νταντά, στο Nτεκαντάνς και στον Γκριν Ντόορ, ότι έτρωγε στον Τιπούκειτο στην Βαλτετσίου, ότι άκουγε Πετρίδη τα απογεύματα, ότι παρακολουθούσε τον Γκούμα στον Πανελλήνιο και τον Καλλιγγάρις στο Σπόρτινγκ, ότι έβλεπε Φελίνι στο Στούντιο και στο Δαναό, ότι την συνεπήρε το βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία σε αυτόν τον λοξό δρόμο κάτω από την Ακαδημίας, ότι ενθουσιαζόταν με τον Λουκιανό και τον Χατζηδάκη στο φεστιβάλ του Θούριου στο Άλσος, άντε ότι και κάποιοι άλλοι άκουγαν Στέλιο και Πασχάλη Τερζή. Αλλά πίστευα  ότι οι πολλοί άκουγαν τους Λεντ και τους Πινκ και ότι μέσα τους δημιουργείτο μια μεγάλη αναστάτωση όταν έφταναν στα αυτιά τους οι στίχοι του Ελύτη: "της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν....." σε σύνθεση του Μίκη. Και θεωρούσα, όταν γύρισα στην πρώτη πρωτεύουσα, ότι ο κόσμος περιστρεφόταν γύρω από τους μεγάλους μπάρμεν τους Ναυπλίου, τον Τακίς στο  Ρόκο, τον Χρήστο στην Αναδρομή, τον Κώστα στο Γιοτ. Στα αποκριάτικα πάρτι της "απόπειρας", στις παρέες που έγραψαν μικρές, αλλά τελικά σημαντικές ιστορίες

Και έτσι απορούσα πως η Έλσα, που κατέφθασε στην Αργολίδα με το σύνθημα "Έλσα η μελισσούλα, που εργάζεται πολύ", και που επί δεκαετίες δεν είχε  επαφή με την περιοχή, όχι μόνον εξελέγη βουλευτίνα, αλλά και έκτοτε ρύθμιζε λίγο πολύ τα τοπικά πράγματα. Και αφού αυτή εδραιώθηκε, μετά βοήθησε να εκλεγεί ο πράσινος Σαλεσιώτης ως νομάρχης και ο Χαραμής δήμαρχος κόντρα στον Τσούρνο.

Το 2010 λοιπόν, όταν η χώρα βάδιζε τα πρώτα μνημονιακά της βήματα και όταν εγώ είχα αρχίσει να ολισθαίνω στην κατηφόρα της προσωπικής μου  ζωής ψηφίζεται αυτός ο νόμος, ο Καλλικράτης, και πλέον η δημοτική παράταξη έπρεπε να απευθυνθεί και στην ενδοχώρα.
Ο τότε επικεφαλής της δημοτικής μας παράταξης αποφασίζει να κάνει δύο βασικά βήματα.
Το ένα ήταν να απευθυνθεί (από μόνος του αυτός) στο μεγάλο ακόμα τότε κόμμα του ΠΑΣΟΚ και να παρακαλέσει για στήριξη, αρνούμενος την στήριξη άλλου κόμματος της αριστεράς που τότε έκανε τα πρώτα του βήματα. Δαρλάση θυμάσαι;
Για να είμαστε όμως ειλικρινείς και δίκαιοι το τελευταίο επαναλήφθηκε και το 2014 , (γαμώτο κέρατό μου το  τράγιο  που δεν τους ξέχεσα τότε)
Η δεύτερη κίνηση ήταν ότι πρέπει η παράταξη να παρευρεθεί σε όλα τα θερινά πανηγύρια στα χωριά. Και όχι μόνον να παρευρεθεί, αλλά να διεκδικήσει και πρώτη θέση πίστα (γαμώτο κέρατό μου το τράγιο  που δεν τους ξέχεσα τότε). Μπάμπη και Μιχόπουλε θυμάστε;

Υπήρξε και μία τρίτη κίνηση. Η προσπάθεια αποφυγής απευθείας αντιπαράθεσης σε τοπικά κανάλια τηλεόρασης, κάτι που είχε δρομολογηθεί τότε με πρωτοβουλία του Φώντα και που εγώ ανέλαβα να εμποδίσω, επινοώντας δήθεν τυπικά προσκόμματα (γαμώτο κέρατό μου το τράγιο που δεν τους ξέχεσα τότε και τόκανα και αυτό). Περράκη θυμάσαι;

Ας πάμε όμως στα πανηγύρια και στην γουρουνοπουλίσια λίγδα.

Εκεί τότε, το έτος 2010, είδα το φως το αληθινό. Είδα για πρώτη φορά την Ελλάδα του σήμερα

Δεν ήσαν  οι διαφορές στις πολιτιστικές καταβολές και προτιμήσεις αυτό που με συγκλόνισε. Δικαίωμά τους να ακούνε κλαρίνα. Και ίσως αυτά να είχαν κάτι το πιο αυθεντικό.

Ήταν η όλη λογική των εκδηλώσεων που με άφησε άναυδο.

Η κοινωνική διαστρωμάτωση και οι διακρίσεις σε όλο τους το μεγαλείο σε μια πλατεία χωριού.

Στα πρώτα τραπέζια οι ηγετίσκοι του χωριού και οι ηγεσίες που κατέφτασαν από την πρωτεύουσα (νομαρχαίοι, δημαρχαίοι, βουλευταίοι)

Ηταν  η όλη επίδειξη της τοπικής ισχύος και του πλούτου στο χωριό.

Οι αγροτικοί συνδικαλιστές, οι επιδοματούχοι, οι "δεητζήδες" αγρότες, οι δικαιούχοι των αγροτικών ενισχύσεων, οι τοπικοί κομματάρχες, οι πετυχημένοι που είχαν μετακομίσει στην πρωτεύουσα και είχαν κρατήσει τις ελιές που τις πολλαπλασίαζαν στα χαρτιά για την επιδότηση..

Ερχόντουσαν οι μπύρες μέσα σε έναν κουβά  και αγοραζόντουσαν κατά ντουζίνες.  Και έστελνε το ένα τραπέζει στο άλλο δυο ντουζίνες μπύρες. Και ανταπέδιδαν αυτοί με τρεις ντουζίνες μπύρες.

Και οι απίστευτες ποσότητες γουρουνοπούλας.

Και μετά έβγαιναν και οι λαχνοί του τοπικού ποδοσφαιρικού σωματείου ή του τοπικού "πολιτιστικού" συλλόγου.

Δύο ευρώ κάθε λαχνός και αγοραζόντουσαν κατά δεκάδες από τους  ισχυρούς του χωριού που καθόντουσαν στο πρώτο τραπέζι. Και στο διπλανό οι  αντίπαλοι ρουσφετολόγοι κομματάρχες έπρεπε να αγοράσουν περισσότερους λαχνούς, περισσότερες μπύρες για να δείξουν στους ταπεινούς των πίσω σειρών του ποιοι είναι.

Και ανταγωνισμός μεταξύ των χωριών και των αθλητικών σωματείων για το ποιος θα φέρει το μεγαλύτερο Αθηναϊκό όνομα στο δικό του πανηγύρι.

Εκεί αντιλήφθηκα ότι η Έλσα και κάθε Έλσα δεν είχε την παραμικρή εξουσία.

Η πραγματική εξουσία βρισκόταν στα πιο χαμηλά. Εκεί που εμείς των αδελφών Ταβιάνι δεν είχαμε φανταστεί. Ηταν στα πρώτα τραπέζια πίστα.

Σε αυτούς που θα κανόνιζαν την καλή μετάθεση του παιδιού στο στρατό, το ραντεβού με τον γιατρό στο νοσοκομείο, την υπερεκτίμηση του ακινήτου που θα έμπαινε υποθήκη για μεγαλύτερο τραπεζικό δάνειο, το βόλεμα των παιδιών σε μία θεσούλα.

Αυτοί ήσαν που πρόσφεραν τους σταυρούς στην Ελσα και την κάθε Ελσα. Και σε αυτούς απευθυνόταν η Ελσα και η κάθε Ελσα για να κατευθύνει τις ψήφους στις αυτοτοδιοικητικές εκλογές. Και οι τοπικοί αυτοί μάζευαν από μόνοι τους χιλιάδες σταυρούς, πολλαπλάσιους από όσους μάζευε όλη μαζί η παράταξη. Χιλιάδες πιστοί στους καθήμενους στα πρώτα τραπέζια. Και βεβαίως ουδείς ενδιαφερόταν ότι όλοι αυτοί δεν έχουν εκφράσει το παραμικρό για το αύριο του τόπου. Η μετάθεση του κανακάρη στο στρατό και τα υποδέλοιπα είναι τα σημαίνοντα εκεί. Η πραγματική εξουσία σε αυτούς που αγόραζαν τους λαχνούς του αθλητικού σωματείου με τα λιγδωμένα από τις γουρουνοπούλες πενηντάευρα.

Και μην μου πείτε ότι υπάρχουν πολλά σωματεία με έστω και στοιχειώδη έλεγχο στα οικονομικά τους. Το έλα να δεις γίνεται και ουδείς ιδρώνει. Αρκεί που οι γουρουνοπούλες καταβροχθίζονται

Εννοείται ότι η τότε, το έτος 2010, μάχη της γουρουνοπούλας δεν είχε το παραμικρό αποτέλεσμα για την δική μας δημοτική παράταξη. παρά το πρώτο τραπέζι πίστα και τους χορούς.

Τα δεδομένα ήσαν τελείως διαφορετικά για το ποιος θα υποστηριζόταν. Δεν έφτανε η παρουσία, ούτε τα παρακάλια στα Πασοκικά γραφεία.

Όμως μετά το 2010, η κρίση εντάθηκε και έτσουξε πολλούς. Κάποιοι από τους επιφανείς κατέρρευσαν οικονομικά. Δεν μπορούσαν πλέον να είναι μπρος μπρος με τις γουρουνοπούλες τους. Τους λαχνούς δεν μπορούσαν πλέον να τους αγοράσουν κατά δεκάδες. Και οι πίσω σειρές στα πανηγύρια, μπορεί και να έμεναν και χωρίς γουρουνοπούλα. Με μία μπύρα άντε και με μια δεύτερη

Οι ισορροπίες χάθηκαν.
Τα μεγάλα κόμματα υπέστησαν ζημιά.

Και τότε εμφανίσθηκε ο μεγάλος πατερούλης Δήμος να τις αποκαταστήσει. Το δημοτικό χρήμα αντικατέστησε εν μέρει τα πενηντάευρα των επιφανών κομματαρχών, αθλητικών παραγόντων, επιδοτησιούχων

Και μετά στράφηκαν κάποιοι στην αγανάχτηση  μπας και οι καλές μέρες επιστρέψουν. Όχι στις τοπικές εκλογές που έμειναν προσκολλημένοι στους ίδιους, αλλά στις βουλευτικές. Με τα σίγουρα λοιπόν στα τοπικά δρώμενα και αγαναχτισμένοι στα γενικά. Άλλωστε η Έλσα είχε αποχωρήσει και είχε μείνει ο Μανιάτης που ήταν "ανεπιθύμητος" και ο ξενερουά Ανδριανός.

Και έτσι παραλίγο το 2012 να εκλεγεί βουλευτής, κάποιος που ήταν περαστικός από την Αργολίδα. Μας είχε έλθει με μετάθεση κάποιους μήνες πριν τις εκλογές. Δεν ήξερε τα προβλήματα, δεν μπορούσε ούτε για το Μάνεση να βρει τον δρόμο. Και πλέον ο άνθρωπος  δεν έχει καμία σχέση με την περιοχή μας, αφού μας χαιρέτησε για την Αθήνα ένα μήνα μετά τις εκλογές. Αλλά τον ψήφισαν μαζικά αυτόν και παρ ολίγο να γίνει βουλευτές αντί του Κοδέλλα. Τόσο καλά.

Όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, ο Δήμος μας σήμερα  πληρώνει για τα πανηγύρια με τις γουρουνοπούλες και τους λαχνούς και τις μπύρες και την επίδειξη των τοπικών παραγόντων.

Και βεβαίως, ουδείς κατά κανόνα ελέγχει το πως και το τι με τα οικονομικά των σωματείων μετά την μάχη της γουρουνοπούλας.

Διότι για μάχη πρόκειται.

Και προ ημερών στο Κοφίνι έγιναν την ίδια ημέρα δύο πανηγύρια.

Ένα με τον ΛΕΠΑ και ένα άλλο με πιο ταπεινούς. Γουρουνοπούλες και μπύρες εδώ, τα ίδια και ταυτά λίγα μέτρα πάρα πέρα. Μόνον οι παράγοντες χωρίστηκαν στα δύο. Οι δικοί μας και οι άλλοι. Μετά τα πράσινα και τα γαλάζια καφενεία έχουμε τους διαχωρισμούς και στις λιγδωμένες γουρουνοπούλες

Όσο και αν έχει κτυπήσει και πονέσει η κρίση, ακόμα υπάρχει το οικονομικό λίπος για να καταναλωθεί το λίπος της γουρουνοπούλας ακόμα και σε δύο παράλληλα πανηγύρια στον ίδιο τόπο. Και εμείς οι φορολογούμενοι δημότες πληρώνουμε για τα λίπη και τις επιδείξεις. Για να δειχτούν οι τοπικοί που ακόμα κρατούν την πραγματική εξουσία στα χέρια τους.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:  Δύο χρόνια μετά της περιδιάβασή μου σε όλα τα πανηγύρια του Δήμου Ναυπλιέων ένιωσα την ανάγκη να εξιλεωθώ,

Εβαλα υποψηφιότητα στις βουλευτικές.

Δεν πήγα σε πανηγύρια.

Δεν μπήκα σε εκκλησία και δεν σταυροκοπήθηκα με μεγάλους σταυρούς.

Δεν κάθησα σε εκδήλωση στην πρώτη σειρά.

Δεν έδωσα ούτε ένα σταυρωμένο ψηφοδέλτιο.

Δεν ζήτησα από κανέναν να σταυρώσει εμένα.

Αντιθέτως προέτρεψα φίλους να σταυρώσουν άλλη υποψήφια, αφού ήταν από το χωριό της.

Μίλησα μόνον για σκέψεις, όνειρα, προγράμματα, ιδέες.

Αν είχα εκλεγεί θα είχα παραιτηθεί από τα βουλευτικά οικονομικά προνόμια.

Αλλά παρ΄όλα αυτά πρέπει να πήρα γύρω στο  μισό χιλιάρικο σταυρούς. Περίπου πεντακόσιοι πολίτες με τίμησαν, χωρίς καν να τους το ζητήσω. Ισως και εξακόσιοι νάσαν. Ποτέ δεν έψαξα. Γνωρίζω ότι έλαβα ψήφους σε χωριά που δεν γνωρίζω ούτε έναν εκεί. Δεν γνωρίζω ποιοί ήσαν αυτοί που με προτίμησαν.

Γνωρίζω ότι ψηφίστηκα και σε χωριά στα οποία δεν έχω πάει ποτέ στην ζωή μου. Αυτοί κακώς με ψήφισαν.

Ξέρω ότι δεν με πιστεύετε

Σκασίλα μου αν δεν με πιστεύετε.Δεν τα είχα πει τότε, διότι δεν επιζητούσα ψήφο υποσχόμενος ότι θα αποποιούμην τα προνόμια. Τα λέω τώρα αφού έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να ξαναβάλω υποψηφιότητα.

Εξιλεώθηκα νομίζω για τις παρουσίες μου στα πανηγύρια και στις μάχες της γουρουνοπούλας.