Πανναυπλιακός: «Més que un club» Όμως πόσοι το αισθάνονται αυτό;

(Η φωτογραφία είναι από το αρχείο του Σωτήρη Νταντή.)

Δεν μπορώ να ξέρω αν οι πανηγυρισμοί αυτοί των φιλάθλων του Πανναυπλιακού είναι για το πρώτο ή το δεύτερο γκολ που είχαμε  βάλει στον σπουδαίο Παναργειακό μέσα στο σπίτι του, την σεζόν 71-72. Αν δηλαδή ήταν το γκολ του Σαρίκη ή του Φραντζόγλου.
Δεν είμαι κάποιος ιδιαίτερος φαν του ποδοσφαίρου.
Όμως αυτό που συμβαίνει αυτό τον καιρό με τον Πανναυπλιακό δεν είναι απλά μια κατάντια της μίας από τις δύο μεγάλες ομάδες της Αργολίδας, αλλά νοιώθω ότι αποτελεί και ντροπή για την γενικότερη ιστορία της πόλης μας. Διότι η τοπική ιστορία δεν είναι μόνον τα πολιτικά και τα δημοτικά, τα τοπικά  έργα και οι εκλογές, οι Τσούρνοι, οι Ελσες και οι Γκιόληδες,  αλλά και η κοινωνική, πολιτιστική και αθλητική ζωή του τόπου μας.
Και οι Ναυπλιείς είμαστε υπερήφανοι για αυτά που κατά καιρούς πέτυχε ο Πανναυπλιακός.
Αλλά αυτό το τωρινό με την ομάδα δεν είναι ο πάτος. Είναι απόπατος. Να δέχεται πεντάρες και επτάρες ο Πανναυπλιακός από  τα μικρά χωριά του νομού; Εγώ προσωπικά δεν το αντέχω αυτό ούτε να το ακούω ούτε να το διαβάζω. Και το χειρότερο είναι ότι την ίδια στιγμή το μεγαλύτερο μέρος της πόλης  αδιαφορεί. Και μαζί αδιαφορούν και οι οικονομικοί και πολιτικοί τοπικοί παράγοντες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Ακούστε αυτό που θα σας πω και επεξεργαστείτε το στο μυαλό σας: Μία τοπική κοινωνία που είναι κλεισμένη στον εαυτούλη της, αποκομμένη από το παρελθόν της, που αδιαφορεί για το μέλλον της και ασχολείται μόνον με τις ατομικές επιβιώσεις του καθενός δεν πάει μακριά. Νομοτελειακά θα αρχίσει να σβήνει η προηγούμενη λάμψη της.
Απεβίωσε πριν λίγο καιρό ο Διαμαντής Ανδρώνης που ήταν ο θρύλος του Ναυπλιακού ποδοσφαίρου. Δεν  πρόλαβα να τον δω να παίζει στις μεγάλες δόξες του στις αρχές της δεκαετίας του 60 που ήταν ο ονομαστός παίκτης της δεύτερης Εθνικής μαζί με τον Μπάμπη Κοτρίδη και τον Σάκη Κουβά του Βύζαντα, τον Νίκο Αλέφαντο του Ατρομήτου, τον Τασσίνο του Παγκορινθιακού, τον Μαρίνο του Αργοναύτη, τον Γιάννη Φραντζή και τον  Μουράτη του Πανελευσινιακού, τον Νίκο Λεμονή του Ηρόδοτου, τον Χάρη Γραμμό του Αιολοκού, τον Δεϊμέζη του Φωστήρα. Τον είδα όμως και τον θαύμασα στα σαράντα του πλέον χρόνια όταν ο Πανναυπλιακός επανήλθε στη δεύτερη Εθνική κατηγορία σε εκείνο το ανεπανάληπτο ματς με την Αρτα, στο 3-0, όταν τους έβαλε ένα γκολ με μία βολίδα από τα πενήντα μέτρα.
Και πέθανε ο Ανδρώνης και ο αθλητικός κόσμος της πόλης, αθλητικοί και πολιτικοί παράγοντες, εν ενεργεία και παλαίμαχοι παίκτες, φίλαθλοι του Πανναυπλιακού δεν απαίτησαν να γίνει ένα μεγάλος αγώνας στη μνήμη του για να τον τιμήσουμε. Έτσι αποκόπτεται το σήμερα από το ένδοξο παρελθόν. Και με αυτό τον τρόπο τρωγόμαστε με τη μιζέρια μας, με την φτώχεια μας και με την γκρίνια.
Δεν παρακολουθώ τακτικά τον Πανναυπλιακό εδώ και πολλά χρόνια. Από τότε που η ομάδα έγινε για μια μόνον χρονιά  ΠΑΕ και την ανέλαβε ο Τσούμπας άρχισα να απέχω από το Κυριακάτικο ποδοσφαιρικό δίωρο. Ηταν περίεργα όλα αυτά που είχαν συμβεί τότε με τη σύσταση της ΠΑΕ, τα εκατομμύρια που έβαλε ο Δήμος Ναυπλίου για τη δημιουργία του μετοχικού κεφαλαίου. Το πότε τα χρήματα αυτά αναλήφθηκαν από τον λογαριασμό, εάν αυτό έγινε πριν από την  πλήρη κάλυψη της δημιουργίας του μετοχικού κεφαλαίου (για όποιον καταλαβαίνει) και στο τέλος για το πως χρησιμοποιήθηκαν τα χρήματα αυτά. Τους έδιωξαν τότε όλους τους ντόπιους που είχαν ανεβάσει την ομάδα και έφεραν πανάκριβους ξένους παίκτες που θέλησαν να κάνουν την αρπαχτή τους. Και έπεσε η ομάδα την ίδια ακριβώς χρονιά, παρά τις πανάκριβες μεταγραφές. Και διαλύθηκε αμέσως η ΠΑΕ. Και ουδείς ζήτησε λογαριασμό για το πως  δαπανήθηκαν τα χρήματα και τι απέμεινε από αυτά. Και έτσι ο Δήμος Ναυπλίου και επομένως οι φορολογούμενοι δημότες έχασαν μέσα σε μία χρονιά τα χρήματα που έβαλαν. Τα πολλά εκατομμύρια. Και δεν άνοιξε μύτη τότε. Όλοι οι αγορασθέντες πανάκριβοι παίκτες έφυγαν.
Πάνε πολλά χρόνια από τότε. Ο Πανναυπλιακός είχε μετέπειτα κάποιες λίγες φωτεινές στιγμές. Αλλά επιβίωνε  κατά κύριο λόγο μέσα στην παρακμή.
Και σήμερα, με μεγάλη λύπη άκουσα, ότι ακόμα και οι Αναπλιώτες, που είναι ποδοσφαιρικά ταλέντα. δεν θέλουν να παίξουν στον Πανναυπλιακό. Είμαστε στην πλήρη ανυποληψία. Δεν τους λέει κάτι ο Ανδρώνης και ο Φυλακτός και  ο τρομερός τερματοφύλακας Ηλιάδης.
Δεν επιρρίπτω την ευθύνη στη σημερινή ή στις παλαιότερες διοικήσεις.
Η όλη κοινωνία είναι αυτή που αδιαφορεί για την ιστορία μας.
Οι τοπικοί πολιτικοί παράγοντες δεν δίνουν καρφάκι για το τι συμβαίνει στο Αναπλιώτικο ποδόσφαιρο.
Ο Ανδρώνης απεβίωσε και ήδη ξεχάσθηκε.
Αποκοπήκαμε από το παρελθόν.
Η τοπική μας κοινωνία είναι σε μαρασμό.
Οι δυσκολίες και τα μνημόνια και η οικονομική κρίση μας περιχαράκωσε.
Όμως έτσι δεν πάμε μπροστά.
Ο Πανναυπλιακός είναι τελικά ο καθρέφτης του παρακμάζοντος Ναυπλίου. Το ότι ο τουρισμός μας δίδει κάποιες ανάσες δεν αντιστρέφει την πορεία των πραγμάτων.
Κάποιοι ρομαντικοί επιμένουν ακόμα.
Για τον Πανναυπλιακό, την πόλη, την ιστορία μας, το μέλλον.
Ενας μεγάλος φίλος του Πανναυπλιακού που μας βλέπει σήμερα από ένα νησί έγραψε αυτό που λέω σήμερα στον τίτλο της ανάρτησής μου: Πανναυπλιακός: «Més que un club». Δεν είναι για κάποιους ρομαντικούς φίλους ο Πανναυπλιακός μιά ακόμα ομάδα. Είναι κάτι περισσότερο από μία ομάδα. Είναι η ομάδα που έχει σημαδέψει καρδιές.