20 Ιουλίου 1969

Ο πατέρας με δυσκολία είχε καταφέρει να πάρει διαβατήριο.
Ηταν 19 Ιουλίου 1969 και εγώ μόλις είχα βγει από το Νοσοκομείο και κοιμόμουνα στο σπίτι που είχαμε νοικιάσει στο Λονδίνο.
Μας ξύπνησαν οι γονείς μέσα στη νύχτα, μετά τα μεσάνυχτα. Ανοίξαμε το BBC για να δούμε το "μεγαλύτερο βήμα" που έκανε ποτέ άνθρωπος, πατώντας σε ένα άλλο ουράνιο σώμα εκτός από τη γη. Ναι πέρασαν κιόλας σαράντα χρόνια και εγώ παραμένω το παιδί που τότε ενθουσιάσθηκα με το βήμα στο φεγγάρι.
1979. Η γενιά της μεταπολίτευσης. Αμφιθέατρα, φοιτητικοί αγώνες, όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο. Ναι πέρασαν κιόλας τριάντα χρόνια και εγώ παραμένω το παιδί που τότε ενθουσιάσθηκα με την προσμονή του δικαιότερου κόσμου.
1989. Επιστροφή στη γενέτειρα. Πρωτοβουλία Δημοτών Ναυπλίου. Απόπειρα. Αγώνες για την πόλη μας. Ναι τα παιδιά του τότε πιστεύαμε ότι θα κάνουμε καλύτερο τ΄Ανάπλι μας. Ναι πέρασαν κιόλας είκοσι χρόνια και εγώ παραμένω το παιδί που τότε ενθουσιάσθηκα και ακόμα πιστεύω ότι θα βελτιώσουμε τα πράγματα έστω και στο μικρό μας τούτο τόπο.
2009. Ολα τα Τσ... οι διάδοχες καταστάσεις του και οι συνεργάτες των διαδόχων καταστάσεων κυριαρχούν ακόμα. Εγώ όμως σαν παιδί ονειρεύομαι ακόμα το μεγάλο βήμα του ανθρώπου στη σελήνη 40 χρόνια μετά. Είμαι μαζί με το νέο που σε χθεσινό του σχόλιο απευθυνόμενος στον κατά πολύ νεώτερό μου Πρόεδρο της ΔΕΠΑΝ, τούπε "επιτέλους ξεκουμπιστείτε εσείς οι γέροι, κάντε χώρο για τους νεώτερους". Εγώ σαν ένα ρυτιδιασμένο μικρό παιδί πολύ επιθυμώ να τα πάρω τα μπογαλάκια μου και να κάνω το δικό μου μεγάλο βήμα.
Ας μου μείνει το ιστολόγιό μου να ονειρεύομαι.
Πούναι οι νέοι; Να κάνουμε άκρη για χάρη τους για να φύγουν τα Τσ... και τα παρακλάδια τους και οι συνεργάτες τους.
(Την ανάρτησή μου αυτή την αφιερώνω σένα θύμα των Τσ... στη σκυλίτσα μου πούφυγε νωρίς.)