Τότε, το έτος 1948, ο Χρήστος Τσαγανέας, που ερμήνευσε με εκπληκτικό τρόπο τον τρόφιμο τρελοκομείου σε εκείνη την αλησμόνητη ταινία, φώναξε την μάλλον πιο γνωστή φράση του Ελληνικού κινηματογράφου: "Άνθρωποι άνθρωποι..... Που είναι οι άνθρωποι; Θέλω να απευθυνθώ στους ανθρώπους.....προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός, προς τι η αλληλοεξόντωσις;".
Σήμερα 65 χρόνια μετά, τα πάθη, τα μίση, ή βία είναι και πάλι εδώ δίπλα μας και δυστυχώς γίνεται αποδεκτή από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας μας.
Αντιγράφω από το τελευταίο βιβλίο του Πέτρου Παπασαραντόπουλου ένα απάνθισμα της φραστικής βίας που έχουν υποστεί διαδικτυακά οι άνθρωποι της Δημοκρατικής Αριστεράς στη Θεσσαλονίκη.
Διαβάστε λέξεις μίσους και επιχείρησης αλληλοσπαραγμού, προερχόμενης στην πλειοψηφία των περιπτώσεων από δήθεν προοδευτικούς:
" Κουφάλες, προδότες, δοσίλογοι, της χώρας ξεφτίλες, γερμανορουφιάνοι, παλιοκάφροι, αφιλότιμοι, ο νέος εφιάλτης της Ελλάδας, αριστερός Καρατζαφέρης, ανέντιμοι, ανθέλληνας, δολοφόνος των Ελλήνων, φασίστας, μυρμήγκι με φτερά, χρυσαυγίτες με κουστούμια, ηλίθιοι, καθίκια, βόδια, πόσα και τι ναρκωτικά πήρατε;, νέος προδότης, τι του τάκανε;,μαλάκας, ντροπή ρε κότες, θα τους κάψω όπου τους βρω, Κουβέλαινα, Φώταινα, κωλοτούμπας, ανίκανοι, πουλημένοι, σκουλήκι, αχ κουβελάκι κουβελάκι ξύλο που θα τους φας (με φωτογραφία ενός κουνελιού με το πρόσωπο του Φώτη Κουβέλη), γερμανοτσολιάς, μαϊντανός (με φωτογραφία που λέει ο Φώτης πάει με όλα), σκατόφατσες, θα φύγετε με ελικόπτερα, λούγκρες, πουστράκια, ξεπουλημένοι, να βγούμε στους δρόμους και εκεί να μετρηθούμε, όλοι έξω από τα γραφεία της ΔΗΜΑΡ αυθόρμητα όπως στις παρελάσεις, που πήγε η αποστασία;, κλέφτες, λαμόγια, ασελγείτε πάνω στο λαό, βρομερή κουφάλα..."
Τι μίσος μπορεί να υπάρχει τελικά σ΄αυτόν τον τόπο, όταν ένας γνωστός ιστολόγος, εικόνισμα για τους "αριστερούς" της χώρας μπορεί σήμερα να αναρτά σχόλιο που λέει ότι "ο μαραθώνιος είναι ένα επικίνδυνο αγώνισμα"!!
Πολλοί από τους δράστες της φραστικής αυτής βίας είναι "αριστεροί", που σε πολλές περιπτώσεις αυτοαποκαλούνται και "ανανεωτικοί". Ξέρω πολύ καλά ότι πολλοί που θα διαβάσουν την ανάρτησή μου αυτή θα συμφωνήσουν και θα χαρούν ιδιαίτερα με όλα τα παραπάνω κοσμητικά. Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνω, ότι η όλη φρασεολογία των οπαδών και φίλων του ΚΚΕ είναι άψογη. Εκφράζουν τις τελείως διαφορετικές του απόψεις με την ευπρέπεια που απαιτείται.
Αρκετοί είναι οι γνωστοί μου, που δυστυχώς έχουν ακολουθήσει τους "αγανακτισμένους" στον κατήφορο αυτό. Προσωπικά με τη δεύτερη βρισιά που βλέπω αναρτημένη στο διαδίκτυο, ο "βιαστής" διαγράφεται από φίλος μου. Είναι μια στοιχειώδης για εμένα πράξη αντίδρασης.
Κάποιος φίλος μου σε επίσημη ανάρτησή του στο τοπικό ιστολόγιο του ΣΥΡΙΖΑ αμφισβήτησε και τη δική μου δημοκρατική ευαισθησία και παράλληλα μου έκανε και προσωπική δια ζώσης παρατήρηση το γιατί δεν έχω εξηγήσει στους συριζέους ότι δεν γουστάρω πλέον να είμαι στην ίδια δημοτική παράταξη με αυτούς. Σκέτος παραλογισμός... Δεν νομίζετε;
Χθες το πρωί στον τοίχο μου στο facebook ανέβασα ένα ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη, γραμμένο το 83 δημοσιευμένο σε μία εφημερίδα που την έλεγαν "Αυγή" και που πλέον δεν κυκλοφορεί.
Το ποίημα αυτό με τίτλο "Φοβάμαι" έχει ως εξής:
"Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο."
Προχθές έγινε κάτι αδιανόητο στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Υποβιβάσθηκε η μεγάλη ομάδα της ΑΕΚ. Αντίθετα, πριν από δυο βδομάδες η μικρή ομάδα του Πανναυπλιακού κατάφερε την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή να ανέβει στην Γ Εθνική. Δυο ιστορικές ομάδες, η μία πανελλαδικής και πανευρωπαϊκής εμβέλειας και η άλλη τοπικού βεληνεκούς είναι δυνατόν να βρεθούν να παίζουν του χρόνου αντίπαλες στην ίδια κατηγορία. Το κοινό τους στοιχείο τα τελευταία χρόνια (παρά την τεράστια απόσταση που τις χωρίζει σε ακτινοβολία) ήταν ότι το όλο μοντέλο λειτουργίας τους είχε πλήρως καταρρεύσει.
Στην μεν περίπτωση της ΑΕΚ, άλλαξαν σε μία αγωνιστική χρονιά τρεις προπονητές, ο κόσμος γκρίνιαζε κατά των πολύ νεαρών ποδοσφαιριστών, κάποιοι πίστευαν ότι υπάρχουν οι ποδοσφαιριστές-σωτήρες που είχαν αδικηθεί (βλέπετε περίπτωση Ανάκογλου), άλλοι έλεγαν ότι η ΑΕΚ θα τα κατάφερνε μόνο με τον τσαμπουκά της λόγω ονόματος, κάποιοι άλλοι αγανακτισμένοι-λυσσασμένοι εισήλθαν στον αγωνιστικό χώρο και έδωσαν τη χαριστική βολή στην ομάδα. Ελάχιστοι συνειδητοποίησαν την πραγματική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η ομάδα λόγω σφαλμάτων χρόνων και τρόπου οργάνωσης. Ότι δηλαδή αυτό που είχε δημιουργηθεί είχε πλήρως καταρρεύσει και ότι αντί να βρίζουμε, να κατηγορούμε, να πιστεύουμε σε σωτήρες θα έπρεπε να στηριχθούν από την αρχή ο προπονητής Βλάχος και οι νεαροί ποδοσφαιριστής και όπου πήγαινε το πράγμα (και πολύ πιθανόν τελικά όλα να είχαν αίσιο τέλος)
Στην περίπτωση του Πανναυπλιακού, της μικρής αυτής τοπικής ομάδας της Αργολίδας με τη δικιά της ιστορία, όλα έγιναν διαφορετικά. Ναι μεν τα οικονομικά ήσαν σχεδόν ανύπαρκτα, οι φίλαθλοι που παρακολουθούσαν τους αγώνες μερικές δεκάδες όλοι και όλοι, οι ποδοσφαιριστές ντόπια μικρά παιδιά, όμως οι δυο-τρεις παράγοντες και οι ελάχιστοι συμπαραστάτες τους στήριξαν τους νέους ποδοσφαιριστές και τον αξιολογότατο προπονητή της ομάδας, παρά τα πολλά δυσμενή αποτελέσματα και τη βαθμολογική θέση στην οποίαβρέθηκε η ομάδα. Και τελικά ο στόχος επιτεύχθηκε. Το θέμα δεν ήταν να βρίσουμε τον προπονητή, να τον αλλάξουμε, να περιμένουμε τον από μηχανής θεό, αλλά να δούμε τις πραγματικές δυνατότητες και ποιες ήσαν στην τελική οι εναλλακτικές λύσεις της ομάδας. Θα ήταν πανεύκολο να βρίζουμε θεούς και δαίμονες και να πιστεύουμε τα φούμαρα και ανύπαρκτες υποσχέσεις για Άραβες σωτήρες και για Ρώσους ολιγάρχες.
Κάπως έτσι είναι και τα πράγματα στη χώρα μας.
Το μεταπολιτευτικό μοντέλο της χώρας κατέρρευσε και ήταν επόμενο ότι η προηγούμενη κατάσταση της ευμάρειας θα έπαιρνε τέλος.
Όλα όσα πιστεύαμε ότι μπορούμε να κάνουμε σαν εναλλακτικές λύσεις ήσαν τελικά μπαρούφες που μία μία καταρρέει. Κινέζοι, Πρώσοι και Βουσμάνοι δεν πρόκειται να μας βοηθήσουν. Οι "υδατάνθρακες" δεν θα μας δώσουν σύντομα καμία λύση. Η λογική που έλεγε ότι δεν προβλέπεται τρόπος να μας διώξουν από το ευρώ, ήταν μια βλακεία, διότι η παύση της παροχής ρευστότητας μας οδηγεί στην αναγκαστική έξοδο από την Ευρωζώνη. Η απειλή ότι διαθέτουμε το "πυρηνικό όπλο" της διάλυσης του ευρώ και επομένως μας φοβούνται, αποδεικνύεται από την περίπτωση της Κύπρου μια χαζομάρα. Η λογική του "δεν χρωστάμε δεν πληρώνουμε" οδήγησε σε άλλες παρενέργειες, όπως στην κατάρρευση των τραπεζών και την αναγκαστική ανακεφαλαιοποίησή τους και στο ρούφηγμα των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων. Τίποτα δεν είναι τόσο απλό και εύκολο, όταν ένα ολόκληρο οικοδόμημα καταρρέει.
Ουσιαστικά οι εναλλακτικές που έχουμε είναι δύο.
Είτε προσπαθούμε τον πολύ δύσκολο δρόμο να αλλάξουμε το μοντέλο της χώρας. Να κάνουμε δηλαδή τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και να αλλάξουμε μαζί και εμείς ως κοινωνία Και εκεί μπορεί να διαφωνήσουμε στο ποιες θα είναι οι μεταρρυθμίσεις αυτές και τί πρόσημα πρέπει να έχουν. Εκεί θα διαπιστώσουμε τις προοδευτικές και συντηρητικές λογικές.
Είτε, αλλιώς βρίσκουμε την εύκολη λύση να βρίζουμε και να κατηγορούμε, να αγανακτούμε και να λυσσάμε και να πιστεύουμε ότι, με το να τα βάζουμε με αυτούς που ανέλαβαν τα δύσκολα με επώδυνες αποφάσεις και με τους προπονητές των ομάδων που παίζουν με τα τσικό λόγω των ανύπαρκτων οικονομικών πόρων, δίνουμε κάποια λύση.
Πριν κάποιες μέρες μία διαδικτυακή φίλη έγραψε στον τοίχο της το εξής:"Αυτο που εχω καταλαβει απο το σχεδιο του Συριζα,το οποιο ακουω με μεγαλη προσοχη ,ειναι οτι παιζουμε με τον νομο των πιθανοτητων και οτι μας κατσει."
Από κάτω ξεκίνησε μια συζήτηση μεταξύ της φίλης, του γραμματέα ΔΗΜΑΡ Αργολίδας και του αξιόλογου προπονητή της ομάδας του Πανναυπλιακού, που παρέμεινε στην ομάδα παρότι δεν πήγαινε καλά. Ο άνθρωπος αυτός, με τον οποίο ανταλάσσουμε μόνο ένα "γεια" στο δρόμο και που μου φαίνεται ευγενέστατος και αγωνιστής στη ζωή και στους γηπεδικούς χώρους, υπήρξε ένας από αυτούς που διέγραψα από τους φίλους μου, διότι σε κάποιες περιπτώσεις ακολούθησε το ρεύμα και απηύθυνε ύβρεις κατά πολιτικών και κομμάτων που κυβερνούν. Στη συζήτηση που σας λέω, αυτό που ισχυρίσθηκε ο καλός προπονητής ήταν ότι δεν ενδιαφέρουν οι εναλλακτικές του Συριζα και των αντιπολιτευομένων κομμάτων, αλλά οι πολύ κακές πολιτικές των κυβερνώντων. Σχολίασε συγκεκριμένα μεταξύ των άλλων και τα εξής: "ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ "ΚΑΝΟΥΝ"..ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ "ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ.."" και "ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΕ ΟΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ.... ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΤΟΣ ΑΛΛΟΥΣ.ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ..."
Πραγματικά περίμενα από έναν προπονητή που στηρίχθηκε όλη τη χρονιά και που το έργο του κρίθηκε βάσει του υλικού της ομάδας και όχι βάσει της επιθυμίας κάποιων να γίνει ο Πανναυπλιακός Μπαρτσελόνα, ότι θα εκτιμούσε την πραγματική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, θα εξέταζε τις εναλλακτικές,προτού κάνει τις παρατηρήσεις του. Δυστυχώς αυτό που κάνει είναι ακριβώς το αντίθετο. Να κατηγορήσειαυτούς που έχουν τα ηνία της ομάδας, έστω και αν ο οργανισμός κατέρρευσε. Όπως αυτός κρίθηκε, και ορθώς, με βάση τον τρόπο διαχείρισης του υλικού της ομάδας έτσι και θάπρεπε να σκεφτεί και το ποιες είναι οι εναλλακτικές στην διακυβέρνηση της χώρας. Όμωςπράττει ακριβώς το αντίθετο, όπως κάνουν και οι "αγανακτισμένοι" υβριστές. Δεν θέλει να δει κατάφατσα την πραγματικότητα και αρκείται στην εύκολη κριτική της κατηγόριας.
Δεν έχει ανάγκες βρισιών, κατηγοριών από λυσσασμένους η ΑΕΚ σήμερα. Τρόπος για να σταθεί στα πόδια της την επόμενη μέρα, μετά την κατάρρευση, πρέπει να βρεθεί. Και ακόμα και αν αποφασισθεί να παίξει του χρόνου στην Γάμα Εθνική, δεν θα είναι κακοί και επικίνδυνοι αυτοί που θα το αποφασίσουν, αρκεί να σταθεί η ομάδα σε σωστές βάσεις και να στηριχθεί στις μεγάλες δυνάμεις που έχει, που είναι ο κόσμος της, η ομογένεια, οι Κωνσταντινουπολίτες και η προσφυγιά, η ωραία τρέλα των οπαδών της, το γήπεδο που έχει και μπορεί να αξιοποιηθεί. Η ΑΕΚ του χρόνου στο πρωτάθλημα της Τρίτης Εθνικής θα κόψει 200.000 εισιτήρια και ο Πανναυπλιακός το πολύ 5.000. Να η διαφορά των μεγεθών.
Μην πετροβολάτε λοιπόν. Λύσεις προτείνετε
Μπορείτε να έχετε διαφορετικές απόψεις, έχετε δικαίωμα να τις εκφράζετε, αλλά δεν είστε οι πατριώτες και κάποιοι άλλοι, που εκτιμούν διαφορετικά την κατάσταση, οι προδότες και οι δοσίλογοι.
Τους παλιούς φανατικούς Νουδίτες, Πασόκους και Πολιτικοανοιξίτες, που σήμερα είναι φανατικοί Συριζέοι και Καμμενίτες τους φοβάμαι.
Φοβάμαι.
Για την Ελλάδα
Σήμερα 65 χρόνια μετά, τα πάθη, τα μίση, ή βία είναι και πάλι εδώ δίπλα μας και δυστυχώς γίνεται αποδεκτή από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας μας.
Αντιγράφω από το τελευταίο βιβλίο του Πέτρου Παπασαραντόπουλου ένα απάνθισμα της φραστικής βίας που έχουν υποστεί διαδικτυακά οι άνθρωποι της Δημοκρατικής Αριστεράς στη Θεσσαλονίκη.
Διαβάστε λέξεις μίσους και επιχείρησης αλληλοσπαραγμού, προερχόμενης στην πλειοψηφία των περιπτώσεων από δήθεν προοδευτικούς:
" Κουφάλες, προδότες, δοσίλογοι, της χώρας ξεφτίλες, γερμανορουφιάνοι, παλιοκάφροι, αφιλότιμοι, ο νέος εφιάλτης της Ελλάδας, αριστερός Καρατζαφέρης, ανέντιμοι, ανθέλληνας, δολοφόνος των Ελλήνων, φασίστας, μυρμήγκι με φτερά, χρυσαυγίτες με κουστούμια, ηλίθιοι, καθίκια, βόδια, πόσα και τι ναρκωτικά πήρατε;, νέος προδότης, τι του τάκανε;,μαλάκας, ντροπή ρε κότες, θα τους κάψω όπου τους βρω, Κουβέλαινα, Φώταινα, κωλοτούμπας, ανίκανοι, πουλημένοι, σκουλήκι, αχ κουβελάκι κουβελάκι ξύλο που θα τους φας (με φωτογραφία ενός κουνελιού με το πρόσωπο του Φώτη Κουβέλη), γερμανοτσολιάς, μαϊντανός (με φωτογραφία που λέει ο Φώτης πάει με όλα), σκατόφατσες, θα φύγετε με ελικόπτερα, λούγκρες, πουστράκια, ξεπουλημένοι, να βγούμε στους δρόμους και εκεί να μετρηθούμε, όλοι έξω από τα γραφεία της ΔΗΜΑΡ αυθόρμητα όπως στις παρελάσεις, που πήγε η αποστασία;, κλέφτες, λαμόγια, ασελγείτε πάνω στο λαό, βρομερή κουφάλα..."
Τι μίσος μπορεί να υπάρχει τελικά σ΄αυτόν τον τόπο, όταν ένας γνωστός ιστολόγος, εικόνισμα για τους "αριστερούς" της χώρας μπορεί σήμερα να αναρτά σχόλιο που λέει ότι "ο μαραθώνιος είναι ένα επικίνδυνο αγώνισμα"!!
Πολλοί από τους δράστες της φραστικής αυτής βίας είναι "αριστεροί", που σε πολλές περιπτώσεις αυτοαποκαλούνται και "ανανεωτικοί". Ξέρω πολύ καλά ότι πολλοί που θα διαβάσουν την ανάρτησή μου αυτή θα συμφωνήσουν και θα χαρούν ιδιαίτερα με όλα τα παραπάνω κοσμητικά. Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνω, ότι η όλη φρασεολογία των οπαδών και φίλων του ΚΚΕ είναι άψογη. Εκφράζουν τις τελείως διαφορετικές του απόψεις με την ευπρέπεια που απαιτείται.
Αρκετοί είναι οι γνωστοί μου, που δυστυχώς έχουν ακολουθήσει τους "αγανακτισμένους" στον κατήφορο αυτό. Προσωπικά με τη δεύτερη βρισιά που βλέπω αναρτημένη στο διαδίκτυο, ο "βιαστής" διαγράφεται από φίλος μου. Είναι μια στοιχειώδης για εμένα πράξη αντίδρασης.
Κάποιος φίλος μου σε επίσημη ανάρτησή του στο τοπικό ιστολόγιο του ΣΥΡΙΖΑ αμφισβήτησε και τη δική μου δημοκρατική ευαισθησία και παράλληλα μου έκανε και προσωπική δια ζώσης παρατήρηση το γιατί δεν έχω εξηγήσει στους συριζέους ότι δεν γουστάρω πλέον να είμαι στην ίδια δημοτική παράταξη με αυτούς. Σκέτος παραλογισμός... Δεν νομίζετε;
Χθες το πρωί στον τοίχο μου στο facebook ανέβασα ένα ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη, γραμμένο το 83 δημοσιευμένο σε μία εφημερίδα που την έλεγαν "Αυγή" και που πλέον δεν κυκλοφορεί.
Το ποίημα αυτό με τίτλο "Φοβάμαι" έχει ως εξής:
"Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο."
Προχθές έγινε κάτι αδιανόητο στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Υποβιβάσθηκε η μεγάλη ομάδα της ΑΕΚ. Αντίθετα, πριν από δυο βδομάδες η μικρή ομάδα του Πανναυπλιακού κατάφερε την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή να ανέβει στην Γ Εθνική. Δυο ιστορικές ομάδες, η μία πανελλαδικής και πανευρωπαϊκής εμβέλειας και η άλλη τοπικού βεληνεκούς είναι δυνατόν να βρεθούν να παίζουν του χρόνου αντίπαλες στην ίδια κατηγορία. Το κοινό τους στοιχείο τα τελευταία χρόνια (παρά την τεράστια απόσταση που τις χωρίζει σε ακτινοβολία) ήταν ότι το όλο μοντέλο λειτουργίας τους είχε πλήρως καταρρεύσει.
Στην μεν περίπτωση της ΑΕΚ, άλλαξαν σε μία αγωνιστική χρονιά τρεις προπονητές, ο κόσμος γκρίνιαζε κατά των πολύ νεαρών ποδοσφαιριστών, κάποιοι πίστευαν ότι υπάρχουν οι ποδοσφαιριστές-σωτήρες που είχαν αδικηθεί (βλέπετε περίπτωση Ανάκογλου), άλλοι έλεγαν ότι η ΑΕΚ θα τα κατάφερνε μόνο με τον τσαμπουκά της λόγω ονόματος, κάποιοι άλλοι αγανακτισμένοι-λυσσασμένοι εισήλθαν στον αγωνιστικό χώρο και έδωσαν τη χαριστική βολή στην ομάδα. Ελάχιστοι συνειδητοποίησαν την πραγματική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η ομάδα λόγω σφαλμάτων χρόνων και τρόπου οργάνωσης. Ότι δηλαδή αυτό που είχε δημιουργηθεί είχε πλήρως καταρρεύσει και ότι αντί να βρίζουμε, να κατηγορούμε, να πιστεύουμε σε σωτήρες θα έπρεπε να στηριχθούν από την αρχή ο προπονητής Βλάχος και οι νεαροί ποδοσφαιριστής και όπου πήγαινε το πράγμα (και πολύ πιθανόν τελικά όλα να είχαν αίσιο τέλος)
Στην περίπτωση του Πανναυπλιακού, της μικρής αυτής τοπικής ομάδας της Αργολίδας με τη δικιά της ιστορία, όλα έγιναν διαφορετικά. Ναι μεν τα οικονομικά ήσαν σχεδόν ανύπαρκτα, οι φίλαθλοι που παρακολουθούσαν τους αγώνες μερικές δεκάδες όλοι και όλοι, οι ποδοσφαιριστές ντόπια μικρά παιδιά, όμως οι δυο-τρεις παράγοντες και οι ελάχιστοι συμπαραστάτες τους στήριξαν τους νέους ποδοσφαιριστές και τον αξιολογότατο προπονητή της ομάδας, παρά τα πολλά δυσμενή αποτελέσματα και τη βαθμολογική θέση στην οποίαβρέθηκε η ομάδα. Και τελικά ο στόχος επιτεύχθηκε. Το θέμα δεν ήταν να βρίσουμε τον προπονητή, να τον αλλάξουμε, να περιμένουμε τον από μηχανής θεό, αλλά να δούμε τις πραγματικές δυνατότητες και ποιες ήσαν στην τελική οι εναλλακτικές λύσεις της ομάδας. Θα ήταν πανεύκολο να βρίζουμε θεούς και δαίμονες και να πιστεύουμε τα φούμαρα και ανύπαρκτες υποσχέσεις για Άραβες σωτήρες και για Ρώσους ολιγάρχες.
Κάπως έτσι είναι και τα πράγματα στη χώρα μας.
Το μεταπολιτευτικό μοντέλο της χώρας κατέρρευσε και ήταν επόμενο ότι η προηγούμενη κατάσταση της ευμάρειας θα έπαιρνε τέλος.
Όλα όσα πιστεύαμε ότι μπορούμε να κάνουμε σαν εναλλακτικές λύσεις ήσαν τελικά μπαρούφες που μία μία καταρρέει. Κινέζοι, Πρώσοι και Βουσμάνοι δεν πρόκειται να μας βοηθήσουν. Οι "υδατάνθρακες" δεν θα μας δώσουν σύντομα καμία λύση. Η λογική που έλεγε ότι δεν προβλέπεται τρόπος να μας διώξουν από το ευρώ, ήταν μια βλακεία, διότι η παύση της παροχής ρευστότητας μας οδηγεί στην αναγκαστική έξοδο από την Ευρωζώνη. Η απειλή ότι διαθέτουμε το "πυρηνικό όπλο" της διάλυσης του ευρώ και επομένως μας φοβούνται, αποδεικνύεται από την περίπτωση της Κύπρου μια χαζομάρα. Η λογική του "δεν χρωστάμε δεν πληρώνουμε" οδήγησε σε άλλες παρενέργειες, όπως στην κατάρρευση των τραπεζών και την αναγκαστική ανακεφαλαιοποίησή τους και στο ρούφηγμα των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων. Τίποτα δεν είναι τόσο απλό και εύκολο, όταν ένα ολόκληρο οικοδόμημα καταρρέει.
Ουσιαστικά οι εναλλακτικές που έχουμε είναι δύο.
Είτε προσπαθούμε τον πολύ δύσκολο δρόμο να αλλάξουμε το μοντέλο της χώρας. Να κάνουμε δηλαδή τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και να αλλάξουμε μαζί και εμείς ως κοινωνία Και εκεί μπορεί να διαφωνήσουμε στο ποιες θα είναι οι μεταρρυθμίσεις αυτές και τί πρόσημα πρέπει να έχουν. Εκεί θα διαπιστώσουμε τις προοδευτικές και συντηρητικές λογικές.
Είτε, αλλιώς βρίσκουμε την εύκολη λύση να βρίζουμε και να κατηγορούμε, να αγανακτούμε και να λυσσάμε και να πιστεύουμε ότι, με το να τα βάζουμε με αυτούς που ανέλαβαν τα δύσκολα με επώδυνες αποφάσεις και με τους προπονητές των ομάδων που παίζουν με τα τσικό λόγω των ανύπαρκτων οικονομικών πόρων, δίνουμε κάποια λύση.
Πριν κάποιες μέρες μία διαδικτυακή φίλη έγραψε στον τοίχο της το εξής:"Αυτο που εχω καταλαβει απο το σχεδιο του Συριζα,το οποιο ακουω με μεγαλη προσοχη ,ειναι οτι παιζουμε με τον νομο των πιθανοτητων και οτι μας κατσει."
Από κάτω ξεκίνησε μια συζήτηση μεταξύ της φίλης, του γραμματέα ΔΗΜΑΡ Αργολίδας και του αξιόλογου προπονητή της ομάδας του Πανναυπλιακού, που παρέμεινε στην ομάδα παρότι δεν πήγαινε καλά. Ο άνθρωπος αυτός, με τον οποίο ανταλάσσουμε μόνο ένα "γεια" στο δρόμο και που μου φαίνεται ευγενέστατος και αγωνιστής στη ζωή και στους γηπεδικούς χώρους, υπήρξε ένας από αυτούς που διέγραψα από τους φίλους μου, διότι σε κάποιες περιπτώσεις ακολούθησε το ρεύμα και απηύθυνε ύβρεις κατά πολιτικών και κομμάτων που κυβερνούν. Στη συζήτηση που σας λέω, αυτό που ισχυρίσθηκε ο καλός προπονητής ήταν ότι δεν ενδιαφέρουν οι εναλλακτικές του Συριζα και των αντιπολιτευομένων κομμάτων, αλλά οι πολύ κακές πολιτικές των κυβερνώντων. Σχολίασε συγκεκριμένα μεταξύ των άλλων και τα εξής: "ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ "ΚΑΝΟΥΝ"..ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ "ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ.."" και "ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΕ ΟΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ.... ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΤΟΣ ΑΛΛΟΥΣ.ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ..."
Πραγματικά περίμενα από έναν προπονητή που στηρίχθηκε όλη τη χρονιά και που το έργο του κρίθηκε βάσει του υλικού της ομάδας και όχι βάσει της επιθυμίας κάποιων να γίνει ο Πανναυπλιακός Μπαρτσελόνα, ότι θα εκτιμούσε την πραγματική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, θα εξέταζε τις εναλλακτικές,προτού κάνει τις παρατηρήσεις του. Δυστυχώς αυτό που κάνει είναι ακριβώς το αντίθετο. Να κατηγορήσειαυτούς που έχουν τα ηνία της ομάδας, έστω και αν ο οργανισμός κατέρρευσε. Όπως αυτός κρίθηκε, και ορθώς, με βάση τον τρόπο διαχείρισης του υλικού της ομάδας έτσι και θάπρεπε να σκεφτεί και το ποιες είναι οι εναλλακτικές στην διακυβέρνηση της χώρας. Όμωςπράττει ακριβώς το αντίθετο, όπως κάνουν και οι "αγανακτισμένοι" υβριστές. Δεν θέλει να δει κατάφατσα την πραγματικότητα και αρκείται στην εύκολη κριτική της κατηγόριας.
Δεν έχει ανάγκες βρισιών, κατηγοριών από λυσσασμένους η ΑΕΚ σήμερα. Τρόπος για να σταθεί στα πόδια της την επόμενη μέρα, μετά την κατάρρευση, πρέπει να βρεθεί. Και ακόμα και αν αποφασισθεί να παίξει του χρόνου στην Γάμα Εθνική, δεν θα είναι κακοί και επικίνδυνοι αυτοί που θα το αποφασίσουν, αρκεί να σταθεί η ομάδα σε σωστές βάσεις και να στηριχθεί στις μεγάλες δυνάμεις που έχει, που είναι ο κόσμος της, η ομογένεια, οι Κωνσταντινουπολίτες και η προσφυγιά, η ωραία τρέλα των οπαδών της, το γήπεδο που έχει και μπορεί να αξιοποιηθεί. Η ΑΕΚ του χρόνου στο πρωτάθλημα της Τρίτης Εθνικής θα κόψει 200.000 εισιτήρια και ο Πανναυπλιακός το πολύ 5.000. Να η διαφορά των μεγεθών.
Μην πετροβολάτε λοιπόν. Λύσεις προτείνετε
Μπορείτε να έχετε διαφορετικές απόψεις, έχετε δικαίωμα να τις εκφράζετε, αλλά δεν είστε οι πατριώτες και κάποιοι άλλοι, που εκτιμούν διαφορετικά την κατάσταση, οι προδότες και οι δοσίλογοι.
Τους παλιούς φανατικούς Νουδίτες, Πασόκους και Πολιτικοανοιξίτες, που σήμερα είναι φανατικοί Συριζέοι και Καμμενίτες τους φοβάμαι.
Φοβάμαι.
Για την Ελλάδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου