"Τηλέφεια τραύματα" και "ο τρώσας και ιάσεται"

Δεν το συζητώ. Αν εξαιρέσουμε σχεδόν συλλήβδην το μετακινηθέν για προσωπικά οφέλη παλαιοπασόκ και όλους τους παλάντζες (αυτοί υπάρχουν σε κάθε κόμμα που διεκδικεί την εξουσία), η πλειοψηφία από τα παλαιά μέλη, τους φίλους και οπαδούς του Σύριζα, είναι αγνοί αγωνιστές, που θέλουν το καλύτερο για την κοινωνία και δεν επιδιώκουν προσωπικό όφελος.
Απ΄ότι φαίνεται, οι άνθρωποι πίστευαν σε κάτι που απλώς δεν υπήρχε. Ήταν κάτι ανύπαρκτο και στη σφαίρα του φαντασιακού
Ότι δηλαδή θα έκαναν σκληρή διαπραγμάτευση και θα κατάφερναν να καταργήσουν τα μνημόνια, να παραμείνουμε στο ευρώ, να διαγράψουν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, να υπάρχει ρευστότητα στην αγορά, να συνεχίσουν να έρχονται χρήματα από το εξωτερικό, να δώσουν πολλά δις για την επούλωση των τραυμάτων της ουσιαστικής Ελληνικής πτώχευσης, να σταματήσουν το σπιράλ του θανάτου να παίρνουμε δανεικά για να αποπληρώνουμε προηγούμενα χρέη, να υπάρχουν Τράπεζες δίνοντας χρήματα όχι για τις τράπεζες και τους τραπεζίτες, να μην γίνουν ιδιωτικοποιήσεις, να ανατραπούν οι προηγούμενες ιδιωτικοποιήσεις, να αυξηθεί με νόμο ο κατώτατος μισθός κλπ.
Το πίστευαν οι άνθρωποι τελικά.
Και επειδή  πίστευαν ότι θα μπορούσαν όλα αυτά να γίνουν ταυτόχρονα, ήσαν δικαιολογημένοι στο να καταφέρονται με σφοδρότητα κατά του οποιουδήποτε  είχε αντίθετη άποψη.
Έτσι φθάσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια σε μία σφοδρή πολιτική αντιπαράθεση, που πολλές φορές ξεπέρασε κάθε όριο. Με αυτό το σκεπτικό έπεσαν τα γιαούρτια, έγιναν οι συγκρούσεις, οι μούντζες, πέρασαν χιλιάδες κάτω από τα γραφεία της ΔΗΜΑΡ βρίζοντας χυδαία τον Φώτη Κουβέλη.
Τελικά είναι κατανοητά όλα αυτά. Το πίστευαν ότι κάποιοι από πρόθεση οδηγούσαν σε βάσανα και αίμα τους πολίτες. Κατανοώ επομένως (δεν δικαιολογώ βέβαια) το σύνθημα που εκστομίστηκε από χιλιάδες, που έλεγε "τα δικαιώματά μας τα έκανες κουρέλι, άει γαμήσου σύντροφε Κουβέλη".
Είναι πληγές αυτές που έμειναν στην Ελληνική κοινωνία Και τώρα που πρέπει να έγινε από τους έλλογους κατανοητό, ότι όλα αυτά που πίστευαν, απλώς δεν υπήρχαν, εάν θέλαμε να παραμείνουμε στην ευρωζώνη, με κάποιο τρόπο πρέπει να πάμε στο επόμενο βήμα.
Τελικά οι πληγές που δημιουργήθηκαν πέντε χρόνια δεν κλείνουν εύκολα.
Είναι οι τηλέφειες πληγές. Πληγές που πυορροούν ασταμάτητα.  Οι perpetual πληγές (πάλι τους την είπα).
Μονομάχησε ο Αχιλλέας με τον βασιλιά της Μυσίας Τήλεφο, που ήταν σύμμαχος των Τρώων και τα τραύματα που του προκάλεσε δεν έκλειναν. Από το μυθολογικό αυτό γεγονός ονομάσθηκαν και τα τραύματα που δεν επουλώνονται ως τηλέφεια.
Τηλέφεια είναι και τα τραύματα που έχουν προκληθεί στην κοινωνία μας.
Και πρέπει αυτά να κλείσουν εάν θέλουμε να βαδίσουμε προς τα μπρος.
Έλαβε χρησμό λοιπόν ο Τήλεφος, ότι ο μόνος τρόπος να θεραπευθεί ήταν να προστρέξει για ίαση στον ίδιο τον Αχιλλέα που τον είχε τραυματίσει. "Ο τρώσας και ιάσεται" ήταν ο χρησμός. Και πράγματι ο Αχιλλέας τον θεράπευσε. Αλλά το ενδιαφέρον είναι ο τρόπος που κατάφερε να κλείσει τις ανοιχτές πληγές. Ακούμπησε πάνω σε αυτές το δόρυ του, αυτό το ίδιο, το οποίο είχε χρησιμοποιήσει στη μονομαχία και η σκουριά του δόρατος ήταν το φάρμακο για την επούλωση των πληγών.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να επουλωθούν οι τηλέφειες πληγές στην Ελληνική κοινωνία, τώρα που πρέπει να έγινε κατανοητό, ότι όσοι συζητούσαν με τρόικες (θεσμούς) και υπέγραφαν μνημόνια (προγράμματα) δεν ήσαν υποχρεωτικά Τσολάκογλου και δωσίλογοι.
Και ο μόνος τρόπος να κλείσουν οι πληγές και να προχωρήσουμε, στις αναγκαίες συναινέσεις είναι να αναλάβουν πρωτοβουλία να τις θεραπεύσουν οι τρώσσαντες. Και οι πληγές, όπως μας δίδαξε ο Αχιλλέας, δεν θα  ιαθούν με συγγνώμες για τις άδικες επιθέσεις του παρελθόντος, αλλά  ακουμπώντας τις πληγές που προκλήθηκαν με το ίδιο το ξίφος. Χρειάζεται λοιπόν κοινός αγώνας για να αλλάξουμε την  χώρα πάνω στα πραγματικά πλέον και όχι φαντασιακά δεδομένα.
Και αυτό πρέπει να γίνει άμεσα, διότι οι καιροί ου μενετοί. Η χώρα διολισθαίνει με γοργούς ρυθμούς και μην έχετε καμία αμφιβολία γι αυτό. Η οικονομία μας είναι πλέον ζόμπι, τα έσοδα έχουν καταρρεύσει, οι υποχρεώσεις είναι βουνό μπροστά μας.
Και ναι. Πρέπει οι άνθρωποι αυτοί που αγωνίσθηκαν για την επικράτηση του Σύριζα να δώσουν τον τόνο και όλοι οι προοδευτικοί πολίτες να συμπαρασταθούμε για την άμεση αλλαγή του κλίματος. Να γίνουν πράγματα που οι συντηρητικές κυβερνήσεις του παρελθόντος δεν έκαναν.
Να χτυπήσουμε την διαπλοκή και την κλεπτοκρατία. Να επιταχυνθούν οι διαδικασίες, που έχει δρομολογήσει ο Υπουργός Νικολούδης με την λίστα του. Να χτυπηθούν τα καρτέλ, με κύριο αυτό των μεγαλοεργολάβων δημοσίων έργων. Ναι να επιβληθούν κάποτε τα τέλη συχνοτήτων για τους μεγαλοκαλανάρχες, αλλά και για τα τοπικά κανάλια, που παίζουν και αυτά τον ρόλο τους στην επικράτηση των τοπικών ελίτ. Ναι να δούμε  τους μεγαλοευνοηθέντες από τα αφειδώς χορηγούμενα χωρίς εγγυήσεις δάνεια και από τις επιδοτήσεις. Σε όλα αυτά να συμπαρασταθούμε και να αγωνισθούμε μαζί.
Και ναι να  δούμε με έναν σοβαρό τρόπο την ανθρωπιστική κρίση. Λαμβάνοντας όμως υπόψη ότι οι δαπάνες για το κοινωνικό κράτος είναι ακόμα αρκετά μεγάλες και δυστυχώς πολλές από αυτές διαχέονται σε ευνοούμενους του συστήματος και σε κοινωνικές τάξεις που δεν υποφέρουν και σε δράσεις μη στοχευμένες.
Ναι έχουν σήμερα το ηθικό πλεονέκτημα και τη δυναμική οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ. Και τώρα είναι η ευκαιρία τους να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να τους συμπαρασταθούμε όλοι μαζί για να αλλάξουμε την χώρα.
Τώρα θα πρέπει να δούμε το νέο παραγωγικό μοντέλο για την Αργολίδα, να αναληφθούν πρωτοβουλίες για την κοινωνική οικονομία. Να δούμε το πως θα αξιοποιηθεί η δημόσια περιουσία στην Αργολίδα για χάρη της κοινωνίας και για δράσεις που θα ωφελούν με πολλαπλασιαστικό τρόπο την οικονομία για να βρουν δουλειές οι άνεργοι. Τώρα πρέπει να δώσουμε την βαρύτητα στο πολιτισμό και στην Παιδεία, χωρίς ισοπεδωτικές λογικές. Να αντιμετωπισθεί και η μικροφοροδιαφυγή και τα μικροσυμφέροντα. Να δούμε πως θα γίνει πραγματικότητα η αποκέντρωση και η περιφερειακή ανάπτυξη. Να δώσουμε μια λύση στο ασφαλιστικό με χρονικό ορίζοντα τις επόμενες γενιές και όχι το στενό ατομικό μας συμφέρον του σήμερα. Να αναδιοργανώσουμε τη δημόσια διοίκηση αποδεχόμενοι την αξιολόγηση δομών και υπαλλήλων. Να έλθει επιτέλους το τραίνο στην Αργολίδα βρε αδελφέ. Και τόσα άλλα.
Ο χρόνος φίλοι μου είναι αμείλικτος.
Και δυστυχώς εάν τώρα δεν τρέξουμε, τα τηλέφεια τραύματα θα τα δούμε και στα σώματα των πρότερον τρωσσάντων. Και η δυστυχία σε όλη την κοινωνία θα γίνει έτι μεγαλύτερη.