Χύμα και τσουβαλάτα. Περί ακραίας φτώχειας ομιλώ

Σήμερα λέω να μην βάλω τα λογάκια μου σε κάποιο όμορφο περιτύλιγμα. Να μην τα συσκευάσω και να μην προσθέσω  και μια όμορφη χρωματιστή κορδέλα.

Λέω να τα πω χύμα και τσουβαλάτα.
Σήμερα το βράδυ θα μπουν σε γνωστό μου, μαζί με τη μικρή σύνταξή του από το ΙΚΑ και επιπλέον χρήματα, παρότι αυτός είναι εκατομμυριούχος με απίστευτες καταθέσεις στο εξωτερικό, με σεβαστή ακίνητη περιουσία και παρότι  η επιχείρησή του κερδίζει εκατοντάδες χιλιάδες ετησίως. Ακριβώς έτσι όπως το ακούτε είναι. Αυτός ο άνθρωπος που ευνοήθηκε τα μέγιστα κατά την περίοδο της κρίσης λόγω συγκυριών θα πάρει και το επίδομα από πάνω, που βγήκε από τους φόρους που πληρώνουν οι μεροκαματιάρηδες μέσω του φουπουά και των άλλων φόρων κατανάλωσης και που πληρώνει και όλη η μικρομεσαία Ελληνική τάξη.
Και μπορεί αυτός ο συγκεκριμένος να αποτελεί μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις, όμως χιλιάδες είναι οι άλλοι που έχουν σεβαστά εισοδήματα ή που εν πάση περιπτώσει δεν πένονται και που θα πάρουν απόψε το αισχρό αυτό επίδομα. Είναι όλοι αυτοί που έχουν επιπλέον της σύνταξης μικρά, μεσαία, μεγάλα και τεράστια εισοδήματα από άλλες πηγές. Είναι η σύζυγος του γιατρού που παίρνει σύνταξη πεντακόσια ευρώ, αλλά ο σύζυγος γιατρός η  επιχειρηματίας μπορεί να έχει εισόδημα εκατό χιλιάδες τον χρόνο. Και αυτή απόψε θα πάρει το επίδομα. Και ο νέος δικηγόρος και μηχανικός ιδρώνουν για να φέρουν την κατάσταση ίσα βάρκα ίσα νερά για να πληρώσουν την σύζυγο του πλούσιου που θα κάνει ρεβεγιόν στο Χίλτον. Ρεβεγιόν πληρωμένο από το 70% των εισοδημάτων τους που πληρώνουν οι έμποροι και ελευθεροεπαγγελματίες. Για να τα πάρει μεταξύ των άλλων και ο εκατομμυριούχος επιχειρηματίας που έχει και μια σύνταξη και η χήρα του μαικήνα, που τον παντρεύτηκε και βγήκε στη σύνταξη από την Ολυμπιακή. Εξεπίτηδες δεν έβαλαν ούτε ένα κριτήριο, παρότι τα έχουν έτοιμα με όσα ορίζονται για το ΕΚΑΣ ή για το επίδομα θέρμανσης. Αλητεία.
Παράλληλα αποτελεί μια πολιτική αλητεία τεραστίου μεγέθους που δεν βρέθηκε ένας βουλευτής από τους τριακόσιους να πει όχι στον ποπουλιστικό πολιτικό σύστημα που επικρατεί από άκρη σε άκρη.
Για να μην γίνουν δυσάρεστοι στους πτωχούς μεν συνταξιούχους, αλλά σε αυτούς που τουλάχιστον έχουν ένα κάποιο εισόδημα. Πολιτικό κόστος, ποπουλισμός, πολιτική αλητεία και η χώρα δεν πρόκειται να πάει ποτέ μπροστά και δεν πρόκειται να βοηθηθούν αυτοί που βρίσκονται κυριολεκτικά στο μηδέν.

Σε τριακόσια χιλιάδες σπίτια δεν μπαίνει ούτε ένα μεροκάματο που να πάρει και να μας σηκώσει όλους μαζί. Έχουν μηδενικό εισόδημα. Το ξαναλέω. 300.000 οικογένειες ζουν με μηδενικό εισόδημα. Και όλοι αυτοί δεν θα πάρουν απολύτως τίποτα. Το είπα με  αριθμούς, όμως δεν είναι όλοι αυτοί οι συνάνθρωποί μας νούμερα και αριθμοί και στατιστικά στοιχεία. Είναι νέοι άνθρωποι, μεσόκοποι, παιδιά.

Όσο και αν μας έχει χτυπήσει η οικονομική κρίση παραμένουμε σαν χώρα  στην φωτεινή πλευρά της υφηλίου, στις πιο πλούσιες χώρες. Και είναι τεράστια ντροπή για την κοινωνίας μας, για το πολιτικό προσωπικό, για τον τρόπο ζωής μας που έχει επικρατήσει, το ότι ζουν μικρά παιδιά δίπλα μας στην απόλυτη φτώχεια, άνθρωποι ευγενικοί και με αξιοπρέπεια να αγωνίζονται για τα πολύ βασικά της επιβίωσης.

Χύμα και τσουβαλάτα θα τα πω.

Αυτός που ζει δίπλα μας και δεν έχει το παραμικρό είναι ο αόρατος  άνθρωπος για την πολιτική ηγεσία, αυτός που ζει στο περιθώριο, αυτός που δεν ψηφίζει ή που εάν ψηφίζει έχει απομακρυνθεί από τα κόμματα εξουσίας και για αυτό δεν τους απασχολεί και τον θεωρούν σκιά και αόρατο. Έτσι ωμά αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους αυτούς. Είναι αδυσώπητοι. Είναι αδίστακτοι, προκειμένου να γίνουν αρεστοί και να παραμείνουν στις καρέκλες τους. Να διατείνονται ότι έχουν πλεόνασμα  και επιπλέον χρήματα και από αυτά να μην δίνουν μία για την αντιμετώπιση της ακραίας και πολύ σκληρής φτώχειας.
Όχι. Δεν είναι σκιές αυτοί οι άνθρωποι. Δεν είναι αόρατοι. Είναι ο Μήτσος, ο Νικόλας, η Λενιώ, το Μαράκι, ο Κώτσος. Είναι τίμιοι άνθρωποι που εργαζόντουσαν και έμειναν άνεργοι και δεν βρίσκουν δουλειά στα πενήντα και τα εξήντα τους. Ήσαν καταστηματάρχες που είχαν το κούτελο καθαρό στην κοινωνία και δεν έκαναν κομπίνες και δεν προσκύνησαν τις εξουσίες και τώρα έβαλαν λουκέτο στα καταστήματά τους και δεν έχουν υπό τον ήλιο μοίρα και χρωστούν από πάνω. Είναι αυτοί που σιωπηλοί κάνουν ουρές στα συσσίτια, αλλά και αυτοί που ντρέπονται να πάνε στο συσσίτιο της Ευαγγελίστριας στο Ναύπλιο και έτσι μένουν στην αφάνεια.
Για να κερδίσουν μια - δυο μονάδες στις δημοσκοπήσεις αγνοούν τους εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας που έχουν κάνει αίτηση για σύνταξη την οποία καθυστερούν να τους την δώσουν. Δεν χρειάζονται χάρες οι άνθρωποι αυτοί. Δικαιώματα έχουν που προκύπτουν από την εργασία τους επί δεκαετίες και τώρα οι πολιτικοί αλήτες τους αγνοούν. Διότι αποτελεί πολιτική αλητεία να μην τους δίνουν τις συντάξεις που έχουν κατοχυρώσει, προκειμένου να βγει ένα δήθεν πλεόνασμα για να εμφανισθεί το μεγάλο κουτσαβάκι μπροστά από το τζάκι στο μέγαρο και να εξαγγείλει με στόμφο τα επιδόματα κάνοντας τον φιλάνθρωπο και αριστερό.
Θα τα πω χύμα και τσουβαλάτα. Δεν έχεις δικαίωμα να εξευτελίζεις ανθρώπους που εργάσθηκαν τόσα χρόνια και να μην τους δίνεις αυτά που δικαιούνται και μετά να  κάνεις τον καλό σε μία ομάδα συμπολιτών μας που τα περνάει μεν δύσκολα αλλά δεν είναι στον πάτο.
Θα τα πω χύμα και τσουβαλάτα. Μα να μην βρεθεί ένας να πει όχι σε όλο αυτό;
Υπάρχουν μελέτες φίλοι μου που μας δείχνουν το  σε ποιες κοινωνικές τάξεις υπάρχουν τα μεγαλύτερα ποσοστά ακραίας φτώχειας και σε αυτές δεν συμπεριλαμβάνονται οι συνταξιούχοι.
Είναι οι μακροχρόνια άνεργοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και έμποροι που έχουν πέσει έξω, οι αγρότες.
Εδώ σας θέλω μάγκες μου, εάν έχετε το σχέδιο, την όρεξη, την διάθεση να βοηθήσετε αυτούς που έχουν τεράστιες πραγματικές ανάγκες.
Και όχι με επιδόματα, που θα δοθούν μια φορά και εφάπαξ για να κάνουμε τον καλό, αλλά με πολιτικές που θα κάμουν εκ νέου τους ανθρώπους αξιοπρεπείς. Που θα ξέρουν ότι αυτά που λαμβάνουν είναι δικαίωμά τους και όχι χάρη του Αλέξη ή της Φώφης.
Είναι κάποιοι αγρότες δίπλα μας, εδώ στον Αργολικό Κάμπο που βρίσκονται σε κατάσταση  ακραίας φτώχειας. Είναι αυτός που έχει ένα κτηματάκι με εσπεριδοειδή των πέντε ή δέκα στρεμμάτων και που τα εισοδήματά του είναι μηδαμινά. Υπολογίστε πόσα κιλά πορτοκάλια μπορεί να πουλήσει ο άνθρωπος αυτός και μετά πολλαπλασιάστε με δέκα λεπτά κάθε κιλό. Ποιος είναι αυτός που τον αγνοούμε; Είναι εκείνος που δεν προσκύνησε τους γαλάζιους και τους πράσινους, που δεν παίρνει επιδότηση, που δεν έχει εισόδημα από κάποιον μέσα στο σπίτι του που διορίσθηκε στην ΔΕΗ. Θέλεις να είσαι μάγκας και όχι ψευτοκουτσαβάκι; Ξεκίνησε με δράσεις για αυτούς τους ανθρώπους. Να αγοράσει κατά προτεραιότητα το Κράτος από αυτούς τα πορτοκάλια που χρειάζεται για τα νοσοκομεία, το στρατό, τους παιδικούς σταθμούς όχι σε χαριστική τιμή, αλλά στην τιμή που γενικά αγοράζει, ώστε να μην εξαρτάται ο άνθρωπος από τον μεγαλοεξαγωγέα. Βρες και τρόπους να επεκτείνει την παραγωγή του αυτός ο άνθρωπος που δεν έχει υπό τον ήλιο μοίρα. Εκεί σε θέλω κουτσαβάκι μου και όχι στα εύκολα του να δίνεις επιδόματα και μετά να κάνεις την πάπια στους ισχυρούς της Ευρώπης. Και όλες αυτές οι δράσεις δεν θα δημιουργήσουν πρόβλημα ώστε γονυπετής να ζητάς συγχώρεση, αφού, απλά, θα μειώσει το πλεόνασμα του πελονάσματος, δίνοντας μέσα από δράσεις δικαιώματα σε ανθρώπους που δεν έχουν. Εδώ σε θέλω ψευτοκουτσαβάκι μου. Αυτά να κάνεις και οι άνθρωποι που θα ωφεληθούν ας μείνουν στην αποχή από τις εκλογές ή στο λευκό και άκυρο ή στις ψήφους διαμαρτυρίας σε μικρά κόμματα.
Και δώσε, βρε κουτσαβάκι, το δικαίωμα εργασίας στο άνθρωπο που είναι κοντά στη σύνταξη και λόγω της μακροχρόνιας ανεργίας τα τελευταία χρόνια του λείπουν κάποια ένσημα  για να τα συμπληρώσει. Προχώρησε σε δέκα δράσεις μέσω του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων και σκέψου και μερικά ξύπνια πράγματα ώστε  η εργασία του μεσόκοπου να βοηθήσει την κοινωνία και την οικονομία. Εκεί σε θέλω, αν θέλεις να είσαι μάγκας και ωραίος.
Και δώσε το δικαίωμα σε αυτούς που χρωστάνε στον ΟΑΕΕ και δεν μπορούν να βγουν στη σύνταξη να το πράξουν. Για να είναι περήφανοι άνθρωποι. Να λαμβάνουν τα χρήματά τους διότι τα δικαιούνται και όχι διότι εσύ αποφάσισες ένα βραδάκι να στηθείς μπροστά στο τζάκι και να κοροϊδέψεις για άλλη μια φορά. Δος τους το δικαίωμα να είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Και μόνον τότε θα δεις όλο το πράγμα να γυρίζει για όλους και μαζί με όλους και για τους συνταξιούχους.
Τα είπα χύμα και τσουβαλάτα. Ξεπέρασα τον ίδιο μου τον εαυτό.
Επρεπε να τα πω και να τα βγάλω από μέσα μου διότι δεν βρέθηκε ένας κερατάς, που να ομολογήσει την προτέρα κερατοσύνη του και να καταψηφίσει. Λευκά και αποχές και τρίχες κατσαρές.

Ωωωωω ρε Γιάννηδες. Τι κάνετε ωρέ για το παλαιό Ξενία;

Ωωωωρεεεε Γιάννηδες!!!!!
Με βροντερή φωνή ομιλώ μέσω του γραπτού μου λόγου.
Σε εσάς τους τρεις Γιάννηδες βουλευτές  Αργολίδας απευθύνομαι.
Γιάννη Γκιόλα εσέ κράζω ..............
Γιάννη Αδριανέ εσέ κράζω ...........
Γιάννη Μανιάτη εσέ κράζω.......
(Δεν κράζω τον Δήμαρχο διότι  θα έχανα την ώρα μου, αφού η δημοτική αρχή  δεν έχει καταφέρει να λύσει κάποιο σοβαρό πρόβλημα).
Θα ασχοληθείτε ωρε Γιάννηδες με έναν σοβαρό τρόπο για κάποια από τα αίσχη που βλέπουμε καθημερινά στην πόλη μας;
Για το ντροπιαστικό για όλους τους Αναπλιώτες θέαμα του Ξενία ομιλώ σήμερον.
Για πείτε μου ωρέ Γιάννηδες. Έχετε ασχοληθεί καθόλου με το θέμα;
Μάλλον όχι.
Διότι εάν είχατε την ευαισθησία να δοθεί ένα τέλος στο αίσχος, και επομένως εάν είχατε στο ελάχιστο ασχοληθεί για το τι γίνεται με το παλαιό Ξενία, αλλά και με το συναφές θέμα του Κήπου και της πισίνας του Αμφιτρύωνα, θα γνωρίζατε ότι  υπάρχει μια προθεσμία μέχρι το τέλος του 2016.
Όμως υμείς ωρε Γιάννηδες μάλλον αδιαφορείτε. Περί άλλα τυρβάζετε. Αναμένω να ακούσω το τι έχετε πράξει για να αποσύρω τον ισχυρισμό μου  ότι γράφετε αυτά τα  πολύ σπουδαία για τ΄Ανάπλι θέματα στα παλαιότερα των υποδημάτων σας. Για να το πω κομψά δηλαδή το τελευταίο.
Ας το πάρουμε λοιπόν από την αρχή  το θέμα, διότι παρότι έχει μαλλιάσει η γραφιστική "γλώσσα" μου ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει.
Το 2000 έγινε ο διαγωνισμός για τα Ξενία. Μέσα στους όρους της δημοπρασίας υπήρχε και η πολύ μα πολύ συγκεκριμένη δέσμευση για τον υπερθεματιστή, ότι εντός πολύ συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος θα λειτουργούσαν και οι τρεις ξενοδοχειακές μονάδες (παλαιό Ξενία, Ξενία Παλλάς και Αμφιτρύων). Ήταν προφανέστατο ότι ο όρος αυτός του διαγωνισμού ήταν εκ των ων ουκ άνευ. Διότι νοικιάστηκαν οι ξενοδοχειακές μονάδες του αποβιώσαντος ΕΟΤ, με σκοπό να λειτουργήσουν και όχι να αραχνιάσουν, να νυχτεριδιάσουν και να κουκουβαγιάσουν.
Έτσι στο διαγωνισμό υπήρχε σαφέστατος και πολύ συγκεκριμένος όρος ότι οι μονάδες έπρεπε υποχρεωτικά να λειτουργήσουν εντός 18 μηνών από την υπογραφή της μισθωτικής σύμβασης. Έπρεπε λοιπόν να λειτουργεί το παλαιό Ξενία ήδη από  το 2001. Μάλιστα για να μην υπάρχει κάποια παρερμηνεία του στυλ δεν προλάβαμε να κάνουμε τις εργασίες, δεν πήραμε άδειες, μας φρέναρε η αρχαιολογική υπηρεσία κ.ο.κ. στη σύμβαση υπήρξε όρος που διευκρίνιζε με πολύ αναλυτικό τρόπο όλες τις συγκεκριμένες εργασίες που θα έπρεπε να γίνουν στο παλαιό Ξενία και στις οποίες δεν συμπεριλαμβάνονταν πισίνες υπόγειες και ανώγειες και αλλαγές στο "άνω κατώφλι", όπως μας είπε ένας πολιτικός μας που τυγχάνει, υποτίθεται και μηχανικός.
Όμως η μισθώτρια εταιρεία αποφάσισε να κάνει μείζονες αλλαγές στο συγκρότημα αυτό. Και υπέβαλε σχέδια για πισίνες, αλλαγή των όψεων και πολλά άλλα, που δεν υπήρχαν στην προκήρυξη του διαγωνισμού.  Και κατάφερε να  κρατήσει κλειστό το παλαιό Ξενία, να μην προβεί στις δαπάνες που προβλεπόντουσαν στη σύμβαση.  Και έτσι από το 2001 χάθηκαν χιλιάδες μεροκάματα, το Δημόσιο απώλεσε το ΦΠΑ και τους άλλους φόρους, ο Δήμος Ναυπλιέων έχασε τον φόρο παρεπιδημούντων που θα έπρεπε να είχε πληρώσει η μισθώτρια εφόσον δούλευε το ξενοδοχείο.  Και όλα αυτά έγιναν χωρίς να  αντιδράσουν οι Κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας μετά.
Και το χειρότερο από όλα είναι ότι χωρίς κάποιος να το πάρει χαμπάρι έγινε εν κρυπτώ και παραβύστω από την σωτήρια Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του μη κανονικού) τροποποίηση της μισθωτικής σύμβασης και δόθηκε η δυνατότητα στην μισθώτρια εταιρεία να κρατήσει κλειστό το παλαιό Ξενία μέχρι και το έτος 2016.  Μέχρι και εφέτος δηλαδή. Για 16 ολόκληρα έτη από την υπογραφή της μισθωτικής σύμβασης κλειστό το Ξενία. Και το αποδέχθηκε η Ελληνική Κυβέρνηση. Το ξαναλέω. 192 μήνες κλειστό το Ξενία. Το ξαναλέω: 5.760 μέρες κλειστό το Ξενία. Υπολογίστε τώρα πόσα ημερομίσθια χάθηκαν για το Ναύπλιο. Υπολογίστε πόσες ασφαλιστικές εισφορές. Πόσο φουπουά. Υπολογίστε την απώλεια του τζίρου των επιχειρήσεων που σχετίζονται με τα τουριστικά και τους ξενοδοχειακούς εξοπλισμούς, τα τρόφιμα, τα ποτά, τις εταιρίες που προμηθεύουν πετρέλαιο, του τεχνικούς κλπ. Και πάνω σε όλα αυτά συνυπολογίστε ότι πιθανόν (έτσι προκύπτει) συμφωνήθηκε να καταβάλλει η μισθώτρια εταιρεία ένα κατά πολύ μικρότερο μίσθωμα σε σχέση με αυτό που επιτεύχθηκε στο διαγωνισμό. Εξαιρετικά πράγματα. Και  μετά μου λέτε ότι πταίει ο Σόιμπλε για την κατάντια μας. Το ξερό μας το κεφάλι πταίει. Και αυτούς που ψηφίσατε. Και αυτούς που τώρα έχουμε εκλέξει και που δεν κάνουν απολύτως τίποτα τώρα που η προθεσμία λήγει και το ξενία πρέπει να ανοίξει, όπως είχε συμφωνηθεί. Και όχι μόνον δεν ανοίγει, αλλά κλείνει και το Ξενία Παλλάς (Ναυπλία Παλλάς) που είναι και αυτό αντισυμβατική πράξη. Και ουδείς συγκινείται
Και αυτή η τροποποιητική σύμβαση έγινε γνωστή μόλις το έτος 2011. Δηλαδή πως έγινε γνωστή; Ο βουλευτής Τσούκαλης υπέβαλε την τέταρτη ερώτησή του στο Κοινοβούλιο για να αποκαλυφθεί το γεγονός και το πήρα εγώ και τα έγραψα στα "αργολικά"
Ποιος τα ήξερε όλα αυτά στην κοινωνία του Ναυπλίου; Μόνον αυτοί οι λίγοι που με διαβάζουν ή επισκεπτόντουσαν τον ιστότοπο της άλλης πρότασης ή που είχαν δει το άρθρο μου στα διαδικτυακά τότε "αργολικά"
Τώρα πρέπει να κινητοποιηθούμε μπας και γίνει κάτι.
Όλοι ντρεπόμαστε αλλά ολίγοι ομιλούν και προτείνουν.
Ο βουλευτής Τσούκαλης του Συνασπισμού αρχικά και της ΔΗΜΑΡ μετά έκανε τέσσερις ερωτήσεις στη Βουλή και απαντήσεις δεν έπαιρνε σε αυτά που ρωτούσε.
Εγώ έγραφα και ξαναέγραφα.
Οι Βουλευτές ττου νομού μας (ωωωω ρεεεε Γιάννηδες), δημαρχέοι, αντιπεριφερειάρχες, νομαρχέοι όλοι πέρασαν και ουδείς ακούμπησε το θέμα. Ουδείς ασχολείται και σήμερα.
Ντροπή φίλοι μου για το Ναύπλιο η κατάσταση του παλιού Ξενία
Ντροπή!!!!
Ντροπή!!!
Ντροπή που να πάρει.
Ωωωω ρε Γιάννηδες!!!!

Να θυμίσω και τι είχα γράψει το 2011 στα Αργολικά που δημοσιεύθηκαν και στο ιστολόγιο της άλλης πρότασης :

"Ο βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς Νίκος Τσούκαλης έχει υποβάλει τέσσερες ερωτήσεις προς τον αρμόδιο Υπουργό Πολιτισμού (την πρώτη την συνυπέγραφε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης) σε σχέση με την υλοποίηση της σύμβασης των Ελληνικών Τουριστικών Ακινήτων (Ε.Τ.Α.) με την εταιρία ΑΡΓΟΛΙΚΟΣ ΗΛΙΟΣ, που αφορούσαν τα Ξενία  του Ναυπλίου.

Στην τέταρτη ερώτησή του,  απάντησε την 1-7-2011 ο Υφυπουργός κ. Νικητιάδης, που ουσιαστικά αυτό που έκανε ήταν να διαβιβάσει στο βουλευτή το ενημερωτικό σημείωμα των Ε.Τ.Α., χωρίς να πάρει ο ίδιος κάποια συγκεκριμένη θέση σε σχέση με την υλοποίηση της σύμβασης.

  Από το ενημερωτικό αυτό σημείωμα των Ε.Τ.Α., αλλά και από έγγραφα που κατατέθηκαν κατόπιν της ερώτησης του βουλευτή της Δημοκρατικής Αριστεράς, προέκυψαν κάποια γεγονότα, που μέχρις σήμερα ήταν άγνωστα στο μεγαλύτερο μέρος της τοπικής κοινωνίας.

Για πρώτη λοιπόν φορά γίνεται γνωστό, ότι στις  30-3-2009, επί Νέας Δημοκρατίας, υπογράφηκε, χωρίς τη γνώση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των τοπικών αρχών,  νέα σύμβαση μεταξύ ΕΤΑ και Αργολικού Ήλιου, που τροποποίησε την αρχική σύμβαση.  Με την τροποποιητική αυτή σύμβαση, όπως προκύπτει από το σημείωμα των ΕΤΑ, δίδεται παράταση υλοποίησης των έργων στα Ξενοδοχειακά Συγκροτήματα ΞΕΝΙΑ Α και σε ορισμένα bungalows του Nafplia Palace,  μέχρι το 2016, ενώ η αρχική σύμβαση του έτους 2000 προέβλεπε ολοκλήρωση των εργασιών μέσα σε 18 μήνες, ήτοι δίδεται μία πρωτοφανής παράταση ολοκλήρωσης των εργασιών 15 περίπου ετών!! Επιπλέον δίδεται η δυνατότητα στη μισθώτρια εταιρία να παρατείνει  επιπλέον το χρόνο αποπεράτωσης των έργων, εφόσον η έκδοση των αδειών καθυστερήσει. Είναι περίεργο, αλλά στην προηγούμενη απάντησή του ο Υπουργός κ. Γερουλάνος,  δεν είχε αναφέρει την ύπαρξη της τροποποιητικής αυτής σύμβασης.

  Ενώ η αρχική σύμβαση προέβλεπε ολοκλήρωση των αυστηρά καθορισμένων εργασιών μέχρι το έτος 2001, η μελέτη ανακαίνισης και εκσυγχρονισμού του Ξενία Α εγκρίθηκε από τον Υπουργό Πολιτισμού μόλις το 2005 (δεν αναφέρεται στο σημείωμα  το πότε υπέβαλε τη μελέτη η μισθώτρια εταιρία). Μετά την έγκριση το θέμα παραπέμφθηκε στο κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων, προκειμένου αυτό να γνωμοδοτήσει για το χαρακτηρισμό του ξενοδοχείου ως μνημείου ή μη. Έκτοτε απόφαση δεν έχει ληφθεί. Φθάσαμε λοιπόν 11 ολόκληρα χρόνια μετά την αρχική σύμβαση και ενώ έπρεπε μέσα σε   18 μήνες να γίνουν από τη μισθώτρια εταιρία οι συγκεκριμένες εργασίες που προέβλεπε η σύμβαση και να είχε ξεκινήσει η λειτουργία του ξενοδοχείου ΞΕΝΙΑ Α, τελικά να μην έχει γίνει τίποτα, διότι δεν έχει ληφθεί ή απορριφθεί από την Κρατική γραφειοκρατία η άδεια για την κατασκευή υδατοδεξαμενών και λοιπών μειζόνων εργασιών που επιθυμεί η εταιρία «ΑΡΓΟΛΙΚΟΣ ΗΛΙΟΣ».

   Για πρώτη φορά γίνεται γνωστό ότι η εταιρία «ΑΡΓΟΛΙΚΟΣ ΗΛΙΟΣ» δεν έχει καταβάλει σε μετρητά στα ΕΤΑ το μίσθωμα του β εξαμήνου του 2010, το οποίο υπολογίζεται από τα ΕΤΑ σε 217.566,34 ευρώ (πιθανότατα να μην έχει καταβάλει και το μίσθωμα του α εξαμήνου του 2011), με το αιτιολογικό ότι η αδελφή της εταιρία ΑΤΤΙΚΟΣ ΗΛΙΟΣ έχει  κερδίσει απόφαση διαιτητικού δικαστηρίου με την οποία υποχρεώνεται η ΕΤΑ να καταβάλει σ΄ αυτήν  το ποσόν των  10.034.879 ευρώ με τους νόμιμους τόκους!! Είναι επομένως λογικό να μην αναμένουν τα ΕΤΑ, με τη νομική μορφή που αυτά θα έχουν στο μέλλον, την καταβολή σε μετρητά από τούδε και στο εξής οποιουδήποτε ποσού από την εταιρία «ΑΡΓΟΛΙΚΟΣ ΗΛΙΟΣ» (εκτός και αν η διαιτητική απόφαση ανατραπεί). Είναι επίσης απορίας άξιον πώς η ΕΤΑ, υπολογίζει  το ήμισυ του ετησίου μισθώματος σε  ευρώ μόνον 217.566,34, όταν η αρχική υπογραφείσα σύμβαση, προέβλεπε ετήσιο μίσθωμα 450.000.000 δραχμών ή 1.320.616 ευρώ, αναπροσαρμοζόμενο ετησίως με το ύψος του τιμαρίθμου. Απ΄ ότι φαίνεται με τη συμπληρωματική σύμβαση, μειώθηκε κατά ένα τεράστιο ποσοστό το ετήσιο μίσθωμα, το οποίο είχε προκύψει κατόπιν διαγωνισμού!!  

   Γίνεται επίσης γνωστό από την απάντηση που έλαβε ο κ. Τσούκαλης, ότι οι υπηρεσίες (Πολεοδομία, Διεύθυνση Δημόσιας Υγείας), κινητοποιήθηκαν τον Ιανουάριο του 2010 για τη γνωστή απαράδεκτη κατάσταση στο κτήριο του Ξενία Α και παρά τις εκθέσεις που έγιναν η κατάσταση παρέμεινε ως έχει, μέχρις ότου  στις 1-3-2011 ο κ. Εισαγγελέας προέβη σε νέα  επείγουσα παραγγελία του για νέα αυτοψία της Πολεοδομίας.

   Τα συμπεράσματά μου.

•  Μετά την υπογραφή της τροποποιητικής σύμβασης που δίνει επιπλέον δικαιώματα στην εταιρία ΑΡΓΟΛΙΚΟΣ ΗΛΙΟΣ, και πιθανόν να μειώνει κατά πολύ το μίσθωμα, είναι αβέβαιο το εάν η απαίσια κατάσταση που βρίσκεται το Ξενία Α θα βελτιωθεί.
• Είναι πλέον νομικά δυσχερές να γίνει αποβολή της μισθώτριας εταιρίας και το ξενοδοχείο να αποδοθεί στη Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων, όπως θα έπρεπε να είχε γίνει αρχικά.
• Το Ελληνικό Δημόσιο, πιθανότατα θα παύσει να έχει έσοδα στο μέλλον από μισθώματα από τη λειτουργία των ξενοδοχείων.
• Ο Κήπος του Αμφιτρύωνα και η πισίνα θα συνεχίσει να παραμένει για κάποια ακόμα χρόνια στα χάλια που βρίσκεται.
• Η Πύλη του Σαγρέδου θα παραμένει κλειστή, παρά τις επισημάνσεις της Αρχαιολογίας.
• Καθόλου δε αποκλείω το ενδεχόμενο η μισθώτρια εταιρία να εγείρει αξιώσεις κατά του Ελληνικού Δημοσίου και αντί να πληρώσει μισθώματα να εισπράξει και αποζημιώσεις από πάνω.
• Η Αρβανιτιά θα παραμείνει στην ίδια κατάσταση, αφού ουδείς ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι δεν λειτούργησε τη σεζόν που πέρασε.
• Απαιτείται λοιπόν  μία απεξαρχής ολοκληρωμένη εξέταση του φακέλου της σύμβασης για την προάσπιση των δικαιωμάτων του Ελληνικού Δημοσίου και της τοπικής κοινωνίας και τη βελτίωση της απαράδεκτης κατάστασης στην οποία βρίσκονται το Ξενία Α, ο Κήπος του Αμφιτρύωνα και η Αρβανιτιά."

Επ΄ευκαιρία της Στικούδειας εκδήλωσης

Ειπώθηκαν πάρα πολλά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την έλευση αυτής της Κατερίνας Στικούδη στ΄Ανάπλι για μια χριστουγεννιάτικη εκδήλωση.
Επομένως νομίζω περιττεύει να πω περισσότερα λογάκια μιας  κι εγώ μεταξύ των πολλών  άλλων, ήδη είπα αρκετά.
Τον τίτλο τον αφήνω ως πιασάρικο, μπας και τσιμπήσετε και διαβάσετε τις περαιτέρω αιρετικές μου απόψεις επί ενός εξαιρετικά ευαίσθητου και δύσκολου θέματος.

Γεννήθηκε μια μέρα σαν και σήμερα το σωτήριον έτος 1821.

Δεν ήταν ένας επαναστατημένος Ελλην, αλλά αστός Γάλλος.  Ο πατέρας του χειρουργός και η μητέρα του καταγόταν από οικογένεια ιατρών. Προκάλεσε  την τότε Γαλλική σεμνότυφη κοινωνία με τη γνωστή νουβέλα "Μαντάμ Μποβαρύ". Σε ένα ερωτικό του γράμμα στην ερωμένη του Λουίζ Κολέ  ο Γκυστάβ Φλωμπέρ της ψιθυρίζει κραυγάζοντας τα εξής σκανδαλιστικά για την καθολική Φραντσέζικη κοινωνία του 19ου αιώνος  «Θα σε σκεπάσω με έρωτα την επόμενη φορά που θα ιδωθούμε. Τα χάδια θα έχουν έκταση. Θα σε χορτάσω με όλες τις χαρές της σάρκας μέχρι να λιγοθυμήσεις, να πέσεις να πεθάνεις. Θέλω μαζί μου να τα χάσεις ολότελα και να ομολογήσεις κρυφά στον εαυτό σου ότι ποτέ δεν είχες τολμήσει να ονειρευτείς τέτοιο παραλήρημα…» 

Τότε λοιπόν οι έγνοιες των αστών του 19ου αιώνα στην Ευρώπη, ήταν το ύφος και ο τρόπος έκφρασης των έντονων συναισθημάτων, αλλά και η αντιπαράθεση της μετριότητας με το ωραίο και τα όνειρα.

"Βρίσκουμε καταφύγιο στην μετριότητα, από απελπισία για το ωραίο που ονειρευτήκαμε". Αυτό ήταν ένα από τα αποφθέγματα του Φλωμπέρ που έμεινε μέχρι τις μέρες μας. Ονειρευόντουσαν τότε το ωραίο, το οποίο και δεν μπορούσαν να  πιάσουν. Έτσι αποζητούσαν  καταφύγιο στην μετριότητα. Οποία διαφορά με το σήμερα, που η μετριότητα είναι πολλές φορές το ζητούμενο, αφού ο κανών είναι το ευτελές, το φτηνό και εμπορικό. Και αυτοί που δεν ονειρεύονται έχουν το θράσος αποπάνω να κατηγορούν τους ανήσυχους και αντιρρησίες της σημερινής εποχής.

Μία πόλη για να καταστεί σπουδαία δεν αρκεί να  αποκτήσει οικονομική άνθηση, πεζοδρόμους, παιδικές χαρές, αεροδρόμια και λιμάνια, malls, πολυτελή κέντρα διασκέδασης και αίθουσες δεξιώσεων και γάμων.
Απαιτείται να είναι πρωτοπόρα στη ζωή και την τέχνη. Να τολμά. Να καινοτομεί. Να προσφέρει ανάσες δημιουργίας στους καινοτόμους, παρότι αυτοί δεν είναι του συρμού και του μέσου όρου. Να σέβεται συνάμα το παρελθόν και τα χνάρια που άφησαν οι παλαιότεροι.
Η σπουδαία πόλη τολμά να κατασκευάσει μια γυάλινη πυραμίδα στο προαύλιο του ομορφότερου κτηρίου, που στεγάζει ένα από τα πιο εκπληκτικά μουσεία της υφηλίου.
Η πρωτοπόρα πόλη θα φιλοξενήσει στις μικρές μουσικές σκηνές στα στενά πίσω από τους φωτεινούς εμπορικούς δρόμους τα  γκρουπάκια που την επαύριο θα είναι ονομαστά στους πάντες σε όλες τις άκρες της γης. Και οι ακόμα πιο σπουδαίες πόλεις θα είναι αυτές στις οποίες θα γεννηθούν και θα κάνουν τα πρώτα τους βήματα τα άτομα που θα αλλάξουν την πορεία της μουσικής, της πεζογραφίας, της ποίησης, του σινεμά, της ζωγραφικής.
Η καινοτόμα πόλη θα δώσει βήμα στους σπουδαίους μουσικούς της, στους θεατρανθρώπους της, τους ζωγράφους και φωτογράφους της, θα αναδείξει τους αρχιτέκτονες που δημιουργούν μέσα και γύρω από τον πολεοδομικό ιστό σε δημόσια και ιδιωτικά έργα. Θα τους επιτρέψει να χρωματίσουν τα κτήρια με προκλητικά χρώματα. Η σπουδαία ποιοτική πόλη δεν θα απαγορέψει τα νέα ρεύματα και δεν θα εκδιώξει τα σπουδαία τοιαύτα του παρελθόντος. Δεν θα μείνει  νεκρή και στεγνή από δημιουργία και δεν θα αρκείται μόνον σε αναμνήσεις,
Είναι πρωταρχικό το ζήτημα να δοθούν ευκαιρίες στις πρωτοπορίες για να εκφρασθούν. Μπορεί οι περισσότεροι να μην τα καταλαβαίνουμε αυτά τα πρωτοποριακά, ίσως να διαφωνούμε διότι αυτό το καινοτόμο και εμπνευσμένο να μας φαίνεται τελείως ξένο και απόμακρο για τις δικές μας προτιμήσεις, αλλά οι άνθρωποι σε μια σπουδαία-σοφιστικέ πόλη δεν θα κάνουν πίσω παρά τις όποιες αντιδράσεις  Η σεμνοτυφία και η υποκρισία κυριαρχεί όχι σε αυτούς που είναι ανοιχτοί στα νέα ρεύματα, αλλά σε αυτούς που περπατούν την πεπατημένη της εύκολης μίμησης για εμπορικούς και μόνον λόγους και της χρήσης φτηνών τεχνασμάτων για το κέρδος. Αυτό που είναι συντηρητικό και σεμνότυφο την τωρινή εποχή είναι να χρησιμοποιούμε το γυμνό αυτό καθαυτό απλά και μόνον για να εντυπωσιάσουμε, προκειμένου να είμαστε στον αφρό και να αποκομίσουμε τα κάθε είδους κέρδη μας.
Ίσως να είναι συμπαθητικά τα αγγελάκια που κρέμασαν για τον Χριστουγεννιάτικο στολισμό, όμως όλη η λογική δεν ξεφεύγει από τον μέσο όρο των Χριστουγεννιάτικων διάκοσμων των πολλών Ελληνικών επαρχιακών πόλεων. Προσωπικά προτιμούσα τις κρεμάστρες και τις "καπότες" στα δένδρα.  Δεν νομίζω ότι έχει καμία ιδιαίτερη σημασία να σας πω την δικιά μου προσωπική γνώμη ως προς το αισθητικό του θέματος για αυτούς τους πρωτότυπους στολισμούς του Ναυπλίου των προηγούμενων χρόνων, που τόσες αντιδράσεις προκάλεσαν. Εμένα μου άρεσε που η πόλη μας δεν έπραξε το ειθισμένο και πρωτοτύπησε. Και έγινε θέμα συζήτησης όχι μόνον εδώ μεταξύ μας, αλλά και παραέξω. Έτσι προχωράει και αναδεικνύεται μια μικρή επαρχιακή πόλη. Όχι με αδιάφορα φωτεινά αγγελάκια, αλλά με καπότες, όσο άσχημες και αν είναι αυτές Να δώσουμε ευκαιρία στους ανθρώπους  να εκφρασθούν. Και δεν πειράζει. Ας αποτύχουν. Ας είναι και κάτι άσχημο. Αλλιώς θα παραμείνουμε για πάντα  στάσιμοι στη μιζέρια μας και την μετριότητα. ΄Η και ακόμα χειρότερα προσκολλημένοι στο ευτελές, φτηνιάρικο, εμπορικό και απλώς γαργαλιστικό.
Ήλθε πριν κανα δυό χρόνια και έπαιξε την πρωτοποριακή και δύσκολη μουσική του στο κοινό του μουσικού φεστιβάλ κλασσικής μουσικής του Ναυπλίου ένας νεαρός συμπολίτης μας που τώρα ζει και δημιουργεί στο εξωτερικό.   Τι να πω εγώ; Αν μου άρεσε; Δεν μπορώ να ομιλήσω. Αλλά θεωρώ πολύ σημαντικό ότι μέσα από τα σπλάχνα της πόλης έχει ξεπηδήσει ένας νέος, που το έργο του έχει ακουσθεί σε διεθνές επίπεδο και έχει αναγνωρισθεί από ανθρώπους που γνωρίζουν. Και εμφανίσθηκαν μετά τη συναυλία του οι τοπικές κάργιες, οι παράξενες, οι σεμνότυφες, οι αρχιειδήμονες, όλες αυτές που μπαίνουν στις συναυλίες μόνον με προσκλήσεις και το έθαψαν το παιδί.
Αυτή είναι η πόλη που  αρκείται στη μετριότητα διότι το μη εξαιρετικό είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό, ώστε να μπορούν να  εκφράσουν τις σοφίες τους τα πάμπολλα άτομα του δήθεν και του κάπως.
Και έτσι έχουν απομακρυνθεί οι δικοί μας άνθρωποι  του πολιτισμού από την δικιά μας πόλη και ψάχνουν τα δικά τους καταφύγια στις ενεργές και δυναμικές κοινωνίες που υπάρχουν αλλαχού.
Η πόλη μας που δεν πρωτοτυπεί, δεν καινοτομεί, δεν δίνει ελευθερία έκφρασης, που αντιμετωπίζει τον πολιτισμό μικροπαραταξιακά και ερασιτεχνικά, αδυνατεί να προσελκύσει, ακόμα και τους δικούς μας που διέπρεψαν σε Πανελλήνιο και Παγκόσμιο επίπεδο. Εκδιώκει η πόλη μας τα παιδιά της και τους ανθρώπους της ενώ θα έπρεπε να τους έχει δίπλα της μαζί και με άλλους από διαφορετικούς ξένους τόπους για να καταστεί ένα χωνευτήρι ιδεών και πολιτισμού
Όλους τους απομακρύναμε ή τους απομονώσαμε.
Καθηγητή βυζαντινής μουσικής στα μεγάλα Πανεπιστήμια της Γερμανίας.
Σκηνοθέτη και στιχουργό επικεφαλής μεγάλου φεστιβάλ επαρχιακής πόλης της χώρας μας.
Σπουδαίους ηθοποιούς και σκηνοθέτες.
Εξαιρετικούς φωτογράφους.
Μουσικούς με σπουδές και διπλώματα

Και έτσι η πόλη  μένει στάσιμη, αλλά παρ΄όλα ταύτα η πλειοψηφία είναι ευτυχής για αυτό.
Όμως κι εγώ έχω δικαίωμα να εκφράσω την αιρετική για την πόλη άποψή μου. Και ας μην στεναχωρηθείτε όταν με διαβάσετε νομίζοντας  ότι σας κατηγορώ. Οι εραστές της μετριότητας δεν θα αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στο άρθρο μου αυτό και δεν θα χολοσκάσουν. Θα θεωρήσουν ότι ομιλώ για άλλους.

Ναι φίλοι μου. Έτσι είναι. Βρίσκουν τελικά και οι Ναυπλιώτες "καταφύγιο στην μετριότητα". Και διότι "απελπίστηκαν για το ωραίο που ίσως κάποτε ονειρεύτηκαν" και διότι η μετριότητα και η ευτέλεια είναι το απλό και ευχερές στις ημέρες μας. Και διότι κάποιοι άλλοι πρέπει να προσκυνούν την τοπική εξουσία με ό,τι αυτή μας  προσφέρει.

Πανναυπλιακός: «Més que un club» Όμως πόσοι το αισθάνονται αυτό;

(Η φωτογραφία είναι από το αρχείο του Σωτήρη Νταντή.)

Δεν μπορώ να ξέρω αν οι πανηγυρισμοί αυτοί των φιλάθλων του Πανναυπλιακού είναι για το πρώτο ή το δεύτερο γκολ που είχαμε  βάλει στον σπουδαίο Παναργειακό μέσα στο σπίτι του, την σεζόν 71-72. Αν δηλαδή ήταν το γκολ του Σαρίκη ή του Φραντζόγλου.
Δεν είμαι κάποιος ιδιαίτερος φαν του ποδοσφαίρου.
Όμως αυτό που συμβαίνει αυτό τον καιρό με τον Πανναυπλιακό δεν είναι απλά μια κατάντια της μίας από τις δύο μεγάλες ομάδες της Αργολίδας, αλλά νοιώθω ότι αποτελεί και ντροπή για την γενικότερη ιστορία της πόλης μας. Διότι η τοπική ιστορία δεν είναι μόνον τα πολιτικά και τα δημοτικά, τα τοπικά  έργα και οι εκλογές, οι Τσούρνοι, οι Ελσες και οι Γκιόληδες,  αλλά και η κοινωνική, πολιτιστική και αθλητική ζωή του τόπου μας.
Και οι Ναυπλιείς είμαστε υπερήφανοι για αυτά που κατά καιρούς πέτυχε ο Πανναυπλιακός.
Αλλά αυτό το τωρινό με την ομάδα δεν είναι ο πάτος. Είναι απόπατος. Να δέχεται πεντάρες και επτάρες ο Πανναυπλιακός από  τα μικρά χωριά του νομού; Εγώ προσωπικά δεν το αντέχω αυτό ούτε να το ακούω ούτε να το διαβάζω. Και το χειρότερο είναι ότι την ίδια στιγμή το μεγαλύτερο μέρος της πόλης  αδιαφορεί. Και μαζί αδιαφορούν και οι οικονομικοί και πολιτικοί τοπικοί παράγοντες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Ακούστε αυτό που θα σας πω και επεξεργαστείτε το στο μυαλό σας: Μία τοπική κοινωνία που είναι κλεισμένη στον εαυτούλη της, αποκομμένη από το παρελθόν της, που αδιαφορεί για το μέλλον της και ασχολείται μόνον με τις ατομικές επιβιώσεις του καθενός δεν πάει μακριά. Νομοτελειακά θα αρχίσει να σβήνει η προηγούμενη λάμψη της.
Απεβίωσε πριν λίγο καιρό ο Διαμαντής Ανδρώνης που ήταν ο θρύλος του Ναυπλιακού ποδοσφαίρου. Δεν  πρόλαβα να τον δω να παίζει στις μεγάλες δόξες του στις αρχές της δεκαετίας του 60 που ήταν ο ονομαστός παίκτης της δεύτερης Εθνικής μαζί με τον Μπάμπη Κοτρίδη και τον Σάκη Κουβά του Βύζαντα, τον Νίκο Αλέφαντο του Ατρομήτου, τον Τασσίνο του Παγκορινθιακού, τον Μαρίνο του Αργοναύτη, τον Γιάννη Φραντζή και τον  Μουράτη του Πανελευσινιακού, τον Νίκο Λεμονή του Ηρόδοτου, τον Χάρη Γραμμό του Αιολοκού, τον Δεϊμέζη του Φωστήρα. Τον είδα όμως και τον θαύμασα στα σαράντα του πλέον χρόνια όταν ο Πανναυπλιακός επανήλθε στη δεύτερη Εθνική κατηγορία σε εκείνο το ανεπανάληπτο ματς με την Αρτα, στο 3-0, όταν τους έβαλε ένα γκολ με μία βολίδα από τα πενήντα μέτρα.
Και πέθανε ο Ανδρώνης και ο αθλητικός κόσμος της πόλης, αθλητικοί και πολιτικοί παράγοντες, εν ενεργεία και παλαίμαχοι παίκτες, φίλαθλοι του Πανναυπλιακού δεν απαίτησαν να γίνει ένα μεγάλος αγώνας στη μνήμη του για να τον τιμήσουμε. Έτσι αποκόπτεται το σήμερα από το ένδοξο παρελθόν. Και με αυτό τον τρόπο τρωγόμαστε με τη μιζέρια μας, με την φτώχεια μας και με την γκρίνια.
Δεν παρακολουθώ τακτικά τον Πανναυπλιακό εδώ και πολλά χρόνια. Από τότε που η ομάδα έγινε για μια μόνον χρονιά  ΠΑΕ και την ανέλαβε ο Τσούμπας άρχισα να απέχω από το Κυριακάτικο ποδοσφαιρικό δίωρο. Ηταν περίεργα όλα αυτά που είχαν συμβεί τότε με τη σύσταση της ΠΑΕ, τα εκατομμύρια που έβαλε ο Δήμος Ναυπλίου για τη δημιουργία του μετοχικού κεφαλαίου. Το πότε τα χρήματα αυτά αναλήφθηκαν από τον λογαριασμό, εάν αυτό έγινε πριν από την  πλήρη κάλυψη της δημιουργίας του μετοχικού κεφαλαίου (για όποιον καταλαβαίνει) και στο τέλος για το πως χρησιμοποιήθηκαν τα χρήματα αυτά. Τους έδιωξαν τότε όλους τους ντόπιους που είχαν ανεβάσει την ομάδα και έφεραν πανάκριβους ξένους παίκτες που θέλησαν να κάνουν την αρπαχτή τους. Και έπεσε η ομάδα την ίδια ακριβώς χρονιά, παρά τις πανάκριβες μεταγραφές. Και διαλύθηκε αμέσως η ΠΑΕ. Και ουδείς ζήτησε λογαριασμό για το πως  δαπανήθηκαν τα χρήματα και τι απέμεινε από αυτά. Και έτσι ο Δήμος Ναυπλίου και επομένως οι φορολογούμενοι δημότες έχασαν μέσα σε μία χρονιά τα χρήματα που έβαλαν. Τα πολλά εκατομμύρια. Και δεν άνοιξε μύτη τότε. Όλοι οι αγορασθέντες πανάκριβοι παίκτες έφυγαν.
Πάνε πολλά χρόνια από τότε. Ο Πανναυπλιακός είχε μετέπειτα κάποιες λίγες φωτεινές στιγμές. Αλλά επιβίωνε  κατά κύριο λόγο μέσα στην παρακμή.
Και σήμερα, με μεγάλη λύπη άκουσα, ότι ακόμα και οι Αναπλιώτες, που είναι ποδοσφαιρικά ταλέντα. δεν θέλουν να παίξουν στον Πανναυπλιακό. Είμαστε στην πλήρη ανυποληψία. Δεν τους λέει κάτι ο Ανδρώνης και ο Φυλακτός και  ο τρομερός τερματοφύλακας Ηλιάδης.
Δεν επιρρίπτω την ευθύνη στη σημερινή ή στις παλαιότερες διοικήσεις.
Η όλη κοινωνία είναι αυτή που αδιαφορεί για την ιστορία μας.
Οι τοπικοί πολιτικοί παράγοντες δεν δίνουν καρφάκι για το τι συμβαίνει στο Αναπλιώτικο ποδόσφαιρο.
Ο Ανδρώνης απεβίωσε και ήδη ξεχάσθηκε.
Αποκοπήκαμε από το παρελθόν.
Η τοπική μας κοινωνία είναι σε μαρασμό.
Οι δυσκολίες και τα μνημόνια και η οικονομική κρίση μας περιχαράκωσε.
Όμως έτσι δεν πάμε μπροστά.
Ο Πανναυπλιακός είναι τελικά ο καθρέφτης του παρακμάζοντος Ναυπλίου. Το ότι ο τουρισμός μας δίδει κάποιες ανάσες δεν αντιστρέφει την πορεία των πραγμάτων.
Κάποιοι ρομαντικοί επιμένουν ακόμα.
Για τον Πανναυπλιακό, την πόλη, την ιστορία μας, το μέλλον.
Ενας μεγάλος φίλος του Πανναυπλιακού που μας βλέπει σήμερα από ένα νησί έγραψε αυτό που λέω σήμερα στον τίτλο της ανάρτησής μου: Πανναυπλιακός: «Més que un club». Δεν είναι για κάποιους ρομαντικούς φίλους ο Πανναυπλιακός μιά ακόμα ομάδα. Είναι κάτι περισσότερο από μία ομάδα. Είναι η ομάδα που έχει σημαδέψει καρδιές. 

Σαν σήμερα 26 Νοεμβρίου 1943. Γερμανικές φρικωδίες

Έχει περάσει μισός αιώνας από τότε που θυμάμαι για πρώτη φορά αυτό το γεγονός που επαναλήφθηκε μετέπειτα σε άλλες χρονικές στιγμές. Κάθε φορά που περνούσαμε από αυτό το δρόμο, μετά από μία στροφή, ήταν υποχρεωτική η στάση στο ηρώο των πεσόντων. Έπρεπε να  σιωπήσουμε για μερικά δευτερόλεπτα. Οι ιερές εκείνες στιγμές της απότισης φόρου τιμής στους Σπαρτιάτες εκτελεσθέντες από τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής, σαν σήμερα 26 Νοεμβρίου 1943, είναι μια από τις θύμησες που έχω ως πιτσιρίκι που με έχουν σημαδέψει και δεν θα λησμονήσω μέχρι να σφαλίσω τα μάτια μου.
Ήταν ημέρα Πέμπτη, ξημερώματα της  28ης Οκτωβρίου.
Οι κάτοικοι είχαν αρχίσει να ξυπνάνε και να ετοιμάζονται για τις δουλειές τους. Τα Αναπλιωτάκια   ετοιμαζόντουσαν για το καθημερινό μάθημα στο σχολειό τους.
Βλέπετε, τότε δεν υπήρχε η εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου όπως όλοι σήμερα την γνωρίζουμε. Ουδείς τολμούσε να μιλήσει για την αρχή του νικηφόρου πολέμου με την Ιταλία. Και λίγοι θυμόντουσαν το γεγονός.  Η σκιά, η αντάρα  και η φοβέρα είχαν επικαθήσει  σε όλη την χώρα το πολύ δύσκολο έτος 1943. Οι Ιταλοί είχαν συνθηκολογήσει και το Ναύπλιο είχε περιέλθει  υπό τον έλεγχο των Γερμανικών στρατευμάτων.
Πριν βγει ο ήλιος, εκεί πάνω από την Αγια Μονή,  Γερμανοί Γκεσταπίτες και στρατιώτες άρχισαν να εισβάλουν σε σπίτια στο Ναύπλιο και να συλλαμβάνουν αστούς.  Εννοείται ότι Ελληνες καλοθελητές είχαν δώσει τον κατάλογο. Οι περισσότεροι από τους συλληφθέντες ήσαν έμποροι, επιστήμονες, βιοτέχνες. Όλοι τους ήσαν καθαρά αντίθετοι στην Γερμανική κατοχή και τον φασισμό και συγγενείς κάποιων από αυτούς ήδη είχαν βγει στο βουνό για αντίσταση.
Τους μετέφεραν στο Βενετικό κτήριο δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, που τότε λειτουργούσε ως φυλακή. Το ίδιο απόγευμα τους μετέφεραν με στρατιωτικά φορτηγά στην Τρίπολη.
Όλοι τους ήσαν νέοι άνδρες 20 με 30 χρονών. Υπήρχαν όμως και δύο ηλικιωμένα αδέλφια. Επιασαν και αυτούς. Βλέπετε η Αννα, η κόρη του ενός Δημόπουλου (Σοφίτσα) και ανεψιά του άλλου, νέα κοπέλα, αποφάσισε να πολεμήσει τους κατακτητές.
Τους πήγαν όλους μαζί στο στρατιωτικό στρατόπεδο στην Τρίπολη.
Ήσαν πλέον  οι Ελληνες όμηροι.
Ένας Γερμανός νεκρός από αντάρτικα πυρά και αμέσως την άλλη μέρα  δέκα όμηροι νεκροί σε αντίποινα. Και  υπήρχε σχέδιο για να καμφθεί το Ελληνικό φρόνημα. Αυτούς που εκτελούσαν  ως αντίποινα ήσαν επίλεκτα μέλη των αστικών περιοχών της Πελοποννήσου.
Και έγινε η μάχη κάπου εκεί στον Αχλαδόκαμπο. Και σκοτώθηκαν κάποιοι Γερμανοί στρατιώτες. Και μαθεύτηκε το γεγονός στο στρατόπεδο της Τρίπολης. Θεώρησαν οι Αργολιδείς ότι αυτοί θα αποχαιρετούσαν την ζωή την άλλη ημέρα το πρωί., αφού η μάχη έγινε στην Αργολίδα.
Άυπνοι όλο το βράδυ. Εκτός από τον Γιάννη τον Χριστόπουλο, που όλοι τον φώναζαν "Γκαμήλα", λόγω του ύψους του. Σε έναν από τους φυλακισμένους (ομήρους) οι συγγενείς του του είχαν φέρει μία ωραία ζεστή κουβέρτα.
"Την χρειάζεσαι;", τον ρώτησε ο Γκαμήλας.
"Τι να την κάνω άνθρωπέ μου; Είναι δυνατόν να κοιμηθώ;"
Και την πήρε ο Γιάννης ο ψηλός, ο Γκαμήλας και κοιμήθηκε σαν πουλάκι.
"Εγώ άυπνος δεν πάω για εκτέλεση", δήλωσε.
Και δεν εξετέλεσαν τελικά τους Αργολιδείς.
Και έτσι οι συγγενείς των ομήρων συνέχισαν να πηγαίνουν κάθε μέρα φαγητό για τους δικούς τους ανθρώπους. Και κατά την παράδοση του φαγητού ήταν η πολύ δύσκολη στιγμή. Φοβερή αγωνία, μήπως και ακούσουν από τα Γερμανικά χείλη την τρομακτική λέξη "ράους". Δεν χρειαζόταν πλέον το φαγητό. Ο άνθρωπός τους δεν ήταν πλέον όμηρος. Έλειπε.
Και ευτυχώς οι δύο ηλικιωμένοι Σοφιτσέοι ήσαν οι πρώτοι που ελευθερώθησαν λόγω ηλικίας. Και μετά ελευθερώθηκαν και άλλοι. Τον θυμάμαι τον Γιάννη τον Γκαμήλα. Και κοιμήθηκε καλά με την ωραία κουβέρτα και επέζησε.

Τελικά, όντως ήταν μια εξαιρετικά  ιερή στιγμή η απότιση φόρου τιμής στο μνημείο των 118 εκτελεσθέντων Σπαρτιατών. Η Και ανάμεσά στους εκτελεσθέντες ένας σπουδαίος γιατρός, διερμηνέας των Γερμανών, που δεν δέχθηκε να σωθεί μόνος αυτός. Και η άλλη έχασε πατέρα, αδελφό και αρραβωνιαστικό στο ολοκαύτωμα αυτό.

(Η ανάρτηση αυτή είναι ο δικός μου φόρος τιμής  στον πατέρα)

Σημείωση πρώτη: Έγιναν φοβερά και τρομερά μεταξύ Ελλήνων και κατά την διάρκεια της Κατοχής και μετά από αυτήν.  Όμως η εκτέλεση ενός πατριώτη έχει ένα τεράστιο ειδικό βάρος. Δεν ζυγιάζονται οι αριθμοί.
Σημείωση δεύτερη: Αν επιδιώκουμε ακόμα τις Γερμανικές αποζημιώσεις, ας το πράξουμε τώρα με προσφυγή στα διεθνή δικαστήρια, ασχέτως αποτελέσματος. Τώρα που κάποιοι λίγοι από τους τότε αγωνιστές ζουν ακόμα. Διότι αργότερα θα είναι κατάντια  για όλους μας να αναζητούν χρήματα τα παιδιά και τα εγγόνια και τα δισέγγονα, όλων αυτών που έζησαν τις φρικωδίες. Και μαζί με αυτούς και τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα των καλοθελητών.

ΔΕΥΑΝ. Το νερό νεράκι;

"Επιχειρησιακό", λέει, "σχέδιο" για ΔΕΥΑΝ που  πέρασε τις προάλλες κατά πλειοψηφία από το Δημοτικό μας Συμβούλιο. Σχεδιάζουν λοιπόν για το καλό της επιχείρησης, των εργαζομένων της και βεβαίως των πολιτών-καταναλωτών. Τουλάχιστον αυτό το νόημα θα έπρεπε να έχει ένα "επιχειρησιακό σχέδιο". Να παρουσιάσει όλα τα δεδομένα και να αποφασισθούν οι τρόποι επίλυσης των πολλών ή των λίγων, των  μικρών ή μεγάλων προβλημάτων.

Πωπω βαρεμάρα!!!!!!! Ποιος ασχολείται με τοιαύτα ανιαρά; Με όλα αυτό το τεράστιο πλήθος των στοιχείων και των αριθμών που περιέχονται μέσα στο κείμενο ενός  "επιχειρησιακού σχεδίου", που τα περισσότερα από αυτά είναι κόπι πέιστ από άλλα επιχειρησιακά σχέδια άλλων ΔΕΥΑ ανά την χώρα (μην μου πείτε όχι, διότι θα αρχίσω να απαριθμώ), κάποια άλλα είναι επίσης κόπι πέιστ από την τελευταία απογραφή της χώρας και πάνω σε όλα αυτά προσπάθησαν να κουμπώσουν και κάποια (όχι όλα) στοιχεία της ΔΕΥΑ του Αναπλιού μας, όπως αριθμούς από τους ισολογισμούς, τις πηγές υδροδότησης, τους ενεργούς και μη μετρητές κατανάλωσης ύδατος και άλλα τέτοια.

Πως λοιπόν θα σας μιλήσω για αυτό το "βαρετό" τεράστιο κείμενο του επιχειρησιακού σχεδίου και θα βρω τον τρόπο να μην σταματήσετε να διαβάζετε το κείμενο αυτό, λόγω ανίας;

Πως θα σας φαινόταν να σας πω ότι οι μελετητές που συνέταξαν το σχέδιο πληρώθηκαν ή θα πληρωθούν από εσάς που με διαβάζετε, εμμέσως μέσω της πληρωμής των τελών ύδρευσης και αποχέτευσης;

Πως θα σας φαινόταν να σας έλεγα ότι για άλλα επιχειρησιακά σχέδια έχουν πληρωθεί μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώπουλα; Δεν γνωρίζω πόσο θα  μου κοστίσει και θα σας κοστίσει αυτό το επιχειρησιακό σχέδιο για την ΔΕΥΑΝ, όμως μην αναμένετε  κάποιο  ασήμαντο ποσό, για το οποίο θα ξηλωθούμε όλοι μαζί παρεούλα.
Έτσι βαρετό ήταν και εκείνη την εποχή για την μεγάλη πλειοψηφία του λαού να διαβάζει και τα νούμερα της Ελληνικής οικονομίας που μας προειδοποιούσαν ότι η χώρα υπερχρεωνόταν, ότι η παραγωγή της μειωνόταν, ότι οι σπατάλες είχαν εκτοξευθεί, ότι οι εισαγωγές ήταν κατά πολύ περισσότερες των εισαγωγών και τόσα άλλα. Ποιος νοιαζόταν τότε την εποχή της δανειακής ευημερίας και της συνδικαλιστικής και κομματικής ασυδοσίας για όλα αυτά; Εμείς καλά περνούσαμε; Ετσι ψηφίζαμε με ασύλληπτα ποσοστά αυτούς που μας τα έδιναν, αφαιρώντας κονδύλια από τα επόμενα έτη και από τις επόμενες γενιές.
Έτσι και τώρα. Ποιος ασχολείται με τα τραγικά οικονομικά της ΔΕΥΑΝ;  Ανία να διαβάσουμε και να εμβαθύνουμε σε ξερούς αριθμούς.
Και οποία έκπληξη θα επιπέσει πιθανόν στα κεφάλια μας σε λίγο καιρό. Μια δημοτική επιχείρηση που μας δίνει το τόσο πολύτιμο για την επιβίωσή μας νερό και διαχειρίζεται τα των σκατών και ούρων μας δεν θα μπορεί να συνεχίσει τη λειτουργία της εάν οδεύσει και τα επόμενα χρόνια στα ίδια μονοπάτια με τα ίδια ελλείμματα που δημιουργεί ετησίως τα τελευταία χρόνια. Και τα ελλείμματα αυτά βαίνουν συνεχώς χρόνο με τον χρόνο επιδεινούμενα.
Αλλά δεν μας απασχολούν όλα αυτά και βαδίζουμε ολοταχώς και σε ευθεία γραμμή προς τον κρημνό, παρότι ήδη έχουμε πικρή εμπειρία για αυτά που μας συνέβησαν στο γενικότερο οικονομικό περιβάλλον της χώρας.
Ακούστε: Χρήσιμο ήταν αυτό το επιχειρησιακό σχέδιο, που θα μου (μας) κοστίσει αρκετά χρήματα, διότι γίνεται πλέον μία καταγραφή των ετησίων ελλειμμάτων του ισολογισμού σε ένα ενιαίο έγγραφο, έστω και εάν το έγγραφο αυτό δεν απασχολεί το ευρύ κοινό. Όμως δυστυχώς λείπει από αυτό το σχέδιο των διακοσίων δέκα τεσσάρων σελίδων (!!!) το πιο βασικό απ΄όλα. Δεν μας λένε οι συντάκτες το ποια επακριβώς είναι τα χρέη σήμερα της επιχείρησης. Πόσα δάνεια έχει λάβει; Πόσα από αυτά έχουν αποπληρωθεί από τον εγγυητή Δήμο Ναυπλίου, πόσα οφείλει στη ΔΕΗ, πόσα στην αδελφή επιχείρηση  της ΔΕΥΑ του Αργους, πόσα σε προμηθευτές και εργολάβους; Άνευ των στοιχείων αυτών είμαστε σε πλήρες σκότος σε σχέση με τα πραγματικά οικονομικά δεδομένα της επιχείρησης. Όμως φαίνεται ότι το απέκρυψαν τεχνηέντως το ζήτημα του χρέους.
Μάθαμε βεβαίως αρκετά για τα χρέη με την ευκαιρία της, διοικητικής αρχικά και κατόπιν και δικαστικής, διένεξης της επιχείρησης με την τέως Διευθύντρια που απολύθηκε. Δεν μας τα είπαν με το επιχειρησιακό σχέδιο, μας τα είχαν  όμως ξεφουρνίσει για να βρουν λόγους για να την απολύσουν. Με αυτό τον τρόπο πληροφορηθήκαμε πριν λίγο καιρό ότι υπάρχει δικαστική απόφαση για χρέος της ΔΕΥΑΝ προς την ΔΕΥΑΡ τετρακοσίων χιλιάδων ευρώ. Σε άλλη υπόθεση έγινε, λέει, δικαστικός συμβιβασμός μεταξύ της ΔΕΥΑΝ και εργολάβου και η μία δόση ήταν μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Τώρα το ποιο είναι το συνολικό χρέος από την αιτία αυτή δεν μας το είπε το επιχειρησιακό σχέδιο. Μάθαμε ότι υπάρχει και άλλη δικαστική εκκρεμότητα στον Άρειο Πάγο.
Σε βαθύ όμως σκότος οι δημοτικοί σύμβουλοι και οι πολίτες που ενδιαφέρονται, εάν κάποιος επιζητήσει την σούμα των χρεών, τη διάρθρωσή τους, τις δικαστικές εκκρεμότητες. Ψήγματα μόνον της πραγματικής κατάστασης πληροφορούμεθα. Και ας μην μας λένε κάποιοι, που επιθυμούν για τους δικούς τους λόγους να υποστηρίξουν τη δημοτική αρχή, ότι δήθεν όλα βγήκαν στο φως.
Ένα επιχειρησιακό σχέδιο θα πρέπει να διαπιστώσει τη σοβαρότητα του προβλήματος και να καταρτίσει ένα σχέδιο για το μέλλον. Ουδέν από αυτά συνέβη και το μέλλον μάλλον είναι ζοφερό. Ουδείς από την δημοτική αρχή μας λέει τον τρόπο με τον οποίο θα βγάλουμε από τον λαιμό μας την θηλιά των χρεών και των ελλειμμάτων. Εις μάτην η ιστορική δημοτική παράταξη της αντιπολίτευσης το προσπαθεί μέσω του μοναχικού εκπροσώπου της.
Τα ετήσια ελλείμματα της ΔΕΥΑΝ είναι πολύ συγκεκριμένα. Δύο εκατομμύρια εφέτος, εάν συνυπολογισθούν και οι αποσβέσεις. Τα ποσά αυτά αναγκαστικά προστίθενται στο ασήκωτο και πιθανόν μη βιώσιμο (χρησιμοποιώ αυτό το επίθετο για να είμαι και στη μόδα) χρέος. Τα έξοδα είναι μικρότερα από τα έσοδα. Αναγκαστικά κάποιες (μάλλον αρκετές) και από τις φετινές δαπάνες  δεν θα πληρωθούν, όπως δεν πληρώθηκαν και κάποιες δαπάνες των προηγούμενων ετών. Θα τα χρωστάμε και αυτά.  Τι θα πληρωθεί και τι δεν θα πληρωθεί; Ποιος θα το αποφασίσει; Και του χρόνου θα αφήσουμε και άλλα απλήρωτα. Και τελικά μέχρι που θα πάει το όλο πράγμα; Για πόσο καιρό θα μας περιμένει η ΔΕΗ, η ΔΕΥΑΡ, οι προμηθευτές; Δεν είναι απλές αυτές οι θεματάρες για να τις βρίσκετε ανιαρές. Την δικιά σας ζωή αφορούν που να πάρει. Δεν μπορούμε να επιζήσουμε χωρίς να υπάρχει κάποια επιχείρηση που να ασχολείται με τα νερά και τα κακά μας. Και οι επιχειρήσεις πως θα λειτουργήσουν χωρίς νερό ή με προβλήματα στην υδροδότηση και στην αποχέτευση των λυμάτων; Αστεία τα βρίσκετε όλα αυτά για να μένουν στο σιωπηλό; Θα καταστραφεί η τοπική οικονομία αν καταρρεύσει η ΔΕΥΑΝ. Και η τοπική κοινωνία τώρα πρέπει να τα αντιληφθεί όλα αυτά
Γίνεται στο επιχειρησιακό σχέδιο λεπτομερής καταγραφή των χιλιάδων ανενεργών παροχών ύδρευσης, οι περισσότερες των οποίων είναι στο Ναύπλιο, γίνεται εμμέσως αλλά σαφώς λόγος περί υδατοκλοπής, αλλά ουδέν σχέδιο καταρτίζεται για τον περιορισμό και την εξάλειψη του φαινομένου.
Αλλά και για το έτερο τεράστιο πρόβλημα που αφορά την ΔΕΥΑΝ δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο σε αυτό το επιχειρησιακό κατ΄ουσίαν μη σχέδιο. Και αυτό το άλλο τεράστιο πρόβλημα είναι το πως οι πολίτες θα είναι βέβαιοι για την ποιότητα του νερού που τους παρέχεται, ώστε να μην αναγκάζονται να αγοράζουν εμφιαλωμένα. Διαθέτουμε  πηγές υδροδότησης που αποδεδειγμένα έχουν πολύ καλό και ασφαλές νερό. Και παρ΄όλα αυτά έχουμε κατορθώσει (περί κατορθώματος πρόκειται)  η μεγάλη πλειοψηφία των νοικοκυριών να προμηθεύεται εμφιαλωμένα νερά για τις οικιακές χρήσεις. Και στο θέμα αυτό υπάρχει σιωπή. Ουδείς σχεδιάζει το παραμικρό. Και απολύτως ουδέν θα γίνει για να διορθωθούν τα πράγματα.
Αλλά και για το άλλο φαινόμενο-πρόβλημα που μας έχει επισυμβεί τα τελευταία χρόνια με τον περιορισμό της ποσότητας των υδάτων που μας δίνουν οι πηγές τους θερινούς μήνες και την εισροή θαλάσσιου ύδατος στην πηγή της Λέρνας, ουδέν συνεκτικό σχέδιο έχει παρουσιασθεί. Για την προστασία του υδροφόρου ορίζοντα. Την εξοικονόμηση νερού. Τα παράλληλα δίκτυα για το πότισμα του αστικού και περιαστικού πρασίνου, αλλά και για τις χρήσεις των νοικοκυριών, που δεν απαιτούν πόσιμο νερό (π.χ. καζανάκια, πλύσιμο επιφανειών κλπ). Μόνον η άλλη πρόταση φωνάζει. Και μετά όταν τα πράγματα θα φτάσουν στο μη παρέκει, τότε θα απορείτε αγαπητοί μου συνδημότες.
Λεπτομέρειες όλα αυτά θα μου πείτε όταν τα βασικά προβλήματα είναι βαριά και ασήκωτα. Και οι άνθρωποι δεν έχουν σχέδιο, παρότι ψήφισαν αυτό το κείμενο που τιτλοφορείται "σχέδιο".

Ο εφιάλτης της Περσεφόνης

Η σπουδαία λοιπόν  Ελευσίνα θα είναι η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για το έτος 2021.
Οι άνθρωποι εκεί έβαλαν με τον ίδιο τους τον εαυτό ένα σπουδαίο στοίχημα. Να μην πάει άπατο το όλο εγχείρημα, όπως εν πολλοίς συνέβη με την Πάτρα πριν από μερικά χρόνια και με την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη παλαιότερα.
Θα πρέπει να σηκώσουν τα μανίκια και να ξεκινήσουν την δουλειά από εδώ και μπρος. Να προετοιμασθούν. Και να δουλέψει η φαντασία τους και να κάνουν πολλά όνειρα για να μπορέσουν να υλοποιήσουν τα καλύτερα και τα πιο εφαρμόσιμα από αυτά. Διότι προφανώς λείπουν οι υποδομές από την Ελευσίνα, τόσον για την φιλοξενία των πολιτιστικών εκδηλώσεων, όσον και για όλα τα άλλα ποταπά χρειώδη (ξενοδοχειακή υποδομή, δρόμοι, θέσεις στάθμευσης κλπ) για να φιλοξενηθούν οι επισκέπτες και να μην ωφεληθεί μόνον η Αθήνα, από την όλη διοργάνωση.
Αποτελεί για τα άτομα εκεί μια τεράστια πρόκληση το να μετατρέψουν όλα αυτά τα αραχνιασμένα βιομηχανικά και βιοτεχνικά κτήρια της παλιάς εποχής της Ελευσινιώτικης βιομηχανικής ανάπτυξης σε χώρους πολιτισμού, δημιουργίας, ψυχαγωγίας. Και ακόμα πιο μεγάλη πρόκληση για όλη την Ελευσινιώτικη κοινωνία είναι όλη η υποδομή να παραμείνει ζωντανή και το, επόμενο των εκδηλώσεων, έτος 2022 και για όλα τα επόμενα χρόνια. Για να δημιουργήσουν μία σπουδαία πόλη. Για το μέλλον των επόμενων γενεών που ακολουθούν. Όχι μόνον για το εφήμερο. Και να σκεφτείτε ότι οι άνθρωποι ξεκίνησαν από πολύ χαμηλά. Ήταν η πόλη της περιβαλλοντικής  υποβάθμισης και μετά της ανεργίας, της ανέχειας και της φτώχειας λόγω της αποβιομηχάνισης και της οικονομικής κρίσης. Αλλά είχαν την τύχη και είχαν πεφωτισμένους τοπικούς ηγέτες με ευρύ πνεύμα. Όχι επαρχιώτες με την κακή σημασία της λέξης.  Ο,τι και να μου πείτε λοιπόν, όσο και εάν φωνάζετε και αφορίζετε τα κατά τη γνώμη σας κακά δαιμόνια, η κατάσταση δεν βελτιώνεται με κραυγές αλλά με συγκεκριμένες δράσεις. Και το υπέρτατο κριτήριο για το εάν η Ελευσίνα θα πιστωθεί με μια τεράστια επιτυχία το 2021 είναι το  κατά πόσον θα μπορέσει να παρουσιάσει μια ολόδικιά της πρωτογενή πολιτιστική παραγωγή. Διότι στην τελική αυτό που αντιπροσωπεύει ο θεσμός της πολιτιστικής πρωτεύουσας είναι η συνάντηση, συνεύρεση και συνομιλία των Ευρωπαϊκών πολιτισμών.  Και μπορεί να είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε θιάσους και συγκροτήματα Λιθουανικά και Σλοβάκικα, ίσως και Ελληνικά από την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, όμως το σημαντικό είναι να μπορέσουν οι Ελευσίνιοι να  παρουσιάσουν στον ευρύτερο κόσμο την δικιά τους πολιτιστική παραγωγή. Και να αναδείξουν το σήμερα της Ελευσίνας και όχι μόνον την Περσεφόνη που κάνει τα ταξείδια της στον κάτω κόσμο.
Αυτοί το προσπάθησαν, κινητοποιήθηκαν, το πάλεψαν, δημιούργησαν ομάδες για την διεκδίκηση, συνέταξαν φακέλους, ταρακούνησαν κόσμο που αγαπάει την Ελευσίνα. Είναι προφανές ότι συγκίνησαν και την τοπική τους κοινωνία και την σήκωσαν από τους καναπέδες για να κατορθώσουν να είναι νικητές στον αγώνα της διεκδίκησης, με ανταγωνίστριες άλλες σπουδαίες και όμορφες Ελληνικές πόλεις. Η Ελευσίνα και οι διεκδικήτριες πόλεις αποτελούν τις οάσεις της σύγχρονης εποχής στην χειμαζόμενη Ελλάδα.
Και εμείς εδώ στο Ναύπλιο, βρισκόμαστε στην απέραντη άνυδρη έρημο. Μην βλέπετε ότι λόγω της εγγύτητάς μας στην πρωτεύουσα,  της ιστορίας μας, της ομορφιάς της πόλης και στην διατήρηση του ιστορικού κέντρου, που οφείλεται σε πρωτοπόρους των προηγούμενων δεκαετιών, είμαστε ζητούμενοι για διάφορες πολιτιστικές, επιστημονικές και αθλητικές εκδηλώσεις. Αυτό έμαθαν οι εδώ ηγήτορες, αυτό είναι το εύκολο για αυτούς προεκειμένου να κορδώνονται. Να  παραχωρούν σε ατζέντηδες έναντι αμοιβής τη διοργάνωση των εκδηλώσεων. Αλλά στα δύσκολα οι δικοί μας  είναι αδύναμοι να πράξουν το ο,τιδήποτε. Δεν κατάφεραν ούτε φάκελο να συντάξουν για τα μάτια έστω του κόσμου, προκειμένου να διεκδικήσουμε τον θεσμό της πολιτιστικής πρωτεύουσας. Παντελώς άχρηστοι στα λίγο πιο δύσκολα. Δεν έχουν ιδέες. Είναι ανίκανοι να συντονίσουν το παραμικρό, για το οποίο απαιτείται η δικιά μας ενεργοποίηση. Μας προσέφεραν στον τομέα αυτό ένα απόλυτο ολοστρόγγυλο μηδενικό.
Πήραν, τότε, πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές την θριαμβευτική  απόφαση για την διεκδίκηση της πολιτιστικής πρωτεύουσας, έλαβαν και τα μπράβο, έγιναν και οι δημοτικές εκλογές και μετά.....
Όσοι με παρακολουθείτε θα θυμόσαστε ίσως ότι η πρότασή μου ήταν η συνεργασία του Ναυπλίου με την Τρίπολη ή την Καλαμάτα για την ενίσχυση εκ μέρους μας των υποψηφιοτήτων τους, ώστε να συνδιοργανώσουμε εκδηλώσεις και να ωφεληθούμε άπαντες.
Δεν σας έλεγα τότε ακριβώς αυτό που πίστευα για το Ναύπλιο. Θα σας αποκαλύψω όμως τώρα αυτό που πραγματικά θεωρώ ως το μέγεθος των δυνατοτήτων για τ΄Ανάπλι μας.
Ήμουν και είμαι βέβαιος ότι  θα μπορούσαμε κάτω από κάποιες προϋποθέσεις να γίνουμε εμείς η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για το έτος 2021 και να πετύχουμε εκπληκτικά πράγματα.
Ήξερα όμως ότι αυτό δεν είναι ποτέ δυνατόν να γίνει με την αχρηστίλα που διαφεντεύει τον τόπο. Αποφάσισαν οι Ναυπλιείς να αναθέσουν σε αυτούς τους συγκεκριμένους τις τύχες της πόλης. Το μόνο λοιπόν που θα είχαμε τη δυνατότητα να πετύχουμε ήταν να αρκεσθούμε  στο να διοργανώνουμε κάποιες εκδηλώσεις  όχι δικές μας αλλά άλλων που κεφάρουν να έλθουν στο Ναύπλιο. Αλλά ούτε και αυτή τη συνεργασία δεν κατάφεραν να προωθήσουν. Και ουδέν σκέφτονται για οποιαδήποτε επαφή και δράση μας επ΄ευκαιρία της ανακήρυξης της γειτονικής Ελευσίνας ως πολιτιστικής πρωτεύουσας.
Είμαι απολύτως βέβαιος ότι εάν εγώ με άλλους είχαμε την ευθύνη της πόλης  όχι μόνον θα είχαμε καταθέσει έναν καλό φάκελο, αλλά ότι θα κερδίζαμε πανηγυρικά τον θεσμό. Αυτό πιστεύω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, αυτό σας λέω. Οχι ότι είμαστε εδώ καλύτεροι από τους Ελευσίνιους, αλλά όπως και να  το κάνουμε τ΄Ανάπλι είχε συγκριτικά πλεονεκτήματα. Αυτοκτονείτε, φίλοι μου, που επιλέγετε αυτούς τους συγκεκριμένους να σας διαφεντεύουν. Και όχι μόνον θα τον κερδίζαμε τον θεσμό αλλά θα δημιουργούσαμε και πανέμορφα πράγματα για τ΄Ανάπλι για το 2021. Και όχι μόνον θα σκίζαμε ως πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, αλλά η πόλη θα απογειωνόταν και για όλα τα επόμενα χρόνια και τις δεκαετίες που θα έλθουν όταν εμείς δεν θα είμαστε εδώ να θαυμάζουμε την πόλη που αγαπάμε.
Και αυτό που εγώ θα έκανα εάν είχα το ραβδί της εξουσίας είναι πάρα πολύ απλό.
Αντί να κορδώνομαι και να βγαίνω στας τελεοράσεις κάθε φορά που μέσω ενός ατζέντη γίνεται μία εκδήλωση στην πόλη θα έμπαινα σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Θα γινόμουν αόρατος. Θα έδινα το ραβδί στους πραγματικούς πρωταγωνιστές.
Θα απέσυρα από το προσκήνιο αυτούς που δεν τα καταφέρνουν, διότι δεν μπορούν και θα τους έβαζα ως απλά μέλη των συλλογικοτήτων για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν. Εφόσον  το δεχόντουσαν. Αλλιώς σπίτι τους. Είναι δυστύχημα, αλλά πρέπει να το παραδεχθούμε. Το τωρινό προσωπικό που ρυθμίζει και έχει το πάνω χέρι έναντι αμοιβής ή αμισθί τα πολιτιστικά δεν έχει τις δυνατότητες για σπουδαία πράγματα. Εκτός φωτεινών εξαιρέσεων που έχουν κάνει πράγματα και που έχουν ιντριγκάρει τη συντηρητική Αναπλιώτικη κοινωνία. Ο νοών νοείτω και οι νοούντες νοείτωσαν.  Όμως υπάρχουν εδώ και ζουν ανάμεσά μας και πολλά  άλλα σπουδαία άτομα που μπορούν να προσφέρουν, αλλά αποκλείονται από το τοπικό πολιτιστικό κατεστημένο. Και σε όλη την Ελλάδα και σε όλη την υφήλιο υπάρχουν οι προσωπικότητες που κατάγονται από το Ναύπλιο ή που αγαπούν την πόλη μας που θα μπορούσαν να κάνουν θαύματα. Ομως τους αγνοούμε επιδεικτικά Θα αρκούσε ο Δήμαρχος και οι αιρετοί να είναι παρόντες στο παρασκήνιο, αλλά αόρατοι στο προσκήνιο.
Τώρα μου έρχονται στο νου τουλάχιστον είκοσι άνθρωποι του πνεύματος, του πολιτισμού, της επιστήμης, της επιχειρηματικής κοινότητας που θα είχαν τη δυνατότητα και έχουν την διάθεση κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες να τραβήξουν την τοπική μας  κοινωνία προς τα πάνω. Και υπάρχουν και οι θεσμοί, οι πολιτιστικοί σύλλογοι, τα ιδρύματα, οι φορείς της εκπαίδευσης στους οποίους θα έπρεπε να δοθεί ο πρώτος λόγος να δημιουργήσουν και να προσφέρουν.
Αυτά θα έκανα ως αόρατος ενεργός δήμαρχος. Και η κοινωνία θα ανταποκρινόταν.
Και τ΄Ανάπλι εν τοις πράγμασι θα ήταν η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ελλάδας και μια ξεχωριστή μικρή πόλη της υφηλίου.
Ώστε να μπορέσουμε και εμείς να συναντήσουμε την Περσεφόνη στον πάνω ηλιόλουστο κόσμο.
Ώστε να ξεφύγουμε από τις χθόνιες δυνάμεις που μας καθηλώνουν.

Γενικώς μια παλαβομάρα με τα σκουπίδια

(η φωτογραφία με το ποικίλο όρος από τα "Αργολικά"

Πατριώτες και πατριώτισσες, το χάσαμε τελείως και ολοσχερώς.
Δεν υπάρχει εις Ναυπλιεύς που να μην αγανακτεί με την χωματερή στην Καραθώνα και φαντάζομαι δεν υπάρχει εις Αργείος που να μην  αισθάνεται άσχημα με το νέο ανώνυμο ποικίλο,  από την άποψη του πλήθους των διαφορετικών υλικών,  όρος των σκουπιδιών στη Νέα Κίο. Αγανακτούμε μεν,  αλλά τα τρομερά που μας επισυμβαίνουν παραμένουν.
Πρέπει να τελειώσουμε με την χωματερή στην Καραθώνα σήμερα. Όχι αύριο. Δεν μπορούμε να επιτρέπουμε το έγκλημα αυτό να συνεχίζεται. Αν δεν θέλουμε να αντιδράσουμε για την πάρτη μας, ας αντιδράσουμε τουλάχιστον για τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, τα ανεψούδια μας, τα ροδαλά μωράκια που βλέπουμε στις βόλτες μας, τα πιτσιρίκια που παίζουν με την άμμο στην παραλία της Καραθώνας.
Και τι έχουμε κάνει για όλο αυτό το αίσχος που ντροπιάζει την πόλη μας;
Τι πράττω  εγώ και όλοι οι υπόλοιποι Ναυπλιείς για αυτό το τραγικό; Καθόμαστε στας πολυθρόνας μας και φιλοκαλούμεν μετ΄ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας. Με άλλα λόγια είμαστε μαλθακοί και τα επιτρέπουμε όλα αυτά να συμβαίνουν.
Λοιπόν: Εγώ προσωπικώς έχω την  ευθύνη που επέτρεψα αυτό το διαχρονικό έγκλημα. Και εσύ και εσύ και εκείνος και ο άλλος παραπέρα.
Όλοι μαζί ευθυνόμαστε που δεν αντιδρούμε μαζικά. Όμως εγώ πρώτιστα ευθύνομαι. Έτσι πρέπει ο καθείς μας να σκεφτεί εάν θέλουμε να έχουμε την κάποια μικρούλα ελπίδα να εξέλθουμε κάποια στιγμή από τα σκότη και το έρεβος. Η ευθύνη για τα χάλια μας σε όλα τα επίπεδα δεν είναι των κάποιων άλλων, αλλά ευθύνη ατομική του καθενός μας και αυτό που πρέπει να επιδιώκουμε είναι το καλό για τους πολλούς ώστε εμμέσως να ωφεληθούμε και εμείς ατομικά. Ευθυνόμαστε ατομικώς, δράττουμε για το γενικό καλό.  Όμως αυτό που κυριαρχεί στη κυρίαρχη λογική της κοινωνίας είναι ακριβώς το αντίθετο. Ακράδαντα πιστεύουμε ότι  ευθύνονται οι άλλοι, οι κακοί, οι ισχυροί, οι βολεμένοι, o Φούχτελ και ημείς καθόλου και τελικά αυτό που επιδιώκουμε είναι το ατομικό μας συμφέρον και όχι το κοινό καλό. Η λογική αυτή διαπερνά το σώμα της κοινωνίας καθέτως και οριζοντίως και είναι ο βασικός λόγος που παραχωνόμαστε σαν τα σκουπίδια βαθιά στο έδαφος μολύνοντας υπόγεια νερά και καταστρέφοντας το περιβάλλον κοινωνικό και φυσικό.
Δεν αρκεί ότι εγώ, που και που,  λέω το κάτι τις μου  και φωνασκώ ενίοτε. Απαιτείται να κάνω πολύ περισσότερα.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 80, επί τριάντα ολόκληρα χρόνια έχουμε ξεμείνει οι Αναπλιώτες από εγκεκριμένο χώρο ταφής απορριμμάτων και ουδείς  χαλούσε την ζαχαρένια του ζωή, για να αγωνισθεί και να σκεφθεί τρόπους λύσης της βρωμερής ιστορίας της περιπλάνησης των σκουπιδιών. Και οι πολίτες συνεχώς και μονότονα ψήφιζαν, όλα αυτά τα έτη, την ίδια και την ίδια δημοτική παράταξη με όλες τις παραφυάδες της και τα παρακλάδια της που δημιουργήθηκαν λόγω προσωπικών και μόνον ανταγωνισμών.
Και έφτασε πλέον η ώρα που τα πρόστιμα άρχισαν να πίπτουν εις τα κεφαλάς μας. Είχαν προαναγγελθεί προ πολλών ετών, όμως οι πολίτες αυτού του τόπου  έπιναν αμέριμνοι τον πολλά βαρύ με ολίγην, ψηφίζοντας τον Τσούρνο και όλους τους διαδόχους του.
Και όσοι έλεγαν και προειδοποιούσαν, αγωνιζόντουσαν και πρότειναν λύσεις και  περπατούσαν και στην κυριολεξία και μεταφορικά μέσα στους βρώμικους σκουπιδότοπους για να ξεσηκώσουν συνειδήσεις παρέμεναν οι γραφικοί στα σαλονάτα ιδιοτελή μυαλά των πλείστων πελατών του συστήματος.
Και τι δεν τα κάναμε τα σκουπίδια μας αυτές τις τρεις δεκαετίες.
Τα εναποθέσαμε μέσα στην θάλασσα. Δεν κοροϊδεύω. Οι πιο παλαιοί θυμούνται ότι  τα θάβαμε μέσα στην παραλία, αριστερά ως προς τον παραλιακό δρόμο όπως πηγαίνουμε προς Νέα Κίο και Μύλους.
Μετά αναθέσαμε τη διαχείριση των απορριμμάτων μας σε εργολάβο προκειμένου αυτός να τα εξαφανίζει. Και δίναμε  εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ετησίως για να μην υπάρχουν τα σκουπίδια κυρίως στα μυαλά μας και τις συνειδήσεις μας. Για να νοιώθουμε καθαροί και σαπουνισμένοι. Ουδείς και τότε συγκινήθηκε από τις φωνές μας και τις ικεσίες μας προς την κοινωνία να ξεσηκωθεί για να παύσει αυτή η νυχτερινή περιπλάνηση.  Και περνούσαν οι σχετικές αποφάσεις από το δημοτικό συμβούλιο και όταν ρωτούσαμε το που τα πηγαίνει ο εργολάβος τα σκουπίδια μας, η μόνιμη απάντηση που λαμβάναμε ήταν ότι αυτό το θέμα δεν πρέπει να μας απασχολεί και είναι ευθύνη του εργολάβου που τα τσεπώνει.
Και τελικά ήταν γνωστό μυστικό ότι με την σύμπραξη κατώτερων και μεσαίων στελεχών της Αυτοδιοίκησης στην Αττική τα Αναπλιώτικα σκουπίδια βαφτιζόντουσαν Αττικά και οδηγούντο στην χωματερή στα Λιόσια. Και κάπως έτσι η ομάδα Ακράτητος των Λιοσίων, ανέβηκε ως διάττων αστήρ στην πρώτη Εθνική.
Και όταν κάποια στιγμή άρχισε να κατρακυλάει κατηγορίες ο Ακράτητος, διότι άρχισε να μπαίνει μία στοιχειώδης τάξη στα των Αττικών απορριμμάτων, τότε ο βασιλεύς ντόπιος εργολάβος των σκουπιδιών μας, άρχισε να τα εναποθέτει σε κάθε απίθανο απόμερο και μη σημείο της Αργολίδας, σε ρέματα και κοιλάδες, σε βουνοκορφές και απάτητα μέρη. Μέχρις ότου ευρέθη η Καραθώνα. Η εξαιρετική αυτή λύση.
Και οι πολίτες συνέχιζαν να διάγουν βίον σχετικά αμέριμνον, λαμβάνοντας καταναλωτικά δάνεια και φορτώνοντας με απίστευτα ποσά τις πιστωτικές τους κάρτες. Και παρήγαγαν μπόλικα σκουπίδια, για την τύχη των οποίων γενικώς αδιαφορούσαν.
Και αργότερα αγοράσθηκαν οι πανάκριβοι δεματοποιητές, προκειμένου να κάνουμε τα σκουπίδια μας δεματάκια, χωρίς να έχουμε αποφασίσει για την τύχη αυτών των δεματακίων. Και συμφωνούσαν με όλο αυτό το εκπληκτικό σχέδιο οι δημαρχέοι, τους οποίους ψήφιζαν οι αμέριμνοι δημότες.
Και μετά όλοι αντελήφθησαν ότι και αυτό το σχέδιο των δεματοποιητών δεν πήγαινε πουθενά.
Και αφού σκέφθηκαν να βρουν θέσεις για πολλές χωματερές, μία σε κάθε μεγάλο Δήμο της Πελοποννήσου, σχέδιο που πήγε και αυτό άπατο, αποφάσισαν να κάνουν έναν συνολικό διαγωνισμό για όλη την Πελοπόννησο, για να αναθέσουν τη όλη διαχείριση σε μεγαλοεταιρεία. Και έκαναν έναν διαγωνισμό χωρίς να βάλουν τον παραμικρό όρο. Ούτε σε σχέση με την ανακύκλωση στην πηγή, ούτε σε σχέση με τον προτιμητέο τρόπο διαχείρισης. Και έτσι ήταν εύκολο να ανακηρυχθεί νικητής του διαγωνισμού μία εταιρεία, που πρότεινε εργοστάσιο θερμικής επεξεργασίας των απορριμμάτων και ζήτησε και εγγυημένη ποσότητα παράδοσης απορριμμάτων θέτοντας ποινικές ρήτρες. Και κατ΄αυτόν τον τρόπο η ανακύκλωση στην πηγή πάει περίπατο. Και το όλο σχέδιο προβλέπει τεράστια ποσά που θα πρέπει να πληρώνουν οι δημότες για κάθε χιλιόγραμμο σκουπιδιών που παράγουν. Γενικά ήταν ένα χάλια σχέδιο. Είναι αδιανόητο σε μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή χώρα να τιμωρούνται οι πολίτες μιας περιοχής διότι ανακυκλώνουν τα απορρίμματά τους ή διότι καταναλώνουν με  τέτοιους τρόπους ώστε να παράγουν πολύ λίγα σκουπίδια. Και όμως εδώ στην Πελοπόννησο, επιμένουν οι ιθύνοντες της περιφέρειας  ότι έχουν πετύχει ένα καλό αποτέλεσμα με τον αδιαφανή. λόγω μη ύπαρξης κριτηρίων. διαγωνισμό που διενήργησαν.
Και στο Ναύπλιο τον σταθμό μεταφόρτωσης των σκουπιδιών, τον χωροθέτησαν κάποια λίγες εκατοντάδες μέτρα από την παραλία. Τόσο όμορφα. Να κλείσουμε την Καραθώνα και να ανοίξουμε μία άλλη χωματερή κοντά στην παραλία δίπλα στον βιότοπο.
Μάταια φώναζαν πριν από δυο χρόνια πάλι οι ίδιοι οι "γραφικοί" τύποι και για αυτά τα όμορφα που μας ετοίμαζαν. Οι τοπικές εξουσίες δεν είχαν πάρει μυρουδιά. Όλοι ανεξαίρετα υποστήριζαν τότε τα Τατούλεια σχέδια.
Και κάποια στιγμή..... Ωπα........ Τι συνέβη κάποια στιγμή;
Κάποια στιγμή πήραν χαμπάρι οι τοπικοί άρχοντες ότι θα έπρεπε με το σχέδιο της Περιφέρειας να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη οι δημότες. Και ποιος τότε θα χρεωνόταν την δυσαρέσκεια των πολιτών; Μα οι δήμαρχοι που τότε δεν μίλησαν και υποστήριζαν το σχέδιο Τατούλη. Και με την βοήθεια των παλαβών που μας κυβερνούν σε κεντρικό επίπεδο άρχισαν να μελετούν τα δικά τους τοπικά σχέδια.
Ανακύκλωση λένε τώρα, αυτοί που σιωπούσαν πριν. Και κάπου, λέει, θα βρούμε να θάψουμε τα απορρίμματα που δεν θα ανακυκλωθούν.
Και νέα σχέδια. Νέα κονδύλια, νέες πανάκριβες μελέτες. Τσακωμοί μεταξύ Περιφέρειας και Δήμων. Χαμός και αλληλοκατηγόριες και μεταξύ των γειτονικών Δήμων.
Μία τρέλα. Θα προχωρήσει, απ΄ότι αποφασίσθηκε σε κεντρικό επίπεδο από τους παλαβούς,  το πανάκριβο σχέδιο της Περιφέρειας με τις εγγυημένες ποσότητες παράδοσης σκουπιδιών. Θα προχωρήσουν όμως, λέει, και οι Δήμοι στα δικά τους τοπικά σχέδια και δεν θα παραδίδουν σκουπίδια στην μεγαλοεταιρεία που επέλεξε η Περιφέρεια. Αλαλούμ.  Ποιος θα τα πληρώνει όλα αυτά;  Και εμείς οι άμοιροι δημότες θα πληρώνουμε και για την τοπική διαχείριση, θα πληρώνουμε και τα πολλά για την περιφερειακή. Τι να κάνουμε; Δεν μπορούμε να βάλουμε ρόδες στους δήμους μας και να φύγουμε από την Πελοπόννησο. Θα τις πληρώνουμε θέλοντας και μη τις ρήτρες για το σχέδιο της Περιφέρειας, θα πληρώνουμε όμως και την τοπική διαχείριση. Είτε δεν έχω καταλάβει καλά είτε η λωλαμάρα έχει πιάσει κόκκινο. Δεν μπορεί. Κάτι θα γίνει. Μάλλον όλα αυτά τα Καμπόσεια σχέδια θα πάνε περίπατο και θα τρέξουμε όλοι στην υψηλή προστασία της Τρίπολης, μπας και περισώσουμε κάτι, έστω και την τελευταία στιγμή. Μπας και κλείσει ο σκουπιδότοπος στην Καραθώνα.
Χρόνια τώρα φωνάζουν οι γραφικοί για ανακύκλωση στην πηγή, στα νοικοκυριά δηλαδή και όχι με τα ημίμετρα των μπλε κάδων και τα υπολείμματα  να οδηγούνται σε σωστούς χώρους υγειονομικής ταφής. Τίποτα δεν έγινε τόσα χρόνια και δεν πρόκειται να προχωρήσει το παραμικρό στην ορθή κατεύθυνση. Θα πάμε, απ΄ότι φαίνεται στις πανάκριβες λύσεις και στη μη ανακύκλωση. Θα τιμωρείται ο πολίτης που έχει συνείδηση και ανακυκλώνει.
Ίσως μια τελευταία ευκαιρία θα ήταν η μερική έστω αλλαγή του σχεδιασμού της Περιφέρειας. Να μείνουν τα πανάκριβα ποσά που θα πληρώνουμε για κάθε κιλό σκουπίδι που θα παραδίδουμε, αλλά να  φύγει από την μέση η εγγυημένη ποσότητα και οι ποινικές ρήτρες. Και ας πληρώσουμε παραπάνω για τα σύμμεικτα σκουπίδια που θα στέλνουμε στους μεγαλοεργολάβους. Αναγκαστικά τότε θα γνωρίζουμε ότι ο ρυπαίνων πληρώνει πανάκριβα. Να ανασκουμπωθούμε και να ανακυκλώνουμε το μεγαλύτερο ποσοστό των οικιακών αποβλήτων. Αυτοί που δεν ανακυκλώνουν να επιβαρύνονται. Υπάρχουν οι μέθοδοι. Τις έχουν εφαρμόσει στο εξωτερικό. Παραδίδεις σακκούλα σκουπιδιών, πληρώνεις αδρά με το τεμάχιο. Να σας δω τότε αγαπητοί μου.
Δεν υποστηρίξατε τόσα χρόνια τους "γραφικούς"; Πληρώστε τώρα. ΄Η ανακυκλώσατε για να γλιτώσετε τα ποσά που θα σας επιβάλλονται.
Μάλλον όμως το απολέσαμε το τραίνο.
Καραθώνα σκουπιδότοπος. Δεματάκια τα σκουπίδια. Ρήτρες. Πανάκριβη διαχείριση.
Ίσως αν πληρώσουν αυτοί που μολύνουν.....Αν τιμωρούνται οι ασυνείδητοι.

Πωλείται. Τότε μούτζωναν. Σήμερα σιωπούν

Είμαι πεπεισμένος πλέον.

Στα τέτοια τους γράφουν την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, όσο και αν αντιδρούσαν παλαιότερα!!!

Δεν είναι δυνατόν να μουτζώνουν, να υβρίζουν, να επιχειρούν κατάληψη στο κτήριο στο Μεγάλο Δρόμο του Ναυπλίου για "να δημιουργήσουν στρατηγείο του αγώνα κατά του ΤΑΙΠΕΔ", να κατηγορούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους ως προδότες που "ξεπουλάνε" τη δημόσια περιουσία και σήμερα να μην βγάζουν άχνα για τη μεθαυριανή δημοπρασία του εμβληματικού κτηρίου, στο οποίο παλαιότερα στεγαζόταν η Εφορία και το Δημόσιο Ταμείο. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Δεν υπάρχουν αυτές οι καταστάσεις.

Ενθυμούμαι ότι νεαρή πασιονάρια του Σύριζα φώναζε μέσα στο δημοτικό συμβούλιο κατηγορώντας τον φίλο της Χ.Αντωνιάδη για δεξιά παρέκκλιση, διότι αυτός, προκειμένου να υπάρξει τελικά ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου που να καταδικάζει τη διαδικασία που ακολουθούσε η τότε κυβέρνηση, δεν πρότεινε να συμπεριληφθεί σε αυτό και η απόφαση κατάληψης του κτηρίου. Δεν ήταν, για τις δικές της τότε επιθυμίες, όσο έπρεπε αντίθετος κατά των σαμαροβενιζέληδων και για αυτό και εξοβελιστέος από τους επαναστάτες των γλυκών υδάτων. Και μετά όλοι οι αντιδρώντες στην εκποίηση επικαλούντο αυτό το ίδιο ψήφισμα του δημοτικού συμβουλίου Ναυπλίου. Η σιωπηλή σήμερα επαναστάτρια. Να τα λέμε αυτά, διότι εσχάτως απέκτησε και υψηλή κομματική θέση στο κόμμα που κυβερνάει. Τα είπα και ξαλάφρωσα. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Δεν υπάρχουν αυτές οι καταστάσεις.

Και μετά κατά την προεκλογική περίοδο του Γενάρη του 15, κατέφθασε ο Αλέξης στην Αργολίδα και τον πήγαν στην αίθουσα του Εργατικού Κέντρου Ναυπλίου ενώπιον της "αντιταϊπέδ επιτροπής" για να δεσμευθεί ότι την επόμενη μετά τις εκλογές ημέρα θα εξαφανιζόταν το Ταϊπέδ και θα έπαυαν τα "ξεπουλήματα" της δημόσιας περιουσίας. Και αντί για αυτό έχουμε το υπερταμείο για 99 χρόνια. Και το εμβληματικό κτήριο δημοπρατείται μεθαύριο Και οι μουτζώσαντες και η πασιονάρια και κάποιοι άλλοι που καθύβριζαν σιωπούν σήμερα με εκκωφαντικό τρόπο.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δεν δύναμαι να ομιλήσω για όλους όσους τότε αντιδρούσαν. Ο φίλος μου ο Κώστας Γκότσης, αρθρογραφεί συνεχώς και αδιαλείπτως για αυτά που συμβαίνουν. Παραμένει, προς τιμήν του,  για τους δικούς του ιδεολογικούς λόγουςσταθερός στις απόψεις του. Και δεν είναι μόνος αυτός. Υπάρχουν και άλλοι. Αλλά πλέον ο αγώνας τους είναι αναιμικός. Τέρμα οι αγωνιστικές διεκδικήσεις. Αυτοί αντιδρούν ακόμα. Όμως οι άλλοι δεν είχαν καμία απολύτως σκασίλα για το τι θα γίνει το κτήριο στο Μεγάλο Δρόμο και όλη η υπόλοιπη δημόσια περιουσία. Διαφωνεί κάποιος;

Αλλά και η στάση της δημοτικής αρχής που συμφώνησε στο "αντιταϊπέδ" ψήφισμα, είναι ολοφάνερο πλέον ότι ήταν ακραία υποκριτική. Να δείξουμε ότι ενδιαφερόμεθα, δήθεν να συμφωνήσουμε σε κάποιες δράσεις για να μην πουληθεί το κτήριο μόνον για τους οφθαλμούς του κόσμου. Και μετά; Και τώρα; Τώρα ούτε ψίθυρος; Και συμφώνησαν, λέει, με την προηγούμενη Κυβέρνηση να περιέλθει στο Δήμο κάποιο παραλιακό οικόπεδο ως αντιστάθμισμα. Και λοιπόν;  Υπάρχει κάποιο σχέδιο για το πως θα αξιοποιήσουμε το οικόπεδο αυτό; ΄Η θα πάει άκλαυτο και αυτό, όπως συνέβη με τόσα άλλα ακίνητα όπως το Μπούρτζι και το Τελωνείο και το Βενετικό Κτήριο στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου και το κτήριο Παπαδόπουλου πίσω από τις φυλακές Λεονάρδου και το μεγάλο ακίνητο που αγοράσθηκε για να γίνει η Πανεπιστημιούπολη;

Τους θυμάμαι όλους αυτούς τους φωνασκούντες και παλαιότερα έξω από το Υποκατάστημα Ναυπλίου της Αγροτικής Τράπεζας σε κινητοποίηση για το διαχωρισμό της Τράπεζας σε κακή και καλή και την πώληση των θετικών στοιχείων του ενεργητικού στην Τράπεζα Πειραιώς. “Προδοτική” πράξη ήταν και αυτή τότε της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου. Δεν είχαν αντιληφθεί το παραμικρό για το τι είχε συμβεί στην χώρα. Για την κατάσταση στην οποία περιήλθε το Τραπεζικό μας σύστημα. Και τώρα όλοι αυτοί δεν βγάζουν άχνα με το γεγονός ότι άπασαι οι Τράπεζες, πλην της αμαρτωλής τράπεζας Αττικής πέρασαν σε χέρια ξένων funds και το Ελληνικό Δημόσιο σχεδόν μηδένισε τη συμμετοχή του, ενώ είχε τα πλειοψηφικά πακέτα σε όλες ανεξαίρετα τις Τράπεζες, ακόμα και στην Πειραιώς, που είχε αποκτήσει την Αγροτική. Αλυχτούσαν τότε, σιωπούν σήμερα. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Δεν υπάρχουν αυτές οι καταστάσεις. Δεν είχαν τελικά καμία σκασίλα για την μεταβίβαση της Αγροτικής, όπως δεν είχαν και για την τύχη του κτηρίου στο Μεγάλο Δρόμο. Η εξουσία και μόνον τους ένοιαζε και τίποτα άλλο.

Είπαμε. Δεν αναφέρομαι σε όλους.

Διαφωνούσα τότε με τις αντιταϊπέδ λογικές και συγκεντρώσεις και φωνασκίες, ύβρεις και μουντζώματα. Το βασικό κατ΄ εμέ ήταν και είναι η χρήση της δημόσιας περιουσίας και όχι ο ιδιοκτήτης και διαχειριστής της.

Θεωρώ απαράδεκτο το εμβληματικό κτήριο του Μεγάλου Δρόμου να πωληθεί για να γίνει ένα ακόμα καφέ. Δεν πάσχουμε από καταστήματα που πωλούν γαλόφραπο. Τα κτήρια αυτά που βρίσκονται σε σημαντικά σημεία της πόλης πρέπει να έχουν χρήσεις που θα δώσουν ώθηση στον πολιτισμό, τον τουρισμό, την οικονομική ζωή. Δεν είναι το μείζον το ιδιοκτησιακό αλλά το πως χρησιμοποιούμε τη δημόσια περιουσία. Και τότε η αντιταϊπέδ επιτροπή δεν έθετε αυτό ως κυρίαρχο ζήτημα. Αν είναι να παραμείνει το κτήριο στο δημόσιο και να είναι κλειστό και αραχνιασμένο, καλύτερα να πωληθεί και να το πάρει ένας ιδιώτης. Και αν είναι να συμβεί το απαράδεκτο δι΄εμέ να λειτουργήσει ως καφέ μπαρ και πάλι σε χέρια ιδιώτη πρέπει να περάσει.

Όμως καλύτερο και από αυτό θα ήταν να είχαμε εγκαίρως αποφασίσει την χρήση του κτηρίου για το γενικότερο καλό. Και τέτοιες δύσκολες σκέψεις ούτε τα αντιταϊπέδ μέλη είχαν κάνει, ουδέ και η δημοτική αρχή. Έτσι χάθηκε το τραίνο.

Και η δικιά μου σκέψη, την έχω εκφράσει άλλωστε και παλαιότερα, θα ήταν το κτήριο αυτό να παραχωρηθεί εκ νέου στο Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα για να στεγασθεί εκεί το μουσείο (ή έστω παράρτημα) μόδας, που ετοιμάζουν οι άνθρωποι. Αμέσως θα εκτοξευόταν τ΄Ανάπλι μας. Καταστήματα εκλεκτών ρούχων θα άνοιγαν, βιοτεχνίες που θα ήθελαν να εκμεταλλευθούν το γεγονός θα μπορούσαν να δημιουργηθούν. Και το επόμενο βήμα θα ήταν όλα τα καταστήματα του Ναυπλίου να έχουν κάποια μουσειακά αντικείμενα. Τα έχει προτείνει αυτά το ΠΛΙ. Εις μάτην μιας πόλης σε πλήρη ακινησία. Την ίδια ακριβώς στιγμή επαρχιακές πόλεις της Ευρώπης όπως το Bath, που έχει μουσείο μόδας, έχουν απογειωθεί.

Που σκέψεις και ιδέες για τέτοια θέματα. Είναι στεγνοί οι άνθρωποι. Αφυδατωμένοι ως εραστές της εξουσίας. Και οι προηγούμενοι μία από τα ίδια. Δεν σχεδίασαν το παραμικρό. Και μια δημοτική αρχή ανίκανη να δει την πόλη σε έναν μακρινό ορίζοντα

Δυστυχώς το επάνω χέρι το έχουν σήμερα οι μουτζώσαντες και φωνασκήσαντες και αι φωνασκήσασαι

Εκεί καταντήσαμε. Τέσσερα κανάλια.

Δυστυχώς για την χώρα μας ο κυβερνήτης Παππάς ζει ακόμα στη νεολιθική εποχή. Και για ακόμα μεγαλύτερη δυστυχία μας σύγχρονοί του είναι οι Κυριάκοι, οι Μαρινάκηδες, οι Αλαφούζοι  οι Κοντομηνάδες και όλοι οι άλλοι εμπλεκόμενοι με τα των αδειών των τηλεοπτικών σταθμών.

Σε όλο τον κόσμο έχουν εισέλθει πλέον στην μεταβιομηχανική εποχή, στην οποία κυριαρχεί ο ψηφιακός κόσμος.

Και εμείς εδώ ακόμα ομιλούμε περί κρατικών αδειών για ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, αλλά και περί κρατικών καναλιών άνευ παραγωγής νέου προγράμματος, περί περιορισμένου αριθμού τηλεοπτικών καναλιών, περί διαγωνισμού που διεξήχθη μέσα σε φυλακή με κρατουμένους, δεσμοφύλακες, κάμερες ασφαλείας, περί προσφοράς άπειρων ποσών για να ληφθούν οι κενές από ουσία άδειες και θεωρώντας ότι είναι δυνατόν  να κλείσουν τα περισσότερα κανάλια για να παίζουν οι ολίγοι.
Είναι για πολλά γέλια η υπόθεση. Στην εποχή που η πληροφορία διαχέεται με ταχύτητα και παντοιοτρόπως μέσω διαύλων κάθε είδους, την ίδια στιγμή στον απίστευτο Ελληνικό μικρόκοσμό μας, θέλουμε να λειτουργούν τέσσερα κανάλια μόνον. Εποχές Μαρούδα. Όχι του Τόνυ, αλλά του άλλου που ήλεγχε τα κρατικά κανάλια επί εποχής παντοκρατορίας του ΠΑΣΟΚ.

Ανεβασμένοι λοιπόν όλοι εμείς στα δένδρα για να φάμε βελανίδια και μετά διαβιούντες τα βράδια στις σπηλιές για να ζεσταθούμε, παρακολουθούμε την γελοιότητα της Καλογριτσιάδας.
Ελληνες: Οι άνθρωποι των σπηλαίων. Έτσι θα μας βλέπουν οι χώρες  που έχουν περάσει στις νέες εποχές της ψηφιακής επικοινωνίας. 

Δεν θα σας ομιλήσω  πολύ για τοπικά θέματα, αν και θα επιχειρήσω κάπου να συνδέσω την ανάρτηση μου αυτή με τα αυτοδιοικητικά για να δικαιολογήσω και τον τίτλο του ιστολογίου μου.

Παρότι παππούς πλέον, προσπαθώ να αφουγκραστώ όχι το τι λέει η καθ΄ημάς παράξενη κοινωνία μας, όπως αδιανόητα μας είπε ο Πρόεδρος του ΣτΕ, αλλά το τι γίνεται πλέον στην παγκόσμια γήινη γειτονιά μας.

Όλα αυτά  τα περί διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες αποτελούν μια τεράστια σαχλαμάρα  των Παππά - Τσίπρα. Και τσίμπησαν οι καναλάρχες και μετά έφαγε το δόλωμα και ο Τσυριάκος και οι άλλοι αντιπολιτευόμενοι και τσακώνονται τώρα στο ανώτατο ακυρωτικό μας δικαστήριο περί όνου σκιάς.

Ακούστε.

Οι νέοι μας, που ήδη κάπως βρίσκονται στο παρόν και  όχι στην ύστερη εποχή του χαλκού, δεν βλέπουν πλέον τα κλασσικά κανάλια της τηλεόρασης. Δεν ακούν ειδήσεις. Ενημερώνονται, όσοι ενημερώνονται, μέσα από άλλες πηγές. Και περί άλλα τυρβάζουν. Ηλεκτρονικά games όπου διακινούνται  απίστευτα ποσά. Χιλιάδες θεατές  παρακολουθούν ζωντανά τους ήρωές τους μπροστά από οθόνες υπολογιστών  να παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια. Απίστευτες διαδικτυακές ταχύτητες. Ενημέρωση και ψυχαγωγία παντού και εσαεί και όχι μπροστά από το χαζοκούτι. Τα e - games παίζονται πλέον κατ΄ αποκλειστικόπτητα από το πολύ μεγάλο αθλητικό δίκτυο των ΗΠΑ.  On demand ταινίες, εκπομπές, σειρές, αθλητικά γεγονότα.
Η υφήλιος περνάει ολοταχώς στη νέα εποχή και ημείς έχουμε μείνει στον Καλογρίτσα και στον Σαββίδη.

Δύο "κωλόπαιδα", φοιτητές στο Πανεπιστήμιο, έφτιαξαν έναν απλό αποκωδικοποιητή, που με ελάχιστο κόστος και με περισσή ευκολία, αποκωδικοποιεί και μεταφέρει στις οθόνες των τηλεοράσεων όλα τα κανάλια που εκπέμπουν μέσω Digea, αλλά και όλα τα διαδικτυακά κανάλια. Χίλια κανάλια, δέκα χιλιάδες κανάλια. Όσα θέλετε. Όσα τραβάει η ψυχούλα σας. Δωρεάν όλα, εφόσον εκπέμπουν μέσω διαδικτύου. Και εμείς διενεργούμε διαγωνισμούς για άδειες και άλλες μπούρδες, όταν όλες οι πληροφορίες μεταδίδονται πλέον χωρίς αναλογικό σήμα και χωρίς να απαιτούνται άδειες από τον οποιονδήποτε. Και θα μπορείτε να βλέπετε και τη Μενεγάκη στον Αντέννα ή κάπου αλλού, αλλά και τις σειρές του mega, το οποίο χωρίς προσωπικό και χωρίς ειδήσεις είναι πρώτο σε τηλεθέαση. Και τα ζωντόβολα ομιλούν ακόμα για άδειες συχνοτήτων, ποσά υπέρ του Δημοσίου, περιορισμένο αριθμό τηλεοπτικών σταθμών. Και αυτό το περί αδειών θα έχει ισχύ για όλη την επόμενη δεκαετία. Όλα αλλάζουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες  και εμείς θα μείνουμε στο ciaο antenna και στις τσαούσες και στο Λάκη που θα εκπέμπει πλέον μέσω Μαρινάκειου ή Σαββίδειου τηλεοπτικού σταθμού.
Το ανέφερα αυτό περί της ευρεσιτεχνίας των νεαρών Ελλήνων φοιτητών και ο νέος που το άκουσε χαμογέλασε με το ρηθέν μου συγκαταβατικά. "Είναι απλά τα πράγματα αυτά ως προς το τεχνολογικό τους σκέλος. Να δεις τι έχει να γίνει τα επόμενα χρόνια.". Η τεχνολογία πλέον προχωρά με άλματα και σκοτώνει όλα όσα γνωρίζαμε. Μπορούμε πλέον να δούμε με ένα χαμηλό κόστος ταινίες και σειρές και αθλητικά γεγονότα στον υπολογιστή μας, το κινητό, το τάμπλετ, την κονσόλα των παιχνιδιών. Σε λίγο θα επιλέγουμε τι θέλουμε να δούμε και θα το βλέπουμε όποια χρονική στιγμή επιθυμούμε. Μπορείς πλέον να δεις  όλα τα επεισόδια της δημοφιλούς σειράς house of cards (έτσι λέγεται;) με μιας. Ολα μαζί τα επεισόδια. Ο Καρανίκας θα επιλέγει να δει Μενεγάκη, κάποιος άλλος μόνον Formula 1 και τίποτα άλλο, οι εραστές του ποδοσφαίρου Αγγλικό και Γερμανικό πρωτάθλημα, οι Ελληνες οπαδοί θα επιλέγουν Ελληνικό πρωτάθλημα με ομάδες με ξένους μόνον παίκτες, άλλοι θα κατεβάζουν όποιο βιβλίο θέλουν να το διαβάσουν όποια στιγμή γουστάρουν, οι πορωμένοι νέοι θα παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια, εγώ θα επιλέγω ταξιδιωτικές εκπομπές και περιηγήσεις στα απίθανα μέρη της υφηλίου που δεν θα μπορέσω ποτέ να τα επισκεφθώ. Ήδη οι νέες τηλεοράσεις έχουν ενσωματωμένο από κατασκευής το Netflix. Και δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είναι συνδρομητές του νέου αυτού επικοινωνιακού γίγαντα. Και όλα αυτά είναι μόνον η αρχή.  Λένε, ότι πολύ σύντομα θα βλέπουμε ολογράμματα και θα βρισκόμαστε μέσα σε  μια εικονική πραγματικότητα ενός άλλου κόσμου. Και ο Παππάς επιμένει στα τέσσερα κανάλια. Πόση ηλιθιότητα θεέ μου!!
Όλοι προχωρούν και εμείς μένουμε προσκολλημένοι στα Τούρκικα χαζοσήριαλ.
Οι τζίροι του θεάματος και του ψηφιακού κόσμου είναι σήμερα τεράστιοι και θα εκτοξευθούν σε απίστευτα ύψη τα επόμενα έτη. Και την ίδια στιγμή ο Σαββίδης θα κάνει μεταγραφή τον Παπαδάκη.
Μάλλον θα χάσουμε ως Ελληνες και αυτό το τραίνο της νέας εποχής. Δεν δημιουργήσαμε αστική τάξη όταν έπρεπε, χάσαμε την επανάσταση της αγροτικής παραγωγής με τις νέες δυνατότητες που προσέφερε η τεχνολογία, μείναμε πολύ πίσω κατά τη βιομηχανική εποχή, αδρανήσαμε, παρά τις δυνατότητές μας,ώστε να παίξουμε ένα ρόλο κατά την εποχή της υψηλής τεχνολογίας, θα κοιτάμε σαν χαζοί τους άλλους που αυτοί θα πηγαίνουν με χίλια στην ψηφιακή εποχή, ενώ εμείς ανεβασμένοι στο τούρκικο γαϊδαράκο μας θα τσακωνόμαστε περί συνταγματικότητας ή μη των τεσσάρων καναλιών.
Γέρων εγώ επιχειρώ να αντιληφθώ. Όμως μας κυβερνούν κανονικοί σταλίνες και σταλίνοβες που η μόνη τους έννοια είναι η επιχείρηση περιορισμού της διάδοσης της πληροφορίας και το ρίξιμο του φταιξίματος των αλλεπάλληλων ηττών που υφιστάμεθα ως χώρα στα εξιλαστήρια θύματα (π.χ. Βαρουφάκη).
Και βέβαια η ψηφιακή εποχή θα μπορούσε να παίξει ένα ρόλο και στα τοπικά πράγματα.  Να ακούγονται οι απόψεις για τα αυτοδιοικητικά θέματα. Να  δημιουργηθεί αμφίδρομη επικοινωνία με τους δημότες. Να επιλύονται προβλήματα με την ενεργοποίηση του πολίτη έστω και μέσω των νέων τεχνολογικών δυνατοτήτων.
Ημείς όμως τέσσερις άδειες. Και μία ΕΡΤ με τέσσερα κανάλια και ένα σωρό ραδιοφωνικούς σταθμούς που λειτουργεί για να προσφέρει μόνον και αποκλειστικά στους πελάτες - ψηφοφόρους και πελάτες - εργαζόμενους. Και ουδείς πολιτικός τολμά να πει το παραμικρό για την αχρηστίλα των κρατικών καναλιών. Μία ΕΡΤ άνευ προγράμματος. Εκεί καταντήσαμε. Και με τέσσερα ιδιωτικά κανάλια της παλαιολολιθικής εποχής. Το χωράει ο νούς σας; Τέσσερα κανάλια στη σημερινή εποχή των τεράστιων ψηφιακών δυνατοτήτων.

Στάχτη και μπούρμπερη το εργοστάσιο της ΡΕΑ. Και τώρα τι;

Ο λαϊκισμός στην χώρα μας (και στην πόλη μας) έχει μια μακρά καθοδική διαδρομή εν πολλοίς ευθύγραμη με ορισμένες έντονες καταβυθίσεις σε κάποιες δύσκολες εποχές. Απλά σήμερα αφικνούμεθα αισίως  στο κατώτατο στάδιο της κατρακύλας, Παλαιότερα κυριαρχούσε κατά κύριο λόγο ο λαϊκισμός της γραβάτας και των αποκαλουμένων "δεξιών". Αργότερα αυτός συνυπήρξε με τον λαϊκισμό του ζιβάγκο αρχικά που μετετράπη και αυτός εις  γραβατωμένον λαϊκισμό. Σήμερα κυριαρχεί ο λαϊκισμός των ξωπουκαμίσων και των αποκαλουμένων "αριστερών". Όμως κατά βάσιν είναι ίδιος και απαράλλαχτος. Η επίκληση του αλάθητου "λαού" και το ψάρεμα στα θολά νερά της μαζικής ψυχολογίας Το δυστύχημα είναι ότι πλέον  ο ορθολογισμός, ο διαφωτισμός, η σοβαρότης δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι σε καμία από τις τέσσερις εξουσίες. Παλαιότερα  ήσαν οι γνωστοί πολιτικοί και οι αυτιάδες και οι παπαδάκηδες που εξέπεμπαν τον λόγο αυτό. Πλέον τα οχυρά πίπτουν και το καραβάνι προχωρά ακάθεκτο στην έρημο. Και οι αντιστάσεις στην κοινωνία είναι ασθενείς και αναιμικές.. Η εκφυλιστική ασθένεια έχει ήδη καταστρέψει ζωτικά όργανα που είναι αναγκαία για την επιβίωσή μας. Οι ατάκες και τα φτηνά συνθήματα επικρατούν σχεδόν ολοκληρωτικά των ιδεών και των αξιών.
Πριν από δυο  περίπου δεκαετίες έγινε στην πόλη μας ένα τοπικό δημοψήφισμα ως μέσο αντίδρασης στα σχέδια επέκτασης των δικαστικών φυλακών. Τότε πρωτεργάτες ήσαν οι γραβατωμένοι που απευθύνθηκαν  στο συναίσθημα των Αναπλιωτών. Να αντιδράσουμε, είπαν, διότι η πόλη μας θα γίνει το κέντρο του εγκλήματος και θα θιγούν οι τουριστικές επιχειρήσεις. Απίστευτα πράγματα. Ουδείς σκέφθηκε τα δικαιώματα των κρατουμένων. Αγνοήθηκε η ιστορία της πόλης μας που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη λειτουργία φυλακών. Ο πολιτισμός μιας χώρας σε μεγάλο βαθμό αποτυπώνεται στις συνθήκες διαβίωσης των φυλακισμένων συνανθρώπων μας. Δεν τους ένοιαζε αυτό τους γραβατωμένους. Και πήγαν μπόλικοι και ψήφισαν στο τοπικό μας δημοψήφισμα. Και εννοείται ότι ο λαϊκισμός θριάμβευσε με ποσοστά στα ενενηντάρια τοις εκατό και πάνω. Ουδείς εκ των ψηφισάντων σκέφτηκε έστω και στο ελάχιστο  τα δικαιώματα των καταφρονεμένων. Φαντασθείτε λοιπόν να έφθανε αυτή η υπόθεση για κάποιο λόγο στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Είναι δεδομένο ότι την εποχή εκείνη  το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο με τους υψηλής ποιότητας και νομικής κατάρτισης δικαστές θα γινόταν η ασπίδα προστασίας της αδικίας και των δικαιωμάτων των μειοψηφιών. Σήμερα όμως ο κ. Πρόεδρος του ΣΤΕ μας είπε το απίστευτο, ότι το ανώτατο αυτό δικαστήριο αφουγκράζεται τον παλμό και την θέληση της κοινωνίας. Ανατριχιαστικό για μια νεωτερική κοινωνία, για το κράτος δικαίου, για όλα όσα πάλεψε επί χρόνια η πραγματική αριστερά. Σίγουρα κάτι έχουμε πάθει, ώστε αυτή η δήλωση να μην ενοχλεί τους αποκαλούμενους "προοδευτικούς". Κάτι έχει συμβεί στον κοινωνικό μας ιστό. Μα να σιωπούν οι κυβερνώντες; Να αισθάνονται όμορφα με την επιλογή που οι ίδιοι έκαναν για την κορυφή του ΣΤΕ; Ομως είναι βέβαιο ότι δεν θα παρασυρθούν μόνον αυτοί στα τάρταρα με τις επιλογές τους. Δυστυχώς σήμερα ξεθωριάζει και σκουριάζει όλο το αξιακό φορτίο των αριστερών ιδεών και αξιών.
Και τελικά αν φθάσει μια υπόθεση σαν αυτή του Ωραιοκάστρου στα διοικητικά δικαστήρια ποια θα πρέπει να είναι η απόφαση; Θα μπορούν τα πιτσιρίκια να πάνε σχολειό; Το κριτήριο θα είναι ο νόμος, το σύνταγμα και τα  δικαιώματα όλων των παιδιών στην μόρφωση ή ο "σφυγμός της κοινωνίας"; Ξεφύγαμε. Για αυτό λέω ότι πιάνει πάτο ο λαϊκισμός στην χώρα. Δεν γινόντουσαν όλα αυτά σε τέτοιο βαθμό παλαιότερα.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας πριν από αρκετά έτη έλαβε μία άλλη πολύ σημαντική για την Αργολίδα απόφαση. Επικύρωσε τις Ζώνες Οικιστικού Ελέγχου, στην παραλιακή περιοχή μεταξύ Ναυπλίου Κίου και Μύλων, μαζί με μια λωρίδα της ενδοχώρας.  Την απόφαση αυτή την πήρε τότε το Ανώτατο Δικαστήριο, παρά τις αντιδράσεις μεγάλου μέρους της τοπικής κοινωνίας. Η προστασία του περιβάλλοντος και οι ζωές των επόμενων μετά από εμάς γενεών επικράτησαν παρά τις θελήσεις. Το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν αφουγκράσθηκε τότε  το σφυγμό του μεγάλου μέρους των πολιτών της Αργολίδας και αποφάσισε με  κριτήριο τις υψηλές αξίες του σεβασμού στη νομιμότητα και των συνταγματικά κατοχυρωμένων ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Και μετά την επικύρωση και δικαστικά των Ζ.Ο.Ε. θα έπρεπε οι επιχειρήσεις που λειτουργούσαν μέσα σε αυτές να  μετακομίσουν μέσα σε  ένα αυστηρά προκαθορισμένο χρονικό διάστημα. Όμως οι πολιτικοί μας αλλιώς έκριναν. Αυτοί έπρατταν  σύμφωνα με τον "σφυγμό της κοινωνίας". Και άρχισαν να δίνουν αλλεπάλληλες παρατάσεις στη λειτουργία των επιχειρήσεων αυτών. Και έτσι όσες επιχειρήσεις ήσαν παλαιές, συνέχισαν να λειτουργούν σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό, ενώ οι ιδιοκτήτες όλων των άλλων περιοχών είδαν την αξία της περιουσίας τους να εξανεμίζεται. Όμορφες καταστάσεις.  Και ουδείς φρόντιζε να  δημιουργηθούν οργανωμένοι χώροι υποδοχής των οχλουσών επιχειρήσεων. Να φτιάξουμε βιομηχανική ζώνη και βιοτεχνικά  πάρκα με όλα τα καλούδια. Με δίκτυα υποδομής, συγκοινωνιακές προσβάσεις κλπ. Και έτσι επί δεκαετίες συνεχίζουμε και δεν πα να λένε οι περιβαλλοντιστές και το ΣτΕ.  Και εσχάτως  δόθηκε από τη σημερινή κυβέρνηση της αριστεράς" νέα προθεσμία και βγήκε ο τοπικός βουλευτής και πανηγύρισε δι΄αυτό, αντί να κεταβάσει την κεφαλή και τους οφθαλμούς προς τα κάτω. Και συνεχίζουμε να μην προγραμματίζουμε το χωροταξικό για να πάρει μπροστά η δευτερογενής παραγωγή. Τρίχες κατσαρές και έπεα πτερόεντα όλα αυτά τα περί παραγωγικής αναδιάρθρωσης.
Και δυστυχώς μετά τη νέα συριζική παράταση λειτουργίας των επιχειρήσεων αυτών συνέβη το κακό που ουδείς είχε προβλέψει. Το σπουδαίο εργοστάσιο της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών που παρήγαγε εξαιρετικό προϊόν, πραγματικά ανταγωνιστικό με ό,τι άλλο έχετε δοκιμάσει, καταστράφηκε πλήρως από πυρκαγιά. Το εργοστάσιο όμως αυτό ήταν μέσα στη Ζώνη Οικιστικού Ελέγχου και λειτουργούσε μέχρι σήμερα με αυτές τις παράξενες ελληνοπρεπείς παρατάσεις. Σήμερα όμως δεν μπορεί να πάρει οικοδομική άδεια για να ξαναφτιαχτεί. Ούτε και οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση μέσα στις ΖΟΕ, δύναται να κάνει επεκτάσεις και νέες σωστές επενδύσεις. Και τώρα ευρισκόμεθα στο απόλυτο τέλμα. Και είπαμε: Δεν υπάρχει κάποιος σωστά οργανωμένος χώρος υποδοχής. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση σφυρίζουν αδιάφορα για την καταστροφή, αφού οι ίδιοι ουσιαστικά την προκάλεσαν. Τι να πει και πως να συγκινήσει μια μοναχική αιρετική φωνή.
Ακούστε φίλοι μου. Σήμερα που στον Δήμο Ναυπλίου συζητούμε τους νέους πολεοδομικούς σχεδιασμούς δεν προβλέπουμε βιομηχανική ζώνη. Αλλά και αυτά τα βιοτεχνικά πάρκα  είναι αχρείαστα και βάρος για τους τοπικούς πολιτικούς και κυβερνητικούς ταγούς. Και συνεχώς τα μετακινούν στα χαρτιά και στα τοπογραφικά όλο και πιο μακρυά, έτσι ώστε να είναι ασύμφορο το να γίνουν. Η τελευταία πρόταση, απ΄ότι μαθαίνω, είναι το βιοτεχνικό πάρκο του Ναυπλίου, να πάει στα βουνά, εκεί στα ορεινά σύνορα με γειτονικό Δήμο. Και επιζητούμε περιφερειακή ανάπτυξη και νέο παραγωγικό μοντέλο.
Απολύτως τίποτα δεν θα κατορθώσουμε.
Και το ξαναλέω ότι η ευθύνη είναι μόνον στους πολίτες που επιλέγουν αυτούς που μας κυβερνούν και ρίχνουν στα τάρταρα όλους τους ανθρώπους με ιδέες και οράματα.
Αυτά για σήμερα
Ευτυχείτε. Μια ζωή την έχουμε, όποια και αν είναι αυτή