Δεν μπορώ να το χωνέψω αυτό με την ανακοίνωση της δημοτικής παράταξης που κυβερνά σήμερα τον Δήμο μας που ζητάει από τον Αντωνιάδη να εξαφανιστεί ως Χάρι Πότερ!!!!
Το θέμα μου δεν είναι ότι κάποιος συνέταξε το κείμενο αυτό, δεν το βρίσκω και περίεργο αυτό να συμβαίνει, αλλά ότι δεν βρέθηκε ούτε ένας από τους ιθύνοντες που έστω και ελάχιστα να διαφοροποιηθεί.
Και ενοχλούνται όταν τους επισημαίνεις ότι σιωπούν σε κάτι τέτοιο που ρίχνει δηλητήριο στα της μικρής μας κοινωνίας τεκταινόμενα.
Δεν θα ασχολιόμουν με τις θριαμβολογίες του κειμένου αυτού που αφορά τα του οικονομικού απολογισμού του Δήμου για το έτος 2017, αν δεν υπήρχε το αυτοκρατορικό ύφος στην τελευταία παράγραφο.
Αλλά και αυτήν την αυτοκρατορική και μοναρχική αντίληψη του εμείς είμαστε και οι άλλοι να μην ομιλούν και ότι ακόμα "και ο Χάρι Πότερ σεβόμενος πρώτα τον εαυτό του θα προτιμούσε να εξαφανιστεί" παρά να μιλάει για τον οικονομικό απολογισμό του Δήμου, δεν γνωρίζουν να την υπηρετήσουν με έναν σωστό τρόπο.
Διότι οι αυτοκράτορες μπορεί να ήσαν αυταρχικοί στη διακυβέρνησή τους αλλά σεβόντουσαν τα έργα τέχνης.
Αντιγράφω παρατηρήσεις από την έκθεση ελέγχου των ορκωτών ελεγκτών για τον οικονομικό απολογισμό του Δήμου μας για το έτος 2017
Ιδού τι μας προτείνουν οι ελεγκτές στην έκθεσή τους που αποθέωσε η δημοτική αρχή, αλλά λησμόνησε να μας αναφέρει κάποια μικρά αλλά πολύ ουσιαστικά:
"Καταγραφή όλων των έργων τέχνης
Αποτίμηση παρά εμπειρογνώμονος
Επίσημη καταχώρησή των σε θεωρημένο από τον Δήμαρχο "Βιβλίο μητρώου έργων τέχνης""
Οποία ντροπή νοιώθω.
Δεν γνωρίζω εάν ντρέπεστε και εσείς, φίλοι μου.
Να έρχονται κάποιοι ορκωτοί λογιστές να μας λένε ότι πρέπει να καταγράψουμε τα έργα τέχνης και να μάθουμε την αξία τους.
Και πανηγυρίζουν για τον οικονομικό απολογισμό. Και να εξαφανισθεί ο Αντωνιάδης, μας λένε. Και ενοχλείται ο Χρηστίδης που κριτίκαρα την σιωπή του. Να μην του χαλάσουμε το προοδευτικό image του νέου, που επιθυμεί να είναι συμμέτοχος σε αυτήν την δημοτική αρχή του Ναυπλίου.
Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεσθε επακριβώς το τι επισημαίνεται στην έκθεση του οικονομικού απολογισμού του Δήμου μας για το έτος 2017.
Ότι δεν γνωρίζουμε τα έργα τέχνης που έχει στην κυριότητά του ο Δήμος.
Δεν έχουν καταγραφεί κάπου.
Δεν γνωρίζουμε την αξία τους.
Μας λένε δηλαδή ότι εάν ένα έργο τέχνης εξαφανισθεί, ουδείς θα το πάρει χαμπάρι. Αν δεν υπάρχουν και κάποιοι περίεργοι που χώνουν την μύτη τους
Και δεν είναι μόνον τα έργα τέχνης, αλλά είναι και τα συλλεκτικά είδη.
Κάνω μια πρόχειρη καταγραφή ως ο παλαιός στον τόπο αυτό και εξαιρετικά γέρων σε αυτή την πόλη, που θυμάται κάποια.Θεωρώ βέβαιο ότι δεν γνωρίζω ή έχω λησμονήσει κάποια άλλα αντικείμενα που είχε και πρέπει εισέτι να έχει ο Δήμος μας.
Θυμάμαι όμως:
Τους τοίχους ενός πολύ μεγάλου δωματίου στο παλιό Δημαρχείο, εκεί που στεγάζεται σήμερα το Χάρβαρντ με ράφια γεμάτα με δίσκου βινυλίου. Χιλιάδες βινύλια για το Ραδιοφωνικό Σταθμό που στεγαζόταν τότε εκεί. Είναι βέβαιο, ότι κάποιοι από τους δίσκους αυτούς έχουν συλλεκτική αξία. Ερώτημα: Που είναι οι δίσκοι; Ποιος τους έχει καταγράψει; Πόσοι είναι; Ποια είναι η αξία τους;
Την Δημοτική Πινακοθήκη με τους εκπληκτικούς πίνακες, εκεί που τώρα είναι τα γραφεία του Πανεπιστημίου. Για τους πολύ παλαιούς και γέροντες και γριές, εκεί που κάποτε ήταν το παλαιό-παλαιό Δημαρχείο. Εκεί τον θυμάμαι τον πατέρα μου. Και τον Κατερινάκο θυμάμαι εκεί. Και τον Τερζάκη. Και τον Γεραλόπουλο. Αυτοί οι περίφημοι πίνακες....... Τι να γίνονται άραγε; Ποιος ενδιαφέρεται για αυτούς; Σε ποια κατάσταση να είναι; Δωρεά ήταν οι περισσότεροι του Ροταριανού Ομίλου. Αχ αυτός ο Ροταριανός Όμιλος. Μα να μην ενδιαφέρονται καθόλου φια τα σημαίνοντα και για όσα έχουν προσφέρει και να στηρίζουν τους τέως, τους νυν και τους ερχόμενους;
Θυμάμαι και αυτή την δωρεά του Αναπλιώτη Νίκου Καραγιάννη. Πίνακες ζωγραφικής. Αφίσες του Εθνικού Θεάτρου. Τα προγράμματα του Εθνικού Θεάτρου. Ένας κυριολεκτικός θησαυρός. Θησαυρός χρηματικής αξίας. Θησαυρός συλλεκτικής αξίας. Θησαυρός ιστορικών αντικειμένων. Υπάρχουν αυτά και που; Τα έχουν καταγράψει; Μπορεί ένας ερευνητής να τα δει; Γιατί δεν τα έχουν τόσα χρόνια επιδείξει; Έχω στα χέρια μου αντίγραφο της επιστολής του Νίκου Καραγιάννη προς τον τότε Δήμαρχο Τσούρνο, όπου ο άνθρωπος έλεγε ότι κάποιοι από τους πίνακες κοσμούν σαλόνια ιδιωτών. Μακρυχέρηδες έλεγε ο δωρητής Καραγιάννης. Ποιος ενδιαφέρθηκε;
Θυμάμαι και πιτσιρικάς που ήμην κάποτε έναν τεράστιο ζωγραφικό πίνακα στο σπίτι. Αυτός κάποια στιγμή δόθηκε ως χρησιδάνειο στη Δημοτική Πινακοθήκη. Ήταν ένας πίνακας με συναισθηματική αξία για την οικογένεια, αφού απεικόνιζε τον αδελφό της γιαγιάς μου που πέθανε παιδί. Ο τότε Δήμαρχος Κώστας Κόκκινος τον είχε παραγγείλει. Τι γίνεται αυτός ο πίνακας; Υπάρχει πουθενά; Γνωρίζει κάποιος ότι δεν ανήκει στην κυριότητα του Δήμου; Είναι καταγεγραμμένος κάπου; Τον είχαμε δώσει τότε για να εκτεθεί λόγω της καλλιτεχνικής του αξίας.
Το περίφημο Άρμα Θέσπιδος έχει δωρηθεί στο τότε Δημοτικό Θέατρο Ναυπλίου; Γνωρίζει κάποιος που βρίσκεται; Το γνωρίζουν οι ορκωτοί ελεγκτές; Ποία η αξία του; Μήπως είναι τεράστια λόγω της ιστορικής του σημασίας στην ανάπτυξη του λαϊκού θεάτρου με τα μπουλούκια και όχι μόνον; Ποιος θα θυμάται ότι στον Δήμο μας ανήκει το Άρμα Θέσπιδος, όταν εγώ ταξιδέψω; Τώρα θα μου πείτε ότι πρέπει πρώτα να εξετάσουμε εάν οι πολλοί σε αυτή την πόλη γνωρίζουν τι εστί Άρμα Θέσπιδος. Και βεβαίως το να έχουμε καταγράψει κάπου το εκπληκτικό αυτό απόκτημα δεν σημαίνει πολλά. Το ζήτημα είναι και να το αξιοποιήσουμε. Ετσι αγαπητή κυρία Κοντογιάννη της Θεατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου; Ετσι κύριοι του Θεατροδρομίου;
Ποιος έχει ενδιαφερθεί για την καταγραφή πρωτότυπων γκραβούρων που έχει ο Δήμος μας; Ποιος ξέρει που βρίσκεται ο πίνακας ζωγραφικής που είχε δωρηθεί κάποτε από τον Πρωθυπουργό της Νέας Ζηλανδίας στον λαό του Ναυπλίου για τις υπηρεσίες που πρόσφερε στον Β Παγκόσμιο πόλεμο στους Νεοζηλανδούς φαντάρους κατά την αποχώτρησή τους τον Απρίλη του 1941
Τώρα τι να πω και πως να τελειώσω;
Ότι σε λίγες μέρες βγαίνει σε πλειστηριασμό μια εκπληκτική προσωπογραφία του Σπύρου Παπαλεξόπουλου, πρώτου Δημάρχου Ναυπλιέων, του καλύτερου Έλληνα ζωγράφου σε πορτραίτα Διονυσίου Τσόκου; Τι να προτείνω; Να ενδιαφερθεί ο Δήμος μας, να μην χαθεί και αυτό το κειμήλιο; Ποιος να ενδιαφερθεί εκεί μέσα; Και εάν ενδιαφερθούν ποία είναι η εξασφάλιση ότι σε δέκα χρόνια θα υπάρχει κάποιος που θα θυμάται την αγορά;
Αυτό που χρειάζεται η πόλη είναι μία συζήτηση για το που πάει η κοινωνία. Με τι ιδανικά βαδίζει Ποιες είναι οι προτεραιότητες. Ας το αποφασίσουν ότι τα έργα τέχνης δεν ενδιαφέρουν. Δεν πειράζει και να φωνασκούμε και εμείς οι μειοψηφούντες. Αλλά ας το αποφασίσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου