Ξύπνησα από τις 5:00. Είχα αγωνία. Τα «μικρά μου αδελφάκια» παίζανε στο μακρινό και παγωμένο Edmonton σε ένα παιχνίδι το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Είχαν πάει καλά έως τώρα στο προολυμπιακό τουρνουά πόλο ανδρών και ήμουν αισιόδοξος. Σε ένα παιχνίδι νοκ-άουτ όμως ποτέ δεν ξέρεις. Όσο κι αν είμαστε θεωρητικά καλύτεροι από τον οικοδεσπότη Καναδά, το παιχνίδι θα ήταν δύσκολο. Και ήταν.
Έξω η πανσέληνος φώτιζε έντονα την ήσυχη νύχτα. Σαν να αρνιόταν να φύγει από το προσκήνιο, ήθελε να την θαυμάσουμε λίγο ακόμα. Σε λιγότερο από δύο ώρες θα έδινε τη θέση της στο μεγάλο αφεντικό και προσπαθούσε να μας εντυπωσιάσει.
Είχα τύψεις που δεν ξενύχτησα να τους δω στις 3:30 το πρωί αλλά η μέρα ήταν δύσκολη και δεν άντεξα. Σηκώθηκα, πήγα στο διπλανό δωμάτιο και πλησίασα το computer. Πάτησα ένα πλήκτρο για να το ξυπνήσω. Αγουροξυπνημένο κι αυτό άρχισε να γουργουρίζει παραπονιάρικα. Μπήκα στο Internet. Πήγα στην ηλεκτρονική διεύθυνση του προολυμπιακού τουρνουά. Περίμενα μερικά δευτερόλεπτα με το ποντίκι μετέωρο πάνω από την επιλογή “Results”. Πήρα μια ανάσα, έκλεισα τα μάτια και το πάτησα. Δεν είμαι θρήσκος, αλλά τα λίγα αυτά εκατοστά του δευτερολέπτου μέχρι να εμφανιστούν τα τελευταία αποτελέσματα μου φάνηκε ότι έκανα 1000 προσευχές.
Κατεβαίνω, κατεβαίνω στην οθόνη ψάχνοντας της λέξη ”Greece”. Την βρίσκω. Γυρνάω σιγά σιγά το βλέμμα μου προς τα δεξιά να δω το σκορ ενώ οι σφυγμοί μου τρέχουν. Greece – Canada 10-6! Ένας μορφασμός κι ένα σφίξιμο των γροθιών ήταν ο σιωπηλός πανηγυρισμός μου. Το εισιτήριο για το Λονδίνο είχε επιτέλους σφραγιστεί!
Αυτή θα είναι η 9η συνεχόμενη φορά που η εθνική πόλο θα είναι πιστή στο ολυμπιακό της ραντεβού. Ο 9ος κρίκος σε μια αλυσίδα που ξεκινάει από το 1980 στη Μόσχα (με Σταθάκη, Αρώνη, Γιαννόπουλο, Καπράλο, Κεφαλογιάννη, Γιαννουρή και τα υπόλοιπα παιδιά) και φτάνει στο Λονδίνο το 2012. Δεν είναι πολλές οι χώρες που το έχουν καταφέρει αυτό, περνώντας πολλές φορές δια πυρός και σιδήρου (όπως σ’ εκείνο το προολυμπιακό του ’88 στο Περθ της Αυστραλίας - ακούς Ρίκα, τραύμα μου έχει μείνει με το Πέρθ). Έχουν περάσει δεκάδες παίκτες που έβαλαν το σκουφάκι με το εθνόσημο σε ολυμπιακούς αγώνες αυτές τις τρεις δεκαετίες. Πόσους ξέρετε; Πέντε; Δέκα; Αυτή ακριβώς όμως ήταν και είναι η πραγματική διαχρονική δύναμη αυτής της ομάδας: Μαζί ήμασταν δυνατοί και διακρινόμαστε, ατομικά ήμασταν άσημοι. Μια ομάδα στην οποία ο πληθυντικός πάντα κέρδιζε τον ενικό. Δεν είχαμε ονόματα κι επίθετα, ήμασταν «οι πολίστες».
Σε αυτά τα τριάντα χρόνια, αλλά και παλαιότερα, κάθε γενιά έβαζε το σκαλοπάτι της. Πάνω σε αυτό πάταγε η επόμενη κι έβαζε το δικό της. Έτσι, σιγά-σιγά η σκάλα που φτιάχτηκε οδήγησε ψηλά. Δημιούργησε παράδοση. Παράδοση κι ευθύνες. Ευθύνες και προσδοκίες. Έτσι η χθεσινή πρόκριση μπορεί να θεωρηθεί ως “business as usual” από κάποιους. Δεν είναι όμως έτσι. Κι όσοι έχουν περάσει το καρδιοχτύπι που έχει ένα προολυμπιακό τουρνουά το ξέρουν. Λυγίζει ομάδες που φαντάζουν αήττητες και σίγουρες.
Για να συμμετάσχεις στο πανηγύρι του αθλητισμού κάθε τετραετία πρέπει να πληρώσεις ακριβό αντίτιμο.
Μετά την εθνική ανδρών, σε μια εβδομάδα (ακριβώς όταν εμείς θα τρώμε το κοκορέτσι μας, στις 15 Απριλίου) ξεκινάει τη διεκδίκηση του δικού της Ολυμπιακού εισιτηρίου και η εθνική πόλο γυναικών που, ας μην το ξεχνάμε, είναι και η παγκόσμια πρωταθλήτρια. Παρά τον τίτλο, είναι κι εδώ δύσκολη υπόθεση η πρόκριση και η ομάδα πρέπει να πιάσει το maximum της απόδοσης για να περάσει. Είναι άλλωστε τόσο μικρές οι διαφορές μεταξύ των ομάδων. Καλή επιτυχία και στα κορίτσια λοιπόν. Όπως καλή επιτυχία επίσης και στην εθνική αντρών μπάσκετ που δίνει τη δική της μάχη για το εισιτήριο του Λονδίνου αρχές Ιουλίου στη Βενεζουέλα. Αν βάλουμε και την παρουσία της εθνικής ποδοσφαίρου στα γήπεδα του Euro τον Ιούνιο θα διαπιστώσουμε ότι ο Έλληνας στα ομαδικά αθλήματα πάει καλά. Μήπως να δοκιμάσουμε αυτή τη συνταγή και στα πολιτικά μας;
Ευχαριστούμε παιδιά που μας κάνατε για ακόμα μια φορά περήφανους, ιδιαίτερα όσους ασχολούνται ή ασχολήθηκαν με αυτό το άθλημα. Σε κάθε επιτυχία μας σηκώνετε κι εμάς τους παλιούς ψηλότερα και καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια. Ευχαριστούμε επίσης γιατί δεν έχουμε πια συχνά την πολυτέλεια να χαμογελάμε τον τελευταίο καιρό. Κι ο αθλητισμός εκτός από το να πολεμάει τον μύθο του «τεμπέλη Έλληνα» προς τα έξω, τονώνει το πεσμένο ηθικό μας, κάτι που έχουμε ιδιαίτερη ανάγκη σήμερα. Να παίξουμε επιτέλους με παίκτη παραπάνω…
Πηγή protagon.gr
Έξω η πανσέληνος φώτιζε έντονα την ήσυχη νύχτα. Σαν να αρνιόταν να φύγει από το προσκήνιο, ήθελε να την θαυμάσουμε λίγο ακόμα. Σε λιγότερο από δύο ώρες θα έδινε τη θέση της στο μεγάλο αφεντικό και προσπαθούσε να μας εντυπωσιάσει.
Είχα τύψεις που δεν ξενύχτησα να τους δω στις 3:30 το πρωί αλλά η μέρα ήταν δύσκολη και δεν άντεξα. Σηκώθηκα, πήγα στο διπλανό δωμάτιο και πλησίασα το computer. Πάτησα ένα πλήκτρο για να το ξυπνήσω. Αγουροξυπνημένο κι αυτό άρχισε να γουργουρίζει παραπονιάρικα. Μπήκα στο Internet. Πήγα στην ηλεκτρονική διεύθυνση του προολυμπιακού τουρνουά. Περίμενα μερικά δευτερόλεπτα με το ποντίκι μετέωρο πάνω από την επιλογή “Results”. Πήρα μια ανάσα, έκλεισα τα μάτια και το πάτησα. Δεν είμαι θρήσκος, αλλά τα λίγα αυτά εκατοστά του δευτερολέπτου μέχρι να εμφανιστούν τα τελευταία αποτελέσματα μου φάνηκε ότι έκανα 1000 προσευχές.
Κατεβαίνω, κατεβαίνω στην οθόνη ψάχνοντας της λέξη ”Greece”. Την βρίσκω. Γυρνάω σιγά σιγά το βλέμμα μου προς τα δεξιά να δω το σκορ ενώ οι σφυγμοί μου τρέχουν. Greece – Canada 10-6! Ένας μορφασμός κι ένα σφίξιμο των γροθιών ήταν ο σιωπηλός πανηγυρισμός μου. Το εισιτήριο για το Λονδίνο είχε επιτέλους σφραγιστεί!
Αυτή θα είναι η 9η συνεχόμενη φορά που η εθνική πόλο θα είναι πιστή στο ολυμπιακό της ραντεβού. Ο 9ος κρίκος σε μια αλυσίδα που ξεκινάει από το 1980 στη Μόσχα (με Σταθάκη, Αρώνη, Γιαννόπουλο, Καπράλο, Κεφαλογιάννη, Γιαννουρή και τα υπόλοιπα παιδιά) και φτάνει στο Λονδίνο το 2012. Δεν είναι πολλές οι χώρες που το έχουν καταφέρει αυτό, περνώντας πολλές φορές δια πυρός και σιδήρου (όπως σ’ εκείνο το προολυμπιακό του ’88 στο Περθ της Αυστραλίας - ακούς Ρίκα, τραύμα μου έχει μείνει με το Πέρθ). Έχουν περάσει δεκάδες παίκτες που έβαλαν το σκουφάκι με το εθνόσημο σε ολυμπιακούς αγώνες αυτές τις τρεις δεκαετίες. Πόσους ξέρετε; Πέντε; Δέκα; Αυτή ακριβώς όμως ήταν και είναι η πραγματική διαχρονική δύναμη αυτής της ομάδας: Μαζί ήμασταν δυνατοί και διακρινόμαστε, ατομικά ήμασταν άσημοι. Μια ομάδα στην οποία ο πληθυντικός πάντα κέρδιζε τον ενικό. Δεν είχαμε ονόματα κι επίθετα, ήμασταν «οι πολίστες».
Σε αυτά τα τριάντα χρόνια, αλλά και παλαιότερα, κάθε γενιά έβαζε το σκαλοπάτι της. Πάνω σε αυτό πάταγε η επόμενη κι έβαζε το δικό της. Έτσι, σιγά-σιγά η σκάλα που φτιάχτηκε οδήγησε ψηλά. Δημιούργησε παράδοση. Παράδοση κι ευθύνες. Ευθύνες και προσδοκίες. Έτσι η χθεσινή πρόκριση μπορεί να θεωρηθεί ως “business as usual” από κάποιους. Δεν είναι όμως έτσι. Κι όσοι έχουν περάσει το καρδιοχτύπι που έχει ένα προολυμπιακό τουρνουά το ξέρουν. Λυγίζει ομάδες που φαντάζουν αήττητες και σίγουρες.
Για να συμμετάσχεις στο πανηγύρι του αθλητισμού κάθε τετραετία πρέπει να πληρώσεις ακριβό αντίτιμο.
Μετά την εθνική ανδρών, σε μια εβδομάδα (ακριβώς όταν εμείς θα τρώμε το κοκορέτσι μας, στις 15 Απριλίου) ξεκινάει τη διεκδίκηση του δικού της Ολυμπιακού εισιτηρίου και η εθνική πόλο γυναικών που, ας μην το ξεχνάμε, είναι και η παγκόσμια πρωταθλήτρια. Παρά τον τίτλο, είναι κι εδώ δύσκολη υπόθεση η πρόκριση και η ομάδα πρέπει να πιάσει το maximum της απόδοσης για να περάσει. Είναι άλλωστε τόσο μικρές οι διαφορές μεταξύ των ομάδων. Καλή επιτυχία και στα κορίτσια λοιπόν. Όπως καλή επιτυχία επίσης και στην εθνική αντρών μπάσκετ που δίνει τη δική της μάχη για το εισιτήριο του Λονδίνου αρχές Ιουλίου στη Βενεζουέλα. Αν βάλουμε και την παρουσία της εθνικής ποδοσφαίρου στα γήπεδα του Euro τον Ιούνιο θα διαπιστώσουμε ότι ο Έλληνας στα ομαδικά αθλήματα πάει καλά. Μήπως να δοκιμάσουμε αυτή τη συνταγή και στα πολιτικά μας;
Ευχαριστούμε παιδιά που μας κάνατε για ακόμα μια φορά περήφανους, ιδιαίτερα όσους ασχολούνται ή ασχολήθηκαν με αυτό το άθλημα. Σε κάθε επιτυχία μας σηκώνετε κι εμάς τους παλιούς ψηλότερα και καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια. Ευχαριστούμε επίσης γιατί δεν έχουμε πια συχνά την πολυτέλεια να χαμογελάμε τον τελευταίο καιρό. Κι ο αθλητισμός εκτός από το να πολεμάει τον μύθο του «τεμπέλη Έλληνα» προς τα έξω, τονώνει το πεσμένο ηθικό μας, κάτι που έχουμε ιδιαίτερη ανάγκη σήμερα. Να παίξουμε επιτέλους με παίκτη παραπάνω…
Πηγή protagon.gr
θυμαμαι το Γιωργο Μαυρωτα ,αρχες δεκαετιας 1980 με προπονητη το Γιαννη Γιαννουρη, της παιδικης ομαδας του Ν.Ο.Βουλιαγμενης.Ειχαν ερθει για 4 μερες στον Ν.Ο.Ν .Ενα μικροκαμωμενο παιδακι,μια σταλια, να κυτταει στα ματια τον Γιαννη καθε φορα που εδινε εντολη να κανουν μια ασκηση.Μετα απο 6 χρονια στο κολυμβητηριο των Ιλισσιων,φοιτητες στο Μετσοβειο,το ιδιο βλεμμα να περιμενει οδηγιες απο τον Γιαννη.Μετα απο 20 χρονια μια τυχαια βολτα στην Πολυτεχνειουπολη να παρω ενα πιστοποιητικο απο την Γραμματεια.Κατα τυχη να βλεπω το Γιωργο να μπαινει σε μια αιθουσα να διδαξει Ενεργειακη Οικονομια και τους δικους του φοιτητες να τον κυττανε στα ματια .......
ΑπάντησηΔιαγραφή