Δεν έχω πάει ποτέ στην ζωή μου να δω ποδόσφαιρο στο Ολυμπιακό Στάδιο, παρ΄ότι γενικά είμαι φαν του αθλητισμού.
Τα τελευταία σαράντα χρόνια έχω πάει δυο φορές στο γήπεδο για να δω επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Μία στην Τρίπολη για να δω το Αστέρας-Τόττεναμ και μία άλλη με το ΙΧ μου στην Θεσσαλονίκη για να δούμε το ΠΑΟΚ-ΠΑΟ προκειμένου να εκτελέσω το πατρικό μου καθήκον. Δεν νομίζω ότι έχω απολέσει και κάτι σημαντικό. Και δεν έδωσα τα χρηματά μου σε Μπέους και Ψωμιάδηδες.
Όμως φέτος πηγαίνω εδώ στο κλειστό του Ναυπλίου για να δω μπάσκετ τρίτης Εθνικής
Να δω τον Πελεκάνο.
Πόσο πολύ μου αρέσει αυτός ο παίκτης.
Είναι πολυτέλεια για το Ναύπλιο και για την κατηγορία στην οποία αγωνίζεται.
Δεν είναι ότι ξεχωρίζει μόνον για τις αθλητικές του ικανότητες.
Τον παρατηρώ με τι σεβασμό απευθύνεται στους διαιτητές, που οι περισσότεροι είναι πιο νέοι από αυτόν σε ηλικία.
Πως αντιμετωπίζει τους καλαθοσφαιριστές της αντίπαλης ομάδας, ιδίως τα νέα παιδιά.
Παρατηρώ το χαμόγελό του, ακόμα και στις κρίσιμες στιγμές του αγώνα.
Δεν φεύγω αμέσως από το γήπεδο, διότι μου αρέσει μετά τον αγώνα να βλέπω τον Πελεκάνο, που κάποτε ήταν ένας πρωταθλητής Ευρώπης, να συνομιλεί και να δίνει σημασία και αξία στους μπόμπιρες και τις μπομπιρίνες που τον περικυκλώνουν.
Όμως βλέπω και τον προπονητή της ομάδας μας και τους παράγοντες.
Όλοι σοβαροί.
Δεν θυμάμαι στα τόσα ματς που είδα, αν καταλογίσθηκε κάποια τεχνική ποινή στον πάγκο της ομάδας μας.
Μου αρέσουν όλα αυτά. Γουστάρω να πηγαίνω στο γήπεδο με τέτοιες συνθήκες. Έστω και αν οι κτηριακές εγκαταστάσεις είναι άθλιες.
Παραφωνία όμως είναι οι πενήντα πιτσιρικάδες. Αλλά για αυτούς θα μιλήσω στο τέλος της σημερινής μου ανάρτησης.
Είναι ανατριχιαστικό αυτό που συνέβη με τον Ιβάν
Αποκρουστικά όσα συνέβαιναν με τις παράγκες στο ποδόσφαιρο.
Πότε ο ένας, πότε ο άλλος.
Και από δίπλα συνένοχες οι εκάστοτε πολιτικές εξουσίες για τις δικές τους μικροκομματικές σκοπιμότητες εκάστη.
Όλα αυτά τραγικά.
Όμως η δική μου αιρετική άποψη είναι ότι βρωμάει μεν το κεφάλι του ιχθύος, αλλά η σαπίλα είναι εκτεταταμένη. Δεν προέρχεται η βρώμα μόνον από το κεφάλι.
Δεν θέλει η αριστερά και η δεξιά να παραδεχθούν ότι πταίει και η κοινωνία. Τους χαϊδεύουν τους πολίτες. Αν δεν αποκτήσουμε αυτογνωσία και αντιληφθούμε ότι η κρίση είναι πάνω απ΄όλα πολιτιστική και κοινωνική και ότι η κοινωνία μας παραμένει στην προνεωτερική εποχή, στον Οθωμανικό κοτζαμπασισμό, τα προβλήματα της βίας στα γήπεδα δεν θα σταματήσουν.
Δεν είναι οι Ιβάνηδες και οι Μαρινάκηδες οι αποκλειστικοί υπαίτιοι για τα προβλήματα στο ποδόσφαιρο. Αυτοί και οι άλλοι εκμεταλλεύονται την πολύπλευρη και βαθιά κοινωνική κρίση. Κάτι τρέχει που επί τόσα χρόνια επιπλέουν οι Κουρήδες, οι ασπόνδυλοι κομματάνθρωποι που τρουπώνουν στις θέσεις του Δημοσίου, οι παραγοντίσκοι της αυτοδιοίκησης. Κάτι φταίει που ήλθε και πάλι μία χουντική λογοκρισία στην κρατική τηλεόραση και η κοινωνία περί άλλα τυρβάζει
Το θέμα λοιπόν δεν είναι μόνον ο φρικαλέος κουμπουροφόρος Ιβάν, που είναι ο εκλεχτός της σημερινής πολιτικής εξουσίας, όπως δεν θα είναι και ο εφοπλιστής που θα είναι ο εκλεχτός της επόμενης κυβέρνησης.
Η γνώμη μου είναι πως πρέπει να δούμε τα πιο πολυσύνθετα προβλήματα τόσο σε γενικό επίπεδο, όσο και σε τοπικό.
Βαρκούλες αρμενίζουν μεσ στο φουρτουνιασμένο πέλαγος και εμείς ασχολούμεθα για το εάν το ζερβό ποδάρι του ξένου παίκτουλα του ΠΑΟΚ, που δεν θυμάμαι το όνομά του, και τον οποίον ουδείς στην Ελλάδα θα θυμάται σε τρεις μήνες, επηρέαζε ή ουχί την φάση.
Θα σας τα πω χύμα και τσουβαλάτα, όπως εγώ τα πιστεύω.
Είναι άρρωστη η κοινωνία μας που γενικά δεν διαβάζει έντυπο τύπο (ένα μηδαμινό ποσοστό νέων έχει αγοράσει πολιτική εφημερίδα έστω και μια φορά στην ζωή του) αλλά συντηρεί καμιά δεκαπενταριά αθλητικές εφημερίδες. Τι αθλητικές λέω εγώ τώρα; Ποδοσφαιρικές εφημερίδες είναι με κάτι ολίγην από μπάσκετ. Πως συντηρούνται αυτές οι εφημερίδες; Τι μισθούς πληρώνουν στους άμοιρους νέους αθλητικογράφους (τι αθλητικογράφους λέω εγώ τώρα; Ποδοσφαιρογράφους έπρεπε να πω). Πόσο εισφοροδιαφεύγουν. Τι σχέσεις εργασίας προσφέρουν; Σαπίλα. Και ουδείς ασχολείται με αυτά.
Αδιανόητο δι εμέ. Χιλιαρικάκια και διχίλιαρα επιπλέον του μισθού τους λαμβάνουν οι αθλητικοί δικαστές. Ωραίο χαρτζιλικάκι. Απασχόληση; Μια φορά το 15ήμερο, άντε και λίγες ώρες ακόμα για να γράψουν κάποιες τυποποιημένες αποφάσεις. Πως διορίζονται; Ποία ανεξαρτησία μπορούν να προσφέρουν όταν μπαίνει στη μέση το χαρτζηλίκι; Πως θα πειστώ ότι δεν κάνουν τα χατίρια των ισχυρών;
Αλλά ας πάμε και στα τοπικά
Μιλούσαν οι προηγούμενοι για αυστηρή εφαρμογή του νόμου και καμία ανοχή στην παρανομία. Τα ίδια έλεγαν και λένε και τώρα και οι σημερινοί. Και πανηγύρισαν, διότι επήλθε, λέει, κάθαρση. Πόσος σανός θεέ μου και Αλλάχ μου.
Και την ίδια στιγμή πριν κανα χρόνο έγιναν τα όμορφα εδώ με τις εκλογές στην Τοπική Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων. Καταγγέλθηκαν τόσα και τόσα. Ακόμα και σήμερα συνεχίζονται οι καταγγελίες Είπαν τότε ότι ήλθαν και κουμπουροφόροι από την Θεσσαλονίκη. Και δικηγόροι από εκεί ήλθαν για το σπουδαίο αυτό γεγονός, Για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στα τοπικά ποδοσφαιρικά πράγματα. Ρε τι θεσάρες είναι αυτές για τις οποίες τρώγονται; Να είσαι μέλος της ΕΠΣΑ. Ελα μ....ί στον τόπο σου. Είπαν ότι υπήρχαν αντιπρόσωποι σωματείων χωριών της Αργολίδας που ήλθαν από την Θεσσαλονίκη. Είναι να μουρλαίνεσαι. Και κάποιοι μιλούσαν τότε ότι επιτεύχθηκε η εξυγίανση του ποδοσφαίρου. Γαλάζιοι νεοδημοκράτες, Θεσσαλονικείς φουσκωτοί και ροζουλί κυβερνώντες, όλοι τουρλουμπούκι. Και έγιναν οι αρχαιρεσίες με αυτές τις συνθήκες και ουδείς ίδρωσε. Δεν έχω διαπιστώσει να έχει ξεκινήσει οίκοθεν κάποια Εισαγγελική έρευνα για όσα απίστευτα καταγγέλθηκαν. Και τώρα απορούμε με τα κουμπούρια του Ιβάν. Εγώ απορώ γιατί απορούν κάποιοι.
Και συμμετείχαν στην Γενική Συνέλευση της Ένωσης τα ποδοσφαιρικά σωματεία των χωριών, των κωμοπόλεων και των πόλεων, δηλαδή, ουσιαστικά, αποφάσισαν ο ένας ή δύο ή τρεις παράγοντες που διοικούν τα σωματεία. Διότι είναι κοινό μυστικό ότι δεν υπάρχουν πλέον, εκτός ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων, καταστατικές διαδικασίες με Γενικές Συνελεύσεις ενεργά μέλη και όλα αυτά. Όλο το αρρωστημένο σκηνικό ήταν στο αναμεταξύ τους, με Σωματεία με άρρωστες διαδικασίες. Και αυτά τα θέματα ουδόλως και ουδένα απασχολούν. Εκπλησσόμεθα για το Ιβάν, αλλά σιωπήσαμε για τα δικά μας εδώ.
Έχουμε κλειστό κολυμβητήριο. Αλλά και όταν ήταν ανοιχτό, τρωγόντουσαν τα κολυμβητικά σωματεία για το ποιο θα πάρει περισσότερες διαδρομές. Καμία συνεργασία. Αλλά στο βάθος βάθος του θέματος όλοι οι τσακωμοί γινόντουσαν διότι είχαν ανοίξει τα μαγαζάκια, τα οποία εκμεταλλευόντουσαν οι διάφοροι που εισέπρατταν συνδρομές ακόμα και από ενήλικες και ουδέν απέδιδαν. Και αθέμιτο ανταγωνισμό σε ιδιωτικά γυμναστήρια πράττουν και χρήματα εισπράττονται που δεν δηλώνονται και τα οικονομικά των Σωματείων ουδαμόθεν ελέγχονται.
Και είχαμε τον Ναυτικό Όμιλο Ναυπλίου σαν το κολυμβητικό Σωματείο της πόλης μας επί σαράντα τόσα χρόνια. Και τώρα μας προέκυψαν και άλλα κολυμβητικά σωματεία στην πόλη!!! Και εγώ δεν έχω δει ποτέ να δημοσιεύονται προσκλήσεις για Γενικές Συνελεύσεις στα άλλα Σωματεία. Δεν έχω δικαίωμα λοιπόν να υποπτεύομαι ότι τα σωματεία αυτά είναι σφραγίδες; Και τα ίδια συμβαίνουν και με τα διάφορα σωματεία στις αθλοπαιδιές. Ακούω ότι για να στείλει ο μπαμπάς την μικρή του θυγατέρα να παίξει βόλεϊ πρέπει να πληρώνει ένα πενηντάρικο κάθε μήνα!!!! Πρωτάκουστα πράγματα. Τι θα κάνει το παιδάκι μιας φτωχής οικογένειας; Αποκλεισμός; Και εν τέλει ουδεμία βλέπω ευαισθητοποίηση να ελεγχθούν τα οικονομικά των σωματείων, ιδίως αυτών που εισπράττουν τέτοιες εισφορές. Τα έλεγξε κάποιος και εγώ δεν το ξέρω; Και να ενισχύσουμε μέσω της τοπικής φορολογίας τα διάφορα πανηγύρια στα χωριά που πολλάκις τα διοργανώνουν τα αθλητικά σωματεία. Και βγαίνουν και λαχνοί, χωρίς τον παραμικρό έλεγχο.
Και τρέχουν τα παιδιά του Ναυτικού Ομίλου σε Κολυμβητήρια άλλων πόλεων για να προπονηθούν και να παίξουν αγώνες. Δεν νοιώθουν ότι είναι αδικημένα; Δεν ξεκινάει από πολύ χαμηλά αυτό το αίσθημα της αδικίας; Η αδικία στα μικρά και άσημα επαρχιακά κυρίως σωματεία, αδικία που την αντιμετωπίζουν μικρά παιδιά.
Από την άλλη έχουμε μια μεγάλη Αναπλιώτισσα πρωταθλήτρια στους δρόμους ημιαντοχής. Αλλά και αυτό το σπουδαίο για την πόλη μας αθλητικό γεγονός στην αφάνεια λίγο πολύ παραμένει. Περισσότερο ενδιαφέρει το εάν ο παίκτης ήταν οφσάιντ και εάν αδικήθηκε ο Παναθηναϊκός πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια με το γκολ του Κατσουράνη που ακυρώθηκε.
Εμείς φταίμε που τα ανεχόμαστε όλα αυτά και δίνουμε αξία στις "ομάδες της καρδιάς" μας, που πλέον δεν είναι κάτι άλλο από επιχειρηματικά συμφέροντα με σκοτεινά, πολλές φορές, κίνητρα.
Και πάμε και πάλι στον Οίακα και στον Πελεκάνο και στην πιτσιρικαρία που πηγαίνει στο γήπεδα.
Παραφωνία μεγάλη οι ύβρεις κατά των παικτών των αντιπάλων ομάδων που εκστομίζουν εν χορώ αυτοί οι καμιά πενηνταριά.
Φιλότιμη προσπάθεια, βλέπω, κάνουν οι παράγοντες του Οίακα για να περιορίσουν το φαινόμενο.
Όμως, πιστεύω, πρέπει να γίνει κάτι πιο οργανωμένο.
Θα έλεγα μετά από έναν αγώνα να βάλουν τον Πελεκάνο να τους μιλήσει με το χαμόγελό του, και να τους δώσει να καταλάβουν ότι καλό στην ομάδα δεν κάνουν. Αντιθέτως.
Να τους βάλουμε να δουν σε βίντεο τον Βιερίνια και τον Πουγιόλ.
Να δουν όλα τα παιδιά την Γαλλική ταινία του 1984 "ο θάνατος του διαιτητή".
Δεν θα λυθεί το παραμικρό πρόβλημα με τις ανοησίες περί προσωρινής διακοπής του πρωταθλήματος.Τα βαθιά εγγενή προβλήματα της κοινωνίας μας που έχουν αντίκτυπο στον αθλητισμό, αφορούν όλους μας και πρέπει να έχουμε το θάρρος να τα αντιμετωπίσουμε χωρίς τυμπανοκρουσίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου