Τα φώτα των Χριστουγέννων

Γνωρίζω τι δεν είναι Χριστούγεννα για μένα.

Οι καθιερωμένες ευχές των πολιτικών.

Το άναμμα των φώτων από την Σταματίνα Τσιμτσιλή, που μόλις τελευταία πληροφορήθηκα την ύπαρξή της.

Τα παγοδρόμια σε μια χώρα που ακόμα λάμπει ο ήλιος.

Το να δίνουμε πενήντα ολόκληρα χιλιάρικα σε ένα άτομο για τον στολισμό των Χριστουγέννων και για εκδηλώσεις προκάτ.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατακλύζονται από φωτογραφίες με χριστουγεννιάτικους στολισμούς πόλεων, με παιδιά που λένε τα κάλαντα, τον ζωγραφικό πίνακα του Γύζη, την φωτογραφία της οδού Σταδίου το έτος χίλια εννιακόσια εξήντα κάτι, που τότε δήθεν όλα ήταν ιδανικά και λαμπερά.

Ωραίες αναρτήσεις.

Όμως για εμένα η φωτογραφία πουθα έπρεπε να συγκινεί περισσότερο είναι η "φάτνη" της οικογένειας του ανώνυμου Μουσουλμάνου "Χασάν" Η προσφορά σε αυτούς ενός γεύματος, ενός μικρού δώρου στα μικρά παιδιά του. Αυτό θα ήταν Χριστούγεννα

Χριστούγεννα
Η μεγάλη γιορτή όλων των χριστιανών που πίστεψαν στην έλευση του Υιού του Θεού.
Όμως τα Χριστούγεννα δεν αφορούν μόνον την Χριστιανοσύνη.
Αφορούν και την οικογένεια του μουσουλμάνου "Χασάν"
Είναι η μεγάλη γιορτή κάθε ανώνυμης Μαργαρίτας που το βράδυ τραγουδάει για την Πύλη του Πολιτισμού και την άλλη μέρα πρωί πρωί μαζεύει βιβλία για τους φυλακισμένους. Υποκλίνομαι σε κάθε ανώνυμη Μαργαρίτα.
Είναι η μεγάλη γιορτή του κάθε ανώνυμου Λευτέρη ή άλλου παπά, που μέλημά του δεν είναι μόνον να αιωρεί πάνω κάτω το θυμιατό, αλλά και να προσφέρει στους ανήμπορους. Είναι η γιορτή της κάθε ανώνυμης κυρίας Γεωργίας, που ετοιμάζει γεύματα για τους έχοντες ανάγκη.Υποκλίνομαι σε κάθε ανώνυμο Λευτέρη και Γεωργία.
Είναι η μεγάλη γιορτή της κάθε ανώνυμη Βούλας, που τρέχει ολημερίς και οληνυκτίς, για να μπορέσει ένας Σύλλογος προσφοράς, να επιτελέσει το σκοπό του. Υποκλίνομαι σε κάθε ανώνυμη Βούλα
Είναι η γιορτή του κάθε ανώνυμου μικροέμπορα που αυτές τις μέρες περιμένει για να βγάλει σπασμένα μηνών.
Είναι η γιορτή του κάθε ανώνυμου Γιώργου, που ξημερώματα τραγουδάει τα κάλαντα και τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια στις γειτονιές της πόλης. Αχ αυτές οι νυκτερινές χριστουγεννιάτικες μελωδίες.....
Είναι η γιορτή όλων των παιδιών του κόσμου, που όλα πρέπει να πάρουν ένα μικρό δωράκι και να θαμπωθούν από τα φώτα των Χριστουγέννων. Και τα ολόφωτα Χριστούγεννα δεν έχουν την χρεία Τσιτσιμλή (αλλιώς  έγραψα το όνομά της  παραπάνω. Αλλά στην τελική τι σημασία έχει αυτό;).
Ναι δεν πρέπει να αφήσουμε την πόλη σκοτεινή. Αλλά να δώσουμε πενήντα χιλιάρικα για να την φωτίσουμε; Και την ίδια στιγμή η φάτνη του κάθε ανώνυμου Χασάν να είναι αδειανή από τα μικρά αντικείμενα που φέρνουν χαρά στα παιδιά;
Ναι να την φωτίσουμε την πόλη, αλλά δεν είναι δυνατόν να μην χρησιμοποιούμε τον περσινό και τον προπέρσινο φωτισμό και διάκοσμο και να  προμηθευόμαστε κάθε χρόνο νέο εξοπλισμό και φωτάκια. Όλα από την αρχή; Όμορφοι δεν ήταν οι φωτισμοί στους φοίνικες της πόλης άλλες χρονιές; Γιατί να μην το ξανακάνουμε με ίδια μέσα και με μικρότερες δαπάνες; Τι θα άλλαζε εάν τα φώτα τα άναβε αφιλοκερδώς ένας ντόπιος σελεμπριτάς, εάν επιθυμούμε κάτι τέτοιο με σελεμπριτάδες;
Να τις φωτίσουμε τις πλατείες της πόλης. Όμως δεν μπορούμε να λησμονήσουμε το να φέρουμε το πνεύμα των Χριστουγέννων στις φυλακές της πόλης, στο νοσοκομείο, στο γηροκομείο. Εκεί θα έπρεπε να επικεντρώσουμε τις προσπάθειές μας.
Και λάμπουν τα πρόσωπα των παιδιών όταν αντικρίζουν τα φώτα των Χριστουγέννων και με το δωράκι που θα πάρουν, όμως τα Χριστούγεννα που θα τους έμεναν αξέχαστα θα ήταν αυτά που με κάποιο μαγικό τρόπο, που οι δικοί μας ιθύνοντες ουδόλως φαντάζονται, η πόλη θα ξεχείλιζε από αγάπη και προσφορά.
Και το πιο σπουδαίο απ΄όλα που θάπρεπε να πω για τα Χριστούγεννα. Έτσι και για να γκρινιάξω λίγο.  Η γκρίνια έξις δευτέρα φύσις.
Δεν σώζει την κατάσταση η ημέρα των Χριστουγέννων. Και η προσφορά της κάθε ανώνυμης Μαργαρίτας είναι σταγόνα στον ωκεανό των προβλημάτων των ανήμπορων και των δυστυχισμένων.
Για τους ενδεείς και τους ανήμπορους κάθε μέρα πρέπει να είναι Χριστούγεννα
Δουλειές χρειάζονται προς τούτο.
Και απαιτείται φαντασία. Άνευ ονείρων και φαντασίας αριστερά δεν υφίσταται. Διαχειριστές θα γίνουν και αυτοί, όπως και οι προηγούμενοι.

Προτίθενται, λέει, να καθιερώσουν δεκατιανό γεύμα σε όλα τα σχολεία.
Θα γίνει λοιπόν ο διαγωνισμός για τα γεύματα, θα κάνουν τις προσφορές τους οι Γρηγόρηδες, οι Βενέτηδες και η εταιρεία που παίρνει το όνομά της από το πιο ψηλό βουνό του κόσμου και θα τους ανατεθεί να φέρνουν την τυρόπιτα των δέκα και τον προκατ χυμό. Έτσι δημιουργούμε και ενισχύουμε τις λογικές του ετοιματζίδικου, του πρόχειρου, του ανθυγιεινού, της ξεπέτας.
Αν όμως υπήρχε φαντασία στην εξουσία...... Και αν δεν έμεναν προσκολλημένοι στις ιδεοληψίες τους.
Σε κάθε σχολειό της πόλης μας υπάρχουν άνεργοι γονείς.
Ας τους δώσουμε την ευκαιρία να δημιουργήσουν κοινωνικές επιχειρήσεις. Να χρησιμοποιήσουν τους χώρους παρασκευής γευμάτων των κρατικών και κοινωνικών δομών. Ας προσφέρουμε με αυτό τον τρόπο ένα επιπλέον έσοδο στο συσσίτιο της Ευαγγελίστριας. Να  προμηθευτούμε αποχυμωτές για να πίνουν τα παιδιά φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκαλιού. Να βρούμε δίκτυα προμηθευτών φρούτων και αγροτικών προϊόντων πιστοποιημένων. Να τα  προμηθευόμαστε, από εδώ. Από τον τόπο μας.  Ποιότητα και όχι πλαστικό φαγητό. Να προσφέρουμε κίνητρο στους πρωτοπόρους παραγωγούς να προσπαθήσουν ακόμα παραπάνω για ακόμα καλύτερη ποιότητα.  Να δώσουμε ένα έσοδο στους άνεργους γονείς. Όχι στους Γρηγόρηδες.
Να κινητοποιήσουμε τελικά την κοινωνία.
Και έσοδα για όλο αυτό το σχέδιο μπορούν να βρεθούν. Υπάρχουν πηγές. Λεφτά υπάρχουν γι΄όλο αυτό. Αλλά θα πάνε στους βενέτηδες
Δυστυχώς είναι δύσκολο να ξεριζώσουμε τις ιδεοληψίες ετών. Να τις ξεριζώσουμε από το κεφάλι ακόμα και από αρμόδιους που θα έπρεπε να είναι ευαισθητοποιημένοι στο πρόβλημα της παιδικής παχυσαρκίας.
(Η όλη ιδέα για το ποιοτικό δεκατιανό στα σχολεία είναι του Μιχάλη Τριανταφυλλίδη, χρόνια αγωνιστή της ανανεωτικής αριστεράς)