Σαν σήμερα 26 Νοεμβρίου 1943. Γερμανικές φρικωδίες

Έχει περάσει μισός αιώνας από τότε που θυμάμαι για πρώτη φορά αυτό το γεγονός που επαναλήφθηκε μετέπειτα σε άλλες χρονικές στιγμές. Κάθε φορά που περνούσαμε από αυτό το δρόμο, μετά από μία στροφή, ήταν υποχρεωτική η στάση στο ηρώο των πεσόντων. Έπρεπε να  σιωπήσουμε για μερικά δευτερόλεπτα. Οι ιερές εκείνες στιγμές της απότισης φόρου τιμής στους Σπαρτιάτες εκτελεσθέντες από τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής, σαν σήμερα 26 Νοεμβρίου 1943, είναι μια από τις θύμησες που έχω ως πιτσιρίκι που με έχουν σημαδέψει και δεν θα λησμονήσω μέχρι να σφαλίσω τα μάτια μου.
Ήταν ημέρα Πέμπτη, ξημερώματα της  28ης Οκτωβρίου.
Οι κάτοικοι είχαν αρχίσει να ξυπνάνε και να ετοιμάζονται για τις δουλειές τους. Τα Αναπλιωτάκια   ετοιμαζόντουσαν για το καθημερινό μάθημα στο σχολειό τους.
Βλέπετε, τότε δεν υπήρχε η εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου όπως όλοι σήμερα την γνωρίζουμε. Ουδείς τολμούσε να μιλήσει για την αρχή του νικηφόρου πολέμου με την Ιταλία. Και λίγοι θυμόντουσαν το γεγονός.  Η σκιά, η αντάρα  και η φοβέρα είχαν επικαθήσει  σε όλη την χώρα το πολύ δύσκολο έτος 1943. Οι Ιταλοί είχαν συνθηκολογήσει και το Ναύπλιο είχε περιέλθει  υπό τον έλεγχο των Γερμανικών στρατευμάτων.
Πριν βγει ο ήλιος, εκεί πάνω από την Αγια Μονή,  Γερμανοί Γκεσταπίτες και στρατιώτες άρχισαν να εισβάλουν σε σπίτια στο Ναύπλιο και να συλλαμβάνουν αστούς.  Εννοείται ότι Ελληνες καλοθελητές είχαν δώσει τον κατάλογο. Οι περισσότεροι από τους συλληφθέντες ήσαν έμποροι, επιστήμονες, βιοτέχνες. Όλοι τους ήσαν καθαρά αντίθετοι στην Γερμανική κατοχή και τον φασισμό και συγγενείς κάποιων από αυτούς ήδη είχαν βγει στο βουνό για αντίσταση.
Τους μετέφεραν στο Βενετικό κτήριο δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, που τότε λειτουργούσε ως φυλακή. Το ίδιο απόγευμα τους μετέφεραν με στρατιωτικά φορτηγά στην Τρίπολη.
Όλοι τους ήσαν νέοι άνδρες 20 με 30 χρονών. Υπήρχαν όμως και δύο ηλικιωμένα αδέλφια. Επιασαν και αυτούς. Βλέπετε η Αννα, η κόρη του ενός Δημόπουλου (Σοφίτσα) και ανεψιά του άλλου, νέα κοπέλα, αποφάσισε να πολεμήσει τους κατακτητές.
Τους πήγαν όλους μαζί στο στρατιωτικό στρατόπεδο στην Τρίπολη.
Ήσαν πλέον  οι Ελληνες όμηροι.
Ένας Γερμανός νεκρός από αντάρτικα πυρά και αμέσως την άλλη μέρα  δέκα όμηροι νεκροί σε αντίποινα. Και  υπήρχε σχέδιο για να καμφθεί το Ελληνικό φρόνημα. Αυτούς που εκτελούσαν  ως αντίποινα ήσαν επίλεκτα μέλη των αστικών περιοχών της Πελοποννήσου.
Και έγινε η μάχη κάπου εκεί στον Αχλαδόκαμπο. Και σκοτώθηκαν κάποιοι Γερμανοί στρατιώτες. Και μαθεύτηκε το γεγονός στο στρατόπεδο της Τρίπολης. Θεώρησαν οι Αργολιδείς ότι αυτοί θα αποχαιρετούσαν την ζωή την άλλη ημέρα το πρωί., αφού η μάχη έγινε στην Αργολίδα.
Άυπνοι όλο το βράδυ. Εκτός από τον Γιάννη τον Χριστόπουλο, που όλοι τον φώναζαν "Γκαμήλα", λόγω του ύψους του. Σε έναν από τους φυλακισμένους (ομήρους) οι συγγενείς του του είχαν φέρει μία ωραία ζεστή κουβέρτα.
"Την χρειάζεσαι;", τον ρώτησε ο Γκαμήλας.
"Τι να την κάνω άνθρωπέ μου; Είναι δυνατόν να κοιμηθώ;"
Και την πήρε ο Γιάννης ο ψηλός, ο Γκαμήλας και κοιμήθηκε σαν πουλάκι.
"Εγώ άυπνος δεν πάω για εκτέλεση", δήλωσε.
Και δεν εξετέλεσαν τελικά τους Αργολιδείς.
Και έτσι οι συγγενείς των ομήρων συνέχισαν να πηγαίνουν κάθε μέρα φαγητό για τους δικούς τους ανθρώπους. Και κατά την παράδοση του φαγητού ήταν η πολύ δύσκολη στιγμή. Φοβερή αγωνία, μήπως και ακούσουν από τα Γερμανικά χείλη την τρομακτική λέξη "ράους". Δεν χρειαζόταν πλέον το φαγητό. Ο άνθρωπός τους δεν ήταν πλέον όμηρος. Έλειπε.
Και ευτυχώς οι δύο ηλικιωμένοι Σοφιτσέοι ήσαν οι πρώτοι που ελευθερώθησαν λόγω ηλικίας. Και μετά ελευθερώθηκαν και άλλοι. Τον θυμάμαι τον Γιάννη τον Γκαμήλα. Και κοιμήθηκε καλά με την ωραία κουβέρτα και επέζησε.

Τελικά, όντως ήταν μια εξαιρετικά  ιερή στιγμή η απότιση φόρου τιμής στο μνημείο των 118 εκτελεσθέντων Σπαρτιατών. Η Και ανάμεσά στους εκτελεσθέντες ένας σπουδαίος γιατρός, διερμηνέας των Γερμανών, που δεν δέχθηκε να σωθεί μόνος αυτός. Και η άλλη έχασε πατέρα, αδελφό και αρραβωνιαστικό στο ολοκαύτωμα αυτό.

(Η ανάρτηση αυτή είναι ο δικός μου φόρος τιμής  στον πατέρα)

Σημείωση πρώτη: Έγιναν φοβερά και τρομερά μεταξύ Ελλήνων και κατά την διάρκεια της Κατοχής και μετά από αυτήν.  Όμως η εκτέλεση ενός πατριώτη έχει ένα τεράστιο ειδικό βάρος. Δεν ζυγιάζονται οι αριθμοί.
Σημείωση δεύτερη: Αν επιδιώκουμε ακόμα τις Γερμανικές αποζημιώσεις, ας το πράξουμε τώρα με προσφυγή στα διεθνή δικαστήρια, ασχέτως αποτελέσματος. Τώρα που κάποιοι λίγοι από τους τότε αγωνιστές ζουν ακόμα. Διότι αργότερα θα είναι κατάντια  για όλους μας να αναζητούν χρήματα τα παιδιά και τα εγγόνια και τα δισέγγονα, όλων αυτών που έζησαν τις φρικωδίες. Και μαζί με αυτούς και τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα των καλοθελητών.