Επ΄ευκαιρία της Στικούδειας εκδήλωσης

Ειπώθηκαν πάρα πολλά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την έλευση αυτής της Κατερίνας Στικούδη στ΄Ανάπλι για μια χριστουγεννιάτικη εκδήλωση.
Επομένως νομίζω περιττεύει να πω περισσότερα λογάκια μιας  κι εγώ μεταξύ των πολλών  άλλων, ήδη είπα αρκετά.
Τον τίτλο τον αφήνω ως πιασάρικο, μπας και τσιμπήσετε και διαβάσετε τις περαιτέρω αιρετικές μου απόψεις επί ενός εξαιρετικά ευαίσθητου και δύσκολου θέματος.

Γεννήθηκε μια μέρα σαν και σήμερα το σωτήριον έτος 1821.

Δεν ήταν ένας επαναστατημένος Ελλην, αλλά αστός Γάλλος.  Ο πατέρας του χειρουργός και η μητέρα του καταγόταν από οικογένεια ιατρών. Προκάλεσε  την τότε Γαλλική σεμνότυφη κοινωνία με τη γνωστή νουβέλα "Μαντάμ Μποβαρύ". Σε ένα ερωτικό του γράμμα στην ερωμένη του Λουίζ Κολέ  ο Γκυστάβ Φλωμπέρ της ψιθυρίζει κραυγάζοντας τα εξής σκανδαλιστικά για την καθολική Φραντσέζικη κοινωνία του 19ου αιώνος  «Θα σε σκεπάσω με έρωτα την επόμενη φορά που θα ιδωθούμε. Τα χάδια θα έχουν έκταση. Θα σε χορτάσω με όλες τις χαρές της σάρκας μέχρι να λιγοθυμήσεις, να πέσεις να πεθάνεις. Θέλω μαζί μου να τα χάσεις ολότελα και να ομολογήσεις κρυφά στον εαυτό σου ότι ποτέ δεν είχες τολμήσει να ονειρευτείς τέτοιο παραλήρημα…» 

Τότε λοιπόν οι έγνοιες των αστών του 19ου αιώνα στην Ευρώπη, ήταν το ύφος και ο τρόπος έκφρασης των έντονων συναισθημάτων, αλλά και η αντιπαράθεση της μετριότητας με το ωραίο και τα όνειρα.

"Βρίσκουμε καταφύγιο στην μετριότητα, από απελπισία για το ωραίο που ονειρευτήκαμε". Αυτό ήταν ένα από τα αποφθέγματα του Φλωμπέρ που έμεινε μέχρι τις μέρες μας. Ονειρευόντουσαν τότε το ωραίο, το οποίο και δεν μπορούσαν να  πιάσουν. Έτσι αποζητούσαν  καταφύγιο στην μετριότητα. Οποία διαφορά με το σήμερα, που η μετριότητα είναι πολλές φορές το ζητούμενο, αφού ο κανών είναι το ευτελές, το φτηνό και εμπορικό. Και αυτοί που δεν ονειρεύονται έχουν το θράσος αποπάνω να κατηγορούν τους ανήσυχους και αντιρρησίες της σημερινής εποχής.

Μία πόλη για να καταστεί σπουδαία δεν αρκεί να  αποκτήσει οικονομική άνθηση, πεζοδρόμους, παιδικές χαρές, αεροδρόμια και λιμάνια, malls, πολυτελή κέντρα διασκέδασης και αίθουσες δεξιώσεων και γάμων.
Απαιτείται να είναι πρωτοπόρα στη ζωή και την τέχνη. Να τολμά. Να καινοτομεί. Να προσφέρει ανάσες δημιουργίας στους καινοτόμους, παρότι αυτοί δεν είναι του συρμού και του μέσου όρου. Να σέβεται συνάμα το παρελθόν και τα χνάρια που άφησαν οι παλαιότεροι.
Η σπουδαία πόλη τολμά να κατασκευάσει μια γυάλινη πυραμίδα στο προαύλιο του ομορφότερου κτηρίου, που στεγάζει ένα από τα πιο εκπληκτικά μουσεία της υφηλίου.
Η πρωτοπόρα πόλη θα φιλοξενήσει στις μικρές μουσικές σκηνές στα στενά πίσω από τους φωτεινούς εμπορικούς δρόμους τα  γκρουπάκια που την επαύριο θα είναι ονομαστά στους πάντες σε όλες τις άκρες της γης. Και οι ακόμα πιο σπουδαίες πόλεις θα είναι αυτές στις οποίες θα γεννηθούν και θα κάνουν τα πρώτα τους βήματα τα άτομα που θα αλλάξουν την πορεία της μουσικής, της πεζογραφίας, της ποίησης, του σινεμά, της ζωγραφικής.
Η καινοτόμα πόλη θα δώσει βήμα στους σπουδαίους μουσικούς της, στους θεατρανθρώπους της, τους ζωγράφους και φωτογράφους της, θα αναδείξει τους αρχιτέκτονες που δημιουργούν μέσα και γύρω από τον πολεοδομικό ιστό σε δημόσια και ιδιωτικά έργα. Θα τους επιτρέψει να χρωματίσουν τα κτήρια με προκλητικά χρώματα. Η σπουδαία ποιοτική πόλη δεν θα απαγορέψει τα νέα ρεύματα και δεν θα εκδιώξει τα σπουδαία τοιαύτα του παρελθόντος. Δεν θα μείνει  νεκρή και στεγνή από δημιουργία και δεν θα αρκείται μόνον σε αναμνήσεις,
Είναι πρωταρχικό το ζήτημα να δοθούν ευκαιρίες στις πρωτοπορίες για να εκφρασθούν. Μπορεί οι περισσότεροι να μην τα καταλαβαίνουμε αυτά τα πρωτοποριακά, ίσως να διαφωνούμε διότι αυτό το καινοτόμο και εμπνευσμένο να μας φαίνεται τελείως ξένο και απόμακρο για τις δικές μας προτιμήσεις, αλλά οι άνθρωποι σε μια σπουδαία-σοφιστικέ πόλη δεν θα κάνουν πίσω παρά τις όποιες αντιδράσεις  Η σεμνοτυφία και η υποκρισία κυριαρχεί όχι σε αυτούς που είναι ανοιχτοί στα νέα ρεύματα, αλλά σε αυτούς που περπατούν την πεπατημένη της εύκολης μίμησης για εμπορικούς και μόνον λόγους και της χρήσης φτηνών τεχνασμάτων για το κέρδος. Αυτό που είναι συντηρητικό και σεμνότυφο την τωρινή εποχή είναι να χρησιμοποιούμε το γυμνό αυτό καθαυτό απλά και μόνον για να εντυπωσιάσουμε, προκειμένου να είμαστε στον αφρό και να αποκομίσουμε τα κάθε είδους κέρδη μας.
Ίσως να είναι συμπαθητικά τα αγγελάκια που κρέμασαν για τον Χριστουγεννιάτικο στολισμό, όμως όλη η λογική δεν ξεφεύγει από τον μέσο όρο των Χριστουγεννιάτικων διάκοσμων των πολλών Ελληνικών επαρχιακών πόλεων. Προσωπικά προτιμούσα τις κρεμάστρες και τις "καπότες" στα δένδρα.  Δεν νομίζω ότι έχει καμία ιδιαίτερη σημασία να σας πω την δικιά μου προσωπική γνώμη ως προς το αισθητικό του θέματος για αυτούς τους πρωτότυπους στολισμούς του Ναυπλίου των προηγούμενων χρόνων, που τόσες αντιδράσεις προκάλεσαν. Εμένα μου άρεσε που η πόλη μας δεν έπραξε το ειθισμένο και πρωτοτύπησε. Και έγινε θέμα συζήτησης όχι μόνον εδώ μεταξύ μας, αλλά και παραέξω. Έτσι προχωράει και αναδεικνύεται μια μικρή επαρχιακή πόλη. Όχι με αδιάφορα φωτεινά αγγελάκια, αλλά με καπότες, όσο άσχημες και αν είναι αυτές Να δώσουμε ευκαιρία στους ανθρώπους  να εκφρασθούν. Και δεν πειράζει. Ας αποτύχουν. Ας είναι και κάτι άσχημο. Αλλιώς θα παραμείνουμε για πάντα  στάσιμοι στη μιζέρια μας και την μετριότητα. ΄Η και ακόμα χειρότερα προσκολλημένοι στο ευτελές, φτηνιάρικο, εμπορικό και απλώς γαργαλιστικό.
Ήλθε πριν κανα δυό χρόνια και έπαιξε την πρωτοποριακή και δύσκολη μουσική του στο κοινό του μουσικού φεστιβάλ κλασσικής μουσικής του Ναυπλίου ένας νεαρός συμπολίτης μας που τώρα ζει και δημιουργεί στο εξωτερικό.   Τι να πω εγώ; Αν μου άρεσε; Δεν μπορώ να ομιλήσω. Αλλά θεωρώ πολύ σημαντικό ότι μέσα από τα σπλάχνα της πόλης έχει ξεπηδήσει ένας νέος, που το έργο του έχει ακουσθεί σε διεθνές επίπεδο και έχει αναγνωρισθεί από ανθρώπους που γνωρίζουν. Και εμφανίσθηκαν μετά τη συναυλία του οι τοπικές κάργιες, οι παράξενες, οι σεμνότυφες, οι αρχιειδήμονες, όλες αυτές που μπαίνουν στις συναυλίες μόνον με προσκλήσεις και το έθαψαν το παιδί.
Αυτή είναι η πόλη που  αρκείται στη μετριότητα διότι το μη εξαιρετικό είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό, ώστε να μπορούν να  εκφράσουν τις σοφίες τους τα πάμπολλα άτομα του δήθεν και του κάπως.
Και έτσι έχουν απομακρυνθεί οι δικοί μας άνθρωποι  του πολιτισμού από την δικιά μας πόλη και ψάχνουν τα δικά τους καταφύγια στις ενεργές και δυναμικές κοινωνίες που υπάρχουν αλλαχού.
Η πόλη μας που δεν πρωτοτυπεί, δεν καινοτομεί, δεν δίνει ελευθερία έκφρασης, που αντιμετωπίζει τον πολιτισμό μικροπαραταξιακά και ερασιτεχνικά, αδυνατεί να προσελκύσει, ακόμα και τους δικούς μας που διέπρεψαν σε Πανελλήνιο και Παγκόσμιο επίπεδο. Εκδιώκει η πόλη μας τα παιδιά της και τους ανθρώπους της ενώ θα έπρεπε να τους έχει δίπλα της μαζί και με άλλους από διαφορετικούς ξένους τόπους για να καταστεί ένα χωνευτήρι ιδεών και πολιτισμού
Όλους τους απομακρύναμε ή τους απομονώσαμε.
Καθηγητή βυζαντινής μουσικής στα μεγάλα Πανεπιστήμια της Γερμανίας.
Σκηνοθέτη και στιχουργό επικεφαλής μεγάλου φεστιβάλ επαρχιακής πόλης της χώρας μας.
Σπουδαίους ηθοποιούς και σκηνοθέτες.
Εξαιρετικούς φωτογράφους.
Μουσικούς με σπουδές και διπλώματα

Και έτσι η πόλη  μένει στάσιμη, αλλά παρ΄όλα ταύτα η πλειοψηφία είναι ευτυχής για αυτό.
Όμως κι εγώ έχω δικαίωμα να εκφράσω την αιρετική για την πόλη άποψή μου. Και ας μην στεναχωρηθείτε όταν με διαβάσετε νομίζοντας  ότι σας κατηγορώ. Οι εραστές της μετριότητας δεν θα αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στο άρθρο μου αυτό και δεν θα χολοσκάσουν. Θα θεωρήσουν ότι ομιλώ για άλλους.

Ναι φίλοι μου. Έτσι είναι. Βρίσκουν τελικά και οι Ναυπλιώτες "καταφύγιο στην μετριότητα". Και διότι "απελπίστηκαν για το ωραίο που ίσως κάποτε ονειρεύτηκαν" και διότι η μετριότητα και η ευτέλεια είναι το απλό και ευχερές στις ημέρες μας. Και διότι κάποιοι άλλοι πρέπει να προσκυνούν την τοπική εξουσία με ό,τι αυτή μας  προσφέρει.