Πάμε Σινεμά;

Μετά από 10 χρόνια ξαναπήγα σινεμά στην πόλη μου. Είχα να δω κινηματογράφο στο Ναύπλιο από τον καιρό των σινεφίλων.
Τότε ναι!! Ήταν ωραίο το σινεμά. Όμορφες οι συζητήσεις πριν την παράσταση, στο διάλειμμα και μετά η κριτική και η ανάλυση. Επιλεγμένες οι ταινίες. Και λίγο Χόλιγουντ, αλλά όχι μόνον Αμερικανιές. Βλέπαμε και Ελληνικό κινηματογράφο και Ευρωπαϊκό. Και τα Κινέζικα και Γιαπωνέζικα. Ήταν μια από τις τελευταίες προσπάθειες της κοινωνίας που βρισκόταν έξω από τη μεγάλη απαίσια ομπρέλα της ΔΕΠΑΝ. Του δημοτικού καπέλου, του να παριστάνεις τον καλό στους κατά καιρούς Δεπανάρχες. Και επειδή ήσαν ανεξάρτητοι, αυτόνομοι χωρίς δημοτικοπολιτικά καπελώματα κυνηγήθηκαν. Ναι ήταν δύσκολες οι παραστάσεις στην κρύα αίθουσα του Κολυμβητηρίου. Ζεστή όμως η ατμόσφαιρα. Κάποτε όμως αναγκάσθηκαν και αυτοί να σταματήσουν
Από τότε δεν ξαναπήγα στο χολιγουντοδημοτικό κινηματογράφο. Αναγκαζόμουν να βλέπω τα έργα πούθελα στην Αθήνα. Ακόμα και αυθημερόν πήγαινα για το σινεμά.
Ξαναπήγα πριν από μερικές μέρες στον Κινηματογράφο, που τον λειτουργούν οι νέοι μισθωτές ως ιδιώτες πλέον.
Ωραία είναι η αίθουσα. Καλός ο ήχος.
Λείπει όμως το ανθρώπινο στοιχείο των Σινεφίλων.
Λείπει ο Ευρωπαϊκός κινηματογράφος.
Μετά τα χίλια βήματα πίσω κάναμε μερικά μπροστά.
Έστω