Μόνος ολομόναχος




Δευτέρα 5 Ιουλίου 2021

De profundis

 

Τι χαρά!!!!!! Πόσες ελπίδες τότε!!!!!!

Εδώ όλοι μαζί να προσφέρουμε ακόμα και πάνω από τις δυνάμεις μας !!!!

Να ξεπλύνουμε αυτή την ντροπή η δεύτερη Γραφή της Ναυπλίας του Μιχαήλ Λαμπρυνίδη να είναι μέσα σε ράφια επί 99 χρόνια (τώρα ήδη φτάσαμε τα 106 χρόνια).

Νέα διοίκηση στο ιστορικό  Πολιτιστικό Σωματείο της πόλης που επί δεκαετίες κυριαρχείτο από συντηρητικές λογικές. 

Τότε ήταν που  δημιούργησα και την ομάδα σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης για να ενημερωθεί και να  κινητοποιηθεί ο κόσμος. Να βοηθήσει ο καθείς όπως μπορούσε, να μαζευτεί ποσό για την μεταγραφή και την έκδοση του έργου, να προσφέρει κάποιος εθελοντική εργασία, να απευθυνθεί κάποιος άλλος στις γνωριμίες του. Ένιωσα ότι ήταν τότε η μεγάλη ευκαιρία. Το ότι το Σωματείο είχε στα ράφια του τα χειρόγραφα και τις εκατοντάδες δακτυλογραφημένες σελίδες της δευτερης Γραφής της Ναυπλίας επί πολλές δεκαετίες δεν  ήταν πλέον καλά κρυμμένο μυστικό

Και ξεκινήσαμε. Και διαπίστωσα διάθεση από πολλούς

Τι χαρά!!!! Προσφορά!!!! Πόσες ελπίδες τότε!!!!!

Τότε ήταν που με πρωτοβουλία δικιά μου κινητοποιήθηκαν οι πάμπολλοι εραστές του Ναυπλίου για να αγοράσουμε όλοι μαζί και να προσφέρουμε στο ιστορικό Πολιτιστικό Σωματείο της πόλης έναν μοναδικό πίνακα ζωγραφικής που βγήκε εκείνη την εποχή σε δημοπρασία. Το ενδιαφέρον από τον κόσμο ήταν απίστευτο!!!! Κατευθείαν μου είπαν κάποιοι ότι θα έβαζαν όλο το ποσό για να αγοραστεί ο πίνακας και να επιστρέψει στην πόλη και στα γραφεία του Πολιτιστικού Σωματείου. Αρνήθηκα τις προσφορές αυτές Επέλεξα να δώσουν πολλοί από ένα συμβολικό ποσό για να μαζέψουμε όλοι μαζί και να νιώσουμε όλοι την χαρά της προσφοράς. Με εικοσάρικα από τον καθένα συγκεντρώθηκε το ποσό. Μου έστελναν μηνύματα για να προσφέρουν από τα Γιάννενα, την Πάτρα, την Αθήνα , το εξωτερικό. (μόνον ο Δήμος αδιαφόρησε τελείως)

Μέσα στην σκέψη μου δεν ήταν μόνον η αγορά του μοναδικού πίνακα του Luis Francois Boitte. Ήταν και κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό. Οι φίλοι μου στην διοίκηση του Σωματείου να ξεκινούσαν ένα εκπληκτικό ταξείδι Μέσω αυτής της κινητοποίησης να αγκάλιαζε το Σωματείο διακόσια, πεντακόσια , γιατί όχι και χίλια άτομα. Να δημιουργούσαμε όλοι μαζί (εγώ στην πλήρη αφάνεια του απλού μέλους) ένα Σωματείο με δύο χιλιάδες και πλέον  ενεργά μέλη. Με συχνές συνελεύσεις των μελών για να είναι και αυτά συμμέτοχα στον δρόμο για την Ιθάκη  Με πολλές  συζητήσεις, επιτροπές, παρουσιάσεις βιβλίων, εκθέσεις κάθε εβδομάδα, θέατρο, κινηματογράφο, ενασχόληση με την ιστορία της πόλης. Ένα σωματείο που λόγω της ιστορικότητάς του θα μπορούσε να γίνει η ομπρέλα για όλα τα λοιπά σωματεία της πόλης. Με όλους τους ιστορικούς και τους πνευματικούς ανθρώπους της πόλης να μπορούν να συμμετέχουν σε φεστιβάλ λόγων και τέχνης. Με ένα σωματείο που δεν θα έκανε μεν συμπολίτευση ή αντιπολίτευση, αλλά θα είχε λόγο όταν ιστορικά Πάρκα γέμιζαν τσιμέντα ή όταν τα θαλάσσια κάστρα εξαφανιζόντουσαν από τον ορίζοντα  Με πάρα πολλά έσοδα από εισφορές και δωρεές  για την επίτευξη των σκοπών. Ένα σωματείο μιας σπουδαίας επαρχιακής πόλης που λόγω της ακτινοβολίας του και λόγω της μοναδικότητας του Ναυπλίου δεν θα ακολουθούσε άλλους, δεν θα γινόταν παράρτημα τινος, αλλά αντίθετα θα ήταν τόσο σεβαστό που η κεντρική και οι τοπικές εξουσίες θα ήσαν υποχρεωμένες να ακολουθούν. Θα ήταν υποχρεωμένες να εμφανίσουν τους πίνακες ζωγραφικής της Δημοτικής Πινακοθήκης μόνο και μόνο επειδή θα το απαιτούσε το Σωματείο που φέρει το όνομα του εφευτέρη του ζατρικίου . Τι χαρές , τι ελπίδες!!!!!

Αυτά ονειρευόμουν, αφού συνέχεια ονειρεύομαι. Και σκεφτόμουν ότι οι φίλοι θα τα κατάφερναν καλύτερα από κάθε άλλον σε όλη την Ελλάδα . Τι ωραίο θα ήταν!!!!!

   Ο καιρός όμως περνούσε και η δεύτερη γραφή της Ναυπλίας παρέμενε στα ράφια. Καμία κινητικότητα δεν υπήρχε. Και τότε άρχισε να δραστηριοποιείται ο φίλος Χρήστος, που αυτός είναι πιο επίμονος κηπουρός από εμένα. Αρχισε να τους "ενοχλεί" σχεδόν καθημερινά. Αναρτήσεις, έγγραφα, ηλεκτρονικά μηνύματα, επαφές με την κυρία Ευτυχία Λιάτα. Τότε ήταν και που η Αμαλία μου έστειλε μήνυμα να επικοινωνήσω με την δισεγγονή του Λαμπρυνίδη την Μικέλα Χαρτουλάρη. Το έκανα. και (ω του θαύματος!!!!) έπεσα πάνω στον πιο ειδικό άνθρωπο. Μια γυναίκα που έχει ασχοληθεί ως δημοσιογράφος  όλη την ζωή της με το βιβλίο!!!!! Τι ευτυχής συγκυρία. Όλα ξεκλειδώθηκαν, σκέφτηκα. Δισεγγονή του Λαμπρυνίδη είναι μια γυναίκα που μπορεί να βοηθήσει το τοπικό Σωματείο πολυεπίπεδα. Σκέφτηκα ότι προχωράμε μπροστά. Οτι δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε. Οι φίλοι που είναι στο Συμβούλιο θα θριαμβεύσουν με κάτι πολύ μεγάλο που άργησα μεν  έναν ολόκληρο αιώνα , αλλά επιτέλους θα υλοποιείτο με τρόπο μεγαλειώδη. Και από πίσω εγώ στη σκιά με ένα χαμόγελο τεράστιας ικανοποίησης

   Ο επίμονος κηπουρός παρεξηγήθηκε από τα μέλη του Συμβουλίου του Σωματείου από κάποια πραγματάκια που έγραψε που ίσως δεν θα έπρεπε τότε να τα γράψει. Αποφάσισα λοιπόν να ζητήσω επίσημη συνάντηση. Να λυθούν οι παρεξηγήσεις. Να τους δηλώσουμε την ομόθυμη διάθεσή μας για εθελοντική προσφορά (και όχι μόνον), να τους γνωρίσουμε τις επαφές που κάναμε που ξεκλείδωναν  το όλο εγχείρημα. Είχα ο έρμος την απόλυτη βεβαιότητα ότι  η διάθεσή μας, η όρεξή μας, η επιθυμία μας να βρούμε χορηγούς (και οι ίδιοι θα γινόμασταν) θα έβαζαν μπροστά την όμορφη λιμουζίνα να εκκινήσει εκ νέου

   Από ελπίδα και χαρά, το απόλυτο ξάφνιασμα Ένεός!!!  Δεν θα ήθελα να μεταφέρω τα λόγια που πλήγωσαν διότι δεν θέλω κι εγώ από την μεριά μου να στεναχωρήσω εξαιρετικά οικεία πρόσωπα.. Δεν δέχθηκαν καν την συγγνώμη του Χρήστου.  

Επί της ουσίας: Τους προτείναμε να βρούμε εμείς χορηγούς για την μεταγραφή και την έκδοση. "Όχι" ήταν η απάντηση, "θα ζητήσουμε τα χρήματα από την κυρία Ράλλη" Και μου πρότειναν να πάω κι εγώ μαζί τους για να υποβάλλουμε το αίτημα!!! Τους προτείναμε να βοηθήσουμε εμείς και άλλοι ενεργοί πολίτες εθελοντικά  στην μεταγραφή των χειρογράφων και των δακτυλογραφημένων σελίδων, ώστε όταν το πάρουν σε ηλεκτρονικό αρχείο οι ειδικοί για περαιτέρω επεξεργασία να είναι αυτή πολύ  πιο εύκολη. "Οχι" ήταν η μόνιμη απάντηση και επωδός  "Θα απευθυνθούμε στην κυρία Λιάτα". Κάντε το τους είπαμε. Προχωρήστε. "θα πάμε στην κυρία Ράλλη" μες έλεγαν. Ειπαν και άλλα και μέχρι και ο φίλος μου ο Κώστας που τον είχαμε πάρει μαζί βγήκε από τα ρούχα του. Μέχρι και ο Κώστας που πάντοτε είναι με τον καλό και γλυκύτατο λόγο

Μας είπαν  ότι δεν επιθυμούν την έκδοση. Και μετά το επανέλαβαν πανηγυρικά με δελτίο τύπου.. Δεν επιθυμούσαν την έκδοση. Το άκουσα και τότε βούλωσα τα ώτα μου διότι δεν το πίστευα και μετά το είδα γραμμένο και έτριβα τους οφθαλμούς μου

De profundis

Τους είπαμε να επικοινωνήσουν με την κυρία Χαρτουλάρη που θα ξεκλείδωνε  όλες τις πόρτες και ονειρευόταν κάτι μεγαλειώδες. Υποσχέθηκαν. Απλώς το υποσχέθηκαν, απ΄ότι φαίνεται

Και τελικά έγινε αυτό που έγινε. Και εμείς ως πολίτες  εκτεθήκαμε αγρίως με το τελευταίο άρθρο της Μικέλας Χαρτουλάρη  (δισέλιδο αφιέρωμα) σε Αθηναϊκή εφημερίδα με τίτλο "η ιστορία έρμαιο των διαχειριστών της"

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το πως  η τοπική μας ιστορία κατέστη "έρμαιο των διαχειριστών της " Τα  αναφέρει αναλυτικά στο δισέλιδο αφιέρωμά της  η κυρία Χαρουλάρη. Μπορείτε να τα διαβάσετε.

Αυτό όμως που εμένα με συνετάραξε ήταν η δηλωση του ιστορικού Σωματείου, ότι έχουν ακόμα τα πνευματικά δικαιώματα του έργου του Λαμπρυνίδη!!!!. 72 χρόνια ήταν το έργο μέσα στα συρτάρια τους και 106 χρόνια έχουν περάσει από τον θάνατο του Λαμπρυνίδη και οι φίλοι εκεί ακόμα ομιλούν για τα πνευματικά τους δικαιώματα. Απίστευτο; Και βέβαια με συνετάραξε και η παράγραφος που έγραψαν σε δελτίο τύπου ότι εγώ και κάποιοι άλλοι δεν επιθυμούσαμε την έκδοση του έργου!!!!! Μετά από τόση προσπάθειά μας  το είπαν και αυτό

Τα όνειρά μου και οι ελπίδες έσβησαν άραγε;

Δεν θέλω. Δεν θέλω να το πιστέψω

Ελάτε όλοι μαζί να ψηφιοποιήσουμε τις ομιλίες πολύ σπουδαίων ανθρώπων στην πόλη μας που επί δεκαετίες είχε οργανώσει ο "συντηρητικός" Σύλλογος Παλαμήδης. Είναι σε ένα κυτίον σε μπομπίνες όλες αυτές οι ομιλίες. Από όσο γνωρίζω υπάρχουν εκεί ομιλίες του Αγγελου Τερζάκη, του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου, του Ευάγγελου Παπανούτσου, ίσως, (ποιος ξέρει;), και της Χαρίκλειας Χαρτουλάρη, της θυγατρός του Λαμπρυνίδη, που δώρισε το έργο του πατέρα της το έτος 1949. Και να προχωρήσει αυτόνομα το Σωματείο σε αυτό το σπουδαίο. Χωρίς τις συνυπογραφές. Θα ακολουθήσουν όλοι οι πολιτικάντηδες για τα φλαsh . Να μην γίνει το αντίθετο Εγώ εκεί στα σκαλάκια όπου πάντοτε καθόμουν στις εκδηλώσεις του Σωματείου στην πλήρη αφάνεια. De profundis

Τα όνειρά μου και οι ελπίδες έσβησαν άραγε;

Σκέφτομαι να είμαι υποψήφιος για Πρόεδρος για τον Σύλλογο Παλαμήδης  στις επόμενες αρχαιρεσίες. Τελευταίος θα βγω, όμως πέντε ψήφους θα τις πάρω. Και θα έχω κάνει και κάτι άλλο ως υποψήφιος . Θα απευθυνθώ σε κάθε ένα από τα μέλη του Σωματείου ξεχωριστά, για να τους αναλύσω το σχέδιο και να τους μεταφέρω όνειρα και ελπίδες. Και βέβαια και σε αυτή την περίπτωση  τους φίλους εγώ θα τους ψηφίσω.

Α ναι...... Ελπίζω να μου δώσουν τον κατάλογο των μελών, διότι έχουν κάνει και αυτό το απίστευτο να αρνηθούν να τον δώσουν σε άλλο μέλος!!!

Τελειώνοντας θα ήθελα να κάνω την αυτοκριτική μου. Ο Τάκης Τούμπας ήταν ένας πολύ καλός Πρόεδρος ενός Πολιτιστικού Σωματείου μιας επαρχιακής πόλης μέσα στην μετεμφυλιακή εποχή. Τότε εγώ, έφηβος και μετά φοιτητής και επαναστατημένο νιάτο,  τους θεωρούσα εξωκοσμικούς. Τέτοια Σωματεία με συντηρητικές λογικές υπήρχαν πολλά τότε στην επαρχία. Όμως ο Τάκης Τούμπας έκανε πολλά για την πόλη. Και κράτησε την αυτονομία του Σωματείου. Και βέβαια ντράπηκα μέσα μου όταν μεγάλωσα και πληροφορήθηκα ότι ο κύριος Τάκης ήταν αυτός που μεταμφιεζόταν σε Αγιο Βασίλη κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς και τρέχαμε τα πιτσιρίκια 

"Εκ βαθέων" Είμαι συναισθηματικός , παρ΄ότι δεν φαίνομαι και παρότι ελπίδες διαψεύστηκαν . Αλλά ελπίζω ακόμα.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου