Προχωρώντας δυτικά φτάνεις στην ανατολή. Και όμως γίνεται

Τα σχόλια για την Δευτεριάτικη συνέντευξη του Πρωθυπουργού στον Χατζηνικολάου ήσαν πάμπολλα. Οι περισσότεροι ασχολήθηκαν με το θέμα που καίει. Τη διατήρηση ή μη του "αντισυνταγματικού", "παράνομου", "μνημονιακού", "εξοντωτικού" ΕΝΦΙΑ και για το 2015. Η αλήθεια είναι ότι πολύ λιγότεροι ασχολήθηκαν με τη διατήρηση του ακραία υφεσιακού φορολογικού νόμου της φορολόγησης των επαγγελματιών, επιστημόνων και επιχειρηματιών (και από εφέτος και των αγροτών) από το πρώτο ευρώ. Και ήταν υφεσιακός αυτός ο νόμος, διότι ουσιαστικά αποτρέπει τους νέους ανθρώπους από το να τολμήσουν να ξεκινήσουν μια επιχείρηση και να αρχίσουν να εργάζονται και να αποδίδουν στην κοινωνία, στην οικονομία..

Εγώ όμως, ίσως μόνον εγώ, θα επικεντρώσω σε ένα πολύ μικρό απόσπασμα της συνέντευξης του πρωθυπουργού, στο οποίο ουδείς άλλος, απ΄όσο έχω δει, έχει δώσει κάποια ιδιαίτερη σημασία.

Μας είπε λοιπόν ο πατήρ του Ερνέστο ότι υπάρχει  μεταξύ αυτού και του Καραμανλή (όχι του κανονικού, του άλλου) αμοιβαία εκτίμηση. Με πέντε μόνον λέξεις μας περιέγραψε ο σημερινός ηγέτης μας το πραγματικό δράμα της χώρας των τελευταίων δεκαετιών. Έχει ο πρωθυπουργός της "πρώτης φοράς αριστερής κυβέρνησης"  εκτίμηση για τον Κώστα. Άραγε τι ακριβώς εκτιμά επάνω του σε σχέση με την πολιτική του; Διότι προφανώς η εκτίμηση δεν αφορά τα καλαμπούρια του Κώστα σε μια χασοποταβέρνα. Τι εκτιμά λοιπόν; Ότι γιγάντωσε το δημόσιο τομέα με δανεικά, που κάποια στιγμή δεν μπορούσαμε να αποπληρώσουμε;. Ότι  η Ελληνική οικονομία εκινείτο με μοναδικούς μοχλούς ανάπτυξης  την κατανάλωση εισαγομένων ειδών και την οικοδομή; Ότι μειώθηκε η παραγωγική βάση της χώρας; Ότι εμπεδώθηκε πλήρως και ολοσχερώς η πασοκίστικη νοοτροπία του βολέματος στο δημόσιο και της ήσσονος προσπάθειας; Ότι εκτοξεύτηκε η φαρμακευτική δαπάνη υπέρ των πολυεθνικών και των διαπλεκομένων στον χώρο της υγείας; Ότι γινόταν δημιουργική λογιστική των δημόσιων οικονομικών για να κοροϊδέψουμε τους κουτόφραγκους; Ότι οι κρατικές τράπεζες έδιναν τότε καταναλωτικά δάνεια διαφημίζοντας ταξίδια στο Μανχάταν (έχετε πιει ποτέ καφέ στο Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντινγκ μας έλεγαν); Ότι η κρατική διαφθορά, κλεπτοκρατία, φοροδιαφυγή, λαθρεμπόριο  περνούσαν τότε τις καλύτερες μέρες τους; Ότι ταπεινά τουριστικά καλύμματα χρέωναν διακοσαριές τη βραδιά; Ότι οι γόνοι των μικροαστικών και μεσοαστικών περιοχών της πρωτεύουσας έπρεπε να δώσουν κατοσταριές  για να έλθουν στο Ναύπλιο για να πηδήξουν το γκομενάκι και οι γόνοι των μεγαλοαστικών περιοχών έπρεπε να δώσουν χιλιαριές για να πράξουν το ίδιο στο Σαμουνί (όπως λένε ότι έλεγε ο Καραμανλής ο κανονικός) της Ελβετίας; Μήπως τελικά ο Αλέξης εκτιμά τον Κωστάκη, διότι ο άνθρωπος αυτός το έχει βουλώσει τόσα χρόνια για τις τεράστιες ευθύνες του για το κατάντημα; Εκτιμά τη σιωπή; Και έτσι με αυτά και με εκείνα μας προέκυψε και Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο άνθρωπος των εκατοντάδων χιλιάδων διορισμών και του αίσχους των σταζιέρς.

Δεν υπάρχει καμία περίπτωση σωτηρίας για την χώρα, εάν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι το νεοελληνικό μοντέλο κατέρρευσε και πρέπει να δούμε κάτι διαφορετικό. 

Δεν θα πάμε μπροστά αν ακόμα έχουμε εκτίμηση στον μη κανονικό Καραμανλή,  που υποσχέθηκε επανίδρυση του κράτους και τελικά κυριολεκτικά το ξεχείλωσε.

Ειλικρινά δεν αντέχω αυτούς που κάνουν σήμερα τους τιμητές, χωρίς καμία αιδώ, που ήσαν οπαδοί του πασοκισμού και ακόμα είναι, που πίστεψαν στην επανίδρυση του κράτους, στα ζάππεια  και στα λεφτά υπάρχουν είτε με την γαπική, είτε με την αλεξική εκδοχή του συνθήματος. Και να μας μαλώνουν από πάνω.......

Εδώ  πρέπει τώρα να  δούμε πολύ συγκεκριμένα με ποιο τρόπο θα ενισχύσουμε τις μικρές επιχειρήσεις που δίνουν δουλειές σε ανέργους. Και πως θα πάμε σε μια εξωστρεφή οικονομία. Αυτό είναι το μόνο ζητούμενο.

Και δεν μπορώ να ακούω τσιτάτα για τέρμα στη λιτότητα, όταν και οι προηγούμενοι και οι σημερινοί στα δύσκολα λαμβάνουν το πιο υφεσιακό απ΄όλα τα μέτρα. Προτιμούν να τα έχουν καλά με τους πελάτες τους  (δημόσιους υπάλληλους) και την ίδια στιγμή δεν επιστρέφουν τον φουπουά στις εξαγωγικές επιχειρήσεις, στραγγουλίζοντάς τες. Πότε θα ακούσουν τα αυτάκια μου κάποιον να λέει, ότι πρώτη προτεραιότητα πρέπει να είναι η επιστροφή του φουπουά στους εξαγωγείς και στους παραγωγούς προϊόντων και υπηρεσιών; Ποτέ δεν θα το ακούσω. Αυτοί είμαστε.

Τα είπα πάλι και ξεθύμανα.

Τώρα επί του προκειμένου για το Αναπλάκι μας.

Ομολογώ ότι πέρσι δεν μου ακούστηκε και πολύ ωραία αυτό το Πρώτο Μεντιτεράνιαν Γιωτ Σόου. Όλοι έχουμε τα κολλήματά μας. Το σημαντικό όμως είναι να τα παραδέχεσαι. Και στο σημείο αυτό οι ηγέτες μας δυστυχώς θεωρούν του εαυτούς τους άτρωτους.

Πάμε λοιπόν παρακάτω. Με την έκθεση αυτή των τουριστικών σκαφών, προβλήθηκε η πόλη του Ναυπλίου. Δημιουργήθηκε μία πολύ καλή οικονομική ένεση στις ντόπιες επιχειρήσεις για όσο καιρού λειτουργούσε η έκθεση. Μπήκε και στο μυαλό κάποιων από τους εμπλεκόμενους στον τομέα του τουριστικών σκαφών  η ιδέα ότι το λιμάνι του Ναυπλίου θα μπορούσε να γίνει το σημείο εκκίνησης των ταξιδιών (home porting όπως έλεγε και ο παππούς μου), με όσα αυτό σημαίνει για την τοπική οικονομία. Και πράγματι μία επιχείρηση έκανε τούτο πράξη. Αλλά και το γεγονός αυτό δεν προβλήθηκε όπως έπρεπε

Το δυστύχημα είναι ότι  η τοπική εξουσία φάνηκε ανίκανη να εκμεταλλευθεί την έκθεση αυτή για μόνιμα αποτελέσματα. Να προσφέρει στις επιχειρήσεις κίνητρα για να γίνει το Ναύπλιο ένα από τα κέντρα του θαλάσσιου τουρισμού. Να ξεκινήσει κάποτε τη δημιουργία σύγχρονου αγκυροβολίου τουριστικών σκαφών, που θα απογειώσει το Ναύπλιο. Και έντονα φημολογείται ότι η φετινή έκθεση μπορεί να είναι και η τελευταία. Πουθενά καπνός χωρίς φωτιά. Κάτι υπάρχει. Κάποιος κίνδυνος.

Και πρέπει τώρα  να γίνουν όλες οι ενέργειες για να έχουμε εδώ την έκθεση κάθε χρόνο. Να δούμε τα προβλήματα. Τα παράπονα των διοργανωτών. Ας γίνει μια σύσκεψη, όπου θα κληθούν όλοι οι εμπλεκόμενοι. Είναι κρίμα να την χάσουμε την έκθεση.

Και κάτι τελευταίο. Σε όλες αυτές τις  δράσεις, πρέπει να προσφέρουμε το κάτι επιπλέον και να δώσουμε ταυτότητα στην έκθεση. Και το έχει το Ναύπλιο το μεγάλο ιστορικό όνομα που θα  κάνει επώνυμη την έκθεση. Ας την αφιερώσουμε λοιπόν σε έναν εν πολλοίς άγνωστο, αλλά εξαιρετικά σπουδαίο Ναυπλιώτη ναυτικό, με παγκόσμια ακτινοβολία. Στον Νικόλα τον Ναυπλιώτη που ήταν ένας από τους 18 ναυτικούς που ξεκίνησαν με τον Μαγγελάνο και ολοκλήρωσαν τον ΠΡΩΤΟ ΠΕΡΙΠΛΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ. Ας του αφιερώσουμε την έκθεση αυτή και ας ξεκινήσουμε με την ευκαιρία της έκθεσης, όλη την προεργασία για να  έχουμε σε μερικά χρόνια ένα άγαλμά του που θα κοιτάει δυτικά προς την Ισπανία, προς το Στενό του Μαγγελάνου, προς τις Φιλιππίνες, όπου σκοτώθηκε ο Μαγγελάνος. Να κοιτάει στη Δύση προκειμένου να φτάσουμε  στην ανατολή και μετά στο ίδιο σημείο της αναχώρησης. Είναι βέβαιο ότι ως πιτσιρικάς ο Νικόλας, θα κοίταζε τον Αργολικό κόλπο κοιτώντας στη Δύση. Θα την παρακολουθούσε επί ώρες την θάλασσα και θα ονειρευόταν μεγάλα ταξίδια. Ας μην χάσουμε σήμερα το δικαίωμα στο όνειρο.