Τί είναι τ΄Ανάπλι μας;

Εχουν εκλεγεί δήμαρχοι, βουλευτές, νομάρχες. Εχουν εξουσία. Διαχειρίζονται μεγάλους προϋπολογισμούς. Δίνουν άδειες σε καταστήματα και μετά τις ανακαλούν. Πολλοί από αυτούς έχουν προσπαθήσει να κάνουν το καλύτερο δυνατόν. Αλλοι εξυπηρετούν συμφέροντα και μόνον. Εχουν κάνει διορισμούς. Ισως τελικά και να αγαπούν την πόλη με τον τρόπο τους.
Ομως ο τόπος μας δεν είναι μόνο τα κάστρα της της τα κτήρια, τα σχολειά, τα αυτοκίνητα και τα ντουβάρια. Δεν είναι οι εξουσιαστές που προσκυνάμε.
Είναι πρώτιστα οι άνθρωποι, με τα συναισθήματα τους και τις εσώτερες ανάγκες τους.
Είναι οι αριστεροί και οι νεοδημοκράτες.
Είναι τα τραγούδια των Τριτιανών και των Πεμπτιανών.
Είναι τα ταβερνάκια, οι έρωτες στο Γύρο και τα πρώτα φιλιά στην Αρβανιτιά.
Είναι να βλέπεις το παιδί σου να κάνει τα πρώτα του βήματα στα Πέντε Αδέλφια. Είναι η ιστορία και οι αναμνήσεις του χθές και οι προσδοκίες του αύριο.
Είναι οι Προνοιώτες και οι Παλιοαναπλιώτες. Είναι οι απόγονοι των προσφύγων. Είναι και αυτοί οι Αρκάδες, Θεσσαλοί, Κύπριοι και Πόντιοι πούκαναν τον τόπο αυτό δεύτερη πατρίδα τους.
Είναι ο βιομήχανος πατέρας και η όμορφη μοδίστρα μάνα, πούδωσαν στα παιδιά τους την ανατροφή που πρέπει.
Τί είναι τ΄Ανάπλι μας;
Μην είν’ οι κάμποι;
Μην είναι τ΄ άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
Όλα πατρίδα μας! κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι πού `χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!
Ιωάννης Πολέμης (1862-1924)