Βυζαντινό Μουσείο στο Αργος

(Οι μαθητές του σχολείου του Αγίου Δημητρίου και ο δάσκαλός τους, ντυμένοι με Βυζαντινές φορεσιές στο Βυζαντινό μουσείο του Άργους. Ωωωω τι όμορφη εικόνα!!!!)

Γνωρίζω ότι αρκετοί από εσάς αγανακτείτε με τον Άδωνι, αλλά γουστάρετε τον Πολλάκη. Και τούμπαλιν.
Έχετε σιχαθεί το ΠΑΣΟΚ του Άκη, τον Bενιζέλο που συμμάχησε με τον Αντώνη.
Άλλοι απεχθάνεστε  τον Τσίπρα που συμμάχησε με τους ακροδεξιούς.
Και άλλοι τινες τα έχετε βάλει με όλους τους πολιτικούς που τους αποκαλείτε "προδότες"

Αυτό που εγώ σήμερα θα ήθελα να σας ρωτήσω  είναι εάν έχετε νοιώσει εσείς ποτέ ντροπή για την πάρτη σας.

Δεν επιθυμώ να σας κάνω τον κήνσορα.

Σας λέω λοιπόν ότι εγώ προσωπικά ένοιωσα ντροπή.

Είχε  ανοίξει  πριν από μήνες τις θύρες του το Βυζαντινό μουσείο στο Άργος και δεν το είχα επισκεφτεί. ΝΤΡΟΠΗ ΜΟΥ λοιπόν.
Και ισχυρίζομαι ότι αγαπώ την ιστορία της πατρίδας μου και του τόπου μου.

Το Βυζαντινό μουσείο στο Άργος είναι ένα πραγματικό στολίδι. Ένα κόσμημα. Αναδεικνύεται με τον καλύτερο τρόπο η τοπική ιστορία κατά την Βυζαντινή εποχή. Ζωντανεύει μία περίοδος, που την διδαχθήκαμε μεν στα σχολεία, αλλά μάλλον ήταν ένα βαρετό μάθημα για τους περισσότερους.
Δεν είμαι μουσειολόγος για να σας πω με λεπτομέρεια και με επιστημοσύνη τα καλά και τα κακά του μουσείου αυτού.
Επισκέπτης είμαι και εραστής της ιστορίας.
Έχω επισκεφθεί εκατοντάδες μουσεία στην Ελλάδα και στον κόσμο όλο. Το Βυζαντινό μουσείο του Άργους είναι ένα από τα καλύτερα. Όχι τόσο για τα εκθέματα που έχει, που ίσως δεν είναι και τόσο σημαντικά, αλλά για το στήσιμό του και διότι σε βάζει μέσα στο κλίμα της εποχής. Βλέπεις τα θαυμαστά του πολιτισμού αυτού, διαπιστώνεις τα της λατρείας, τι φορούσαν, πως διασκέδαζαν, σε τι σπίτια κατοικούσαν οι κάτοικοι της Αργολίδας κατά την Βυζαντινή εποχή. Και την ζωή στην σπηλιά βλέπεις.  Και ακούς τραγούδια, διαβάζεις για τις συνταγές, Μπορούν τα μικρά και μεγάλα παιδιά να ντυθούν με τις φορεσιές της εποχής εκείνης.
Και σε πολλά εκθέματα. που μπορείς να τα αγγίξεις και να τα νιώσεις, υπάρχουν πινακίδες σε γραφή Μπράιγ.

Η τοπική κοινωνία θα έπρεπε να ευγνωμονεί τους ανθρώπους που συνετέλεσαν στο στήσιμο του σπουδαίου αυτού μουσείου. Την Νατάσα Βασιλείου και τον Μπάμπη Αντωνιάδη, αλλά και όποιον άλλον βοήθησε.

Μετά από αυτά, τώρα ξαναρωτώ: Νιώθετε κάποια ντροπή που δεν έχετε επισκεφθεί αυτό το σπουδαίο μουσείο; Αναφέρομαι και σε εσάς που ουρλιάζετε για το ότι μας κλέβουν κάποιοι την ιστορία μας. Και σε εσάς που ισχυρίζεστε ότι υπάρχουν συμπατριώτες μας ανθέλληνες. Εσάς που επιτίθεστε στον Μπάμπη και τον αποκαλείται "πονηρό" και "λαϊκιστή". Να είχαμε δέκα Μπάμπηδες και εκατό δασκάλους σαν αυτούς που διδάσκουν τα παιδιά στο Μετόχι

Την ιστορία μας από μόνοι μας την γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας και μετά παριστάνουμε τους υπερεθνικόφρονες.
Κάποιοι ελάχιστοι το έχετε επισκεφθεί το νέο μουσείο. Αλλά μετρημένοι είστε. Πήγα μία Κυριακή, κάθησα καμιά ώρακαι ήμουν ο μόνος εκεί μέσα. Και ήταν Κυριακή, επαναλαμβάνω.
Ευτυχώς που υπάρχει ο άνθρωπος και έχει κινητοποιήσει τα σχολεία. Όαση τα σχολεία και κάποιοι εξαιρετικοί δάσκαλοι και καθηγητές.
Εσείς οι μεγαλύτεροι δεν ντρέπεστε καθόλου;

Το μουσείο λοιπόν έγινε στο Άργος.
Έχω την αίσθηση ότι και η Αργειακή κοινωνία αδιαφορεί για το νέο στολίδι στην πόλη της. 

Τώρα πρέπει να κινητοποιηθούμε για να προβάλλουμε παντού το μουσείο αυτό. Να το νιώσουμε δικό μας. Ναυπλιείς τε και Δαναοί.

Και μιας και αναφέρομαι σήμερα στις δύο πόλεις.
Τώρα πρέπει οι πεφωτισμένοι των δύο πόλεων να κάνουν μια προσπάθεια να ξεπεράσουν τις τοπικές ηγεσίες, που ούτε θέλουν , ούτε μπορούν , ούτε γνωρίζουν.
Φανταστείτε έναν Μαραθώνιο σε συνεργασία των δύο πόλεων που θα περνούσε από τα εμβληματικά μνημεία της Αργολίδας.
Ονειρευτείτε μία κοινή προσπάθεια στην οποία το μεν Αργος θα πρόβαλε τα μνημεία της κλασσικής αρχαιότητας, που λείπουν από το Ναύπλιο, που θα εισέφερε τα γνωστά δικά του θέλγητρα.
Περιηγητές θα επισκέπτονταν την πόλη του Άργους, η μέση παραμονή των ταξειδευτών θα αυξανόταν προς όφελος του Ναυπλίου.
Αναλογιστείτε δύο μεγάλα φεστιβάλ πολιτισμού σε συνεργασία των δύο πόλεων.
Αγαπητέ κύριε Σπαντιδέα ,
Αγαπητέ κύριε Κωτσοβέ,
Εσείς που εκπροσωπείτε δύο σπουδαίους πολιτιστικούς συλλόγους των δύο πόλεων, σας καλώ να συνεργαστείτε.
Ας ξεπεράσουμε τις πολυδάπανες φιέστες και τα πειρατικά καράβια και τους ξεχωριστούς μαραθώνιους των δύο δημοτικών αρχών και ας επιχειρήσουμε μία ουσιαστική συνεργασία προς όφελος όλων.
Προτείνω δύο μεγάλες συναντήσεις.
Μία στο Άργος με θέμα την ιστορία του Ναυπλίου και μία στο Ναύπλιο με θέμα την ιστορία του Άργους.
Μπορείτε και εσείς κκ Πρόεδροι των εξαιρετικών πολιτιστικών συλλόγων να σκεφτείτε και άλλα θέματα για συνεργασία.
Μπορούμε να ξεπεράσουμε τον τοπικισμό.
Είμαι βέβαιος ότι οι κοινωνίες μας αξίζουν κάτι περισσότερο από τις τοπικές χαζομικροδιαμάχες.

Ένας υπέροχος άνθρωπος. Αυτός ήταν ο πατέρας μου Νίκος Καράπαυλος.

Ένα χρόνο πριν τον πόλεμο. 
Η Αγροτική Τράπεζα, που τότε οργανωνόταν, είχε αποφασίσει να πραγματοποιήσει μία πρόσληψη στο Υποκατάστημά της στο Ναύπλιο. Επέλεξε τότε  μία από τις πρώτες κοπέλες, ίσως και την πρώτη,  που είχε λάβει πτυχίο Πανεπιστημίου στα οικονομικά. Θα της έδινε και έναν πολύ καλό μισθό. Η κοπέλα αυτή προερχόταν από μία μεσοαστική οικογένεια με σχετικά καλή οικονομική κατάσταση. Ο μεγάλος της αδελφός, 24 τότε ετών,  την προέτρεψε να μην δεχθεί την θέση.
"Έχουμε την δυνατότητα να ζήσουμε", της είπε. "Μπορείς να ασχοληθείς με τα οικονομικά των κτημάτων μας. Στην θέση σου η Τράπεζα θα προσλάβει δύο άλλα άτομα με μικρότερους μισθούς. Και τα άτομα αυτά έχουν απόλυτη ανάγκη την εργασία για να ζήσουν αξιοπρεπώς την οικογένειά τους".
Έτσι κι έγινε
Μια αδιανόητη ιστορία για το σήμερα. Αυτή η αίσθηση του δικαίου σήμερα δεν υπάρχει πουθενά. Ο άρπαξ την θέση αρπαξάτω.


28η Οκτωβρίου 1943 αξημέρωτα.
Τα παιδιά δεν είχαν ξυπνήσει να πάνε σχολείο για το καθημερινό τους μάθημα.
Βλέπετε, τις δύσκολες εκείνες μέρες, ουδείς τολμούσε να αναφέρει καν την ημέρα της έναρξης του νικηφόρου  αγώνα κατά των Ιταλών.
Και εκείνο το πρωινό, θόρυβοι δυνατοί ακούστηκαν στο νεοκλασικό αρχοντικό στην παλαιά πόλη του Ναυπλίου. Η Γκεστάπο εισέβαλε στην οικία και συνέλαβαν  τον, 28χρονο πλέον, νέο που είχε προτρέψει την αδελφή του να μην δεχθεί την θέση στην Αγροτική Τράπεζα, προκειμένου να ζήσουν δύο άλλοι οικογενειάρχες, που είχαν τον μισθό απόλυτη ανάγκη. Συνέλαβαν τότε και άλλους τριάντα νέους.
Τους έπιασαν ως ομήρους. Οι καλοθελητές της πόλης είχαν δώσει τον κατάλογο με τα ονόματα. Τους μετέφεραν στην Τρίπολη. Οι ημέρες περνούσαν και οι όμηροι λιγόστευαν.
Υπήρχε τότε. όπως ξέρετε, ο κανόνας των Ναζί. Ένας Γερμανός νεκρός 10 Έλληνες για εκτέλεση.
Και έγινε μια μάχη στην Αργολίδα και οι αντάρτες σκότωσαν 12 ή 13 Γερμανούς.
Την άλλη μέρα έπρεπε να πάνε για εκτέλεση 130 Έλληνες, από τους ομήρους της Τρίπολης. Οι Αργολιδείς είχαν πεισθεί ότι θα περνούσαν το τελευταίο τους βράδυ. Την επομένη το πρωί οι Ναζήδες πήραν από το στρατόπεδο τους Λάκωνες. Τους εξετέλεσαν.
Ο Αναπλιώτης της σημερινής μας ιστορίας, στα μετέπειτα χρόνια, σταματούσε στο μνημείο των ηρώων Λακώνων κάθε φορά που περνούσε με την οικογένειά του . Και πάντοτε απέτιε φόρο τιμής.


Λίγες ημέρες μετά την 28η Οκτωβρίου 1940.
Μία κυρία επισκέπτεται το απόγευμα την σύζυγο του Στρατηγού, που ήταν φίλη της και έμενε στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου. Πήγε εκεί να της ζητήσει μια μεγάλη χάρη. Ο γιος της, ορφανός από πατέρα και με πέντε αδέλφια, ήταν προστάτης οικογένειας, και δεν μπορούσε να πάει στον πόλεμο. Η χάρη αυτή έγινε και ο άνθρωπος που με απεριόριστο αίσθημα δικαίου είχε αποτρέψει την αδελφή του να καταλάβει την καλοπληρωμένη θέση στην τράπεζα, πήγε στον πόλεμο, στην πρώτη γραμμή του μετώπου,  αφού έβαλε μέσον για αυτό.

28η Οκτωβρίου 1948
Ο άνθρωπος που πήγε εθελοντικά στον πόλεμο και που είχε συλληφθεί από του Ναζί και πέρασε φρικτά μερόνυχτα ως όμηρος, κοιμάται σε μια μεγάλη σκηνή  σε ένα μακρύ νησί μαζί με άλλους πολλούς, ως επικίνδυνος για την πατρίδα. Ο στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος, ο θείος, διοικητής του Α σώματος στρατού είχε δώσει την εντολή της σύλληψης των χιλιάδων ατόμων στην Πελοπόννησο

1958. Βουλευτικές εκλογές.
Στις εκλογές αυτές παίρνει μέρος σε συνασπισμό κομμάτων και ένα μικρό κόμμα, που το είχαν ιδρύσει οι σπουδαίοι Σβώλος και Καρτάλης μαζί με τον Τσιριμώκο.  Αντίπαλα κόμματα οι ιπποπόταμοι. Το  κόμμα των Φιλελευθέρων, η ΕΡΕ και η ΕΔΑ. Ο εθελοντής στρατιώτης στο Αλβανικό λαμβάνει μέρος, ως υποψήφιος βουλευτής. Ένοιωσε την ανάγκη να υποστηρίξει τις ιδέες και τις αρχές του και όχι για να καταλάβει κάποια θέση. Οι άνθρωποι που τον εκτιμούσαν τον ψήφισαν. Και αυτό υπήρξε η μέγιστη για αυτόν τιμή. Οι μάζες επέλεξαν τους δυνατούς και ισχυρούς ιπποποτάμους. Κάποια στιγμή ο Τσιριμώκος πρόδωσε όλους τους ανθρώπους που τον είχαν εμπιστευτεί. Η μετέπειτα στεναχώρια ήταν τεράστια. Όχι για τον ίδιον τον στρατιώτη του Αλβανικού, αλλά διότι η συμμετοχή του στις εκλογές έκανε τους λίγους ανθρώπους που τον γνώριζαν να τον ψηφίσουν. Ίσως είναι μοιραίο η οικογενειακή ιστορία να επαναλαμβάνεται. Οι νοούντες νοείτωσαν. Πάντως, τουλάχιστον, ο Τσιριμώκος έγινε Πρωθυπουργός, όχι αναπληρωτής υπουργός ακροδεξιού πολιτικού.

1937. Πάμε πάλι πίσω στον χρόνο.
Τον ήρωά μου, 22 χρονών τότε,  τον καλεί ο θείος του, που είχε αντιληφθεί ότι στο δωμάτιό του συγκατοικούσε με μια σκοτεινή φιγούρα με δρεπάνι. Του είπε προφορικά την τελευταία επιθυμία του. Όλα τα χρήματά του να δοθούν στον Δήμο Ναυπλίου για την ανέγερση Δημοτικού νοσοκομείου. Το ποσό ήταν πολύ σεβαστό. Δισταγμός δεν υπήρξε. Θεωρώ ότι είναι η μοναδική περίπτωση που δίδεται μια τέτοια μεγάλη κληρονομιά για κοινωφελή σκοπό με προφορική μόνον εντολή.
Αυτός ήταν ο πατέρας μου Νίκος Καράπαυλος.
Ένας υπέροχος άνθρωπος.


ΥΓ1. Αυτή η ανάρτηση είναι στο πολύ περίπου ένα  τμήμα όσων προφορικά είπα στη συνάντηση που έγινε προχθές 25 Μαρτίου μεταξύ συγγενών, γνωστών και καλών φίλων για να τιμήσουμε το Νίκο Καράπαυλο.
ΥΓ2  Έχω αφαιρέσει όλα τα κομμάτια που είχαν μια προσωπική διάσταση. Αφήνω μόνον την φωτογραφία που δείχνει μια τρυφερή προσωπική του στιγμή.
ΥΓ3  Υπάρχει και ένα άλλο μεγάλο κομμάτι από αυτά που ειπώθηκαν στη συνάντηση, για το πως ο Δήμαρχος Νίκος Καράπαυλος, αντιμετώπιζε τους πολίτες του Ναυπλίου και δεχόταν την κριτική, ακόμα και κακόπιστη.
Αλλά περί αυτού προσεχώς

Αλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι, διαφορετικές κοινωνικές σχέσεις

Εγώ σε άλλο μήκος κύματος κάτι δεν καταλαβαίνω.
Στην λίστα των μεγαλοοφειλετών του Δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων είναι το Γηροκομείο Ναυπλίου και η δικαιολογία είναι ότι δεν επιτρέπεται από τον νόμο να το επιχορηγήσει ο Δήμος Ναυπλιέων.
Από την άλλη έχει επισήμως ανακοινωθεί ότι τα όποια κέρδη είχε ο μαραθώνιος θα πήγαιναν στο Γηροκομείο. Και τον Μαραθώνιο Ναυπλίου τον επιχορηγεί οικονομικά και ο Δήμος μας και ο ΔΟΠΠΑΤ και η Περιφέρεια Πελοποννήσου.
Εγώ δεν αντιλαμβάνομαι ή εσείς δεν καταλαβαίνετε;
Δεν μας έχουν ανακοινώσει μέχρι σήμερα εάν κάποια χρήματα από τον Μαραθώνιο πήγαν πράγματι ή όχι στο Γηροκομείο Ναυπλίου.
Πάντως τα χρήματα τα πλήρωσαν οι φορολογούμενοι δημότες και οι δρομείς και οι χορηγοί της εκδήλωσης.
Κάτι δεν πάει καλά με τον ισχυρισμό ότι ο Δήμος μας δεν μπορεί να βρει χίλιους δυο τρόπους να βοηθήσει τους ανήμπορους γέροντες.

Εγώ ένα ξέρω πολύ καλά.
Η κοινωνία της πόλης του Ναυπλίου, σε άλλες εποχές, όταν τα οικονομικά των νοικοκυριών δεν ήσαν τόσο ανθηρά και οι τουριστικές επιχειρήσεις ήσαν λιγότερες και οι φρεντοτσίνοι ήταν λέξη ανύπαρκτη στο λεξιλόγιό μας μπορούσε και συντηρούσε τη Στέγη Γερόντων, που ήταν ένα σωματείο χωρίς περιουσία.
Όλοι έβαζαν τον οβολό τους. Ακόμα και οι πιο φτωχοί κάτι έδιδαν στη μνήμη ενός δικού τους ανθρώπου.

Σήμερα;
Σήμερα άραγε έχουμε γίνει οι πολίτες του Ναυπλίου τόσον μεγάλοι όνοι πoυ αφήνουμε τους γέροντες στην τύχη τους; Επιτρέπουμε να οφείλει το Γηροκομείο της πόλης μας πολλές  εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για τις εισφορές των εργαζομένων; Γιατί δεν ευαισθητοποιείται η κοινωνία μας να αρχίσει και πάλι τις δωρεές;

Θα σας μιλήσω για τρεις δωρεές του παρελθόντος.

Απεβίωσε πριν από είκοσι χρόνια ένας Αναπλιώτης που είχε διατελέσει Δήμαρχος στο Ναύπλιο. Η οικογένειά του αποφάσισε να  κάνει μια δωρεά στο τότε νομικό πρόσωπο "Δημοτικό Θέατρο Ναυπλίου" για την ενίσχυση μιας συγκεκριμένης θεατρικής παράστασης.  Και ήλθε η ώρα της πρεμιέρας. Και ωωω του θαύματος οι μόνοι που είχαν πληρώσει εισιτήριο στην πρεμιέρα ήσαν οι δωρητές . Ολοι οι άλλοι, επίσημοι και μη, είχαν μπει με προσκλήσεις. Και..... κουβέντα για την δωρεά στους δεκάρικους λόγους. Χαιρετούρες και ευχαριστίες στον τότε, τον πάλαι ποτέ Δήμαρχο και στους επισήμους.

Απεβίωσε την ίδια εποχή πριν είκοσι χρόνια και η αδελφή του παλαιού δημάρχου. Οι συγγενείς της αποφάσισαν να κάνουν μία δωρεά στη μνήμη της στο Νοσοκομείο Ναυπλίου. Διοικητής τότε του Νοσοκομείου ήταν ένας δραστήριος παπάς.  Υποσχέθηκε λοιπόν ότι τα χρήματα αυτά δεν θα έμπαιναν στο κεντρικό κορβανά, αλλά θα χρησιμοποιούνταν και με άλλα κονδύλια μαζί που θα διεκδικούσε για την αγορά κάποιου συγκεκριμένου ιατρικού μηχανήματος,  προκειμένου οι δωρητές να γνωρίζουν ότι τα χρήματά τους έπιασαν τόπο.  Σε λίγο καιρό ο παπάς δεν ήταν πλέον διοικητής του νοσοκομείου. Έκτοτε........

Εκείνη την περίοδο απεβίωσε και μία Εγγλέζα ζωγράφος, που ζούσε μόνιμα τα τελευταία χρόνια της ζωής της στην Ασίνη. Άφησε μία διαθήκη. Τα μισά χρήματά της, που ήταν ένα πολύ σεβαστό ποσό, το άφησε στον Τοπικό Σύνδεσμο Τυφλών Αργολίδας και τα άλλα μισά σε έναν Σύλλογο στην Αγγλία που ο σκοπός του είναι να εκπαιδεύει σκυλιά για τυφλούς. Το φως για έναν ζωγράφο είναι ό,τι πιο σημαντικό διαθέτει. "Ο ήλιος είναι θεός", ήταν τα τελευταία λόγια του ζωγράφου Τέρνερ. Το έλαβε λοιπόν ο τοπικός εδώ σύνδεσμος το σεβαστό αυτό ποσό. Οι άνθρωποι δεν το ανέφεραν αυτό πουθενά,  δεν έκαναν μία εκδήλωση προς τιμήν της, δεν ενδιαφέρθηκαν καν να μάθουν ποια ήταν αυτή η γυναίκα που τους άφησε τέτοια κληρονομιά,  δεν ανακοίνωσαν πως ακριβώς χρησιμοποιήθηκαν τα χρήματα της κληρονομιάς.

Κάποτε κάποιος, που μετά έγινε Δήμαρχος, τήρησε την προφορική εντολή του θείου του, να δοθούν στον Δήμο Ναυπλίου όλα τα χρήματά του μετά τον θάνατό του. Και τα χρήματα εδόθησαν στον Δήμο για να ανεγερθεί δημοτικό νοσοκομείο. Και επαναλαμβάνω. Η εντολή και η επιθυμία δεν ήταν γραμμένη πουθενά. Χωρίς διαθήκη δόθηκε στον Δήμο ένα πολύ μεγάλο ποσό. Μάλλον αδιανόητο για την σύγχρονη κοινωνία με τις συγκεκριμένες κοινωνικές σχέσεις.

Σήμερα, ουδείς διανοείται να δωρίσει στο Δήμο το παραμικρό. Δεν συμβαίνει πλέον.
Και όταν συμβαίνει...... Ας μην συνεχίσω
Κάποιος λόγος υπάρχει που το Γηροκομείο μας οφείλει τέτοια μεγάλα ποσά. Δεν είναι δυνατόν η κοινωνία μας να έχει αποκτηνωθεί σε τέτοιο βαθμό. Κάτι συμβαίνει που ο κόσμος δεν προσφέρει πλέον.
Οι απευθείας αναθέσεις των εκατομμυρίων και άλλα πολλά έχουν  κάνει την κοινωνία να είναι απόμακρη στα προβλήματα.

Την Κυριακή 25η Μαρτίου το απόγευμα στις επτά, συγγενείς και φίλοι θα μαζευτούμε στην Όμορφη Πόλη να θυμηθούμε και να τιμήσουμε έναν τέως Δήμαρχο Ναυπλίου. Έναν ξεχωριστό άνθρωπο.
Στις 26 Μαρτίου θα γράψω εδώ περισσότερα για το ποιος ήταν ο πατέρας μου.

Σιωπητήριο σήμανε. Απορία ψάλτου ......

Βρέθηκε ένας συμπολίτης μας και έκανε την σούμα όλων των ποσών που πλήρωσε ο Δήμος Ναυπλίου με απευθείας αναθέσεις μέσα στο 2017. Ακούστε το και εσείς το νούμερο, που πιθανόν να μην το έχετε πληροφορηθεί. Ένα εκατομμύριο τριακόσιες χιλιάδες και κάτι ψιλά.
Έκανε και την πρόσθεση και των ποσών που δόθηκαν με απευθείας αναθέσεις από τα Νομικά Πρόσωπα του Δήμου. Συνολική σούμα μαζί με αυτά του Δήμου δύο εκατομμύρια εννιακόσιες χιλιάδες!!!!
Εμένα μου φαίνονται συγκλονιστικά αυτά τα ποσά. Γνώριζα για πολλές απευθείας αναθέσεις, αλλά ποτέ μου δεν είχα φανταστεί ότι μέσα σε ένα χρόνο το συνολικό ποσό θα ήταν τέτοιου ύψους.
Εσείς το καταπίνετε αυτό ευχάριστα;
Δεν έχω δει μέχρι τώρα αντίδραση από την Δημοτική Αρχή. Είναι ορθά τα στοιχεία; Τι λένε; Και αν είναι ορθά υπάρχει κάποια απάντηση και αιτιολόγηση; Το θεωρούν φυσικό αυτό;


Η φύση συνεχίζει να εκδικείται.
Το έργο στην Πλάκα Δρεπάνου  έχει κατασκευασθεί κυριολεκτικά πάνω στην άμμο, μέσα στον αιγιαλό και το έργο είναι ολοφάνερο ότι δεν είναι δυνατόν να σταθεί μέσα στον χρόνο.
Ουδείς σκέφτεται να μετακινήσει τον δρόμο στην ζώνη της παραλίας που ακριβώς για αυτό το λόγο και υπάρχει. Ας αφήσουν τα δικά  μου τα οραματικά για πλήρη απομάκρυνση των αυτοκινήτων από την παραλία και ας πράξουν τα αυτονόητα. Ας σταματήσουν να θεωρούν ότι καλώς έπραξαν που έκαναν ένα έργο πάνω στην άμμο και χωρίς τις εγκρίσεις που απαιτεί η νομοθεσία
Βγήκε λοιπόν η είδηση ότι και πάλι καταστράφηκε τμήμα του δρόμου, αλλά σιωπή αυτή την φορά  από την δημοτική αρχή.
Τι να πουν;

Είχαν υποσχεθεί ότι προ μηνών θα είχαν παραλάβει την μελέτη για την διάβρωση των ακτών στο Αργολικό κόλπο και πιο συγκεκριμένα στις ακτές του παλαιού Δήμου Ασίνης.
Την έχουν αναθέσει την μελέτη, που έχει και ημερομηνία παράδοσής της, αλλά σιωπητήριο, παρά τις υποσχέσεις, για το σοβαρό αυτό θέμα. Λησμονήθηκε και αυτό από τους ιθύνοντες. Και σε λίγο καιρό και πάλι θα τρέχουμε.

Ακυρώθηκε με προσφυγή της άλλης πρότασης απόφαση του δημοτικού Συμβουλίου Ναυπλίου για την εκποίηση ακινήτου.
Τότε κοκορευόντουσαν. Τώρα γαργάρες.
Η απόφαση αυτή ακυρώθηκε ως μη νόμιμη, διότι δεν είχε ληφθεί με την απαιτούμενη αυξημένη πλειοψηφία.
Το θέμα δεν είναι μία τυπικούρα. Είναι πολύ σοβαρό. Δεν επιτρέπεται με μία απόφαση της εκάστοτε δημοτικής αρχής και χωρίς να συμφωνήσουν και  δημοτικοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης να βγαίνει στο σφυρί δημοτική περιουσία.
Αλίμονο αν αυτό το επέτρεπε ο νόμος.
Όμως οι άνθρωποι επέμεναν. Ίσως θεωρούν ότι είναι υπεράνω νόμων και μπορούν να πωλούν την περιουσία του Δήμου!!

Έχει χαλάσει ο αξονικός τομογράφος στο Νοσοκομείο του Άργους και η Αργολίδα έχει μείνει άνευ.
Φώναζαν τότε. για τα χάλια του Νοσοκομείου. Είχαν κάνει και Πανναυπλιακή συγκέντρωση.
Σήμερα σιωπητήριο σήμανε και επί του θέματος τούτου.

Με τυμπανοκρουσίες προωθούσαν τα Πολεοδομικά Σχέδια. Υποσχόντουσαν και εντάξεις στα σχέδια πόλεων. Τα πυρηνελουργεία συνεχίζουν να λειτουργούν σε περιοχή  Οικιστικού Ελέγχου και ουδείς προχωράει την χωροθέτηση Βιομηχανικού Πάρκου. Και βιοτεχνικό Πάρκο δεν έχει το Ναύπλιο. Και έτσι όλα τα συνεργεία, τα μαρμαράδικα, οι μικρές βιοτεχνίες είναι εγκατεστημένες εδώ και εκεί.
Σιωπώ πλέον για όλα αυτά. Τίποτα δεν προχωράει

Σιωπητήριο γενικώς.
Δεν απαντούν. Δεν έχουν τι να απαντήσουν στα δύσκολα για αυτούς θέματα
Κάνουν ότι δεν ακούν τις βροντερές φωνές κάποιων ενεργών πολιτών.

Μιχάλης Πελεκάνος. Αθλητισμός ρεεε. Οχι βία

Δεν έχω πάει ποτέ στην ζωή μου να δω ποδόσφαιρο στο Ολυμπιακό Στάδιο, παρ΄ότι γενικά είμαι φαν του αθλητισμού.
Τα τελευταία σαράντα χρόνια έχω πάει δυο φορές στο γήπεδο για να δω επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Μία στην Τρίπολη για να δω το Αστέρας-Τόττεναμ και μία άλλη με το ΙΧ μου στην Θεσσαλονίκη για να δούμε το ΠΑΟΚ-ΠΑΟ προκειμένου να εκτελέσω το πατρικό μου καθήκον. Δεν νομίζω ότι έχω απολέσει και κάτι σημαντικό. Και δεν έδωσα τα χρηματά μου σε Μπέους και Ψωμιάδηδες.

Όμως φέτος πηγαίνω εδώ στο κλειστό του Ναυπλίου για να δω μπάσκετ τρίτης Εθνικής
Να δω τον Πελεκάνο.
Πόσο πολύ μου αρέσει αυτός ο παίκτης.
Είναι πολυτέλεια για το Ναύπλιο και για την κατηγορία στην οποία αγωνίζεται.
Δεν είναι ότι ξεχωρίζει μόνον για τις αθλητικές του ικανότητες.
Τον παρατηρώ με τι σεβασμό απευθύνεται στους διαιτητές, που οι περισσότεροι είναι πιο νέοι από αυτόν σε ηλικία.
Πως αντιμετωπίζει τους καλαθοσφαιριστές της αντίπαλης ομάδας, ιδίως τα νέα παιδιά.
Παρατηρώ το χαμόγελό του, ακόμα και στις κρίσιμες στιγμές του αγώνα.
Δεν φεύγω αμέσως από το γήπεδο, διότι μου αρέσει μετά τον αγώνα να βλέπω τον Πελεκάνο, που κάποτε ήταν ένας πρωταθλητής Ευρώπης, να συνομιλεί και να δίνει σημασία και αξία στους μπόμπιρες και τις μπομπιρίνες που τον περικυκλώνουν.
Όμως βλέπω και τον προπονητή της ομάδας μας και τους παράγοντες.
Όλοι σοβαροί.
Δεν θυμάμαι στα τόσα ματς που είδα, αν καταλογίσθηκε κάποια τεχνική ποινή στον πάγκο της ομάδας μας.
Μου αρέσουν όλα αυτά. Γουστάρω να πηγαίνω στο γήπεδο με τέτοιες συνθήκες. Έστω και αν οι κτηριακές εγκαταστάσεις είναι άθλιες.
Παραφωνία όμως είναι οι πενήντα πιτσιρικάδες. Αλλά για αυτούς θα μιλήσω στο τέλος της σημερινής μου ανάρτησης.


Είναι ανατριχιαστικό αυτό που συνέβη με τον Ιβάν
Αποκρουστικά όσα συνέβαιναν με τις παράγκες στο ποδόσφαιρο.
Πότε ο ένας, πότε ο άλλος.
Και από δίπλα συνένοχες οι εκάστοτε πολιτικές εξουσίες για τις δικές τους μικροκομματικές σκοπιμότητες εκάστη.

Όλα αυτά τραγικά.

Όμως η δική μου αιρετική άποψη είναι ότι βρωμάει μεν το κεφάλι του ιχθύος,  αλλά η σαπίλα είναι εκτεταταμένη. Δεν προέρχεται η βρώμα μόνον από το κεφάλι.
Δεν θέλει η αριστερά και η δεξιά να παραδεχθούν ότι πταίει και η κοινωνία. Τους χαϊδεύουν τους πολίτες. Αν δεν αποκτήσουμε αυτογνωσία και αντιληφθούμε ότι η κρίση είναι πάνω απ΄όλα πολιτιστική και κοινωνική και ότι η κοινωνία μας παραμένει στην προνεωτερική εποχή, στον Οθωμανικό κοτζαμπασισμό, τα προβλήματα της βίας στα γήπεδα δεν θα σταματήσουν.
Δεν είναι οι Ιβάνηδες και οι Μαρινάκηδες οι αποκλειστικοί υπαίτιοι για τα προβλήματα στο ποδόσφαιρο. Αυτοί και οι άλλοι εκμεταλλεύονται την πολύπλευρη και βαθιά κοινωνική κρίση. Κάτι τρέχει που επί τόσα χρόνια επιπλέουν οι Κουρήδες, οι ασπόνδυλοι κομματάνθρωποι που τρουπώνουν στις θέσεις του Δημοσίου, οι παραγοντίσκοι της αυτοδιοίκησης. Κάτι φταίει που ήλθε και πάλι μία χουντική λογοκρισία στην κρατική τηλεόραση και η κοινωνία περί άλλα τυρβάζει

Το θέμα λοιπόν δεν είναι μόνον ο φρικαλέος κουμπουροφόρος Ιβάν, που είναι ο εκλεχτός της σημερινής πολιτικής εξουσίας, όπως δεν θα είναι και ο εφοπλιστής που θα είναι ο εκλεχτός της επόμενης κυβέρνησης.

Η γνώμη μου είναι πως πρέπει να δούμε τα πιο πολυσύνθετα προβλήματα τόσο σε γενικό επίπεδο, όσο και σε τοπικό.
Βαρκούλες αρμενίζουν μεσ στο φουρτουνιασμένο πέλαγος και εμείς ασχολούμεθα για το εάν το ζερβό ποδάρι του ξένου παίκτουλα του ΠΑΟΚ, που δεν θυμάμαι το όνομά του, και τον οποίον ουδείς στην Ελλάδα θα θυμάται σε τρεις μήνες, επηρέαζε ή ουχί την φάση.

Θα σας τα πω χύμα και τσουβαλάτα, όπως εγώ τα πιστεύω.

Είναι άρρωστη η κοινωνία μας που γενικά δεν διαβάζει έντυπο τύπο (ένα μηδαμινό ποσοστό νέων έχει αγοράσει πολιτική εφημερίδα έστω και μια φορά στην ζωή του) αλλά συντηρεί καμιά δεκαπενταριά αθλητικές εφημερίδες. Τι αθλητικές λέω εγώ τώρα; Ποδοσφαιρικές εφημερίδες είναι με κάτι ολίγην από μπάσκετ. Πως συντηρούνται αυτές οι εφημερίδες; Τι μισθούς πληρώνουν στους άμοιρους νέους αθλητικογράφους (τι αθλητικογράφους λέω εγώ τώρα; Ποδοσφαιρογράφους έπρεπε να πω). Πόσο εισφοροδιαφεύγουν. Τι σχέσεις εργασίας προσφέρουν; Σαπίλα. Και ουδείς ασχολείται με αυτά.

Αδιανόητο δι εμέ. Χιλιαρικάκια και διχίλιαρα επιπλέον του μισθού τους λαμβάνουν οι αθλητικοί δικαστές. Ωραίο χαρτζιλικάκι. Απασχόληση; Μια φορά το 15ήμερο, άντε και λίγες ώρες ακόμα για να γράψουν κάποιες τυποποιημένες αποφάσεις. Πως διορίζονται; Ποία ανεξαρτησία μπορούν να προσφέρουν όταν μπαίνει στη μέση το χαρτζηλίκι; Πως θα πειστώ ότι δεν κάνουν τα χατίρια των ισχυρών;


Αλλά ας πάμε και στα τοπικά
Μιλούσαν οι προηγούμενοι για αυστηρή εφαρμογή του νόμου και καμία ανοχή στην παρανομία. Τα ίδια έλεγαν και λένε και τώρα και οι σημερινοί. Και πανηγύρισαν, διότι επήλθε, λέει, κάθαρση. Πόσος σανός θεέ μου και Αλλάχ μου.
Και την ίδια στιγμή πριν κανα χρόνο έγιναν τα όμορφα εδώ με τις εκλογές στην Τοπική Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων. Καταγγέλθηκαν τόσα και τόσα. Ακόμα και σήμερα συνεχίζονται οι καταγγελίες Είπαν τότε ότι ήλθαν και κουμπουροφόροι από την Θεσσαλονίκη. Και δικηγόροι από εκεί ήλθαν για το σπουδαίο αυτό γεγονός, Για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στα τοπικά ποδοσφαιρικά πράγματα. Ρε τι  θεσάρες είναι αυτές για τις οποίες τρώγονται; Να είσαι μέλος της ΕΠΣΑ. Ελα μ....ί στον τόπο σου. Είπαν ότι υπήρχαν αντιπρόσωποι σωματείων χωριών της Αργολίδας που ήλθαν από την Θεσσαλονίκη. Είναι να μουρλαίνεσαι. Και κάποιοι μιλούσαν τότε ότι επιτεύχθηκε η εξυγίανση του ποδοσφαίρου. Γαλάζιοι νεοδημοκράτες, Θεσσαλονικείς φουσκωτοί και ροζουλί κυβερνώντες, όλοι τουρλουμπούκι. Και έγιναν οι αρχαιρεσίες με αυτές τις συνθήκες και ουδείς ίδρωσε. Δεν έχω διαπιστώσει να έχει ξεκινήσει οίκοθεν κάποια Εισαγγελική έρευνα για όσα απίστευτα καταγγέλθηκαν. Και τώρα απορούμε με τα κουμπούρια του Ιβάν. Εγώ απορώ γιατί απορούν κάποιοι.

Και συμμετείχαν στην Γενική Συνέλευση της Ένωσης τα ποδοσφαιρικά σωματεία των χωριών, των κωμοπόλεων και των πόλεων, δηλαδή, ουσιαστικά, αποφάσισαν ο ένας ή  δύο ή τρεις παράγοντες που διοικούν τα σωματεία. Διότι είναι κοινό μυστικό ότι δεν υπάρχουν πλέον, εκτός ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων, καταστατικές διαδικασίες με Γενικές Συνελεύσεις ενεργά μέλη και όλα αυτά. Όλο το αρρωστημένο σκηνικό ήταν στο αναμεταξύ τους, με Σωματεία με άρρωστες διαδικασίες. Και αυτά τα θέματα ουδόλως και ουδένα απασχολούν. Εκπλησσόμεθα για το Ιβάν, αλλά σιωπήσαμε για τα δικά μας εδώ.

Έχουμε κλειστό κολυμβητήριο. Αλλά και όταν ήταν ανοιχτό, τρωγόντουσαν τα κολυμβητικά σωματεία για το ποιο θα πάρει περισσότερες διαδρομές. Καμία συνεργασία. Αλλά στο βάθος βάθος του θέματος όλοι οι τσακωμοί γινόντουσαν διότι είχαν ανοίξει τα μαγαζάκια, τα οποία εκμεταλλευόντουσαν οι διάφοροι που εισέπρατταν συνδρομές ακόμα και από ενήλικες και ουδέν απέδιδαν. Και αθέμιτο ανταγωνισμό σε ιδιωτικά γυμναστήρια πράττουν και χρήματα εισπράττονται που δεν δηλώνονται και τα οικονομικά των Σωματείων ουδαμόθεν ελέγχονται.

Και είχαμε τον Ναυτικό Όμιλο Ναυπλίου σαν το κολυμβητικό Σωματείο της πόλης μας επί σαράντα τόσα χρόνια. Και τώρα μας προέκυψαν και άλλα κολυμβητικά σωματεία στην πόλη!!! Και εγώ δεν έχω δει ποτέ να δημοσιεύονται προσκλήσεις για Γενικές Συνελεύσεις στα άλλα Σωματεία. Δεν έχω δικαίωμα λοιπόν να υποπτεύομαι ότι τα σωματεία αυτά είναι σφραγίδες;  Και τα ίδια συμβαίνουν και με τα διάφορα σωματεία στις αθλοπαιδιές. Ακούω ότι για να στείλει ο μπαμπάς την μικρή του θυγατέρα να παίξει βόλεϊ πρέπει να πληρώνει ένα πενηντάρικο κάθε μήνα!!!! Πρωτάκουστα πράγματα. Τι θα κάνει το παιδάκι μιας φτωχής οικογένειας; Αποκλεισμός; Και εν τέλει ουδεμία βλέπω ευαισθητοποίηση να ελεγχθούν τα οικονομικά των σωματείων, ιδίως αυτών που εισπράττουν τέτοιες εισφορές. Τα έλεγξε κάποιος και εγώ δεν το ξέρω; Και να ενισχύσουμε μέσω της τοπικής φορολογίας τα διάφορα πανηγύρια στα χωριά που πολλάκις τα διοργανώνουν τα αθλητικά σωματεία. Και βγαίνουν και λαχνοί, χωρίς τον παραμικρό έλεγχο.

Και τρέχουν τα παιδιά του Ναυτικού Ομίλου σε Κολυμβητήρια άλλων πόλεων για να προπονηθούν και να παίξουν αγώνες. Δεν νοιώθουν ότι είναι αδικημένα; Δεν ξεκινάει από πολύ χαμηλά αυτό το αίσθημα της αδικίας; Η αδικία στα μικρά και άσημα επαρχιακά κυρίως σωματεία, αδικία που την αντιμετωπίζουν μικρά παιδιά.

Από την άλλη έχουμε μια μεγάλη Αναπλιώτισσα πρωταθλήτρια στους δρόμους ημιαντοχής. Αλλά και αυτό το σπουδαίο για την πόλη μας αθλητικό γεγονός στην αφάνεια λίγο πολύ παραμένει. Περισσότερο ενδιαφέρει το εάν ο παίκτης ήταν οφσάιντ και εάν αδικήθηκε ο Παναθηναϊκός πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια με το γκολ του Κατσουράνη που ακυρώθηκε.

Εμείς φταίμε που τα ανεχόμαστε όλα αυτά και δίνουμε αξία στις "ομάδες της καρδιάς" μας, που πλέον δεν είναι κάτι άλλο από επιχειρηματικά συμφέροντα με σκοτεινά, πολλές φορές, κίνητρα.

Και πάμε και πάλι στον Οίακα και στον Πελεκάνο και στην πιτσιρικαρία που πηγαίνει στο γήπεδα.
Παραφωνία μεγάλη οι ύβρεις  κατά των παικτών των αντιπάλων ομάδων που εκστομίζουν εν χορώ αυτοί οι καμιά πενηνταριά.
Φιλότιμη προσπάθεια, βλέπω, κάνουν οι παράγοντες του Οίακα για να περιορίσουν το φαινόμενο.
Όμως, πιστεύω, πρέπει να γίνει κάτι πιο οργανωμένο.
Θα έλεγα μετά από έναν αγώνα να βάλουν τον Πελεκάνο να τους μιλήσει με το χαμόγελό του, και να τους δώσει να καταλάβουν ότι καλό στην ομάδα δεν κάνουν. Αντιθέτως.
Να τους βάλουμε να δουν σε βίντεο τον Βιερίνια και τον Πουγιόλ.
Να δουν όλα τα παιδιά την Γαλλική ταινία του 1984 "ο θάνατος του διαιτητή".
Δεν θα λυθεί το παραμικρό πρόβλημα με τις ανοησίες περί προσωρινής διακοπής του πρωταθλήματος.Τα βαθιά εγγενή προβλήματα της κοινωνίας μας που έχουν αντίκτυπο στον αθλητισμό, αφορούν όλους μας και πρέπει να έχουμε το θάρρος να τα αντιμετωπίσουμε χωρίς τυμπανοκρουσίες.

Ναυτικός Ομιλος, Σύλλογος Παλαμήδης, "Τριανόν"

ΝΑΥΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΝΑΥΠΛΙΟΥ

Το έκανα και εγώ επί δυο ολόκληρα χρόνια αυτό το έργο και έφτυσα αίμα. Και είπα ποτέ πια.
Επομένως δεν μπορώ παρά να τιμώ και να λέω εύγε σε όλους αυτούς που κάνουν αγόγγυστα το ίδιο μετά από εμένα. Έστω και αν το Κολυμβητήριο Ναυπλίου είναι κλειστό εννέα μήνες κάθε χρόνο, οπότε και η έντονη ενασχόληση κάθε, μα κάθε απόγευμα, περιορίζεται στους θερινούς μήνες. Δεν είναι εύκολο να είσαι κάθε μέρα εκεί απίκο να λύνεις τα δεκάδες μικρά καθημερινά προβλήματα και να κάνεις την χαμαλοδουλειά.
Είναι πολύ δύσκολο να προετοιμάζεις τις ομάδες υδατοσφαίρισης με κλειστό το Κολυμβητήριο. Να μπορείς να έχεις τα παιδιά σε ετοιμότητα και να τρέχεις σε άλλα κολυμβητήρια για προπονήσεις και αγώνες.
Παράγοντες και γονείς ήρωες. Σας το λέω μετά  λόγου γνώσεως.
Και η ομάδα ανδρών του Ναυτικού Ομίλου Ναυπλίου παραμένει επί χρόνια στην δεύτερη Εθνική. Μεγάλη επιτυχία, Αλλά και οι μικροί έκαναν ένα θαύμα. Προκρίθηκαν στην επόμενη φάση κερδίζοντας μάλιστα τόσον την ομάδα της Καλαμάτας, όσον και την δεύτερη ομάδα της Πάτρας. Θρίαμβοι ήσαν αυτοί, αν σκεφτείς ότι η πισίνα μας ήταν κλειστή. Και, ίσως, θα πρέπει και να δημοσιοποιηθεί και το αποτέλεσμα της ήττας από τον τεράστιο Ναυτικό Όμιλο Πατρών. Ας μην το κρύβουμε όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα (δεν το γνωρίζω τώρα που σας γράφω). Η προσπάθεια απέναντι σε ένα μεγάλο αντίπαλο έχει την δικιά της αξία ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Οσα γκολ και αν φάγαμε
Ομως, ως αιρετικός, είμαι αναγκασμένος να κάνω την παρατήρησή μου: Προχωρήστε, βρε παιδιά, στη σύγκληση της γενικής Συνέλευσης του Σωματείου.  Για να σας εκλέξουμε εκ νέου στο Διοικητικό Συμβούλιο. Και να δούμε εάν υπάρχουν και άλλοι που ενδιαφέρονται. Για να συναντηθούν και να συζητήσουν τα μέλη του Σωματείου. Να βρεθούν και αυτά δίπλα στην ομάδα. Για να δούμε αν υπάρχει διάθεση για προσφορά. Για να εγγραφούν και άλλα μέλη. Τα ενεργά μέλη είναι το αίμα και το οξυγόνο ενός σωματείου. Δεν θα πρέπει να παρέρχεται ο χρόνος της θητείας ενός Διοικητικού Συμβουλίου και να μην γίνονται νέες αρχαιρεσίες. Και έχω πληροφορηθεί ότι, παρ΄ότι ήμουν απών στην προηγούμενη Γενική Συνέλευση, με έχουν εκλέξει μέλος της Εξελεγκτικής Επιτροπής. Τώρα τι θα ελέγξω από την στιγμή μάλιστα που κανείς δεν με πληροφόρησε επίσημα και έχουν περάσει και δυο χρόνια και παραπάνω από τότε; Οι καταστατικές διαδικασίες δεν είναι μόνον τύπος. Είναι και ουσία.
Με όλη την καλή διάθεση και με άπειρο σεβασμό για τις αξιέπαινες προσπάθειες τα αναφέρω αυτά.
Και ένα τελευταίο, αλλά λίαν σημαντικό. Είναι ώρα να αφήσουμε πίσω πικρίες και αντιπαραθέσεις. Ο όμιλος πρέπει να έχει ανοιχτές τις αγκάλες του σε όλους, όσοι έχουν προσφέρει στο παρελθόν. Παράγοντες και αθλητές. Δεν έχουμε να χωρίσουμε κάτι. Και πρέπει να ξαναπλησιάσουν τον Σύλλογο αυτοί που είχαν βάλει ένα λιθαράκι για να προοδεύσει και το τμήμα της κολύμβησης, ώστε να μην μένουμε μόνον στις επιτυχίες του τμήματος της υδατοσφαίρισης.

(Η φωτογραφία έχει αναρτηθεί στις παλαιές φωτογραφίες του Ναυπλίου από τον Παναγιώτη Σκολαρίκο)

ΣΥΛΛΟΓΟΣ "ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ"

Εδώ το πάνω χέρι τα τελευταία χρόνια το έχουν κάποιοι πολύ καλοί φίλοι μου.
Θα προσπαθήσω, όσο είναι δυνατόν, να είμαι αμερόληπτος.
Το ιστορικό Πολιτιστικό Σωματείο του Ναυπλίου διανύει το πλέον φωτεινό και δημιουργικό του διάστημα.
Ρέκτες του Ναυπλίου έχουν το πάνω χέρι.
Και δεν είναι μόνον ότι αγαπούν την πόλη, αλλά και τρέχουν και προσπαθούν. Είδαμε πολλές και ωραίες δράσεις την τελευταία τριετία. Εγώ πάντοτε έχω κάποιες μικρές ενστάσεις για κάποια πράγματα που γίνονται, αλλά μην μου δίνεται σημασία, διότι είμαι και περίεργος
Και από δίπλα και άλλα άτομα εκτός συμβουλίου προσφέρουν ανιδιοτελώς. Και κάποια από αυτά είναι και υποψήφιοι/ες στις αρχαιρεσίες που θα διεξαχθούν μεθαύριο. Και πρέπει να τους/τις ψηφίσουν τα μέλη του Σωματείου.
Πολύ αμερόληπτος είμαι μέχρις εδώ. Όλο "εύγε" λέω, βρε παιδί μου.
Εντάξει,  ρε αιρετικέ, φίλοι σου είναι Δεν μπορεί να είναι και τέλειοι.
Ας πω λοιπόν και το "αιρετικό" μου και την γκρίνια μου και για τον Παλαμήδη.
Μέχρι πριν μερικά χρόνια, ένα μεγάλο μέρος της Ναυπλιακής κοινωνίας, έλεγε ότι τον Σύλλογο  τον διοικεί ένα Βατικανό. Κάποιοι γέροντες που δεν αφουγκράζονται τον παλμό της νεολαίας και είναι απόμακροι. Αυτή την ρετσινιά, οι σημερινοί, που είναι και νεότατοι στην ψυχή και όλο χαμόγελα και Πεμπτιανοί κάποιοι από αυτούς, θα πρέπει να την αποτινάξουν και με άλλες διαδικασίες.
Δεν μπορεί να μου απαγόρευσαν, και καλά έκαναν, να ψηφίσω στις προηγούμενες αρχαιρεσίες, διότι "έτσι λέει το καταστατικό" για τα καινούργια μέλη και τελικά από τις προηγούμενες αρχαιρεσίες να πέρασαν τρία, νομίζω, χρόνια, χωρίς να γίνουν ενδιάμεσες Γενικές Συνελεύσεις και απολογισμοί και προϋπολογισμοί, παρότι το καταστατικό, σίγουρα το προβλέπει. Όπως είπαμε και για τον Ναυτικό Όμιλο, οι διαδικασίες δεν είναι μόνον τύπος. Είναι και ουσία. Να συνευρεθούν τα μέλη και να συζητήσουν. Να ακουσθούν προτάσεις και ιδέες. Να δούμε αν υπάρχει διάθεση προσφοράς και από ανθρώπους που δεν ανήκουν στο Δ.Σ. Το ξέρω ότι έχουν ανοιχτές τις αγκαλιές τους σε κάθε έναν που θέλει να προσφέρει. Και έχουν, εν πολλοίς και ανοιχτά τα ώτα τους. Ας γίνονται λοιπόν Γενικές Συνελεύσεις τουλάχιστον άπαξ ετησίως. Οπως το Καταστατικό πρέπει να προβλέπει. Αλλιώς το Καταστατικό θέλει τροποποίηση

(Η φωτογραφία έχει αναρτηθεί στις παλαιές φωτογραφίες του Ναυπλίου από τον Γιώργο Καρατάσο)

"ΤΡΙΑΝΟΝ"

Δεν είναι εύκολο να ενταχθεί ένα έργο σε Κοινοτικό Πλαίσιο. Το ξέρω πολύ καλά αυτό. Άλλαξαν τα πράγματα από εκείνη την εποχή της δεκαετίας του 80, τότε που δημαρχέοι έστελναν ένα χαρτί, μία αίτηση και έναν υποτυπώδη προϋπολογισμό και έπαιρναν χρήματα με την σέσουλα. Και καλώς άλλαξαν.
Και έτσι οι Δήμοι που δεν διαθέτουν οργανωμένα γραφεία να δημιουργήσουν πλήρεις φακέλους με μελέτες, προϋπολογισμούς και τα άλλα δικαιολογητικά μένουν πίσω στα έργα.
Τα λέω και τα ξαναλέω.
Έχει μαλλιάσει η γλώττα μου.
Εμείς δίνουμε βαρύτητα στα τριήμερα και τις φιέστες και όχι στα έργα υποδομής που θα δώσουν έναν άλλο αέρα.
Όμως, όπως φαίνεται, ένα σημαντικό έργο για την πόλη θα ενταχθεί σε Κοινοτικό Πρόγραμμα και υπάρχουν μεγάλες ελπίδες να γίνει. Αναφέρομαι στα έργα αποκατάστασης και ανακαίνισης του Τριανόν. Ένα μεγάλο έργο και, όλοι ελπίζουμε, ότι το έργο θα ολοκληρωθεί και ένα ακόμα στολίδι της πόλης μας θα λάμψει.
Φαίνεται ότι κάποιο ή κάποια άτομα εργάσθηκαν σκληρά για να δημιουργηθεί ο φάκελος και να εγκριθούν οι μελέτες.
Εύγε.
Και αυτό το "εύγε", όπως και τα προηγούμενα για τους ανθρώπους του Παλαμήδη και του Ναυτικού Ομίλου, πηγαίνει σε ανθρώπους με ονοματεπώνυμα. Αυτοί που κουράσθηκαν και κουράζονται γνωρίζουν.
Και εδώ όμως έχω το αιρετικό μου να πω. Αυτό το δικό μου "αλλά" και "όμως" είναι τελικά το οξυγόνο του ιστολογίου μου. Ας κάνουν λοιπόν μια προσπάθεια αυτοί που τους κριτικάρω να μην με παρεξηγούν. Δεν είναι προσωπικά τα θέματα.
Προχωράει ο φάκελος για το Τριανόν. Όμως ακόμα είμαστε στην απελπιστική θέση να μην έχουμε αποφασίσει την συγκεκριμένη χρήση του.
Μου φαίνεται αδιανόητο ότι το κτήριο αυτό, μετά από τόσους κόπους και τόσα κονδύλια που θα δοθούν θα συνεχίσει να είναι αίθουσα διδασκαλίας για τους φοιτητές του Πανεπιστημίου.
Το θέλουν για θέατρο; Ας το αποφασίσουν να γνωρίζουμε και για να γίνουν οι κατάλληλες παρεμβάσεις κατά την εκτέλεση του έργου για τον σκοπό αυτό.
Υπάρχει και η πρόταση  ο χώρος να μπορεί να λειτουργείκαι ως ένα μικρό Συνεδριακό Κέντρο, οπότε θα πρέπει να τοποθετηθούν και όλα τα καλούδια (ηχεία, μικρόφωνα, ακουστικά, μεταφραστική αίθουσα κλπ). Δεν τους αρέσει αυτή η πρόταση; Ας την απορρίψουν αφού την σκεφτούν.
Όμως προχωρούν έτσι στα τυφλά. Και αυτό το τυφλό ως προς την χρήση δεν ξέρω τι δείχνει αν όχι την έλλειψη φαντασίας και ιδεών από τους αιρετούς
Είναι κρίμα για τις προσπάθειες που έχουν γίνει για την ένταξη του έργου σε πρόγραμμα.

(Η φωτογραφία έχει αναρτηθεί στις παλαιές φωτογραφίες του Ναυπλίου από τον Κώστα Χουντάλα)

Το χαμάμ του Ναυπλίου είναι έκθετο. Απίστευτο, αλλά αληθινό!!!

Finito la musica passato la fiesta
Ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
Ήταν μια πολύ ωραία μέρα η προχθεσινή με τον Μαραθώνιο στο Ναύπλιο
Κόσμος, ωραίος καιρός, μουσικές, εορταστική ατμόσφαιρα, Ευέλπιδες, πολυπληθής μπάντα δέκα ατόμων, τζίρος στα καταστήματα, αναγκαίες ανάσες μετά τις δύσκολες χειμωνιάτικες μέρες.

Σήμερα όμως ερημιά.
Κλειστά καταστήματα.
Κάποια άλλα ανοιχτά με μηδέν, μία ή δυο παρέες.
Και τα ξενοδοχεία που είδαν πληρότητες το Σάββατο (μονοήμερες και όχι διήμερες ήσαν οι περισσότερες κρατήσεις), σήμερα είναι τελείως άδεια.
Οι εργαζόμενοι και οι μικροεπιχειρηματίες εργάσθηκαν εξαντλητικά από το Σάββατο το μεσημέρι μέχρι και την Κυριακή το απόγευμα και τώρα έβγαλαν και πάλι από το συρτάρι τις μυγοσκοτώστρες.
Έτσι όμως δεν πάει μπροστά η κατάσταση.
Η λογική των Σαββατοκύριακων είναι η λογική του σουρσίματος και όχι της ανάτασης.
Πόσο διαφορετικά όμως θα ήταν τα πράγματα αν είχαμε κάνει διεθνή τον Μαραθώνιό μας, ο οποίος,  για να γίνει αυτό, θα έπρεπε να περνάει  από τους εμβληματικούς αρχαιολογικούς τόπους  και έτσι κάποιες χιλιάδες Ιάπωνες και Αμερικάνοι και άλλοι να έμεναν εδώ μία εβδομάδα, ένα δεκαήμερο.
Δεν είναι λοιπόν ότι, όσοι κάνουμε κριτική και ζητάμε το κάτι παραπάνω, δεν θέλουμε τον κόσμο του Σαββατοκύριακου στην πόλη μας. Είναι ότι ονειρευόμαστε κάτι πολύ καλύτερο και πολύ πιο μεγάλο. Και ζητάμε πολύ περισσότερα διότι το Ναύπλιο και η γύρω περιοχή δεν είναι μια άλλη ακόμα επαρχιακή Ελληνική πόλη.

Τώρα λοιπόν που τελείωσαν οι μουσικές και πέρασαν οι φιέστες πρέπει να ασχοληθούμε και με τα σοβαρά θέματα.
Και ένα από τα σοβαρά που δημοσιεύθηκαν τις τελευταίες μέρες σε ενημερωτική ιστοσελίδα της πόλης μας, είναι όσα έγραψε μια τοπική ενημερωτική ιστοσελίδα που αφορούν τον θρησκευτικό τουρισμό και ειδικά τον τουρισμό των Μουσουλμάνων. Δείτε το εδώ
Η πόλη μας είναι ο ιδανικός τόπος που μπορεί να προσελκύσει Μουσουλμάνους τουρίστες. Ήμασταν πρωτεύουσα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στην Πελοπόννησο και τα σημάδια που άφησαν οι Οθωμανοί στην πόλη μας είναι και ευδιάκριτα και σημαντικά. Κρήνες, Οθωμανικές επιγραφές, τεμένη, κάστρα και οχυρώσεις. Είναι στενομυαλιά να μην τα εκμεταλλευόμαστε.
Δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε με φοβικό τρόπο τα ίχνη που μας άφησαν οι άλλοι πολιτισμοί. Ο Ελληνικός πολιτισμός είναι ανώτερος. Δεν πρέπει να φοβόμαστε όλες τις άλλες επιρροές στο άστυ μας. Πρέπει να τις σεβόμαστε και να τις αναδεικνύουμε.
Και άφησαν οι Οθωμανοί και ένα χαμάμ μέσα στο ιστορικό κέντρο.
Και εμείς το έχουμε ερείπιο.
Ανέθεσε λοιπόν το Δημοτικό Συμβούλιο μία μελέτη σε τοπικό μηχανικό, όμως, για μια ακόμα φορά, δεν ξέρουμε τι χρήση θα δώσουμε στο μνημείο. Μελετάμε χωρίς να γνωρίζουμε τι επιδιώκουμε. Όμορφα πράγματα.
Κάποιοι μίλησαν για ένα μουσείο νερών. Δεν είναι κάτι που δεν έχει γίνει αλλού. Δείτε την φωτογραφία, που αναρτώ στο τέλος της ανάρτησής μου, και δείχνει ένα μνημείο της Πάτρας με την χρήση αυτή.
Εγώ βέβαια λέω ότι η χρήση του χαμάμ μετά την ανακατασκευή του πρέπει να είναι χαμάμ. Κάτι τέτοιο θα δώσει πραγματική ώθηση και όχι μόνον για τα Σουκου και για τους φρεντοτσίνους.

Πάρτε όμως  χαμπάρι.
Οι άνθρωποι δεν μπορούν να προχωρήσουν τα σημαίνοντα.
Τι να κάνουμε;
Δεν είναι ότι δεν θέλουν.

Είμαι αυστηρός στην κριτική μου νομίζετε;
Μπορεί. Αλλά θα σας πω το εξής:
Το κτήριο του χαμάμ είναι έκθετο. Δεν έχει επίσημο ιδιοκτήτη. Απίστευτο αλλά αληθινό!!!Εμφανίζεται ως αγνώστου ιδιοκτήτη στο Κτηματολόγιο Ναυπλίου. Γνωρίζαμε όλοι ότι το ερείπιο αυτό ανήκει στον Δήμο. Και όμως δεν φρόντισαν να κάνουν τις απαιτούμενες ενέργειες για την αναγκαία καταχώριση. Ούτε όμως και το Ελληνικό Δημόσιο έκανε κάτι για να καταχωρηθεί το μνημείο ως δημόσιο, εάν δεν ανήκει  στον Δήμο.  Δεν μπορεί να μην ανήκει σε κάποιον. Δεν μπορεί το μνημείο αυτό να εμφανίζεται ως αγνώστου ιδιοκτήτη και ουδείς να πράττει το παραμικρό.
Είναι βέβαιο ότι το πρόβλημα θα το βρούμε μπροστά μας. Δεν μπορεί να ενταχθεί ένα έργο που θα γίνει σε ένα κτήριο σε κάποιο Κοινοτικό πρόγραμμα εάν δεν ανήκει το κτήριο στον φορέα του έργου ή εάν δεν του έχει παραχωρηθεί με νόμιμο τρόπο. Ήδη η μελέτη που ανέθεσε ο Δήμος σε μηχανικό που αφορά το χαμάμ είναι στον αέρα. Δεν μπορεί ένας Δήμος να πληρώνει μελέτη για κτήριο που δεν του ανήκει και που εμφανίζεται ως αγνώστου ιδιοκτήτη.
Οι ευθύνες για το γεγονός δεν προσωποποιούνται απόλυτα. Προφανώς οι δημοτικοί και κρατικοί άρχοντες δεν επιδιώκουν το μνημείο να εμφανίζεται ως έκθετο. Όμως, όπως φαίνεται, δεν υπάρχει η οργάνωση, ώστε να μην συμβαίνουν τέτοια και εάν συμβούν να επιλύονται. Τώρα, σήμερα πρέπει να προχωρήσουν οι ενέργειες για να κατοχυρωθούν τα δικαιώματα του Δήμου πάνω στο κτήριο αυτό. Και μην μου πείτε ότι η αγωνία μου αυτή έχει να κάνει με κίνητρα αντιπολιτευτικά, διότι απλούστατα δεν επιδιώκω το παραμικρό αξίωμα. Την πόλη πονάω

Να ήμουν τη μέρα εκείνη μέλος του Σύριζα Αργολίδας

Υποθέτω ότι ρώτησαν τις τοπικές εδώ οργανώσεις του Σύριζα, σε σχέση με το τι πιστεύουν τα μέλη του κόμματος σε σχέση με την παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας και επομένως και της περιοχής μας.
Αληθινά δεν ξέρω, αν οι τοπικοί κομματικοί προσέφεραν κάτι στον σχεδιασμό ενός, υποτίθεται, εναλλακτικού προοδευτικού παραγωγικού μοντέλου για την Αργολίδα. Εάν είχαν κάποια ιδέα για το κάτι διαφορετικό. Για μια αλλαγή στο παραγωγικό μοντέλο της Αργολίδας.
Το αποτέλεσμα όμως, έτσι όπως εξαγγέλθηκε, ήταν πολύ, μα πάρα πολύ συντηρητικό.
Μία συνέχιση κάποιων έργων που είχαν ξεκινήσει από την Κυβέρνηση των τρισκατάρατων ή είχαν σχεδιασθεί από αυτούς.
Ανάβαλος, έτσι όπως στρεβλά κατασκευάζεται.
Υδατοδρόμιο, λέει, έτσι όπως εσφαλμένα το έχουν σχεδιάσει.
Το Μπούρτζι και το Αρχαιολογικό Μουσείο Αργους, που τα είχαν ξεκινήσει οι προηγούμενοι με το προηγούμενο ΕΣΠΑ, δεν κατάφεραν οι τωρινοί να τα τελειώσουν, και τώρα προσπαθούν να τα βάλουν ως έργα-γέφυρες για να τα ολοκληρώσουν.  Και δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το ποία χρήση θα δώσουν στο Μπούρτζι

Και.......
Και βεβαίως ομίλησαν για τα οδικά έργα. Χωρίς οδικά έργα, χωρίς προτεραιότητα στα Ι.Χ. σχέδιο φανφαράτο δεν υφίσταται.
Ουσιαστικά όμως για την περιοχή μας ένα μόνον οδικό έργο ΕΠΤΑ μόνον χιλιομέτρων και κάτι ακόμα μέτρων σκέφτηκαν και πρότειναν για να συνδεθεί ο ψευδεπίγραφος δρόμος της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων, με τα Δερβενάκια. Ναι. Είναι αυτό το έργο που σχεδίασαν οι κακοί προηγούμενοι, που πράγματι ήσαν κακοί κατά τη γνώμη μου επ΄αυτού.
Τριάντα τρία ολόκληρα εκατομμύρια, λένε, ότι θα κοστίσει το έργο αυτό!!!!!
Απίστευτα ποσά.
Και ο δρόμος θα γίνει ιδίου πλάτους με τον υφιστάμενο, αλλά με μεγαλύτερες ευθείες.
Δύο, τρία λεπτά θα συντομευθεί χρονικά η απόσταση; Αντε πέντε
Και μην μου πει κάποιος ότι ο δρόμος αυτός θα είναι περισσότερο ασφαλής.
Έχει αποδειχθεί, ότι οι επαρχιακοί (όχι εθνικοί) δρόμοι με μεγάλες ευθείες είναι οι πιο επικίνδυνοι δρόμοι από όλους τους άλλους. Εκεί γίνονται τα σοβαρά δυστυχήματα με θανάτους και τα ατυχήματα με σοβαρούς τραυματισμούς. Διότι οι δρόμοι αυτοί προδιαθέτουν για να αναπτύξουν οι μουρλοί συνέλληνες μεγάλες ταχύτητες.
Πλέον στο εξωτερικό, είτε κατασκευάζονται κλειστοί αυτοκινητόδρομοι, είτε προσπαθούν οι άνθρωποι να δημιουργήσουν συνθήκες για να μην αναπτύσσονται μεγάλες ταχύτητες στο επαρχιακό οδικό δίκτυο. Όχι μεγάλες ευθείες, κυκλικοί κόμβοι στις διασταυρώσεις. Αυτά εκεί. Οχι εδώ. Εδώ κορδέλλες και κορδώματα. Και μία από τα ίδια και οι τωρινοί

Να ήμουν ένα μόνον βράδυ μέλος του τοπικού Σύριζα.
Και να έπρεπε να συζητήσουμε για το τι θα προτείνουμε ως ένα εναλλακτικό σχέδιο για την Αργολίδα.
Για τα οδικά.
Θα ούρλιαζα ότι πρώτη προτεραιότητα έπρεπε να ήταν να γίνει ένα μεγάλο έργο στον δρόμο αυτό από τα Εκκλησιαστικά στην Τίρυνθα.
Εκεί που έχουμε θρηνήσει δεκάδες θύματα μέσα σε λίγα χρόνια.
Νέοι άνθρωποι έχουν χάσει την ζωή τους.
Οικογένειες ολόκληρες θρηνούν.
Κατασκεύασαν αυτοί οι προηγούμενοι έναν δρόμο με ευθεία χιλιομέτρων με δεκάδες διασταυρώσεις. Χωριά και οικισμοί από εδώ, χωριά και οικισμοί από εκεί.
Από την μια μεριά ζουν οι κάτοικοι από την άλλη μεριά του δρόμου είναι τα χωράφια τους, στα οποία πρέπει να πάνε με τα τρακτέρ.
Ακόμα και χωματόδρομοι και αγροτικοί δρόμοι διασταυρώνονται με τον δρόμο καρμανιόλα. Ούτε αυτούς δεν έχουν κλείσει

"Άμεση προτεραιότητα είναι να αλλάξουμε αυτό το δρόμο που σκοτώνει", θα φώναζα, εάν ήμουν μέλος του τοπικού Σύριζα για το βράδυ εκείνο που θα συζητούσαμε. Και νομίζω θα τους έπειθα.

Όχι στα 33 εκατομμύρια για τα επτά χιλιόμετρα. Παρεμβάσεις βέβαια και εκεί για να μειωθούν οι πολύ απότομες  και επικίνδυνες στροφές.
Όμως  το βασικό είναι να κατασκευασθεί ένας παράπλευρος δευτερεύων δρόμος, παράλληλος με τον δρόμο καρμανιόλα και οι διασταυρώσεις να μειωθούν σε 3 ή 4. Και εκεί να δημιουργηθούν κυκλικοί κόμβοι. Έτσι κάνουν παντού σε όλο τον κόσμο.

Και όχι μην το λέτε αυτό που σκεφτήκατε.
Δεν θα έχανε ο τουρισμός στην περιοχή μας. Δεν παίζουν ρόλο τα 5 ή 10 λεπτά καθυστέρηση.
Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΠΑΙΖΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΡΟΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΕΛΘΕΙ ΣΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ

Να ήμουν ένα βράδυ μέλος του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνο το βράδυ της συζήτησης. εάν έγινε η οποιαδήποτε συζήτηση για το τι θα προτείνουμε ναμουνα και εγώ μέλος.
Μπας και δεν έγινε καμία συζήτηση;
Διότι αυτά που εξήγγειλαν ήσαν συντηρητικά, μία από τα ίδια με τους προηγούμενους, χωρίς φαντασία, χωρίς το παραμικρό εναλλακτικό σχέδιο που θα άλλαζε τις λογικές και θα έδινε ώθηση

Και ένα τελευταίο, αλλά ανατριχιαστικό, κατά την γνώμη μου: Ο μεγαλοπασόκος Υπουργός Σπίρτζης στις δηλώσεις του μας είπε ότι ο ΜΟΡΕΑΣ είναι αυτός που φταίει που έχει μείνει η Αργολίδα απέξω από τις σύγχρονες οδικές συνδέσεις. Είναι να μουρλαίνεται κανείς.
Δεν φταίνε οι προηγούμενοι που δεν είχαν εντάξει την Αργολίδα, Δεν φταίνε οι σημερινοί. Φταίει ο εργολάβος.
Μάλλον θα πουν ότι και ο εργολάβος ευθύνεται και για τον λάθος σχεδιασμό του δρόμου της "Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων", που είναι η αιτία για τον θάνατο των συμπατριωτών μας και των επισκεπτών και για τους τραυματισμούς τόσων και τόσων.
Θρήνος

Τ