Μέρες Χριστουγέννων

Θυμάμαι ...... Ήταν ο δύσκολος χειμώνας του 41. Κατοχή, πείνα, θάνατος. Στο Ναύπλιο πίσω από το Δεσποτικό υπήρχε ένα μεγάλο οικόπεδο. Εκεί ο φωτισμένος δεσπότης τ΄Αναπλιού Αγαθόνικος, που καταγόταν από τα Καλάβρυτα, είχε οργανώσει συσσίτια για τους άπορους, τους πεινασμένους, τα σκελετωμένα παιδιά.
Χριστούγεννα μεσημέρι και δυο μεγάλα καζάνια, καταμεσής στο άκτιστο οικόπεδο της Σιδηράς Μεραρχίας γεμάτα φαγητό και μπροστά τους η μεγάλη ουρά των ατόμων που ζητούσαν βοήθεια από την Εκκλησία. Μεταξύ των πολύ φτωχών που περίμεναν καρτερικά ένα πιάτο φαί ήταν και οι οικογένειες των Αρμενίων (είχαμε τέτοιους πολλούς τότε στο Ναύπλιο).
Οι καλοθελητές πλησίασαν τον γέροντα δεσπότη και τον προέτρεψαν να μην δώσει βοήθεια σ΄αυτούς, διότι, του είπαν, ότι είναι Κόπτες και όχι Ορθόδοξοι.
Ποιός είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε.
Ναι υπήρχαν τότε Ιεράρχες που ήταν δίπλα στο λαό. Που δεν έκαναν διακρίσεις.
Ποιός όμως θυμάται σήμερα τον Αγαθόνικο;
Το σπουδαίο δεσπότη της Αργολίδας τον καιρό της κατοχής, που τους βοηθούσε όλους, δεξιούς και αριστερούς, Ορθόδοξους και "αιρετικούς".
Τον θυμήθηκα εγώ, διότι είναι ζωντανή μέσα μου η ανάμνησή του.
Και αυτό διότι είναι σημαντική, ότι και να πει κάποιος, η συλλογική και οικογενειακή μνήμη.