Η μεγάλη περιπλάνηση των αναπλιώτικων σκουπιδιών

Ήμουν νιος και γέρασα. Και ως γέρων είμαι από τους λίγους που ενθυμούμαι την "μεγάλη πορεία" των αναπλιώτικων στερεών αποβλήτων μας. Και θα πρέπει να σας διηγηθώ ορισμένα από τα περιπετειώδη ταξίδια, που πλειστάκις συνέβαιναν τα άγρια χαράματα, Και να σας κάνω και μια φωτογραφική ξενάγηση. Συμβουλή μου: Μην διαβάσετε την ανάρτηση αυτή φαγωμένοι. Νηστικοί καλύτερα.
Πάνε πολλά χρόνια από εκείνη τη δικαστική διαμάχη.

Ο Δήμος Αργους, τότε, τη δεκαετία του 70 του προηγούμενου αιώνα, ξέμεινε από χωματερή και άρχισε να πετάει τα σκουπίδια του στο σκουπιδότοπο του Ναυπλίου στην περιοχή των Πυργιωτίκων, χωρίς να ρωτήσει τους ιδιοκτήτες της έκτασης με τους οποίους είχε πρωτύτερα κάνει συμφωνία και τους πλήρωνε μίσθωμα ο Δήμος Ναυπλίου.

Ξεκίνησε λοιπόν ο μακροχρόνιος δικαστικός αγώνας και κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 80 εκδόθηκε η αμετάκλητη απόφαση του Αρείου Πάγου που δικαίωνε τους ιδιοκτήτες και απέρριπτε τους ισχυρισμούς του Δήμου Αργους. 

Οι γείτονες έπρεπε να σταματήσουν άμεσα να ρίχνουν τα σκουπίδια τους εκεί, όπερ και εγένετο. Όλως περιέργως όμως, από τον σκουπιδότοπο αυτό αποχώρησε και το Ναύπλιο, χωρίς να έχει καμία νομική, τότε, υποχρέωση και χωρίς να έχει βρει εναλλακτική λύση.

Ξεκίνησε λοιπόν η μεγάλη περιπέτεια της περιπλάνησης των απορριμματοφόρων που καλά κρατεί εδώ και ένα ολόκληρο τέταρτο ενός αιώνα, χωρίς ακόμα να έχει βρεθεί λύση.

Οι δημότες του Ναυπλίου με μεγάλες πλειοψηφίες εξέλεγαν σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις ουσιαστικά την ίδια δημοτική παράταξη, αφού  συνήθως  παρακλάδια της παράταξης αυτής που κατά καιρούς ξεφύτρωναν, λόγω προσωπικών φιλοδοξιών συγκρούονταν μεταξύ τους για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι. Και τα ταξίδια καλά κρατούσαν.

Όλοι σήμερα γνωρίζουμε την σημερινή κατάληξη της 25ετούς μαοϊικής "μεγάλης πορείας"  των απορριμματοφόρων στο λόφο πάνω από την Καραθώνα, όμως λίγοι θυμούνται ή γνωρίζουν πρότερους ενδιάμεσους σταθμούς. Προηγούμενες ντροπές για την πόλη μας.

Ίσως δεν θα  πολυπιστέψετε το ποιος ήταν ο πρώτος σταθμός των αναπλιώτικων  σκουπιδιών, μετά τα αποχώρησή μας από τα Πυργιώτικα, αλλά είναι αλήθεια αυτό που θα σας πω.
Ο πρώτος σταθμός ήταν λίγο πολύ η θάλασσα, ακριβώς απέναντι από τ΄Ανάπλι.  Κάντε μια βόλτα, περπατητί ή έστω αυτοκινητιστί προς Νέα Κίο μεριά και ρίχνοντας ένα βλέμμα προς τη θάλασσα λίγο μετά τη Νομαρχία, εκεί που πριν από λίγες μέρες εισήλθε η μπουλντόζα του στρατού και έκανε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και θα διαπιστώσετε ότι ένα μεγάλο μέρος του υδροβιότοπου έχει φτάσει σύριζα (άλλη λέξη της μόδας και αυτή) με τον κεντρικό δρόμο, ενώ  αμέσως μετά και μέχρι τον οικισμό της Νέας Κίου, η στάθμη όλης της περιοχής είναι αρκετά χαμηλότερη από αυτή του δρόμου. Εκεί λοιπόν μέσα στο βάλτο του Ναυπλίου, όπου οι παλαιότεροι μάζευαν το θαλάσσιο σκουλήκι, εξαιρετικό δόλωμα για ψάρια, εναπόθεταν οι πολιτικοί μας φωστήρες τα σκουπίδια μας. Κάποιοι φωτογράφισαν τότε το απορριμματοφόρο του Δήμου και η φωτογραφία δημοσιεύτηκε. Που αλλού; Οι παλαιότεροι γνωρίζουν ποιοι αγωνιζόντουσαν τότε  και ας το αμφισβητούν σήμερα κάποιοι ολίγοι Σαμαρικοί συριζέοι, πρώην διαχειριστές της τοπικής εξουσίας. Κινήθηκε λοιπόν η δικαιοσύνη, αλλά τι ακριβώς συνέβη; Απίστευτο και αυτό αλλά αληθινό. Στο σκαμνί κάθησε ο μέγας "εγκληματίας"  οδηγός του απορριμματοφόρου. Αυτά είναι.
Κάποια στιγμή η παραλία στόμωσε. Δεν ήταν δυνατόν να δημιουργηθεί ένα μικρό βουνό εκεί, όπως έγινε εσχάτως στην Καραθώνα, του οποίου ο λόφος πάνω από την παραλία αυξήθηκε σε ύψος και έτσι έπρεπε να βρεθούν άλλες λύσεις.
Ιδού λοιπόν ένα δημοσίευμα με φωτογραφία του μακρινού  "αμαρτωλού" 1989.



Και τελικά όντως το Ελληνικό δαιμόνιο ανακάλυψε τις διεξόδους. Πανέμορφες ελληνικές λύσεις ευρέθησαν. Την διάθεση των στερεών αποβλήτων μας την ανέλαβαν οι βασιλιάδες, πρίγκιπες και κόμητες των σκουπιδιών έναντι αδρότατης (μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ ετησίως) αμοιβής.  Όλα "νόμιμα" ήσαν. Γινόταν και διαγωνισμός. προσφορές, εγκρίσεις και λοιπά χρειώδη και αναγκαία για να πληρωθούν από τα χρήματα των δημοτών οι σκουπιδοβασιλείς. Το μόνο που δεν γνωρίζαμε ως δημοτικοί σύμβουλοι και δεν αναφερόταν στη σύμβαση ήταν το που θα πήγαιναν τα σκουπίδια. Αυτοί λοιπόν οι έχοντες την μαγκιά και την ικανότητα να παρανομούν μετέφεραν τα σκουπίδια κάπου που ήταν απόρρητο μυστικό. Ναι. Τους πληρώναμε επί χρόνια για να παρανομούν. Θαυμάσια. Απ΄ότι είχε διαρρεύσει για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα τα σκουπίδια μας βαφτιζόντουσαν με άλλο όνομα από περίεργους σκουπιδονονούς. Από σκουπίδια Αναπλιώτικα ξαφνικά μετονομαζόντουσαν σε σκουπίδια ενός Δήμου της Αττικής και πεταγόντουσαν στα Λιόσια. Τώρα το πως γινόταν αυτό........ ;Ένα θα σας πω. Η ομάδα των Λιοσίων, ο Ακράτητος ξεκινώντας από το τοπικό πρωτάθλημα, άρχισε να ανεβαίνει απνευστί  την μία κατηγορία  μετά την άλλη, έφθασε στα σαλόνια και έμεινε επί χρόνια και πρωταγωνιστούσε  εκεί. Και μετά; Μετά το πέρας των εκ σκουπιδιών χρημάτων; Στα αζήτητα πάλι. Δεν γνωρίζω εάν πλέον υφίσταται καν τέτοια ομάδα.
Αργότερα φαίνεται ότι το κόλπο έλαβε τέλος και τα σκουπίδια μας άρχισαν να ομορφαίνουν ρέματα, ιδιωτικά και δημόσια χτήματα, βουνοκορφές και απάτητες ραχούλες για να καταλήξουν στον τόπο που όλοι γνωρίζουμε, αφού πρώτα έκαναν και μία στάση στα Μπομπέικα. Και να μην πω (να σας δείξω μόνον) και μία χωματερή πορτοκαλιών από τότε, την θαυμάσια εποχή που θάβαμε τα πορτοκάλια και όλοι ευτυχείς είμασταν. Και να μην σας πω για τις δήθεν προσπάθειες ανακύκλωσης στο Ναύπλιο (να σας δείξω μόνον)

                                (διάθεση αποβλήτων στις χωματερές)

 ( Πρώτες δήθεν προσπάθειες ανακύκλωσης στο Ναύπλιο το μακρινό 1992)

( σκουπίδια στη Νέα Κίο)

(Χωματερή Αργους) 

(Χωματερή πορτοκαλιών)

(Καραθώνα)

(Λευκάκια Μακρυβούνι)

(Λευκάκια Μακρυβούνι)

 ( Ρέμα στο Μοναστηράκι)

 (Ρέμα Τίρυνθας δίπλα στο Σπουδαίο Μυκηναϊκό Φράγμα)

 (Καραθώνα)

Ενδιαμέσως έγιναν και άλλα διάφορα ενδιαφέροντα προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα. Δώσαμε ένα σκασμό χρήματα για να αγοράσουμε για όλη την Πελοπόννησο κάποια μηχανήματα για να μπορούμε να κάνουμε τα σκουπίδια δέματα!!!!! Αν είναι ποτέ δυνατόν. Βέβαια τα μηχανήματα αυτά σήμερα σκουριάζουν σε κάποιες αποθήκες. Κάναμε και μια μελέτη για να χωροθετηθεί ΧΥΤΑ στην περιοχή και βρέθηκε λέει, κατάλληλος χώρος, που ήταν ιδιωτικός. Το γεγονός ότι κάποιος εκ των προτέρων είχε κάνει προσύμφωνο να αγοράσει την έκταση αυτή, μάλλον "τυχαίο" ήταν. Η μελέτη πληρώθηκε, αλλά και πάλι τίποτα δεν προχώρησε. Και μετά έγινε και νέος διαγωνισμός από άλλον φορέα, για να μελετηθεί και αύθις το που θα χωροθετηθεί ο ΧΥΤΑ ή ΧΥΤΥ. Και η μελέτη ανατέθηκε στο ίδιο γραφείο που είχε ανατεθεί και παλαιότερα. και το γραφείο αυτό παρέδωσε την ίδια μελέτη και πληρώθηκε και ακόμα μια φορά. Γιατί όχι;

Η ανακύκλωση στην πηγή έχει πάει στα αζήτητα. ΚΔΑΥ στη Αργολίδα δεν έχουμε και τώρα ξεκινάει ο νέος σχεδιασμός, σύμφωνα με τον οποίο εάν ανακυκλώνουμε θα μας τιμωρούν βάζοντάς μας να πληρώσουμε παραπάνω!!!!!!! Θαυμάσιες σκέψεις. Αλλά τους ψηφίζουμε και τους επιδοκιμάζουμε συνεχώς επί τετραετίες

Και τώρα;
Ααααα!!!!! Τώρα.......
Τώρα ήλθε η ώρα, αυτών που φώναζαν όχι για να λυθεί το μεγάλο πρόβλημα της μακρόχρονης περιπλάνησης των σκουπιδιών από λαγκάδι σε λαγκάδι, αλλά των Ιζνογκουντ που ήθελαν να γίνουν χαλίφηδες στην θέση των χαλίφηδων. και ήταν τέτοια η μανία τους για την καρέκλα που μας είπαν ότι οι αντιμνημονιακοί θα μαζέψουν τα σκουπίδια καλύτερα από τους μνημονιακούς!!!!
Ιδού λοιπόν η Ρόδος.
Τόσα χρόνια αγωνιζόμασταν για ανακύκλωση στην πηγή και για την αύξηση της ζήτησης υλικών που προέρχονται από ανακυκλωμένα υλικά.  Η λύση ήταν στο να συνειδητοποιηθούν οι πολίτες, ώστε να καταναλώνουν λιγότερα, να ανακυκλώνουν περισσότερα, να αγοράζουν προϊόντα  από ανακυκλωμένα υλικά, να μειωθεί η αγορά προϊόντων από υλικά που δύσκολα ανακυκλώνονται. Αλλά οι φορείς των  προοδευτικών πολιτικών στο θέμα αυτό πολύ καλά ήξεραν και γνωρίζουν και σήμερα ότι όλη αυτή η πολιτική για την προώθηση της ανακύκλωσης στην πηγή προϋποθέτει την ίδρυση και λειτουργεί ΚΔΑΥ  και ΧΥΤΥ. Και αυτό διότι δεν είναι δυνατόν να ανακυκλώνεται το 100% των απορριμάτων που παράγουμε και αν θέλουμε να έχουμε ίχνος αξιοπρέπειας πρέπει να πούμε το τι θα κάνουμε τα υπολείμματα. 
Όταν λοιπόν υποσχόμαστε ανακύκλωση στην πηγή και ταυτόχρονη κατάργηση όλων των δράσεων για την δημιουργία ΧΥΤΥ, χωρίς να έχουμε σχέδιο, τότε πετάμε στα σύννεφα. Και όταν ρίχνουμε το μπαλάκι σε όλους τους Δήμους της Αττικής για τοπικά σχέδια του κάθε δήμου χωριστά, τότε πραγματικά βρισκόμαστε σε μία άλλη γαλακτιακή πραγματικότητα.  Και μην μου πείτε το αντίθετο εάν πρώτα δεν σκεφτείτε το πως θα καταρτίσει τοπικό σχέδιο διαχείρισης των στερεών αποβλήτων η Νέα Σμύρνη  ή η Καλλιθέα ή ο Δήμος Αθηναίων κ.ο.κ. Και εάν θέλετε μία σοβαρή, εμπεριστατωμένη και πλήρη απάντηση στις παλαβομάρες διαβάστε εδώ την απάντηση του Δήμου Παλαιού Φαλήρου. Και μην μου πείτε  για να ξεφύγετε ότι ο Δήμαρχος αυτός είναι δεξιός. Αλλού αυτά. Απαντήσεις επί του συγκεκριμένου χρειάζονται.

Τουρισμός για ΑΜΕΑ στο Ναύπλιο

Τρεις του Δεκέμβρη σήμερα και γιορτάζει ο ιστορικός Ναός του Αγίου Σπυρίδωνα στην πόλη μας, λόγω της εικόνας της Αγίας Βαρβάρας.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα έχουμε περιφορά εικόνας και οι κάτοικοι στην πολύ  μικρή γειτονιά του Αγίου Σπυρίδωνα βάζουν τα καλά τους. Βλέπετε η ενορία του Αγίου Σπυρίδωνα έχει καταργηθεί εδώ και χρόνια και είναι ευκαιρία για τους Αγιοσπυριδωνιώτες να γιορτάσουν κάθε 3 Δεκέμβρη.
Τώρα όμως για πείτε μου βρε φίλοι μου.
Ένας πολύ γέρος που κινείται πλέον δύσκολα, ένας άνθρωπος με κινητικά προβλήματα, ένας τυφλός, πως θα μπορέσει να γιορτάσει τη σημερινή γιορτή;
Η πόλη πλέον έχει αποκλεισθεί.
Σταθερά κολονάκια έχουν τοποθετηθεί σε όλους τους κάθετους της Λεωφόρου Αμαλίας δρόμους, τραπεζοκαθίσματα καταλαμβάνουν τους ειδικούς διαδρόμους που έχουν κατασκευασθεί για τους τυφλούς, η πόλη κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να γίνει παρανάλωμα φωτιάς, αφού τα πυροσβεστικά οχήματα είναι δύσκολο να φτάσουν έγκαιρα, ασθενοφόρα, αστυνομικά αυτοκίνητα, οχήματα της ΔΕΗ αδυνατούν πλέον να μπουν στα στενά. Μας ποιος εγκέφαλος σκέφτηκε να τοποθετήσει μόνιμα σιδερένιακολονάκια και να αποκλείσει τα στενά; Έτσι θα προστατευθούν οι πεζόδρομοι; Έτσι γίνεται σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο; Είμαστε οι πρώτοι που δημιουργούμε δίκτυο πεζοδρόμων; Μα δεν μπορούμε να αντιγράψουμε τον τρόπο λειτουργίας, όλων των σπουδαίων μικρών και μεγάλων πόλεων που έχουν ιστορικά κέντρα; Πότε θα ψηφίσουν οι πολιτικοί τοπικοί ταγοί μας έναν κανονισμό λειτουργίας των πεζοδρόμων;
Τρεις του Δεκέμβρη σήμερα και εκτός από Παραμονή της Αγίας Βαρβάρας είναι και η Παγκόσμια Μέρα  για τα Άτομα με Αναπηρία.
Τι να γιορτάσει άραγε η πόλη μας, που τους έχει κάνει το βίο αβίωτο και τους έχει αποκλείσει από την κοινωνική, πολιτιστική και οικονομική ζωή. Ας περιορισθούν λοιπόν στην Περιφορά οι κουστουμάτοι. Εκλογές έρχονται άλλωστε.
Για πείτε μου: Πως ένας ανάπηρος θα μπορούσε την Κυριακή να παρευρεθεί στις εκδηλώσεις της απονομής του χρυσού κλειδιού στον Αντώνη; Πως θα ανέβαινε τα σκαλιά του Βουλευτικού; "Εσύ κάτσε σπίτι σου, του λένε. "Δεν έχεις δικαίωμα να ευχαριστήσεις τον Αντώνη που προσέφερε στην πόλη μας". Αλλά και αν δεν γούσταρε να ευχαριστήσει τον Επίτιμο, αλλά ήθελε να διαμαρτυρηθεί  μαζί με τους άλλους, απέξω από την πρώτη Βουλή,  στην Πλατεία Συντάγματος, με ποιον τρόπο θα έφτανε μέχρις εκεί; Που θα πάρκαρε το αυτοκίνητό του; Πως θα κατέβαινε και θα ανέβαινε τα πεζοδρόμια; Χάλια τα πράγματα. Κολοζωή γι΄αυτούς. Και κάποιοι έχουν την ευθύνη για όλα ετούτα. Γιατί σε άλλες χώρες να τα έχουν λυμένα τα θέματα; Γιατί εκεί βλέπεις τους ανάπηρους να κυκλοφορούν και να ζουν τη ζωή τους όσο καλύτερα μπορούν;
Τη διαφορά φίλοι μου σε μία πόλη την κάνουν οι λεπτομέρειες, που όμως είναι πολύ ουσιαστικές για πολλούς συμπολίτες μας.
Το εύκολο είναι τελικά να ετοιμάζεις Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις και να κορδώνεσαι. Το δύσκολο είναι να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις ώστε  σε αυτές να έχουν την δυνατότητα παρουσίας όλοι ανεξαίρετα οι πολίτες.
Το εύκολο είναι να περηφανεύεσαι για το όμορφο Κολυμβητήριο της πόλης τα καλοκαίρια που λειτουργεί. Το δύσκολο είναι να αθλείται εκεί τον χειμώνα ένα άτομο με αναπηρία.
Το να μπορέσεις να δημιουργήσεις μια ποιοτική, σοφιστικέ πόλη, που θα δίνει σημασία στις λεπτομέρειες και θα επιτρέπει σε όλους τους πολίτες  να είναι ισότιμοι δεν είναι μόνον θέμα πολιτισμού. .
Σε μια τέτοια πόλη και πολλοί περισσότεροι θα θέλουν να ζήσουν και ο τουρισμός θα αυξηθεί.
Και ένα μέρος των ταξιδευτών είναι και τα άτομα με αναπηρίες.
Κάποια στιγμή θα έπρεπε να σκεφτούμε και αυτούς, να οργανωθούμε και να σχεδιάσουμε.
Όλοι θα ωφεληθούμε.
Να δούμε ποια ξενοδοχεία, εστιατόρια, καφενεία κλπ έχουν ήδη τις προϋποθέσεις ή μπορούν με τις κατάλληλες παρεμβάσεις να είναι φιλικά στα άτομα με αναπηρία και να  γίνει ένας συγκεκριμένος κατάλογος.
Να οργανωθεί ένα σεμινάριο για τους ανθρώπους του τουρισμού σε σχέση με θέματα  που αφορούν τους ανάπηρους. Τόσα άχρηστα επιδοτούμενα προγράμματα έχουν γίνει στα διάφορα ιδιωτικά ΙΕΚ, γιατί να μην οργανωθεί και κάτι τέτοιο;
Να  δούμε όλα τα προβλήματα που μπορούν να έχουν τα Νοσοκομεία του νομού σε σχέση με αντιμετώπιση προβλημάτων υγείας ανθρώπων με αναπηρία.
Να προσπαθήσουμε να άρουμε όλα τα εμπόδια της καθημερινής μετακίνησης.
Να κάνουμε φιλικά στους ανάπηρους τους χώρους άθλησης και πολιτισμού.
Να γίνουν όλα τα μουσεία μας και οι αρχαιολογικοί χώροι φιλικοί στους ανάπηρους.
Να εκδώσουμε ενημερωτικά φυλλάδια για το πως και που μπορεί να εξυπηρετηθεί ένας ΑΜΕΑ.
Να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ένα παγκόσμιο δίκτυο πόλεων που είναι φιλικές στα άτομα αυτά (τώρα τι σας λέω. Εδώ τα βασικά δεν μπορούμε να κάνουμε)
Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ειδικός. Όμως πρέπει κάποιος, κάποτε να ασχοληθεί.
Η άλλη πρόταση έχει κάνει τις προτάσεις της εδώ και καιρό.
Αλλά τώρα με την άλλη πρόταση θα ασχοληθούν οι μεγάλοι και ισχυροί; Και αν ασχοληθούν για διαγραφές θα ασχοληθούν.
Αυτοί είμαστε.

Νενικήκασιν

Πρέπει να έγινε, απ΄όσο διάβασα, μία ακόμα συνάντηση των "ΑΝΤΙΤΑΙΠΕΔ συλλογικοτήτων" πριν μερικές μέρες.
Χρήσιμη είναι μια τέτοια συνεύρεση για τα επινίκια.
Πλέον είναι δεδομένο. Ο αγώνας σε τοπικό επίπεδο κερδήθηκε μάλλον κατά το 100%.
Ούτε ένα από τα εν Ναυπλίω ακίνητα και περιουσιακά στοιχεία που περιήλθαν στον ΤΑΙΠΕΔ, δεν πρόκειται να εκποιηθεί. Φτάσαμε στο Δεκέμβρη, έπονται οι γιορτινές ημέρες των Χριστουγέννων και του νέου έτους και των Θεοφανείων και πλέον η όλη προσοχή και δραστηριότητα του πολιτικού προσωπικού, εφ΄ όσον επιτευχθεί κάποιου είδους συμβιβασμός με τους δανειστές θα είναι η Προεδρική εκλογή.
Η μη αποδέσμευση της χώρας από τον σφιχτό οικονομικό έλεγχο, όπως ηλιθίως υποστήριζαν ο Αντώνιος και ο Ευάγγελος, αναπόφευκτα σημαίνει ότι η εξεύρεση 180 βουλευτών, που θα υποστηρίξουν την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή είναι αδύνατη, Επομένως θα έχουμε εκλογές τον Μάρτη και μέχρι τότε ουδέν δημόσιο ακίνητο που βρίσκεται στο Ναύπλιο πρόκειται να εκποιηθεί ή εκμισθωθεί για πεντήκοντα συναπτά έτη ("ξεπουληθεί") Και από τις εκλογές πρόκειται να προκύψει νέα Κυβέρνηση που θα είναι και τυπικά και όχι μόνον ουσιαστικά αντιταϊπέδ.
Επομένως είναι δεδομένο. Δικαιώθηκε πλήρως ο αγώνας των "συλλογικοτήτων" και των πολλών άλλων και ισχυρών που ήσαν αντίθετοι με τις "ιδιωτικοποιήσεις"-"αξιοποιήσεις"- "εκποιήσεις"- "ξεπουλήματα" δημοσίων ακινήτων στο Ναύπλιο.
Ναι. Είναι πολλοί αυτοί που βολεύονται με τη σημερινή κατάσταση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας.
Ποιοι είναι αυτοί;
Οι βουλευτές μας  των δύο κυβερνητικών κομμάτων.
Οι νεοδημοκράτες και Πασόκοι πολιτευτάδες,
Σχεδόν σύσσωμο  το αυτοδιοικητικό πολιτικό προσωπικό του Δήμου Ναυπλιέων.
Η Περιφερειακή αυτοδιοίκηση.
Συνδικαλιστές.
Επιμελητήρια και επιστημονικοί φορείς.
Με λίγα λόγια: Όλοι αυτοί που μας κυβερνούσαν και μας κυβερνούν και όσοι επηρεάζουν κοινή γνώμη και πολιτικά πράγματα, ήσαν και είναι γενικά ικανοποιημένοι με τη σημερινή κατάσταση της δημόσιας περιουσίας.
Δίπλα στις "συλλογικότητες" που αντιδρούν λόγω ιδεολογικών, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αγκυλώσεων, στέκονται και αυτοί οι οποίοι καλοβλέπουν την εκμετάλλευση των δημοσίων ακινήτων και του δημόσιου χώρου από τα μικροσυμφέροντα (που οι εκφραστές τους ψηφίζουν και επηρεάζουν πράγματα), δεν επιζητούν για μικροκομματικούς και άλλους λόγους να  επιτελέσει ο δημόσιος χώρος τον ρόλο που απαιτείται προς όφελος των πολιτών και των αδύναμων κοινωνικά τάξεων.
Για παράδειγμα για να είμαι περισσότερο σαφής (τα έχω ξαναπεί άλλωστε). Επαναστάτησαν πριν μερικά χρόνια δίπλα στις συλλογικότητες και οι συντηρητικοί αυτοδιοικητικοί παράγοντες, όταν υπήρξε απόπειρα την παραλία της Καραθώνας να μην την ορίζουν απόλυτα οι τοπάρχες, μοιράζοντας άδειες και κάνοντας τα στραβά μάτια σε  επεκτάσεις κατάληψης κοινοχρήστων χώρων ή σε μετατροπές καντινών σε μπαρ. Κερδήθηκε και τότε η μάχη και η Καραθώνα είναι αυτή που είναι σήμερα. Με τα σκουπίδια. Την αναρχία των καταλήψεων παραλίας. Τις καντίνες που έχουν γίνει μπαρ. Τους σκελετούς από μπετόν. Τα ημιτελή γήπεδα αθλοπαιδιών και τένις.
"Νενικήκασιν". Η μεγάλη πλειοψηφία του πολιτικού συστήματος κατέκτησε περιφανή νίκη.  Ουδείς ήθελε να προχωρήσουν οι αξιοποιήσεις των δημοσίων ακινήτων.
Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι κάποιος με ειλικρίνεια, επιζητούσε να εκποιηθεί ή να εκμισθωθεί για πολλά χρόνια κάποια δημόσια έκταση. Όλα στο δήθεν ήσαν, να κάνουμε τα καλά παιδιά στις τρόικες και στους απέξω και να κοροϊδέψουμε ότι κάτι τις πράττουμε, ενώ ουσιαστικά βάζαμε πλείστα όσα εμπόδια.  Για αυτό και η τόσο εύκολη νίκη όλων των δυνάμεων που μας τραβάνε προς τα κάτω.
Διότι δεν μπορώ να πιστέψω ότι ειλικρινά θέλουν οι πασοκονεοδημοκράτες βουλευτές και παράγοντες να πουληθεί το ακίνητο του δημοσίου στο Μεγάλο Δρόμο και ταυτόχρονα να αποφασίζουν την χρηματοδότηση της αγοράς από τον Δήμο Ναυπλιέων ενός άλλου κτηρίου που βρίσκεται σε απόσταση δεκάδων μόλις μέτρων από το "προς εκποίηση". Και τα χρήματα της αγοράς να πηγαίνουν στην εκκλησία. Και το αυτοδιοικητικό προσωπικό μαζί με τους ιερωμένους μας να θριαμβολογούν για το γεγονός. Μα είναι δυνατόν να γίνουν πιστευτοί ότι όλα αυτά συμβαίνουν ταυτόχρονα και ότι είναι ειλικρινείς στις προθέσεις τους;
Μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι είναι τόσο ηλίθιοι αυτοί που κανονίζουν το ποια ακίνητα θα εκποιηθούν, ώστε να  συμπεριλάβουν και ακίνητο που βρίσκεται στην ζώνη προς τη θάλασσα όπως πηγαίνουμε προς Νέα Κίο μεριά;
Είναι δυνατόν να υπάρχει σοβαρή πρόθεση εκποίησης της έκτασης της Καραθώνας, θέμα τόσο ευαίσθητο για τους πολίτες, χωρίς πρώτα να αναλυθεί  ολόκληρο το σχέδιο για να υπάρξουν όσο το δυνατόν λιγότερες αντιδράσεις; Θεωρεί κάποιος ότι μπορεί εύκολα να εκποιηθούν οι εκτάσεις με τα τόσα νομικά προβλήματα ειδικά μετά την έκδοση απόφασης του ΣτΕ που οι περισσότεροι λησμονήσαμε και με την οποία δικαιώνονται ιδιώτες ως προς το ιδιοκτησιακό; Δεν είναι φανερό ότι όλοι είναι ικανοποιημένοι με το να μην υπάρξει καμία αλλαγή στην Καραθώνα;
Πιστεύω το εξής:
Έστω και τώρα, αυτές οι ισχνές μειοψηφικές δυνάμεις της κοινωνίας πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάποια βασικά θέματα σε σχέση με τη δημόσια περιουσία.
Να πάψουν οι ανοησίες αγοράς νέων ακινήτων από το δημόσιο τομέα για να παραμείνει το κτήριο που θα αγορασθεί σε ερειπειώδη κατάσταση τις προσεχείς δεκαετίες, όπως έχει συμβεί με ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν.
Να προχωρήσουμε στην σύνταξη ενός καταλόγου ευαίσθητων για την πόλη δημόσιων ακινήτων που σήμερα είναι εγκαταλελειμμένα και αντί να δοθούν χρήματα για αγορά νέων ακινήτων και σε σπατάλες φιεστών να προσπαθήσουμε να τα αξιοποιήσουμε για  χάριν του δημοσίου συμφέροντος για δημόσιους σκοπούς. Τέτοια ακίνητα μπορεί να είναι: Το Τελωνείο. Το Κτήριο Βίγκα. Οι φυλακές Λεονάρδου. Το Μπούρτζι. Το Ενετικό κτήριο στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου. Το κτήριο του Μεγάλου Δρόμου που παλαιότερα στέγαζε την Εφορία.Το κτήριο Παπαδόπουλου. Οι Καπναποθήκες.
Στα οικόπεδα της Παραλιακής να ανεγερθεί νέο Διοικητήριο για την εξοικονόμηση από το Κράτος εκατομμυρίων ευρώ, που σήμερα πηγαίνουν σε ενοίκια σε ιδιώτες.
Η δημόσια έκταση που έχει προκύψει από τη νέα οριοθέτηση του αιγιαλού να χαρακτηρισθεί πράσινο, μαζί με όλες τις εκτάσεις που έχουν χαρακτηρισθεί ως ιδιωτικές.
Να  γίνει πιο λειτουργικός ο χώρος της Ανατολικής Παραλίας του Ναυπλίου.
Να νομιμοποιηθούν και να λειτουργήσουν εκ νέου τα κτήρια στο Γύρο της Αρβανιτιάς.
Να γίνει προσβάσιμο και λειτουργικό το Δασκαλειό στο Τολό.
Να ολοκληρωθεί το αρχαιολογικό Πάρκο στο Καστράκι της Ασίνης με τα έργα του περιβάλλοντος χώρου.
Να γίνουν επιτέλους τα λησμονημένα έργα  ενεργειακής αναβάθμισης των δημόσιων κτηρίων.
Να δημιουργηθεί ένα μεγάλο αθλητικό-πολιτιστικό Πάρκο στην Καραθώνα, με παράλληλες χρήσεις οργανωμένου Κάμπινγκ, αλλά και ενός κτηρίου όσο το δυνατόν πιο μακρυά από την παραλία για Ιατρικό-Αθλητικό- Πολιτιστικό τουρισμό.
Να δούμε κάτι οικόπεδα που υπάρχουν μέσα σε οικισμούς, όπως του Αργολικού, του Δρεπάνου, του Βιβαριού και άλλους και να δημιουργηθούν χώροι πρασίνου και αναψυχής, αλλά και χώροι εμπορικών δραστηριοτήτων και εκθεσιακοί χώροι τοπικών προϊόντων.
Να χαρακτηρισθεί το Κονδύλι χώρος αδόμητος με καθορισμό Χρήσεων Γης.
Τελειώνω με αυτό το πολύ σημαντικό κατά τη γνώμη μου: Η αξιοποίηση των ακινήτων του δημοσίου και του Δήμου και το να βάλουμε κάποια στιγμή ένα τέρμα στην εγκατάλειψη, στην ερημοποίηση, στην άθλια εικόνα, και στην φριχτή διαχείριση των ακινήτων από μικροσυμφέροντα προϋποθέτει, πρέπει να το πω αυτό, και τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, που μπορεί να επενδύσει σε εμπορικές και τουριστικές δραστηριότητες, σε μικρά καφέ και καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος. Το  παράδειγμα της Αρβανιτιάς είναι χαρακτηριστικό. Η παραλία αναγεννήθηκε. Και όλα θα ήσαν πολύ καλύτερα εάν είχαν τεθεί πιο αυστηροί κανόνες λειτουργίας πριν από την εκμίσθωση. Αλλά είπαμε. Κάποιοι θέλουν τα πράγματα πολύ νεφελώδη, έτσι για να μπορούν να έχουν λόγο στα τοπικά πράγματα.
Οι δυνάμεις της συντήρησης για μία ακόμα φορά νενικήσασιν. Βλέπω τα ερείπια στην πόλη, την εγκατάλειψη και την θλιβερή κατάσταση να παραμένει επί καιρώ ακόμα.

Έχουμε γενέθλια σήμερα. Γιορτάζουμε όλα τα μέλη της ομάδας.

Ήταν σαν σήμερα πριν από ένα ακριβώς χρόνο. Ήταν ημέρα Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013. Λίγες μέρες πριν, ο Γιώργος Καρατάσος είχε ανοίξει λογαριασμό στο facebook και καθημερινά έβλεπα να αναρτά παλαιές φωτογραφίες του Ναυπλίου, τις  οποίες όμως έβλεπαν μόνον οι φίλοι του και όχι ένα ευρύτερο κοινό. Από την άλλη μου φαινόταν αρκετά σόλοικο να μένει για τον εαυτό μου η συλλογή μου με παλιές  καρτ-ποστάλ και γκραβούρες που χρόνια τώρα συνέλεγα και να μην γίνεται γνωστή στην πόλη.
Πριν χρόνια η "απόπειρα" ήταν η πρώτη που είχε κάνει προσπάθειες να γίνουν γνωστές παλιές καρτ-ποστάλ του Ναυπλίου με τα ετήσια ημερολόγιο που εξέδιδε. Την προσπάθεια αυτή συνέχισε με μεγαλύτερο ζήλο ο δημοσιογράφος Γιώργος Αντωνίου, που δυστυχώς έφυγε νωρίς από κοντά μας και του οποίου το τεράστιο αρχείο με φωτογραφίες πρέπει κάποτε κάποιος να ενδιαφερθεί να ταξινομήσει, αρχειοθετήσει και αναδείξει.
Ξύπνησα λοιπόν αυτό το Σάββατο στις 23 Νοεμβρίου του 2013 και σκέφτηκα να δημιουργήσω μια ομάδα στο facebook  για παλιές φωτογραφίες της πόλης μας, έτσι ώστε να μπορεί ο καθείς να ανεβάζει κάποιες παλαιές φωτογραφίες, καρτ-ποστάλ, γκραβούρες, έγγραφα, αντίγραφα πινάκων ζωγραφικής που να έχουν σχέση με το Ναύπλιο και την περιοχή μας. Εννοείται ότι αμέσως έκανα συνδιαχειριστή της ομάδας τον Γιώργο, που είναι ένας μεγάλος εραστής της πόλης, αλλά ταυτόχρονα και ένας ρέκτης, που έχει τη δυνατότητα να εμπνεύσει και άλλους να  συνεισφέρουν στην προσπάθεια να ανασυρθούν από τα σεντούκια φωτογραφίες και κάποια αρχεία που έχουν σχέση με το παρελθόν μας.
Αντίθετα απ΄ότι θα φαινόταν από πρώτη ματιά, μια προσπάθεια να  δημοσιευθούν φωτογραφίες από το παρελθόν μας δεν έχει τίποτα το συντηρητικό. Η νεωτερικότητα που πρέπει να διέπει τις σύγχρονες κοινωνίες, είναι ανάγκη να  έχει σαν βάση και τις ατομικές και συλλογικές αναμνήσεις μας, προκειμένου να μην εισέλθουμε στον τεράστιο μύλο που αλέθει σκέψεις, ιδέες ιδανικά προκειμένου να μεγεθυνθούν έτι περαιτέρω τα κέρδη των κυρίαρχων του πλανήτη γη. Μόνον εάν στηριζόμαστε στο παρελθόν μας θα υπάρξει και μία αντίδραση στην απόλυτη ισοπέδωση της ζωής μας , και τελικά να αντισταθούμε σε όλα τα κατακλυσμιαία παγκόσμια πολιτιστικά και όχι μόνον πρότυπα που μας επιβάλλονται μέσω των σύγχρονων μορφών διάδοσης της πληροφορίας και της ομογενοποίησης των μορφών διασκέδασης. Και η αντίσταση αυτή, θεωρώ, ότι μπορεί και πρέπει μεν να γίνει, όχι όμως με το να κλειστούμε στο καβούκι μας, διότι τότε η ήττα μας θα είναι βεβαία, αλλά χρησιμοποιώντας κάποια μέσα που η παγκόσμια επανάσταση της πληροφορικής έχει επιβάλει.
Κάθε λοιπόν παλαιά φωτογραφία που για πρώτη φορά δημοσιεύεται, κάθε όμορφο και γλυκό  σχόλιο κάτω από κάθε ανάρτηση, αποτελεί, κατά τη γνώμη μου ένα πολύ μικρό κόκκο αντίστασης στο να μην γίνουμε όλοι φανατικοί καταναλωτές των χάμπουργκερς της γνωστής Αμερικάνικης αλυσίδας. Διότι η φωτογραφία της ταβέρνας του παρελθόντος μας, της σχολικής εκδρομής ή παρέλασης, της κοινωνικής ζωής στο Ναύπλιο, του πολιτιστικού μας πλούτου, του ψαρά που απλώνει τα δίχτυα ή αρμενίζει με την βάρκα του μπροστά από το Μπούρτζι, του σταθμού των τρένων (με τρένο), μας αποδεικνύει  ότι δεν είμαστε ουρανοκατέβατοι σε αυτήν την πόλη. Δεν ξεκίνησε η ζωή με τα φαστφουντάδικα, τις πεζοδρομήσεις, τις μουσικές που παίζουν διαπασών μέχρι πρωίας, δίνοντας μια ψευδαίσθηση ξεφαντώματος. Διασκέδαζαν και τότε πριν από εμάς, όπως φαίνεται από τις φωτογραφίες με τις παρέες στην Καραθώνα ή με τους μασκαράδες στις Απόκριες. Και είχαν και οι τότε, οι πριν από εμάς τις μεγάλες δυσκολίες της καθημερινής σκληρής ζωής του. Ομως γεννήθηκαν, σε αυτόν τον τόπο, δημιούργησαν, τελικά έζησαν την πραγματική ζωή τους με όλα τα καλά και άσχημα. Και όλα αυτά δεν πρέπει να τα περιφρονούμε/
Βέβαια κινδυνεύουν κάποιοι μέσω της ομάδας και λόγω της ομάδας να οδηγηθούν  στο άλλο άκρο. Να θεωρηθεί δηλαδή ότι το παρελθόν μας ήταν κάτι το ιδανικό, ενώ κάτι τέτοιο κατά πολύ  απέχει της πραγματικότητας. Αντί δηλαδή να επιχειρήσουμε να φτιάξουμε με την ενεργή συμμετοχή μας το μέλλον μας βασισμένοι στις εμπειρίες, στη ζωή και τον πολιτισμό των όσων έζησαν πριν από εμάς (η ενθυμούμενοι τις δικές μας παλαιότερες εμπειρίες) υπάρχει ο κίνδυνος είτε να σηκώσουμε ψηλά τα χέρια είτε να θεωρήσουμε ότι η νεωτερικότητα είναι σατανικό πράγμα και να θεωρούμε ότι η μοναδική λύση είναι η  επιστροφή μας σε ένα παρελθόν που όμως καλώς ή κακώς  δεν θα έλθει ποτέ ξανά.
Εκείνο λοιπόν το πρωινό που  δημιούργησα τον ομάδα των παλαιών φωτογραφιών στον ιστότοπο που ίδρυσε ο  Μαρκ Ζάκεμπεργκ, ένιωσα και την πρώτη μεγάλη έκπληξη. Τα αιτήματα να γίνουν μέλη της ομάδας οι συμπολίτες  και οι φίλοι του Ναυπλίου άρχισαν να έρχονται βροχή. Μέσα σε λίγες μέρες η  ομάδα έγινε πολυπληθής και η δραστηριότητά της  είχε γίνει πλέον κοινωνικό γεγονός και συζητείτο στην πόλη.
Όμως δεν ήταν στην αρχή όλα εύκολα Επειδή είμαι ένα πολιτικοποιημένο και, τότε, κομματικά ενταγμένο άτομο, προσπάθησα πολύ να μην χαρακτηρισθεί η ομάδα λόγω των πολιτικών μου πεποιθήσεων. Σε πολλές περιπτώσεις κρατήθηκα να μην σχολιάσω για τα διάφορα εγκλήματα που κατά καιρούς έχουν γίνει στο Ναύπλιο. Είχαμε μέσα στην ομάδα και κάποιες τριβές, που θεωρώ, ότι η διαχειριστική ομάδα τις αντιμετώπισε με τον καλύτερο και πιο ανώδυνο τρόπο.  Τα περισσότερα μέλη της ομάδας  γρήγορα προσαρμόσθηκαν στην όλη λογική που επιζητούσαν οι περισσότεροι. Κάποιοι δεν άντεξαν και αποχώρησαν μόνοι τους. Κατανοητό είναι. Κάποιοι από αυτούς που αποχώρησαν ζήτησαν να επανενταχθούν και με μεγάλη χαρά τους δεχθήκαμε και πάλι.  Οι περιπτώσεις των ποινών της αποβολής είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού και αυτό συνέβη μόνον σε ακραίες περιπτώσεις. Αλλά και αυτοί σήμερα είναι ευπρόσδεκτοι, αφού η ομάδα πλέον ρολάρει από μόνη της, με ελάχιστες παρεμβάσεις της διαχειριστικής ομάδας.
Όμως η επιτυχία της ομάδας των παλαιών φωτογραφιών είχε και άλλες θετικές συνέπειες. Δημιουργήθηκε από Αργείο δραστήριο πολίτη η ομάδα με τις "παλαιές φωτογραφίες του Αργους" Οι δύο ομάδες πλέον βαδίζουν παράλληλα και πολλές φορές συναντώνται. Και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό, διότι πέραν από μεγαλοστομίες, ηλιθιότητες και κραυγές που ακούγονται με ποδοσφαιρικούς όρους, συνυπήρξαμε, συνυπάρχουμε και θα βαδίσουμε μαζί με τους γείτονες. Οι ζωές μας πλέον διαπλέκονται. Η Αργολίδα είναι η κοινή μας πατρίδα.
Και μετά την ομάδα με τις παλαιές φωτογραφίες του Αργους, άλλος ένας κάτοικος του Δήμου μας με καταγωγή από την Αρκαδία, δημιούργησε και αυτός ομάδα για παλαιές φωτογραφίες της Αρκαδίας. Και οι "Άγιοι Αργολίδος" συναντηθήκαμε με τον "Άγιο Μαντινείας" και ανταλλάξαμε ιδέες και σκέψεις. Και μετά δημιουργήθηκαν και οι ωραίες ομάδες για τις φωτογραφίες του Κιβερίου και της Νέας Κίου.
Αλλά ένα εξ ίσου σημαντικό βήμα για να ασχοληθεί πολύς κόσμος με την πόλη μας τις ομορφιές της και τα προβλήματά της, είναι και η ομάδα "Περπατώ Ναύπλιο. Φωτογραφίζω Ναύπλιο", που δημιούργησε ο φίλος μου Σπύρος Κατσίγιαννης. Και προέκυψε στην ομάδα αυτή  μια εξαιρετική παρέα ενεργών πολιτών, που ασχολείται με τη σύγχρονη φωτογραφία, περπατώντας στην πόλη και ανακαλύπτοντας τα κρυμμένα μυστικά της.  Ωραία πράγματα. Αισιοδοξία για το μέλλον. Και ας είναι δύσκολες οι περιστάσεις και ας γκρινιάζουν πολλοί Ελληνες καθήμενοι στον καναπέ τους. Μια ζωή την έχουμε. Πρέπει τις δυσκολίες και τις κακοτοπιές να τις αντιμετωπίζουμε με εενεργητικότητα, αγώνες, οράματα, διάθεση για αλλάγές. Βέβαια και σε αυτή την ομάδα με τις σύγχρονες φωτογραφίες υπάρχει ένας κίνδυνος. Ακριβώς αντίθετος από αυτόν που ενυπάρχει στην ομάδα με τις παλαιές φωτογραφίες. Στη μια ομάδα να θεωρηθεί απόλυτα ειδυλλιακή η  παρούσα κατάσταση στο Ναύπλιο και στην άλλη να προσκολληθούμε με έναν απόλυτο καταστροφικό τρόπο στο παρελθόν.
Χιλιάδες φωτογραφίες αναρτήθηκαν τελικά στην ομάδα μας. Και συνεχίζεται η δημοσίευση με αμείωτη συχνότητα. Κάτι το εκπληκτικό!!!! Αλλά η διαχειριστική ομάδα δεν μένει απαθής. Σχεδίασε και ήδη είναι σχεδόν έτοιμο το νέο της βήμα. Δημιουργήσαμε με την ευγενή δωρεάν προσφορά του Αναπλιώτικου γραφείου δημιουργία ιστοτόπων με την ονομασία "kinisis web and tourism', τους οποίους όλοι πρέπει να ευχαριστήσουμε, ένα νέο ιστότοπο ώστε να αρχειοθετηθούν οι φωτογραφίες σε ενότητες και κατηγορίες για να είναι εύκολη η αναζήτησή τους και για να έχουν και πρόσβαση, όσοι αρνούνται να δημιουργήσουν φεισμπουκικό λογαριασμό. Και ο εις εκ των τριών συνδιαχειριστών της ομάδας μας έχει ανιδιοτελώς σπαταλήσει χρόνο και κόπο να φορτώνει φωτογραφίες και μαζί τα χρήσιμα σχόλια και τις  πληροφορίες. Δεν είναι απόλυτα έτοιμος ο ιστότοπος, αλλά έχει γίνει πολύ δουλειά μέχρι τώρα. Όχι δεν είμαστε όλοι προοσριμένοι για την κονόμα και τον εαυτουλισμό. Υπάρχουν και άλλα σπουδαία πράγματα στη ζωή και οι ενεργοί πολίτες που βάζουν και το συλλογικό στην ίδια μοίρα αν όχι παραπάνω από την προσωπική τους ευτυχία είναι παρόντες.  Μπορείτε να επισκεφθείτε λοιπόν το νέο site μας πληκτρολογώντας το http://nafpliooldphotos.gr/
Έχουμε γενέθλια φίλοι μου  σήμερα. Περιηγηθείτε λοιπόν και απολαύστε τις αρχειοθετημένες πλέον παλαιές φωτογραφίες του Ναυπλίου  και ας μην είναι όλα στην εντέλεια.
Ξαναλέω έχουμε γενέθλια σήμερα. Δεν εορτάζω μόνον ν εγώ. Ούτε μόνον οι συνδιαχειριστές της ομάδας. Ολα ανεξαιρέτως τα μέλη της ομάδας γιορτάζουμε σήμερα. Ολοι όσοι προσφέραμε. Με τον τρόπο του ο καθείς. Με τις φωτογραφίες που ανεβάσατε, με τα σχόλια που κάνατε, με την απλή θέαση των παλαιών φωτογραφιών, με τον καλό λόγο, όλοι γιορτάζουμε κάτι ωραίο που φτιάξαμε για την πόλη μας και την περιοχή μας.
Η ομάδα ανήκει σε όλους. Και βέβαια η πηγή έμπνευσης είναι μόνον οι ομορφιές της πόλης και της περιοχής, η πολιτιστική μας κληρονομιά, η διαχρονική προσωπική, κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική ζωή του τόπου μας,

Για την περιφερειακή ανάπτυξη και όχι μόνο

Σημαντικά στοιχεία για την πορεία της οικονομίας δημοσιεύθηκαν πριν λίγες μέρες.
Μετά την τεράστια ύφεση λόγω των ανάλγητων πολιτικών, που έφεραν τους πτωχούς και τους μικρομεσαίους σε απόγνωση, τα τελευταία νούμερα που δημοσιεύθηκαν δείχνουν ανάκαμψη της Ελληνικής οικονομία (αύξηση του ΑΕΠ από το δεύτερο τρίμηνο του τρέχοντος έτους) και μείωση (μικρή μεν αλλά μείωση) της ανεργίας.
Και βέβαια εμφανίσθηκε ο από 30 Νοεμβρίου μελλοντικός συνδημότης μας να θριαμβολογήσει, ωσάν  να σώθηκε οριστικά η Ελληνική οικονομία. Από την άλλη πλευρά, αυτή των καταστροφολολάγνων, αμήχανη σιωπή.
Είναι τελικά ένα χρόνιο πρόβλημα της πολιτικής στη χώρα μας, ότι οι ηγέτες  διαβάζουν μόνον τα τελικά νούμερα και ανάλογα βγάζουν τα συμπεράσματά τους και θριαμβολογούν ή καταστροφολογούν.
Ξεχάσατε τον Πρωθυπουργό Κώστα και τους συν αυτώ νεοδημοκράτες που πανηγύριζαν για  την πολύ μεγάλη αύξηση του ΑΕΠ της χώρας τότε στα εύκολα χρόνια και τους αριθμούς των ολίγων ανέργων; Ουδείς κοίταζε τότε ότι η αύξηση αυτή του ΑΕΠ και οι θέσεις εργασίας στηριζόντουσαν όχι στην παραγωγή, αλλά στην κατανάλωση λόγω του υπερδανεισμού και στην οικοδομή. Όλα ωραία και καλά ήσαν τότε σύμφωνα με τους θριαμβολογούντες, όμως τελικά  η οικονομία είχε πήλινα πόδια, αφού η παραγωγική βάση της χώρας ήταν ισχνή.
Και μετά στα χρόνια των μνημονίων ο Αντώνης μαζί με τους άλλους στην αρχή και μετά μόνον οι άλλοι χαιρόντουσαν με την κάθετη πτώση της οικονομίας και την αύξηση της ανεργίας, χωρίς κάποιος να κοιτάζει τα ποιοτικά στοιχεία της ύφεσης. Σε ποιους δηλαδή  τομείς η οικονομία κατέρρευσε, σε ποιους εμφάνιζε κάποιες μικρές αντοχές, από ποιους τομείς της οικονομίας προέρχονται οι περισσότερες απολύσεις;  Ουδείς φρόντισε να ερευνήσει και να εξηγήσει με κάποια πειστικότητα σε τι οφείλεται η τεράστια ύφεση  της Ελληνικής οικονομίας, σε αντιπαραβολή με την πολύ μικρότερη ύφεση που αντιμετώπισαν οι άλλες χώρες που μπήκαν μαζί μας σε μνημόνια ή εφάρμοσαν πολιτικές σκληρής λιτότητας.
Και τώρα που,  μετά από τόσο αίμα και δάκρυα,  η οικονομία μας δείχνει κάποια στοιχεία ανάπτυξης, ουδείς από τους κυβερνώντες (και από την αντιπολίτευση) δεν κάθησε να εμβαθύνει στα στοιχεία αυτά για να δούμε το κατά πόσον πράγματι αρχίσαμε να στεκόμαστε στα πόδια μας. Διότι η ανάπτυξη του ΑΕΠ και η μικρή μείωση της ανεργίας που οφείλεται μόνον στον τουρισμό και σε μια μικρή ανάκαμψη της ιδιωτικής κατανάλωσης εμένα δεν μου λέει πολλά πράγματα. Εγώ θα ήθελα να δω ανάκαμψη στις δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις σε τομείς της καινοτομίας και των νέων τεχνολογιών, στην πρωτογενή παραγωγή, αλλά και στη μεταποίηση. Θα ήθελα να δω νέες θέσεις εργασίας που να στηρίζονται στις εξαγωγές και όχι στους πενταμηνίτες που προσλαμβάνονται με Κοινοτικά προγράμματα.Θα ήθελα να δω νέες σταθερές θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης με καλύτερες αμοιβές, λόγω εξειδίκευσης του νεοπροσληφθέντος προσωπικού και όχι η αύξηση της απασχόλησης να  αφορά κατά το πλείστον ελαστικές μορφές εργασίες και ημιαπασχόληση (τετράωρα) . Και όλα αυτά δεν τα πολυβλέπω να έχουν συμβεί. Οπότε οι θριαμβολογίες δεν μου λένε απολύτως τίποτα.
Αλλά και οι άλλοι; Δεν αντιλαμβάνονται ότι θα ήταν μεγάλη τύχη γι΄αυτούς να αναλάβουν τη διακυβέρνηση με μια οικονομία που να μην κατρακυλάει; Ούτε αυτό το πολύ απλό δεν μπορούν να αντιληφθούν;
Το ζητούμενο λοιπόν είναι η ποιοτική παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Το πως αυτό θα συμβεί κανείς δεν μας το λέει.
Ουδείς έχει καταθέσει κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο. Γενικές ιδέες, γενικόλογες αναφορές, αοριστολογίες, κάποια πιασάρικα σχέδια  για θερμοκοιτίδες επιχειρηματικότητας, φοροαπαλλαγές, αντιμνημονιασμοί και αυτά.
Αλλά ας πάμε στα τοπικά και στην περιφερειακή ανάπτυξη θέματα που κυρίως αφορούν το αιρετικό μου ιστολόγιο.
Ε λοιπόν αυτό που θα σας πω είναι ότι το σοβαρό θέμα που κατά τη γνώμη μου που πρέπει να αντιμετωπίσει η χώρα δεν είναι το χρέος, αλλά η ανάπτυξη της περιφέρειας με την αντιστροφή της συσσώρευσης ανθρώπων, κεφαλαίων, δραστηριοτήτων από τα δύο μεγάλα αστικά κέντρα προς την επαρχία. Εάν δεν αντιμετωπισθεί το πρόβλημα με το υδροδικέφαλο τέρας που δημιουργήσαμε, τίποτα δεν κάνουμε και ας μας χαρίσουν και το 100% των όσων οφείλουμε.
Και για να γίνει αυτό πρέπει να καθίσουμε να σκεφτούμε, να συζητήσουμε και να βρούμε κοινούς τόπους για το πως μπορεί ο κάθε τόπος να αναπτυχθεί. Και απαιτείται η συναίνεση γι΄αυτό. Αντιλαμβάνομαι ότι θα υπάρχουν διαφορές που ανάγονται σε ιδεολογικές θέσεις (ταμπού καμιά φορά), όπως  το μέγεθος της φορολογίας, το ποιος θα έχει τον πρώτο λόγο στην ανάπτυξη (ιδιώτες ή κρατικός τομέας), ποία βαρύτητα θα πρέπει να δοθεί στην  προστασία του περιβάλλοντος και άλλα πολλά. Αλλά μπορούμε και να ομονοήσουμε σε πολλά και να δούμε μερικά θεματάκια που πρέπει να διεκδικήσουμε για την Πελοπόννησο, για την Αργολίδα ή και για το Ναύπλιο σε μικροκλίμακα.
Τα λέω αυτά, αλλά δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος αφού το πολεμικό κλίμα που επικρατεί δεν δείχενι διάθεση για κάτι τέτοιο. Εδώ διαγράφουν ανθρώπους διότι δεν ακολούθησαν την γραμμή ακόμα και στο θέμα των τοπικών εκλογών.
Τέλος πάντων.
Για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε το σχεδιασμό απαιτείται έρευνα των δεδομένων.
Και τα οικονομικά στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (πορεία του ΑΕΠ, ανεργία και όλα τα άλλα) πρέπει να τα εξετάσουμε και σε σχέση με τον κάθε τόπο χωριστά.  Και αν δεν υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία θα πρέπει να  ζητηθούν. Αλλιώς όλα όσα λέμε θα είναι λόγια του αέρα.
Θα έπρεπε λοιπόν, πιστεύω να μπορούμε να απαντήσουμε σε ερωτήματα όπως:
Ποία η πορεία της ανεργίας στο νομό μας;
Ποία η πορεία του τουρισμού, της γεωργίας, της βιοτεχνίας και βιομηχανίας στον τόπο μας;
Ποία τα ποιοτικά στοιχεία για τον τουρισμό στον τόπο μας . Πόσο έχει επηρεάσει τις τοπικές τουριστικές επιχειρήσεις η μεγάλη κρίση των εργατικών και μικροαστικών περιοχών της πρωτεύουσας; Τι γίνεται με τον τουρισμό από το εξωτερικό;
Ποία η πορεία της οικοδομής και της αγοράς ακινήτων;
Πόσες ήσαν οι τοπικές πτωχεύσεις, οι εντάξεις στο νόμο Κατσέλη, οι διαταγές πληρωμής, οι ακάλυπτες επιταγές;
Πόσες επιχειρήσεις έκλεισαν και πόσες άνοιξαν; Σε ποιούς τομείς έκλεισαν επιχειρήσεις και σε ποιούς άνοιξαν. Ποιο είναι το ποσοστό των επιχειρήσεων καφέ που άνοιξαν σε σχέση με το σύνολο;
Τι γίνεται με την πορεία των εξαγωγών από τοπικές επιχειρήσεις;
Ποία προβλήματα αντιμετωπίζει η τοπική επιχειρηματικότητα;
Ποία η αναλογία πλήρους και μερικής απασχόλησης;
Σε ποίους τομείς υπάρχει πλήρης απασχόληση και σε ποίους μερική κατά κύριο λόγο;
Ποία η συνεισφορά ανανεώσιμων πηγών ενέργειας τοπικά.
Τι γίνεται με τις μεταφορές ανθρώπων και εμπορευμάτων;
Ο κατάλογος των ερωτημάτων μπορεί να είναι μακρύς.
Και δυστυχώς τέτοια στοιχεία ουδείς ενδιαφέρεται να ζητήσει και ερευνήσει.
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Αναμένουμε για να σωθούμε τη διαγραφή του  μεγαλύτερου μέρους του χρέους, κάτι που συζητείται μόνον στον ομφαλό της γης και ουδαμού αλλού.
Αυτά.

Μια θετική συνωμοσία για το πανεπιστήμιο

Για την παιδεία η σημερινή ανάρτηση, αντί "έπους".

Αναδημοσιεύω άρθρο του Πρύτανη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης που δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή της Κυριακής.

Λίγες δικές μου επισημάνσεις. Και εδώ στο χωριό μας έχουμε φωτεινές περιπτώσεις δασκάλων , καθηγητών και γονέων που δραστηριοποιούνται στους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων και προσφέρουν ανιδιοτελώς και με όλη τους την ψυχή στον χώρο της παιδείας. 

Δεν πρέπει να τα περιμένουμε όλα ανεξαίρετα από το κράτος. Και τα κλειστά σχολειά για τον οιονδήποτε λόγο δεν μπορεί να τυγχάνει επιδοκιμασίας από οποιονδήποτε αριστερό. Οι όποιες διεκδικήσεις πρέπει να γίνονται με ανοιχτά τα σχολειά.

"Ο Ακρίτας, ένα χωριό σκαρφαλωμένο στα 1.050 μέτρα του Βαρνούντα, βρίσκεται ανάμεσα στη Φλώρινα και το Μοναστήρι, λίγα μόλις χιλιόμετρα από τα σύνορα. Στις αρχές του 20ού αιώνα ο Ακρίτας αριθμούσε περί τους 2.300 κατοίκους έναντι των σημερινών 150, που θα μπορούσαν άνετα να χωρέσουν στο σχολείο που δεσπόζει στο κέντρο του. Το εντυπωσιακό νεοκλασικό τριώροφο χτίστηκε πριν από εκατό και πλέον χρόνια και μέχρι τη δεκαετία του ’60 ήταν γεμάτο από μαθητές. Τέτοια σχολεία υπάρχουν εκατοντάδες σε όλη την Ελλάδα, χτισμένα με το μεράκι και τον ιδρώτα των ανθρώπων τους και ποτισμένα από τον πόθο για τη λευτεριά και για ένα καλύτερο μέλλον. Στη χειρόδετη σκαλωσιά, στα πλιθιά και τις πέτρες των ντουβαριών, στο περίτεχνο κάγκελο του πορτόθυρου, στην περήφανη επιγραφή της πρόσοψης, παντού βρισκόταν αποτυπωμένη η ελπίδα για την ελεύθερη πατρίδα και η αγωνία για ένα καλύτερο μέλλον της νέας γενιάς.

Με τη λήξη των Βαλκανικών πολέμων, ο Ακρίτας βρέθηκε κάτω από τη γραμμή των συνόρων. Το σχολείο του συνέχισε να σφύζει από ζωή αναπνέοντας πια ελεύθερα κι ελληνικά. Και όλο το χωριό εξακολούθησε να συνωμοτεί, να εξυφαίνει έναν πολύτιμο ιστό στήριξης για τα παιδιά και τους δασκάλους του και ν’ αναπληρώνει την ανημποριά της φτωχής Πολιτείας. Ετσι το σχολείο δεν κινδύνεψε ποτέ να μείνει χωρίς θέρμανση, γιατί οι άντρες του χωριού έκοβαν ξύλα για να μπουμπουνίζουν οι σόμπες στη βαρυχειμωνιά. Δεν πνίγηκε ποτέ στα σκουπίδια γιατί οι γυναίκες του χωριού σήκωναν τα μανίκια και φρόντιζαν να λάμπει από καθαριότητα. Οι μαθητές του δεν έμειναν ποτέ νηστικοί γιατί οι γιαγιάδες είχαν πάντα έτοιμη μια πίτα κι έναν τραχανά. Κι ό,τι χαλούσε διορθωνόταν αμέσως απ’ όποιον ήξερε κι όσο καλύτερα μπορούσε. Χιλιάδες παιδιά έμαθαν γράμματα, ακόμη κι αν τελικά αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν.

Για τον ελληνισμό, που διαχρονικά και αποδεδειγμένα βάζει στην ίδια μοίρα τα γράμματα με τα γρόσια και τα άρματα, οι καταστάσεις εξαίρεσης αποτελούν συστατικό στοιχείο της ύπαρξής του. Ομως ο πολύτιμος ιστός στήριξης, από το χωριό ή την πόλη, από μεμονωμένα άτομα ή ολόκληρη την κοινωνία δεν έγραψε ποτέ απουσία. Σ’ αυτόν τον τόπο, η εκπαίδευση υπήρξε πάντα προτεραιότητα: με όλες τις δυσκολίες συνέχιζαν να χτίζονται καλά σχολεία, Γυμνάσια και Παρθεναγωγεία κι οι μαθητές που ξεχώριζαν έφευγαν για σπουδές κι επέστρεφαν για να προσφέρουν στην κοινότητά τους.

Οι καιροί αλλιώτικοι συγκρινόμενοι με το σήμερα, αλλά φοβούμαι ότι δεν αντέχουμε στη σύγκριση. Οσο κι αν επικαλούμαστε τις σημερινές δύσκολες συνθήκες, οι πρόγονοί μας με το παράδειγμά τους σε όλα τα επίπεδα μας δείχνουν τον δρόμο και σηματοδοτούν την πορεία μας, αφού αντιμετώπισαν σε πραγματικά ακραίες συνθήκες με απόλυτη επιτυχία την αποστολή που έταξαν στον εαυτό τους. Τι πέτυχαν; Διατήρησαν την εθνική ταυτότητα σε ακραίες συνθήκες δουλείας, δημιούργησαν κοινοτικούς θεσμούς από το μηδέν, οργάνωσαν την παιδεία με ιδιωτικούς πόρους και αναπλήρωσαν όποτε χρειάστηκε την απουσία της οργανωμένης πολιτείας, μόχθησαν και ανδρώθηκαν προετοιμάζοντας συνθήκες για την απελευθέρωση, δημιούργησαν κράτος κόντρα στα ρεύματα της εποχής και τέλος υπερασπίστηκαν με πάθος αυτά που δεν τους χαρίστηκαν αλλά με κόπο κέρδισαν.

Μια τέτοια θετική συνωμοσία στηνόταν γύρω από κάθε σχολείο, στα χωριά και τις πόλεις της Ελλάδας. Ακόμη και στα πέτρινα χρόνια της Κατοχής, όταν όλη η χώρα στέναζε κάτω από τον τριπλό ζυγό και την αδελφοκτόνα διαμάχη, οι μικροί μαθητές, στη Φλώρινα και αλλού, συνέχιζαν να πηγαίνουν κάθε μέρα ένα ξύλο για τη σόμπα της τάξης.

Μια τέτοια συνωμοσία θέλουμε να ξαναϋφάνουμε για το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, για το Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Μια συνωμοσία όλης της κοινωνίας που θα στηρίξει το ΑΠΘ και θα το βοηθήσει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των καιρών και των ανθρώπων.

Σε καιρούς βαθιάς οικονομικής κρίσης αντιλαμβανόμαστε πως οι πόροι θα είναι περιορισμένοι. Η στήριξη όμως μπορεί να δοθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.

Θέλουμε τον δήμαρχο και τη δημοσιογράφο να ρωτούν «πώς μπορούμε να βοηθήσουμε», τον δικαστή και τον ελεγκτή να μας δίνουν το χέρι κι όχι μόνο να μας κουνούν το δάκτυλο, τον υπουργό και την υπάλληλο να αφαιρούν τα γραφειοκρατικά εμπόδια, να μας δείχνουν τον τρόπο, και να συντάσσονται με το όραμα.

Θέλουμε τους φοιτητές να κονταροχτυπιούνται με τους καθηγητές τους στην αρένα της επιστήμης κι όχι πίσω από κλειδωμένες πόρτες κραδαίνοντας μια ξύλινη γλώσσα.

Θέλουμε τους καθηγητές μας να αναλώνουν όλες τους τις δυνάμεις και να αναλώνονται στα δικά μας αμφιθέατρα και εργαστήρια κι όχι να λοξοκοιτούν αερομεταφερόμενοι στα ξένα πανεπιστήμια.

Θέλουμε τη μάνα και τον πατέρα οπλισμένους με επιμονή και υπομονή να ρωτούν τη φοιτήτρια κόρη τους «πώς σπουδάζει» κι όχι «πώς διασκεδάζει».

Θέλουμε τον μάγειρα και τον φύλακα να φροντίζουν τους φοιτητές σαν να ’τανε παιδιά τους. Θέλουμε την επιστήμονα και τον επισκέπτη να παίρνουν φεύγοντας από το πανεπιστήμιό μας στιγμιότυπα αριστείας.

Θέλουμε την πολιτική ηγεσία να ξαναθυμηθεί πως το πανεπιστήμιο είναι ναός της γνώσης, μοχλός ανάπτυξης και προόδου, εκκολαπτήριο ιδεών, θερμοκοιτίδα των νέων επιστημόνων και όχι άντρο διαφθοράς ή κέντρο ανομίας. Τα παιδιά σας, τα παιδιά μας, μορφώνουμε εδώ και τους μαθαίνουμε να σκέφτονται ελεύθερα.

Θέλουμε τον απόφοιτο, όπου γης, να απλώνει δίκτυ προστασίας και δίκτυο συμπαράστασης για το σχολείο που του έμαθε να συλλογάται σωστά, να βαδίζει περήφανα στα πέρατα της Οικουμένης, να προοδεύει και «άνω να θρώσκει».

Θέλουμε ένα άριστο, δημόσιο πανεπιστήμιο με διεθνή ακτινοβολία. Ενα καλό πανεπιστήμιο είναι καλό για την πόλη, είναι καλό για τον τόπο. Γι’ αυτό κι εμείς ζητάμε όλες και όλοι να συνωμοτούν, να συνωμοτούμε, για το καλό του πανεπιστημίου. Ζητάμε πολλά;"

* Ο κ. Περικλής Α. Μήτκας είναι πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Φανφάρες

Κάτι μου λέει ότι η αιρετική μου αυτή ανάρτηση εκφράζει όχι τη ισχνή μειοψηφία, αλλά αρκετούς από τους συμπολίτες μας.

Αυτή η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου να ανακηρύξει τον Αντώνη επίτιμο δημότη της πόλης μας, νομίζω ότι ήταν η χαρά των δημοτικών και κομματικών παραγόντων και των περί αυτών.

Είναι σπάνιο να δεις στο Ναύπλιο τόσες ανακοινώσεις για ένα θέμα.

Όμως αυτό που εγώ πιστεύω, και λέω ότι πρέπει να εκφράζει και μπόλικους Ναυπλιώτες και όχι εμένα τον μοναχικό, είναι ότι η φασαρία αυτή ήταν υπερβολική για ένα ασημαντότατο εν πολλοίς θέμα.

Ποιος θυμάται σήμερα ότι πριν από κάποια χρόνια ανακήρυξε η πόλη μας επίτιμο δημότη τον τότε επίδοξο Πρωθυπουργό Κώστα. Εάν μάλιστα  δεν μας το θύμιζε και μία σωστή ανακοίνωση (η μόνη) μιας δημοτικής παράταξης.  είναι βέβαιο ότι θα το είχαμε   άπαντες λησμονήσει. 

Θα τον κάνουν λοιπόν  επίτιμο δημότη και τον σημερινό αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, τον τέως Γκλιγκοροφάγο. 

Και λοιπόν; Γιατί άραγε τόσος θόρυβος βρε παίδες; Δεν έχουμε συγκεκριμένα προβλήματα στον Δήμο μας ώστε να μην ασχολούμαστε τόσο πολύ με τις φανφαριάσεις που ετοιμάζει η δημοτική αρχή;

Να τα κουστούμια στους εντός της αιθούσης. Να τα χαμόγελα. Να και η πιθανή απουσία του αμήχανου  αρχηγού της νεολαίας του Πασοκ, που ανήκει στο κυβερνητικό τοπικό team.
Και απέξω από την αίθουσα της βράβευσης να και η αγωνιστική γυμναστική και οι κραυγές.
Αλλά τα προβλήματα είναι εδώ και συγκεκριμένα και δυστυχώς ολίγοι ασχολούνται σοβαρά με δαύτα.

Και  τα προβλήματα θα παραμένουν προβλήματα και αυτά απασχολούν τους πολίτες.

Και που θα γίνει η τελετή (εάν γίνει παρόντος του Αντώνη) πιστεύει κάποιος, ότι ο πρωθυπουργός θα πάρει πόντους; 

Και άραγε θα τη δεχθεί την "τιμή" ο Αντώνης; Θα έλθει να παρευρεθεί σε μία εκδήλωση που η πόλη τον βραβεύει για Μαυρογιαλουρισμό;

Βοήθησε λοιπόν ο Πρωθυπουργός το Ναύπλιο επειδή ο ένας γονέας της γυναίκας του είναι από εδώ. Δεν είναι Μαυρογιαλουρισμός αυτό; Θα εμφανισθεί δηλαδή ένας πρωθυπουργός και θα ακούει τις ευχαριστίες ενός δήμαρχου μια μικρής επαρχιακής πόλης, διότι βοήθησε το Ναύπλιο, σε αντίθεση με άλλες πόλεις. Τι; Πως είπατε; Τις βοήθησε όλες τις πόλεις και όχι μόνο το Ναύπλιο; Προς τι τότε η ανακήρυξή του σε επίτιμο;

Αλλά και οι άλλοι; Βρήκαν ευκαιρία. Θεωρώντας τους εαυτούς τους ως αυθεντικούς εκφραστές όλων των Αναπλιωτών, πέρασαν γενεές δεκατέσσερις τον Αντώνη για τα πεπραγμένα του ως Πρωθυπουργού. Δηλαδή για να καταλάβω.... Το θέμα είναι εάν κάποιος είναι καλός Πρωθυπουργός για το εάν θα γίνει ή όχι επίτιμος δημότης του Ναυπλίου;

Τι να πω; Λίαν απωθητική βρίσκω την απόφαση να ανακηρύξουμε τον Αντώνη επίτιμο δημότη, διότι βοήθησε την πόλη, αλλά εξίσου απωθητικές βρίσκω και όλες τις αντιδράσεις των υπολοίπων που το μόνο που τους νοιάζει είναι να κάνουν κομματική γυμναστική. Σιγά μην αλλάξουν πολιτικές εάν γίνει ή δεν γίνει επίτιμος ο Πρωθυπουργός στο χωριό μας.

Αυτό που θα πρέπει επιτέλους να γίνει είναι να μιλήσουμε κάποτε και επί των πραγματικών προβλημάτων. Να μιλήσουμε για τα πολλά θέματα που αντιμετωπίζουμε. Και γιατί όχι; Και για αυτά που έχουν σχέση με τις "βοήθειες" που πρόσφερε ο Αντώνης στην πόλη μας.

Η συζήτηση που πρέπει κάποια στιγμή να γίνει δεν είναι ούτε τα "μπράβο", ούτε τα "ευχαριστούμε" που βοήθησες το μισογυναικοχώρι σου ρίχνοντας άλλες πόλεις (όταν τα οικονομικά είναι λίγα κάποιος πρέπει να αδικηθεί για να ευνοηθεί η πόλη που σουλατσάρει πριν από την Ανάσταση) αλλά ούτε και τα "ουουου" στον πρωθυπουργό και τα "εσύ φταις που αυτοκτόνησε κόσμος".

Αυτά που εγώ θα ήθελα να συζητηθούν είναι θέματα όπως:

Πως τα έργα που γίνονται σήμερα στο λιμάνι του Ναυπλίου (για τα οποία λέγεται ότι έβαλε το χεράκι του ο Αντώνης) θα αποδώσουν στην τοπική οικονομία. Πως θα μπορέσει εν τέλει να λειτουργήσει η χερσαία ζώνη του λιμανιού, ώστε η πόλη μας να παραμείνει φιλική στους επισκέπτες και να μην τους διώχνουμε.

Πώς τα έργα αναβάθμισης των γηπέδων ποδοσφαίρου σε όλη την Αργολίδα (άλλη ιστορία μαυρογιαλουρισμού), δεν θα πάνε στράφι, αφού οι χλοοτάπητες που θα τοποθετηθούν, με κόστος εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, θα μπορούν στο μέλλον να συντηρηθούν.

Πως το φυσικό αέριο θα φτάσει στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις του Αργους και του Ναυπλίου.

Πως δεν θα πάνε στράφι τα εκατομμύρια που δόθηκαν για τον σιδηρόδρομο.

Τους επαγγελματίες του τουρισμού δεν μπορεί να τους απασχολεί η γιορτή με τον Αντώνη, αλλά το εάν οι υποσχέσεις για τη δημιουργία πολιτικού αεροδρομίου στην Τρίπολη θα γίνουν πραγματικότητα.

Οι αγρότες αύριο θα έχουν ξεχάσει τις φανφάρες στο Ναύπλιο. Αλλά καθημερινά θα τους απασχολεί το πως θα ποτίσουν οικονομικά τα κτήματά τους και πως θα μπορούν να ποτίζουν καθημερινά, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να στραφούν και σε δυναμικές καλλιέργειες.

Οι γονείς θέλουν κάποτε να λυθεί το κτηριακό στα σχολειά της πόλης μας. Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε με τα πανηγύρια, ούτε και με τις κατηγόριες περί προδοσιών.

Δυστυχώς μας αρέσουν τα φαινόμενα και τα πιασάρικα. Μια ανακοίνωση με δέκα σειρές με εύγε και ευχαριστίες ή αντίθετα  με έντεκα σειρές περιγραφής των δέκα πληγών του Φαραώ και εκτελέσαμε το κομματικό μας καθήκον.

Δεν τσιμπάω.  Ειδικά μετά και την τελευταία ανακοίνωση που διάβασα. Πανομοιότυπη μεν με τις άλλες, όμως...... Οι συντάκτες της;   Όλα τα είχε η Μαριορή, εμφανίσθηκαν  και οι νεοναζιστές να μιλάνε για προδοσίες.

Τα θέλαμε και τα πάθαμε.

Α τα διάτανε. με κάνανε και μένα και μιλάω και εγώ για επίτιμους.
ΥΓ Την είχα γράψει την ανάρτηση αυτή (δεν το είχα χτενίσει ακόμα με μπουκλάκια), όταν διάβασα ένα παρεμφερές Παλαμπούρτζιον κείμενον.
Το αφιερώνω λοιπόν στον διάδοχο (ξέρει αυτός)

Τα όνειρα που μπορεί να μετατραπούν σε εφιάλτες

"Όνειρα γλυκά". Νομίζω ότι είναι μια πολύ ωραία ευχή που μπορεί κάποιος να ακούσει πριν τελειώσει τη μέρα του.
Ωραία τα όνειρα, αλλά φριχτοί οι εφιάλτες. Δυστυχώς υπάρχουν και αυτοί.
Και συνήθως, απ΄ότι λέει και ο εξάδελφος, που ως ψυχίατρος έχει ειδικευθεί στα προβλήματα ύπνου, στα όνειρα και στους εφιάλτες, οι δύσκολες τρομαχτικές νύχτες, όταν ξυπνάς με αγωνία και καταϊδρωμένος με αυτά που σου προκάλεσε το υποσυνείδητό σου, που ενεργοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της νύχτας, δεν σου συμβαίνουν όλως τυχαίως. "Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς" λέει η πάνσοφη λαϊκή ρήση.
Μία από τις επαναστάσεις του σήμερα δεν μπορεί να είναι άλλη παρά ο πόλεμος κατά του ψέματος και του λαϊκισμού.
Από την άλλη πλευρά όμως τους πάω  πολύ τους ονειροπόλους. Μου αρέσουν όσοι αγωνίζονται σε κινήματα για να έχουμε κατ΄αρχήν το δικαίωμα να πιστεύουμε ότι ο κόσμος θα αλλάξει κάποια μέρα.
Αλλά ξέρετε κάτι; Να σας πω ποια όνειρα μου αρέσουν; Αυτά στα οποία προσπαθώ για να πετύχω κάτι. Κάθομαι, ψάχνω, βρίσκω επιχειρήματα, ανακαλύπτω νομολογία, προετοιμάζω άψογο φάκελο. Και με όλα αυτά βοηθάω κάποιον που έχει αδικηθεί. Τι να τα κάνω τα ωραία όνειρα, που τα πάντα είναι ειδυλλιακά; Δεν μου αρέσει όταν εγώ και οι γκαρδιακοί μου (γκαρδιακοί όχι καρδιακοί, δεν είναι άρρωστοι οι άνθρωποι, εν καρδία τους έχω, εξού και "γκαρδιακοί") είμαστε οι  μάγκες και οι άλλοι οι προδότες και όλα είναι για μας ρόδινα και εύκολα.
Ω ρε εισαγωγή για αυτά που ήθελα να σας πω.
Στο κυρίως θέμα λοιπόν.
Ναι. Θα πρέπει να αγωνιστούμε για την προστασία του  περιβάλλοντος. Για την ανακύκλωση στην πηγή. Για τη μείωση του όγκου των οικιακών αποβλήτων. Για τη συνειδητοποίηση των πολιτών. Για το ότι τα σκουπίδια μας δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα για την κερδοσκοπία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Για το ότι δεν πρέπει να καταναλώνουμε υπερβολικά και να παράγουμε περισσότερα σκουπίδια για να κερδίζουν κάποιοι. Για να μειωθεί η κατανάλωση πλαστικών και υλικών που δύσκολα ανακυκλώνονται και ξαναμπαίνουν στον φυσικό κύκλο της ζωής και του θανάτου, της χρήσης και της επαναχρησιμοποίσης. Για την κομποστοποίηση. Για να μην ανακυκλώνουμε μόνο, αλλά και για να καταναλώνουμε προϊόντα που έχουν προέλθει από ανακυκλωμένα υλικά.
Αυτά είναι τα όνειρα του σήμερα.
Όχι να ρίχνουμε τα σκουπίδια μέσα στην παραλία απέναντι από το Ναύπλιο (έχει γίνει και αυτό στο παρελθόν και είτε δεν το γνωρίζουμε είτε το έχουμε λησμονήσει)
Όχι να τα πετάμε στο λόφο πάνω από την Καραθώνα.
Όχι να αγοράζουμε πανάκριβους δεματοποιητές απορριμμάτων για να κάνουμε υποτίθεται δεματάκια τα σκουπίδια και τώρα οι δεματοποιητές να σκουριάζουν σε αχρησία.
Όχι να σχεδιάζουμε νέους σκουπιδότοπους, που τους ονομάζουμε σταθμούς μεταφόρτωσης δίπλα στην παραλλακτική η ζώνη απέναντι από το Ναύπλιο.
Όχι να μην έχουμε οργανωμένο σύστημα ανακύκλωσης. Όχι να πετάμε στα χωράφια και όπου αλλού τα πλαστικά από αγροτικές εκμεταλλεύσεις.
Όχι να  αναθέτουμε στους "βασιλείς" των σκουπιδιών την εργολαβία να εξαφανίζουν, έναντι αδρών αμοιβών τα σκουπίδια μας, χωρίς να ξέρουμε επίσημα που τα πάνε, διότι αυτό πράτταμε επί χρόνια.
Όχι να τιμωρούμε τους δημότες που ανακυκλώνουν, διότι αυτό πράττουμε, όταν στις συμβάσεις που αναθέτουμε τη διαχείριση των απορριμμάτων υπάρχει εγγυημένη ποσότητα παράδοσης σκουπιδιών.
Αυτά τα "ναι" πρέπει να ονειρευόμαστε και αυτά τα "όχι" πρέπει να αποφύγουμε στο μέλλον. Τα όνειρά μας πράγματι θα πάρουν εκδίκηση, αρκεί να μην σκεφτόμαστε ωσάν Αγιώργηδες που θα σκοτώσουμε το θηρίο.
Να ονειρευόμαστε ναι. Και να αγωνιζόμαστε, ώστε καθημερινά, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, να μειώνουμε τον όγκο των σκουπιδιών που παράγουμε και να αυξάνουμε ταυτόχρονα το ποσοστό των μειωμένων παραχθέντων σκουπιδιών που ανακυκλώνονται.
Αλλά πρέπει να γνωρίζουμε και το άλλο για να μην καταντήσει το όνειρο εφιάλτης. "Μεγάλη μπουκιά να φας, μεγάλο λόγο να μην πεις". Διότι ποτέ δεν ξέρεις. Καμιά φορά σπάει ο διάολος το ποδάρι του και αναλαμβάνεις εσύ, ο λογάς,  τις ευθύνες που είναι τεράστιες αφού  έχεις ξεστομίσει τις υποσχέσεις σου και έχεις κατηγορήσει με τον χειρότερο τρόπο τους αντιπάλους σου. Εντάξει η ανακύκλωση των στερεών αποβλήτων. Αλλά πρέπει να γνωρίζουμε όλοι ότι το να ανακυκλώνεται το 100% των σκουπιδιών είναι στόχος και όνειρο και μέχρι τότε πρέπει να υπάρχουν οι ΧΥΤΥ. Απλώς είναι μεγάλο έγκλημα οι συμφωνίες που γίνονται να περιλαμβάνουν όρο για εγγυημένη ποσότητα παραδοτέων σκουπιδιών, και ρήτρες πληρωμών σε αντίθετη περίπτωση. Διότι τότε τιμωρούνται οι πολίτες που ανακυκλώνουν. Κάτι τέτοιο δυστυχώς γίνεται σήμερα στην Πελοπόννησο σε αντίθεση με άλλες περιφέρειες και αυτό είναι απαράδεκτο. Αλλά ας μην μας λένε για τους περήφανους αγώνες της Κερατέας, χωρίς λογική εναλλακτική αντιπρόταση, διότι η λειτουργία των ΧΥΤΥ είναι υποχρεωτική εάν δεν θέλουμε να πνιγούμε στα σκουπίδια. Και καλύτερα θα ήταν να μην μας λένε τσιτάτα ότι οι αντιμνημονιακοί μαζεύουν αλλιώς τα σκουπίδια από τους μνημονιακούς, διότι, επαναλαμβάνω, μπορεί να γίνουν πιστευτοί και έγιναν πιστευτοί και τώρα πρέπει να αποδείξουν τα από αυτούς ρηθέντα.
Τους καταλαβαίνω. Το όνειρο τους έχει γίνει εφιάλτης.  Και έτσι έχουν περιπέσει στην εκπόνηση σχεδίων με  μεγαλύτερες ακόμα ανοησίες. "Τοπικά" λέει "σχέδια διαχείρισης των σκουπιδιών από τον κάθε Δήμο Αττικής ξεχωριστά". Μα πως θα το καταφέρει αυτό ο Δήμος Νέας Σμύρνης ή Καλλιθέας; Στο άλσος θα δημιουργήσουν χωματερή; Είναι ώρα να αντιληφθούν ότι δεν έπρεπε να πουν μεγάλες κουβέντες. Όλοι θα αντιληφθούν το άκρατο λαϊκισμό, εάν γρήγορα δεν αλλάξουν ρότα, ώστε να δημιουργηθούν οι ΧΥΤΥ για να δέχονται τα υπολείμματα.  Και όλοι μαζί να αγωνισθούμε για να οδηγούνται χρόνο με το χρόνο λιγότερα σκουπίδια.
Διότι αλλιώς ένα όνειρο που είναι στο κεφάλι μας θα γίνει εφιάλτης. Και  τότε ανοίγοντας την ντουλάπα, ποιος ξέρει τι θα αντικρίσει κάποιος; Αυτό που ονειρεύονται πολλοί, μπορεί να είναι τελικά ένα κέρατο που τους έχουν φορέσει, έστω και εάν είναι γλυκιά απάτη σπουδαίων αγώνων στην Κερατέα (όνομα και πράγμα).
Απόδειξη η φωτογραφία.

Προοδευτικοί μεταρρυθμιστές

Μεταρρυθμίσεις και μεταρρυθμιστές.
Απορρυθμίσεις και απορρυθμιστές
Υπερρυθμίσεις και υπερρυθμιστές.

Αξιολόγηση στο δημόσιο τομέα
Ουδεμία αξιολόγηση. Ο,τι θέλει ο καθείς ας κάμει.
Αχρηστολόγηση. Στους αχρήστους βάζουμε δέκα με τόνο. Πολύ πιθανό και αυτό να συμβεί.

Περίπτωση πρώτη.
Μικροεπιχειρηματίας κάμει (μιμούμαι τον Μητσοτάκη με την έκφραση  "κάμω" και όχι "κάνω" λόγω και του θέματος με το οποίο ασχολούμαι σήμερα) αίτηση για να λάβει άδεια λειτουργίας της επιχείρησής του. Μαζί με την αίτηση συνυποβάλει και τα οκτώ - εννιά δικαιολογητικά που προβλέπει ο νόμος. Μέρες περνούν και ουδεμία απάντηση από το Ανατολικό Μέτωπο. Με τα πολλά τηλεφωνήματα ο ενδιαφερόμενος να "κάμει" τη δουλειά του χωρίς δυσκολίες και σε συντομία  βρίσκει τελικά τον υπεύθυνο. "Τί θέλετε να σας κάμουμε κύριε; Υπάρχουν πεντακόσιες τόσες αιτήσεις σε εκκρεμότητα και εγώ έχω τη δυνατότητα να εξετάζω μόνον δύο τη μέρα".
Μάαααλιστα!!!!!!
Να διαβάσει την αίτηση ο υπεύθυνος δέκα δεπτερόλεπτα (τυποποιημένες είναι).
Να φυλλομετρήσει τα σχετικά δικαιολογητικά (εννέα τον αριθμό) άλλα δέκα δεπτερόλεπτα.
Να διαπιστώσει εάν η οικοδομική άδεια αφορά το κτήριο για το οποίο ζητείται η άδεια άντε κανά δυό λεπτά της ώρας.
Άλλα τόσα να δει και το σχετικό έγγραφο της πυρασφάλειας.
Να του πάρει και δυο - τρία ακόμα λεπτά της ώρας να εξακριβώσει ότι ο Μηχανικός που βεβαιώνει κάποια τεχνικά θέματα, έχει περιλάβει όλα όσα προβλέπει η νομοθεσία (ούτε τις γνώσεις έχει ο υπάλληλος αλλά ούτε είναι και στη διακριτική του ευχέρεια να ψάχει εάν ο μηχανικός έχει βεβαιώσει αλήθειες ή ου);
Πέντε λεπτά να χρειάζεται ούλα και ούλα να κοιτάξει το φάκελλο; Αντε άλλα τόσα να πρωτοκολλήσει τα δημόσια έγγραφα (εφ΄όσον δεν υπάρχουν άλλοι υπάλληλοι στο γραφείο πρωτοκόλλου) και να περάσει τα στοιχεία του επιχειρηματία στα τυποποιημένα έντυπα των αδειών; Να του πάρει και κανά πεντάλεπτο το διάλειμμα για καφεδάκο, αφού δεν είμαστε υπέρ της εντατικοποίησης της εργασίας; Ένα τέταρτο της ώρας και κανονικά  τα πάντα έπρεπε να έχουν τελειώσει. Έτσι το υπολογίζω εγώ. Μπορεί και να κάνω και λάθος. Όμως ποιος μέχρι σήμερα  έχει αξιολογήσει την όλη υπηρεσία (δομή) στη οποία "προσφέρει" ο υπάλληλος την αδιαφορία του ή τις φιλότιμες προσπάθειές του; Έχει θεσπισθεί το περίγραμμα της θέσης του συγκεκριμένου υπαλλήλου, ώστε να γνωρίζουμε όταν τοποθετείται σε αυτή τη δημόσια θέση, τι έχει να κάνει, ποία τα καθήκοντά του, προκειμένου μετά να είναι δυνατή και η αξιολόγησή του; Γιατί χωρίς αυτό, μάλλον όλα αυθαίρετα θα είναι και μάλλον αχρηστολόγηση και όχι αξιολόγηση πρόκειται να συμβεί
Πολύ σπουδαία μεταρρύθμιση, μας λέει η κυβέρνηση, ότι είναι η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων έτσι όπως την έφτιαξε ο Κυριάκος.
Εγώ θεωρώ λοιπόν ότι το όλο σχέδιο δεν έχει τίποτα το προοδευτικό και μεταρρυθμιστικό, αφού πιστεύω  ότι είναι πολύ πιθανόν ο συγκεκριμένος υπάλληλος, να πάρει άριστα κατά τη βαθμολόγηση. Και τούτο διότι θα τον βαθμολογήσει ο μάλλον άχρηστος διευθυντής του, ο οποίος έχει και την ευθύνη της ταλαιπωρίας των επιχειρηματιών του κλάδου. Και αυτό που θα κάνει είναι να βαθμολογήσει με άριστα την αδιαφορία, για να δείξει ότι όλα βαίνουν καλώς.
Και έτσι ο μικροεπιχειρηματίας που χρειάζεται την άδεια για να είναι νόμιμος θα ταλαιπωρηθεί. Αντίθετα ο μεγαλοεπιχειρηματίας μάλλον θα έχει ήδη αδειοδοτηθεί, παρκάμπτοντας τον ανήμπορο μικρό. Και ο ξένος επιχειρηματίας θα κολώσει για επένδυση στην Ελλάδα. Και χωρίς άδεια λειτουργίας ο μικροεπιχειρηματίας δεν θα μπορέσει να ενταχθεί σε πρόγραμμα χρηματοδότησης της επένδυσής του. Και θα χρωστάει στην Εφορία και στον ΟΑΕΕ. Και θα τρέχει να  ρυθμίσει σε εκατό δόσεις τα χρέη του. Και δεν θα προσλάβει κάποιον εργαζόμενο. Και θα προτιμήσει ελαστικές  εργασιακές σχέσεις για να μειώσει το κόστος, αφού δεν θα έχει εκσυγχρονίσει την επιχείρησή του για να αυξήσει την παραγωγικότητα. Και .......και .........και.  Αλλά ο αδιάφορος υπάλληλος θα έχει πάρει άριστα κατά τη βαθμολόγηση. Αυτό εγώ δεν το λέω μεταρρύθμιση. Απορρύθμιση και αντιμεταρρύθμιση είναι.
Περίπτωση δεύτερη.
Μια υπηρεσία του ευρύτερου δημόσιου τομέα είναι στελεχωμένη με καμιά εικοσαριά άτομα, πτυχιούχους όλους ΑΕΙ. Κανονικά η υπηρεσία αυτή έπρεπε να σκίζει και να προσφέρει. Μαθαίνω όμως ότι συνεχίζονται να δίδονται έργα που θα έπρεπε να κάνουν οι αμειβόμενοι από τους φορολογούμενους σε ιδιωτικές εταιρίες που απασχολούν όχι 20 αλλά δύο επιστήμονες.
Αυτά είναι.
Τώρα βέβαια υπάρχει αναστάτωση στην υπηρεσία αυτή για το ποιος δεν θα λάβει κατά την αξιολόγηση άριστα, αλλά επταράκι, όπως απαιτεί ο Κυριάκος, με τον νόμο που ψηφίστηκε. Ωσάν το επταράκι να είναι μικρός βαθμός.
Και εδώ βέβαια το θέμα είναι ότι θα τους βαθμολογήσει κάποιος πιθανόν άχρηστος διευθυντής και κάτι μου λέει ότι τα δεκάρια θα τα λάβουν οι πλέον αδιάφοροι από τους αδιάφορους. Φυσιολογικό μου φαίνεται αυτό, αφού ο βαθμολογητής προϊστάμενος της υπηρεσίας είναι μάλλον αυτός που με τον τρόπο του ανέχθηκε ή και βοήθησε η δουλειά για την οποία πληρώνουμε τους υπαλλήλους να γίνει τελικά από τον ιδιωτικό τομέα για να μην επιβαρυνθεί με σκοτούρες και ο ίδιος.

Οι μεταρρυθμίσεις τελικά δεν είναι κάτι το ουδέτερο πολιτικά.
Δεν είναι να κάνουμε γενικώς αλλαγές, όποιες και αν είναι αυτές.
Ναι να είμαστε μεταρρθυμιστές, αλλά όχι έτσι γενικά και αόριστα.
Τα είχε δρομολογήσει τα πράγματα για την αξιολόγηση στο δημόσιο τομέα ο λίαν παρεξηγημένος Αντώνης Μανιτάκης.
Ένας πραγματικός προοδευτικός μεταρρυθμιστής.
Αξιολόγηση δεν είναι να βάζουμε κάποιον πιθανά άχρηστο διευθυντή να αξιολογεί υπαλλήλους σε διαλελυμένες δημόσιες υπηρεσίες.
Πρέπει πρωταρχικά να γίνουν οι αξιολογήσεις των δομών. Τί κάνει μια υπηρεσία; Ποίες οι αρμοδιότητές της; Πως μπορεί να γίνει μια υπηρεσία πιο αποτελεσματική στην υπηρεσία του πολίτη;
Και μαζί θα πρέπει να ορισθούν και τα περιγράμματα θέσεων. Ποιές επακριβώς είναι οι αρμοδιότητες του κάθε συγκεκριμένου υπαλλήλου. Και με βάση αυτά τα πολύ συγκεκριμένα που θα πρέπει να κάνει ο κάθε υπάλληλος θα πρέπει και να αξιολογείται. Και πρώτα και κύρια θα πρέπει να αξιολογούνται οι προϊστάμενοι.
Και τότε να δούμε το πως  ο υπάλληλος που χορηγεί άδειες στους επιχειρηματίες και  διεκπεραιώνει δύο μόνον φακέλους τη μέρα και έχει πεντακόσιες σε εκκρεμότητα θα αξιολογηθεί.
Τότε να δούμε εάν η υπηρεσία με τους 20 υπαλλήλους θα αδιαφορεί και θα δίνονται οι δουλειές σε ιδιώτες για να πληρώνουν τα κορόιδα οι φορολογούμενοι.
Και εάν αυτά συνεχίσουν να συμβαίνουν, τότε να δούμε εάν ο προϊστάμενος θα βάζει σε όλους τους υπαλλήλους άριστα. Τότε πλέον δεν θα είναι αναγκαίο να ορίζουμε εκ των προτέρων πόσοι υπάλληλοι θα πάρουν άριστα. Διότι εάν αυτό συμβεί σε μία άχρηστη υπηρεσία, τότε πασίδηλα ο πρώτος υπεύθυνος θα είναι ο ίδιος ο Προϊστάμενος στον οποίο θα πρέπει να αποδίδονται οι ευθύνες μέσα από συγκεκριμένες διαδικασίες.
Ίσως κάποια στιγμή, εάν πράγματι η κοινωνία μας αποφασίσει να απαιτήσει πραγματικές προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και να μην διαμαρτύρεται και αγανακτεί αδιάκοπα και μονότονα, τότε, ίσως, αποφύγουμε τις ταλαιπωρίες και τους σκοτεινούς διαδρόμους.
Οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις που βοηθούν πρωταρχικά τους μικρούς και αδύναμους , είναι η επανάσταση του σήμερα.
Αλλά πρέπει πρώτα να συνεννοηθούμε σε πολύ βασικά.
Ότι πριν από όλα πρέπει μέσα μας να κάνουμε την επανάσταση του αυτονόητου, εάν θέλουμε να ονειρευθούμε περαιτέρω.
Ότι τα μνημόνια ήσαν η συνέπεια της κρίσης και όχι το αντίστροφο.
Οτι δεν θα επιστρέψουμε ποτέ στο παρελθόν με την ευδαιμονική ζωή με δανεικά.
Ότι όσοι μας λένε (Αντώνηδες και Αλέξηδες) ότι η χώρα είναι έτοιμη να κολυμπήσει χωρίς σωσίβια, λένε συνειδητά ψέμματα.
Για αυτά και για άλλα τάσσομαι με την μεταρρυθμιστική πολιτική κίνηση που εξήγγειλε ο Σπύρος, που τα λέει ξεκάθαρα όλα αυτά.

Χάος. Στον αυτόματο πιλότο το κυκλοφοριακό στο Ναύπλιο

Αυτό το τρίγωνο μεταξύ ΔΕΗ, Εθνικής Τράπεζας, Τράπεζας Πειραιώς, εισόδου του λιμανιού, σε συνδυασμό με τη διασταύρωση τριών - τεσσάρων ακόμα δρόμων, μου θυμίζει κάτι από κυκλοφοριακό Καΐρου της Αιγύπτου, όπου χιλιάδες αυτοκίνητα κορνάροντας, προσπαθούν να διασχίσουν  αβλεπί (σανβουαρ που λένε και οι ποκαδόροι) σταυροδρόμια χωρίς φωτεινή σηματοδότηση.
Ιδιοκτήτες καταστημάτων, ξενοδόχοι, κάτοικοι της παλιάς πόλης, εργαζόμενοι σε υπηρεσίες και επιχειρήσεις στο παραδοσιακό τμήμα του Ναυπλίου, επισκέπτες της πόλης μας, γονείς που θέλουν να πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα.
Και όλα οδεύουν στην τύχη. Στον αυτόματο πιλότο. Και το χειρότερο είναι ότι, ενώ οι πολίτες διαμαρτύρονται,  την ίδια στιγμή οι φορείς της πόλης, δημοτικές παρατάξεις, πολιτικά κόμματα, επαγγελματικοί σύλλογοι, σύλλογοι γονέων δεν έχουν αντιδράσει, ως πρέπει.
Οδεύουμε φουλ προς ένα ανεξέλεγκτο κυκλοφοριακό χάος στο Ναύπλιο, σε συνδυασμό με  την επιχείρηση των εποχουμένων  με τίτλο "όπου βρίσκω παρκάρω".
Πλέον ουδείς σέβεται τα απαγορευτικά της στάθμευσης σήματα της τροχαίας.
Αρκετοί πλέον αφήνουν τα αυτοκίνητά τους (και τα μηχανάκια βεβαίως-βεβαίως) σε πεζοδρόμους, σε πεζοδρόμια, όπου βρουν, χωρίς να τους γίνεται η οποιαδήποτε παρατήρηση.
Πεζοδρομήθηκε η παλιά πόλη, χωρίς κανείς να ενδιαφερθεί για τους κατοίκους εκεί.
Μεγάλωσαν τα πεζοδρόμια σε άλλους κεντρικούς δρόμους,
Έκλεισε ένα πολύ μεγάλο μέρος του λιμανιού.
Σε μία πλατεία της πόλης (ναι πλατεία είναι και ας λένε κάποιοι συγκεκριμένοι ό,τι θέλουν), παρκάρουν τα πρωινά δεκάδες αυτοκίνητα. Ομιλώ βεβαίως για το αίσχος που συμβαίνει στην Πλατεία των Δικαστηρίων.
Στη συνοικία του Αγίου Νικολάου τοποθετήθηκαν κολονάκια, χωρίς κανείς να σκεφθεί μεταξύ των άλλων για το  πως θα βγει κάποιος ανάπηρος ή ένας πολύ ηλικιωμένος από το σπίτι του.
Τα κολονάκια αμέσως μετά ποδοπατήθηκαν και αφανίσθηκαν, χωρίς οι αρμόδιοι που προηγουμένως είχαν τοποθετήσει τα κολονάκια να χολοσκάσουν. ΄Ελπίζω ότι κανείς δεν σκέφτεται να τα ξανατοποθετήσει με τον ίδιο τρόπο. Αλλά τέλος πάντων ας τα αφαιρέσουν τελείως για να μην είναι γελοίο το θέαμα.
Οι επισκέπτες της πόλης μας, μεταξύ των οποίων και ηλικιωμένοι μεταφέρουν τις αποσκευές τους στα χέρια. Το πότε θα αρχίσει η πόλη μας να δυσφημείται είναι θέμα χρόνου.
Πέρσι κάποιοι αφελείς, μεταξύ των οποίων και εγώ, συγκεντρώσαμε έγγραφα και υποβάλαμε αίτηση ως κάτοικοι της παλιάς πόλης για να μας χορηγηθεί θέση στάθμευσης. Δημιούργησαν και επιτροπή που έλεγξε τα έγγραφα. Αλλά οριστική απόφαση δεν πάρθηκε. Μας ξεφτίλισαν και καλά να πάθουμε.
Έργα έγιναν πριν από μερικούς μήνες στο Πι, προκειμένου να αποτραπεί ο κίνδυνος της κατάρρευσης ή υποχώρησης του κρηπιδώματος, λόγω των σπηλαιώσεων. Ουδείς πληροφορήθηκε εάν το έργο είχε επιτυχία και γιατί το Πί δεν αποδίδεται εκ νέου στους χρήστες. Δεν θέλουμε εκεί αυτοκίνητα; Ας το αποφασίσουμε. Αλλά με σχέδιο.
Εφτιαξαν, με ωραίες ζαρντινιέρες, μία κυκλική διαδρομή στο Πί, για να υπάρχει η δυνατότητα της αναστροφής, αλλά και αυτή πλέον καταλαμβάνεται από σταθμεύοντα οχήματα.
Τα πεζοδρόμια σε κεντρικούς δρόμους διαπλατύνθηκαν πάρα πολύ, αλλά ουδείς σκέφτηκε να δημιουργήσει και έναν ποδηλατόδρομο.
Δεν υπάρχει κανένας απολύτως σχεδιασμός για αστική συγκοινωνία του τεράστιου πλέον σε έκταση δήμου μας, οπότε εργαζόμενοι, επισκέπτες, μαθητές, γονείς, πρέπει υποχρεωτικά να καβαλάνε οχήματα για να έρχονται στο υπερφορτωμένο κέντρο.
Πάρθηκε απόφαση να αλλάξει θέση η αφετηρία των ΚΤΕΛ για να αποσυμφορηθεί η οδός Συγγρού. Είδατε κάτι που μου διέφυγε;
Αυτή δεν είναι η κατάσταση και ακόμα χειρότερη; Τα υπερβάλλω;
Ναι θα έπρεπε να γίνουν πεζοδρομήσεις. Ναι θα πρέπει το λιμάνι μας να γίνει λιμάνι, όσο και αν κάποιοι διαφωνούν. Ναι δεν θα πρέπει το λιμάνι να είναι ένα τεράστιο πάρκινγκ αυτοκινήτων, όπως σχεδίαζαν  παλαιότερα με διαγωνισμούς παραχώρησης του όλου χώρου σε ιδιωτική εταιρία, που δημοσιεύθηκαν (οι διαγωνισμοί) το Μεγάλο Σάββατο (κυριολεκτικά μιλάω).
Αλλά όλα αυτά έπρεπε να γίνουν με μία συγκεκριμένη λογική, και σχεδιασμό που θα προέκυπτε μέσα από μία συγκεκριμένη εφαρμόσιμη μελέτη. Για να μειωθεί ο κυκλοφοριακός φόρτος. Για να αυξηθεί η κίνηση πεζών και ποδηλάτων. Για να μπορούν οι επισκέπτες να φτάνουν στα ξενοδοχεία. Για να γίνει σωστά και οργανωμένα ο εφοδιασμός των καταστημάτων και επιχειρήσεων. Για να μπορούν οι κάτοικοι της παλαιάς πόλης στοιχειωδώς να εξυπηρετούνται. Για να βρεθούν εναλλακτικοί χώροι στάσης και στάθμευσης. Για να υπάρχει δυνατότητα μεταφοράς των ατόμων, ειδικά των ηλικωμένων και των αναπήρων, από τους χώρους στάθμευσης στο ιστορικό κέντρο.
Το τραγικό είναι ότι ήδη έχουν γίνει και έχουμε πληρώσει κυκλοφοριακές μελέτες. Δυστυχώς είμαι πολύ γέρος στην υπόθεση των δημοτικών πραγμάτων και τα ενθυμούμαι. Πληρώσατε αγαπητοί μου συνδημότες τρεις κυκλοφοριακές μελέτες που ποτέ δεν εφαρμόσθηκαν. Κάποιος πρέπει να σας τα πει όλα αυτά. Και ας είναι αυτός που δεν τον θεωρήσατε άξιο ούτε για το τοπικό συμβούλιο Ναυπλίου να σας εκπροσωπήσει.
Τρεις κυκλοφοριακές μελέτες πληρώσαμε, που δεν εφαρμόσθηκαν.
Όχι διότι δεν ήταν καλές και σε επιστημονικά κριτήρια βασισμένες ούτε διότι δεν ήταν  σωστοί οι μελετητές. Αλλά διότι ουδείς τους έθεσε τα πραγματικά δεδομένα. Για το πως θέλουμε την πόλη στο μέλλον. Οτι θέλουμε το λιμάνι να επιτελέσει τον ρόλο του και επομένως ότι θα μειώνονταν δραστικά οι εκεί θέσεις στάθμευσης, που θα έπρεπε να αντικατασταθούν. Και υπάρχουν, ευτυχώς, άπλετοι χώροι. Αλλά ουδείς ενδιαφέρεται να οργανώσει στοιχειωδών την κατάσταση.
Σας τις θυμίζω λοιπόν τις κυκλοφοριακές μελέτες  ή σας τις γνωρίζω για όσους δεν τις ξέρουν.
Κυκλοφοριακή μελέτη Ζήβα - Μαϊστρου.  Έμεινε στα ντουλάπια.
Κυκλοφοριακή μελέτη Μαγκάβαλη, που άλλαζε πολλά δεδομένα. Ουδέποτε εφαρμόσθηκε. Ούτε καν συζητήθηκε εάν θα πρέπει να την εφαρμόσουμε, εν όλω ή εν μέρεις ή να ζητήσουμε κάποιες τροποποιήσεις
Κυκλοφορική μελέτη Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου. Λησμονήθηκε και αυτή μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Απλώς θυμίζω ότι τότε οι μελετητές πρότειναν την απαγόρευση της στάθμευσης αυτοκινήτων στην παραλία μέχρι την νοητή προέκταση της οδού Σωφρόνη, ώστε η πόλη μας να αποκτήσει εκ νέου το παραλιακό της μέτωπο. Και έγινε τότε το έλα να δεις. Και τώρα....;
Στον αυτόματο πιλότο το κυκλοφοριακό στο Ναύπλιο. Αλλά θα μου πείτε: "Περίεργο το βρίσκεις. Και είναι το μόνο;"

Ανέξοδες υποσχέσεις; Εγώ θα μετρώ το χρόνο. Και ο χρόνος έμεινε στον 19ο αιώνα

Αντιγράφω είδηση:
Την Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014 και ώρα 6.30 μ.μ. στην αίθουσα διαλέξεων του Συλλόγου Αργείων «ο Δαναός» θα ομιλήσει: Ο κ. Γιάννης Μανιάτης Υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής με θέμα: ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΕΣ ΚΑΙ ΑΓΩΓΟΙ ΦΥΣΙΚΟΥ ΑΕΡΙΟΥ:  «Στρατηγικές Προκλήσεις από την Κασπία Θάλασσα έως την Ν.Α. Μεσόγειο».
Γουστάρω ομιλίες για γεωστρατηγική.
Με τέτοια άλλωστε ασχολείται και ο παρ΄ ολίγους ψήφους, άγνωστος τοις πάσι στην Αργολίδα, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Καλά όλα αυτά τα περί Κασπίας. Ίσως και να επηρεάσουν θετικά την ζωή των εγγονιών μας. Να τα ακούσουμε. Γιατί όχι;
Αλλά μιας και θα ασχοληθούμε με τους αγωγούς φυσικού αερίου, δεν θα πρέπει κάποιος, κάπου, κάποτε να μας πει γιατί μας κορόιδεψαν με την έλευση του φυσικού αερίου στην περιοχή μας;
Θυμίζω ότι μας είχαν δώσει και συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Και μας έλεγαν ότι ο αγωγός θα περάσει μεταξύ Ναυπλίου και Αργους, προκειμένου να είναι εύκολο να γίνουν όλες οι υποδομές, προκειμένου να φθάσει το φυσικό αέριο στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις στην Αργολίδα. Αλλά ο κεντρικός αγωγός πήγε στα ορεινά. Και τώρα ουδείς φαίνεται να ασχολείται να σχεδιάζει το οτιδήποτε. Μήπως θα έπρεπε από τότε κάποιος να υπενθυμίζει καθημερινά τα χρονοδιαγράμματα που είχαν δοθεί. Ανέξοδα τελικά τα λένε όλα, απ΄ότι νομίζουν.
Δεν μας είχαν δώσει χρονοδιαγράμματα εκατό φορές για τον Ανάβαλο; Ω ρε κοροϊδία. Και τελικά τα έργα προχωρούν αλλά τελείως στραβά. Και ενεργοβόρο θα είναι το όλο προτζεκτ με τις διπλές και τριπλές κινήσεις και ακριβό θα είναι το νερό για την άρδευση, όπως και τώρα συμβαίνει και δεν θα μπορούν οι αγρότες να στραφούν σε δυναμικές καλλιέργειες, αφού το νερό θα τους δίνεται μια φορά το δεκαπενθήμερο και αν. Ας μετράμε λοιπόν τις μέρες για το πότε το νερό θα φθάσει στις άνυδρες περιοχές έστω στραβά και ανάποδα.
Από την προηγούμενη τετραετία, όταν κυβερνούσαν οι πράσινοι που τώρα οι περισσότεροι μετατράπηκαν σε γοζ , μας είχαν υποσχεθεί για διυλιστήριο πόσιμου νερού στον Ανάβαλο. Ακόμα περιμένουμε. Και βέβαια και αυτό το έργο στραβό, κακό και ανάποδο ήταν, αφού όλα δείχνουν ότι το νερό της Λέρνας φτάνει και περισσεύει για την ύδρευση όλης της Αργολίδας και όχι μόνο. Δεν θάπρεπε να θυμίζουμε τις  ανεκπλήρωτες υποσχέσεις;
Μας είπαν για Πανεπιστημιακό campus και μάλιστα  αγοράσθηκε και το οικόπεδο με  ουκ ολίγα χρήματα των Αργείων και Αναπλιωτών, που ακόμα πληρώνουμε. Με ΣΔΙΤ θα γινόταν. Όνειρο δεμένο στο μουράγιο. Το Πανεπιστημιακό campus δεν έγινε, ούτε προβλέπεται να γίνει και σήμερα  το πανεπιστήμιο έχει διασπασθεί σε μπόλικα μόρια για να μπορέσει να λειτουργήσει από εδώ και από εκεί.
Μαρίνα και αυτή με ΣΔΙΤ μας υποσχέθηκαν. Έχετε πραγματικά πιστέψει ότι θα γίνει; Ότι θα βρεθεί κάποιος να βάλει κάμποσα εκατομμύρια για να κατασκευάσει νέα μαρίνα, όταν ιδιωτικοποιούνται έτοιμες και λειτουργούσες μαρίνες που έχουν κατασκευασθεί ήδη με τα χρήματα των φορολογουμένων Ελλήνων και Ευρωπαίων; Μα τα τελευταία πέντε χρόνια τίποτα δεν προχώρησε με ΣΔΙΤ, εκτός από τη χρυσοφόρα διαχείριση των σκουπιδιών. Για το σχέδιο αυτό της κατασκευής  της μαρίνας στο Ναύπλιο δεν μας έδωσαν συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για να μπορούμε να μετράμε ανάποδα. Ίσως θα πρέπει να αρχίσουμε να μετράμε τις μέρες που πέρασαν από την εξαγγελία.
Σκουπίδια. Άλλη ιστορία και αυτή. Και εκεί μας έδωσαν χρονοδιάγραμμα για την απομάκρυνση του σκουπιδότοπου από την Καραθώνα. Τότε δεν  πραγματοποιήσαμε το countdown, όπως γίνεται με τις εκτοξεύσεις πυραύλων στο ακρωτήρι Κανάβεραλ και η κρίσιμη ημέρα της υπόσχεσης για την απαλλαγή της παραλίας από το όνειδος έφθασε και πέρασε και παρήλθαν μέρες και μήνες και χρόνια. Να δούμε τώρα με το σχέδιο Τατούλη. Αλλά για τη διαχείριση των απορριμμάτων στην Πελοπόννησο, την Ηπειρο και την περιφέρεια Αττικής με την καυτή κολοκύθα που ανέλαβε η Ρένα, μετά τις έωλες υποσχέσεις της θα ασχοληθώ άλλη φορά.
Και για το αεροδρόμιο; Και εκεί μας υποσχέθηκαν ότι θα έχουμε αεροδρόμιο στην Τρίπολη από την πρώτη θητεία Τατούλη. Και τώρα νέες υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις ότι θα μετατραπεί το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Τρίπολης από στρατιωτικό και σε πολιτικό. Και ότι τα λεφτουδάκια για να γίνει αυτό θα τα βάλουν ιδιώτες πάλι με την μέθοδο του ΣΔΙΤ. Τί να πω; Ότι διατηρώ πολλές πολλές αμφιβολίες; Και τελικά μαθαίνουμε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Πρέπει, λέει, να αλλάξει  ως προς την κατεύθυνση ο αεροδιάδρομος προσγείωσης - απογείωσης. Και να δημιουργηθούν όλες οι αναγκαίες υποδομές για τη λειτουργία ενός πολιτικού αεροδρομίου. Αυτό που αντιλαμβάνεται ο καθείς, είναι ότι ουσιαστικά πρέπει να δημιουργηθεί ένα νέο αεροδρόμιο απεξαρχής. Πιστεύετε ότι θα είναι εύκολο κάποιος ιδιώτης να βάλει χρήματα για τη δημιουργία ενός τρίτου πολιτικού αεροδρομίου στην Πελοπόννησο; Θα μου πείτε: Τώρα γκρινιάζεις και δεν προτείνεις κάτι. Θεωρώ ότι είναι αναγκαίο, εάν θέλουμε αεροδρόμιο στην Τρίπολη, να ενταχθεί το έργο στο Πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και στα Κοινοτικά προγράμματα και μετά να δούμε εκχώρηση αρμοδιοτήτων σε ιδιώτες. Αλλά και εδώ τελικά θα πρέπει να μετράμε μέρες μήνες και χρόνια για να δούμε πόσο υλοποιούνται οι υποσχέσεις. δεν είναι δυνατόν να τους αφήσουμε εσαεί να υπόσχονται.....υπόσχονται..... υπόσχονται χωρίς συνέπειες.
Και φθάνουμε και στο σιδηρόδρομο. Μάλλον, απ΄ότι φαίνεται θα ξαναλειτουργήσει κάποια στιγμή η γραμμή προς Αργος και Ναύπλιο. Ίσως να ξεκινήσει και πιλοτικά τα Σαββατοκύριακα μέσα στις προσεχείς ημέρες. Πολύ θετικό αυτό. Αλλά να μην πιέζουμε για να γίνει; Να μην μετράμε τις μέρες, αφού μας έδωσαν και χρονοδιάγραμμα. Να ξεχάσουμε το παρελθόν με τα εκατομμύρια που έπεσαν σε μία γραμμή που μετά το Ναύπλιο θα ήταν αδύνατο να λειτουργήσει μετά τη δημιουργία του νέου αυτοκινητοδρόμου προς Καλαμάτα; Τράτζικ, που έλεγε και η περσινή διαφήμιση. Έριξαν τόσα εκατομμύρια και κράτησαν το πλάτος των σιδηροτροχιών στο Τρικουπικό παρελθόν. Και τώρα ομιλούν για επέκταση του προαστιακού αυτοί που έχουν τις πολιτικές ευθύνες για το ότι θα πρέπει στον Ισθμό να αλλάζουν οι Πελοποννήσιοι τρένο, για να μεταβαίνουν από τον 19ο αιώνα στο σήμερα.