"Αδικίες στον ΕΝΦΙΑ".
Στην Ανω Αγριλίτσα σε ένα χωριό στο πουθενά, όπου τον χειμώνα κατοικούν 50 μόνον κάτοικοι, υπολογίσθηκε, λέει, η αξία του χωραφιού των 20 στρεμμάτων με τα 40 ελαιόδενδρα σε ένα εκατομμύριο ευρώ!!!! Πολλές αυτές οι περιπτώσεις και η Κυβέρνηση πανικόβλητη τρέχει να διορθώσει τα σφάλματα.
Φωνάζουν λοιπόν οι ιδιοκτήτες, αντιδρούν οι βουλευτές όλων των κομμάτων για την τεράστια αυτή αδικία.
Εγραψε ο Καμπουράκης ένα όμορφο άρθρο για το θέμα αυτό στο Πρόταγκον. Για το πως το προνομιακό οικόπεδο που επωλείτο στις καλές εποχές σε δυσθεώρητα ύψη, έγινε τώρα μειονεκτικό χωραφάκι.
Ο αιρετικός θα θέσει επ΄ αυτού ένα άλλο παρεμφερές θέμα που σχετίζεται με τις χρόνιες παθογένειες του συστήματος που είχαμε δημιουργήσει.
Τα είκοσι αυτά στρέμματα στην Ανω Αγριλίτσα για να υπολογισθούν σε δυσθεώρητη αξία, προφανώς βρίσκονται εντός οικισμού. Όμως το βασικό ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το πως έχουν όλοι αυτοί τέτοιες μεγάλες εκτάσεις με χωράφια σε εντός οικισμού του 1923 περιοχές. Κάποια στιγμή οι οικισμοί προ του 1923 απέκτησαν όρια με Προεδρικά Διατάγματα. Μόνον που τα όρια αυτά ήσαν αρκετά ασαφή, χωρίς συντεταγμένες. "Κόκκινο λιθάρι, ρίζα ελιά, μανδρότοιχος, στάνη, άνω βρυσούλα κλπ". Βρήκαν τότε οι μάγκες πολιτικοί μας τον τρόπο να αγοράζουν τις ψήφους και την υποστήριξη των πελατών ψηφοφόρων. Η βιομηχανία ονομάσθηκε "διόρθωση ορίων οικισμού". Δεν εννοούσαμε αυτό το κόκκινο λιθάρι, που δεν είναι και πολύ κόκκινο, αλλά το άλλο στην κάτω δημοσιά. Και έτσι με μια ωραία απόφαση του κ. Νομάρχη ξαφνικά το σιτοχώραφο των 20 στρεμμάτων και ο διπλανός ελαιώνας έμπαιναν στα όρια οικισμού και οι πελάτες θεωρούσαν (ίσως και να ήταν έτσι στα έτη της ευδαιμονίας) ότι έγιναν μαικήνες. Και μετά είχαμε και καινούργιο ωραίο κόλπο, που απαιτούσε καινούργιες επαφές τρίτου τύπου με τον γιο ή την κόρη του αρχικού πολιτευτή για να μεταφερθούν οι ψήφοι των πελατών από μπαμπά σε τέκνο. Παραχώρηση μιας λωρίδας γης πλάτους 3 και μήκους 50 μέτρων που οδηγούσε σε αδιέξοδο σε κοινή χρήση. Και ξαφνικά και τα πίσω τμήματα του σιτοχώραφου γινόντουσαν ωραιότατατα οικόπεδα των 500 τ.μ. Την μπακλαβαδιάσμε την γη. Σε κάποιους οικισμούς το κόλπο έπιασε και κάποιοι με τις διορθώσεις των ορίων οικισμών και το γαλακτομπουρέκιασμα της γης, απέκτησαν σοβαρά ποσά στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Έγιναν μεγάλοι και τρανοί. Και εννοείται ότι παράτησαν τις καλλιέργειες.
Σε άλλες όμως περιοχές η ζήτηση της γης δεν ήταν ανάλογη με τις τιμές που ζητούσαν οι ελαιο και σιτο παραγωγοί. Έτσι έμειναν με τα "χωράφια εντός οικισμού" στο ....... όνομά τους. Οποία Ελληνική πρωτοτυπία!!! Χωράφια λέει που είναι τμήμα οικισμού προϋφιστάμενου του 1923.
Έγιναν και εδώ στο Δήμο Ναυπλιέων όλα αυτά τα τραγικά. Όχι θα αποτελούσαμε εξαίρεση. Ο οικισμός της Αρειας τεντώθηκε και έγινε μακρύς σαν μπασκετμπολίστας. Τα τμήματα των οικοπέδων των μη πελατών ξαφνικά βγήκανε εκτός οικισμού. Ναι έγινε και αυτό. Ας τιμωρηθούν αυτοί που δεν μας ψηφίζουν. Τα χωράφια των φίλων του τοπικού κομματάρχη με το επίθετο που καταλαμβάνει πέντε-έξη σελίδες στους εκλογικούς καταλόγους του χωριού που βρισκόταν στο πουθενά με μαγικό τρόπο έγιναν οικισμός. Μια άλλη περιοχή του Ναυπλίου, η Αγία Κυριακή απέκτησε όρια τέτοια που αντιστοιχούν σε έναν οικισμό το 1923 όχι εξήντα- εβδομήντα κατοίκων, αλλά μερικών χιλιάδων. Σύσσωμοι οι πελάτες ψήφιζαν τους πολιτευτάδες μας.
Και τώρα οι πελάτες φωνασκούν. Οι πολιτευτές και τα βλαστάρια των παλαιών πολιτικών είναι τρομοκρατημένα. Μαζί και σύσσωμη η αντιπολίτευση κλείνει το ματάκι, προσπαθώντας να γίνει αυτή πάτρωνας των έκθετων ψηφαλακίων.
Που την φτάσαμε την χώρα...
Και θέλουμε να τα διατηρήσουμε όλα αυτά ως έχουν στο διηνεκές.
Ας καταργηθεί λοιπόν, λέω εγώ τώρα, ο ΕΝΦΙΑ ως κρατικός φόρος και ας περάσει ως έσοδο στους Δήμους η φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας.
Πλέον οι δημαρχέοι και οι παρατρεχάμενοι δεν θα έχουν την ευκολία της κρατικής χρηματοδότησης αν γίνει κάτι τέτοιο.
Ας κάνουν τις δράσεις που πρέπει για να αναβαθμιστεί η αξία των ακινήτων για να πληρώνονται οι φόροι.
Και ας γνωρίζουμε πλέον ότι όλες οι σπατάλες γίνονται από τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που πρέπει να δίδουν λογαριασμό.
Τίποτα δεν είναι εύκολο αγαπητοί μου.
Ελάχιστοι θέλουν ετούτο να το χωνέψουν. Ότι τα εύκολα πήραν οριστικά τέλος στην όμορφη αυτή κατάληξη της Βαλκανικής χερσονήσου.
Τελικά δεν τους λυπάμαι και πολύ τους οργισμένους. Όπως έστρωσαν..... Ας βρουν την άκρη.
Είναι να μην νευριάζετε, εσείς οι σκληρά αδίκως φορολογούμενοι και όλοι οι προλετάριοι;
Άντε, αποφάσισα να σας ηρεμήσω λίγο. Πέρα από τα "χωράφια" της Ανω Αγριλίτσας υπάρχουν και τα ακαλλιέργητα στην Κάτω Ποταμιά. Για αυτά κανείς δεν θα είχε αντίρρηση να πληρώσει ΕΝΦΙΑ
(από photodom η φωτογραφία και κλεμμένη από την καλύβα ψηλά στο βουνό)
Στην Ανω Αγριλίτσα σε ένα χωριό στο πουθενά, όπου τον χειμώνα κατοικούν 50 μόνον κάτοικοι, υπολογίσθηκε, λέει, η αξία του χωραφιού των 20 στρεμμάτων με τα 40 ελαιόδενδρα σε ένα εκατομμύριο ευρώ!!!! Πολλές αυτές οι περιπτώσεις και η Κυβέρνηση πανικόβλητη τρέχει να διορθώσει τα σφάλματα.
Φωνάζουν λοιπόν οι ιδιοκτήτες, αντιδρούν οι βουλευτές όλων των κομμάτων για την τεράστια αυτή αδικία.
Εγραψε ο Καμπουράκης ένα όμορφο άρθρο για το θέμα αυτό στο Πρόταγκον. Για το πως το προνομιακό οικόπεδο που επωλείτο στις καλές εποχές σε δυσθεώρητα ύψη, έγινε τώρα μειονεκτικό χωραφάκι.
Ο αιρετικός θα θέσει επ΄ αυτού ένα άλλο παρεμφερές θέμα που σχετίζεται με τις χρόνιες παθογένειες του συστήματος που είχαμε δημιουργήσει.
Τα είκοσι αυτά στρέμματα στην Ανω Αγριλίτσα για να υπολογισθούν σε δυσθεώρητη αξία, προφανώς βρίσκονται εντός οικισμού. Όμως το βασικό ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το πως έχουν όλοι αυτοί τέτοιες μεγάλες εκτάσεις με χωράφια σε εντός οικισμού του 1923 περιοχές. Κάποια στιγμή οι οικισμοί προ του 1923 απέκτησαν όρια με Προεδρικά Διατάγματα. Μόνον που τα όρια αυτά ήσαν αρκετά ασαφή, χωρίς συντεταγμένες. "Κόκκινο λιθάρι, ρίζα ελιά, μανδρότοιχος, στάνη, άνω βρυσούλα κλπ". Βρήκαν τότε οι μάγκες πολιτικοί μας τον τρόπο να αγοράζουν τις ψήφους και την υποστήριξη των πελατών ψηφοφόρων. Η βιομηχανία ονομάσθηκε "διόρθωση ορίων οικισμού". Δεν εννοούσαμε αυτό το κόκκινο λιθάρι, που δεν είναι και πολύ κόκκινο, αλλά το άλλο στην κάτω δημοσιά. Και έτσι με μια ωραία απόφαση του κ. Νομάρχη ξαφνικά το σιτοχώραφο των 20 στρεμμάτων και ο διπλανός ελαιώνας έμπαιναν στα όρια οικισμού και οι πελάτες θεωρούσαν (ίσως και να ήταν έτσι στα έτη της ευδαιμονίας) ότι έγιναν μαικήνες. Και μετά είχαμε και καινούργιο ωραίο κόλπο, που απαιτούσε καινούργιες επαφές τρίτου τύπου με τον γιο ή την κόρη του αρχικού πολιτευτή για να μεταφερθούν οι ψήφοι των πελατών από μπαμπά σε τέκνο. Παραχώρηση μιας λωρίδας γης πλάτους 3 και μήκους 50 μέτρων που οδηγούσε σε αδιέξοδο σε κοινή χρήση. Και ξαφνικά και τα πίσω τμήματα του σιτοχώραφου γινόντουσαν ωραιότατατα οικόπεδα των 500 τ.μ. Την μπακλαβαδιάσμε την γη. Σε κάποιους οικισμούς το κόλπο έπιασε και κάποιοι με τις διορθώσεις των ορίων οικισμών και το γαλακτομπουρέκιασμα της γης, απέκτησαν σοβαρά ποσά στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Έγιναν μεγάλοι και τρανοί. Και εννοείται ότι παράτησαν τις καλλιέργειες.
Σε άλλες όμως περιοχές η ζήτηση της γης δεν ήταν ανάλογη με τις τιμές που ζητούσαν οι ελαιο και σιτο παραγωγοί. Έτσι έμειναν με τα "χωράφια εντός οικισμού" στο ....... όνομά τους. Οποία Ελληνική πρωτοτυπία!!! Χωράφια λέει που είναι τμήμα οικισμού προϋφιστάμενου του 1923.
Έγιναν και εδώ στο Δήμο Ναυπλιέων όλα αυτά τα τραγικά. Όχι θα αποτελούσαμε εξαίρεση. Ο οικισμός της Αρειας τεντώθηκε και έγινε μακρύς σαν μπασκετμπολίστας. Τα τμήματα των οικοπέδων των μη πελατών ξαφνικά βγήκανε εκτός οικισμού. Ναι έγινε και αυτό. Ας τιμωρηθούν αυτοί που δεν μας ψηφίζουν. Τα χωράφια των φίλων του τοπικού κομματάρχη με το επίθετο που καταλαμβάνει πέντε-έξη σελίδες στους εκλογικούς καταλόγους του χωριού που βρισκόταν στο πουθενά με μαγικό τρόπο έγιναν οικισμός. Μια άλλη περιοχή του Ναυπλίου, η Αγία Κυριακή απέκτησε όρια τέτοια που αντιστοιχούν σε έναν οικισμό το 1923 όχι εξήντα- εβδομήντα κατοίκων, αλλά μερικών χιλιάδων. Σύσσωμοι οι πελάτες ψήφιζαν τους πολιτευτάδες μας.
Και τώρα οι πελάτες φωνασκούν. Οι πολιτευτές και τα βλαστάρια των παλαιών πολιτικών είναι τρομοκρατημένα. Μαζί και σύσσωμη η αντιπολίτευση κλείνει το ματάκι, προσπαθώντας να γίνει αυτή πάτρωνας των έκθετων ψηφαλακίων.
Που την φτάσαμε την χώρα...
Και θέλουμε να τα διατηρήσουμε όλα αυτά ως έχουν στο διηνεκές.
Ας καταργηθεί λοιπόν, λέω εγώ τώρα, ο ΕΝΦΙΑ ως κρατικός φόρος και ας περάσει ως έσοδο στους Δήμους η φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας.
Πλέον οι δημαρχέοι και οι παρατρεχάμενοι δεν θα έχουν την ευκολία της κρατικής χρηματοδότησης αν γίνει κάτι τέτοιο.
Ας κάνουν τις δράσεις που πρέπει για να αναβαθμιστεί η αξία των ακινήτων για να πληρώνονται οι φόροι.
Και ας γνωρίζουμε πλέον ότι όλες οι σπατάλες γίνονται από τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που πρέπει να δίδουν λογαριασμό.
Τίποτα δεν είναι εύκολο αγαπητοί μου.
Ελάχιστοι θέλουν ετούτο να το χωνέψουν. Ότι τα εύκολα πήραν οριστικά τέλος στην όμορφη αυτή κατάληξη της Βαλκανικής χερσονήσου.
Τελικά δεν τους λυπάμαι και πολύ τους οργισμένους. Όπως έστρωσαν..... Ας βρουν την άκρη.
Είναι να μην νευριάζετε, εσείς οι σκληρά αδίκως φορολογούμενοι και όλοι οι προλετάριοι;
Άντε, αποφάσισα να σας ηρεμήσω λίγο. Πέρα από τα "χωράφια" της Ανω Αγριλίτσας υπάρχουν και τα ακαλλιέργητα στην Κάτω Ποταμιά. Για αυτά κανείς δεν θα είχε αντίρρηση να πληρώσει ΕΝΦΙΑ
(από photodom η φωτογραφία και κλεμμένη από την καλύβα ψηλά στο βουνό)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου