Στο παράλληλο σύμπαν άπαντα τα προβλήματα επιλύονται.

Ήταν τέτοια εποχή πέρσι.
Μαθητές, αλλά όχι μόνον μαθητές, του μουσικού σχολείου έκαναν διαδήλωση διαμαρτυρίας  στο Ναύπλιο για τα προβλήματα που υπήρχαν στο  Σχολείο τους στην Πρόσυμνα.
Είναι πολύ θετικό η νέα γενιά  να βγαίνει έξω από τα ίντερνετ καφέ, να διαδηλώνει και να διεκδικεί.
Και ναι Πρέπει να  δοθεί προτεραιότητα στην Παιδεία, αλλά και στα Πειραματικά σχολεία και τα σχολεία ειδικής αγωγής.
Βγήκαν λοιπόν οι μαθητές πέρσι στους δρόμους  και διαμαρτυρήθηκαν κατά της χούντας και των δυνάμεων κατοχής που  είχαν καταλάβει την χώρα μας και είχαν προκαλέσει τα προβλήματα στα σχολεία τους. Και μαζί τους στη διαδήλωσή τους ήσαν και μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι. και κάποιος μπροστά τους καθοδηγούσε. Εκπαιδευτικοί και γονείς. Ναι. Τα παιδιά σε αυτή την τρυφερή ηλικία είχαν πιστέψει ότι ζούμε σε καθεστώς κατοχής. Και οι μεγάλοι για τους δικούς τους λόγους χαιρόντουσαν για την διαστρέβλωση  της ιστορίας και των γεγονότων. Και αδιαφορούσαν για την προσβολή που γινόταν στους ήρωες αγωνιστές και τα θύματα των θηριωδιών. Κατοχή είπαν να γράψουν πέρσι ότι είχαμε, επειδή δεν είχε μπει λεωφορείο να πηγαίνει τους μαθητές στην άλλη άκρη της Αργολίδας, εκεί όπου οι φωστήρες μας αποφάσισαν να φτιάξουν το Μουσικό Σχολείο.


Δεν ξέρω το γιατί, αλλά δυστυχώς πολλές φορές προκαλεί γέλωτα η ανημπόρια του άλλου ή η τραγική κατάσταση στην οποία  περιέρχεται. Γελάει ο κόσμος με κάποιον που θα φάει μια θεαματική τούμπα. Πολλά  ανέκδοτα αναφέρονται στην σεξουαλική ανικανότητα ή στην επιθυμία ενός μικρού λαγού να κυριαρχήσει στα ζώα της ζούγκλας. Παλαιότερα υπήρχαν εκείνα τα απαίσια ρατσιστικά ανέκδοτα με τα "νομιστεράκια'.

Ντρέπομαι αλλά γέλασα όταν ο φίλος μου είπε ότι μετά από τόσα χρόνια  ξαναβγήκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί. Θυμόμουν τον γονιό που φώναζε και διαμαρτυρόταν μαζί με άλλους πολλούς, και δικαίως, για το τραγικό κτηριακό πρόβλημα του δεύτερου και πέμπτου δημοτικού σχολείου στο Συνοικισμό.  "Μα πρέπει να έχουν τελειώσει πλέον τα παιδιά σου από το σχολείο", του λέω αφελώς. "Ποια παιδιά μου" μου απαντάει "η κόρη μου μεγάλωσε τέλειωσε και το Λύκειο, παντρεύτηκε και τώρα πάει το εγγονάκι στο σχολείο". Ο μπαμπάς έχει γίνει παππούς, η μικρή μαθήτρια έγινε μαμά και τώρα πάει το εγγονάκι σχολείο. Τα προβλήματα όμως παραμένουσι ως είχον (ίσως να διδασκόντουσαν και την καθαρεύουσαν όταν ξεκίνησαν τα προβλήματα στα συστεγαζόμενα σχολεία να υφίστανται). Είπαμε τότε η λύση να δοθεί με τη μετατροπή του εξαιρετικού κτηρίου των Καπναποθηκών σε σχολείο. Στην αρχή, που υπήρχαν και αφειδώς τα κονδύλια, δεν μας άκουσαν. Θέλησαν να προχωρήσουν τις ανοησίες να γίνει μέρος του στρατοπέδου πολυκατοικίες υπέρ των αξιωματικών και ο υπόλοιπος χώρος να παραχωρηθεί για την ανέγερση σχολικών μονάδων!!!! Όλο αυτό το ανόητο με την τσιμεντοποίηση και άλλου τμήματος της πόλης βεβαίως δεν προχώρησε. Μα σε ποιον κόσμο ζούσαμε; Μέσω πολυκατοικιών, πρώτων κατοικιών, παροχών και αντιπαροχών να θέλουμε να πάμε μπροστά. Οι ιθύνοντες κάποια στιγμή  υιοθέτησαν την δικιά μας πρόταση για την μετατροπή των παλιών  Καπναποθηκών σε πρότυπο από πολλές πλευρές  σχολείο. Έγιναν και πληρώθηκαν (εμείς οι πολίτες πληρώσαμε) και κάποιες μελέτες. Που καταλήξαμε; Ο τέως μπαμπάς και νυν παππούς να διαμαρτύρεται ακόμα. Και ξεχωριστό σχολείο για το πέμπτο Δημοτικό δεν θα έχουμε όσο εγώ ζω σε αυτό το μάταιο κόζμο.


Κάποτε η καρδιά που κτυπούσε στα χωριά μας ήταν οι συζητήσεις στο καφενείο με την παρουσία του προέδρου της Κοινότητας, του γραμματικού, του παπά του χωριού, καμιά φορά του αστυνόμου και βεβαίως βεβαίως του δάσκαλου. Το σχολειό στο χωριό ήταν το κεντρικό στοιχείο της κοινωνικής λειτουργίας του μικρού  χώρου. Όλοι οι κάτοικοι φρόντιζαν το τοπικό σχολείο και ουδείς είχε διανοηθεί να το υποβαθμίσει. Αλλά οι καιροί άλλαξαν. Στα σημερινά σχολεία χρειάζεται ο καθηγητής των Αγγλικών, ο γυμναστής.  Τα εξαθέσια δημοτικά σχολειά αναβαθμίσθηκαν και τα μονοθέσια και διθέσια μαράζωσαν. Οι περισσότεροι γονείς άρχισαν να μην στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο του χωριού και εύρισκαν κάθε είδους τερτίπι για να τα στείλουν στο δημοτικό της πρωτεύουσας του νομού. Και βεβαίως ήλθε κάποια στιγμή η ώρα να προχωρήσουμε σε συγχωνεύσεις δημοτικών σχολείων. Κάποιοι κάτοικοι, αλλά και εκπαιδευτικοί, δυστυχώς, δεν αντελήφθησαν ότι όλα αλλάζουν γύρω μας και πρέπει να δούμε το αύριο με τα μάτια της αυριανής μέρας. Και με τα δικά τους μέτρα και σταθμά οι κάτοικοι του Παναρητίου διαμαρτυρήθηκαν. Και σήκωσαν και πανώ. Που έμεινε ξεσκισμένο για αρκετό καιρό σε αυτόν το ανθρωποκτόνο και ψευδεπίγραφο δρόμο της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων.  Και σήμερα τα παιδιά του Παναρητίου φοιτούν σε ένα εξαιρετικό, απ΄ότι ακούω, εξαθέσιο δημοτικό σχολείο στο Ανυφί.

Και έτσι χωρίς σχέδιο πήραν κάποτε μία μαχαίρα και περιέκοψαν την τεχνική εκπαίδευση αντί να την ενισχύσουν. Και απέλυσαν καθηγητάδες των τεχνικών λυκείων. Έτσι οριζόντια και κάθετα. Ουδείς μελέτησε ποιες τεχνικές ειδικότητες πρέπει να αναπτύξουμε και ποιες να μειώσουμε ή και να καταργήσουμε. Και αντί να δούμε με ένα άλλο μάτι τα τεχνικά επαγγελματικά Λύκεια και τα διάφορα ΙΕΚ και τις τεχνικές σχολές, κάναμε τότε ο,τι χειρότερο μπορούσαμε. Περικόψαμε ειδικότητες και απολύσαμε καθηγητές. Και δικαίως κάποιοι τότε ξεσηκώθηκαν και αντέδρασαν. Όμως σήμερα δεν υπάρχει στον ορίζοντα το παραμικρό ενθαρρυντικό. Σχολειά έκλεισαν. Άλλα άργησαν να ανοίξουν. Η τεχνική εκπαίδευση παραπαίει. Στα ειδικά σχολεία η κατάσταση είναι τραγική. Αλλά ουδείς σήμερα διαμαρτύρεται έντονα και ουδείς έχει κάποιο σχέδιο για την αυριανή μέρα.

Μια κοπελιά πριν τρία περίπου χρόνια ανέλαβε να κινητοποιήσει την τοπική μας κοινωνία για τα χάλια του νοσοκομείου μας. Είχε το θάρρος και έστησε και τραπεζάκι έξω από το Δημαρχείο Ναυπλίου και ζητούσε υπογραφές. Και κατάφερε και μάζεψε χιλιάδες. Μπράβο της. Αξιέπαινη. Όμως οι υπογραφές από μόνες τους δεν φέρνουν κονδύλια που είναι αναγκαία για την καλή λειτουργία ενός νοσοκομείου. Και η κατάσταση τα τελευταία χρόνια χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Και τώρα που ήλθαν αυτοί που αποκαλούσαν δολοφόνους τους προηγούμενους η κατάσταση των νοσοκομείων μας είναι σχεδόν υπό διάλυση. Μία νοσηλεύτρια και εγώ δεν ξέρω ανά πόσους ασθενείς. Πριν λίγο καιρό δεν είχαμε αναισθησιολόγο. Ήδη, λένε, ότι δεν έχουμε καρδιολόγο. Τα αναγκαία υλικά αρχίζουν και εξαφανίζονται. Τώρα ποιος φταίει; Οι δολοφόνοι και οι προδότες;

Ναι να φωνάξουν οι πολίτες. Ναι να βάλουμε τις υπογραφές μας. Ναι να διατρανώσουμε το "κάτω τα χέρια από το νοσοκομείο Ναυπλίου". Ναι να αγωνισθούμε για την τεχνική εκπαίδευση για το κτηριακό στα  σχολεία να υπάρχουν όλες οι ειδικότητες για τους μαθητές του μουσικού σχολείου και λεωφορεία να τους μεταφέρουν.

Αλλά πρέπει να αντιληφθούμε ότι ουδείς θα σώσει την κατάσταση αν δεν υπάρξει σχέδιο στο τι θέλουμε να κάνουμε σε αυτή την χώρα και ποιες είναι οι προτεραιότητες.

Και εγώ δεν κολώνω να πω αυτό που πιστεύω. 

Όχι. Η χρεοκοπημένη Ελλάς δεν χρειαζόταν να ξαναπροσλάβει του πεντηκοντούτεις εργαζόμενους της ΕΡΤ. Δεν ήταν αυτή η προτεραιότητα στις ανάγκες μας. Ας την κάνανε καλύτερη και δημοκρατικότερη τη ΝΕΡΙΤ.  Αγανακτώ όταν βλέπω όλα αυτά τα προγράμματα κονσέρβα που παίζουν τα κρατικά κανάλια. Γιατί τους προσλάβαμε; Δεν υπήρχε προτεραιότητα σε γιατρούς, νοσηλευτές, καθηγητές; Γιατί να προσλάβουμε τις καθαρίστριες για να τις μετατάξουμε λίγους μήνες αργότερα σε γραφεία; Και μετά να αναγκαζόμαστε να προσλάβουμε άλλες καθαρίστριες με έναν ταπεινωτικό μισθό; Τι αριστερά είναι αυτή; Γιατί να μην προσλάβουμε τρεις-τέσσερες χιλιάδες νέους που παίζουν στα δάκτυλα τους υπολογιστές για να μπορέσουμε να πατάξουμε την φοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο, την εισφοροδιαφυγή; Είναι δυνατόν οιοσδήποτε σοβαρός άνθρωπος να υποστηρίζει ότι η προτεραιότητα ήταν ο 60χρονος γραφιάς της ΕΡΤ που είχε προσληφθεί επί των πράσινων ή των γαλάζιων, διότι τώρα έγινε φαιοκόκκινος και όχι οι ελεγκτές της παράνομης και μαύρης εργασίας; Όχι δεν είναι προτεραιότητα στην χρεοκοπημένη χώρα μας να φτιάξουμε κάποια σαπάκια αεροπλάνα. Τα σχολειά μας πρέπει κατά προτεραιότητα να φτιάξουμε.

Θα φωνάξουμε, λέει, και πάλι για το νοσοκομείο Ναυπλίου. Και θα συγκληθεί εκ νέου το δημοτικό συμβούλιο. Και θα εκδοθεί ομόφωνο ψήφισμα για να διεκδικήσουμε κονδύλια και προσωπικό. Δυστυχώς και πάλι δεν θα γίνει απολύτως τίποτα. Πλέον δεν φτάνει και η ενοποίηση των δύο νοσοκομείων του νομού, που έπρεπε να είχε γίνει δεκαετίες τώρα (άλλη αμαρτωλή ιστορία). Κραυγές αγωνίες εκπέμπονται πλέον από όλες τις γωνιές της Ελλάδας. Ακόμα και τα βασικά μας νοσοκομεία δυσκολεύονται να λειτουργήσουν. Καταρρέει φίλοι μου η χώρα.

Τώρα απαιτείται ένα σχέδιο με το οποίο το νοσοκομείο μας με την καλή υποδομή, το εξαιρετικό προσωπικό του θα μπορέσει να προσελκύσει έσοδα. Τα έχει πει παλαιότερα ο αιρετικός. Υπάρχει η δυνατότητα. Η θέληση ελλείπει για να κάνουμε τις απαραίτητες κινήσεις για την αναβάθμισή του νοσοκομείου. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι μετακινούνται και καταβάλλουν τεράστια ποσά για οδοντιατρικό τουρισμό. Για κέντρα αποκατάστασης τραυμάτων. Για  εξωσωματικές. Για αρθροπλαστικές κλπ. Εχουμε όλες τις δυνατότητες που να πάρει ο σατανάς. Αν περιμένουμε να μας στείλουν προσωπικό και χρήματα, αυτοί που χθες προσέλαβαν και άλλους συμβούλους στο γραφείο του βγαλμένου από το Κρεμλίνο τοτέμ Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης, χαθήκαμε. Μετά το παράλληλο με το μνημόνιο πρόγραμμα ανήγγειλε ότι θα δημιουργήσουμε και παράλληλο τραπεζικό σύστημα.

Το παράλληλο σύμπαν. Το χάσαμε τελείως.......