Το κόκκινο του Τσέλεπου

Διάβασα μια ωραία αντιπαράθεση στο blog της άλλης πρότασης.
Λέει ο Δήμος: "Το θέμα, νομίζω, μπαίνει ως εξής: Τι κάνουμε εμείς σε σχέση με τον Καλλικράτη;Πώς αντιδρούμε σε αυτή την εν πολλοίς αντιδημοκρατική, ανώφελη και επικίνδυνη μεθόδευση, που θα οδηγήσει τους δήμους στην κοινωνική αναλγησία και τη σίγουρη χρεωκοπία, τους κατοίκους τους στην ανεργία και στο περιθώριο, τη δημοκρατία να συρρικνώνεται....Η Αυτοδιοίκηση κάτω από τη μέγγενη του Καλλικράτη και τη δαμόκλειο σπάθη του ΔΝΤ και της Κομμισιόν κινδυνεύει να σβήσει.....Ας κρατήσουν ζωντανή την Αυτοδιοίκηση οι δυνάμεις που μέσα από αυτήν προωθούν τις απόψεις της δημοκρατίας, της συμμετοχής και της διαφάνειας."
Απάντησε ο Yiannis: "η διαφορά θάρθει από το ποιοί θα διοικήσουν τους Δήμους και τις Περιφέρειες κι όχι το πόσο μεγάλος ή μικρός είναι ένας Δήμος και που θα είναι η πρωτεύουσα του, αυτό έχει να κάνει με οικονομικά συμφέροντα και μόνο."
Ανταπάντησε κάποιος ανώνυμος:"Δεν αρκούν οι καλοί διαχειριστές όσες περγαμηνές εντιμότητας και ικανότητας και αν έχουν, για να διοικήσουν.Η διαφορά θα έρθει” με την ανατροπή του συστήματος που αποδεδειγμένα μέχρι σήμερα,διαφθείρει θεσμούς και πρόσωπα…"
Τέλος το λόγο το πήρε η γλυκιά η Μπριζίτ που τάχει χαμένα και λυπάται τα αρνάκια που ο βοριάς τα παγώνει.

Πώς το βλέπω εγώ.
Πολύ θάθελα νάναι τα πράγματα έτσι όπως τα λέει ο Yiannis. Να υπάρξει η δυνατότητα να έλθουν οι καλοί, να νικήσει ο Λούκυ Λουκ και να πάνε οι Ντάλτον φυλακή. Να μην έχει καμία σημασία ο όποιος Καλλικράτης και το μέγεθος των δήμων. Νε νικήσει ο ιδεαλισμός
Πολύ θάθελα να είναι τα πράγματα ωραία, ιδεατά και ιδεαλιστικά.
Δεν είναι όμως.
Τα πράγματα είναι άσχημα, καταπιεστικά και υλιστικά.
Οι δυνατοί γουστάρουν τους μεγάλους δήμους. Γουστάρουν τις ισχυρές γραφειοκρατίες, τους πολίτες στη γωνία, αμέτοχους παρατηρητές των εξελίξεων. Δυστυχώς στα γραφειοκρατικά σχήματα οι καλοί απομακρύνονται και τα αρνάκια της γλυκιά Μπριζίτ παγώνουν μέχρι που ψοφάνε.
Από τα γραπτά μας θα μπορείτε να καταλάβετε ότι με το Δήμο και τους υλιστές φίλους μου διαφέρουμε σε πολλά. Στο πώς ερμηνεύει ο καθείς μας τον Κεν Λόουτς, στο πώς θα αλλάξουμε τη μοίρα μας. Πώς θα την αλλάξουμε τώρα, όχι στον ιδεατό ιδανικό κόσμο του άφατου μέλλοντός μας. Όμως συμπίπτουμε στις διαπιστώσεις. Δεν έχουμε αυταπάτες για Καλλικράτεια ιδανικά και για Χολυγουντιανά σενάρια όπου πάντοτε οι καλοί επικρατούν του απεχθούς υπερκόσμιου κακού.
Διαφέρουμε ως προς την αντιμετώπισή των εξωγήινων υπεκυρίαρχων.
Και βέβαια δεν θα μας βοηθήσει ο Μπρους ή ο Σιλβέστερ.
Όμως και το ένα βήμα, ακόμα και αυτό των προτάσεων για την κοινωνική πολιτική είναι ένα βηματάκι. Και για να γίνει το βηματάκι άλμα, κανείς δεν περισσεύει. Όλοι μαζί πρέπει να το προσπαθήσουμε. Δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται ο δισταγμός. Ας βοηθήσουμε τον ανεξάρτητο κινηματογράφο, που δεν βασίζεται στους αστέρες Μπρους και Σιλβέστερ.
Αν βοηθήσει το Κέντρο Ελληνικού Κινηματογράφου για να βγει η ανεξάρτητη ταινία στις αίθουσες, εεε αυτό ας μην μας φοβίζει, ας μην μας απομακρύνει. Δεν μπορούμε να περιμένουμε το πότε θα φτιάξουμε την τέλεια ταινία, χωρίς καμία αρωγή. Ας μην περιμένουμε το πότε έτσι ξαφνικά οι αιθουσάρχες και οι θεατές έτσι από μόνοι τους σε ένα άδηλο μέλλον θα αποφασίσουν να παρακολουθήσουν το έργο μας. Μπορούμε και τώρα να το παρουσιάσουμε και να κόψουμε τα περισσότερα εισιτήρια.


ΥΓ Το κόκκινο του Τσέλεπου ήταν τελικά καλό.