Ηκουσα

Ηκουσα σήμερα μία είδηση: Ξένοι επιχειρηματικοί όμιλοι ενδιαφέρονται να επενδύσουν στη χώρα μας στους γνωστούς τομείς, όπως ο τουρισμός, οι τηλεπικοινωνίες, τα φωτοβολταϊκά, αλλά και σε έναν τομέα έκπληξη για τους πολλούς. Στον τομέα παροχών υγείας.

Είναι ακριβώς αυτό πούλεγα, μόνος εγώ, πριν από καναδυό μήνες. Ότι η χώρα μας είναι ο ιδανικός τόπος για να αναπτυχθεί ο τομέας της υγείας, ιδίως σε χρονίως πάσχοντες, στον τομέα αποκατάστασης αναπήρων, στον τομέα της προετοιμασίας ανθρώπων και των οικογενειών τους για το μεγάλο ταξίδι.

Η Αργολίδα, λόγω του κλίματος, της γειτνίασης με την Αθήνα και την Πάτρα, που αποτελούν τις βασικές πύλες εισόδου της χώρας, με τους αρχαιολογικούς χώρους, είναι ο ιδανικός τόπος για μια τεράστια ανάπτυξη στον τομέα αυτό.

Πατριώτες τη χάσαμε την ευκαιρία. Ο κυβερνητικός βουλευτής, που λέει πάντα ναι, σε κάθε αίτημα, λαϊκίστικο ή μη, η δημοτική αρχή, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης επέμεναν. Να μη χαθεί το μονάκριβο νοσοκομείο μας (το my precious, του άρχοντα των δαχτυλιδιών). Ούτε θέλησαν να ακούσουν ιδέες για ένα άρτιο κέντρο πρωτοβάθμιας περίθαλψης μαζί με ΤΕΠ που θα συνδύαζε ένα αναβαθμισμένο ειδικό νοσοκομείο και που θαδινε πνοή στη υγεία, στην οικονομία του τόπου, που θάσωζε ζωές. Επέμειναν και πολέμησαν να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν. Και προκειμένου να γίνει αυτό βρέθηκε το χάπι της διοικητικής συνένωσης. Τελικά τι ήταν αυτό το χρυσωμένο χάπι; Αντί να ονομάζεται διοικητής ο αρχηγός του νοσοκομείου θα ονομάζεται από τούδε και στο εξής υποδιοικητής. Κατά τα άλλα τα πράγματα θα παραμείνουν ως έχουν. Υποβαθμισμένες υπηρεσίες, τεράστιες ελλείψεις σε ειδικότητες, κουτσουρεμένες εφημερίες, απουσία κρεββατιών σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας.

Και θα συνεχίσουμε να τρέχουμε στην Αθήνα όταν συμβαίνει κάτι σοβαρό. Αρρώστησε σοβαρά το παιδί μας; Βουρ στο Παίδων στην Αθήνα. Έπαθες καρκίνο. Τρέξε με όλο το ασκέρι σου στην Αθήνα στα ειδικευμένα Ογκολογικά νοσοκομεία. Έπαθες κάτι σοβαρό στην καρδιά σου; Αθήνα και πάλι Αθήνα, που λέει και το άσμα. Χρειάζεται αξονική τα Σαββατοκύριακα, όταν αφημερεύει του Ναυπλίου; Ασθενοφόρο και πάμε για Τρίπολη.

Και τι περιμένουμε; Να βελτιωθεί η κατάσταση στο προσεχές μέλλον; Μα δεν αντιλαμβανόμαστε ότι τα κονδύλια θα μειώνονται χρόνο με το χρόνο; Ότι τα μηχανήματα, οι εξοπλισμοί οι κτιριακές εγκαταστάσεις θα φθίνουν; Ότι θα λέμε κάθε πέρσι και καλύτερα; Οτι το νοσκομείο με μαθηματική ακρίβεια θα υποβαθμίζεται;

Μια νεαρή γιατρίνα ήταν η μόνη που με παρρησία τους τα είπε. Είναι δυνατόν να χάσει η πόλη μας την ευκαιρία να δημιουργηθεί ένα σύγχρονο αναβαθμισμένο νοσοκομείο Παίδων και μαζί ένα σχετικά αναβαθμισμένο Γενικό Νοσοκομείο σε απόσταση 12 χιλιομέτρων από το Ναύπλιο; Οι άνθρωποι προτίμησαν την υποβάθμιση από την αναβάθμιση. Κατά τη γνώμη μου δεν μπορούν να δουν τίποτα πίσω από τα μυωπικά τους γυαλιά.

Εγώ, επαναλαμβάνω, θα πρόκρινα ένα ειδικό νοσοκομείο χρονίων παθήσεων ή ένα σύγχρονο νοσοκομείο για καρκινοπαθείς. Ένα νοσοκομείο που θα φρόντιζε άτομα με χρόνια αναπνευστική ανεπάρκεια δεν είναι ένα γηροκομείο, όπως ηλιθίως, ισχυρίσθηκαν μερικοί. Κάλλιστα αυτό το νοσοκομείο θα μπορούσε να ήταν κρατικό, για να προσφέρει υπηρεσίες στους πάσχοντες και ταυτόχρονα να είχε τη δυνατότητα για την αυτοδύναμη οικονομική του ανάπτυξη, δίδοντας ώθηση και στην οικονομία του τόπου.

Τελειώνω με αυτό. Φαντασθείτε το παιδί κάποιου καταφρονεμένου να αρρωστήσει σοβαρά. Ο πτωχός και καταφρονεμένος δεν έχει ΙΧ. Θα προστρέξει στο σταθμό των τρένων για να πάρει το σιδηρόδρομο, για την κατασκευή του οποίου τόσα ξοδέψαμε, για να πάει επειγόντως το παιδί του στην Αθήνα …….. (τελίτσες, τελίτσες, τελίτσες)