Είχα αρχίσει να γράφω, με βαρεμάρα είναι η αλήθεια, για το φιάσκο του έργου της εκβάθυνσης του Αναπλιώτικου λιμένα, για τις ευθύνες που υπάρχουν και για την επί του θέματος αυτού ανυπαρξία της αντιπολίτευσης.
Και τότε άκουσα στην τιβί την αναγγελία για την επιβολή φόρου στο εμφιαλωμένο κρασί.
Και ευθύς και παραχρήμα η βαρεμάρα στο γράψιμο του κειμένου για τα χάλια μας με αυτό που συμβαίνει με το έργο με την φαγάνα που έπρεπε να σκάψει τον βυθό του λιμανιού, μετατράπηκε σε αίσθημα θυμού, που σίγουρα θα με κάνει να τελειώσω το κείμενο σε λίγα λεπτά της ώρας. Γράφω πρίμα βίστα. Χωρίς να έχω σκεφτεί ένα σκελετό ή τα επιχειρήματα που θα χρησιμοποιήσω. Αλλά είναι βέβαιο ότι γράφοντας θα μου προκύψουν ιδέες για να τις αποτυπώσω στον κυβερνοχώρο για να τις διαβάσουν οι μερικές εκατοντάδες που συνήθως αναγιγνώσκουν τις "σοφίες" μου. Και το καλό είναι ότι ήδη από τον τοίχο του Νίκου Τσούκαλη στο φατσοβιβλίο, έχω βρει την γελοιογραφία που πάει με το θέμα.
Μα είναι τόσο ανίκανοι; Τόσο άχρηστοι; Τόσο πολύ ιδεοληπτικοί;
Μα φόρο στο εμφιαλωμένο κρασί; Λένε για ένα ευρώ στο μπουκάλι!!!!! Αλλά και πολύ λιγότερο να είναι.......
Οι μικροί και μεσαίοι οινοποιοί έχουν κάνει τεράστια άλματα προόδου τα τελευταία χρόνια και μέσα στη δύσκολη εποχή της κρίσης. Έχουν βελτιώσει την ποιότητα. Έχουν δημιουργήσει μεγάλα κρασιά. Έχουν αυξήσει τις εξαγωγές. Έχουν δώσει δουλειά σε πολύ κόσμο. Έχουν πληρώσει πολλούς φόρους και εισφορές.
Ο Ελληνας καταναλωτής κρασιού έχει γευθεί εξαιρετικούς επιτραπέζιους οίνους σε προσιτές τιμές σε όμορφες βραδιές συνάξεων φίλων και συγγενών. Μια εξαιρετική στιγμή της ζωής μας μπορεί να έχει συνοδευθεί με έναν μεγάλο ερυθρό οίνο, που μπορεί να τον έχουμε πληρώσει κάτι παραπάνω, αλλά.... c' est la vie mon amie.
Το καλό Ελληνικό κρασί ίσως ήταν ο μοναδικός τομέας μαζί με τον τουρισμό που έδινε ελπίδες ότι η Ελλάδα μας έχει κάποιες ελπίδες να ξεπεράσει τα προβλήματα.
Μόνον η ποιότητα στην παραγωγή και στις υπηρεσίες μπορεί να μας δώσει προοπτική σαν χώρα, σαν κοινωνία, σαν οικονομία. Ειδικά όταν η ποιότητα συνδυάζεται με προσιτή τιμή.
Και εκεί πήγαν οι πολιτικά ηλίθιοι να καλύψουν τα ελλείμματά τους. Και όταν ομιλώ για ελλείμματα δεν αναφέρομαι μόνον στα οικονομικά κενά. Αντί να φορολογήσουν τα εισαγόμενα είδη (π.χ. μοσχαρίσιο κρέας) πλήττουν τον δυναμικό τομέα της Ελληνικής οικονομίας.
Δεν αντιλαμβάνονται ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος των παραγωγών σταφυλόκρασου, των οινοποιών επιτραπέζιου οίνου, των διακινητών και των εμπόρων πηγαίνουν για κέρδος τριάντα-σαράντα λεπτών στην φιάλη των τριών ή τεσσάρων ή πέντε ή έξη ευρώ; Και όπως λέει ένας φίλος μου από τη Νεμέα που ασχολείται με τα κρασιά: "Η τιμή του σταφυλιού που πουλάει ένας αμπελουργός είναι τριάντα λεπτά το κιλό. Πως να μην αισθανθεί μαλάκας ayt;ow που ξυπνάει πρωί και δουλεύει μέσα στο λιοπύρι και το κρύο για τριάντα λεπτά και ο άλλος ζητάει 50 πίνοντας καφέ στο Κολωνάκι". Και πράγματι. Φαίνεται ότι οι άνθρωποι με την "αριστερή" ταυτότητα έχουν μάθει από τα εστιατόρια του Κολωνακίου, όπου πληρώνουν την φιάλη του κρασιού πάνω από πενηντάρικο και σου λένε ότι δεν τρέχει τίποτα να επιβαρυνθούμε και ένα ευρώ ακόμα. Και να καταλάβαιναν και την ποιότητα του κρασιού που καταναλώνουν στα κυριλέ εστιατόρια,..... Θα τους κατανοούσα λίγο αν αντιλαμβανόντουσαν. Όμως δεν ρουφούν τη ζωή αυτοί οι άνθρωποι. Αριστεροί στο φαίνεσθαι είναι
Αγαπητοί μου, η λύτρωση για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας είναι μόνον ένα. Να αυξήσουμε την παραγωγή, να κυκλοφορήσει πιο γρήγορα το χρήμα, να γευθούμε τη ζωή σαν πολίτες, να καταναλώνουμε σε είδη που παράγουμε στην χώρα και ει δυνατόν στον τόπο μας, να στραφούμε στην ποιότητα, να είμαστε εξωστρεφείς. Πάντως δεν είναι λύση να υπερφορολογούμε δυναμικούς τομείς της οικονομίας, για να έχουμε καθήμενους υπαλλήλους στην ΕΡΤ. Να εισπράξουμε πολύ περισσότερα όχι από αύξηση φόρων και εισφορών, αλλά από την μεγαλύτερη παραγωγή-κατανάλωση - εξαγωγές ποιοτικού Ελληνικού οίνου.
Και θα έπρεπε να σκεφτούμε και τρόπους προώθησης της Ελληνικής παραγωγής. Και να εξερευνήσουμε τρόπους σύνδεσης της τοπικής παραγωγής με τις τοπικές κοινωνίες.
Θα πω λοιπόν αυτή τη νέα "σοφία".
Το Ναύπλιο είναι το επίκεντρο των δύο οινικών περιοχών της χώρας μας με τις περίφημες τοπικές ποικιλίες του μοσχοφίλερου και του αγιωργίτικου. Μπορεί να μην έχουμε ακριβώς στα περίχωρά μας τα αμπέλια αυτά, όμως εδώ ζουν κάποιοι από τους σπουδαίους οινοπαραγωγούς. Άλλωστε ούτε ακριβώς έξω από το Μπορντώ, είναι φυτεμένα τα αμπέλια από τα οποία παράγονται τα πανάκριβα ομώνυμα κρασιά. Στην ευρύτερη περιοχή καλλιεργούνται και σε κάποια απόσταση από την Γαλλική αυτή πόλη είναι τα όμορφα οινοποιεία.
Ας προβάλλουμε λοιπόν το γεγονός ότι η πόλη μας είναι η πόλη των φημισμένων κρασιών. Ας πούμε και κανα ψεματάκι ή μάλλον καμιά υπερβολή. Χρειάζονται και τα "παραμύθια" για μεγάλους. Αρκεί βέβαια να είμαστε σοβαροί και να σεβόμαστε του Νεμεάτες, του Ανω Δολιανίτες, του Μαντινέους. Να ζητήσουμε τη συνεργασία τους. Όλοι θα ωφεληθούμε σε μία τέτοια περίπτωση. Πουλάει το Ναύπλιο και θα ωφεληθούμε και εμείς και οι εκεί αμπελουργοί και οινοποιοί. Και όλοι όσοι σχετίζονται με το κρασί.
Να διοργανώσουμε εκδηλώσεις.Γιορτές ποιοτικού κρασιού. Εκθέσεις. Οινικές παρουσιάσεις. Να υπάρξει σύνδεση της πολιτιστικής ζωής του Ναυπλίου με τους τοπικούς οίνους. Να γνωρίζουν όλοι οι εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες του Ναυπλίου ότι εδώ θα μπορούν να αγοράσουν και να γευθούν τους μεγάλους οίνους και τα επιτραπέζια κρασιά των τοπικών σπουδαίων ποικιλιών. Οι ξένοι επισκέπτες να προμηθευθούν "το αίμα Ηρακλέους", αλλά και την αρχαία ποικιλία του φίλερου, που διασταυρώθηκε με την ποικιλία Gewurztraminer που τότε μας την έφερε ο βασιλιάς Οθωνας από την Βαυαρία για να δημιουργηθεί το μοσχοφίλερο. Μάλλον το παράκανα στο παραμύθι. Τι λέτε;
Τέλος πάντων. Όλα αυτά δεν γίνονται με τους πολιτικά ανίκανους που μας κυβερνούν σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο.
Prima vista
Τελείωσα. Σε λίγο θα μου έχουν έλθει στο νου όσα λησμόνησα να σας αναφέρω. Και θα έχω μετανοιώσει για κάποια από αυτά που έγραψα λόγω της οργής μου με τους ιδεοληπτικούς και άχρηστους που μας κυβερνούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου