Ο εφιάλτης της Περσεφόνης

Η σπουδαία λοιπόν  Ελευσίνα θα είναι η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για το έτος 2021.
Οι άνθρωποι εκεί έβαλαν με τον ίδιο τους τον εαυτό ένα σπουδαίο στοίχημα. Να μην πάει άπατο το όλο εγχείρημα, όπως εν πολλοίς συνέβη με την Πάτρα πριν από μερικά χρόνια και με την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη παλαιότερα.
Θα πρέπει να σηκώσουν τα μανίκια και να ξεκινήσουν την δουλειά από εδώ και μπρος. Να προετοιμασθούν. Και να δουλέψει η φαντασία τους και να κάνουν πολλά όνειρα για να μπορέσουν να υλοποιήσουν τα καλύτερα και τα πιο εφαρμόσιμα από αυτά. Διότι προφανώς λείπουν οι υποδομές από την Ελευσίνα, τόσον για την φιλοξενία των πολιτιστικών εκδηλώσεων, όσον και για όλα τα άλλα ποταπά χρειώδη (ξενοδοχειακή υποδομή, δρόμοι, θέσεις στάθμευσης κλπ) για να φιλοξενηθούν οι επισκέπτες και να μην ωφεληθεί μόνον η Αθήνα, από την όλη διοργάνωση.
Αποτελεί για τα άτομα εκεί μια τεράστια πρόκληση το να μετατρέψουν όλα αυτά τα αραχνιασμένα βιομηχανικά και βιοτεχνικά κτήρια της παλιάς εποχής της Ελευσινιώτικης βιομηχανικής ανάπτυξης σε χώρους πολιτισμού, δημιουργίας, ψυχαγωγίας. Και ακόμα πιο μεγάλη πρόκληση για όλη την Ελευσινιώτικη κοινωνία είναι όλη η υποδομή να παραμείνει ζωντανή και το, επόμενο των εκδηλώσεων, έτος 2022 και για όλα τα επόμενα χρόνια. Για να δημιουργήσουν μία σπουδαία πόλη. Για το μέλλον των επόμενων γενεών που ακολουθούν. Όχι μόνον για το εφήμερο. Και να σκεφτείτε ότι οι άνθρωποι ξεκίνησαν από πολύ χαμηλά. Ήταν η πόλη της περιβαλλοντικής  υποβάθμισης και μετά της ανεργίας, της ανέχειας και της φτώχειας λόγω της αποβιομηχάνισης και της οικονομικής κρίσης. Αλλά είχαν την τύχη και είχαν πεφωτισμένους τοπικούς ηγέτες με ευρύ πνεύμα. Όχι επαρχιώτες με την κακή σημασία της λέξης.  Ο,τι και να μου πείτε λοιπόν, όσο και εάν φωνάζετε και αφορίζετε τα κατά τη γνώμη σας κακά δαιμόνια, η κατάσταση δεν βελτιώνεται με κραυγές αλλά με συγκεκριμένες δράσεις. Και το υπέρτατο κριτήριο για το εάν η Ελευσίνα θα πιστωθεί με μια τεράστια επιτυχία το 2021 είναι το  κατά πόσον θα μπορέσει να παρουσιάσει μια ολόδικιά της πρωτογενή πολιτιστική παραγωγή. Διότι στην τελική αυτό που αντιπροσωπεύει ο θεσμός της πολιτιστικής πρωτεύουσας είναι η συνάντηση, συνεύρεση και συνομιλία των Ευρωπαϊκών πολιτισμών.  Και μπορεί να είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε θιάσους και συγκροτήματα Λιθουανικά και Σλοβάκικα, ίσως και Ελληνικά από την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, όμως το σημαντικό είναι να μπορέσουν οι Ελευσίνιοι να  παρουσιάσουν στον ευρύτερο κόσμο την δικιά τους πολιτιστική παραγωγή. Και να αναδείξουν το σήμερα της Ελευσίνας και όχι μόνον την Περσεφόνη που κάνει τα ταξείδια της στον κάτω κόσμο.
Αυτοί το προσπάθησαν, κινητοποιήθηκαν, το πάλεψαν, δημιούργησαν ομάδες για την διεκδίκηση, συνέταξαν φακέλους, ταρακούνησαν κόσμο που αγαπάει την Ελευσίνα. Είναι προφανές ότι συγκίνησαν και την τοπική τους κοινωνία και την σήκωσαν από τους καναπέδες για να κατορθώσουν να είναι νικητές στον αγώνα της διεκδίκησης, με ανταγωνίστριες άλλες σπουδαίες και όμορφες Ελληνικές πόλεις. Η Ελευσίνα και οι διεκδικήτριες πόλεις αποτελούν τις οάσεις της σύγχρονης εποχής στην χειμαζόμενη Ελλάδα.
Και εμείς εδώ στο Ναύπλιο, βρισκόμαστε στην απέραντη άνυδρη έρημο. Μην βλέπετε ότι λόγω της εγγύτητάς μας στην πρωτεύουσα,  της ιστορίας μας, της ομορφιάς της πόλης και στην διατήρηση του ιστορικού κέντρου, που οφείλεται σε πρωτοπόρους των προηγούμενων δεκαετιών, είμαστε ζητούμενοι για διάφορες πολιτιστικές, επιστημονικές και αθλητικές εκδηλώσεις. Αυτό έμαθαν οι εδώ ηγήτορες, αυτό είναι το εύκολο για αυτούς προεκειμένου να κορδώνονται. Να  παραχωρούν σε ατζέντηδες έναντι αμοιβής τη διοργάνωση των εκδηλώσεων. Αλλά στα δύσκολα οι δικοί μας  είναι αδύναμοι να πράξουν το ο,τιδήποτε. Δεν κατάφεραν ούτε φάκελο να συντάξουν για τα μάτια έστω του κόσμου, προκειμένου να διεκδικήσουμε τον θεσμό της πολιτιστικής πρωτεύουσας. Παντελώς άχρηστοι στα λίγο πιο δύσκολα. Δεν έχουν ιδέες. Είναι ανίκανοι να συντονίσουν το παραμικρό, για το οποίο απαιτείται η δικιά μας ενεργοποίηση. Μας προσέφεραν στον τομέα αυτό ένα απόλυτο ολοστρόγγυλο μηδενικό.
Πήραν, τότε, πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές την θριαμβευτική  απόφαση για την διεκδίκηση της πολιτιστικής πρωτεύουσας, έλαβαν και τα μπράβο, έγιναν και οι δημοτικές εκλογές και μετά.....
Όσοι με παρακολουθείτε θα θυμόσαστε ίσως ότι η πρότασή μου ήταν η συνεργασία του Ναυπλίου με την Τρίπολη ή την Καλαμάτα για την ενίσχυση εκ μέρους μας των υποψηφιοτήτων τους, ώστε να συνδιοργανώσουμε εκδηλώσεις και να ωφεληθούμε άπαντες.
Δεν σας έλεγα τότε ακριβώς αυτό που πίστευα για το Ναύπλιο. Θα σας αποκαλύψω όμως τώρα αυτό που πραγματικά θεωρώ ως το μέγεθος των δυνατοτήτων για τ΄Ανάπλι μας.
Ήμουν και είμαι βέβαιος ότι  θα μπορούσαμε κάτω από κάποιες προϋποθέσεις να γίνουμε εμείς η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για το έτος 2021 και να πετύχουμε εκπληκτικά πράγματα.
Ήξερα όμως ότι αυτό δεν είναι ποτέ δυνατόν να γίνει με την αχρηστίλα που διαφεντεύει τον τόπο. Αποφάσισαν οι Ναυπλιείς να αναθέσουν σε αυτούς τους συγκεκριμένους τις τύχες της πόλης. Το μόνο λοιπόν που θα είχαμε τη δυνατότητα να πετύχουμε ήταν να αρκεσθούμε  στο να διοργανώνουμε κάποιες εκδηλώσεις  όχι δικές μας αλλά άλλων που κεφάρουν να έλθουν στο Ναύπλιο. Αλλά ούτε και αυτή τη συνεργασία δεν κατάφεραν να προωθήσουν. Και ουδέν σκέφτονται για οποιαδήποτε επαφή και δράση μας επ΄ευκαιρία της ανακήρυξης της γειτονικής Ελευσίνας ως πολιτιστικής πρωτεύουσας.
Είμαι απολύτως βέβαιος ότι εάν εγώ με άλλους είχαμε την ευθύνη της πόλης  όχι μόνον θα είχαμε καταθέσει έναν καλό φάκελο, αλλά ότι θα κερδίζαμε πανηγυρικά τον θεσμό. Αυτό πιστεύω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, αυτό σας λέω. Οχι ότι είμαστε εδώ καλύτεροι από τους Ελευσίνιους, αλλά όπως και να  το κάνουμε τ΄Ανάπλι είχε συγκριτικά πλεονεκτήματα. Αυτοκτονείτε, φίλοι μου, που επιλέγετε αυτούς τους συγκεκριμένους να σας διαφεντεύουν. Και όχι μόνον θα τον κερδίζαμε τον θεσμό αλλά θα δημιουργούσαμε και πανέμορφα πράγματα για τ΄Ανάπλι για το 2021. Και όχι μόνον θα σκίζαμε ως πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, αλλά η πόλη θα απογειωνόταν και για όλα τα επόμενα χρόνια και τις δεκαετίες που θα έλθουν όταν εμείς δεν θα είμαστε εδώ να θαυμάζουμε την πόλη που αγαπάμε.
Και αυτό που εγώ θα έκανα εάν είχα το ραβδί της εξουσίας είναι πάρα πολύ απλό.
Αντί να κορδώνομαι και να βγαίνω στας τελεοράσεις κάθε φορά που μέσω ενός ατζέντη γίνεται μία εκδήλωση στην πόλη θα έμπαινα σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Θα γινόμουν αόρατος. Θα έδινα το ραβδί στους πραγματικούς πρωταγωνιστές.
Θα απέσυρα από το προσκήνιο αυτούς που δεν τα καταφέρνουν, διότι δεν μπορούν και θα τους έβαζα ως απλά μέλη των συλλογικοτήτων για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν. Εφόσον  το δεχόντουσαν. Αλλιώς σπίτι τους. Είναι δυστύχημα, αλλά πρέπει να το παραδεχθούμε. Το τωρινό προσωπικό που ρυθμίζει και έχει το πάνω χέρι έναντι αμοιβής ή αμισθί τα πολιτιστικά δεν έχει τις δυνατότητες για σπουδαία πράγματα. Εκτός φωτεινών εξαιρέσεων που έχουν κάνει πράγματα και που έχουν ιντριγκάρει τη συντηρητική Αναπλιώτικη κοινωνία. Ο νοών νοείτω και οι νοούντες νοείτωσαν.  Όμως υπάρχουν εδώ και ζουν ανάμεσά μας και πολλά  άλλα σπουδαία άτομα που μπορούν να προσφέρουν, αλλά αποκλείονται από το τοπικό πολιτιστικό κατεστημένο. Και σε όλη την Ελλάδα και σε όλη την υφήλιο υπάρχουν οι προσωπικότητες που κατάγονται από το Ναύπλιο ή που αγαπούν την πόλη μας που θα μπορούσαν να κάνουν θαύματα. Ομως τους αγνοούμε επιδεικτικά Θα αρκούσε ο Δήμαρχος και οι αιρετοί να είναι παρόντες στο παρασκήνιο, αλλά αόρατοι στο προσκήνιο.
Τώρα μου έρχονται στο νου τουλάχιστον είκοσι άνθρωποι του πνεύματος, του πολιτισμού, της επιστήμης, της επιχειρηματικής κοινότητας που θα είχαν τη δυνατότητα και έχουν την διάθεση κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες να τραβήξουν την τοπική μας  κοινωνία προς τα πάνω. Και υπάρχουν και οι θεσμοί, οι πολιτιστικοί σύλλογοι, τα ιδρύματα, οι φορείς της εκπαίδευσης στους οποίους θα έπρεπε να δοθεί ο πρώτος λόγος να δημιουργήσουν και να προσφέρουν.
Αυτά θα έκανα ως αόρατος ενεργός δήμαρχος. Και η κοινωνία θα ανταποκρινόταν.
Και τ΄Ανάπλι εν τοις πράγμασι θα ήταν η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ελλάδας και μια ξεχωριστή μικρή πόλη της υφηλίου.
Ώστε να μπορέσουμε και εμείς να συναντήσουμε την Περσεφόνη στον πάνω ηλιόλουστο κόσμο.
Ώστε να ξεφύγουμε από τις χθόνιες δυνάμεις που μας καθηλώνουν.