Μόνος ολομόναχος




Τρίτη 23 Μαΐου 2017

Μας κυβερνά η μετριότητα, αγαπητοί μου


(Please, Διαβάστε την τελευταία παράγραφο)

Και άλλες μειώσεις στις συντάξεις αποφασίστηκαν τις προάλλες.  Είναι η δέκατη πέμπτη μείωση στη σειρά; Η 20ή ίσως; Κάποιοι τις έχουν μετρήσει όλες από την πρώτη μέχρι την τελευταία την τωρινή. Κάποιοι άλλοι έλεγαν στους πολιτικούς τους αντιπάλους ότι πρέπει να το βουλώσουν διότι είχαν κάνει τα προηγούμενα χρόνια των μνημονίων 12 μειώσεις. Και τώρα αυτοί μετρούν ήδη πεντέξι, παρότι δεν παρέλαβαν ελλείμματα στον κρατικό προϋπολογισμό. Κάποιοι άλλοι έχουν μετρήσει και υπολογίσει πόσες μειώσεις έγιναν στους χαμηλοσυνταξιούχους από τους προηγούμενους και πόσες και σε τι έκταση από τους τωρινούς. Τι να σας λέω τώρα; Ότι οι σημερινοί χτύπησαν αλύπητα τους καταφρονεμένους, κάτι που δεν είχαν κάνει σε τέτοια έκταση οι τέως; Ουδείς απολύτως όμως έχει μετρήσει πόσες αυξήσεις είχαν γίνει στις συντάξεις στα προμνημονιακά χρόνια, και είχαν δοθεί χρήματα που  δεν υπήρχαν και απλώς αύξαναν τα ελλείμματα και τα χρέη μας.

Και άλλες αυξήσεις στους φόρους που πληρώνουμε αποφασίστηκαν τις προάλλες. Και αυτές οι αυξήσεις αφορούν πλέον και τους πολύ φτωχούς, ακόμα και αυτούς με μηδενικό εισόδημα (λόγω τεκμηρίων).  Και είναι ανατριχιαστικό που δεν αφήνουν κανέναν δημιουργικό άνθρωπο να σηκώσει κεφάλι. Όποιος ξεπερνά το χιλιάρικο σε μηνιαίο εισόδημα, απλώς αποκεφαλίζεται. Και οι προηγούμενοι είχαν αυξήσει υπερβολικά τους φόρους για την μεσαία τάξη, όμως τούτο εδώ παραέγινε. Και πλέον και ο απόλυτα φτωχός άρχισε να πληρώνει πολύ περισσότερα (ίδετε φουπουά που  με άδικο τρόπο θίγει περισσότερο τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα).

Και πάντοτε υπήρχαν τα παραμύθια για το λαό. Το success story των προηγούμενων και το φρι ιντερνέτι για τους πάντες (τι πάω και θυμάμαι τώρα...). Αλλά και οι σημερινοί είναι μαέστροι στην εξαπάτηση με τα αντίμετρα, που κυρίως είναι επιδόματα-δωράκια  για την απόλυτη φτώχεια και με τη ονομαστική  διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (συγγνώμη παραμετρικές ρυθμίσεις ήθελα να πω). I would love to hear from syrizeous σε λίγο καιρό την φράση "το Ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο". Βιώσιμη πρέπει να είναι μία ωραία ανθρώπινη σχέση και η ζωή μας ωρέ βλαμμένοι  και όχι ένα δυσθεώρητο χρέος. Τι επιζητούμε; Να επιζεί για πάντα  και να είναι βιώσιμο; Ούτε Ελληνικά δεν μπορούμε να μιλήσουμε.

Όλα τελικά γυρνούν και όλα ίδια μένουν.
Και όμως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.

Ολα γυρίζουν δίπλα μας, αλλά σε μια καθοδική τροχιά. Στο ίδιο σημείο είμαστε αλλά συνεχώς και ένα επίπεδο παρακάτω.
Και το μεγάλο πρόβλημα κατ΄εμέ δεν είναι η μείωση των συντάξεων, η αύξηση των φόρων, τα βάρη που  μας βάζουν,αλλά η παντελής έλλειψη προοπτικής και ελπίδας.
Μας αξίζει απόλυτα αυτό το οποίο ζούμε.
Αχτίδες φωτός θα διαπιστώσω μόνον:
Όταν ο κόσμος θα πάψει να πετάει τις γόπες των τσιγάρων του στο δρόμο, κάτι που αποτελεί τεράστια περιφρόνηση προς τους εργαζόμενους οδοκαθαριστές.

Όταν κάποια στιγμή θα σεβαστούν τον νόμο και τους διπλανούς τους και δεν θα καπνίζουν σε δημόσιους κλειστούς χώρους.

Όταν δεν θα βλέπεις ένα χέρι να βγαίνει από την εξώπορτα στον δρόμο με ένα τσιγάρο στο χέρι και το κεφάλι του Ελληνα και της Ελληνίδας να είναι μέσα στον χώρο. Και να θεωρεί ότι έτσι σέβεται τον χώρο της εργασίας του ή τον ιδιωτικό χώρο του συνανθρώπου του

Όταν οι διαβάσεις των πεζών θα γίνονται σεβαστές.

Όταν θα είναι αδιανόητο να βάλεις το μωρό σου στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου ή να το ανεβάσεις στο δίκυκλο χωρίς κράνος (τα βλέπω αυτά και τρελαίνομαι).

Όταν θα υπάρχει σεβασμός στις ώρες κοινής ησυχίας, διότι υπάρχουν και κάποιοι εργαζόμενοι με οκτάωρα και δωδεκάωρα

Και τελικά αυτός ο κόσμος είναι αυτός που επιλέγει την πολιτική του ηγεσία, που του ταιριάζει απόλυτα.
Και η ηγεσία τον κοροϊδεύει κατάμουτρα.
Όμως όπως είπε ο σύγχρονος του Νέρωνα και αυλικός του, ο ποιητής Γάιος Πετρώνιος "mundus vult decipi, ergo decipiatur". Βάλτε το στο γκουγκλ για να δείτε πως μεταφράζεται. Εγώ θα  πω με τα δικά μου λόγια αυτό που είπε με μαεστρία ο Πετρώνιος. Τα θέλει ο κωλαράκος μας να μας δουλεύουν άγρια. Και χρόνια τους ψηφίζουμε  και μετά κατηγορούμε του προηγούμενους. Οι πράσινοι, τους γαλάζιους και τούμπαλιν και τώρα το ίδιο συμβαίνει με τους ροζουλήδες που κατηγορούν τους πρασινογαλάζιους (παρότι αρκετοί από αυτούς με αυτά τα χρώματα τριγυρνούσαν και κορόιδευαν) και τουμπαλιν και οι πολιτικές μένουν ίδιες και απλώς τα αφεντικά αλλάζουν. Και οι συντάξεις συνεχίζουν να μειώνονται και από τους μεν και από τους δε ακριβώς όπως αυξάνονταν τότε από τους γαλαζοπράσινους που εναλάσσονταν, ενώ οι ροζουλήδες, που ήταν τότε  λίγοι, ζητούσαν παραπάνω και επομένως και άλλα δανεικά.
Και υπήρχε μίσος και ακραίες ενέργειες  ύβρεων και κατηγοριών και συκοφαντιών παλαιότερα μεταξύ κυανών και βαθέων πράσινων και τώρα αυτό συνεχίζεται με  τους ίδιους πρωταγωνιστές που απλώς φορούν  τι - σερτς άλλου χρώματος, αλλά ίδιας ακριβώς κοπής.

Όμως πλέον έχουμε  μία ποιοτική διαφοροποίηση που μας οδηγεί με μεγαλύτερη ταχύτητα στην άβυσσο.
Δεν είναι ότι λένε ψέμματα, κατηγορούν, υβρίζουν, μειώνουν συντάξεις, αυξάνουν φόρους, κόβουν επιδόματα, αποκεφαλίζουν οικονομικά τους ενεργούς πολίτες. Αυτά ελπίζαμε ότι οι επόμενες γενιές θα μπορούσαν κάποτε, ίσως, να τα αλλάξουν.

Σήμερα, η ποιοτική διαφοροποίηση προς το χάλια, είναι ότι τις τύχες μας τις ορίζουν κάποιοι που δεν αντιλαμβάνονται το παραμικρό. Πίστευαν ότι με την νίκη τους θα ανέτρεπαν τον παγκόσμιο καπιταλισμό. μετά πίστευαν ότι με την προκήρυξη του δημοψηφίσματος  οι παγκόσμιες αγορές θα κατέρρεαν. Και τώρα οι βλαμμένοι  αποφάσισαν να κλείσουν χρονικά την αξιολόγηση μέσα στον ευρωπαϊκό εκλογικό κύκλο. Και υπάρχουν άτομα που ακόμα τους πιστεύουν.
Και το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε είναι ότι η κοινωνία κάνει αποδεκτά φαινόμενα όπως η επανασύσταση της ΥΕΝΕΔ ή αλλιώς του Πασοκικού πρώιμου Χατζαρισμού. Η ομολογία από πολιτικό παράγοντα ότι πρέπει να λαϊκίζουν για να σταματήσουν την ακροδεξιά. Ο εναγκαλισμός με τον Κουρή. Η απροκάλυπτη διαγραφή προστίμων και η κατάληψη καναλιών.
Όμως το χειρότερο απ΄όλα που συμβαίνει σήμερα είναι η ευθεία επίθεση κατά της αριστείας, των καλών σπουδών, της αποθέωσης της μετριότητας, της σφαγής  όποιου επιχειρεί να σηκώσει κεφάλι και να βγει από το τέλμα.

Ο Σεφέρης έζησε κάποια χρόνια στην πιο ακριβή και αριστοκρατική συνοικία του Λονδίνου. Και αυτόν  θα τον είχε στο σκόπευτρο η Φωτίου, που ως αρχιτέκτων σχεδίασε τα τερατουργήματα πολυκατοικίες του Κύκνου. Και αυτός για την Φωτίου θα ήταν παιδί που σπούδασε και δεν συνδικαλίσθηκε.
Σήμερα οι Εγγλέζοι τιμούν τον νομπελίστα ποιητή μας έχοντας αναρτήσει πινακίδα στο σπίτι του. Εκεί  κυματίζει σήμερα η Ελληνική σημαία. Θα μπορούσε ένας Ελληνας να νοιώσει κάπως υπερήφανος. Όμως σε όλη την αριστοκρατική συνοικία του Mayfair, το μόνο σπίτι που είχε χύμα σακούλες σκουπιδιών απέξω ήταν του Σεφέρη (δείτε και την φωτογραφία). Ίσως και σε όλο το Λονδίνο τέτοιο φαινόμενο δεν υπήρχε. Η Ελλάς που την κυβερνά το  κοινωνικό περιθώριο, το οποίο το γουστάρει η Ελληνική κοινωνία τα επιτρέπει όλα αυτά

Μας κυβερνούν οι κάτω του μετρίου.
Η ανάρτησή μου αυτή είναι πολιτική και στοχεύει στα τοπικά δρώμενα.
Ένας μόνον έκανε συγκεκριμένες προτάσεις για ένα μεγάλο Κοινοτικό πρόγραμμα που αφορά τον τόπο μας και οι κάτω του μετρίου νευρίασαν διότι τους έφαγε τον χρόνο. "Τέτοια λες για αυτό και δεν σε ψηφίζουν". Δίκιο είχαν

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου