Ο βουλευτής Μανιάτης και τα πετρέλαια

Λέγεται ότι πριν από μερικές δεκαετίες ένας Αργολιδεύς βουλευτής της δεξιάς αποκοιμήθηκε στα έδρανα της βουλής. Όταν τον πήρε ο ύπνος, λένε οι κακές γλώσσες, στο βήμα βρισκόταν ο Καραμανλής (ο αρχαίος). Όταν ξύπνησε άκουσε μερικά χλιαρά χειροκροτήματα και επεχείρησε να  ενισχύσει την κλάκα. Όμως ο ύπνος είχε κρατήσει πολύ, είχε τελειώσει την προφητική του ομιλία ο Καραμανλής, και στο βήμα βρισκόταν ο  Ηλίας Ηλιού, εκπρόσωπος της μισητής για τη δεξιά ΕΔΑ. Το θέμα του Αργολιδέα βουλευτή είχε γίνει ανέκδοτο στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και προκαλούσε πολλά χάχανα.
Από τότε δεκάδες ήσαν οι εκλεγέντες εκπρόσωποι της Αργολίδας στη Βουλή. Ερετζήδες, Ενωσοκεντρίτες, Νεοδημοκράτες και Πασόκοι. Από το 60 και μέχρι σήμερα (επί μισό αιώνα έχουν εκλεγεί ως βουλευτές εκπρόσωποι τεσσάρων μόνον κομμάτων με διαφορετικές ονομασίες) Μερικοί από αυτούς ήσαν αξιόλογοι  άνθρωποι με διάθεση για προσφορά.
Όμως πιθανόν λόγω συγκυριών, συσχετισμών δυνάμεων, διασυνδέσεων ουδείς εκ των Αργολιδέων βουλευτών δεν έπαιξε κάποιο σπουδαίο ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή.  Κάποιες αντιπροεδρίες, κάποιες συμμετοχές σε αποστολές στο εξωτερικό και κάποιες φραστικές λαϊκίστικες κορώνες, ήσαν κατά τη γνώμη μου, ήσσονος σημασίας βουλευτικές δραστηριότητες.
Εδώ και δύο χρόνια όμως έχουμε ένα βουλευτή που εκλέγεται στην Αργολίδα που διαδραματίζει ένα σημαντικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα και έχει μια πολύ σημαντική αρμοδιότητα για το μέλλον της χώρας μας. Ομιλώ για το βουλευτή Μανιάτη. Ίσως έχετε διαπιστώσει τη σφοδρή κριτική που του γίνεται από το ιστολόγιο αυτό. Τούτο συμβαίνει διότι ο άνθρωπος ξεχωρίζει, κατά τη γνώμη μου,  με διαφορά από όλους τους νυν και τέως Αργολιδείς βουλευτές. Δεν πιστεύω ότι έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα να κριτικάρεις ένα αδιάφορο πολιτικά βουλευτή. Είναι πολύ σημαντικό όμως να επισημαίνεις τα τρωτά κάποιου πολιτικού που διαδραματίζει πρωτεύοντα ρόλο στα πολιτικά πράγματα.
Ο βουλευτής Μανιάτης έγινε Υφυπουργός και ανέλαβε  την αρμοδιότητα  για τα πετρέλαια της Ελλάδας. Φαίνεται ότι κάνει μια προσεκτική και σοβαρή προσπάθεια. Απ΄ότι ακούγεται για πρώτη φορά δεν θα γίνει κάτι του ποδαριού στον τομέα των ερευνών για κοιτάσματα πετρελαίου στη χώρα μας. Όπως είπα, ότι ήταν απόλυτα πρόχειρη και λαϊκίστικη η πολιτική του βουλευτή για το φυσικό αέριο και για την αφαλάτωση στις πηγές του Αναβάλου, θα πρέπει τώρα να πω, εάν θέλω να είμαι δίκαιος, ότι οι χειρισμοί του  φαίνονται σοβαροί, στη πιο σημαντική αρμοδιότητά του, αυτή των πετρελαίων.
Δεν  προχωρώ όμως στην ανάρτηση αυτή  αποκλειστικά για να λιβανίσω.
Θα κάνω και την κριτική μου και την πρότασή μου.
Ενώ φαίνεται οργανωμένη και χωρίς ιδιαίτερους κομπασμούς η πετρελαιακή προσπάθεια του βουλευτή, δεν μου αρέσει η αναφορά του σε μεγέθη (πιθανούς τόννους πετρελαίου που μπορεί να ανακαλυφθούν και σε πιθανά χρηματικά οφέλη). Θα μπορούσε να τα έχει αποφύγει.
Και το σημαντικό. Δεν φθάνει να  γίνεται προσπάθεια ερευνών μόνον στην Ελληνική επικράτεια και στα εθνικά χωρικά ύδατα. Το μεγάλο ζητούμενο για τη χώρα, είναι η κατοχύρωση της Ελληνικής ΑΟΖ (Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης), τόσο στο Ιόνιο, όσο και στο Αιγαίο και στο Λιβυκό. Και εκεί διαπιστώνω ατολμία, υποχωρητικότητα και ερασιτεχνισμούς. Δεν βλέπω μια οργανωμένη προσπάθεια. Δεν έχω ακούσει κάτι από το βουλευτή. Κάποιοι, νομίζω ερασιτέχνες και φιογκάτοι και γλυκανάλατοι διπλωμάτες, χειρίζονται το θέμα χωρίς τη συμμετοχή του βουλευτή, που έπρεπε, λόγω αρμοδιότητας,  να έχει λόγο.
Οι χειρισμοί πρέπει να είναι προσεκτικοί. Οι λεονταρισμοί και οι εθνικιστικές φωνές, οδηγούν ίσως σε χειρότερα αποτελέσματα και από την υποχωρητική πολιτική των φιογκάτων. Όλα πρέπει να γίνουν βήμα-βήμα, με παρρησία και με σχέδιο.
Σήμερα που ο Καντάφι αποχωρεί κυνηγημένος (κλάμα το μπααθικό ΠΑΣΟΚ!), θα ήταν μια χρυσή ευκαιρία να δούμε με τη Λιβύη την οριοθέτηση της ΑΟΖ στο Λιβυκό. Και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό διότι η αναγνώριση ΑΟΖ στη Γαύδο, θα δημιουργούσε ένα εξαιρετικό προηγούμενο για την αναγνώριση των Ελληνικών δικαίων σε σχέση με το Καστελλόριζο. Είναι σήμερα μια χρυσή ευκαιρία, διότι ο μεγάλος σύμμαχος της Ελλάδας στο ζητούμενο να αναγνωρισθούν ΑΟΖ στα μεμονωμένα νησιά είναι η Γαλλία που διαθέτει τη δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ στο κόσμο (μετά τις ΗΠΑ), εφόσον αναγνωρισθεί ΑΟΖ στα διάφορα μεμονωμένα νησάκια της σε όλους τους ωκεανούς. Και η Γαλλία ήταν η οδηγός δύναμη στην ανατροπή του δικτάτορα Καντάφι (του φίλου του Μπααθικού ΠΑΣΟΚ). Επομένως με προσεκτικά βήματα και μέσα από συμμαχίες θα μπορούσαμε να πετύχουμε πολλά. Όμως αυτό που εγώ βλέπω είναι η πλήρης αδράνεια ακόμα και στην πιο εύκολη υπόθεση του  καθορισμού ΑΟΖ στο Ιόνιο με την Ιταλία και την Αλβανία. Όταν ούτε τα εύκολα προχωράνε, τότε πώς περιμένουμε να λύσουμε τα αγκάθια με την αυριανή υπερδύναμη Τουρκία; Με τους φιογκάτους ή με το δίκτυο 21 του Αντώνη;
Τί λέτε για όλα αυτά κ. Μανιάτη;