Μόνος ολομόναχος




Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Τι έλεγα το Μάιο του 2010

Πανηγυρίζουν σήμερα οι φωστήρες του ΠΑΣΟΚ, για την επιτυχία του PSI.
Αφού αποδιάρθρωσαν τον παραγωγικό ιστό της Ελλάδας, χρέωσαν τη χώρα και τους πολίτες, πλούτισαν της GOLDMAN SACKHS, εξουθένωσαν το λαό, αποσάρθρωσαν τον κοινωνικό ιστό, θριαμβολογούν σήμερα, διότι αναδιαρθρώθηκε το χρέος της Ελλάδας προς τους ιδιώτες πιστωτές, την ίδια στιγμή που το τεράστιο χρέος προς τα Κράτη και της Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα παραμένει ανέπαφο.
Εάν η αναδιάρθρωση αυτή είχε γίνει με οργανωμένο τρόπο το Μάιο του 2010, τότε θα συμπεριλάμβανε το σύνολο του Ελληνικού χρέους, θα μπορούσαν να εξαιρεθούν τόσο τα Ελληνικά όσο και τα ξένα κοινωνικά ασφαλιστικά ταμεία και η χώρα δεν θα ήταν ανάγκη να περάσει την κολασμένη διετία, με την φυγή των καταθέσεων από τις τράπεζες, την αδιέξοδη μείωση των αμοιβών της μισθωτής εργασίας, το κλείσιμο των επιχειρήσεων.
Δυστυχώς οι άσχετοι Πασόκοι, που είχαν μάθει όλα τα προηγούμενα χρόνια να λειτουργούν μόνο με δανεικά γιγαντώνοντας το πελατειακό Κράτος για την επιβίωσή τους, λειτουργούσαν τότε ως λιοντάρια εν Καστελλορίζω.
Θα μου πείτε, ότι είμαι εκ των υστέρων προφήτης ή ότι τη στερνή μου γνώση να την είχα πρώτα.
Ε λοιπόν και εγώ σας αντιγράφω τί εγώ ένας μη ειδικός έλεγα τότε τον κρίσιμο χρόνο, στις 12 Μαΐου 2010.

Όμως θα υπήρχε και ένα ευνοϊκότερο σενάριο για τη χώρα μας και την οικονομία μας. Ένα σενάριο, που θα μας βοηθούσε σίγουρα.
Να πάμε σε μια ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους. Η ελεγχόμενη όμως αναδιάρθρωση απαιτεί συναινετικές διαδικασίες και τη συμπαράσταση της Ευρώπης. Αλλιώς δεν γίνεται. Επομένως και πάλι θα απαιτούντο σοβαρότατα μέτρα λιτότητας.
Τί λέω συγκεκριμένα.
Να πάμε συγκροτημένα σε μια αναδιάρθρωση που θα προέβλεπε διπλασιασμό του χρόνου αποπληρωμής και μείωση του χρέους κατά 40% περίπου με διαγραφή του. Βέβαια θα ήταν αναγκαίο να αποπληρωθούν κατά προτεραιότητα τα χρέη μας προς τα ασφαλιστικά ταμεία, ντόπια και ξένα. Δεν είναι δυνατόν τα ταμεία, που δίνουν συντάξεις, να πέσουν έξω, λόγω του Ελληνικού προβλήματος. Μόνο και μόνο από το γεγονός ότι χρωστάμε ένα σκασμό χρήματα στα ταμεία των εργαζομένων της Ευρώπης θάπρεπε να σκεφτόμασταν λίγο πριν μιλήσουμε.
Η αναδιάρθρωση του χρέους έτσι όπως την προείπα, εφόσον γινόταν συγκροτημένα και με συναίνεση των πιστωτών και με παράλληλα μέτρα λιτότητας, θα δημιουργούσαν άμεσα μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα και σταδιακή αποπληρωμή του χρέους. Θα ήταν πανεύκολο να συνδυασθούν τα μέτρα με σοβαρές προσπάθειες ανάπτυξης σε στοχευμένους τομείς και ταυτόχρονα δεν θα υπήρχε καμία ανάγκη επίθεσης στα εισοδήματα, μισθούς και συντάξεις των απόκληρων του τόπου.
Αυτό θα ήταν το ιδανικό σενάριο. Όμως δεν γίνεται διότι ακόμα οι ισχυροί του κόσμου δεν έχουν αντιληφθεί το μέγεθος του παγκόσμιου προβλήματος των χρεών.
Ο κόσμος μας ζει τα τελευταία χρόνια με μοχλεύσεις, δάνεια, παράγωγα, CDS και άλλα παράξενα, που μας έχουν οδηγήσει (ή έχουν οδηγήσει κάποιους) σε παράδεισους παρόμοιους των LSD

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου