Βίοι παράλληλοι

Οι πιο παλαιοί Αναπλιώτες θυμούνται ίσως τον αγώνα του προοδευτικού κόσμου στα τέλη της δεκαετίας του 70 και αρχές της δεκαετίας του 80 να παραμείνουν οι δημόσιες υπηρεσίες στο παραδοσιακό τμήμα της πόλης μας.
Ήταν μια από τις τελευταίες μάχες που δόθηκαν για να παραμείνει η παλιά πόλη μια ζωντανή συνοικία, με κατοίκους, δημόσιες λειτουργίες, εμπορική κίνηση, μικρομάγαζα μαζί με  υπηρεσίες τουρισμού (εστίασης, διασκέδασης, ύπνου).
Η μάχη ήταν άνιση.  Τα νέα κοινωνικά πρότυπα (το κοινωνικό status που επιδίωκε ο αναδυόμενος μικροαστικός πληθυσμός) σε όλη τη χώρα ήλθαν να ενισχύσουν τα οικονομικά συμφέροντα του εργολαβικού κόσμου της αντιπαροχής.
Έτσι η παλαιά πόλη άρχισε να αδειάζει από κόσμο και να γεμίζει κέντρα διασκεδάσεως.  Οι μικροέμποροι έδιναν έναν έσχατο αγώνα επιβίωσης πιέζοντας την εξουσία  με αιτήματα, που πολλές φορές ήταν και παλαβά, όπως το να γίνει η Λεωφόρος Αμαλίας η αφετηρία των λεωφορείων που έφευγαν για τα χωριά, αίτημα που έγινε δεκτό για λίγο καιρό με τραγελαφικά αποτελέσματα.
Τριάντα χρόνια μετά, στο δημοτικό συμβούλιο Ναυπλίου ο τότε  Δήμαρχος εισήγαγε θέμα σχετικό με ένα πάρτι που έγινε στο πανεπιστήμιο της πόλης. Η άρχουσα μεσοαστική Αναπλιώτικη κοινωνική τάξη είχε μετακομίσει στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών και είχε τη δυνατότητα να πιέσει για να  κάνει ντα ο Δήμαρχος τους φοιτητές για μια βραδιά που αυτοί διασκέδασαν. Από την άλλη πλευρά οι εναπομείναντες κάτοικοι της παλιάς πόλης είναι πλέον οι απόκληροι και ουδείς τους δίνει σημασία, ακόμα και αν υποφέρουν από χιλιαπλούς θορύβους, οσμές, καπνούς, εξαερισμούς .......   Όπως ειλικρινά, ωμά και δημόσια είπε παράγοντας της τοπικής αυτοδιοίκησης του λεγόμενου τότε "προοδευτικού" κομματιού της, στην παλαιά πόλη μένουν καμιά τριανταριά γερόντια και δεν μπορούμε να ενδιαφερόμαστε γι΄αυτά..
Στην παλιά πόλη του Ναυπλίου, ειδικά στις κάτω συνοικίες του, κατοικούσαν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 70, όλοι οι μικροαστοί και μεσοαστοί της ναυπλιώτικης κοινωνίας. Γιατροί, δικηγόροι, δημόσιοι υπάλληλοι, τραπεζικοί, έμποροι, εισοδηματίες, στρατιωτικοί, βιοτέχνες, κάποιοι ελάχιστοι βιομήχανοι. Σήμερα όλο αυτό το κομμάτι της κοινωνίας μένει είτε στη νέα πόλη σε πολυκατοικίες, είτε και σε μονοκατοικίες σε εκτός σχεδίου περιοχές. Πολλές από τις κατοικίες του παλαιού Ναυπλίου έχουν μετατραπεί σε ξενώνες, άλλες είναι ακατοίκητες και ρημάζουν. Όμως το παλαιό Ναύπλιο δεν είναι τελείως ακατοίκητο. Πράγματι στα παλιά σπίτια κατοικούν ακόμα αρκετά γερόντια, που δεν επιθυμούν να μετακινηθούν.  Κατοικούν όμως και οι περίεργοι, όπως και παρόμοιοι περίεργοι κατοικούν στα ιστορικά κέντρα όλων των πόλεων του κόσμου. Και εκτός από αυτούς, τις παλιές και άθλιες πλέον κατοικίες έχουν νοικιάσει και αρκετοί μετανάστες, άνθρωποι του μόχθου, που τα βγάζουν δύσκολα βόλτα, που πρέπει να ξυπνήσουν τα χαράματα για το μεροκάματο. Αυτούς κανείς δεν τους σκέπτεται. Κανείς δεν δίνει δεκάρα για τις συνθήκες ζωής τους. Για το ότι προσπαθούν να κλέψουν κανα δίωρο ύπνου για να αντέξουν την επόμενη μέρα.
Κάποτε η προοδευτική-αριστερή πολιτική για την πόλη του Ναυπλίου ήταν να δοθεί βαρύτητα και μέγιστο ενδιαφέρον για την καλυτέρευση της ζωής στις εργατικές συνοικίες (Πρόνοια-Συνοικισμός). Σήμερα η προοδευτική-αριστερή πολιτική για την πόλη είναι να βελτιωθούν οι όροι ζωής των γερόντων-περίεργων-μεταναστών που ζουν στο ιστορικό κέντρο. Διαφωνεί κανείς;
Βίοι παράλληλοι.
Τα ίδια συνέβησαν και στην Αθήνα.  Ο μικρο-μεσοαστικός πληθυσμός κάποτε μετακόμισε στην Κυψέλη. Μετά τα εργολαβικά συμφέροντα κατάφεραν  να ρουφήξουν τους πληθυσμούς από το Παγκράτι, τα Πατήσια και την Κυψέλη και να τους οδηγήσουν στις βόρειες και νότιες νέες συνοικίες.
Όμως το κέντρο της Αθήνας δεν έμεινε ακατοίκητο. Εκεί μένουν τα γερόντια που δεν θέλουν να μετακινηθούν. Οι περίεργοι που βρίσκουν θαλπωρή και ιδιαίτερη μαγεία στο κέντρο της πόλης. Οι μετανάστες- οι άνθρωποι του μόχθου με τις οικογένειές τους.
Σήμερα η προοδευτική-αριστερή πολιτική για την πόλη της Αθήνας είναι να δράσουμε για την καλυτέρευση των συνθηκών ζωής των γερόντων, των περίεργων και των μεροκαματιάρηδων μεταναστών. Διαφωνεί κανείς;
Και εδώ τίθεται το μεγάλο ερώτημα. Ποιός θίγεται περισσότερο από τη σημερινή κατάσταση στο κέντρο της πόλης της Αθήνας με τους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που έχουν εισέλθει παράνομα στη χώρα και που στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες αν όχι αυτές οι ίδιες οι υπάρξεις-φαντάσματα και όλοι οι άλλοι οι μεροκαματιάρηδες μετανάστες με νόμιμη άδεια παραμονής;
Θα αφήσουμε την κατάσταση ως έχει και να επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο μέρα με τη μέρα; Είναι αυτό προοδευτική-αριστερή πολιτική;
Θα αφήσουμε τους ρατσιστές να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους; Θα επιτρέψουμε τις αναπόφευκτες, αν αδρανήσουμε,  συγκρούσεις μεταξύ ανέργων Ελλήνων και δυστυχισμένων ψυχών; Μεταξύ νόμιμων και παράνομων μεταναστών; Θα επιτρέψουμε στη χώρα μας μια νέα Κου-Κλουξ-Κλαν;
Πραγματικά δεν αντιλαμβάνομαι την ενοχική στάση της Δημοκρατικής Αριστεράς, απέναντι στις τελευταίες κυβερνητικές δράσεις και στις ανακοινώσεις της "αριστεράς"
Πρέπει να είμαστε εδώ για να ενισχύσουμε δράσεις που καλυτερεύουν τη ζωή των κατοίκων και να  αποτρέψουμε  ακραία φαινόμενα βίας εκ μέρους του Κράτους. Να πιέσουμε για να δοθεί η βαρύτητα στο κυνήγι όλων των κυκλωμάτων που έχουν θησαυρίσει από τους δυστυχισμένους. Να κτυπηθεί το οργανωμένο έγκλημα (πορνείας, ναρκωτικών) που εκμεταλλεύεται τους δυστυχείς. Πόλεμος κατά των θησαυριζόντων από το παράνομο χονδρεμπόριο. Κατά των  μαστρωπών και των ιδιοκτητών υπογείων διαμερισμάτων που στοιβάζουν κατά δεκάδες συνανθρώπους μας. Κατά των "επιχειρηματιών", που θησαυρίζουν από τη μαύρη εργασία.
Και το βασικότερο που πρέπει να κάνει ένα αριστερό- προοδευτικό κόμμα είναι όχι οι αφορισμοί, αλλά να προτείνει ένα συγκεκριμένο συνεκτικό σχέδιο για την αναβάθμιση της ζωής στα κέντρα των πόλεων.
Να ζήσουν οι κάτοικοι, να ανοίξουν τα μικρομάγαζα, να αποδοθούν σε χρήση οι δημόσιοι χώροι (πλατείες , πάρκα, παιδικές χαρές), να αναβαθμισθούν τα σχολειά του κέντρου, να ξανανοίξουν οι τουριστικές επιχειρήσεις, να αυξηθεί η απασχόληση στα κέντρα των πόλεων, να δοθούν κίνητρα για να ξανακατοικηθούν άδεια διαμερίσματα, να υπάρξουν φορολογικές ελαφρύνσεις για επιχειρήσεις, ιδίως νέων ανθρώπων, που θα μεταφερθούν στο κέντρο της Αθήνας.
Τα κέντρα των πόλεων (ιδίως τα ιστορικά κέντρα) είναι η καρδιά και οι πνεύμονες μιας κοινωνίας και μιας οικονομίας. Όταν ο οργανισμός έχει καρδιακή κάμψη ή ελαττωματικούς πνεύμονες που δεν μπορούν να πάρουν αρκετό αέρα, τίποτα άλλο δεν λειτουργεί.
Η κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας δεν πάει άλλο. Όχι μόνον για τους Έλληνες, αλλά και για τους δυστυχείς μετανάστες.
Ας το καταλάβουμε.
Βίοι παράλληλοι.
Ας δοθεί και η βαρύτητα για την αναβάθμιση της ζωής στο ιστορικό κέντρο του Ναυπλίου.
Διαφωνεί κανείς;