Μόνος ολομόναχος




Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

Αστική συγκοινωνία και έλεγχος της εισιτηριοδιαφυγής στ΄Ανάπλι

Πολιτική εκμετάλλευση του τραγικού θανάτου ενός νέου
Σκύλευση νεκρού
Λαϊκισμός
Ανθρωποφαγία

Θα παρασυρθώ λοιπόν κι εγώ, μετά το γεγονός και θα μιλήσω για τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Το Ναύπλιον πλέον είναι ένας Δήμος με μεγάλη έκταση.
Διαθέτει πανεπιστημιακή μονάδα με εκατοντάδες πλέον φοιτητές, που πολλοί από αυτούς ζουν μακρυά από το Ναύπλιο βρίσκοντας φτηνά σπίτια στην περιφέρεια της πόλης.
Ανεργία υπάρχει.
Φτωχοί και άνεργοι πηγαίνουν ποδαράτοι πολλές φορές στον προορισμό τους διανύοντας αρκετά χιλιόμετρα, μέσα σε καύσωνα, βροχή και παγωνιά
Συνταξιούχοι κλείνονται σπίτι τους τις περισσότερες μέρες, διότι είναι ακριβή η μετακίνηση γι΄αυτούς.
Οικογενειάρχες που μένουν εκτός Ναυπλίου βρίσκονται στο τιμόνι αρκετές ώρες, μεταφέροντας τα παιδιά τους πότε στο σχολείο, πότε στο φροντιστήριο, πότε στο γυμναστήριο, πότε για την  έξοδό τους στην παλιά πόλη. Η βενζίνα που καταναλώνουν τους έχει γίνει πραγματικός βραχνάς.


Ο θάνατος του νέου λένε ότι είναι "δολοφονία".
Όποιος υποστηρίζει τον έλεγχο της εισιτηριοδιαφυγής είναι εγκληματίας και υφίσταται κατασπάραξη.


Και όμως και το Ναύπλιο, όπως και άλλες πόλεις, χρειάζεται αστική συγκοινωνία για να ωφεληθούν αυτοί που έχουν ανάγκη.
Οι φοιτητές, οι νέοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι μικροαστοί και μεσοαστοί οικογενειάρχες.
Δεν άκουσα κάποιον από τους υποστηρίζοντες την άποψη ότι το γεγονός ήταν "δολοφονία" να υποστηρίζουν και τη δημιουργία αστικής συγκοινωνίας και στο Ναύπλιο.
Ναι. Να δώσουμε και μειωμένα εισιτήρια  στους μαθητές, φοιτητές και τους συνταξιούχους.  Ναι. Να χορηγήσουμε  τη δυνατότητα κάποιων δωρεάν διαδρομών και στους άνεργους. Ναι. Να ισχύσει και ένα φτηνό εισιτήριο πολλαπλών διαδρομών. Ναι. Να σκεφτούμε και ένα οικονομικό τουριστικό ημερήσιο ή τριήμερο εισιτήριο πολλαπλών διαδρομών.
Όμως θα πρέπει να γνωρίζουμε το εξής: Ο κρατικός προϋπολογισμός δεν θα ενισχύσει οικονομικά μία εταιρία που θα παρείχε αστικές μεταφορές στο Ναύπλιο. Δεν πρόκειται να γίνει αυτό, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Επομένως η εταιρία αυτή πρέπει να είναι βιώσιμη. Και επειδή δεν πρόκειται χρήστες της να είναι οι πολύ πλούσιοι, δεν πρέπει να επιβαρύνουμε με ακριβό εισιτήριο τους απλούς εργαζόμενους, ούτε τους επισκέπτες της πόλης.
Επομένως η τιμολόγηση του εισιτηρίου πρέπει να είναι ισορροπημένη. Και για να λειτουργήσει αστική συγκοινωνία στο Ναύπλιο χάριν των πολλών και αδυνάτων, θα πρέπει να υπάρχει αυστηρός έλεγχος αποφυγής της εισιτηριοδιαφυγής. Δεν μπορούμε να λαϊκίζουμε αισχρά και να υποστηρίζουμε ότι όλοι οι αδύναμοι πρέπει να μετακινούνται δωρεάν και να μην υπάρχει έλεγχος. Διότι σ΄αυτή την περίπτωση δεν θα υπάρχει αστική συγκοινωνία και η εταιρία θα καταρρεύσει και ο φτωχός θα χάσει το προνόμιο της δυνατότητας της φτηνής μετακίνησης. Και έτσι θα γυρνούσαμε εκ νέου στο πολύ χειρότερο  σημερινό καθεστώς και πάλι οι φοιτητές, οι άνεργοι, οι μαθητές, οι συνταξιούχοι θα το πηγαίνανε στα πόδια και οι μικροαστοί οικογενειάρχες θα πλήρωναν ένα κάρο λεφτά για βενζίνα για να μετακινούν τα παιδιά τους.
Αγαπητοί μου..... ευρώδενδρα δεν υπάρχουν, όσο και να το πιστεύουν αυτό οι κάθε μορφής λαϊκιστές. Ο κρατικός προϋπολογισμός στέρεψε μιας και δια παντός. Η λογική του "τι κάνει το Κράτος", "το Κράτος να πληρώσει" απλώς δεν υπάρχει πλέον στο τραπέζι. Χάθηκε μιας και δια παντός, όπως και η δυνατότητα να ξαναγυρίσουμε στα πρότερα της δανειακής ευδαιμονίας. Πάει. Κανείς δεν μας δανείζει.  Εκτός και αν κάποιος πιστεύει στη Δραγασάκεια γελοιότητα των "ομολόγων ειδικού σκοπού", που θα είναι χρήσιμα μόνον για αντικατάσταση του πιθανώς εν ανεπαρκεία υπάρχοντος στο μέλλον κωλοχάρτου.

Βέβαια τώρα τι σας λέω;
Από τη μία μεριά υπάρχουν οι ήδη διοικούντες το Δήμο, που δεν ενδιαφέρονται να δημιουργηθεί αστική συγκοινωνία και από την άλλη έχουμε αυτούς που απλώς απλώς θέλουν να εκμεταλλευθούν τη "δολοφονία" και  τρώνε ανθρώπους, που έχουν αντίθετη με αυτούς άποψη, ακόμα και ανθρώπους που λένε ότι δεν πρέπει να καταβροχθίζουμε ανθρώπους. (άμοιρε Τατσόπουλε, τι θέλεις εκεί μέσα;)

4 σχόλια:

  1. Αγαπητέ Κώστα,

    σύμφωνα με τη λογική που αναπτύσσεις, η Δημοτική συγκοινωνία δεν μπορεί να είναι κοινωνικό αγαθό στη λειτουργία του οποίου θα συνεισφέρουν όλοι, αλλά μόνον αυτοί που θα την χρησιμοποιούν με το ελάχιστο δυνατό κόστος.

    Με την ίδια λογική υπηρεσίες που δεν πρόκειται ποτέ να εξυπηρετήσουν ένα φτωχό ή άνεργο θα πρέπει να πληρώνονται μόνο από τους πλούσιους.

    Φυσικά και δεν γίνεται αυτό, και καλώς, αλλά συμμετέχουν όλοι ανάλογα με τη φοροδοτική τους ικανότητα.

    Έτσι γίνεται στις πιο σύγχρονες κοινωνίες και σε αυτές που θέλουν να λέγονται πολιτισμένες.

    Όσο για την ανθρωποφαγία και την εκμετάλλευση του θανάτου του παιδιού για ένα "γαμωεισιτήριο" θα μου επιτρέψεις να σου πω ότι μάλλον δεν είσαι ενημερωμένος σωστά.

    Γνωρίζεις ότι οι ελεγκτές, που δεν είναι μόνιμοι υπάλληλοι, παίρνουν ποσοστό από τα εισιτήρια;

    Υπάρχουν πλήθος περιστατικών που συμβαίνουν καθημερινά και ήταν θέμα χρόνου και ατυχίας να συμβεί και θάνατος.

    Όταν λοιπόν κάποιος διαμαρτύρεται για το γεγονός, δεν κάνει καμιά εκμετάλλευση, δηλώνει την οργή του για μια κοινωνία ταξική που ο πλούσιος δεν χρησιμοποιεί ποτέ τα μέσα μεταφοράς και επομένως δεν κινδυνεύει να πιαστεί το πόδι του παιδιού του στην πόρτα του τρόλεϊ και να συρθεί με την πλάτη και το κεφάλι στο δρόμο.

    Και δεν κάνει καμιά εκμετάλλευση όποιος βάζει τη ζωή του οποιουδήποτε πάνω από κανόνες που σήμερα λειτουργούν έτσι και αύριο αλλιώς.

    Prefadoros

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μιχαλης Μητσος -ΤΑ ΝΕΑ-"μια κοινωνια που θελει αιμα"

    Ενα 19χρονο παιδί συλλαμβάνεται στο τρόλεϊ χωρίς εισιτήριο, ο ελεγκτής ζητά τα στοιχεία του, το παιδί πανικοβάλλεται, πατάει το κουμπί κινδύνου, πηδάει έξω και σκοτώνεται. Υπάρχουν ευθύνες παντού, από την ανεπάρκεια των ελεγκτικών μηχανισμών μέχρι την ανευθυνότητα του κινήματος Δεν Πληρώνω. Αλλά εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού. Οχι μόνο επειδή θα μπορούσε να είναι γιος μου, αλλά επειδή αισθάνθηκε αυτό τον φόβο και τη μοναξιά που τον οδήγησαν στη μοιραία πράξη. Οπως είμαι και με τον ελεγκτή. Επειδή έκανε τη δουλειά του.
    Μια συγγραφέας σχολιάζει στο twitter το τραγικό γεγονός με έναν τρόπο που είναι χωρίς αμφιβολία ατυχής. Πέφτουν να τη φάνε, τα σχόλια που δημοσιεύονται είναι τρομακτικά, εκτοξεύονται αηδιαστικές απειλές εναντίον της προσωπικότητάς της, της επαγγελματικής της υπόστασης και της ίδιας της ζωής της. Διαφωνώ με τη στιγμή που επέλεξε να σχολιάσει ένα θάνατο, αλλά είμαι με το μέρος της γιατί βρέθηκε μόνη απέναντι στη βαρβαρότητα.
    Η κοινωνία αυτή θέλει αίμα. Αίμα ανώνυμων μαρτύρων για να ορκίζεται εκδίκηση πάνω από το μνήμα τους, αίμα επώνυμων συμβόλων της εξουσίας - πολιτικής, οικονομικής, πνευματικής - για να εκτονώνει τα πρωτόγονα ένστικτά της. Πάντα ήταν έτσι. Από την αδιαφορία μας απέναντι στα θύματα της εγχώριας τρομοκρατίας μέχρι το καταστροφικό μας ξέσπασμα μετά τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, πάντοτε αίμα θέλαμε. Και όταν ήρθε η κρίση, αντί να κοιτάξουμε πρώτα γύρω μας, δίπλα μας, μέσα μας, σπεύσαμε πάλι να αναζητήσουμε ενόχους για να τους σταυρώσουμε.
    Η κοινωνία αυτή πρέπει να γλυκάνει. Πρέπει να (ξανα)βρούμε έννοιες όπως η ευγένεια, ο σεβασμός, η γενναιοδωρία, η κατανόηση, η ηπιότητα, η ανοχή. Δεν χρειάζεται να αγαπηθούμε, δεν μπορούμε να αγαπηθούμε, θα ήταν υποκριτικό να ζητήσει κανείς κάτι τέτοιο. Η αρμονική συμβίωση είναι το ζητούμενο και αυτή η ζηλευτή λέξη που χρησιμοποιούν οι Αγγλοσάξονες και ζήτησε τις προάλλες ο Ομπάμα από ένα κοριτσάκι να την ψάξει στο λεξικό και να την κάνει σημαία του: empathy, που δεν σημαίνει εμπάθεια αλλά ακριβώς το αντίθετο, να μοιράζεσαι τα συναισθήματα του άλλου, να τον καταλαβαίνεις, να χαίρεσαι για τη χαρά του και να του συμπαραστέκεσαι στον πόνο του. Είτε βρίσκεσαι από πάνω είτε από κάτω. Είτε ασκείς εξουσία είτε προσπαθείς απλώς να επιβιώσεις.
    «Το να προσέχεις τις ανάγκες των άλλων μπορεί να μην είναι ο σκοπός της ζωής, είναι όμως το έργο της ζωής», είπε τις προάλλες ο αμερικανός συγγραφέας Τζόναθαν Σάφραν Φόερ στους αποφοίτους του Middlebury College. «Ισως να είναι πολύπλοκο και επώδυνο και απίστευτα δύσκολο. Δεν είναι όμως κάτι που δίνουμε. Είναι αυτό που παίρνουμε σε αντάλλαγμα για το ότι πρέπει να πεθάνουμε». Είναι δύσκολο να γλυκάνουμε, είναι επώδυνο, αλλά μερικές φορές δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα χαμόγελο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αδικεί την κοινωνία ο κ. Μητσός.

    Όλα αυτά να τα ξαναβρούμε, δεν λέει όμως κουβέντα για αξιοκρατία, δικαιοσύνη και ισότητα για να ξαναγίνει μια κοινωνία πραγματική κοινωνία.

    Τα άλλα που μας αναφέρει είναι γλυκανάλατα αποφθέγματα για να κοιμίζουν τους ανθρώπους από τις πραγματικές, αυτονόητες και αλληλέγγυες δράσεις τους.

    Και αν κάποιος δεν το καταλαβαίνει απλά υποκρίνεται.

    Μια κοινωνία που δεν διαθέτει συνοχή είναι αυτή που ζητά αίμα για να εκτονωθεί, όπως γράφει ο καλός συντάκτης.

    Μάλλον επιπόλαιο δεκαπενταυγουστιάτικο και δημοσιοϋπαλληλικό, το κείμενο.

    Άντε να βγάλουμε την καθημερινή υποχρέωση, πάρτε και λίγο Ομπάμα και λίγο Φόερ.

    Αν γράψω καμιά δεκαριά πολύ πιο αξιόλογους και διάσημους από αυτούς και το τι έχουν πει για τέτοια θέματα ο κ. Μητσός μάλλον θα ξανασκεφτεί να γράψει τόσο ρηχά κείμενα.

    Prefadoros

    ΑπάντησηΔιαγραφή