Για την περιφερειακή ανάπτυξη και όχι μόνο

Σημαντικά στοιχεία για την πορεία της οικονομίας δημοσιεύθηκαν πριν λίγες μέρες.
Μετά την τεράστια ύφεση λόγω των ανάλγητων πολιτικών, που έφεραν τους πτωχούς και τους μικρομεσαίους σε απόγνωση, τα τελευταία νούμερα που δημοσιεύθηκαν δείχνουν ανάκαμψη της Ελληνικής οικονομία (αύξηση του ΑΕΠ από το δεύτερο τρίμηνο του τρέχοντος έτους) και μείωση (μικρή μεν αλλά μείωση) της ανεργίας.
Και βέβαια εμφανίσθηκε ο από 30 Νοεμβρίου μελλοντικός συνδημότης μας να θριαμβολογήσει, ωσάν  να σώθηκε οριστικά η Ελληνική οικονομία. Από την άλλη πλευρά, αυτή των καταστροφολολάγνων, αμήχανη σιωπή.
Είναι τελικά ένα χρόνιο πρόβλημα της πολιτικής στη χώρα μας, ότι οι ηγέτες  διαβάζουν μόνον τα τελικά νούμερα και ανάλογα βγάζουν τα συμπεράσματά τους και θριαμβολογούν ή καταστροφολογούν.
Ξεχάσατε τον Πρωθυπουργό Κώστα και τους συν αυτώ νεοδημοκράτες που πανηγύριζαν για  την πολύ μεγάλη αύξηση του ΑΕΠ της χώρας τότε στα εύκολα χρόνια και τους αριθμούς των ολίγων ανέργων; Ουδείς κοίταζε τότε ότι η αύξηση αυτή του ΑΕΠ και οι θέσεις εργασίας στηριζόντουσαν όχι στην παραγωγή, αλλά στην κατανάλωση λόγω του υπερδανεισμού και στην οικοδομή. Όλα ωραία και καλά ήσαν τότε σύμφωνα με τους θριαμβολογούντες, όμως τελικά  η οικονομία είχε πήλινα πόδια, αφού η παραγωγική βάση της χώρας ήταν ισχνή.
Και μετά στα χρόνια των μνημονίων ο Αντώνης μαζί με τους άλλους στην αρχή και μετά μόνον οι άλλοι χαιρόντουσαν με την κάθετη πτώση της οικονομίας και την αύξηση της ανεργίας, χωρίς κάποιος να κοιτάζει τα ποιοτικά στοιχεία της ύφεσης. Σε ποιους δηλαδή  τομείς η οικονομία κατέρρευσε, σε ποιους εμφάνιζε κάποιες μικρές αντοχές, από ποιους τομείς της οικονομίας προέρχονται οι περισσότερες απολύσεις;  Ουδείς φρόντισε να ερευνήσει και να εξηγήσει με κάποια πειστικότητα σε τι οφείλεται η τεράστια ύφεση  της Ελληνικής οικονομίας, σε αντιπαραβολή με την πολύ μικρότερη ύφεση που αντιμετώπισαν οι άλλες χώρες που μπήκαν μαζί μας σε μνημόνια ή εφάρμοσαν πολιτικές σκληρής λιτότητας.
Και τώρα που,  μετά από τόσο αίμα και δάκρυα,  η οικονομία μας δείχνει κάποια στοιχεία ανάπτυξης, ουδείς από τους κυβερνώντες (και από την αντιπολίτευση) δεν κάθησε να εμβαθύνει στα στοιχεία αυτά για να δούμε το κατά πόσον πράγματι αρχίσαμε να στεκόμαστε στα πόδια μας. Διότι η ανάπτυξη του ΑΕΠ και η μικρή μείωση της ανεργίας που οφείλεται μόνον στον τουρισμό και σε μια μικρή ανάκαμψη της ιδιωτικής κατανάλωσης εμένα δεν μου λέει πολλά πράγματα. Εγώ θα ήθελα να δω ανάκαμψη στις δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις σε τομείς της καινοτομίας και των νέων τεχνολογιών, στην πρωτογενή παραγωγή, αλλά και στη μεταποίηση. Θα ήθελα να δω νέες θέσεις εργασίας που να στηρίζονται στις εξαγωγές και όχι στους πενταμηνίτες που προσλαμβάνονται με Κοινοτικά προγράμματα.Θα ήθελα να δω νέες σταθερές θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης με καλύτερες αμοιβές, λόγω εξειδίκευσης του νεοπροσληφθέντος προσωπικού και όχι η αύξηση της απασχόλησης να  αφορά κατά το πλείστον ελαστικές μορφές εργασίες και ημιαπασχόληση (τετράωρα) . Και όλα αυτά δεν τα πολυβλέπω να έχουν συμβεί. Οπότε οι θριαμβολογίες δεν μου λένε απολύτως τίποτα.
Αλλά και οι άλλοι; Δεν αντιλαμβάνονται ότι θα ήταν μεγάλη τύχη γι΄αυτούς να αναλάβουν τη διακυβέρνηση με μια οικονομία που να μην κατρακυλάει; Ούτε αυτό το πολύ απλό δεν μπορούν να αντιληφθούν;
Το ζητούμενο λοιπόν είναι η ποιοτική παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Το πως αυτό θα συμβεί κανείς δεν μας το λέει.
Ουδείς έχει καταθέσει κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο. Γενικές ιδέες, γενικόλογες αναφορές, αοριστολογίες, κάποια πιασάρικα σχέδια  για θερμοκοιτίδες επιχειρηματικότητας, φοροαπαλλαγές, αντιμνημονιασμοί και αυτά.
Αλλά ας πάμε στα τοπικά και στην περιφερειακή ανάπτυξη θέματα που κυρίως αφορούν το αιρετικό μου ιστολόγιο.
Ε λοιπόν αυτό που θα σας πω είναι ότι το σοβαρό θέμα που κατά τη γνώμη μου που πρέπει να αντιμετωπίσει η χώρα δεν είναι το χρέος, αλλά η ανάπτυξη της περιφέρειας με την αντιστροφή της συσσώρευσης ανθρώπων, κεφαλαίων, δραστηριοτήτων από τα δύο μεγάλα αστικά κέντρα προς την επαρχία. Εάν δεν αντιμετωπισθεί το πρόβλημα με το υδροδικέφαλο τέρας που δημιουργήσαμε, τίποτα δεν κάνουμε και ας μας χαρίσουν και το 100% των όσων οφείλουμε.
Και για να γίνει αυτό πρέπει να καθίσουμε να σκεφτούμε, να συζητήσουμε και να βρούμε κοινούς τόπους για το πως μπορεί ο κάθε τόπος να αναπτυχθεί. Και απαιτείται η συναίνεση γι΄αυτό. Αντιλαμβάνομαι ότι θα υπάρχουν διαφορές που ανάγονται σε ιδεολογικές θέσεις (ταμπού καμιά φορά), όπως  το μέγεθος της φορολογίας, το ποιος θα έχει τον πρώτο λόγο στην ανάπτυξη (ιδιώτες ή κρατικός τομέας), ποία βαρύτητα θα πρέπει να δοθεί στην  προστασία του περιβάλλοντος και άλλα πολλά. Αλλά μπορούμε και να ομονοήσουμε σε πολλά και να δούμε μερικά θεματάκια που πρέπει να διεκδικήσουμε για την Πελοπόννησο, για την Αργολίδα ή και για το Ναύπλιο σε μικροκλίμακα.
Τα λέω αυτά, αλλά δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος αφού το πολεμικό κλίμα που επικρατεί δεν δείχενι διάθεση για κάτι τέτοιο. Εδώ διαγράφουν ανθρώπους διότι δεν ακολούθησαν την γραμμή ακόμα και στο θέμα των τοπικών εκλογών.
Τέλος πάντων.
Για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε το σχεδιασμό απαιτείται έρευνα των δεδομένων.
Και τα οικονομικά στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (πορεία του ΑΕΠ, ανεργία και όλα τα άλλα) πρέπει να τα εξετάσουμε και σε σχέση με τον κάθε τόπο χωριστά.  Και αν δεν υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία θα πρέπει να  ζητηθούν. Αλλιώς όλα όσα λέμε θα είναι λόγια του αέρα.
Θα έπρεπε λοιπόν, πιστεύω να μπορούμε να απαντήσουμε σε ερωτήματα όπως:
Ποία η πορεία της ανεργίας στο νομό μας;
Ποία η πορεία του τουρισμού, της γεωργίας, της βιοτεχνίας και βιομηχανίας στον τόπο μας;
Ποία τα ποιοτικά στοιχεία για τον τουρισμό στον τόπο μας . Πόσο έχει επηρεάσει τις τοπικές τουριστικές επιχειρήσεις η μεγάλη κρίση των εργατικών και μικροαστικών περιοχών της πρωτεύουσας; Τι γίνεται με τον τουρισμό από το εξωτερικό;
Ποία η πορεία της οικοδομής και της αγοράς ακινήτων;
Πόσες ήσαν οι τοπικές πτωχεύσεις, οι εντάξεις στο νόμο Κατσέλη, οι διαταγές πληρωμής, οι ακάλυπτες επιταγές;
Πόσες επιχειρήσεις έκλεισαν και πόσες άνοιξαν; Σε ποιούς τομείς έκλεισαν επιχειρήσεις και σε ποιούς άνοιξαν. Ποιο είναι το ποσοστό των επιχειρήσεων καφέ που άνοιξαν σε σχέση με το σύνολο;
Τι γίνεται με την πορεία των εξαγωγών από τοπικές επιχειρήσεις;
Ποία προβλήματα αντιμετωπίζει η τοπική επιχειρηματικότητα;
Ποία η αναλογία πλήρους και μερικής απασχόλησης;
Σε ποίους τομείς υπάρχει πλήρης απασχόληση και σε ποίους μερική κατά κύριο λόγο;
Ποία η συνεισφορά ανανεώσιμων πηγών ενέργειας τοπικά.
Τι γίνεται με τις μεταφορές ανθρώπων και εμπορευμάτων;
Ο κατάλογος των ερωτημάτων μπορεί να είναι μακρύς.
Και δυστυχώς τέτοια στοιχεία ουδείς ενδιαφέρεται να ζητήσει και ερευνήσει.
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Αναμένουμε για να σωθούμε τη διαγραφή του  μεγαλύτερου μέρους του χρέους, κάτι που συζητείται μόνον στον ομφαλό της γης και ουδαμού αλλού.
Αυτά.