Φτάνει μια μούτζα;

Ένας ανώνυμος φίλος του ιστολογίου μου έκανε το παρακάτω σχόλιο στην αμέσως προηγούμενη ανάρτησή μου (θάταν ενδιαφέρον να διαβάσετε όλο το διάλογο που αναπτύχθηκε).

Α κάτι ξέχασα... Δυστυχώς ο αγαπητός Χρήστος δεν έχει καμμία τύχη γιατί έκανε το λάθος και έσπευσε να ανακοινώσει ψηφοδέλτιο με όχι και τόσο γνωστούς Αναπλιώτες στην πλειοψηφία ούτε πολυσυλλεκτικό με αποτέλεσμα να καψει το χαρτί του. Εδώ γελάμε γιατί μάλλον η Έλσα του την έκανε και τον έσπρωξε να το κάνει... Αλλά και οποιοσδήποτε έχει σχέση με τον τέως κο Τσούρνο, όπως και ο νυν, είναι πολύ δύσκολο να ψηφιστεί από τους Αναπλιώτες. Επομένως βλέπω τη ΝΔ να κατεβάζει πολύ δυνατό υποψήφιο εν όψει του Καποδίστρια 2 και φυσικά να παίρνει τη δημαρχία. Όχι πως με ευχαριστεί αλλά επειδή το σύστημα πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί οφείλει να βρεί κάποιον να διατηρήσει αυτές τα γρανάζια... Εγώ πάντως θε θα είμαι υποψήφιος πουθενά και σε κανέναν... Ίσως αν κατέβαινε ο Προυντόν ή ο Μπωντλέρ μπορεί να ταυτιζόμουν μαζί τους. Γιατί είμαι Άνθος του Κακού αλλά θυμηθείτε το... Πάλι οι ίδιοι εργολάβοι θα παίρνουν τα έργα, πάλι περίεργες συμβάσεις θα υπογράφονται, πάλι ανύπαρκτα πολεοδομικά σχέδια θα συντάσσονται, πάλι τα όρια θα διορθώνονται, πάλι θα κυβερνούν οι γεωκτήμονες, πάλι τα δημόσια ρέματα θα μπαζώνονται (κι ας μη μιλάει ούτε ένας αριστερός ρε γαμώτο...), πάλι το σύστημα θα λειτουργεί όπως αυτό έχει σχεδιαστεί να λειτουργεί εις βάρος του ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Όποιος το λέει η καρδιά του ας πολεμήσει ρίχνοντας τους μία μούτζα και ας πάει καλύτερα μια βόλτα μέχρι το φάρο για να θαυμάσει την ομορφιά της πόλης μας.

Επειδή ο φίλος υπογράφει ως ανώνυμος δεν μπορώ να γνωρίζω εάν έχει κάνει και άλλα σχόλια στο παρελθόν. Καθόλου δεν με ενοχλεί η ανωνυμία , αλλά όπως λέει και ο Υφυπουργός Παιδείας στο δικό του blog, καλό θα είναι να βάζουν ένα ψευδώνυμο για να μην μπαίνουν στο σωρό με τους λοιπούς ανώνυμους. Θάλεγα ότι θα ήταν ενδιαφέρον ο ανώνυμος φίλος να φτιάξει ένα δικό του ιστολόγιο, διότι φαίνεται ότι και γνωρίζει και απόψεις έχει και πολύ καλή γραφίδα. Το βασικό όμως που θέτει ο φίλος, αυτό που πρέπει να συζητηθεί είναι η άποψή του πως τα πράγματα έχουν φτάσει σε μια τόσο απελπιστική κατάσταση, που στο μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι "μια βόλτα μέχρι το φάρο για να θαυμάσουμε την ομορφιά της πόλης". Θα του πω το εξής, που ίσως ξέχασε: Ακόμα και αυτή τη βόλτα μας την είχαν απαγορεύσει, αγαπητέ φίλε, τα προηγούμενα χρόνια. Σε ποιά ρομαντική βόλτα μπορείς να αναφέρεσαι όταν στο σημείο αυτό κυριαρχούσε η ηχορρύπανση; Δυστυχώς η πόλη μας χάνεται, φίλε, και σε λίγο δεν θα μπορούμε να χαρούμε ούτε και αυτές τις μικρές χαρές του παρελθόντος μας.
Φτάνει λοιπόν η μούτζα;