Ένας υπέροχος άνθρωπος. Αυτός ήταν ο πατέρας μου Νίκος Καράπαυλος.

Ένα χρόνο πριν τον πόλεμο. 
Η Αγροτική Τράπεζα, που τότε οργανωνόταν, είχε αποφασίσει να πραγματοποιήσει μία πρόσληψη στο Υποκατάστημά της στο Ναύπλιο. Επέλεξε τότε  μία από τις πρώτες κοπέλες, ίσως και την πρώτη,  που είχε λάβει πτυχίο Πανεπιστημίου στα οικονομικά. Θα της έδινε και έναν πολύ καλό μισθό. Η κοπέλα αυτή προερχόταν από μία μεσοαστική οικογένεια με σχετικά καλή οικονομική κατάσταση. Ο μεγάλος της αδελφός, 24 τότε ετών,  την προέτρεψε να μην δεχθεί την θέση.
"Έχουμε την δυνατότητα να ζήσουμε", της είπε. "Μπορείς να ασχοληθείς με τα οικονομικά των κτημάτων μας. Στην θέση σου η Τράπεζα θα προσλάβει δύο άλλα άτομα με μικρότερους μισθούς. Και τα άτομα αυτά έχουν απόλυτη ανάγκη την εργασία για να ζήσουν αξιοπρεπώς την οικογένειά τους".
Έτσι κι έγινε
Μια αδιανόητη ιστορία για το σήμερα. Αυτή η αίσθηση του δικαίου σήμερα δεν υπάρχει πουθενά. Ο άρπαξ την θέση αρπαξάτω.


28η Οκτωβρίου 1943 αξημέρωτα.
Τα παιδιά δεν είχαν ξυπνήσει να πάνε σχολείο για το καθημερινό τους μάθημα.
Βλέπετε, τις δύσκολες εκείνες μέρες, ουδείς τολμούσε να αναφέρει καν την ημέρα της έναρξης του νικηφόρου  αγώνα κατά των Ιταλών.
Και εκείνο το πρωινό, θόρυβοι δυνατοί ακούστηκαν στο νεοκλασικό αρχοντικό στην παλαιά πόλη του Ναυπλίου. Η Γκεστάπο εισέβαλε στην οικία και συνέλαβαν  τον, 28χρονο πλέον, νέο που είχε προτρέψει την αδελφή του να μην δεχθεί την θέση στην Αγροτική Τράπεζα, προκειμένου να ζήσουν δύο άλλοι οικογενειάρχες, που είχαν τον μισθό απόλυτη ανάγκη. Συνέλαβαν τότε και άλλους τριάντα νέους.
Τους έπιασαν ως ομήρους. Οι καλοθελητές της πόλης είχαν δώσει τον κατάλογο με τα ονόματα. Τους μετέφεραν στην Τρίπολη. Οι ημέρες περνούσαν και οι όμηροι λιγόστευαν.
Υπήρχε τότε. όπως ξέρετε, ο κανόνας των Ναζί. Ένας Γερμανός νεκρός 10 Έλληνες για εκτέλεση.
Και έγινε μια μάχη στην Αργολίδα και οι αντάρτες σκότωσαν 12 ή 13 Γερμανούς.
Την άλλη μέρα έπρεπε να πάνε για εκτέλεση 130 Έλληνες, από τους ομήρους της Τρίπολης. Οι Αργολιδείς είχαν πεισθεί ότι θα περνούσαν το τελευταίο τους βράδυ. Την επομένη το πρωί οι Ναζήδες πήραν από το στρατόπεδο τους Λάκωνες. Τους εξετέλεσαν.
Ο Αναπλιώτης της σημερινής μας ιστορίας, στα μετέπειτα χρόνια, σταματούσε στο μνημείο των ηρώων Λακώνων κάθε φορά που περνούσε με την οικογένειά του . Και πάντοτε απέτιε φόρο τιμής.


Λίγες ημέρες μετά την 28η Οκτωβρίου 1940.
Μία κυρία επισκέπτεται το απόγευμα την σύζυγο του Στρατηγού, που ήταν φίλη της και έμενε στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου. Πήγε εκεί να της ζητήσει μια μεγάλη χάρη. Ο γιος της, ορφανός από πατέρα και με πέντε αδέλφια, ήταν προστάτης οικογένειας, και δεν μπορούσε να πάει στον πόλεμο. Η χάρη αυτή έγινε και ο άνθρωπος που με απεριόριστο αίσθημα δικαίου είχε αποτρέψει την αδελφή του να καταλάβει την καλοπληρωμένη θέση στην τράπεζα, πήγε στον πόλεμο, στην πρώτη γραμμή του μετώπου,  αφού έβαλε μέσον για αυτό.

28η Οκτωβρίου 1948
Ο άνθρωπος που πήγε εθελοντικά στον πόλεμο και που είχε συλληφθεί από του Ναζί και πέρασε φρικτά μερόνυχτα ως όμηρος, κοιμάται σε μια μεγάλη σκηνή  σε ένα μακρύ νησί μαζί με άλλους πολλούς, ως επικίνδυνος για την πατρίδα. Ο στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος, ο θείος, διοικητής του Α σώματος στρατού είχε δώσει την εντολή της σύλληψης των χιλιάδων ατόμων στην Πελοπόννησο

1958. Βουλευτικές εκλογές.
Στις εκλογές αυτές παίρνει μέρος σε συνασπισμό κομμάτων και ένα μικρό κόμμα, που το είχαν ιδρύσει οι σπουδαίοι Σβώλος και Καρτάλης μαζί με τον Τσιριμώκο.  Αντίπαλα κόμματα οι ιπποπόταμοι. Το  κόμμα των Φιλελευθέρων, η ΕΡΕ και η ΕΔΑ. Ο εθελοντής στρατιώτης στο Αλβανικό λαμβάνει μέρος, ως υποψήφιος βουλευτής. Ένοιωσε την ανάγκη να υποστηρίξει τις ιδέες και τις αρχές του και όχι για να καταλάβει κάποια θέση. Οι άνθρωποι που τον εκτιμούσαν τον ψήφισαν. Και αυτό υπήρξε η μέγιστη για αυτόν τιμή. Οι μάζες επέλεξαν τους δυνατούς και ισχυρούς ιπποποτάμους. Κάποια στιγμή ο Τσιριμώκος πρόδωσε όλους τους ανθρώπους που τον είχαν εμπιστευτεί. Η μετέπειτα στεναχώρια ήταν τεράστια. Όχι για τον ίδιον τον στρατιώτη του Αλβανικού, αλλά διότι η συμμετοχή του στις εκλογές έκανε τους λίγους ανθρώπους που τον γνώριζαν να τον ψηφίσουν. Ίσως είναι μοιραίο η οικογενειακή ιστορία να επαναλαμβάνεται. Οι νοούντες νοείτωσαν. Πάντως, τουλάχιστον, ο Τσιριμώκος έγινε Πρωθυπουργός, όχι αναπληρωτής υπουργός ακροδεξιού πολιτικού.

1937. Πάμε πάλι πίσω στον χρόνο.
Τον ήρωά μου, 22 χρονών τότε,  τον καλεί ο θείος του, που είχε αντιληφθεί ότι στο δωμάτιό του συγκατοικούσε με μια σκοτεινή φιγούρα με δρεπάνι. Του είπε προφορικά την τελευταία επιθυμία του. Όλα τα χρήματά του να δοθούν στον Δήμο Ναυπλίου για την ανέγερση Δημοτικού νοσοκομείου. Το ποσό ήταν πολύ σεβαστό. Δισταγμός δεν υπήρξε. Θεωρώ ότι είναι η μοναδική περίπτωση που δίδεται μια τέτοια μεγάλη κληρονομιά για κοινωφελή σκοπό με προφορική μόνον εντολή.
Αυτός ήταν ο πατέρας μου Νίκος Καράπαυλος.
Ένας υπέροχος άνθρωπος.


ΥΓ1. Αυτή η ανάρτηση είναι στο πολύ περίπου ένα  τμήμα όσων προφορικά είπα στη συνάντηση που έγινε προχθές 25 Μαρτίου μεταξύ συγγενών, γνωστών και καλών φίλων για να τιμήσουμε το Νίκο Καράπαυλο.
ΥΓ2  Έχω αφαιρέσει όλα τα κομμάτια που είχαν μια προσωπική διάσταση. Αφήνω μόνον την φωτογραφία που δείχνει μια τρυφερή προσωπική του στιγμή.
ΥΓ3  Υπάρχει και ένα άλλο μεγάλο κομμάτι από αυτά που ειπώθηκαν στη συνάντηση, για το πως ο Δήμαρχος Νίκος Καράπαυλος, αντιμετώπιζε τους πολίτες του Ναυπλίου και δεχόταν την κριτική, ακόμα και κακόπιστη.
Αλλά περί αυτού προσεχώς