Ο λαϊκισμός στην χώρα μας (και στην πόλη μας) έχει μια μακρά καθοδική διαδρομή εν πολλοίς ευθύγραμη με ορισμένες έντονες καταβυθίσεις σε κάποιες δύσκολες εποχές. Απλά σήμερα αφικνούμεθα αισίως στο κατώτατο στάδιο της κατρακύλας, Παλαιότερα κυριαρχούσε κατά κύριο λόγο ο λαϊκισμός της γραβάτας και των αποκαλουμένων "δεξιών". Αργότερα αυτός συνυπήρξε με τον λαϊκισμό του ζιβάγκο αρχικά που μετετράπη και αυτός εις γραβατωμένον λαϊκισμό. Σήμερα κυριαρχεί ο λαϊκισμός των ξωπουκαμίσων και των αποκαλουμένων "αριστερών". Όμως κατά βάσιν είναι ίδιος και απαράλλαχτος. Η επίκληση του αλάθητου "λαού" και το ψάρεμα στα θολά νερά της μαζικής ψυχολογίας Το δυστύχημα είναι ότι πλέον ο ορθολογισμός, ο διαφωτισμός, η σοβαρότης δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι σε καμία από τις τέσσερις εξουσίες. Παλαιότερα ήσαν οι γνωστοί πολιτικοί και οι αυτιάδες και οι παπαδάκηδες που εξέπεμπαν τον λόγο αυτό. Πλέον τα οχυρά πίπτουν και το καραβάνι προχωρά ακάθεκτο στην έρημο. Και οι αντιστάσεις στην κοινωνία είναι ασθενείς και αναιμικές.. Η εκφυλιστική ασθένεια έχει ήδη καταστρέψει ζωτικά όργανα που είναι αναγκαία για την επιβίωσή μας. Οι ατάκες και τα φτηνά συνθήματα επικρατούν σχεδόν ολοκληρωτικά των ιδεών και των αξιών.
Πριν από δυο περίπου δεκαετίες έγινε στην πόλη μας ένα τοπικό δημοψήφισμα ως μέσο αντίδρασης στα σχέδια επέκτασης των δικαστικών φυλακών. Τότε πρωτεργάτες ήσαν οι γραβατωμένοι που απευθύνθηκαν στο συναίσθημα των Αναπλιωτών. Να αντιδράσουμε, είπαν, διότι η πόλη μας θα γίνει το κέντρο του εγκλήματος και θα θιγούν οι τουριστικές επιχειρήσεις. Απίστευτα πράγματα. Ουδείς σκέφθηκε τα δικαιώματα των κρατουμένων. Αγνοήθηκε η ιστορία της πόλης μας που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη λειτουργία φυλακών. Ο πολιτισμός μιας χώρας σε μεγάλο βαθμό αποτυπώνεται στις συνθήκες διαβίωσης των φυλακισμένων συνανθρώπων μας. Δεν τους ένοιαζε αυτό τους γραβατωμένους. Και πήγαν μπόλικοι και ψήφισαν στο τοπικό μας δημοψήφισμα. Και εννοείται ότι ο λαϊκισμός θριάμβευσε με ποσοστά στα ενενηντάρια τοις εκατό και πάνω. Ουδείς εκ των ψηφισάντων σκέφτηκε έστω και στο ελάχιστο τα δικαιώματα των καταφρονεμένων. Φαντασθείτε λοιπόν να έφθανε αυτή η υπόθεση για κάποιο λόγο στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Είναι δεδομένο ότι την εποχή εκείνη το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο με τους υψηλής ποιότητας και νομικής κατάρτισης δικαστές θα γινόταν η ασπίδα προστασίας της αδικίας και των δικαιωμάτων των μειοψηφιών. Σήμερα όμως ο κ. Πρόεδρος του ΣΤΕ μας είπε το απίστευτο, ότι το ανώτατο αυτό δικαστήριο αφουγκράζεται τον παλμό και την θέληση της κοινωνίας. Ανατριχιαστικό για μια νεωτερική κοινωνία, για το κράτος δικαίου, για όλα όσα πάλεψε επί χρόνια η πραγματική αριστερά. Σίγουρα κάτι έχουμε πάθει, ώστε αυτή η δήλωση να μην ενοχλεί τους αποκαλούμενους "προοδευτικούς". Κάτι έχει συμβεί στον κοινωνικό μας ιστό. Μα να σιωπούν οι κυβερνώντες; Να αισθάνονται όμορφα με την επιλογή που οι ίδιοι έκαναν για την κορυφή του ΣΤΕ; Ομως είναι βέβαιο ότι δεν θα παρασυρθούν μόνον αυτοί στα τάρταρα με τις επιλογές τους. Δυστυχώς σήμερα ξεθωριάζει και σκουριάζει όλο το αξιακό φορτίο των αριστερών ιδεών και αξιών.
Και τελικά αν φθάσει μια υπόθεση σαν αυτή του Ωραιοκάστρου στα διοικητικά δικαστήρια ποια θα πρέπει να είναι η απόφαση; Θα μπορούν τα πιτσιρίκια να πάνε σχολειό; Το κριτήριο θα είναι ο νόμος, το σύνταγμα και τα δικαιώματα όλων των παιδιών στην μόρφωση ή ο "σφυγμός της κοινωνίας"; Ξεφύγαμε. Για αυτό λέω ότι πιάνει πάτο ο λαϊκισμός στην χώρα. Δεν γινόντουσαν όλα αυτά σε τέτοιο βαθμό παλαιότερα.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας πριν από αρκετά έτη έλαβε μία άλλη πολύ σημαντική για την Αργολίδα απόφαση. Επικύρωσε τις Ζώνες Οικιστικού Ελέγχου, στην παραλιακή περιοχή μεταξύ Ναυπλίου Κίου και Μύλων, μαζί με μια λωρίδα της ενδοχώρας. Την απόφαση αυτή την πήρε τότε το Ανώτατο Δικαστήριο, παρά τις αντιδράσεις μεγάλου μέρους της τοπικής κοινωνίας. Η προστασία του περιβάλλοντος και οι ζωές των επόμενων μετά από εμάς γενεών επικράτησαν παρά τις θελήσεις. Το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν αφουγκράσθηκε τότε το σφυγμό του μεγάλου μέρους των πολιτών της Αργολίδας και αποφάσισε με κριτήριο τις υψηλές αξίες του σεβασμού στη νομιμότητα και των συνταγματικά κατοχυρωμένων ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Και μετά την επικύρωση και δικαστικά των Ζ.Ο.Ε. θα έπρεπε οι επιχειρήσεις που λειτουργούσαν μέσα σε αυτές να μετακομίσουν μέσα σε ένα αυστηρά προκαθορισμένο χρονικό διάστημα. Όμως οι πολιτικοί μας αλλιώς έκριναν. Αυτοί έπρατταν σύμφωνα με τον "σφυγμό της κοινωνίας". Και άρχισαν να δίνουν αλλεπάλληλες παρατάσεις στη λειτουργία των επιχειρήσεων αυτών. Και έτσι όσες επιχειρήσεις ήσαν παλαιές, συνέχισαν να λειτουργούν σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό, ενώ οι ιδιοκτήτες όλων των άλλων περιοχών είδαν την αξία της περιουσίας τους να εξανεμίζεται. Όμορφες καταστάσεις. Και ουδείς φρόντιζε να δημιουργηθούν οργανωμένοι χώροι υποδοχής των οχλουσών επιχειρήσεων. Να φτιάξουμε βιομηχανική ζώνη και βιοτεχνικά πάρκα με όλα τα καλούδια. Με δίκτυα υποδομής, συγκοινωνιακές προσβάσεις κλπ. Και έτσι επί δεκαετίες συνεχίζουμε και δεν πα να λένε οι περιβαλλοντιστές και το ΣτΕ. Και εσχάτως δόθηκε από τη σημερινή κυβέρνηση της αριστεράς" νέα προθεσμία και βγήκε ο τοπικός βουλευτής και πανηγύρισε δι΄αυτό, αντί να κεταβάσει την κεφαλή και τους οφθαλμούς προς τα κάτω. Και συνεχίζουμε να μην προγραμματίζουμε το χωροταξικό για να πάρει μπροστά η δευτερογενής παραγωγή. Τρίχες κατσαρές και έπεα πτερόεντα όλα αυτά τα περί παραγωγικής αναδιάρθρωσης.
Και δυστυχώς μετά τη νέα συριζική παράταση λειτουργίας των επιχειρήσεων αυτών συνέβη το κακό που ουδείς είχε προβλέψει. Το σπουδαίο εργοστάσιο της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών που παρήγαγε εξαιρετικό προϊόν, πραγματικά ανταγωνιστικό με ό,τι άλλο έχετε δοκιμάσει, καταστράφηκε πλήρως από πυρκαγιά. Το εργοστάσιο όμως αυτό ήταν μέσα στη Ζώνη Οικιστικού Ελέγχου και λειτουργούσε μέχρι σήμερα με αυτές τις παράξενες ελληνοπρεπείς παρατάσεις. Σήμερα όμως δεν μπορεί να πάρει οικοδομική άδεια για να ξαναφτιαχτεί. Ούτε και οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση μέσα στις ΖΟΕ, δύναται να κάνει επεκτάσεις και νέες σωστές επενδύσεις. Και τώρα ευρισκόμεθα στο απόλυτο τέλμα. Και είπαμε: Δεν υπάρχει κάποιος σωστά οργανωμένος χώρος υποδοχής. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση σφυρίζουν αδιάφορα για την καταστροφή, αφού οι ίδιοι ουσιαστικά την προκάλεσαν. Τι να πει και πως να συγκινήσει μια μοναχική αιρετική φωνή.
Ακούστε φίλοι μου. Σήμερα που στον Δήμο Ναυπλίου συζητούμε τους νέους πολεοδομικούς σχεδιασμούς δεν προβλέπουμε βιομηχανική ζώνη. Αλλά και αυτά τα βιοτεχνικά πάρκα είναι αχρείαστα και βάρος για τους τοπικούς πολιτικούς και κυβερνητικούς ταγούς. Και συνεχώς τα μετακινούν στα χαρτιά και στα τοπογραφικά όλο και πιο μακρυά, έτσι ώστε να είναι ασύμφορο το να γίνουν. Η τελευταία πρόταση, απ΄ότι μαθαίνω, είναι το βιοτεχνικό πάρκο του Ναυπλίου, να πάει στα βουνά, εκεί στα ορεινά σύνορα με γειτονικό Δήμο. Και επιζητούμε περιφερειακή ανάπτυξη και νέο παραγωγικό μοντέλο.
Απολύτως τίποτα δεν θα κατορθώσουμε.
Και το ξαναλέω ότι η ευθύνη είναι μόνον στους πολίτες που επιλέγουν αυτούς που μας κυβερνούν και ρίχνουν στα τάρταρα όλους τους ανθρώπους με ιδέες και οράματα.
Αυτά για σήμερα
Ευτυχείτε. Μια ζωή την έχουμε, όποια και αν είναι αυτή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου